ΕΔΩ Θα βρείτε όλες τις πληροφορίες που χρειάζονται, για όσες θέλουν να βοηθήσουν τους αγαπημένους μας ηλικιωμένους!
Αυτονόητο ήταν για μένα να βάλω μπροστά το εργαστήρι μου και να φτιάξω πλεχτές αγκαλιές, που θα ζεστάνουν τον χειμώνα τις κυρίες του συγκεκριμένου γηροκομείου!
Πλέκοντας, ένιωσα ανάμικτα συναισθήματα γύρω από την λέξη γηροκομείο.
Και επειδή δεν ξέρω πως να τα εκφράσω σωστά, έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα, τους ειδικούς που μπορούν να μιλήσουν γι αυτό το θέμα...
Σας παραθέτω κάποια αποσπάσματα, από ότι διάβασα...για περισσότερες λεπτομέρειες δείτε ΕΔΩ!...
Σπίτι ή γηροκομείο: Πώς φροντίζουν οι Έλληνες τους ηλικιωμένους γονείς τους στα χρόνια της κρίσης;
Έχουν περάσει περίπου τρεις μήνες. Από τον φωταγωγό της πολυκατοικίας μου έχει σταματήσει να ακούγεται η γερασμένη φωνή της ηλικιωμένης κυρίας που έψαχνε κάθε αφορμή για να κατσαδιάσει τον εξίσου προχωρημένης ηλικίας, αλλά λιγότερο νευρικό, σύζυγό της.
«Τι να απέγιναν;», αναρωτιέμαι. Είχαν υποσχεθεί να φροντίζουν ο ένας τον άλλον μέχρι τέλους, μιας και δεν είχαν κανέναν άλλον. Τους έβλεπα καθημερινά να κατεβαίνουν αγκαζέ τις σκάλες από τον 5ο όροφο, φορώντας τα καλά τους. Για εκείνους κάθε βήμα έμοιαζε και με έναν μικρό άθλο. «Καταραμένα αρθριτικά», την άκουγα να λέει συχνά, αγκομαχώντας. «Σώπα. Λίγο έμεινε. Τα καταφέραμε και σήμερα», της απαντούσε, ο γλυκός, αλλά σπάνια ομιλητικός, σύζυγός της. Λίγο αργότερα, τους συναντούσες σε κάποιο από τα γνωστά «στέκια» στη γειτονιά να απολαμβάνουν τον ελληνικό καφέ τους. Και μετά πάλι πίσω στο διαμέρισμα και τον «αγώνα δρόμου» της ατελείωτης εκείνης σκάλας. Αυτή ήταν η δική τους μοναχική καθημερινότητα.
Ποια είναι όμως η θέση της τρίτης ηλικίας στην ελληνική κοινωνία; Πώς αντιμετωπίζουμε σήμερα εκείνους που αποκαλούμε ακόμα ως «απόμαχους της ζωής», ξεχνώντας πολλές φορές ότι πρόκειται για άτομα που συνεχίζουν να συμβάλλουν αποφασιστικά στην κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη της χώρας; Εξακολουθεί η φροντίδα των ηλικιωμένων να παραμένει ως μία αποκλειστικά οικογενειακή υπόθεση, στην Ελλάδα της κρίσης, της ανεργίας και της μετανάστευσης;
Πέρα από κάθε αμφιβολία το δίλημμα «σπίτι ή γηροκομείο» για τους ηλικιωμένους, δεν είναι απλό ούτε για τους ίδιους, αλλά ούτε και για τα παιδιά ή τα εγγόνια τους. Η απόφαση για την εγκατάσταση σε οίκο ευγηρίας μπορεί τις περισσότερες φορές να είναι ιδιαίτερα δύσκολη, ωστόσο για ορισμένες περιπτώσεις αποτελεί τη μόνη επιλογή.
«Όπως σε όλο τον κόσμο έτσι και στην Ελλάδα το 6% των ηλικιωμένων χρήζουν κέντρων κλειστής νοσηλείας. Είναι το πιο ευπαθές τμήμα και είναι κυρίως αυτό που καλύπτουν οι μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων και αυτό γιατί υπάρχει πολλές φορές η παρεξήγηση γιατί δεν κρατούν τον ηλικιωμένο σπίτι. Απλούστατα γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα τη νοσηλευτική, τη δυνατότητα την οικονομική που αυτό συνεπάγεται τις γνώσεις και το επίπεδο των παρεχομένων υπηρεσιών από μια οργανωμένη μονάδα. Και είναι δυστύχημα που στη χώρα μας τη δυνατότητα αυτή να την έχουν μόνο όσοι έχουν την οικονομική επάρκεια», εξηγεί ο πρόεδρος της Π.Ε.Μ.Φ.Η.
Ωστόσο, τονίζει ότι δεν μπορούμε να κρίνουμε τα ενήλικα παιδιά αν δεν γνωρίζουμε και το παρελθόν αυτής της σχέσης. «Όπως σε κάθε σχέση, έτσι και σε αυτή τη σχέση θα πρέπει να εξεταστούν και οι δύο πλευρές. Ας ξεκινήσουμε όμως από το πιο βασικό ερώτημα; Πώς ήταν αυτή η σχέση κατά το παρελθόν; Υπάρχουν περιπτώσεις γονέων και παιδιών που δεν κατάφεραν ποτέ να επικοινωνήσουν ουσιαστικά, που δεν ένιωσαν ποτέ κοντά, που υπήρχαν επικρίσεις, συγκρούσεις και εντάσεις. Από τη μια μεριά, το ενήλικο παιδί μπορεί να νιώθει ότι ο γονιός του δεν ήταν ποτέ εκεί για το ίδιο, οπότε γιατί να αναλάβει αυτό το βαρύ φορτίο. Από την άλλη μεριά, ο γονιός μπορεί να απαιτεί να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής, επιβάλλοντας την παροχή της φροντίδας από το παιδί».
Επίσης, σε πολλές περιπτώσεις, η εγκατάλειψη μπορεί να μην υφίσταται σε ρεαλιστικό επίπεδο, αλλά να λαμβάνει χώρα σε συναισθηματικό ή συμβολικό επίπεδο. «Πρόκειται για ενήλικα παιδιά που δεν βρίσκουν ποτέ χρόνο να αφιερώσουν στους γονείς τους για μια επίσκεψη, για ένα τηλέφωνο, για ένα Κυριακάτικο τραπέζι, για μια βόλτα και για λίγη ουσιαστική επικοινωνία, με συναισθήματα και πραγματικό ενδιαφέρον», σημειώνει η κυρία Παπαδοπούλου.
Όμως, οι ηλικιωμένοι έχουν ανάγκη από αποδοχή, καθώς όσο μεγαλώνουν τα «ελαττώματα» μπορεί να γίνονται πιο έντονα και για ορισμένα πράγματα που σε μικρότερες ηλικίες είναι αυτονόητα και δεδομένα, οι ίδιοι θα πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο. «Έχουν ανάγκη από υπομονή, καθώς μπορεί να δυσκολεύονται να κινηθούν, να ακούσουν, να καταλάβουν ή να μάθουν. Επίσης, χρειάζονται κατανόηση και σεβασμό, ενώ επηρεάζονται αρκετά από τις επικρίσεις και τα αρνητικά σχόλια. Επομένως, η φροντίδα, η αγάπη, η τρυφερότητα, η αποδοχή, η επικοινωνία, το ενδιαφέρον, η κατανόηση είναι όλα όσα έχουν ανάγκη σε αυτή την ευαίσθητη ηλικία», επισημαίνει η έγκριτη Ψυχολόγος - Κοινωνιολόγος.
Mπορεί για κάποιους ηλικιωμένους ο οίκος ευγηρίας να μοιάζει με τον απόλυτο εφιάλτη, μερικοί όμως δεν θέλουν να γίνονται βάρος στα παιδιά τους ή νιώθουν ανεπιθύμητοι στο οικογενειακό τους περιβάλλον, καθώς όσο μεγαλώνουν προσφέρουν λιγότερα και δεν μπορούν να είναι όσο χρήσιμοι θα ήθελαν.
Η κα Παπαδοπούλου, προσπαθώντας να εξηγήσει τους λόγους που οδηγούν τους ηλικιωμένους στην επιλογή του γηροκομείου αναφέρει: «Τα άτομα της τρίτης ηλικίας νιώθουν ανάμικτα συναισθήματα σχετικά με τη φροντίδα που έχουν ανάγκη. Από τη μια μεριά, είναι μια επιβεβαίωση της αγάπης και της αποδοχής της σχέσης με τα παιδιά τους, από την άλλη μεριά όμως αυτή η κατάσταση μπορεί να τους προκαλεί ντροπή, γιατί νιώθουν ότι χάνουν την αξιοπρέπειά τους ή και θυμό, καθώς έχουν την ανάγκη κάποιου άλλου.Σε πολλές περιπτώσεις, δεν επιθυμούν να αποτελέσουν εμπόδιο στη γαλήνη και την ισορροπία της ζωής και της οικογένειας του παιδιού τους ή προσπαθούν να παραμείνουν όσο το δυνατόν πιο διακριτικά στη ζωή του».
