ΤΙ... ΤΙΤΛΟ ΝΑ ΒΑΛΩ;

Αλήθεια δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω στην σημερινή μου ανάρτηση. Σίγουρα όμως δεν ήθελα να την άρχιζα έτσι.

Θα ήταν μια πολύ, πολύ, χαρούμενη ανάρτηση αλλά, την τόση  χαρά μου την κόβουν στη μέση τα πολεμικά γεγονότα  που γίνονται στην γειτονιά μας και που θα τα πληρώσουν όπως πάντα ο άμαχος πληθυσμός!

Ενας πόλεμος δεν είναι από τα θέματα που μπορείς να τα αγνοήσεις όσο και αν το μυαλό σου τον αποδιώχνει.

Δεν ξέρω αν οι ευχές του κόσμου για ειρήνη εισακουστούν, αλλά δεν έχουμε τίποτε άλλο να ελπίζουμε στο να σταματήσουν πια οι πόλεμοι από τον κόσμο!

Και τώρα, θα ήθελα να μοιραστώ την χαρά μου έστω και κουτσουρεμένη,  χαρά είναι...που σας έλεγα πιο πάνω.

Όταν κάθεσαι στα καλά καθούμενα σου και σου  έρχεται ένας κούριερ με ένα τεράστιο δέμα και σου λέει...

-Είστε η κυρία Σμαραγδάκη; 

-Ναι του λέω και κοιτάζω με απορία το δέμα.

-Αυτό είναι δικό σας μου λέει και μου αφήνει το δέμα.

-Χριστός και Παναγία λέω από που είναι ένα τόσο μεγάλο δέμα; Κοιτάζω διεύθυνση...ΧΑΡΆ Ζάκυνθος!!

Και κοίτα μια σύμπτωση το βάζω επάνω στο τραπεζάκι του Σαλονιού και αρχίσαμε να το ξετυλίγουμε με τον μπόμπιρα μας, γιατί του αρέσουν σκίζει χαρτιά... γέμισε το τραπέζι καλούδια, τι να πρωτοθαυμάσω δεν ήξερα, έμεινα με το στόμα ανοιχτό και όχι μόνο εγώ;

Για όλους μας νοιάστηκε η αγαπημένη μας φίλη Χαρά, από το "Κάντο μ αγάπη" όνομα και πράγμα,  πράγματι... δεν ξέρω πόσα ευχαριστούμε να πω για τα δωράκια της, που ήταν ένα και ένα.

Με χαρά θα ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας, αν και να πω την αλήθεια, με πολύ δυσκολία και παρακαλετό πήρα την άδεια της για να το κάνω, όχι για τα όμορφα δώρα που είχε μέσα αυτό το πακέτο; αλλά γιατί μόνο και μόνο να σας πω πως είμαι τόσο τυχερή που έχουμε γνωρίσει έστω και μια φορά από κοντά τόσο όμορφους στην ψυχή ανθρώπους και πως τόσα χρόνια που έχουν περάσει, 11 για την ακρίβεια, η φιλία αυτή, όπως και όλης της παρέας εδώ μέσα, μένει αναλλοίωτη!! Πως να μην είμαι λοιπόν περήφανη και χαρούμενη ταυτόχρονα ε;

Νομίζω όμως πως παρασύρθηκα και πως ήρθε η ώρα να σας δείξω τι με έχει κανει τόσο χαρούμενη.

Μετράτε...με το άνοιγμα το τραπεζάκι γεμάτο, τι θες και δεν είχε... ο μικρός μας κάτι έπεσε κάτω και το ψάχνει...🤣

Στο κέντρο ξεχωρίζει το πιο πολύτιμο πετρωτό του κόσμου, αφού ήταν το δώρο  της για τον μικρό μας Γιαννάκη,

Στη δεξιά μεριά  μια  πολύ όμορφη νεκουπαρισμένη θήκη για χαρτομάντιλα,

Κάπου πιο δίπλα της μοσχομυριστά παξιμαδάκια και μαντολάτα, που έγιναν ανάρπαστα, όπως καταλαβαίνετε βεβαίως βεβαίως,

Κάπου εκεί στη μέση στέκεται περήφανα ένα βάζο με την σφραγίδα της Χαράς, γεμάτη από την γλύκα των σοκολατακίων...

το οποίο έχει βρει τον χώρο του όπως όλα.

Ενας υπέροχος σελιδοδείκτης περιμένει το βιβλίο που, θα σημαδέψει τις σελίδες του!

Και όχι δεν τελειώσαμε ακόμα, αφού μια πετρούλα, με έναν άγγελο επάνω της και δυο καρδούλες τις έχω βάλει εδώ στον υπολογιστή μου από κάτω να τα βλέπω κάθε φορά που θα κάθομαι εδώ...

Ακόμα ακόμα και σπόρους για λουλούδια είχε μέσα το δέμα της...

Για το τέλος σας άφησα το καλύτερο.

Θα μου πείτε ότι κάτι σας θυμίζουν αυτά τα πάνινα  ερωτευμένα σαλιγκαράκια...

Ναι ακριβώς, είναι αυτά τα που θαυμάσατε στο μπλοκ της Χαράς και που τα έφτιαξε με τα χεράκια της.

Θα μου πείτε πως βρέθηκαν από την Ζάκυνθο στην Κρήτη; Έλα μου ντέ; ήρθαν παρέα με όοοοολα τα καλούδια που είχε μέσα αυτό το θαυμαστό δέμα!

Αφού έκατσαν πρώτα να ξεκουραστούν λίγο στον συντριβανόκηπο, από ένα τόσο μακρινό ταξίδι,

είπαν να το ρίξουν λίγο στην μελέτη,

Πριν να πάνε στο σπιτικό τους να ξεκουραστούν και να απολαύσουν την συντροφιά ο ένας, της άλλης!

Το ευχαριστώ είναι πολύ λίγο Χαρά μου για να σου δείξω την χαρά μου...Πες μου ποιος δεν θα χαιρόταν τόσο πολύ όχι μόνο για τα όμορφα δωράκια σου που το καθένα βρήκε τον τόπο του, αλλά και το ότι όλα μετέφεραν την αγάπη σου και μόνο!! Σου χρωστάω φωτογραφία με τα πρώτα λουλουδάκια που θα ανθίσουν 😊 

Να περνάτε όλοι καλά, εύχομαι να έχετε υγεία και μην ξεχνάτε πως ένα χαμόγελο είναι η δύναμη σας

καλή εβδομάδα και καλό μήνα σε όλους!

Ας ευχηθούμε όπου υπάρχει πόλεμος,  να υπάρξει σύντομα ειρήνη! 

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!