ΟΥΤΟΠΙΕΣ..!!

ΟΥΤΟΠΙΕΣ!

Η ζωή μου όλη χωρίς ενέχυρα.

Δεν ήθελα να χρωστάω πουθενά, ούτε και σε σένα την ίδια μου την μάνα.

Σε σένα που δεν με ρώτησες ποτέ πόσο μόνη ένιωθα κάθε φορά που έλειπες.

Σε σένα, που δεν με  έπαιρνες αγκαλιά  όταν έκλαιγα.(πόσο μου έλειπε εκείνη η αγκαλιά!)

Πόσο ήθελα να με αγαπάς έστω και μια στάλα και όταν σε ρωτούσα γιατί δεν μ αγαπάς; μου απαντούσες πως ήθελες να με κάνεις δυνατή, γιατί η ζωή είναι σκληρή και αδυσώπητη με τους αδύνατους.

Εγώ όμως δεν ήθελα να είμαι δυνατή, ήθελα να νιώθω τα χέρια σου να με αγκαλιάζουν, να κοιμάμαι μέσα τους και να βλέπω όμορφα όνειρα.

Μια ουτοπία είναι τα όνειρα και γίνονται στάχτη μου έλεγες.

Δεν ήξερα τότε τι ήταν η ουτοπία και δεν ήθελα τα όνειρα που παρακαλούσα να βλέπω μέσα στην αγκαλιά σου να γίνονται στάχτη.

Σε φοβόμουν μαμά.

Ασκούσες μια εξουσία επάνω μου  (τώρα το κατάλαβα ) που ποτέ δεν ήθελα γιατί με έπνιγε.

Θυμάμαι  τα μάτια σου, που ποτέ δεν είχαν μέσα τους ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα.

Σκοτεινές  λίμνες ήτανε!

Ούτε ένα μικρό γαλάζιο σημαδάκι..μια μικρή χαραματιά, να τόση δα!

Την αγάπη σου ήθελα απεγνωσμένα, αλλά ίσως εσύ δεν ήξερες τον τρόπο να την δώσεις.

Ενα κλειδωμένο μπαούλο που ποτέ δεν άνοιγε η ψυχή σου.

Και όμως ποτέ δεν έφευγαν πεινασμένα τα αδέσποτα της γειτονιάς από την μικρή αυλή μας.

Ψιχουλάκια και νερό  και για τα πετούμενα.

Σε εκείνη  την αυλή που ήταν στην πίσω μεριά του σπιτιού μας δυο δωμάτια σκεπασμένα με ελενίτ  ήταν εκείνη που είχα κάνει φωλιά και στα δικά μου όνειρα. 

Εχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που έφυγες μαμά.

Ακόμα θυμάμαι  πως μου έλεγες όταν μεγαλώσω 

ήθελες μια άφεση αμαρτιών, να γαληνέψει η ψυχή σου.

Μα κάτι ακαταλαβίστικα πράγματα που μου έλεγες και εσύ!  ήθελες μικρο παιδί να τα ξέρω όλα!

Μέχρι που ήρθε η στιγμή να φύγεις πόσο νωρίς Θε μου! πάνω που αρχίσαμε να τα βρίσκουμε οι δυο μας! 

 Και πήρες την άφεση και από μένα και από τον Θεό μαμά!

Και ξαφνικά έμεινα μόνη.

Και είδα  τότε ότι σου έμοιαζα πολύ.

Εκανα πράγματα που άθελα σου με είχες μάθει.

Σ αγαπούσα και εγώ με τον τρόπο μου.

Ενας άνθρωπος είμαι χωρίς κανένα χάρισμα (κι ούτε ήθελα  να έχω άλλωστε) που πίσω από την σκληράδα του,δεν έχει σταματήσει ποτέ να ονειροπολεί και ας έμαθε μετά από χρόνια ότι αυτό είναι ουτοπία! 

Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή παρεάκι μου στο όμορφο # 19ο # παιχνίδι των λέξεων που κάνει η  Μαρία μας με το χάρτινο καραβάκι της...και που μας δίνει την αφορμή να ταξιδέψουμε στα μονοπάτια των εμπνεύσεων μας..!!

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που αφιερώσατε τον χρόνο σας να το διαβάσετε..

Η πρωτιά ανήκει αυτή  τη φορά στο Κανελλάκι μας με την συγκινητική όσο και αληθινή όπως είπε και εκείνη ιστορία της..."Ευ θνήσκειν"  να περάσετε να την διαβάσετε στο χώρο της γιατί σίγουρα θα  είναι ακόμα πιο έντονα τα συναισθήματα που θα εκφράζει.!!

Οπως και όλα τα κείμενα νομίζω.. 

Καλό μήνα να έχετε.. να είναι  χαμογελαστός

και όμορφος για όλους σας..!!!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε..