ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΌ ΕΝΟΣ...ΑΤΥΧΉΜΑΤΟΣ...

 Εχει περάσει σχεδόν ένας μήνας, που μια ωραία μέρα ετοιμάστηκα η καλή σου να με πάει η κόρη μου η Χριστίνα στην μανικιουρίστα για την μηνιαία μου επίσκεψη να φτιάξω τα ποδαράκια μου.

Όλα κύλισαν ωραία, μέχρι την απόφασή μου να πάρω το λεωφορείο για να γυρίσω σπίτι, αφού η κόρη μου έπρεπε να πάει στην δουλειά!

Εν το μεταξύ, μου λέει ο καλός μου φεύγοντας από το σπίτι. Πάρε Ρούλα ένα ταξί να γυρίσεις, γιατί είδα κακό όνειρο. Γύρισα και του χαμογέλασα. Ελα αγάπη μου μην πιστεύεις στα όνειρα του απάντησα.

Όταν τελείωσε το ραντεβού μου, πήγα να πάρω το λεωφορείο, να γυρίσω σπίτι. Λίγο μέτρα πριν την στάση, να σου η καλή σου φαρδιά πλατιά ξαπλωμένη κάτω, να σφαδάζω από τους πόνους. 

Όπως καταλάβατε λοιπόν το ταξί δεν το γλύτωσα και άκουσα (που δίκιο είχε ο άνθρωπος) τα εξ αμάξης που δεν τον άκουσα με το όνειρο που είδε! (τελικά δεν θυμόταν το όνειρο όταν τον ρώτησα πηγαίνοντας στο νοσοκομείο τι είδε.🤣)Απλά μου είπε ότι ήταν άσκημο!

Και έτσι στα καλά καθούμενα, βρέθηκα με κάταγμα στο πλευρό και ξαπλωμένη ανάσκελα, ένα μήνα τώρα, ευτυχώς στο κρεβάτι του σπιτιού μου, με προσπάθειες να σηκώνομαι  και κάθομαι λίγο.

Σαφώς και ευγνωμονώ τον Θεό και την τύχη μου μαζί, αφού είμαι από τις λίγες περιπτώσεις που δεν έχω πάθει τίποτε χειρότερο στην πτώση μου, ας μην ξεχνάμε και την ηλικία μου! 😉

Βέβαια μαζί με τους πόνους μου, από την άλλη ένιωσα σαν βασίλισσα, αφού είχα δυο κόρες να πηγαινοέρχονται και προπαντός η μικρή μου η Χριστίνα που μένει ακριβώς από πάνω μας και τον καλό μου να έχει αναλάβει για πρώτη φορά 60 χρόνια παντρεμένοι, σκούπισμα,  πρωινό, απογευματινό, πλύσιμο πιάτων και μικροδουλειές, με την απορία πως τα βγάζω πέρα τόσα χρόνια  με όλο αυτό το κομφούζιο του νοικοκυριού. Με τίποτα λέει δεν θα ήθελε να είναι στη θέση μου, πιο καλά λέει η οικοδομή 🤣🤣  

Τώρα απλά φίλοι μου θέλει υπομονή και αφού πρέπει να έχω πολύ, αποφάσισα να το αποδεχτώ ας είναι και με πόνο που όσο περνάει ο καιρός θα γίνεται λιγότερος.

Όμως στο μεταξύ στον άπλετο χρόνο που είχα και όσο μπορούσα να μείνω καθιστή, διάβασα με πολύ ενδιαφέρον τα "Εμπριμέ χρόνια"  της αγαπημένης μας φίλης Μαρίας Κανελλάκη.

 Ταυτίστηκα τόσο  με την  Τούλα της, που πολλές φορές έβλεπα μέσα από την γραφή της εμένα, αφού παλιά αυτήν την δουλειά έκανα! Νομίζω ότι όλοι μας θα βρούμε ένα κομμάτι του εαυτού μας σε αυτό της το βιβλίο. Καλοτάξιδο να είναι αγαπημένο μου Κανελλάκι.!  

Στα διαλύματα της καλυτέρευσής μου θέλησα να γράψω σταδιακά αυτήν την ανάρτηση, περισσότερο γιατί μου λείψατε!!

Εύχομαι να είστε όλοι καλά να προσέχετε τον εαυτό σας, σαν την υγεία δεν έχει...

Να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και να κάνετε ότι σαν κάνει χαρούμενους. Σαν το χαμόγελο δεν έχει!

Υ.Γ. Σας ζητώ συγνώμη, γιατί δεν ξέρω πότε θα μπορέσω να απαντήσω στα σχόλιά σας. 

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που περνάτε και τα λέμε.