Ωστόσο, ο τρόπος αντιμετώπισης αυτής της κατάστασης και η ικανότητα προσαρμογής σε έναν οίκο ευγηρίας εξαρτάται από τον τρόπο που το άτομο προσεγγίζει τη ζωή και αξιολογεί τις καταστάσεις που βιώνει» επισημαίνει και καταλήγοντας υπογραμμίζει ότι:
«Η διαμονή σε έναν οίκο ευγηρίας θα μπορούσε να έχει και θετικά, όπως τη συντροφιά, την παρέα, τη φροντίδα, την περιποίηση και τη σταθερότητα. Απουσιάζει, όμως, ένα πολύ βασικό συστατικό που όλοι έχουμε ανάγκη: το συναίσθημα από και προς τους ανθρώπους που αγαπάμε. Ο ηλικιωμένος έχει αφιερώσει όλη του τη ζωή στη φροντίδα των παιδιών του, νοιάζεται για αυτά μέχρι το τέλος της ζωής του και θεωρεί ότι το ίδιο θα ισχύει και από την άλλη πλευρά».
Ας κάνουμε χαρούμενους έστω και λίγο, τους απόμαχους της ζωής.
Ένα χαμόγελο θέλουν ας τους το χαρίσουμε!
Δεν ξέρω αν με το θέμα αυτό σας στεναχώρησα φίλοι μου, δεν το ήθελα και σας ζητώ συγνώμη, αλλά θεώρησα πως με αφορά αφού μεγαλώνω...
Εδώ οι πλεκτές αγκαλιές μου...😊
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, και να έχετε μια όμορφη εβδομάδα!
Γιατί αισθάνομαι Ρούλα μου, πως αυτό το εξαιρετικό σου άρθρο με αφορά έμμεσα... ως απόμαχος και η ίδια της ζωής, εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου στη ζωή και στην οικογένεια μου για την φροντίδα αλλά πιο πολύ για την αγάπη που είχα και έχω ακόμα! Αγάπη χρειαζόμαστε πάνω από κάθε τι! Εύχομαι οι παππούδες και οι γιαγιάδες να φύγουν όρθιοι περιτριγυρισμένοι από τους αγαπημένους τους!
Καλή μας δύναμη, καλή βδομάδα με πολλά πολλά ΑΦιλιά αγάπης! <3
Είναι αλήθεια Στεφανία μου ότι το θέμα αυτό είναι από τα δυσκολότερα και το σκέφτηκα πολύ για να γράψω κάτι γι αυτό, γιατί νομίζω ότι είναι θέμα ταμπού. Και εγώ αυτό αισθάνθηκα και η ιδέα μου ήρθε όταν άρχισα να πλέκω τα σάλια....αλλά όμως όπως λες τα χρόνια περνάνε και εγώ βρίσκομαι σε μια ηλικία που όλα περνάνε από την σκέψη μου...και επειδή δεν ήξερα πως να εκφράσω αυτά τα συναισθήματα βρήκα αυτό το άρθρο που με κάλυψε στις απορείς και στις απαντήσεις μου., αφού κάπως έτσι ήταν και οι δικές μου σκέψεις. Πάνω από όλα είναι η αγάπη και να την δείχνουμε με όποιους τρόπους μπορούμε. Η ευχή σου φίλη μου είναι ευχή όλων μας! μεγαλώνοντας... καλή εβδομάδα την αγάπη μου φιλιααα 🧡🤗
Καλησπέρα Ρούλα μου. Το θέμα που βάζεις καίει, καλή μου φίλη. Τα γηρατειά μας, οι δικοί μας άνθρωποι και σε λίγο εμείς οι ίδιοι. Η μοίρα αυτών των ανθρώπων, η δική μας μοίρα, η μοίρα κάθε ανθρώπου. Κάποτε η ελληνική οικογένεια είχε τη δική της θέση στους ηλικιωμένους της. Δεν διανοείτο κανείς εκείνα τα χρόνια να στείλει μέλος της οικογένειας στο γηροκομείο. Σήμερα έχει μεγαλώσει αυτό το ποσοστό και για μια σειρά λόγους, τα γηροκομεία γεμίζουν κόσμο. Θα μου πεις, έχουν επιμελή και ορθολογική φροντίδα. Ναι αλλά αυτό δεν είναι πάντα εξασφαλισμένο. Δεν ξέρω τι να πω με αυτές τις αποφάσεις. Το έργο σου είναι πολύ όμορφο, λειτουργικό και τρυφερό για τους ανθρώπους αυτούς. Την καλησπέρα μου Ρούλα μου. Το ξέρεις ότι σε καμαρώνω πάντα.
Το ξέρω ότι το θέμα αυτό είναι από τα δυσκολότερα στην ζωή μας, αλλά είναι μέσα σε αυτήν και προπαντός στην σημερινή εποχή που τα παιδιά δεν έχουν πολύ χρόνο να αφιερώσουν στους γονείς τους αφού και εκείνα παλεύουν για την επιβίωση τους τα περισσότερα...θα συμφωνήσω μαζί σου πως οι γενιές όπως η δική μου που οι γυναίκες μέναμε σπίτι για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας και να φροντίσουμε τους γονείς μας όταν ερχόταν εκείνη η ώρα, έχει περάσει. Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και αντιμετωπίζεται κατά το δοκούν νομίζω. Και ότι στις περισσότερες είναι η έσχατη λύση! Η ευχή μου είναι να φεύγουμε όρθιοι όταν.... Σε ευχαριστώ πολύ για τα ευγενικά σου σχόλια πάντα Σίγουρα δεν ήθελα να σε λυπήσω... να είσαι καλά και να κάνεις ότι αγαπάς. Καλό μεσημέρι να έχεις!🥗
Αγαπητή κ.Ρούλα, εξαιρετικό το κείμενό σου και το άρθρο σου. Ανθρώπινο και συγκινητικό . Απόλυτα αληθινό, αγγίζει όλους μας είτε τους ίδιους μιας και όλοι εφόσον ο Θεός το θέλει θα φτάσουμε στα γηρατειά , είτε έχοντας να αντιμετωπίσουμε τους δικούς μας ανθρώπους (γονείς, συγγενείς, παππούδες και γιαγιάδες). Τα γεράματα ειναι δύσκολα και κανένας δεν τα θέλει. Η παροιμία λέει, βγάλε στο δρόμο ένα μωρό και έναν γέροντα. Στο μωρό θα πάνε 100 στον γέροντα 1. Θα πρέπει να σκεφτούμε και να υπάρχει πρόνοια κοινωνική που να καλύπτει την ηλικιακή αυτή ομάδα, την τόσο ευαίσθητη και τρυφερή. τους απόμαχους της ζωής , να αποχαιρετούν τη ζωή, μέσα στην αγκαλιά και με την προσευχή της οικογένειας που οι ίδιοι δημιούργησαν. Σ ευχαριστώ για την ευκαιρία που μας δίνεις, να σκεφτούμε , να εκφραστούμε και να μιλήσουμε για τα γηρατειά . Καλό Ξημέρωμα.
