ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟΝ...ΕΡΧΟΜΟ!!!

Αφού κάναμε ένα διάλυμα στην ετοιμασία των μωρουδιακών μας λόγο της σκυτάλης, ήρθε η ώρα να τελειώσουμε κάτι λίγα που μας έμειναν, λίιιιγο πριν μας επισκεφτεί το μωρούλι μας!

Σας κούρασα με το θέμα; Εεεε... αν δεν τα δείξω σε εσάς που είστε η παρέα μου σε ποιόν θα τα δείξω οέο;

Μία αλλαξιέρα που ντύθηκε με ύφασμα με δεινοσαυράκια...

Μία πανούλα με δύο όψεις...

Σειρά είχε ένα φεγγαράκι που στην άκρη του κρεμάστηκε ένα αστεράκι...

Και δυο σαλιάρες, που κεντήθηκαν με πολύ κόπο σταυροβελονιά, αφού τα χέρια μου δεν με βοηθάνε πια τόσο πολύ στο κέντημα... 

 

Κόντρα στις δυσκολίες  που μας περιβάλουν μαζί με τα καιρικά φαινόμενα μας δίνουν το μάθημα της ελπίδας, τα πρώτα  κρινάκια της αυλής μου, που πρόβαλαν τα όμορφα λουλούδια τους μέσα στην παγωνιά.

Ετσι κόντρα να πάμε και εμείς σε ότι μας φέρνει δυσκολίες... Αν δεν είναι αυτό ελπίδα πως θα τις ξεπεράσουμε, τότε τι είναι;   

Με την χαρά που σου δίνει η όμορφη αναμονή όταν περιμένεις κάτι χαρμόσυνο, σας εύχομαι όλους να έχετε μια όμορφη εβδομάδα.

Να κάνετε ότι αγαπάτε και να μην ξεχνάτε πως ένα χαμόγελο, μας κάνει να σκεφτόμαστε πως όλα θα πάνε καλά!!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!  

   

" Ο ΚΟΚΚΙΝΟΒΡΑΧΟΣ " Μίνι σκυτάλη # 1

Κοίταξα το ρολόι του τοίχου.
Όπου νά ναι θα περάσει σκέφτηκα.
Από το βάθος του δρόμου, ένα βήμα αργό κουρασμένο πλησίαζε.
Ήταν το βήμα του καπετάν Νικόλα,
που από τότε που ξεμπάρκαρε κάθε μέρα την ίδια ώρα, ανηφόριζε το μονοπάτι που οδηγούσε στην άκρη του Κοκκινόβραχου.
Τον έλεγαν έτσι γιατί κάθε ηλιοβασίλεμα έπαιρνε ένα βαθύ κόκκινο χρώμα.
Άνοιξα την πόρτα και στάθηκα στο κατώφλι.
Ο καπετάν Νικόλας ήταν κιόλας έξω από την αυλόπορτα.
Κοντοστάθηκε, σήκωσε το θαλασσοδαρμένο κορμί του και το βλέμμα του γαλάζιο σαν αυτό της θάλασσας σπινθηροβόλο,που δεν ταίριαζε καθόλου με το κορμί του
καρφώθηκε γελαστό στα μάτια μου, ενώ ένα τσουλούφι λευκά μαλλιά
ξεπηδούσε κάτω από το ναυτικό του κασκέτο.
-Καλημέρα  Κατερίνα...
-Καλημέρα καπετάν Νικόλα...
Ποτέ δεν έλεγε πολλά λόγια. 
Μια καλημέρα μόνο και συνέχιζε τον δρόμο του...
Τον παρακολουθούσα κάθε φορά με το βλέμμα μέχρι που έφτανε στον Κοκκινόβραχο που δέσποζε αγέρωχος και πεισματάρης στα καμώματα της.
Στεκόταν για λίγο όρθιος, ακίνητος σαν άγαλμα, αγναντεύοντας τον ορίζοντα.. άναβε με αργές κινήσεις την πίπα του, ..εξ άλλου δεν βιαζόταν, όλος ο χρόνος δικός του ήτανε...τραβούσε δυο βαθιές ρουφηξιές.. και μετά καθότανε και γινότανε ένα με εκείνον.....
Πουθενά αλλού δεν θα μπορούσε να είναι ο καπετάν Νικόλας, παρά στην άκρη αυτού του βράχου, που γινόταν ένα με το κορμί του και την ψυχή του.
Πόσο το ζήλευε Θεέ μου αυτόν τον βράχο!!!!
Τον ζήλευε γιατί δεχότανε τα χάδια της που πότε άγρια και πότε γαλήνια τον αγκάλιαζαν πάντα.
Το ήξερε ο καπετάν Νικόλας ότι η ώρα που θα χώριζαν πλησίαζε και δεν θα μπορούσε να την βλέπει να της μιλά, να νιώθει την αλμύρα της στο πρόσωπό του.
Δεν ήθελε να φτάσει αυτή η στιγμή, γι αυτό καθόταν εκεί ώρες ολόκληρες και της μιλούσε.. την κοίταζε, σαν να ήθελε να γεμίσει όλο του το είναι με το γαλάζιο της.
Να την χορτάσει ήθελε μέχρι το μεδούλι...κι ας είχε περάσει όλη του την ζωή στη  αγκαλιά της....
Τότε που τα γερά  αντρίκια χέρια 
του κρατούσαν το τιμόνι του καραβιού του και το ταξίδευε ως τα πέρατα του κόσμου...
Παράξενοι άνθρωποι οι ναυτικοί.
Όταν αγαπήσουν την θάλασσα, πού ναι πλατιά και απέραντη και άκρη δεν έχει, αυτή η αγάπη πολλές φορές, ξεπερνά και την αγάπη της μάνας ..της γυναίκας...
Δεν χορταίνεται η θάλασσα. 
Μάγισσα είναι..
Σε πλανεύει...
Και ο καπετάν Νικόλας πλανεμένος ήτανε γι αυτό δεν μπορούσε μακριά της..
Γαλαζοπράσινη, ήρεμη...την αγαπούσε!
Φουρτουνιασμένη μολυβί, την αγαπούσε!
Δεν ήθελε να την προδώσει...
Άνοιξε για λίγο και για πολλοστή φορά την χούφτα του και κοίταξε το μαύρο μαργαριτάρι. 

