Τση Κρήτης το γλυκό ψωμί στην τάβλα θα προσμένει, να ρθούν οι φίλοι οι καλοί κι ξένοι να κοπιάσουν. Ρακή δροσάτη να γευτούν και ντάκο παξιμάδι. Καλτσιούνια, ξεροτήγανα, αρνί και σταμναγκάθι και δίπλα η λύρα συντροφιά το κέρασμα τση Κρήτης... Σμαραγδάκι...
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα μαντιναδες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα μαντιναδες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 6 Απριλίου 2020

ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ...ΜΕΓΑΛΕΙΑ..!!!

Δεν ξέρω πως να αρχίσω αυτή την ανάρτηση ..
Να είμαι χαρούμενη για όσα παλιά και ξεχασμένα  βγήκαν από τα ανακατεμένα  μου συρτάρια;
Να είμαι λυπημένη  γιατί δεν ήθελα να ήταν αυτή η  αφορμή ( μην μου πείτε ποια αφορμή...όλοι μας έχουμε άπλετο χρόνο)..που θα τα έβγαζα επιτέλους να τα ταχτοποιήσω;
Κάπως έτσι ένιωσα όταν αποφάσισα να το κάνω..
Για να πω  την αλήθεια μου στην αρχή δεν είχα και την καλύτερη διάθεση..όταν τα άνοιξα..η πρώτη μου σκέψη ήταν να τα ξανακλείσω..

Ομως αρχίζοντας να πιάνω  ένα ένα τα ανακατεμένα χαρτιά μου και να τα ξεχωρίζω..με πήγαν πολλά χρόνια πίσω.. 
Τότε που το μπικ μου  μου και ένα μπλοκάκι ήταν αρκετά να ακουμπήσω επάνω τους τις απλές σκέψεις μου..
που γράφονταν επάνω σε χαρτοπετσέτες και σε ότι χαρτί βρισκόταν κοντά μου..
(Καιρός ήταν να τις μεταφέρω σε πολύ όμορφα τετράδια δωράκια από  αγαπημένες φίλες..
 ακόμα γράφω σε  τετράδια.)
Κάνοντας ταυτόχρονα την μοδίστρα και την νταντά εκείνον τον καιρό.. babysitting το λένε τώρα ..
Μην νομίζετε τίποτα σπουδαία πράγματα..θα μπορούσε και ένα παιδάκι να τα γράψει..
Μια λέξη ..μια εικόνα.. μια είδηση στην τηλεόραση ήταν τα ερεθίσματα μου 
και να κάτι μικρά παραμυθάκια  και ποιηματάκια 
..να κοιμίζω τα εγγονάκια όταν ήταν μικρά.....
πολύ το θέλει ο άνθρωπος να καβαλήσει το καλάμι νομίζετε;
Και μάλιστα όταν έρχεται και ένα βραβείο για ένα παραμύθι σου;
Μεγάλωσαν τα μικρά και το ενδιαφέρον  μου στράφηκε στην  κρητική  μουσική που άκουγα..
Πάντα θαύμαζα αυτούς τους ανθρώπους  που μπορούσαν να κάνουν στίχους τον πόνο, την χαρά τον έρωτα..
Ηθελα να μπορούσα να το κάνω και εγώ.. αλλά πως θα κατάφερνα εγώ μια Μακεδόνισα να τολμήσω να γράψω κάτι ανάλογο..
Δειλά δειλά δουλεύοντας τα χέρια μου  με το ράψιμο.. ναι το έκανα ταυτόχρονα..σκεφτόταν  και το μυαλό...έκανα μια αρχή..
Εκείνη την εποχή ..αλλά ακόμα και τώρα γίνονται στην Κρήτη ραδιοφωνικοί  διαγωνισμοί στην μαντινάδα..
Και ωωωω το θράσος μου να τολμήσω να στείλω..
Και ωωωωω την χαρά μου να διακριθεί με τον πρώτο έπαινο...
Και έκτοτε να μην σας τα πολυλογώ ήταν η αρχή να πάρουν τα μυαλά μου αέρα....
και να αρχίσω να δοκιμάζω και σε άλλα μικρά μονοπάτια..
να κάτι στίχους..έτσι για μένα..
Ελα όμως που κάποια από αυτά δημοσιεύονταν όταν τα έστελνα  να μου πουν την γνώμη τους..




