OTAN O AΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΕ ΘΥΜΑΤΑΙ...ΝΩΡΙΣ..

Πόσο την χρειαζόμουν αυτόν τον καιρό την χαρά να ξέρατε... 
Και το  σύμπαν  έβαλε το χεράκι του μαζί με τον δικό μου Αι βασίλη που τον λένε Παλόμα..
Θα μου πείτε τώρα αφού ξέρουμε πως τον λένε Βασίλη...εσύ πως τον λες Παλόμα;
Ξέρω τι σας  λέω.. όταν παίρνεις μέρος στην μυστική ανταλλαγή Χριστουγεννιάτικου δώρου που κάνει με επιτυχία κάθε χρονιά η..Μαριλένα

φυσικό είναι ο  δικός σου Αγιοβασίλης να είναι μια από τις φίλες που λαβαίνουν μέρος σε αυτό..!!!

Και για μένα ήταν η  Παλόμα που έχει το μπλοκ <η θάλασσα των ονείρων μου.> 
Να βολτάρετε μέχρι την θάλασσα της... 
και σας βεβαιώ ότι θα  την βρείτε  πολύ όμορφη και ενδιαφέρουσα... 
Οπότε πως να μην χαίρεσαι με τα όμορφα Χριστουγεννιάτικα δωράκια που σου στέλνει μια φίλη,

 που ναι μεν κάπου την έχεις συναντήσει σε σχόλια φίλων αλλά δεν έχει τύχει να τα πείτε.. 
Παλόμα  μου, -Αγιε Βασίλη μου  σε ευχαριστώ πάρα  πολύ.. για το δεντράκι με τις ευχές,

 τα πουλάκια με τα κόκκινα σκουφάκια,

 τους την καρτούλα με τα όμορφες ευχές 
σου 

 σου..και με τα μίνι μπουένο που γλύκαναν  την γεύση μου.. 
Χάρηκα την όμορφη αυτή  διαδικασία μέσα από την καρδιά μου και τα δωράκια σου στολίζουν ήδη τον χώρο που κάθομαι ..και θα μου θυμίζουν την όμορφη αυτή  μυστική Χριστουγεννιάτικη ανταλλαγή δώρων..
Και του χρόνου με το καλό να την ξανακάνουμε..
Εύχομαι παρεάκι μου να είστε όλοι καλά να περνάτε όμορφα και να μην ξεχνάτε το χαμόγελο..
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε..

Γράμμα από τον Αυγερινό, ώρα 5 και 40 ...