Μαριέτα μου σε ευχαριστώ πολύ, που με αφορμή αυτήν την πρόσκληση να προσφέρουμε ότι μπορούμε για τους αγαπημένους μας ηλικιωμένους, έψαξα και βρήκα αυτό το άρθρο, που δεν είναι δικό μου, αλλά μιλάνε οι ειδικοί επί του θέματος. Συμφωνώ με όλα όσα γράφεις και αυτή είναι η πραγματικότητα, όσο και να μην θέλουμε να την βλέπουμε. Ευχής έργο θα ήταν φίλη μου "να αποχαιρετούμε τη ζωή, μέσα στην αγκαλιά των αγαπημένων μας και με την αγάπη της οικογένειας που οι ίδιοι δημιουργήσαμε όπως γράφεις . Σ ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη. πάντα να δίνεις από της καρδιάς σου το απόθεμα...καλο σου βράδυ φιλιααα 😘 Το πρώτο σχόλιο σου ήρθε σαν ανώνυμος. Δεν ξέρω γιατί. 🤔
Αγαπητή μου κ. Σμαραγδάκι-Ρούλα , το πρώτο σχόλιο ήρθε κατά λάθος ανώνυμο, μετά το διόρθωσα. Να πώ, οτι με προβληματίζει πάρα πολύ το θέμα των ηλικιωμένων. Τους σεβόμουν και τους σέβομαι από παιδάκι. Ισως γιατί μεγάλωσα σε ένα σπίτι με παππού και γιαγιά. Πάρα πολύ σημαντικό για τα παιδιά να γνωρίζουν τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους . Είναι πολύ σημαντικά πρόσωπα για την εξέλιξη της προσωπικότητάς τους και την ενήλικη ζωή τους. Και να μην ξεχνάμε οτι ο πολιτισμός μας περνάει από την δεύτερη γενιά. δηλαδή από τους παππούδες και τις γιαγιάδες στα εγγόνια. Σας φιλώ, Καλό Ξημέρωμα. Μαριέτα.-Marieta's Yarnland
Είσαι τυχερή φίλη μου που είχες γιαγιά και παππού και που μεγάλωσες με αρχές σεβασμού και αγάπης. όντως είναι σημαντική η συμμετοχή τους στο μεγάλωμα των παιδιών, το βλέπω τώρα στην κόρη μου που έχει γίνει και εκείνη γιαγιά...εγώ οπως καταλαβαίνεις είμαι ήδη πρόγιαγια! Δεν είχα αυτή την τύχη να έχω γιαγιά αλλά, άλλες οι εποχές τότε στο σχολείο μαθαίναμε να σεβόμαστε τους μεγαλύτερους μας! Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση...θα τα πούμε καλο σου βράδυ φιλιααα!! 🤗
Είναι απ' τα διλήμματα που δεν έχουν σωστή ή λάθος απάντηση. Πολύ ψύχραιμο και κατατοπιστικό το άρθρο που φιλοξενείς, Ρούλα μου. Κάθε περίπτωση είναι μοναδική και ιδιαίτερη. Οπότε ο καθένας πράττει κατά το δοκούν. Υπέροχη η πρωτοβουλία σου για τα πλεχτά σάλια που θα αγκαλιάσουν ζεστά κάποιες πλάτες. Είμαι σίγουρη πως θα συγκινήσει πολλές υπάρξεις αυτή η κίνησή σου. Να είσαι καλά κι ό,τι κάνουμε για τους άλλους, επιστρέφει με πολλαπλάσια αξία σ' εμάς. Φιλιά πολλά Ρουλάκι μου αγαπημένο ♥
Σκέφτηκα πολύ αν θα έβαζα ένα τέτοιο θέμα εδώ Κανελλάκι μου, αφού ειδήμων δεν είμαι και γι αυτό αποφάσισα να αναδημοσιεύω γνώμες ειδικών, που όπως είδες πάνω κάτω συμβαδίζουν και με τις δικές μας. Ακριβώς αυτό είναι η κάθε απόφαση γύρω από το θέμα, είναι δύσκολη και μοναδική. Μακάρι να μην βρίσκεται κανείς προ αυτού του διλήμματος... Χαρά μου ήταν αγάπη μου να προσφέρω, αφού βρίσκομαι στην ηλικία αυτή και μπορώ να καταλάβω! Σε ευχαριστώ πολύ που είσαι εδώ Κανελλάκι μου !! την αγάπη μου Σ.Λ.❤
Πολύ δύσκολο θέμα αγαπημένη μου, αφού κάθε υπόθεση είναι διαφορετική. Όπως και να 'χει, δεν πρέπει να ξεχνάμε τους συνανθρώπους μας, σε όποια ηλικία και αν βρίσκονται. Υπέροχες οι πλεκτές σου αγκαλιές Σμαραγδένια μου, αλλά είναι ακόμα πιο υπέροχη και ζεστή η καρδιά σου! Σε φιλώ γλυκά. Καλό ξημέρωμα!
Το ξέρω Μαρινάκι μου πως ήταν δύσκολο θέμα, αλλά οσο μεγαλώνουμε, για μένα το λέω εννοείτε, αυτές οι σκέψεις είναι πιο προσιτές σε ηλικίες σαν την δική μου. Μακάρι στο μέλλον να μην υπάρχουν τέτοια διλλήματα και να έχουμε όλοι όσοι μεγαλώνουμε την αγάπη των δικών μας ανθρώπων. Σε ευχαριστώ πολύ μικρή μου για τα ζεστά σου λόγια. Να περνάς όμορφα με ότι κάνεις φιλιαααα! 🤗
Πολύ σημαντική η ανάρτησή σου, Ρούλα μου. Ενα ζήτημα που με έχει προβληματίσει και σίγουρα όλοι κάποια μέρα μας θα αντιμετωπίσουμε. Τα πλεχτά σου υπέροχα, γεια στα χέρια σου! Φιλάκια πολλά.