Μάζευα και εγώ λοιπόν τα αποκόμματα... 
Που τα είχα καταχωνιάσει..στον πάτο του συρταριού.
 Πέρασαν τα χρόνια και έμειναν εκεί ξεχασμένα..
 Με την έλευση του ίντερνετ ξεχάστηκαν τελείως..
Αλλες εποχές άλλα ενδιαφέροντα μπήκαν στην ζωή μου.
Είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει να τολμώ άσχετου αποτελέσματος  και αυτό θα το έχετε καταλάβει αφού κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία προσπαθώ να  μην  αφήνω δρώμενο να πάει χαμένο στην γειτονιά..
Και κοίτα τώρα που ήρθε ένας ιός να μου τα θυμίσει...
Αν είχατε την υπομονή να φτάσετε μέχρι εδώ κάτω σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο  σας...
Ενα πολύ μικρό δείγμα αφιερωμένο σε σας  που μου κρατάτε συντροφιά τα βράδια..

Δώσε μου μια Ανάσταση           
ν αρχίσω να ελπίζω                 
πως έχει χρώμα η ζωή
κι όχι μουντό και γκρίζο.

Του γιασεμιού να μουν κλαδί

και συ να σουν τ ανθάκι
να σε χαϊδεύω απαλά
με τ ακροδακτυλάκι.

Μοσχοκανέλα θα σε πω
κι ομορφογιασεμάκι 
Να ξαποστάσω άσε με
Στσ αγκάλες σου λιγάκι.

Φουσκοδεντρίτης άνεμος

φυσά και μπουμπουκίζει
ένα σεβντά μες στην καρδιά 
που μόλις τώρα ανθίζει.

Πορίζει η σκέψη και γλακά
και κλείνει μου το μάτι
λέει να ρθει στσ αγκάλες σου 
να βρει εκεί ραχάτι.

Πανάθεμα σε έρωντα
τό χεις θαρρώ αντέντι
να κογιονάρεις τσι καρδιές 
στο κοπελιώ το μπέτι...

Καρδιά μου ξεκαλίκωτη
που περπατάς δεν είδες;
Είναι η στράτα του σεβντά
γεμάτη μ αστιβίδες.

Από στη γης τα χαμηλά
φτερά στους ώμους έχω
Δεν τ άνοιξα μα τ άπλωσα 
φως μου να σε προσέχω.

Παρέα δεν σε κάνω μπλιό
και σου κρατώ αμάχη
 να δεις τι είναι μοναξιά
να σαι και συ μονάχη.                           



Και αυτή για όλους σας......

Φίλος θα πει να σε κοιτά
μέσα  στα μάτια  ντρέτα
και να ναι λόγος που κρατά
η κάθε του κουβέντα.!!!!
Άλλη μια εβδομάδα πέρασε...
Σας εύχομαι αυτή που θα έρθει να είναι καλύτερη.. και να σας χαρίσει μικρά χαμόγελα..τα μεγάλα  έρχονται..
Να είστε όλοι καλά να προσέχετε τον εαυτό σας και τους γύρω σας...
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε..













Δευτέρα 16 Απριλίου 2018

ΛΟΥΛΟΥΔΙΑΣΜΕΝΕΣ..ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΜΟΥ!!

