ΜΊΝΙ ΣΚΥΤΑΛΗ #5...ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ...

"ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ"

Δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί η Νάντια το πανέμορφο μοντέλο, πόσο θα άλλαζε η ζωή της όταν πρωτογνώρισε τον όμορφο μελαχρινό άντρα, στο νησί που είχε πάει για διακοπές.

Τα μαύρα μάτια του την είχαν αιχμαλωτίσει από την πρώτη στιγμή που τα βλέμματα τους είχαν συναντηθεί και έκαναν την καρδιά της να φτερουγίσει άτακτα.

Άραγε έτσι να είναι ο κεραυνοβόλος έρωτας; αναρωτήθηκε...

Δεν αρνήθηκε την πρόσκλησή του να την κεράσει ένα ποτό στο γιοτ του, που ήταν αγκυροβολημένο στο λιμάνι του νησιού.

-Ελα μαζί μου στη χώρα μου θα είσαι η βασίλισσα  της καρδιάς μου και όχι μόνο, της είπε καθώς την αγκάλιαζε.

Δεν ήθελε τίποτε άλλο να ακούσει η ερωτευμένη της καρδιά.

Και πήγε! Να βρει τον παράδεισο που της έταξε...

Αντί γι αυτόν συνάντησε το βασίλειο του τρόμου με το που πάτησε το πόδι της εκεί.

Ένα δελεαστικό παραμύθι ήταν όσα γλυκόλογα της έλεγε, που κατάντησε ο χειρότερος εφιάλτης της όταν η πρώτη του κουβέντα μόλις φτάσανε στο πολυτελές σπίτι του, ήταν να φορέσει την μαντίλα. Να μην βγαίνει μόνη της, αλλά πάντα με την συνοδεία του.

-Εδώ είναι η δική μου χώρα και θα ακολουθείς τους νόμους της χώρας μου. Και τους όρους τους δικούς μου της είπε κοιτάζοντας την στα μάτια με έναν τρόπο που την έκανε να ανατριχιάσει ολόκληρη. Αααα και να φοράς σωστά την μαντίλα. Να ξεχάσεις αυτά που ήξερες, τώρα που είσαι γυναίκα μου, θα υπακούς σε ότι λέω κατάλαβες; 

Ένιωσε την καρδιά της να βουλιάζει σε ένα απύθμενο χάος. 

Υπάκουσε το σώμα.

Η σκέψη της κατάλαβε που θα την οδηγούσε η πλήρης υποδούλωση.

Νόμοι που θα βοηθούσαν μια γυναίκα να βρει το δίκιο της δεν υπήρχαν στον σκληρό  ανδροκρατούμενο κόσμο, όπου η ανυπαρξία της γυναίκας ήταν εμφανής. 

Ήταν η ξένη με διαφορετική καταγωγή και θρησκεία. Τι θεός ήταν ο δικός του που όποιος δεν πίστευε σε εκείνον γινόταν εχθρός τους; Όσες φορές προσπαθούσε να του εξηγήσει, ότι και εκείνη ήταν πλάσμα ενός Θεού που κήρυξε το..."αγαπάτε αλλήλους", τόσο ποιο πολύ γινόταν βίαιος απέναντί της.

Τις  σπάνιες φορές που έτυχε να βγει έξω  από το σπίτι στο δρόμο ντυμένη φυσικά σαν μουσουλμάνα, με την μαντίλα  σφιχτά τυλιγμένη, εκείνος   την ακολουθούσε σαν την σκιά της, βρισκόταν πάντα πίσω της όπου και να πήγαινε.

Κατάλαβε ότι το να γεννηθείς γυναίκα σ αυτήν την χώρα ήταν ατυχία. Κανένα ανθρώπινο δικαίωμα, σε μια φαλλοκρατούμενη κοινωνία που οι γυναίκες είναι έρμαια της βίας των μουσουλμάνων συζύγων και πατεράδων  που  καταδυναστεύουν και εξουσιάζουν τις ζωές τους.

Ναι ο σύζυγός της μπορεί να εξουσίαζε το κορμί της, όμως το μόνο που δεν μπορούσε να εξουσιάζει ήταν η σκέψη της, που ποτέ δεν δέχτηκε αυτήν ταπείνωση και που εδώ και καιρό, έψαχνε τον τρόπο να βγει από αυτήν την κόλαση.

Το είχε βάλει σκοπό. Ήταν σίγουρη πως θα τα κατάφερνε. Το πως δεν το ήξερε ακόμα, αλλά είχε πίστη στο Θεό της πως δεν θα την άφηνε έρμαιο στα χέρια του...

...Κατέβασε την μαντίλα όσο πιο χαμηλά επιτρεπόταν, έβαλε τα μαύρα γυαλιά της, έκατσε στο κάθισμα,  έδεσε την ζώνη ασφαλείας και προσπάθησε να καθησυχάσει τους χτύπους της καρδιά της.

Ο φόβος και η αγωνία ήταν τα συναισθήματα που την είχαν κυριεύσει περιμένοντας την απογείωση. Με ανακούφιση άκουσε τους κινητήρες να παίρνουν μπροστά, κοιτάζοντας προσεκτικά γύρω της, παρακαλώντας τον Θεό να μην δει μπροστά της το πρόσωπο που μίσησε πιά όσο τίποτε στο κόσμο...

Πετούσε προς την ελευθερία της, ενώ δάκρυα χαράς και ανακούφισης άρχισαν να κυλάνε αβίαστα από τα μάτια της!

************************************

Η εικόνα με το νούμερο 5 με ενέπνευσε να γράψω αυτήν την ιστορία, με την   οποία παίρνω μέρος στην πρόσκληση   της μίνι σκυτάλης, που κάνει η Μαίρη με την γήινη ματιά της, για #5η φορά. και εκεί θα δείτε και όλες τις συμμετοχές!

Μαίρη μου σε ευχαριστούμε που με την σκυτάλη σου  μας  παρακινείς  να προσπαθούμε να γράψουμε κάτι βλέποντας μια εικόνα. 

Να είστε όλοι καλά να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και χαρίστε ένα χαμόγελο παρηγοριάς σε όσους το χρειάζονται και είναι πολλοί πιστέψτε το έχουμε ανάγκη και εμείς!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!