ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!

 Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός, δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε. Μέχρι να πούμε καλημέρα, να σου και λέμε καληνύχτα.. 

Το παρατηρήσατε και εσείς παρεάκι μου; ή μόνο εγώ το βλέπω λόγο ηλικίας;

Δεν ξέρω αν θέλω να περνάει έτσι γρήγορα, ή να επιβραδύνει και λίγο.

Με τον χρόνο να βαδίζει όπως εκείνος θέλει, συνεχίζουμε να συμβαδίζουμε, αφού και εμείς αφού δεν είναι στο χέρι μας να τον αλλάξουμε κατά το συμφέρον μας!  😊

Εδώ και κανένα χρόνο, είχα ξεκινήσει να πλέξω κάτι δικό μου, αλλά μέσα σε όλο αυτό το διάστημα, όλο και κάτι άλλο μου έβγαινε πιο επείγον να πλέξω και το δικό μου έμενε στην άκρη.

 Όλο παράπονα μου ήταν και με το δίκιο του εδώ που τα λέμε, ήταν σαν να με ρωτούσε όποτε μου έμενε χρόνος και το έπιανα για  λίγο, εμένα πότε θα με τελειώσεις; Ένας χρόνος πέρασε που με άρχισες...Τι να του απαντήσω αφού δεν είχα πλάνο πότε θα τελείωνε; Και να που έφτασε το πλήρωμα του  χρόνου και επιτέλους έφτασε η μέρα που θα έβαζα τον τελευταίο πόντο!

Τι ζήτω...τι χαρές έκανε δεν λέγεται, λες και και κέρδισε το βραβείο Γκίνες ένα πράγμα...Επιτέλους φώναξε με ανακούφιση! θα με δει και μένα μάτι ανθρώπου, εδώ μέσα στο καλαθάκι των πλεχτών  έσκασα!

Εντάξει τελείωσα κάτσε να σε βγάλω μια φωτογραφία στο καναπέ...

και μια στο τραπεζάκι...

Και ιδού η πρώτη του έξοδος στους ώμους του μανεκέν μου..

       

          και η πίσω μεριά του!

Ετσι απλά για να σας πω μια καλημέρα 

ήταν αυτή η ανάρτηση. 

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να οδεύσουμε με γαλήνη και αγάπη προς τις γιορτινές μέρες που έρχονται με υγεία, να χαρίσουμε όσα περισσότερα  χαμόγελα μπορούμε σε  ανθρώπους που δεν έχουν τα αυτονόητα όπως εμείς!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε.

 

ΤΟ ΔΙΑΝΥΚΤΕΡΕΥΟΝ...

Η Ισμήνη  έκατσε στο παγκάκι με τον απογευματινό της εσπρέσο στο χέρι, αγναντεύοντας στο βάθος του ορίζοντα τον ήλιο που βουτούσε πορφυρένιος στα νερά του Θερμαϊκού.

Ο Λευκός Πύργος ντυμένος στα χρώματα του δειλινού, μόνο λευκός δεν έμοιαζε. Δέσποζε όπως πάντα με τον όγκο του στον παραλιακό της πόλης της.

Το σούρουπο άρχισε να σκεπάζει τον ουρανό, και τ αστέρια  να αχνοφαίνονται πάνω από τα κάστρα , μέχρι να έρθει η νύχτα.

Έπρεπε να σηκωθεί, να πάει να ανοίξει. Ο καφές της είχε κρυώσει, όμως  καθόταν ακόμα στο παγκάκι. 

Σήμερα ήταν για εκείνη μια ξεχωριστή μέρα όπως κάθε χρόνο. Την αφιέρωνε σε εκείνη που της έμαθε να αγαπάει τα όνειρα της! 

Σε εκείνη που είχε φύγει εδώ και τρία χρόνια για το παντοτινό ταξίδι της ζωής!

Την ευγνωμονούσε πάντα που της φύτεψε από μικρούλα το σποράκι της γνώσης στο μικρό της κεφαλάκι και που δεν έχανε την ευκαιρία να ποτίζει την μικρή καρδιά της με την αγάπη που είχε και εκείνη για τα βιβλία.

Δεν θυμάται να της  διάβασε ποτέ παραμύθια, αλλά θυμάται πολύ καλά, να της δείχνει ένα βιβλίο, να την βάζει να το μυρίζει, να το χαϊδεύει με τα μικρά της χεράκια και μετά να το ανοίγει για να της το διαβάσει.

"Το καπλάνι της βιτρίνας" της Άλκης Ζέης..."Τα μυστικά του βάλτου" "ο  Τρελαντώνης", το "παραμύθι χωρίς όνομα" της αγαπημένης της Πηνελόπη Δέλτα. Ακόμα θυμάται τον "Γύρω του κόσμου σε 80 μέρες" του Ιούλιου Βέρν, που την έκανε να ταξιδεύει τόσο όμορφα μαζί με τους ήρωες του.

Θυμάται που τις έλεγε: Ισμήνη μου, όταν μεγαλώσεις, κάθε φορά που θα ανοίγεις ένα βιβλίο, θα είναι σαν να αναχωρείς για ένα ταξίδι, που δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσει ο προορισμός του, μέχρι να φτάσεις στην λέξη ΤΕΛΟΣ.

Τότε δεν καταλάβαινε ακριβώς τι ήθελε να της πει. Μεγαλώνοντας με την αγάπη αυτή, λάτρεψε τα βιβλία, την μυρωδιά τους, το θρόισμα των σελίδων σαν τις γυρνούσε, να αγγίζει τα εξώφυλλα με τις εικόνες τους. Είχε κάνει ατελείωτα ταξίδια διαβάζοντας και πάρα πολλές φορές θυμόταν αυτό που τις είχε πει η αγαπημένη της για τα ταξίδια που κάνεις μέσα από τα βιβλία. Αγαπούσε  περισσότερο την λογοτεχνία, όχι ότι δεν σέβονταν και τα άλλα, βιογραφικά ιστορικά, σύγχρονους και κλασικούς  συγγραφείς. 

Είχε μεγάλη ικανότητα, να ταχτοποιεί και να χωρίζει τα βιβλία ανάλογα με τα θέματα τους. Επόμενο ήταν  να σπουδάσει βιβλιοθηκονόμος αφού ήταν ένα επάγγελμα, που θα την κρατούσε κοντά στα βιβλία που αγαπούσε! Οι σπουδές της είχαν να κάνουν με το να επιλέγουν ,να αναπτύσσουν, να οργανώνουν και να συντηρούν συλλογές βιβλιοθηκών, να παρέχουν πληροφορίες στους χρήστες των βιβλίων και πολλά άλλα που για την Ισμήνη ήταν ένα από τα όνειρα της.

Το άλλο, το μεγάλο της όνειρο, ήταν να έχει ένα δικό της βιβλιοπωλείο κάποτε!

Δεν περίμενε πως αυτό της το όνειρο θα γινόταν τόσο σύντομα πραγματικότητα και να είχε συνδεθεί με το γεγονός της απώλειας της αγαπημένη της γιαγιάς Ισμήνης!

Θυμάται να της λέει λίγο πριν φύγει, τα λόγια του Αργεντινού συγγραφέα, Χόρχε Λουίς Μπόρχες: 

"Πάντα φανταζόμουν τον παράδεισο σαν

ένα είδος βιβλιοθήκης"   

Με έκπληξή της άκουσε πως η γιαγιά της φεύγοντας, της είχε αφήσει στην διαθήκη της ότι χρειαζόταν για να πραγματοποιήσει το όνειρό της.

Ναι το όνειρό της ήταν εκεί που ήθελε να είναι. Σε ένα στενό λίγο πιο πέρα από τον Λευκό πύργο. Ήταν ένα βιβλιοπωλείο  διαφορετικό από τα άλλα, γιατί άνοιγε, μόλις άρχιζε η νύχτα και όταν τα άλλα έκλειναν.

Έβγαλε τα κλειδιά της και άνοιξε την πόρτα. Την καλωσόρισε ο γνώριμος ήχος από το μπρούτζινο καμπανάκι που είχε κρεμάσει πάνω από την πόρτα, όπως κάθε βράδυ που άνοιγε... Χαμογέλασε μα να μην βαριόταν ποτέ αυτόν τον ήχο; 

Η ταμπέλα έγραφε με κεφαλαία...

ΔΙΑΝΥΚΤΕΡΕΥΟΝ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΊΟ ΤΗΣ ΙΣΜΗΝΗΣ.

Ένα διανυκτερεύον βιβλιοπωλείο, το μοναδικό στην Θεσσαλονίκη, μπορεί και σε όλη την χώρα!

Για λίγους ψαγμένους, σπάνιους και δυσεύρετους  αναγνώστες!

Σήκωσε τα μάτια της ψηλά...

Αρε γιαγιά Σ ΑΓΑΠΩ!

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο δρώμενο "στείλε μήνυμα"  της Μαίρης με την Γήινη ματιά. 

Να γράψουμε μια ιστορία από μια εικόνα που επιλέγουμε, από αυτές που μας προτείνει.

Η δική μου επιλογή ήταν η εικόνα D.

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και να μην ξεχνάτε πως ένα χαμόγελο μπορεί να γλυκάνει και την πιο μεγάλη πίκρα...

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε.

   

ΜΙΑ ΑΝΑΠΆΝΤΕΧΗ...ΑΠΟΔΡΑΣΗ!

 Με τις μέρες του Νοέμβρη να θυμίζουν ακόμα καλοκαίρι, έστω κι αν είναι ο τελευταίος μήνας του φθινοπώρου, βλέπουμε την κλιματολογική αλλαγή πως ήδη βρίσκεται εδώ. Δεν είναι φυσιολογικές αυτές οι θερμοκρασίες φίλοι μου Νοέμβρη μήνα. 

Αυτή την καλοκαιρία είδαν τα παιδιά μου, η μικρή μου κόρη με τον καλό της, και εκεί που καθόμασταν με τον Γιώργο μου στην αυλή, να τους μπροστά μας!

Αντε σηκωθείτε...

Γιατί παιδιά μου; λέω εγώ, μια χαρά καθόμαστε κάτσε τε και εσείς.

Δεν ήρθαμε να κάτσουμε, αλλά μια τέτοια ωραία μέρα θα σας πάρουμε να κάνουμε μια μικρή απόδραση. 

Μα που να πάμε βρε αγάπες μου μεγάλοι άνθρωποι τώρα, λέω εγώ, ενώ κατά βάθος είμαι τράβα με κι ας κλαίω. Επειδή  ο δικός μου ξέρω πόσο σπιτόγατος είναι, είπα να μην δείξω από την αρχή πόσο μου άρεσε η πρόταση των παιδιών, αφού μόνοι μας δεν βγαίνουμε πια να πάμε πουθενά. Περνάνε τα χρόνια και όσο φεύγουν, βλέπουμε ότι δεν είναι εύκολο να ξεσηκωνόμαστε. Βέβαια παίζει ρόλο και η διάθεση όσο χρονών και να είσαι. Εμένα πια, να μην μου πέφτει ποτέ αυτή  η διάθεση για βόλτα! 😊

Το ρεζουμέ ήταν να περάσουμε τόσο όμορφα, εκεί που πήγαμε, που δεν θέλαμε να φύγουμε! 🤣

Μια πολύ όμορφη περιοχή δυτικά του Ηρακλείου μας θύμισε τα νιάτα μας , αφού εκεί πηγαίναμε ταχτικά, όταν τα παιδιά μας πήγαιναν ακόμα δημοτικό.

