Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΔΕΜΑΤΑΚΙ ΠΟΥ... ΧΆΘΗΚΕ;

Πριν ακόμα αρχίσετε να διαβάζετε αυτήν την ανάρτηση, για να την καταλάβετε, θα πρέπει πρώτα να κάνετε φίλοι μου μια βόλτα στα Κέρινα ποιήματα...Εκεί βρίσκεται το πρώτο μέρος ενός αληθινού περιστατικού, που έγινε παραμύθι και που σταμάτησε στη λέξη ΥΣΤΕΡΑ; 

Αυτό το ύστερα λοιπόν με έκανε να συνεχίσω το υπόλοιπο παραμύθι, αν και λίγο πολύ διαβάζοντας εδώ την ιστορία των ταχυδρομικών περιστεριών, θα καταλάβατε την παραλήπτριά του, δέματος και όχι μόνο του ενός δέματος...

Αλλά ας πάρουμε το παραμύθι από εκεί που το ταχυδρομικό περιστέρι δεν θα χάσει την δουλειά του. Όμως επειδή η αποστολέας του δέματος όπως και παραλήπτριά, δεν πίστευαν κατά βάθος ότι το δέμα είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης, δεν είχαν  χάσει κάθε ελπίδα πως χάθηκε οριστικά.

Στο διάστημα αυτό η φίλη που περίμενε το δεματάκι, ανέβαινε στην ταράτσα του σπιτιού της και  κοίταζε συχνά τον ουρανό μήπως και φανεί το ταχυδρομικό περιστέρι και κάθε φορά που δεν έβλεπε τίποτα στο βάθος του ορίζοντα, έβγαζε και ένα αναστεναγμό. Είχαν περάσει κιόλας 29 μέρες.

Άφαντο το δεματάκι, άφαντο και το περιστέρι!

Εν το μεταξύ η φίλη αποστολέας, αφού πέρασε τόσος καιρός, αποφάσισε να ετοιμάσει ένα άλλο δεματάκι, σε αντικατάσταση εκείνου που είχε χαθεί.

Αυτή την φορά όμως φώναξε ένα άλλο ταχυδρομικό περιστέρι, με την ευχή  το δεύτερο δεματάκι να φτάσει στην ώρα του, αφού το πρώτο είχε  χαθεί μαζί με το περιστέρι, στον Πορθμό του Ευρίπου. (Πω...πω σπαζοκεφαλιά!)

-Κοίταξε του είπε, σε σένα κρέμομαι να φτάσει αυτό που θα σου δώσω στην ώρα του. Την περίπτωση του χαμένου πακέτου μαζί με την εξαφάνιση του προηγούμενου συναδέλφου σου την ξέρεις. Προσπάθησε να ακολουθήσεις την ίδια πορεία μήπως και το πετύχεις πουθενά. Ισως να υπάρχει ακόμα παρ ελπίδα να βρεθεί. 

Άνοιξε τα φτερά του το δεύτερο ταχυδρομικό περιστέρι, έβγαλε μια κραυγή, σαν να της έδινε την υπόσχεση πως θα προσπαθούσε και τράβηξε κατά τον Νότο.

Αφού διέσχισε περίπου την μισή διαδρομή και ακολούθησε την ίδια πορεία, χαμήλωσε το πέταγμά του και άρχισε να ανιχνεύει εκεί γύρω στα στενά του Ευρίπου, όπου χάνονταν για τελευταία φορά, τα σήματα του προηγούμενου ταχυδρομικού περιστεριού. 

Έκανε μερικούς κύκλους και ήταν έτοιμο να φύγει, γιατί δεν ήθελε να αργήσει στην αποστολή του, αφού είχε δώσει τον λόγο του. Και κάπου εκεί, να σου και βλέπει τον συνάδελφό του!

Ερωτοτροπούσε με μια περιστέρα γούτσου γούτσου στην ταράτσα ενός σπιτιού.

Εεεεε συνάφελφεεε! τι κάνεις εκεί ρε φίλε; όλος ο κόσμος σε ψάχνει μαζί με ένα πακέτο που σου είχαν αναθέσει να παραδόσεις. Τι έγινε; Έχει περάσει σχεδόν μήνας και εσύ ούτε φωνή ούτε ακρόαση;

Δεν φταίω εγώ, με χτύπησε ο έρωτας κατακούτελα, οπως λέμε κεραυνοβόλα και με το που είδα τα μάτια της έπαθα έρωτα που λένε, είπε και γύρισε να δώσει ένα φιλί στην περιστέρα του. Ξέχασα και δέμα και αποστολή. Ζήτησα συγνώμη από το γραφείο των αποστολών. Μετά από τόσο καιρό ντρεπόμουν να πάω το δέμα έτσι που είχε καταντήσει.

Ότι έγινε, έγινε του είπε. Τώρα που σε βρήκα θα έρθεις μαζί μου να παραδώσουμε τα δέματα μας αφού και τα δύο έχουν την ίδια παραλήπτρια.

