Τση Κρήτης το γλυκό ψωμί στην τάβλα θα προσμένει, να ρθούν οι φίλοι οι καλοί κι ξένοι να κοπιάσουν. Ρακή δροσάτη να γευτούν και ντάκο παξιμάδι. Καλτσιούνια, ξεροτήγανα, αρνί και σταμναγκάθι και δίπλα η λύρα συντροφιά το κέρασμα τση Κρήτης... Σμαραγδάκι...

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2022

ΚΑΤΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ...ΠΕΡΆΣΑΝΕ...

Θα ήθελα να άρχιζα αυτήν την ανάρτηση μου αλλιώς, όπως το κάνω εδώ και έντεκα χρόνια συνεχώς.

Αλλά δεν νιώθω καλά να αρχίσω χαρούμενα  όταν μαθαίνουμε πως υπάρχουν (όχι πως δεν το ξέρουμε,) καθεστώτα και κοινωνίες που θεωρούν ακόμα την γυναίκα κτήμα τους και την σκοτώνουν γιατί δεν έβαλε σωστά την μαντήλα.

Δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου τι περνάνε οι γυναίκες παντού σε όλο τον κόσμο και πόση καταπίεση υφίστανται. Η βία κατά των γυναικών με ότι αυτό  συνεπάγεται είναι η πιο επαίσχυντη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δεν υπάρχει διαχωρισμός ούτε σύνορα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πάντα θα υπάρχουν γυναικεία θύματα, που θα πληρώνουν το τίμημα απλά γιατί γεννήθηκαν γυναίκες.

Το ξέρω δεν ήταν το θέμα μου αυτό, αλλά με συγκλόνισε το γεγονός, γι αυτό θέλησα να αφιερώσω λίγες λέξεις, που δεν νομίζω να έχουν κάτι να πουν παραπάνω από ότι έχει ειπωθεί μέχρι τώρα!  

Δεν ήταν και τόσο προτεραιότητα να σας ενημερώσω πως συμπληρώθηκαν κι όλας 11 χρόνια που τα λέμε εδώ μέσα, όταν συμβαίνουν τόσα γύρω μας.

Σεπτέμβρης ήταν και τότε το...2011 έτσι ενημερωτικά και κάθε φορά που έρχεται μου θυμίζει την αρχή της  σχολικής χρονιάς που σαν πρωτάκι έκανα τα πρώτα μου βήματα στον αχανή κόσμο των  μπλόκερς.

Πόσα δεν έχουμε πει όλα αυτά τα χρόνια! τα ξέρετε χαρτί και καλαμάρι όλα!

Πόσα δεν έχω μάθει(Δημιουργίες)και πόσο με βοήθησε να γίνω καλύτερος άνθρωπος οι συντροφιά μαζί σας.

Ενα μεγάλο ευχαριστώ για όλα τα χρόνια που περνάτε και τα λέμε, για τα χαμόγελα που μοιραστήκαμε, μέσα από τα δύσκολα και τα εύκολά μας.

Δεν θα σας άφηνα εννοείτε χωρίς κέρασμα...από το ίντερνετ.

και ένα απλό παγωτάκι από τα χεράκια μου. 

Να είστε όλοι καλά και να προσέχετε τον εαυτό σας και τους άλλους.

Καλή εβδομάδα από αύριο σε όλους εύχομαι από καρδιάς!! 🧡


     




  

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2022

ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ... ΠΕΡΙΜΈΝΕΙΣ!!

Θεού θέλοντος  και ιντερνέτ επιτρέποντος, επιτέλους είμαστε πάλι εδώ να τα πούμε, αλλά δεν ξέρω πόσο, διότι το πρόβλημα συνεχίζεται... 

Από που  να αρχίσω δεν ξέρω, είναι τόσο πολλά και όμορφα αυτά που ζήσαμε  τις μέρες αυτές και δεν ξέρω αν χωράνε όλα σε μία ανάρτηση. Φοβάμαι μήπως και σας κουράσω.

Ομως πως να μην χαρείς όταν σου προκύπτουν διακοπές από το πουθενά, τότε δεν κάθεσαι και πολύ να το σκεφτείς ε; αρπάζεις την ευκαιρία μπαίνεις σε ένα αεροπλάνο (κοιτάς τον κόσμο από εκεί πάνω,)🤣 και βρίσκεσαι σε μέρη που δεν είχες  ξαναδεί να νιώθεις δέος και μόνο να θαυμάζεις τα θαύματα της φύσης και να νιώθεις πόσο μικρός είσαι μπροστά της.


Η διαδρομή από τον παλιό δρόμο με το αυτοκίνητο μέχρι τα Ιωάννινα, μας αποζημίωσε για το μακρινό του ταξιδιού...








Μια όμορφη πόλη τα Ιωάννινα μας υποδέχτηκε με όλες τις ομορφιές της και χάρες της. Με την λίμνη της να στραφταλίζει κάτω από λαμπρό φως του ήλιου γεμάτη από ιστορία και θρύλους, με το νησάκι του να σε κάνει να μην θέλεις να φύγεις.

Ο Χρήστος, λάτρης του τόπου του και όχι μόνο, αλλά και  της ιστορίας του, μας ξενάγησε εκεί που δεν υπήρχε περίπτωση να πάμε ποτέ, και τον ευχαριστούμε πολύ γι αυτό.

