ΤΣΗ ΚΡΗΤΗΣ ΤΟ ΓΛΥΚΌ...ΨΩΜΙ...

Λύρα δοξάρι λεβεντιά
του κρητικού η γνώρα
με κάνανε κι αγάπησα 
την Κρήτη όπως τώρα.!!
              

    ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ..!!

                      Στα ακράνυχα κι ανάλαφρα
                                   καρδιά μου να πατήσεις
                     μην εισ αιτία  κι όνειρα 
                                 ανθρώπου να γκρεμίσεις.

                      Αν σμίγουνε τα όνειρα
                                   τότε και γώ σε σμίγω
                     κι ας είναι μόνο μια στιγμή
                                        κι ας είναι τόσο λίγο.

                     Του ήλιου αχτίδα νά μουνα 
                                       να σ αχτινοχαϊδέψω
                     τα φοβισμένα όνειρα 
                                  τση νύχτας σου ν αρνέψω.

                     Σ είπα πηγή σ είπα νερό
                                  να πιω να ξεδιψάσω
                    δεν σ είπα όμως όνειρο
                               μην φύγεις και σε χάσω.

                    Γιάντα έρχεσαι στον ύπνο μου 
                                   και μ ονειροπαιδεύγεις

                    αφού αποδιαφώτιστα 
                                   σαν δροσουλίτης φεύγεις

                    Σαν το μωρό στην αγκαλιά 
                                      το μοσχοκανακίζω
                    το όνειρο, γιατί σ αυτό
                                      να σε θωρρώ ελπίζω.

                   Δεν θέλω πια ξερολιθιά
                                      τα όνειρα να χτίζω
                   αφού κάθε ξημέρωμα ,
                                   ότι χτισα γκρεμίζω.

                  Ελπίδα πε μου ήντα κοντό
                                        όνειρα ΄σάζεις πάλι
                  που σουν η τελευταία μου 
                               σ ενός νεκρού αγκάλη.!!

                    Η σκέψη μου στη σκέψη σου 
                                             έκανε περασάδα
                 να σε καλέσει και να ρθείς 
                                  στ ονείρου την γλυκάδα
      

                           ΤΣΗ.. ΑΓΑΠΗΣ..!!!

                    Βιόλα μου μοσχανάθρεφτη
                                       μορφομπεγετισμένη
                    σε ήντα παραολοϊσμό
                                      η αγάπη σου με φέρνει.
                    
                     Κόντρα θα πάω του καιρού
                                  κι ας βρέχει κι ας χιονίζει
                    εγώ έχω την αγάπη σου
                                   που με ηλιοφωτίζει.

                      Τσ αγάπης σου τα ξέτελα 
                                   ξάνοιξε στο κορμί μου
                    που λαβωμένο καρτερεί
                              ένα σου ναι μικρή μου.

                   Εγινε η αγάπη σου 
                                  φωλιά κι έχω κουρνιάσει
                   σαν το πουλάκι που φτερά
                                 στην μπόρα έχει χάσει.

                   Στην παραστιά τσ αγάπης σου
                                     τον άθο ανασκαλίζω
                   του έρωτας για να βρω 
                                   μια σπίθα εκεί ελπίζω.

                  Στον Γολγοθά τσ αγάπης σου
                                   με σταύρωσες και είδα
                  πως  δεν υπάρχει Ανάσταση 
                                        για μένα ούτε ελπίδα.
     

                             ΤΣΗ ΜΟΙΡΑΣ

                       Ψυχανεμίζομαι κοντό
                                     πως μ έβαλε στο μάτι
                       η μοίρα μου χωρίς εγώ 
                                   να τσ έχω κάνει κάτι

                   Για την ψυχή σου ένα μισθό
                                  μοίρα μου πες πως κάνεις 
                  στην απλωμένη χέρα μου 
                              στάλες χαράς να βάνεις

                   Θα βρω εγώ τη μοίρα σου
                                       να τση αλλάξω γνώμη
                  μοίρα από σε γονατιστή 
                                   να σου ζητά συγνώμη.