Πολύ ευαίσθητο θέμα και καλώς το αναφέρεις Ρουλίτσα μου. Το σημαντικό είναι να μην εγκαταλείπεις τον άνθρωπό σου, ανεξάρτητα από το πού θα βρεθεί όταν είναι πλέον ανήμπορος. Όλα όσα τρομερά απάνθρωπα βλέπουμε να γίνονται στα γηροκομεία με κάνει να αγανακτώ και να αναρωτιέμαι, το πώς και τόσο καιρό δεν είχαν επαφή μαζί τους οι δικοί τους άνθρωποι, ώστε να ξέρουν τι γίνεται. Η προσφορά αγάπης και αγκαλιάς σου είναι όμορφη πολύ!
Γιατί αισθάνομαι Ρούλα μου, πως αυτό το εξαιρετικό σου άρθρο με αφορά έμμεσα... ως απόμαχος και η ίδια της ζωής, εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου στη ζωή και στην οικογένεια μου για την φροντίδα αλλά πιο πολύ για την αγάπη που είχα και έχω ακόμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγάπη χρειαζόμαστε πάνω από κάθε τι!
Εύχομαι οι παππούδες και οι γιαγιάδες να φύγουν όρθιοι περιτριγυρισμένοι από τους αγαπημένους τους!
Καλή μας δύναμη, καλή βδομάδα με πολλά πολλά ΑΦιλιά αγάπης! <3
Είναι αλήθεια Στεφανία μου ότι το θέμα αυτό είναι από τα δυσκολότερα και το σκέφτηκα πολύ για να γράψω κάτι γι αυτό, γιατί νομίζω ότι είναι θέμα ταμπού.
ΔιαγραφήΚαι εγώ αυτό αισθάνθηκα και η ιδέα μου ήρθε όταν άρχισα να πλέκω τα σάλια....αλλά όμως όπως λες τα χρόνια περνάνε και εγώ βρίσκομαι σε μια ηλικία που όλα περνάνε από την σκέψη μου...και επειδή δεν ήξερα πως να εκφράσω αυτά τα συναισθήματα βρήκα αυτό το άρθρο που με κάλυψε στις απορείς και στις απαντήσεις μου., αφού κάπως έτσι ήταν και οι δικές μου σκέψεις.
Πάνω από όλα είναι η αγάπη και να την δείχνουμε με όποιους τρόπους μπορούμε.
Η ευχή σου φίλη μου είναι ευχή όλων μας! μεγαλώνοντας... καλή εβδομάδα την αγάπη μου φιλιααα 🧡🤗
Καλησπέρα Ρούλα μου. Το θέμα που βάζεις καίει, καλή μου φίλη. Τα γηρατειά μας, οι δικοί μας άνθρωποι και σε λίγο εμείς οι ίδιοι. Η μοίρα αυτών των ανθρώπων, η δική μας μοίρα, η μοίρα κάθε ανθρώπου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποτε η ελληνική οικογένεια είχε τη δική της θέση στους ηλικιωμένους της. Δεν διανοείτο κανείς εκείνα τα χρόνια να στείλει μέλος της οικογένειας στο γηροκομείο. Σήμερα έχει μεγαλώσει αυτό το ποσοστό και για μια σειρά λόγους, τα γηροκομεία γεμίζουν κόσμο. Θα μου πεις, έχουν επιμελή και ορθολογική φροντίδα. Ναι αλλά αυτό δεν είναι πάντα εξασφαλισμένο. Δεν ξέρω τι να πω με αυτές τις αποφάσεις.
Το έργο σου είναι πολύ όμορφο, λειτουργικό και τρυφερό για τους ανθρώπους αυτούς. Την καλησπέρα μου Ρούλα μου. Το ξέρεις ότι σε καμαρώνω πάντα.
Το ξέρω ότι το θέμα αυτό είναι από τα δυσκολότερα στην ζωή μας, αλλά είναι μέσα σε αυτήν και προπαντός στην σημερινή εποχή που τα παιδιά δεν έχουν πολύ χρόνο να αφιερώσουν στους γονείς τους αφού και εκείνα παλεύουν για την επιβίωση τους τα περισσότερα...θα συμφωνήσω μαζί σου πως οι γενιές όπως η δική μου που οι γυναίκες μέναμε σπίτι για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας και να φροντίσουμε τους γονείς μας όταν ερχόταν εκείνη η ώρα, έχει περάσει.