Το πρώτο μέρος που επισκεφτήκαμε ήταν το μουσείο Βρέλλη των κέρινων ομοιωμάτων μόχθος και ιδέα ενός ανθρώπου, που μας άφησε άφωνους!! βλέπαμε μπροστά μας όλη την ιστορία της επανάστασης και όχι μόνο!!




Πηγαίνοντας για το φαράγγι του Βίκου, που κυριολεκτικά είναι ένα θαύμα της φύσης, δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις την άγρια ομορφιά του,


Σε πιάνει δέος αντικρίζοντας το βάθος του και το ύψος του!


Στο δρόμο συναντήσαμε το πέτρινο δάσος...πέτρες που νομίζεις πως τις έχτισαν χέρια ανθρώπινα  μας άφησε άφωνους!!




Χωριά όπως το Μονοδέντρι, η Βίτσα, η Αρίστη χτισμένα μόνο από πέτρα, μέσα στα βουνά και το πράσινο, χωμένα να σου κόβεται η ανάσα από την ομορφιά τους. 








Κράτα με να σε κρατώ, να κατεβούμε την κατηφόρα...🤣 

 Η μονή Βελλά, να σε προσκαλεί να κάτσεις κάτω από την ρίζα του τεράστιου πλάτανου και να δροσίσεις τα χείλη σου με το γάργαρο νερό που κυλά μέσα από βράχους, ακούγοντας μόνο το κελάϊδισμα των πουλιών.


Όπου και να κοιτάξεις η ομορφιά της φύσης θα σε καταπλήξει...




Τοπίο στην ομίχλη...


Μέχρι και πανσέληνος μας έκατσε!

😊
Ο βοϊδομάτης, το πιο κρύο ποτάμι της Ηπείρου, να παίζει με το τυρκουάζ  χρώμα των νερών του και να σε ξεγελάει με την ορμή του από την μια και την γαλήνη του από την άλλη.



Να απολαύσεις ψητή πέστροφα στις όχθες του κοιτάζοντας τις χήνες και τις πάπιες που περίμεναν να τους πετάξεις κάτι να φάνε...



Το όμορφο γεφύρι του Κόκκορου στα ζαγοροχώρια, ήταν ένα από τα θαυμάσια μέρη που είδαμε, ανάμεσα σε τεράστιους βράχους, σαν να το φύλαγαν κύκλωπες, μην τυχόν και πάθει κάτι.



Η Κόνιτσα, ένα χωριό με μεγάλη ιστορία, χτισμένη αμφιθεατρικά φάνταζε από μακριά σαν παραμυθένια,

με το γεφύρι της και τον ποταμό Αώο να κυλά στα πόδια της,



αφήνοντας τους καταρράκτες να κυλούν γλύφοντας τους βράχους, γεμίζοντας τον αέρα με την δροσιά τους!!


Το δίλοφο, το Μπουραζάνι, χωριά πανέμορφα κρυμμένα  μέσα  στα βουνά γύρω, πνιγμένα στο πράσινο  μια ιστορία από μόνα τους. Τόσο πράσινο δεν έχω δει ποτέ μου. Τεράστια πλατάνια να ρίχνουν την σκιά τους στις πλατείες!

Στενά πέτρινα μονοπάτια, και σπίτια χτισμένα σαν αετοφωλιές!


Η ιερά μονή της Παναγίας της  Μολυβδοσκεπάστου, ένα βυζαντινό μοναστήρι κατάφυτο και πανέμορφο, κοντά στα σύνορα με την Αλβανία, φρουρός ακοίμητος, να φυλάει αιώνες, τα όσια και τα ιερά αυτού του τόπου.


Το μνημείο τιμής στην γυναίκας της Πίνδου  φορτωμένο με τα πολεμοφόδια, να δεσπόζει στην κορυφή και να αγναντεύει από εκεί τα σύνορα με την Αλβανία, συνεισφορά να θυμίζει στους αιώνες της θυσίες και την συνεισφορά, αυτών των γυναικών στο πόλεμο του 40.


Περάσαμε από την σπηλιά του υποστράτηγου Κατσιμήτρου πεσόντος όπως και όλοι όσοι έδωσαν την ζωή τους στο πόλεμο αυτόν. 



Στο Καλπάκι, η επίσκεψη μας εκεί στο πολεμικό μουσείο,

μας επιφύλαξε μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές μας. Ψάχνοντας στο βιβλίο των πεσόντων που υπήρχε εκεί, όπως μας είπαν δύο φανταράκια φρουροί, για έναν θείο του Γιώργου   που είχε πέσει στον πόλεμο στην Αλβανία, βρήκαμε τα στοιχεία του που και πότε και σε ποια μάχη σκοτώθηκε!

Είναι ο Μπαλαλής Σταύρος του Γεωργίου!

Αυτή η στιγμή θα μας μείνει αξέχαστη για τα συναισθήματα που νιώσαμε, και ας μην γνωρίζαμε προσωπικά τον ίδιο, γνωρίζουμε όμως τα εγγόνια του που ζουν και θα τους μεταφέρουμε την πληροφορία.

Γυρίσαμε σπίτι, με τα ποιο όμορφα συναισθήματα και με φορτωμένη την μνήμη μας από υπέροχες εικόνες!

Να είστε όλοι καλά εύχομαι, να περνάτε όμορφα με ότι κάνετε και να μην ξεχνάτε ότι το χαμόγελο έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. 😊

Αν φτάσατε μέχρι εδώ είστε πολύ θαρραλέοι...😊 και σας ευχαριστώ για την υπομονή σας, επίσης, σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...