Ψάχνοντας αυτές τις μέρες τα μπλοκάκια μου ..είδα ότι είχα γράψει παλιά...χι..χι..2004 για τόσο παλιά λέμε..κάποιες μαντινάδες που μιλούν  για το Πάσχα ..την Άνοιξη...και μια που ακόμα έχουμε εορταστικό και Ανοιξιάτικο  κλίμα θέλησα παρεάκι μου να μοιραστώ μαζί σας.. εκείνες τις προσπάθειες μου..διανθίζοντάς την κάθε μαντινάδα με τα λουλούδια μου!!
Όσοι είναι από την Κρήτη θα καταλάβουν την παρακάτω μαντινάδα.. και τι δύσκολο είναι να μην είσαι κρητικός και να προσπαθείς να μπεις στην κουλτούρα του τόπου...!!
Όμως η προσπάθεια για μένα πάντα είναι το άλφα και το ωμέγα κάθε ξεκινήματος!!
Τση Κρήτης την αυλόπορτα
Ανοίγω τη με τρόπο
να μπω να κάτσω στην αυλή 
θέλει μεγάλο κόπο.
Φιλί τσ αγάπης δώσαμε
με το Χριστός Ανέστη
μια λέξη  απ τα χείλη σου
προσμένω κι άντε πες τη.
Να σουν κερί να σε κρατώ
πάντα στην μια  μου χέρα
με τ άλλο να σου τον κρατώ
μακρυά σου τον αγέρα.
Λουλούδι είσαι τ Απριλιού
και γω του Μάϊ κλώνος
Θα σε κρατώ ολάνθιστο
μην σε μαράνει ο χρόνος.
Αγριομανουσάκι μου 
κι αμυγδαλιάς ανθέ μου
στην στράτα δεν σε πάντιξα 
και κακοφαίνεται μου
Μυρίζει η αγκάλη σου
σαν ροδαριά τ Απρίλη
μπουμπούκι κόκκινο κλειστό
είναι τα δυο σου χείλη.
Ξανθιά μου μου βιόλα έγινες
τ ονείρου μου η σκέψη
κι ό ήλιος του μεσημεριού
που πα να βασιλέψει.
Εβαλες το φουστάνι σου 
και πάλι   το βιολάτο
και έκανες την γειτονιά 
μικρή μου άνω κάτω.
Ενα βιολάκι άνθισε
αναθεμάτο κι όλα
ξεπέρασε στην μυρωδιά
την πιο όμορφη μου βιόλα.
Μες τ ανθογιάλι τση καρδιάς
βιόλα μου στόλισα σε
από δω και μπρος μοναδική
έγνοια μου μόνο θα σαι.
Ποτέ δεν είδα την ζωή
σαν αδειανό ποτήρι
γι αυτό και κείνη δεν χαλά
κανένα μου χατίρι.

Αγαπημένη μου παρεούλα..ένα μικρό δείγμα προσπάθειας ήταν αυτό..
Να έχετε μια όμορφη εβδομάδα.. ας έχουμε στην έννοια μας όσους περνούν δύσκολα.. και αν μπορούμε ας τους απλώσουμε το χέρι...
Και να μην ξεχνάμε ότι ένα χαμόγελο ζεσταίνει και την πιο παγωμένη καρδιά.!!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε.!!








Δευτέρα 13 Μαρτίου 2017

ΤΣΗ ΚΡΗΤΗΣ ΤΟ ΓΛΥΚΌ...ΨΩΜΙ...

Λύρα δοξάρι λεβεντιά
του κρητικού η γνώρα
με κάνανε κι αγάπησα 
την Κρήτη όπως τώρα.!!
              

    ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ..!!

                      Στα ακράνυχα κι ανάλαφρα
                                   καρδιά μου να πατήσεις
                     μην εισ αιτία  κι όνειρα 
                                 ανθρώπου να γκρεμίσεις.

                      Αν σμίγουνε τα όνειρα
                                   τότε και γώ σε σμίγω
                     κι ας είναι μόνο μια στιγμή
                                        κι ας είναι τόσο λίγο.