ΔιαγραφήΗ κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και αντιμετωπίζεται κατά το δοκούν νομίζω. Και ότι στις περισσότερες είναι η έσχατη λύση!
Η ευχή μου είναι να φεύγουμε όρθιοι όταν....
Σε ευχαριστώ πολύ για τα ευγενικά σου σχόλια πάντα
Σίγουρα δεν ήθελα να σε λυπήσω... να είσαι καλά και να κάνεις ότι αγαπάς. Καλό μεσημέρι να έχεις!🥗
Αγαπητή κ.Ρούλα, εξαιρετικό το κείμενό σου και το άρθρο σου. Ανθρώπινο και συγκινητικό . Απόλυτα αληθινό, αγγίζει όλους μας είτε τους ίδιους μιας και όλοι εφόσον ο Θεός το θέλει θα φτάσουμε στα γηρατειά , είτε έχοντας να αντιμετωπίσουμε τους δικούς μας ανθρώπους (γονείς, συγγενείς, παππούδες και γιαγιάδες). Τα γεράματα ειναι δύσκολα και κανένας δεν τα θέλει. Η παροιμία λέει, βγάλε στο δρόμο ένα μωρό και έναν γέροντα. Στο μωρό θα πάνε 100 στον γέροντα 1. Θα πρέπει να σκεφτούμε και να υπάρχει πρόνοια κοινωνική που να καλύπτει την ηλικιακή αυτή ομάδα, την τόσο ευαίσθητη και τρυφερή. τους απόμαχους της ζωής , να αποχαιρετούν τη ζωή, μέσα στην αγκαλιά και με την προσευχή της οικογένειας που οι ίδιοι δημιούργησαν. Σ ευχαριστώ για την ευκαιρία που μας δίνεις, να σκεφτούμε , να εκφραστούμε και να μιλήσουμε για τα γηρατειά . Καλό Ξημέρωμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαριέτα μου σε ευχαριστώ πολύ, που με αφορμή αυτήν την πρόσκληση να προσφέρουμε ότι μπορούμε για τους αγαπημένους μας ηλικιωμένους, έψαξα και βρήκα αυτό το άρθρο, που δεν είναι δικό μου, αλλά μιλάνε οι
ΑπάντησηΔιαγραφήειδικοί επί του θέματος.
Συμφωνώ με όλα όσα γράφεις και αυτή είναι η πραγματικότητα, όσο και να μην θέλουμε να την βλέπουμε.
Ευχής έργο θα ήταν φίλη μου "να αποχαιρετούμε τη ζωή, μέσα στην αγκαλιά των αγαπημένων μας και με την αγάπη της οικογένειας που οι ίδιοι δημιουργήσαμε όπως γράφεις .
Σ ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη. πάντα να δίνεις από της καρδιάς σου το απόθεμα...καλο σου βράδυ φιλιααα 😘
Το πρώτο σχόλιο σου ήρθε σαν ανώνυμος. Δεν ξέρω γιατί. 🤔
Αγαπητή μου κ. Σμαραγδάκι-Ρούλα , το πρώτο σχόλιο ήρθε κατά λάθος ανώνυμο, μετά το διόρθωσα. Να πώ, οτι με προβληματίζει πάρα πολύ το θέμα των ηλικιωμένων. Τους σεβόμουν και τους σέβομαι από παιδάκι. Ισως γιατί μεγάλωσα σε ένα σπίτι με παππού και γιαγιά. Πάρα πολύ σημαντικό για τα παιδιά να γνωρίζουν τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους . Είναι πολύ σημαντικά πρόσωπα για την εξέλιξη της προσωπικότητάς τους και την ενήλικη ζωή τους. Και να μην ξεχνάμε οτι ο πολιτισμός μας περνάει από την δεύτερη γενιά. δηλαδή από τους παππούδες και τις γιαγιάδες στα εγγόνια. Σας φιλώ, Καλό Ξημέρωμα. Μαριέτα.-Marieta's Yarnland
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι τυχερή φίλη μου που είχες γιαγιά και παππού και που μεγάλωσες με αρχές σεβασμού και αγάπης. όντως είναι σημαντική η συμμετοχή τους στο μεγάλωμα των παιδιών, το βλέπω τώρα στην κόρη μου που έχει γίνει και εκείνη γιαγιά...εγώ οπως καταλαβαίνεις είμαι ήδη πρόγιαγια!