Το έφερε στα χείλη του.

Ήταν το φυλαχτό του από τότε ξεμπάρκαρε.

Το κουβαλούσε πάντα επάνω του να νιώθει ότι ήταν μαζί της και του χάριζε τα φιλιά της!
Το είχε αγοράσει από ένα ψαρά που το βρήκε στα δίχτυα του κάτω στο Αλγέρι.
Το πήρε με την σκέψη να το δώσει στην γυναίκα που θα ερωτευόταν και θα έκανε οικογένεια μαζί της..
Όμως τα χρόνια πέρασαν και η μόνη γυναίκα -ερωμένη του έμεινε η θάλασσα...

Ένιωθε σαν ένα παλιό ναυάγιο, γερμένο στο ένα του πλευρό, λίγα μέτρα μακριά της!
Άνοιξε την χούφτα του και το μαύρο μαργαριτάρι κύλισε στην αγκαλιά της.. 
Έγειρε το κεφάλι του ακουμπώντας
στον Κοκκινόβραχο και ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι έχοντας μέσα στην καρδιά του της αγάπης του τα χρώματα...!!!!!!!!!!!

        ***************************

Αυτή είναι η δική μου συμμετοχή στο καινούργιο δρώμενο "Μίνι σκυτάλη" #1  που κάνει η Μαίρη με την γήινη ματιά.

 

Εύχομαι σε όλους καλή εβδομάδα με υπομονή θα την περάσουμε και αυτή μέχρι την επόμενη!!

Να είστε όλοι καλά, να μην ξεχνάτε πως θα τα καταφέρουμε όταν δεν χάνουμε την δύναμη που έχουμε μέσα μας, και  απλά χαμογελάτε γιατί έτσι! 

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!

    

ΠΟΙΏΝΤΑΣ...ΠΟΛΎΤΙΜΑ ΔΩΡΑ!!

Από καιρό ήθελα να σας δείξω και να μοιραστώ μαζί σας, τα αληθινά πολύτιμα δώρα, που μου έκαναν τα εγγόνια μου τα Χριστούγεννα!!

Θα μου πείτε, καλά τώρα το θυμήθηκες;😊 εεεε...τι να κάνουμε αφού άλλα πραγματα είχαν προτεραιότητα;

Σε μια ανάπαυλα των χειρωνακτικών εργασιών μου οι οποίες συνεχίζονται για να μην ξεχνιόμαστε, τα δώρα αυτά με κάνουν και ξεκουράζομαι μαθαίνοντας με, να διαβάζω ποίηση!

Τρία βιβλία ξεχωριστά βιβλία!!

Το πρώτο είναι  της Κικής Δημουλά!

ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΆ

Πως περνούν οι μέρες μου ρωτάς

πως περνώ τα βράδια.

Ούου παλιά ιστορία που την θυμήθηκες.

Τι να σου πω για τις μέρες έμαθα

ότι μπορεί να τις μετράει ένας 

μικρούλης πλέον αριθμός-για δήμιος

προαλείφετε.

Ανθρωποθυσίες στον αιώνα μας

δεν κατάφερε βλέπεις ακόμα το ιντερνετ να μας συνδέσει με την αθανασία.

Δεν λες πως σώθηκαν

εκείνες οι ωραίες περασμένες μέρες.

Από το θυσιαστήριο τελευταία στιγμή

πρόλαβε και τις άρπαξε

ο μνήμων ήρωας χρόνος.

Οσο για τα βράδια

-αλλά γιατί βράδια γιατί πληθυντικός.

Ενα είναι.

Όλα τα άλλα έναστρες απόπειρες 

κατά του ερχομού του.

        ***************

Το δεύτερο είναι της Κατερίνας Αγγελάκη- Ρούρκ.

Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΕΙΨΗΣ

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου'

ότι μου λείπει με προστατεύει

από εκείνο που θα χάσω'

όλες οι ικανότητες μου

που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο

χωράφι της ζωής

με προφυλάσουν από κινήσεις στο κενό άχρηστες, ανούσιες.