                     Του ήλιου αχτίδα νά μουνα 
                                       να σ αχτινοχαϊδέψω
                     τα φοβισμένα όνειρα 
                                  τση νύχτας σου ν αρνέψω.

                     Σ είπα πηγή σ είπα νερό
                                  να πιω να ξεδιψάσω
                    δεν σ είπα όμως όνειρο
                               μην φύγεις και σε χάσω.

                    Γιάντα έρχεσαι στον ύπνο μου 
                                   και μ ονειροπαιδεύγεις

                    αφού αποδιαφώτιστα 
                                   σαν δροσουλίτης φεύγεις

                    Σαν το μωρό στην αγκαλιά 
                                      το μοσχοκανακίζω
                    το όνειρο, γιατί σ αυτό
                                      να σε θωρρώ ελπίζω.

                   Δεν θέλω πια ξερολιθιά
                                      τα όνειρα να χτίζω
                   αφού κάθε ξημέρωμα ,
                                   ότι χτισα γκρεμίζω.

                  Ελπίδα πε μου ήντα κοντό
                                        όνειρα ΄σάζεις πάλι
                  που σουν η τελευταία μου 
                               σ ενός νεκρού αγκάλη.!!

                    Η σκέψη μου στη σκέψη σου 
                                             έκανε περασάδα
                 να σε καλέσει και να ρθείς 
                                  στ ονείρου την γλυκάδα
      

                           ΤΣΗ.. ΑΓΑΠΗΣ..!!!

                    Βιόλα μου μοσχανάθρεφτη
                                       μορφομπεγετισμένη
                    σε ήντα παραολοϊσμό
                                      η αγάπη σου με φέρνει.
                    
                     Κόντρα θα πάω του καιρού
                                  κι ας βρέχει κι ας χιονίζει
                    εγώ έχω την αγάπη σου
                                   που με ηλιοφωτίζει.

                      Τσ αγάπης σου τα ξέτελα 
                                   ξάνοιξε στο κορμί μου
                    που λαβωμένο καρτερεί
                              ένα σου ναι μικρή μου.

                   Εγινε η αγάπη σου 
                                  φωλιά κι έχω κουρνιάσει
                   σαν το πουλάκι που φτερά
                                 στην μπόρα έχει χάσει.

                   Στην παραστιά τσ αγάπης σου
                                     τον άθο ανασκαλίζω
                   του έρωτας για να βρω 
                                   μια σπίθα εκεί ελπίζω.

                  Στον Γολγοθά τσ αγάπης σου
                                   με σταύρωσες και είδα
                  πως  δεν υπάρχει Ανάσταση 
                                        για μένα ούτε ελπίδα.
     

                             ΤΣΗ ΜΟΙΡΑΣ

                       Ψυχανεμίζομαι κοντό
                                     πως μ έβαλε στο μάτι
                       η μοίρα μου χωρίς εγώ 
                                   να τσ έχω κάνει κάτι

                   Για την ψυχή σου ένα μισθό
                                  μοίρα μου πες πως κάνεις 
                  στην απλωμένη χέρα μου 
                              στάλες χαράς να βάνεις

                   Θα βρω εγώ τη μοίρα σου
                                       να τση αλλάξω γνώμη
                  μοίρα από σε γονατιστή 
                                   να σου ζητά συγνώμη.

                   Μπεντένι κάνω την καρδιά
                                  μοίρα κι αν προσπαθήσεις
                  χαραματιά δεν θα βρεθεί
                                   χάμαι να την γκρεμίσεις.

                   Ποτέ μου παρακαλετά 
                                χαρές δεν θα ζητήσω
                   αν τση χρωστά η μοίρα μου
                                     να τση  γιαγίρει πίσω.

       

                        ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ...

                    Φεγγάρι ερωτογυτευτή
                                          και νυχτοταξιδιάρη
                       απ οσα ξέρεις μυστικά
                                   λέξη δεν σού χω πάρει.

