ΜΙΑ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΗ ΠΑΡΕΑ!!!

 Αχ επιτέλους ζέστανε ο καιρός είπε η Άνοιξη!

Αχ ναι απάντησε η γαρυφαλλιά και σκόρπισε το άρωμα της στο αέρα.

Το πελαργόνι παρέα μαζί με τον κρίνο προσπαθούσαν να ξεπεράσουν σε ομορφιά, το ένα το άλλο...

Επιτέλους φώναξαν όλα τα ανθισμένα λουλούδια του συντρυβανόκηπου...η Άνοιξη είναι εδώ!!!

Ο δυόσμος αγκάλιασε χαρούμενος την τριανταφυλλιά

Η βιολέτα και το αγκάθι του Χριστού  γέμισαν με  χρώματα την φύση. 

Εεεε είμαστε και εμείς εδώ φώναξε με δυνατή φωνή για να ακουστεί μέσα από τα γέλια και τις φωνές των λουλουδιών  η μικρή πασχαλίτσα.

Δεν γίνεται να έρθει η Άνοιξη και το Πάσχα χωρίς εμάς!!

Έχεις δίκιο της είπε η πολύχρωμη πεταλούδα ρουφώντας το νέκταρ από την μαργαρίτα..

Να μια τσουλίθρα τι ωραία...οοοπ!! είπε η μικρή ζωηρούλα πασχαλίτσα, τσουρλώντας επάνω σε ένα μακρόστενο φυλλαράκι!

Πρόσεχε να μην πέσεις! Της φώναξε η μέλισσα που μόλις είχε ακουμπήσει ένα ανθάκι λεβάντας...

Περιμένετε καλέ κι εμένα.. ουφ καθυστερημενη έρχομαι, δύσκολα είναι να ανεβαίνεις στα κοχύλια του συντρυβανόκηπου...

Ωωωω τι έγινε; πω..πω αναφώνησε...εκεί επάνω βλέπω μια τσουλίθρα τι ωραία, καιρός για παιχνίδι είπε και έβαλε τα δυνατά της να προλάβει...

Επάνω στα καταπράσινα φύλλα του χρυσάνθεμου,  ξεκουράζονταν άλλη μια όμορφη της παρέας!!

Η μικρή λευκή πεταλουδίτσα ζαλίστηκε από την μυρωδιά της φρέσκιας ανθισμένης ρίγανης!

Κάτι παράξενα λουλούδια τράβηξαν την προσοχή μιας καφετιάς πεταλούδας που μόλις είχε έρθει στην παρέα!

Μα δεν έχει καμία μυρωδιά αυτό το λουλούδι είπε καθώς ακουμπούσε τις κεραίες της επάνω σε δυο ροζ τριανταφυλλάκια... 

   Ξαφνικά, γέμισε γέλια όλος ο κόσμος της αυλής...

Χα..χα..χα.. μα δεν βλέπεις ότι αυτό που μυρίζεις δεν είναι αληθινό λουλούδι; της είπαν όλα μαζί!

Πως την πάτησα έτσι βρε παιδιά; αλλά πως να το καταλάβω που εδώ και μια εβδομάδα έχει βουλώσει η μύτη μου;

Εντάξει δεν έγινε τίποτα, μην στεναχωριέσαι, ξέρεις πόσες φορές το έχουμε πάθει και εμείς; τις είπαν με ένα στόμα οι πεταλούδες. Ελα εδώ, έχει λουλούδια αληθινά για όλες μας!!!

Η καφετιά πεταλουδίτσα χαμογέλασε με το πάθημα της και με ένα πέταγμα βρέθηκε και εκείνη ανάμεσα στην Ανοιξιάτικη παρέα της αυλής!! 

Αυτή ήταν η συμμετοχή ,μου στο δρώμενο "ιστορίες της Άνοιξης"  που κάνει η Μαρία στο κείμενο της.