                   Μπεντένι κάνω την καρδιά
                                  μοίρα κι αν προσπαθήσεις
                  χαραματιά δεν θα βρεθεί
                                   χάμαι να την γκρεμίσεις.

                   Ποτέ μου παρακαλετά 
                                χαρές δεν θα ζητήσω
                   αν τση χρωστά η μοίρα μου
                                     να τση  γιαγίρει πίσω.

       

                        ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ...

                    Φεγγάρι ερωτογυτευτή
                                          και νυχτοταξιδιάρη
                       απ οσα ξέρεις μυστικά
                                   λέξη δεν σού χω πάρει.

                     Ταξίδεμα του φεγγαριού
                                  τα δυο σου μάτια φως μου 
                      και εγώ μες τση αγκάλες  σου 
                                   ειμ άρχοντας του κόσμου.

                   Στην αγρυπνιά μου να σταθείς
                                            έλα και εσύ φεγγάρι
                  η σκέψη τση δεν άφησε
                                         τον ύπνο να με πάρει.

                  Φεγγάρι κανε περασά
                                   τσ αγάπης μου τον κήπο
                 να την φιλάς για μένανε
                                    όσο εγώ θα λείπω.

                  Φεγγάρι τση αργατινές
                                    πε μου πως βεγγερίζεις
                   έχεις παρέα γι κοντό
                                    μονάχο σου δακρύζεις .

         

                               ΤΣΗ.. ΣΚΕΨΗΣ..!!

                   Προσκυνητάρι η σκέψη μου
                                       σ έχει και γονατίζει.
                  γιατί η μορφή σου βιόλα μου
                                     τση Παναγιάς θυμίζει.

                   Πορίζει η σκέψη και γλακά
                                     και κλείνει μου το μάτι 
                    λέει να ρθει στσ αγκάλες σου 
                                         να βρει εκεί ραχάτι.

                      Αν επορίσει η σκέψη μου
                                    πως να την σταματήσω
                     απού το ζάλο σου κλουθά 
                                 και παίρνει σε από πίσω.

                    Τση σκέψης τ ακροδάχτυλα
                                       έπεψα να σ αγγίξουν
                    μ ενα τους χάδι ανάλαφρο
                                    πως σ αγαπώ να δείξουν.

                     Την σκέψη μου εμπόδισα
                                     να ρθει να σ ανταμώσει
                    και μου πε εχθρό σου μ έκανες
                                άδικο να σου δώσει. 


                   Στον απλωτό τση σκέψης μου
                                          το δάκρυ έχω απλώσει
               μα χει η καρδιά μου σύννεφα  
                                   δεν λέει να στεγνώσει.
      

                               ΤΣΗ.. ΜΟΝΑΞΑΣ..!!

                    Παρέα δεν σε κάνω πια
                           και σου κρατώ αμάχη   ( πίσμα)
                    να δεις τι είναι μοναξά
                               να σαι και σύ μονάχη.

                     Μ ενα σου χάδι μοναξά
                                     κατάφερες το πάλι
                    να σε κρατώ σφιχτά σφιχτά
                                   στην αδειανή μου αγκάλη.

                    Πήρε μορφή ανθρώπινη
                                       η μοναξά μια μέρα
                  και μου πε από εδώ και μπρός
                                        θα σου κρατώ την χέρα.

                 Δεν θέλω εγώ τση μοναξάς 
                                  τα χέρια να σε πιάσουν 
                 θ απλώσω τση αγάπης μου
                                να σε σφιχταγκαλιάσουν.

               Μου λείπεις και αδιαφορώ
                              πότε θα ξημερώσει
              δεν την αντέχω βιόλα μου 
                              την μοναξά την τόση.

              Την μοναξά τση κορυφής
                               δεν την νε θέλω φως μου
               μείνε κοντά μου κι ας βρεθώ 
                                     στα χαμηλά του κόσμου.
    

                         ΤΟΥ ..ΣΕΒΝΤΑ..!!!

                    Πάλι σεβντάς με χτύπησε
                                    και χάμω μ έχει ρίξει 
                   σαν το πουλί που ορφάνεψε 
                                    και πέθανε από θλίψη.

