Η Σμαρώ.. με το έτσι θέλω της πήρε μέρος στο παιχνίδι των λέξεων της Φλώρας.http://texnistories.blogspot.gr/2013/11/b-3-2.html
Για εκείνη μετρούσε η συμμετοχή και μόνο και μην το πάρετε σαν μετριοφροσύνη.. έχει το γνώθι σε εαυτόν τουλάχιστον..
Με πολύ χαρά πήρε το κύπελλο της συμμετοχής!!
ΣΜΑΡΩ.!!!
Και ποιος δεν ήξερε την Σμαρώ την Σμυρνιά.!!Όλος ο κόσμος και τα περίχωρα. Όποιον ρωτούσες για εκείνη σίγουρα θα σου έλεγε που θα την βρεις. Τροφαντή, κοκκινομάλλα, με πλούσια τα ελέη του Θεού επάνω στο κορμί της. Περπατούσε και έτριζε η γης. Θαρρείς και σκορπούσε έναν αέρα αρχοντιάς αυτή η γυναίκα. Πάντα με ένα ζαχαρωμένο χαμόγελο στα χείλη την έβλεπαν. Είχε όμως μια αδυναμία . Της άρεσαν υπερβολικά τα γλυκά! Και όχι οποιαδήποτε γλυκά. Τα σοροπιαστά, μπακλαβαδάκια, τουλουμπάκια, κουρκουμπίνια, σαραγλάκια, δεν μπορούσε να τους αντισταθεί. Χρυσοχέρα και νοικοκυρά, όταν έφτιαχνε τα γλυκά της η Σμαρώ, μοσχοβολούσε η γειτονιά καί τα περίχωρα!!! Ήταν αδύνατον να μην περάσει κάποιος και να μην κοντοσταθεί από την μυρωδιά που σκορπούσε η κανέλα και το γαρύφαλλο. Αλλά δεν άφηνε και κανέναν να μην του φωνάξει να τον κεράσει από τα σοροπιαστά της...!!! Είχε γίνει διάσημη για τα γλυκά της.
Όπως η γιαγιά της στην Σμύρνη. Την συνταγή την θυμόταν από εκείνη που παιδούλα ακόμα την παρακολουθούσε να φτιάχνει τα σοροπιαστά. Πώς να μην της άρεσαν αφού μέσα σε αυτά είχε μεγαλώσει;;; Όσο όμως και να κερνούσε και να μοίραζε κρατούσε πάντα για τον εαυτό της τα καλύτερα κομμάτια και τα έτρωγε με ευχαρίστηση. Γλείφοντας τα σοροπάκια που έμεναν επάνω στα δάχτυλά της!!
Τα χρόνια περνούσαν και η Σμαρώ η Σμυρνιά ζούσε μόνο για τα γλυκά της, που άρχισαν να φαίνονται και να αγκαλιάζουν ασφυκτικά το σώμα της. Κάποια στιγμή το ρολόι της ζωής της άρχισε να την προειδοποιεί..!!!<<Κόψε βρε ψυχή μου τα γλυκά!>> της έλεγε η φίλη της η Μαρίτσα.. Ο γιατρός σου είπε να μην ξαναφάς γλυκό, με το ζάχαρο που έχεις!!!! <<Ε...και;>> απαντούσε η Σμαρώ. <<Αν είναι να πάω από ζάχαρο ας πάω ευχαριστημένη έλεγε!>> μασουλόντας ένα κομμάτι μπακλαβά. <<Θύμισε μου να σου δώσω την συνταγή Μαρίτσα>> της έλεγε κάθε τόσο απορροφημένη από την γλύκα του σοροπιαστού γλυκού.
Την βρήκαν την άλλη μέρα με ένα ζαχαρωμένο χαμόγελο ευχαρίστησης στα χείλη. Αχ!!! βρε Σμαρώ..!!! σου τα λεγα .. δεν άκουγες..!!! Σήμερα βρήκες να φύγεις; Στα γενέθλια σου; Και ότι λέγαμε να κάνουμε πάρτι... μόνη σου ήθελες να το κάνεις..έ;
Για εκείνη μετρούσε η συμμετοχή και μόνο και μην το πάρετε σαν μετριοφροσύνη.. έχει το γνώθι σε εαυτόν τουλάχιστον..