                     Ταξίδεμα του φεγγαριού
                                  τα δυο σου μάτια φως μου 
                      και εγώ μες τση αγκάλες  σου 
                                   ειμ άρχοντας του κόσμου.

                   Στην αγρυπνιά μου να σταθείς
                                            έλα και εσύ φεγγάρι
                  η σκέψη τση δεν άφησε
                                         τον ύπνο να με πάρει.

                  Φεγγάρι κανε περασά
                                   τσ αγάπης μου τον κήπο
                 να την φιλάς για μένανε
                                    όσο εγώ θα λείπω.

                  Φεγγάρι τση αργατινές
                                    πε μου πως βεγγερίζεις
                   έχεις παρέα γι κοντό
                                    μονάχο σου δακρύζεις .


         

                               ΤΣΗ.. ΣΚΕΨΗΣ..!!

                   Προσκυνητάρι η σκέψη μου
                                       σ έχει και γονατίζει.
                  γιατί η μορφή σου βιόλα μου
                                     τση Παναγιάς θυμίζει.

                   Πορίζει η σκέψη και γλακά
                                     και κλείνει μου το μάτι 
                    λέει να ρθει στσ αγκάλες σου 
                                         να βρει εκεί ραχάτι.

                      Αν επορίσει η σκέψη μου
                                    πως να την σταματήσω
                     απού το ζάλο σου κλουθά 
                                 και παίρνει σε από πίσω.

                    Τση σκέψης τ ακροδάχτυλα
                                       έπεψα να σ αγγίξουν
                    μ ενα τους χάδι ανάλαφρο
                                    πως σ αγαπώ να δείξουν.

                     Την σκέψη μου εμπόδισα
                                     να ρθει να σ ανταμώσει
                    και μου πε εχθρό σου μ έκανες
                                άδικο να σου δώσει. 


                   Στον απλωτό τση σκέψης μου
                                          το δάκρυ έχω απλώσει
               μα χει η καρδιά μου σύννεφα  
                                   δεν λέει να στεγνώσει.
      

                               ΤΣΗ.. ΜΟΝΑΞΑΣ..!!

                    Παρέα δεν σε κάνω πια
                           και σου κρατώ αμάχη   ( πίσμα)
                    να δεις τι είναι μοναξά
                               να σαι και σύ μονάχη.

                     Μ ενα σου χάδι μοναξά
                                     κατάφερες το πάλι
                    να σε κρατώ σφιχτά σφιχτά
                                   στην αδειανή μου αγκάλη.

                    Πήρε μορφή ανθρώπινη
                                       η μοναξά μια μέρα
                  και μου πε από εδώ και μπρός
                                        θα σου κρατώ την χέρα.

                 Δεν θέλω εγώ τση μοναξάς 
                                  τα χέρια να σε πιάσουν 
                 θ απλώσω τση αγάπης μου
                                να σε σφιχταγκαλιάσουν.

               Μου λείπεις και αδιαφορώ
                              πότε θα ξημερώσει
              δεν την αντέχω βιόλα μου 
                              την μοναξά την τόση.

              Την μοναξά τση κορυφής
                               δεν την νε θέλω φως μου
               μείνε κοντά μου κι ας βρεθώ 
                                     στα χαμηλά του κόσμου.
    

                         ΤΟΥ ..ΣΕΒΝΤΑ..!!!

                    Πάλι σεβντάς με χτύπησε
                                    και χάμω μ έχει ρίξει 
                   σαν το πουλί που ορφάνεψε 
                                    και πέθανε από θλίψη.

                   Εχω σεβντά μες την καρδιά
                                           που σιγοφουντανίζει
                   και πριν μου κάψει το κορμί
                                  σ ένα σου...ναι ελπίζει.

                  Καρδιά μου που χεις βάσανα
                                      απ του σεβντά τα πάθη
                  και στον χειρότερό σου εχθρό
                                     ευχήσου μην τα πάθει.