Τί να κάνει το ερωτευμένο περιστέρι; Ντρεπόταν κιόλας για αυτό που είχε κάνει στις δυο φίλες και σαν συγνώμη, σήκωσε το λερωμένο από τον καιρό δεματάκι, έδωσε στην αγαπημένη του ένα ακόμα γλυκό φιλί

και μαζί με τον συνάδελφό τους πήραν τον νοητό δρόμο για τον Νότο.

                

Θα γυρίσω γρήγορα κοντά σου ου ου... τον άκουσε εκείνη να λέει και κούνησε το ένα της φτερό για χαιρετισμό!

Πέρασαν όλο το Αιγαίο σχεδόν και μπήκαν στο κρητικό πέλαγος. Από εκεί και πέρα, ήταν θέμα χρόνου να παραδώσουν τα πακέτα τους.

Από μακριά, στην ταράτσα του πρώτου σπιτιού, πάνω στα βράχια της θάλασσας, ξεχώριζαν ήδη μια γυναικεία σιλουέτα, που κοίταζε στο ορίζοντα του κρητικού πελάγους! 

Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους τα ταχυδρομικά περιστέρια και χαμογέλασαν. Ναι αυτή ήταν η αποδέκτρια και των δυο πακέτων που έπρεπε να παραδώσουν.

Από την μεριά της εκείνη έκπληκτη, έβλεπε να ζυγώνουν δύο περιστέρια αντί για ένα που περίμενε τόσο καιρό! 

Στο επόμενο δευτερόλεπτο, βρέθηκε με δύο πακετάκια στα χέρια της. Το ένα είχε τα κακά του χάλια, με ημερομηνία αποστολής πριν ένα μήνα  και το δεύτερο, ημερομηνία  σαρανταοχτάωρη  και ήταν πολύ περιποιημένο  και καθαρό.

Αφού παρέδωσαν την αποστολή των δεμάτων τους τα δύο ταχυδρομικά περιστέρια, έκαναν ένα κύκλο πάνω από το κεφάλι της και ξεκίνησαν το ταξίδι του γυρισμού τους.

Την στιγμή εκείνη θυμήθηκε κοιτάζοντας τα, να ξεμακραίνουν και να γίνονται δυο μικρές κουκίδες στον ουρανό, μια μαντινάδα της.

Στη σκέψη έβαλα φτερά,

σαν να ταν περιστέρι,

το ευχαριστώ από καρδιάς

γοργά να σου το φέρει. 

Εντάξει από μακριά φώναζε ποια ήταν η παραλήπτρια των δύο δεμάτων 😄 και όλη αυτή την περιπέτεια την έκανε η αποστολέας (αδέρφι) ένα αληθινό παραμύθι. Που όταν το διάβασα, είπα να δώσω στην συνέχεια ένα χάπυ εντ!

Βάζω εδώ την φωτογραφία του βασιλικού για να δεις καρντάση μου πως έφτασε.

Και όπως λέμε πάντα στα παραμύθια, αληθινά ή ψεύτικα, ζήσαμε εμείς καλά και οι άλλοι καλύτερότερα!😄 Τέλος καλό όλα καλά!

Ελπίζω να μην σας μπέρδεψα με την παραπομπή μου στην αρχή!

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια δροσερή εβδομάδα, να  προσέχετε τον εαυτό σας και εκείνους που χρειάζονται αγάπη! Και μην ξεχνάτε πως...το χαμόγελο είναι εκείνο που μας κάνει πιο ανθρώπινους!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε. 

Οι φωτογραφίες είναι από το διαδίκτυο και ανοίκουν στους δημιουργούς τους.

 

   

ΤΟ...ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΔΕΚΑΠΕΝΘΉΜΕΡΟΥ!

Ωωωω πέρασαν δεκαπέντε μέρες χωρίς να κάνω εδώ την παρουσία μου; Δεν το πιστεύω πόσο γρήγορα περνά ο καιρός όταν οι δουλειές τρέχουν και δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα.

Πότε πέρασαν τρία χρόνια ακριβώς από το ατύχημά μου, που τότε βάφαμε το σπίτι μας  πάλι  και εγώ καθόμουν σαν την κοντέσα 😄 και έβλεπα, χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα. Νομίζω ότι το θυμάστε, όπως και εγώ, άλλωστε πως να το ξεχνούσα, αφού ήταν η πρώτη μου φορά που είχα πέσει.😢

Εδώ και ένα χρόνο ακριβώς ήταν η δεύτερη φορά που έπεσα. Τι λέει ο σοφός  λαός μας; (ο γέρος ή από πέσιμο, ή από ...) Εντάξει δεν έχουμε ακόμα φτάσει στο δεύτερο...🤣🤣

Με βοήθησαν τότε πολύ οι κόρες μου και προπαντός η μικρή μου που κάθεται από πάνω μας.  Ευτυχώς που τώρα μπορώ και κάνω τις δουλειές μου σιγά σιγά.

 Έβλεπα που λέτε το σπίτι τόσο καιρό που όσο πήγαινε και αυτό κάτι χάλια τα είχε. Ενα λίφτινγκ το ήθελε, αφού τόσο καιρό έκανα όσα βλέπει η πεθερά.

Μέχρι τώρα 60 χρόνια ότι χρειαζόταν το σπίτι το έφτιαχνε ο μάστρο Γιώργης. Εννοείτε πως ήταν έτοιμος να το βάψει. Σιγά που θα το έβαζε κάτω. Ετών 88. Πέσαμε όλοι επάνω του.  Άσε  καλέ μου να φέρουμε κάποιον να το κάνει να μην ταλαιπωρηθείς.

-Και εγώ τι θα κάνω μου λέτε; Ρώτησε!

-Να φτιάξεις εσύ την σίτα στην πόρτα μας που έχει χαλάσει; 

Η σωτήρια ερώτηση, την σωτήρια στιγμή! 😄 Κι επί το έργο!

Μετά πολλά και με πολλές αντιρρήσεις φέραμε έναν μπογιατζή και μας έβαψε το σπίτι Αφού τελείωσε το βάψιμο, κοιτάζω γύρω μου και ένας πανικός στην αρχή με έπιασε να μην το πω;

Θα μου πείτε οι κόρες σου; Η μικρή στο κρεββάτι από πέσιμο,  ωωωω ναι έγινε και αυτό 😢και η μεγάλη μου δέκα χιλιόμετρα μακριά στην δουλειά της. 

Μου λέει η μικρή μου να πάρουμε μια γυναίκα μαμά να σε βοηθήσει. Δεν το έχω κάνει καμία φορά της είπα. Να που ήρθε η ώρα μου λέει. Είναι μια φίλη μου που έχει ανάγκη και πάει σε σπίτια. Εντάξει λέω να την φέρουμε, για τα πιο δύσκολα. Τα εύκολα θα τα κάνω εγώ έτσι;

Και φτάνει που λέτε η μέρα που ο μπογιατζής τελειώνει και περιμένω να έρθει η γυναίκα για βοήθεια.

Αμ δε...που αρρώστησε το παιδί της και δεν μπόρεσε να έρθει;

Και τώρα Ρούλα λέω, αντιμέτωποι, εσύ και οι δουλειές.

Για δεκαπέντε μέρες να είσαστε από μια μεριά να με βλέπατε. (Αφού έβαζα την μουσική μου, κλασική  κιθάρα παρακαλώ η αγαπημένη μου και του μαστρό Γιώργη) που πάντα με βοηθάει,  να κάνω πέντε δουλειές, να πηγαίνω να ξαπλώνω ένα τέταρτο στον καναπέ, να μου περνάει ο πόνος της μέσης και να σηκώνομαι να συνεχίζω. Τώρα που σας γράφω,  κατάφερα μέσα σε αυτές τις δεκαπέντε μέρες, να έχω ένα σπίτι καθαρό, όπως εγώ το θέλω.

Είμαι πολύ χαρούμενη, τέλος καλό όλα καλά γιατί δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το ξανακάνω. Τα χρόνια περνάνε...😉

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, ας είναι και καύσωνας, που θα πάει; Θα περάσει!

Σας αφήνω με τα χρώματα ενός ωραίου ηλιοβασίλεμα τος, από την ταράτσα του σπιτιού μας! 

Ααααα να μην ξεχνάμε πως, ένα χαμόγελο είναι όμορφο και μέσα από δάκρυα.

               😊

 Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε! 

 

     

    

 

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΆ 3# ΤΟ..ΓΈΛΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΎ!

Ξυπνά ο ήλιος τα χαράματα, πάνω από τις ανάγλυφες γραμμές των νησιών.

Τέντωσαν τα χέρια τους  οι ηλιαχτίδες αγουροξυπνημένες και ακούμπησαν με  τ΄ακροδάχτυλά τους την θάλασσα.

Ανατρίχιασε εκείνη σαν ερωτευμένη γυναίκα και άρχισε το παιχνίδισμα μαζί τους.

Το γυμνό κορμί του μαΐστρου την χάιδεψε και εκείνη παραδόθηκε στο αγκάλιασμά του!

Στον ορίζοντα φαίνεται η διαχωριστική γραμμή από το σμίξιμο του ουρανού με την θάλασσα. 

Κρεμάστηκε κι ο ήλιος χαμογελαστός με δυο μανταλάκια  στου ουρανού το στερέωμα. ..

Τις παραλλαγές πάνω σε μια ηλιαχτίδα, θαυμάζει η μικρή λευκή αχιβάδα ξαπλωμένη νωχελικά στην αμμουδιά.

Άκουσα το γέλιο του καλοκαιριού, δεν ξέρω αν ήταν από την ρόδινη ανατολή,   ή το πορφυρένιο  ηλιοβασίλεμα. 

Τόσο ονειρικό, σαν ένα πετράδι διάφανο, κάτι σαν την μυστική κρύπτη των ποιητών.

Αυτή ήταν μια ακόμη καλοκαιρινή συμμετοχή μου στο κάλεσμα της Αριστέας μας "Ενα ποίημα για το καλοκαίρι."

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να προσέχετε τον εαυτό σας και τους γύρω σας. Και να μην ξεχνάτε πως...η πιο όμορφη γκριμάτσα, είναι το χαμόγελό μας! 😊Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!