Με πολύ χαρά πήρε το κύπελλο της συμμετοχής!!
ΣΜΑΡΩ.!!!
Και ποιος δεν ήξερε την Σμαρώ την Σμυρνιά.!!Όλος ο κόσμος και τα περίχωρα. Όποιον ρωτούσες για εκείνη σίγουρα θα σου έλεγε που θα την βρεις. Τροφαντή, κοκκινομάλλα, με πλούσια τα ελέη του Θεού επάνω στο κορμί της. Περπατούσε και έτριζε η γης. Θαρρείς και σκορπούσε έναν αέρα αρχοντιάς αυτή η γυναίκα. Πάντα με ένα ζαχαρωμένο χαμόγελο στα χείλη την έβλεπαν. Είχε όμως μια αδυναμία . Της άρεσαν υπερβολικά τα γλυκά! Και όχι οποιαδήποτε γλυκά. Τα σοροπιαστά, μπακλαβαδάκια, τουλουμπάκια, κουρκουμπίνια, σαραγλάκια, δεν μπορούσε να τους αντισταθεί. Χρυσοχέρα και νοικοκυρά, όταν έφτιαχνε τα γλυκά της η Σμαρώ, μοσχοβολούσε η γειτονιά καί τα περίχωρα!!! Ήταν αδύνατον να μην περάσει κάποιος και να μην κοντοσταθεί από την μυρωδιά που σκορπούσε η κανέλα και το γαρύφαλλο. Αλλά δεν άφηνε και κανέναν να μην του φωνάξει να τον κεράσει από τα σοροπιαστά της...!!! Είχε γίνει διάσημη για τα γλυκά της.
Όπως η γιαγιά της στην Σμύρνη. Την συνταγή την θυμόταν από εκείνη που παιδούλα ακόμα την παρακολουθούσε να φτιάχνει τα σοροπιαστά. Πώς να μην της άρεσαν αφού μέσα σε αυτά είχε μεγαλώσει;;; Όσο όμως και να κερνούσε και να μοίραζε κρατούσε πάντα για τον εαυτό της τα καλύτερα κομμάτια και τα έτρωγε με ευχαρίστηση. Γλείφοντας τα σοροπάκια που έμεναν επάνω στα δάχτυλά της!!
Τα χρόνια περνούσαν και η Σμαρώ η Σμυρνιά ζούσε μόνο για τα γλυκά της, που άρχισαν να φαίνονται και να αγκαλιάζουν ασφυκτικά το σώμα της. Κάποια στιγμή το ρολόι της ζωής της άρχισε να την προειδοποιεί..!!!<<Κόψε βρε ψυχή μου τα γλυκά!>> της έλεγε η φίλη της η Μαρίτσα.. Ο γιατρός σου είπε να μην ξαναφάς γλυκό, με το ζάχαρο που έχεις!!!! <<Ε...και;>> απαντούσε η Σμαρώ. <<Αν είναι να πάω από ζάχαρο ας πάω ευχαριστημένη έλεγε!>> μασουλόντας ένα κομμάτι μπακλαβά. <<Θύμισε μου να σου δώσω την συνταγή Μαρίτσα>> της έλεγε κάθε τόσο απορροφημένη από την γλύκα του σοροπιαστού γλυκού.
Την βρήκαν την άλλη μέρα με ένα ζαχαρωμένο χαμόγελο ευχαρίστησης στα χείλη. Αχ!!! βρε Σμαρώ..!!! σου τα λεγα .. δεν άκουγες..!!! Σήμερα βρήκες να φύγεις; Στα γενέθλια σου; Και ότι λέγαμε να κάνουμε πάρτι... μόνη σου ήθελες να το κάνεις..έ;
Ακόμα και τις δύσκολες στίγμες μας φίλες μου ένα χαμόγελο τις κάνει ευκολότερες.!!!
Να έχετε μια όμορφη και χαμογελαστή εβδομάδα..
να είδατε; και μόνο που το διαβάσατε αυτό χαμογελάσατε.!!!!