                   Εχω σεβντά μες την καρδιά
                                           που σιγοφουντανίζει
                   και πριν μου κάψει το κορμί
                                  σ ένα σου...ναι ελπίζει.

                  Καρδιά μου που χεις βάσανα
                                      απ του σεβντά τα πάθη
                  και στον χειρότερό σου εχθρό
                                     ευχήσου μην τα πάθει.

                   Αχνογροικώ τον χτύπο σου
                                          καρδιά μου λαβωμένη
                  γιατι τα βέλη του σεβντά 
                                      σ έχουν σημαδεμένη.

                  Ξώμεινες μες την σκέψη μου
                                         σεβντά απομεινάρι
                    και σ έκλεισα μες της καρδιάς
                                           το πιο παλιό συρτάρι.

                   Μεταμορφώνεις τση χαρές
                                     σεβντά κι αλλάζουν όψη
                   και κάνει τες να πορπατούν 
                                      στου ξυραφιού την κόψη.
      

                         ΤΩΝ.. ΛΟΥΛΟΥΔΙΩΝ.

                  Μ αγιάπλριλό μου γιασεμί
                                στον μπέτι σε καρφώνω
                 για να γροικώ την μυρωδιά
                                  που χεις για μένα μόνο.

                Με τσ ακρες των δαχτύλων μου
                                      βιολάκι θα σ αγγίζω
               θα κάνω την αγάπη μου
                                   δροσιά να σε ποτίζω.

                Λουλούδι είσαι τ Απριλιού
                                 και γώ του Μάη κλώνος.
              θα σε κρατώ ολάνθιστο
                               μην σε μαράνει ο χρόνος.

               Του  Μαγιαπρίλη μου ανθέ
                               πρωτομπουμπουκιασμένε.
                Μες  τση καρδιάς μου τον μπαξέ
                                   άλλος ανθός δεν... νέ ναι.

                 Αγριομανουσάκι μου
                                κι αμυγδαλιάς ανθέ μου
                 κι ανάσα του βασιλικού
                                να σουνα στον μπαξέ μου. 

                 Μοσχοκανέλα θα σε πω
                                 κι ομορφογιασεμάκι.
                 να ξαποστάσω άσε με 
                                τσ αγκάλες σου λιγάκι.

   

                            ΤΣΗ.. ΚΡΗΤΗΣ..!!!!!

 Τση Κρήτης την αυλόπορτα   
                                           ανοίγω τη με τρόπο
               να μπω να κάτσω στην αυλή 
                                            θέλει μεγάλο κόπο.

              Κάνω  πολύ  προσπάθεια
                             κι έχω πολλούς τους λόγους
              να φτάσω στ ανυχάκι τους
                              τους μαντιναδολόγους.

               Μάνα θετή απόκτησα
                                που την ε λένε Κρήτη
               μ αγκάλιασε και μ έκανε
                                παιδί του Ψηλορείτη.

                 Τση Κρήτης  το γλυκό ψωμί
                              απ τον σοφρά επάνω
                 θρουλί θρουλί το μάζεψα
                              και φυλαχτό το κάνω.

                  Δύο σεβντάδες μ έβαλαν
                               μες του καυμού την ζάλη
                  Μακεδονία είναι η μια
                                  και Κρήτη είναι η άλλη.

                   Να μην το κάνει η μοίρα μου
                                 καμιά απ τις δυο να χάσω
                   την μια ν αφήσω δεν μπορώ
                                        την άλλη να ξεχάσω.

                           ΜΑΚΕΔΟΝΙΣΣΑ.

Καιρό ήθελα να το κάνω αυτό .. και να που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου...Φοβόμουν  να μην κουραστείτε διαβάζοντας   ένα μικρο δείγμα από την αγάπη μου για αυτόν τον τόπο που τον λένε Κρήτη και που  με φιλοξενεί σχεδόν  μισό αιώνα..
Αν έχετε φτάσει μέχρι εδώ είστε ήρωες..και σας ευχαριστώ πάρα πολύ.!!! 

Να έχετε μια όμορφη εβδομάδα.. και να προσέχετε τον εαυτό σας..!! 
Να μην ξεχνάμε  το χαμόγελο έτσι;