                        πηγή
  “Απάνω σου κι απάνω μου έσταξε μία στάλα μέλι.
 Κι ήτανε τόσο να γλυκό που έτρεμαν τα χείλη, 
τα μάθια εδακρύζανε και η καρδιά ‘κολούθα. 
Κι ήπιανες ‘συ βασιλικό κι εγώ ‘πιανα θυμάρι,
 και σαν τραντάφυλλο γλυκό ήτανε ο χορός μας.
 Κι ευώδιαζε το σώμα σου σαν το χλωρό χορτάρι,
 και η ψυχή μου μούδιαζε σα σπόγγος της θαλάσσης.
 Και τα βουνά εγέλαγαν και τα πουλιά ζηλεύαν 
όποτες η λαλίτσα σου έπιανε σολ μινόρε. 
Κι όταν ετέλειων’ ο αμανές καθόσουνα σιμά μου
 κι ήπιανες μου το χέρι μου σα να τα’ ‘ναι βιβλίο. 
Κι ήρχιζες και το διάβαζες όλο χαρά και λύπη,
 γιατ’ έλεγες πως ήξερες τη μοίρα των αθρώπων.
 Από τη μια σου ήβλεπες όλο γλυκά τραγούδια
 κι από την άλλη ένιωθες ένα κομμάτι πόνο.
 Κι ανέβηκες στους ουρανούς κι άρχισες ‘κει να λάμπεις 
κάθε της νύχτας που ‘πεφτε το δροσερό σκοτάδι.
 Κι όλοι πια σε φωνάζουνε κι ολούθε γνωστή είσαι,
 και όλοι σε θαυμάζουνε για τα λευκά σου μάθια. 
Πούλια μου, πιάσε να με βρεις πριν γίνω δυο κομμάθια.
 Κι όλο φωτίζεις τις ζωές των ταλαιπωρημένων,
 κι όλο φωνάζεις στις σιωπές να φύγουν, να σωπάσουν, 
για να μπορούν οι άθρωποι χαμόγελα να ανθίζουν,
 οσάν τ’ ανθάκι το μικιο μίας πορτοκαλίτσας.
 Μα δε σε βρίσκω ,Πούλια μου, όσο κοντά κι αν είσαι,
 αφού ανέβηκα κι εγώ στα ύψη και στα κρύα,
 για να προσέχω όσα ποθείς να είναι ευτυχισμένα, 
τσι ώρες που η ψυχούλα σου γλυκά γλυκά κοιμάται.
 Και δε σε φτάνω ,Πούλια μου, όσο ψηλά κι αν φτάσω,
 μα ο έρωντας λεν’ δε φτάνετε κι είναι σαν παραμύθι.
 Ζεστός, γλυκός και αρμυρός σαν μία πεταλίδα,
 που ‘ενα παιδάκι ήφαγε από το δίπλα βράχο, 
‘κει που καθόμασταν παλιά αγκαλιασμένοι
 και δίναμε, δειλά δειλά, μικρούς όρκους αγάπης.
 Κι ετούτο είναι το γράμμα μου να σε καληνυχτίσω,
 αγάπη μου που στ’ όνειρα όλο με τριγυρίζεις.
 Και δεν ξεχνώ τα μάθια σου που λάμπαν στο σκοτάδι,
 που απ’ την ψυχή σου παίρναν το φως και λαμπυρίζαν 
 Θυμήσου τον Αυγερινό κι όντες θα ξημερώνει
 θα χαιρετώ θολά θολά σαν άνεμος κι αγιάζι.
 Αχ, βρε καρδούλα μου γλυκιά, η αγάπη πώς τρομάζει.
 Γλυκιά μου βιόλα όμορφη, όμορφη καληνύχτα,
 μ’ αγάπη και με νοσταλγιά, στου έρωντα τα δίχτυα.
 Τη μέρα ο Αυγερινός σου, σού στέλνει καληνύχτα.” 

Εγραψε η Γιωργίνα η εγγονή
 μου...!! το..2014..

Πηγή: http://frapress.gr

Πως να μην είμαι περήφανη!!!!
Να είστε όλοι καλά να έχετε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο.. να μην ξεχνάτε να χαμογελάτε  και στα δύσκολα..
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...

ΕΙΚΟΝΕΣ..ΠΕΡΙΠΑΤΟΥ....

Ας μην πούμε αυτή τη φορά πολλά λόγια..ας αφήσουμε αυτόν τον (καλοκαιρινό  εδώ ακόμα ) Νοέμβρη να μας δείξει τις εικόνες του!!!
                    Η θάλασσα του..!!

                     Ο δρόμος του..!!!

                 Τα λουλούδια του..!!!

Αυτόν τον καιρό να με συμπαθάτε... όπως έχετε καταλάβει ίσως από τα γραφόμενα μου... υπάρχουν κάποιες δύσκολες μέρες..τις οποίες  προσπαθούμε να προσαρμοστούμε..
Ευτυχώς που υπάρχουν οι όμορφες εικόνες που μας χαρίζουν το χαμόγελο τους στα..δύσκολα..μην το ξεχνάτε παρεάκι μου.!!! 
Να έχετε μια όμορφη  εβδομάδα..να προσέχετε τον εαυτό σας ..και να χαίρεστε την κάθε μέρα που ανατέλλει,γιατί  είναι μοναδική.!!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε..!!

  

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΜΙΑΣ...ΝΕΡΟΣΤΑΓΟΝΑΣ.!!

Αυτή την ανάρτηση μπορείς να την πεις  και συνέχεια της προηγούμενης, μια που μιλάει για μια μικρή ιστορία-παραμύθι που είχα σκαρφιστεί όταν τα εγγόνια μου ήταν πολύ μικρά και  ήθελαν να τους λέω παραμύθια όταν ερχόταν να κοιμηθούν στης γιαγιάς...
Μου θύμισε  αυτή την  ιστορία-παραμύθι  η μικρή μου εγγονή  ετών  24 σήμερα..όταν μου ζήτησε να της κάνω ένα συννεφάκι..σαν αυτό που είχα κάνει δωράκι στο μικρούλι που έχει γεννηθεί..
Γιατί δεν βάζεις ένα αλεξίπτωτο σε μια σταγόνα μου λέει σαν....εκείνη που μας έλεγες στο παραμύθι σου;
Που την θυμήθηκες της λέω  αγάπη μου;
Γιατί όχι; ωραία ιδέα της είπα.. ας το κάνουμε..
Εψαξα  την βρήκα εκείνη την παραμυθοιστορία ήταν το.... 1993..ναι τότε ήταν  που γράφτηκε η περιπέτεια της νεροσταγόνας που θα διαβάσετε παρακάτω...
Είχα αγοράσει μια γραφομηχανή από εκείνες τις κλασικές...και άρχισα να μαθαίνω να γράφω εκεί...
Η γραφομηχανή αυτή ήδη κοσμεί σαν αντίκα πλέον μια γωνιά του δωματίου της μεγάλης μου ..εγγονής που γράφει και εκείνη...
Πήρα λοιπόν τις μπογιές μου και το μπλοκ της ζωγραφικής  και έκανα τις ζωγραφιές μου...μετά από 26 χρόνια....μια ανάσα δηλαδή από το χθες......

Κάποτε στα γαλάζια νερά μιας όμορφης λίμνης, υπήρχε ανάμεσα στις πολλές σταγόνες και η νεροσταγόνα της ιστορίας μας..

Ζούσε τον περισσότερο καιρό στο βυθό της γαλάζιας λίμνης, παίζοντας με τα ψάρια  τριγυρίζοντας ανάμεσα  στα φύκια..

Μια μέρα λοιπόν,αποφάσισε να ανέβει στην επιφάνεια της να δει τους πανέμορφους κατάλευκους κύκνους, που κολυμπούσαν στα ήσυχα νερά της, μια που είχε ακούσει τόσα πολλά από άλλες σταγόνες..
Καθώς ανέβαινε στην επιφάνεια την θάμπωσε η λάμψη του ήλιου που έκανε την λίμνη να μοιάζει με αστραφτερό καθρέφτη που επάνω του χόρευαν απαλά σαν μπαλαρίνες οι κύκνοι..

Οι ηλιαχτίδες άρχισαν να χαϊδεύουν το κορμί της με την ζεστασιά τους..
Ξαφνικά ένιωσε να γίνεται κάτι παράξενο στο κορμί της.
Δεν το ένιωθε  ολόκληρο κάτι γινόταν που την ανησυχούσε..
Αρχισε να γίνεται μικρά μικρά κομματάκια...τόσο μικρά που δεν μπορούσε να τα δει ανθρώπινο μάτι και...
να ανεβαίνει ,να ανεβαίνει όλο και ψηλότερα προς τα επάνω.
Της νεροσταγόνα μας δεν της άρεσε αυτό, άρχισε να ζαλίζεται γιατί έπασχε από υψοφοβία.
Καθώς ανέβαινε είδε ένα σύννεφο λίγο πιο πέρα και έτρεξε να χωθεί μέσα  σ αυτό.

-Καλώς την..καλώς την!!! άκουσε να τις λένε πολλές σταγόνες που ήταν μαζεμένες στο διπλανό σύννεφο..
-Μα τι συμβαίνει; ρώτησε εκείνη γεμάτη απορία.Γιατί μαζευτήκατε εδώ επάνω; και γιατί εγώ έχω γίνει μικροσκοπικές σταγονίτσες, ενώ εσείς είστε ολόκληρες ; 
-Μα και εσύ είσαι ολόκληρη σταγόνα της είπαν εκείνες..να δες...
Έσκυψε και κοίταξε το σώμα της που είχε πάρει πάλι το σχήμα της σταγόνας, όπως ήταν όταν βρισκόταν στα νερά της γαλάζιας λίμνης. 
-Καλά όλα ευτυχώς, αλλά δεν μου είπατε ακόμα τι κάνετε εδώ; 
-Καλέ; που ξανακούστηκε να μην ξέρει μια νεροσταγόνα τι δουλειά έχουμε μέσα σε ένα σύννεφο; απόρησαν εκείνες..
-Μέχρι τώρα έμενα στο βυθό τη λίμνης και είναι η πρώτη φορά που φεύγω από το σπίτι μου..
Είμαστε μαζεμένες εδώ γιατί περιμένουμε να έρθει το φθινόπωρο να πέσουμε σαν βροχή να ποτίσουμε την γη..
Και το φθινόπωρο δεν άργησε να έρθει.
Οι σταγόνες στριμώχνονταν τώρα στην άκρη του σύννεφου και άρχισαν να πέφτουν με δύναμη στην γη..