Ενα πανέμορφο μέρος με μικρά κολπάκια  ήταν πριν το κατακλείσουν τα μεγάλα ξενοδοχεία. Σπίτια αμφιθεατρικά χτισμένα, μέσα στο πράσινο, που φτάνει μέχρι την θάλασσα!

Η Αγία  Πελαγία είναι ένας παραθαλάσσιος  παράδεισος και ένα από τα πιο όμορφα μέρη του νομού Ηρακλείου.

Η φωτογραφία είναι από Εδώ αφού πανοραμική δεν μπορούσα να βγάλω εγώ.

Κατεβαίνοντας από την εθνική (ο Θεός να την κάνει) βλέπεις να περνάνε  εικόνες από την φύση μπροστά σου, μέχρι που ξεχνάς να βγάλεις φωτογραφία!😊 αυτή είναι δική μου 

 Όσο κατέβαινες προς τα κάτω, έβλεπες το τοπίο αγνώριστο που δεν σου  θύμιζε κάτι από τα παλιά...

Σαν μανιτάρια τα σπίτια ξεφύτρωναν κρύβοντας σου την θέα.

Φτάνοντας κάτω στην παραλία, σε αποζημιώνει το γαλάζιο της θάλασσας.

Σαν καλοκαίρι ένα πράγμα η θάλασσα σε προκαλούσε να μπεις στην αγκαλιά της!

Αφού απολαύσαμε το φαγητό μας δίπλα στο κύμα,

πήγαμε να ανάψουμε ένα κεράκι στο εκκλησάκι της εύρεσης  της εικόνας της  Αγίας Πελαγίας, που διακρίνεται στο βάθος.  Από αυτό το γεγονός πήρε η περιοχή και το όνομα της!

Χιλιάδες χριστιανοί κατέβαιναν στην αμμουδιά, για το πανηγύρι και για να βάλουν τα πόδια τους στην θάλασσα η θάβονταν μέσα στην ζεστή άμμο, για να θεραπευτούν από τις ασθένειες τους.

Τώρα πια είναι ένα μικρό εκκλησάκι, που αγναντεύει ατέρμονα τον μικρό κόλπο και που χωράει μόνο ένα άτομο  και δυο τρεις εικόνες!

Εδώ πατέρας και κόρη...

Και για το τέλος άφησα το ζευγάρι της Αγίας Παρασκευής, ή της Αγίας Πελαγίας, όποιο θέλετε και τα δυο πάνε!🤣

Περάσαμε υπέροχα αφήνοντας τον τόπο αυτόν με μια τελευταία εικόνα την ώρα του δειλινού...

Ηταν μια μικρή απόδραση από την καθημερινότητα μας!

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, παρεάκι μου  να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να προσέχετε τον εαυτό σας και μαζί με την καλημέρα σας το πρωί χαρίστε ένα χαμόγελο σε εκείνους που την λέτε. Θα κάνει πρώτα σε εσάς καλό!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε! 

 

 

ΜΙΑ ΠΟΥ ΜΙΛΆΜΕ ΑΚΌΜΑ ΓΙΑ ΧΑΡΤΊ ΚΑΙ ΜΟΛΎΒΙ...

 Σε λίγα χρόνια το αγαπημένο μας μολυβάκι και το χαρτί θα αποτελούν πια παρελθόν και θα τα βρίσκουν οι επόμενες γενιές  στα μουσεία, αφού θα αποτελούν όντως μουσειακό είδος.

Αφορμή να κάνω αυτήν την ανάρτηση ήταν η όμορφη διδακτική ιστορία, που διάβασα και αναδημοσιεύω από το  χαμομηλάκι.

"Κάτι συμβαίνει με την ανάρτηση αυτή και δεν ξέρω πως θα είναι στο τέλος της...εσείς όμως θα διαβάσετε την ουσία!"

 Απο χαμομηλάκι.

Tuesday, 31 October 2023

λέει η γόμα στο μολύβι:

- Πώς είσαι φίλε μου;

Το μολύβι απαντά θυμωμένο:

- Δεν είμαι φίλος σου... Σε μισώ... λέει με θλίψη!