ΔιαγραφήΔεν είχα αυτή την τύχη να έχω γιαγιά αλλά, άλλες οι εποχές τότε στο σχολείο μαθαίναμε να σεβόμαστε τους μεγαλύτερους μας!
Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση...θα τα πούμε καλο σου βράδυ φιλιααα!! 🤗
Είναι απ' τα διλήμματα που δεν έχουν σωστή ή λάθος απάντηση. Πολύ ψύχραιμο και κατατοπιστικό το άρθρο που φιλοξενείς, Ρούλα μου. Κάθε περίπτωση είναι μοναδική και ιδιαίτερη. Οπότε ο καθένας πράττει κατά το δοκούν. Υπέροχη η πρωτοβουλία σου για τα πλεχτά σάλια που θα αγκαλιάσουν ζεστά κάποιες πλάτες. Είμαι σίγουρη πως θα συγκινήσει πολλές υπάρξεις αυτή η κίνησή σου. Να είσαι καλά κι ό,τι κάνουμε για τους άλλους, επιστρέφει με πολλαπλάσια αξία σ' εμάς. Φιλιά πολλά Ρουλάκι μου αγαπημένο ♥
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέφτηκα πολύ αν θα έβαζα ένα τέτοιο θέμα εδώ Κανελλάκι μου, αφού ειδήμων δεν είμαι και γι αυτό αποφάσισα να αναδημοσιεύω γνώμες ειδικών, που όπως είδες πάνω κάτω συμβαδίζουν και με τις δικές μας. Ακριβώς αυτό είναι η κάθε απόφαση γύρω από το θέμα, είναι δύσκολη και μοναδική.
ΔιαγραφήΜακάρι να μην βρίσκεται κανείς προ αυτού του διλήμματος...
Χαρά μου ήταν αγάπη μου να προσφέρω, αφού βρίσκομαι στην ηλικία αυτή και μπορώ να καταλάβω!
Σε ευχαριστώ πολύ που είσαι εδώ Κανελλάκι μου !! την αγάπη μου Σ.Λ.❤
Πολύ δύσκολο θέμα αγαπημένη μου, αφού κάθε υπόθεση είναι διαφορετική. Όπως και να 'χει, δεν πρέπει να ξεχνάμε τους συνανθρώπους μας, σε όποια ηλικία και αν βρίσκονται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχες οι πλεκτές σου αγκαλιές Σμαραγδένια μου, αλλά είναι ακόμα πιο υπέροχη και ζεστή η καρδιά σου!
Σε φιλώ γλυκά. Καλό ξημέρωμα!
Το ξέρω Μαρινάκι μου πως ήταν δύσκολο θέμα, αλλά οσο μεγαλώνουμε, για μένα το λέω εννοείτε, αυτές οι σκέψεις είναι πιο προσιτές σε ηλικίες σαν την δική μου. Μακάρι στο μέλλον να μην υπάρχουν τέτοια διλλήματα και να έχουμε όλοι όσοι μεγαλώνουμε την αγάπη των δικών μας ανθρώπων.
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ μικρή μου για τα ζεστά σου λόγια. Να περνάς όμορφα με ότι κάνεις φιλιαααα! 🤗
Πολύ σημαντική η ανάρτησή σου, Ρούλα μου. Ενα ζήτημα που με έχει προβληματίσει και σίγουρα όλοι κάποια μέρα μας θα αντιμετωπίσουμε. Τα πλεχτά σου υπέροχα, γεια στα χέρια σου! Φιλάκια πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ευαίσθητο θέμα και καλώς το αναφέρεις Ρουλίτσα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σημαντικό είναι να μην εγκαταλείπεις τον άνθρωπό σου, ανεξάρτητα από το πού θα βρεθεί όταν είναι πλέον ανήμπορος. Όλα όσα τρομερά απάνθρωπα βλέπουμε να γίνονται στα γηροκομεία με κάνει να αγανακτώ και να αναρωτιέμαι, το πώς και τόσο καιρό δεν είχαν επαφή μαζί τους οι δικοί τους άνθρωποι, ώστε να ξέρουν τι γίνεται.
Η προσφορά αγάπης και αγκαλιάς σου είναι όμορφη πολύ!