 

 Να είστε όλοι καλά, να μην ξεχνάτε να χαρίσετε ένα χαμόγελο ελπίδας σε όσους το έχουν ανάγκη!

Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα, Εκείνου που συγχώρησε τους εχθρούς Του και δίδαξε την αγάπη!! 

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΑΝΤΟΥ ΜΕ ΥΓΕΙΑ!!!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!

 

 

Μίνι σκυτάλη # 2...ΤΟ ΚΌΚΚΙΝΟ ΠΟΔΉΛΑΤΟ!

-Αχ Περικλή μου έχω αγωνία, λες να της αρέσει το δώρο μας;

-Είμαι σίγουρος Ασημίνα μου. Σκέψου, σήμερα γίνεται 13 χρονών! Πως πέρασαν τα χρόνια; ολόκληρη δεσποινίδα έγινε! 

Η οικογένεια του Περικλή τα έβγαζε πέρα τσίμα τσίμα. Τα οικονομικά τους δεν τους επέτρεπαν έξτρα έξοδα. 

Όμως εδώ και καιρό ο Περικλής και η Ασημίνα οι γονείς της Ειρήνης, έκαναν φοβερή οικονομία για να μπορέσουν να πάρουν στην μοναχοκόρη τους, το δώρο που ήξεραν ότι το ήθελε πάρα πολύ.

Την έβλεπαν πως έλαμπαν τα μάτια της κάθε φορά που έβλεπαν ποδήλατο.

Η Ειρήνη τους δεν θα τους το ζητούσε ποτέ και το ήξεραν.

Ήταν μεγαλωμένη με αρχές και αξίες και καταλάβαινε την οικονομική τους κατάσταση. 

Σήμερα όμως ήταν μια ξεχωριστή μέρα και περίμεναν πως και πως να ξυπνήσει η Ειρήνη και να έρθει για πρωινό.

-Καλημέρα μπαμπά μαμά, ακούστηκε ερχόμενη μέσα στην κουζίνα, που την περίμενε επάνω στο τραπέζι ένα φλυτζάνι ζεστό γάλα και ένα μεγάλο κομμάτι σοκολατένιο κέικ.

Καθισμένοι οι γονείς της με το μισοπιωμένο  καφεδάκι τους, έριχναν κλεφτές ματιές και χαμόγελα ο ένας στον άλλον.

-Κάτι έχετε εσείς και χαμογελάτε; νομίζετε ότι δεν σας βλέπω; τους είπε καθώς έβαζε μια μεγάλη μπουκιά στο στόμα της από το μοσχομυριστό σοκολατένιο κέικ.

-Να της το πούμε; ρώτησε η Ασημίνα τον Περικλή.

-Περίμενε  αγάπη μου να φάει το πρωινό της πρώτα.

-Τι να μου πείτε; είμαι περίεργη καλέ μπαμπά;

-Ελα Ειρήνη μου της είπε παίρνοντάς τη από το χέρι και οδηγώντας τη προς την έξοδο του σπιτιού.

Άνοιξε την πόρτα και τα γαλάζια μάτια της Ειρήνης άνοιξαν διάπλατα από την έκπληξη αντικρίζοντας στην αυλή τους ένα κατακόκκινο ολοκαίνουργιο ποδήλατο, με ένα τεράστιο ροζ φιόγκο δεμένο στο τιμόνι του.

Με μια κραυγή χαράς έτρεξε κοντά του, ενώ ένα ερωτηματικό σχηματίστηκε  στο πρόσωπό της.

-Μα...τι... πως...

-Ναι Ειρήνη μου της είπε ο πατέρας της είναι δικό σου. Είναι το δώρο μας για τα γενέθλια σου!

Δεν ήξερε ποιον να αγκαλιάσει πρώτα, τους γονείς της ή το ολοκαίνουργιο κόκκινο ποδήλατο της...

Αφού  πέρασαν οι πρώτες χαρούμενες στιγμές και η Ειρήνη κατάλαβε πως δεν ήτα ψέματα αυτό που έβλεπε μπροστά της, αγκάλιασε τους γονείς της και τους έσκασε δυο από τα πιο γλυκά φιλια της.

-Έλα Ασημίνα μου ας την αφήσουμε μαζί του θα έχουν πολλά να πούνε.

Και δεν είχε άδικο ο πατέρας της.

Η Ειρήνη το κοίταζε, το χάιδευε, στο τιμόνι, στα πετάλια, στο όμορφο καλαθάκι του, δεν το πίστευε ότι αυτό το πανέμορφο κατακόκκινο ποδήλατο ήταν δικό της.

Ηταν το όνειρό της από μικρή και τώρα έγινε πραγματικότητα.

Μια ηλιαχτίδα που μόλις πρόβαλε  μέσα από την φυλλωσιά της ακακίας τους της φάνηκε πως της χαμογέλασε, σαν να της έλεγε...

-Άντε τι περιμένεις; ανέβα και απόλαυσε την βόλτα σου.

Έπιασε το τιμόνι, πάτησε τα πετάλια, η καρδιά της άρχισε να χτυπάει, το κόκκινο ποδήλατο της και εκείνη ένιωσαν για πρώτη φορά τον αέρα να τους χαϊδεύει, καθώς άρχιζαν το ταξίδι τους μαζί.

-Εμείς οι δυο θα περάσουμε υπέροχα ε;   

        *************

Με αφορμή την φωτογραφία με το ποδήλατο επάνω που μου κληρώθηκε, από την Μαίρη με την γήινη ματιά που διοργανώνει με επιτυχία το δρώμενο της μίνι  σκυτάλης

 Και αυτό που διαβάσατε  είναι η δική μου συμμετοχή στο παιχνίδι. 

Να είστε όλοι καλά να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να μην ξεχνάτε πως ένα χαμόγελο ομορφαίνει την μέρα μας...μοιραστείτε το!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!   

     

"Τα γνωμικά εμπνέουν # 2.. Ο άλλος μου εαυτός!

 

Ο Άλλος μου εαυτός.

-Τι μου λες; πως δεν έχω εγώ αυτοπεποίθηση;

-Έτσι νομίζω.

-Και από που το κατάλαβες;

-Δεν βλέπω να το προσπαθείς...

-Τι θέλεις να πεις, για κάνε μου το λιανά; 

-Να, δεν βλέπω να ενδιαφέρεσαι και πολύ για την εξωτερική σου εμφάνιση.

-Τι θα ήθελες να κάνω δηλαδή;

-Ας πούμε να έκανες ένα make over;

Να άλλαζες λίγο την εμφάνισή σου; το χρώμα των μαλλιών σου στο πιο μοντέρνο; όλο με ένα t-shirt και ένα παντελόνι κυκλοφορείς. 

Δοκίμασες να βάλεις ένα φόρεμα;

-Μα αυτά με βολεύουν. Εσύ νομίζεις ότι η εξωτερική εμφάνιση παίζει ρόλο στην αυτοπεποίθηση μας;

-Δεν θα σου άρεσε να θαυμάζουν γι αυτήν; Δεν απορείς που κάποιοι σε κοιτάζουν περίεργα;

-Ε...και; δεν με πειράζει και αν δεν αρέσω, τα έχω καλά με μένα και με όσους με αποδέχονται όπως είμαι.

Αυτοπεποίθηση είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου και να ξέρεις να πατάς γερά στα πόδια σου.

Αυτοπεποίθηση, δεν είναι μόνο η εμφάνιση, είναι ο αυτοσεβασμός στον εαυτό σου και στον άνθρωπο πάνω από όλα.