Ό,τι μου λείπει με διδάσκει'

ό,τι μου'χει απομείνει

μ'αποπροσανατολίζει

γιατί μου προβάλλει εικόνες απ'το παρελθόν σαν να'ταν υποσχέσεις για το μέλλον.

Δεν μπορώ, δεν τολμώ ούτ'έναν άγγελο περαστικό να φανταστώ γιατί εγώ σ άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους κατεβαίνω.

Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν έγινε φίλη καλή'

μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου.

Στέρησέ με-παρακαλώ το Άγνωστο-

στέρησέ με κι άλλο για να επιζήσω.

     ******************

Και το τρίτο ήταν ένα μικρό βιβλίο με ποίηση χαϊκού!

Σαν σε όνειρο

η πρώτη πεταλούδα

χάθηκε στο φως.  KYOSI

Άνθη κερασιάς

νύχτα με φεγγάρι

να τι' ναι Θεός.  HOITS

Στην γριά λίμνη

η βουτιά του βατράχου

ένας παφλασμός.   ΒASHO.

      *******************

Μπορεί πολλές φορές να μην καταλαβαίνω με την πρώτη την ποίηση που διαβάζω (΄0χι όλες τις φορές)αλλά πάντα με μια δεύτερη ανάγνωση την κατανοώ καλύτερα...

Η ποίηση είναι ένα δύσκολο είδος, όμως επειδή μου αρέσουν οι προκλήσεις προσπαθώ να μαθαίνω, να γίνομαι καλύτερη, άσχετα αν δεν τα καταφέρνω πάντα!!

Να είστε καλά όλοι, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα.

Μπορεί τα πράγματα να δυσκολεύουν, αλλά εμείς δεν θα σταματήσουμε να ελπίζουμε πως θα πάνε καλύτερα...

Μην ξεχνάτε πως ένα χαμόγελο, ομορφαίνει το πρόσωπο που το φοράει...αν δεν το πιστεύετε κοιταχτείτε στον καθρέφτη!!! 

              πηγή

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!

ΟΙ... ΑΝΑΣΕΣ ΜΟΥ!! "ΤΑ ΓΝΩΜΙΚΑ ΕΜΠΝΕΟΎΝ # 1 !

 

Οι ΑΝΆΣΕΣ ΜΟΥ!

Σαν να ταν χθες, που η πρώτη μέρα στο σκολειό,

στα παιδικά μου μάτια φάνταζε μαγεία.

Με μια λαχτάρα στην μικρή μου την καρδιά,

να μάθω γράμματα, να γίνω μια κυρία!

Σαν να ταν χθες, που με κρατούσες αγκαλιά,

και εγώ με σένα νε τρελά ερωτευμένη,

εκεί μπροστα στης εκκλησίας τα σκαλιά,

σού πα το ΝΑΙ και γίναμε κι οι δυό ευτυχισμένοι.

Σαν να ταν χθες, που είχε γεμίσει η αγκαλιά,

μ ένα και δυο πανέμορφα αγγελούδια

και εκείνα μοιάζανε στα μάτια μου τα δυο,

μ όλου του κόσμου τα πολύχρωμα λουλούδια.

Σαν να ταν χθες, που μεγαλώσαν ξαφνικά

και σαν πουλιά πετάξαν μακριά μας 

και εγώ ευχόμουνα σε κάθε προσευχή,

ευτυχισμένα Θε μου να ναι τα παιδιά μας.

Σαν να ταν χθες που ένα χεράκι τρυφερό,

μ εμπιστοσύνη με κρατούσε είναι αλήθεια.

Με μια φωνούλα στα αυτιά μου μαγική,

πες μου γιαγιά μου παραμύθια!

Και τώρα εδώ, στο σήμερα μετρώ,

τις μέρες της ζωής την πεμπτουσία.

Αφού στο δρόμο οσονούπω καρτερεί,

ένα δισέγγονο, 

μία ανάσα ακόμα  ευτυχία!!

Ο τελευταίος στίχος γράφτηκε μετά τον διαγωνισμό, σαν επίλογος στην ζωή μου!! 

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 1ο καινούργιο δρώμενο που κάνει η Μαίρη με την γήινη ματιά με τίτλο..."Τα γνωμικά εμπνέουν."

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους που διαβάσατε τις "ανάσες" μου και αφήσατε εκεί την προτίμησή σας...

Η Κανελλάκη μας με το Απαγκιο  της   ήταν εκείνη που ξεχώρισε με την ΑΔΑ της και με την αξία της πήρε την πρωτιά και το δωράκι της Μαίρης!!! 

Ευχαριστούμε πολύ την Μαίρη που μας παροτρύνει με  τα δρώμενα της και σαν καλή οικοδέσποινα διοργανώνει τέλεια την παρουσίαση τους!!

Καλό μήνα να έχετε, με υγεία και ελπίδα για καλύτερες μέρες!! 

 Καλή εβδομάδα σας εύχομαι και αν θέλετε στολίστε τη με ένα χαμόγελο, σαν ανάσα!!!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε παρεάκι μου!