- Γιατί;

- Γιατί ότι εγώ γράφω εσύ το σβήνεις...

- Σβήνω μόνο λάθη, είμαι γόμα και αυτή είναι η δουλειά μου.

- Αυτό δεν είναι δουλειά...

- Η δουλειά μου είναι τόσο χρήσιμη όσο και η δική σου.

- Κάνεις λάθος γιατί αυτός που γράφει είναι καλύτερος από αυτόν που σβήνει...

- Το να σβήνεις το λάθος ισοδυναμεί με το να γράφεις το σωστό...

Το μολύβι μένει σιωπηλό για μια στιγμή, μετά λέει με μια κάποια θλίψη:

- Μα σε βλέπω να μειώνεσαι μέρα με τη μέρα...

Εκείνη απαντά:

- Γιατί θυσιάζω κάτι από τον εαυτό μου κάθε φορά που διαγράφω ένα λάθος. Αλλά και σένα σε βλέπω να μικραίνεις...

Το μολύβι λέει με θλιμμένη φωνή:

- Ναι, κι εγώ είμαι μικρότερος από ότι ήμουν...

Λέει η γόμα ενώ το παρηγορεί:

-Μπορούμε να ωφελήσουμε τους άλλους μόνο αν κάνουμε μια θυσία για αυτούς...

Λοιπόν η γόμα κοιτάζει το μολύβι με μεγάλη συμπάθεια και λέει: 

Με μισείς ακόμα;....

Χαμογελάει το μολύβι και λέει: 

Πώς μπορώ να σε μισώ όταν η θυσία, μας φέρνει κοντά...

Κάθε μέρα που ξυπνάς... η διάρκεια της ζωής σου μειώνεται κατά μια μέρα... 

Αν δεν μπορείς να είσαι μολύβι για να γράψεις την ευτυχία κάποιου άλλου, τότε γίνε μια μαλακή γόμα για να σβήσεις τις λύπες τους και να σκορπίσεις  αισιοδοξία στις ψυχές τους.

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Και κάτι ακόμα ενδιαφέρον που βρήκα εδώ και έχει σχέση με το μολύβι, χωρίς την γόμα αυτή την φορά!

    Saturday, 4 November 2023

Σουηδία: Επιστροφή στο μολύβι και στο χαρτί

Σουηδία: Επιστρέφει στο μολύβι και το χαρτί η χώρα που έβαλε τα τάμπλετ στα νηπιαγωγεία

Η Σουηδία μία απο τις πρώτες χώρες που εισήγαγαν τους υπολογιστές στην εκπαίδευση κάνει στροφή 180 μοιρών και επιμένει παραδοσιακά, επαναφέροντας στα σχολεία το χαρτί και το μολύβι.

Σύμφωνα με το Υπουργείο Παιδείας της Σουηδίας, πλέον στα σχολεία θα περιορίζεται η χρήση στα τάμπλετ και τους υπολογιστές, ειδικά στο δημοτικό.

Η UNESCO προειδοποιεί τα κράτη μέλη του ΟΗΕ να προσέξουν για το πως εισέρχεται η Τεχνητή Νοημοσύνη στην εκπαίδευση.

Ζητά από τις κυβερνήσεις να εφαρμόσουν στην εκπαιδευτική τους πολιτική, ειδικά για τις πιο χαμηλές βαθμίδες, μια ισορροπία μεταξύ της χρήσης της τεχνολογίας και των παραδοσιακών διδακτικών μεθόδων.

flash.gr

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Κοίτα κάτι γυρίσματα που έχει ο 

καιρός φίλοι μου, αφού έχουμε εφύγει με την τεχνολογία κυριολεκτικά, ξαναγυρίζουμε στην αρχή, από όπου ξεκινήσαμε Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να προσέχετε τους εαυτούς σαςκαι να μην ξεχνάτε πως ένα χαμόγελο γλυκαίνει την καρδιά ! Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΕ...ΔΙΆΒΑΣΜΑ!