Αυτοπεποίθηση είναι ακόμα πολύ περισσότερα, που για να τα αναλύσουμε θα χρειαζόμασταν πολλές ώρες...σου έλυσα τις απορίες σου;

Μα πες μου ποιος είσαι εσύ και μου κάνεις τόσες ερωτήσεις;

-Ο άλλος σου εαυτός!  

  Αυτοπεποίθηση δεν είναι το ''Αρέσω''

Αυτοπεποίθηση είναι το ''Δεν πειράζει κι αν δεν αρέσω'

Αυτό ήταν το γνωμικό και το θέμα, που έπρεπε να πατήσουμε επάνω στην έννοια του.

Με τίτλο "τα γνωμικά εμπνέουν" #2 που διοργανώνει με επιτυχία η Μαίρη με την γήινη ματιά. για δεύτερη φορά.

Αυτή ήταν η δική μου προσπάθεια και  συμμετοχή στο δρώμενο.

Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που της δώσατε!!

Την πρωτιά την πήρε η Κανελλάκι μας, αλλά πολύ κοντά ήταν και άλλες συμμετοχές.

ΕΔΩ θα διαβάσετε όλες τις όμορφες  συμμετοχές.

Ραντεβού στα επόμενα...

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε... 

   

ΤΑ ΧΕΛΙΔΌΝΙΑ ΕΊΝΑΙ ΕΔΩ...Η ΑΝΟΙΞΗ;

Με μεγάλη μου έκπληξη και χαρά σήμερα είδα τα πρώτα μας χελιδόνια... ένας νοτιάς που ανέβασε την θερμοκρασία στους 25 βαθμούς και θύμισε Άνοιξη  έκανε τα όμορφα αυτά πουλιά τα χελιδόνια, να αναζητήσουν μέρη για να κάνουν τις φωλιές τους.

Μα δεν είναι μια ομορφιά;

Δεν ξέρω αν είναι και αυτά βιαστικά όπως εμείς που θέλουμε να έρθει αυτή η όμορφη εποχή όσο γίνεται γρηγορότερα, ουσιαστικά όμως, αφού μας κάνει να νιώθουμε  έστω και μια μικρή ευεξία. Κάτι σαν χάπι χαράς να πούμε;

Ημερολογιακά είναι εδώ αλλά, άλλα λένε τα δελτία καιρού...λάλησε και αυτή τι να σου κάνει; 

Αναποφάσιστη την  βλέπω βρε παιδιά Θα έρθω; δεν θα έρθω; κάτι σαν  μέσα...έξω, ένα πράγμα!!! (τι μου θυμίζει αυτό καλέ;)

Σήμερα πάντως η καρδιά μου πετάρισε βλέποντας τα χελιδόνια να κάνουν βόλτες πάνω από το κομμάτι του ουρανού μας...που λίγες μέρες πριν είχε αυτά τα χρώματα!!!

Εδώ το μεγαλείο του ουρανού!!

Ας προσκυνήσουμε την φύση που μας δίνει την χαρά να βλέπουμε τέτοιες εικόνες!!

Οι φωτό δεν έχουν υποστεί καμία επεξεργασία!

Και τώρα κάτι άσχετο-σχετικό όμως με την κλεισούρα μας...

Τι κάνουμε όταν είμαστε προγιαγιάδες και έχουμε χρόνο;

Μήπως πάει πουθενά το μυαλό σας;

Ενα αρκουδάκι μου έκανε κλίκ και όταν σου κανει αυτό κλικ τι κάνεις; ναι προσπαθείς να κάνεις ένα το ίδιο όσο μπορείς φυσικά, αφού έχεις ένα πιτσιρίκο να μεγαλώνει...🤣

Εδώ οι προσπάθειες μου...

Και η παρουσίασή του!

Να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα Ανοιξιάτικη πια!

Ναι ξέρω δεν είναι καιρός για χαμόγελα, όμως ας πάμε κόντρα σε όλα αυτά και ας φορέσουμε  ένα χαμόγελο που θα το χαρίσουμε στον διπλανό μας!!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!