-Αντε έλα τι περιμένεις; πέσε και  εσύ,είπανε στην νεροσταγόνα μας καθώς έπεφταν στην γη.
-Να πέσω; πως να πέσω δηλαδή; Εγώ φοβάμαι πολύ το ύψος!!!
Να είχα τουλάχιστον ένα αλεξίπτωτο να μην χτυπήσω πέφτοντας..!!
-Αλεξίπτωτο; είπαν οι άλλες σταγόνες σκασμένες στα γέλια..μέχρι και το σύννεφο δεν άντεξε και χαμογέλασε πλατιά..
-Φαντάζεστε μια σταγόνα με αλεξίπτωτο; τι αστείο θέαμα θα ήταν..

-Οτι και να λέτε εγώ δεν πέφτω φοβάμαι..
-Χμμμ έκανε το σύννεφο αφού δεν θέλεις να πέσεις σαν βροχή, τότε μείνε εδώ..και περίμενε να δούμε τι θα κάνω με σένα..
Δεν  πέρασε πολύς καιρός, και η παγωνιά ήρθε να επισκεφτεί  το σύννεφο που άρχισε να γίνεται όλο και πιο γκρίζο..
-Μπρρρρ....τι κρύο είναι αυτό μόλις μπήκε;
Η νεροσταγόνα μας,μαζί με άλλες που είχαν μαζευτεί στο μεταξύ..άρχισαν να τρέμουν από την παγωνιά και με έκπληξη της είδε να αλλάζει όπως και οι άλλες σταγόνες  σιγά  σιγά μορφή και να γίνονται κάτασπρες και ελαφριές σαν πούπουλα..
-Τώρα είστε έτοιμες να πέσετε στην γη και  να την ντύσετε με την λευκότητα σας..
Τι να κάνει λοιπόν η σταγόνα μας, ήθελε δεν ήθελε ,άρχισε να πέφτει όχι πια σαν σταγόνα βροχής, αλλά σαν μια όμορφη  κάτασπρη νιφάδα χιονιού..
Τουλάχιστον σκεφτόταν καθώς έπεφτε απαλά έτσι είναι σαν να φοράω αλεξίπτωτο..

Φτάνοντας κάτω  ακούμπησε στο πέταλο ενός νούφαρου.. και είδε με έκπληξη της πως βρισκόταν στα  γαλάζια νερά της λίμνης..είχε ξαναγυρίσει στο σπίτι της!!!!
Είχε γίνει μέσα σε λίγες στιγμές η νεροσταγόνα που ξέραμε...
-Ουφ  φτάνει πια!!! δεν μπορώ τόσες αλλαγές..μακάρι να ήμουν ένα νούφαρο και να έμενα για πάντα εδώ αναστέναξε..!!

Την ώρα εκείνη έτυχε να περνά από εκεί, η καλή νεράϊδα της λίμνης,και θέλησε να πραγματοποιήσει την επιθυμία της..
Σήκωσε το μαγικό ραβδί της και ακούμπησε την νεροσταγόνα και την μεταμόρφωσε σε ένα όμορφο λευκό νούφαρο, που έμεινε για πάντα στα νερά της γαλάζιας λίμνης..!!!

Ελπίζω να περάσατε καλά και να μην κουραστήκατε διαβάζοντας ..να αφήσατε να βγει το παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας..και να του χαρίσατε ένα χαμόγελο... 
Να έχετε μια όμορφη εβδομάδα να είστε όλοι καλά..!!!
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ.!!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε..!!