Με τι άλλο όμορφο θα ξεκινούσαμε παρεάκι μου τον καινούργιο μήνα παρά με ένα βιβλίο;

Στο έμπα του, ας ταξιδέψουμε μέσα από τις σελίδες του, μαζί με του ήρωές του.

Το βιβλίο για μένα είναι θησαυρός και  έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας μου, έστω και της μισής ώρας που έχω ελεύθερη και δεν ασχολούμαι με το πλέξιμο ή με τις ατελείωτες δουλειές του σπιτιού.

Προσπαθώ, επειδή δυστυχώς τώρα πια είναι δύσκολα να αγοράζεις συνεχώς καινούργια, εκτός από την πρόταση της Πέτρας που μου σύστησε την σελίδα του metabook Εδώ, ένας τόπος που μπορείς να αγοράσεις φτηνά ένα βιβλίο, ξεκίνησα να δανείζομαι και από την δημοτική βιβλιοθήκη του Ηρακλείου.

Επειδή έχω την κακιά συνήθεια να μην διαβάζω το οπισθόφυλλο, γιατί δεν θέλω να ξέρω τι πραγματεύεται η υπόθεση, κάποιες φορές δεν μου αρέσει αυτό που διαβάζω, αλλά θα το φτάσω μέχρι το τέλος του από περιέργεια αυτό θα είναι μαζοχισμός μάλλον.😊 όμως συμβαίνει σπάνια.

Και τώρα η παρουσίαση των διαβασμένων μου.

Τα δύο πρώτα είναι δώρα από τα εγγόνια μου. Και τα δυο επόμενα δανεισμένα!

Το ένα είναι της αγαπημένης μου Αλκυόνης Παπαδάκη, που με τον γλαφυρό τρόπο της γραφής της, σε κάνει να γίνεσαι ένα με την ιστορία της.

"Πάντα ήθελα να φεύγω.

Να πετάει η ψυχή μου σαν τα πουλιά.

Να νιώθω την γλύκα μιας ατέλειωτης φυγής, μας λέει η ηρωίδα της!" 

Η ιστορία σε περίληψη  εδώ στο οπισθόφυλλο.

Το δεύτερο ήταν,  "Το υπόγειο στην οδό Ηρας 12" της Πασχαλιάς Τραυλού. Που είχε να κάνει με την καταπίεση της γυναίκας και την αντιμετώπιση της, από τον πατέρα δυνάστη! Μια ιστορία που βάζει διλλήματα!

Διαβάζοντας το οπισθόφυλλο, θα καταλάβετε σε ποια εποχή εξελίσσεται.

Ένα ακόμη γνωστό βιβλίο που έχει παιχτεί και σε σήριαλ, στην ΕΡΤ  με την Καριοφυλιά Καραμπέτη είναι το βιβλίο της Λιλής ζωγράφου, 

"Η αγάπη άργησε μια μέρα"

Το βιβλίο είναι πολύ καλύτερο από το σήριαλ... 
   

Μία τελευταία μου πρόταση είναι το βιβλίο της Μαίρης Κόντζογλου, "Σκουριά και χρυσάφι" Η ιστορία του ξεκινάει από τα Ψαρά το 1824...

   

Το ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΕ είναι το πρώτο μέρος της διλογίας Σκουριά και χρυσάφι, στο οποίο παράλληλα με την συνταρακτική προσωπική ιστορία της οικογένειας Βαμβακά, παρακολουθούμε τα γεγονότα του 19ου αιώνα που οδήγησαν στην δημιουργία της αστικής τάξης στην Ελλαδα.

     

Να είστε όλοι καλά, να κάνετε ότι αγαπάτε, να προσέχετε το εαυτό σας και να του επιτρέπετε να χαμογελάει, ακόμα και στα δύσκολα.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ σε όλους σας με υγεία πάνω από όλα! 

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!