                   Αχνογροικώ τον χτύπο σου
                                          καρδιά μου λαβωμένη
                  γιατι τα βέλη του σεβντά 
                                      σ έχουν σημαδεμένη.

                  Ξώμεινες μες την σκέψη μου
                                         σεβντά απομεινάρι
                    και σ έκλεισα μες της καρδιάς
                                           το πιο παλιό συρτάρι.

                   Μεταμορφώνεις τση χαρές
                                     σεβντά κι αλλάζουν όψη
                   και κάνει τες να πορπατούν 
                                      στου ξυραφιού την κόψη.
      

                         ΤΩΝ.. ΛΟΥΛΟΥΔΙΩΝ.

                  Μ αγιάπλριλό μου γιασεμί
                                στον μπέτι σε καρφώνω
                 για να γροικώ την μυρωδιά
                                  που χεις για μένα μόνο.

                Με τσ ακρες των δαχτύλων μου
                                      βιολάκι θα σ αγγίζω
               θα κάνω την αγάπη μου
                                   δροσιά να σε ποτίζω.

                Λουλούδι είσαι τ Απριλιού
                                 και γώ του Μάη κλώνος.
              θα σε κρατώ ολάνθιστο
                               μην σε μαράνει ο χρόνος.

               Του  Μαγιαπρίλη μου ανθέ
                               πρωτομπουμπουκιασμένε.
                Μες  τση καρδιάς μου τον μπαξέ
                                   άλλος ανθός δεν... νέ ναι.

                 Αγριομανουσάκι μου
                                κι αμυγδαλιάς ανθέ μου
                 κι ανάσα του βασιλικού
                                να σουνα στον μπαξέ μου. 

                 Μοσχοκανέλα θα σε πω
                                 κι ομορφογιασεμάκι.
                 να ξαποστάσω άσε με 
                                τσ αγκάλες σου λιγάκι.
   


                            ΤΣΗ.. ΚΡΗΤΗΣ..!!!!!

 Τση Κρήτης την αυλόπορτα   
                                           ανοίγω τη με τρόπο
               να μπω να κάτσω στην αυλή 
                                            θέλει μεγάλο κόπο.

              Κάνω  πολύ  προσπάθεια
                             κι έχω πολλούς τους λόγους
              να φτάσω στ ανυχάκι τους
                              τους μαντιναδολόγους.

               Μάνα θετή απόκτησα
                                που την ε λένε Κρήτη
               μ αγκάλιασε και μ έκανε
                                παιδί του Ψηλορείτη.

                 Τση Κρήτης  το γλυκό ψωμί
                              απ τον σοφρά επάνω
                 θρουλί θρουλί το μάζεψα
                              και φυλαχτό το κάνω.

                  Δύο σεβντάδες μ έβαλαν
                               μες του καυμού την ζάλη
                  Μακεδονία είναι η μια
                                  και Κρήτη είναι η άλλη.

                   Να μην το κάνει η μοίρα μου
                                 καμιά απ τις δυο να χάσω
                   την μια ν αφήσω δεν μπορώ
                                        την άλλη να ξεχάσω.

                           ΜΑΚΕΔΟΝΙΣΣΑ.

Καιρό ήθελα να το κάνω αυτό .. και να που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου...Φοβόμουν  να μην κουραστείτε διαβάζοντας   ένα μικρο δείγμα από την αγάπη μου για αυτόν τον τόπο που τον λένε Κρήτη και που  με φιλοξενεί σχεδόν  μισό αιώνα..
Αν έχετε φτάσει μέχρι εδώ είστε ήρωες..και σας ευχαριστώ πάρα πολύ.!!! 

Να έχετε μια όμορφη εβδομάδα.. και να προσέχετε τον εαυτό σας..!! 
Να μην ξεχνάμε  το χαμόγελο έτσι;