Ηταν ένα καλοκαιρινό βράδυ, κάπου στην Ελληνική ύπαιθρο.
Η γενειάδα του γέροντα άστραφτε από το ιδρώτα κάτω από ζέστη που έκανε καθώς ο ήλιος έπεφτε επάνω της.
Είχε σταματήσει στην όχθη του ποταμού και περίμενε να βρεθεί κάποιος καβαλάρης να τον περάσει απέναντι.
Η αναμονή δεν φαινόταν να τελειώνει και το κορμί του άρχισε να μουδιάζει από κούραση.
Τότε άκουσε τον απόμακρο αχό από τις ανάσες
κάμποσων αλόγων που κάλπαζαν πάνω στο σκληρό μονοπάτι.
Με προσοχή παρατηρούσε του οπλισμένους καβαλάρηδες που στάθηκαν στην ρηχή μεριά του ποταμού να περάσουν απέναντι.
Αφησε τον πρώτο να περάσει χωρίς να κάνει μια προσπάθεια να του τραβήξει την προσοχή.
Μετά πέρασε κι άλλος ένας, κι άλλος..και τελικά ο τελευταίος πλησίασε το σημείο που στεκόντας σαν άγαλμα ο γέροντας μας.
Καθώς ο τελευταίος καβαλάρης ήρθε κοντά, ο γέροντας έπιασε την ματιά του και είπε.
Θα μπορούσες άρχοντα μου, να προσφέρεις σε ένα γέροντα το διάβα του ποταμού με το άλογο σου; Απ ότι φαίνεται , δεν υπάρχει τρόπος να περάσει κανείς με τα πόδια.
Σφίγγοντας τα γκέμια του ο καβαλάρης απάντησε."ανέβα εδώ επάνω" ο ιππέας βλέποντας ότι ο γέροντας δεν ήταν σε θέση να σηκώσει το κουρασμένο του κορμί μέχρι την σέλα του αλόγου, ξεπέζεψε και τον βοήθησε να ιππεύσει.
Καθώς πλησίαζαν στο σπιτάκι του γέροντα, η περιέργεια έσπρωξε τον ιππέα μας να τον ρωτήσει: " Παρατήρησα, ότι πολλοί πέρασαν χωρίς να τους κάνεις λόγο να σε περάσουν απέναντι.
Μου έκανε εντύπωση γιατί περίμενες και παρακάλεσες εμένα τον τελευταίο ..αν αρνιόμουν και σε παρατούσα εκεί;
Ο γέροντας κοίταξε τον ιππέα καλά στα μάτια και του απάντησε : Πιστεύω ότι ξέρω τον κόσμο αρκετά καλά.
Κοίταξα τους άλλους στα μάτια και αμέσως αντιλήφθηκα ότι δεν θα είχαν καμιά έγνοια για την κατάστασή μου, οπότε δεν θα είχε καμιά σημασία να τους παρακαλέσω να με βοηθήσουν.
Μόλις όμως κοίταξα μέσα στα δικά σου μάτια, διέκρινα συμπάθεια και ευγένεια .
Ηξερα ότι το ευγενικό σου πνεύμα θα αποδεχόταν με χαρά την ευκαιρία να μου προσφέρει βοήθεια τώρα που την είχα ανάγκη.
Τα λόγια ζέσταναν την καρδιά του ιππέα, που τα δέχτηκε λέγοντας:
"Σου είμαι ευγνώμων γι αυτά που είπες.Είθε να μην είμαι ποτέ τόσο πολύ απασχολημένος με τα δικά μου προβλήματα, ώστε να καταφέρνω να ανταποκρίνομαι στις ανάγκες των άλλων με ευγένεια και συμπόνια."
Και με αυτά τα λόγια ο Λεωνίδας, ο βασιλιάς της Σπάρτης, έκανε στροφή με το άλογό του και συνέχισε για τις Θερμοπύλες.!!
Και αφορμή για να το αντιγράψω από το μικρό βιβλιαράκι του ..Ακη Αγγελάκη "Μικρές ιστορίες για δύσκολες ώρες"και να το μοιραστώ μαζί σας παρεάκι μου για άλλη μια φορά ...είναι ότι σε λίγο καιρό θα έρθουν γιορτινές μέρες και όχι μόνο...ας δείξουμε και εμείς ευγένεια και συμπόνια όπως ο Λεωνίδας..!!
Και να μια αφορμή για να ξεκινήσουμε να το κάνουμε..!!! μια πρόσκληση
Να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα... να χαμογελάτε
είναι μεταδοτικό.. δεν το λέω μόνο εγώ..!!!
Η γενειάδα του γέροντα άστραφτε από το ιδρώτα κάτω από ζέστη που έκανε καθώς ο ήλιος έπεφτε επάνω της.
Είχε σταματήσει στην όχθη του ποταμού και περίμενε να βρεθεί κάποιος καβαλάρης να τον περάσει απέναντι.
Η αναμονή δεν φαινόταν να τελειώνει και το κορμί του άρχισε να μουδιάζει από κούραση.
Τότε άκουσε τον απόμακρο αχό από τις ανάσες
κάμποσων αλόγων που κάλπαζαν πάνω στο σκληρό μονοπάτι.
Με προσοχή παρατηρούσε του οπλισμένους καβαλάρηδες που στάθηκαν στην ρηχή μεριά του ποταμού να περάσουν απέναντι.
Αφησε τον πρώτο να περάσει χωρίς να κάνει μια προσπάθεια να του τραβήξει την προσοχή.
Μετά πέρασε κι άλλος ένας, κι άλλος..και τελικά ο τελευταίος πλησίασε το σημείο που στεκόντας σαν άγαλμα ο γέροντας μας.
Καθώς ο τελευταίος καβαλάρης ήρθε κοντά, ο γέροντας έπιασε την ματιά του και είπε.
Θα μπορούσες άρχοντα μου, να προσφέρεις σε ένα γέροντα το διάβα του ποταμού με το άλογο σου; Απ ότι φαίνεται , δεν υπάρχει τρόπος να περάσει κανείς με τα πόδια.
Σφίγγοντας τα γκέμια του ο καβαλάρης απάντησε."ανέβα εδώ επάνω" ο ιππέας βλέποντας ότι ο γέροντας δεν ήταν σε θέση να σηκώσει το κουρασμένο του κορμί μέχρι την σέλα του αλόγου, ξεπέζεψε και τον βοήθησε να ιππεύσει.
Καθώς πλησίαζαν στο σπιτάκι του γέροντα, η περιέργεια έσπρωξε τον ιππέα μας να τον ρωτήσει: " Παρατήρησα, ότι πολλοί πέρασαν χωρίς να τους κάνεις λόγο να σε περάσουν απέναντι.
Μου έκανε εντύπωση γιατί περίμενες και παρακάλεσες εμένα τον τελευταίο ..αν αρνιόμουν και σε παρατούσα εκεί;
Ο γέροντας κοίταξε τον ιππέα καλά στα μάτια και του απάντησε : Πιστεύω ότι ξέρω τον κόσμο αρκετά καλά.
Κοίταξα τους άλλους στα μάτια και αμέσως αντιλήφθηκα ότι δεν θα είχαν καμιά έγνοια για την κατάστασή μου, οπότε δεν θα είχε καμιά σημασία να τους παρακαλέσω να με βοηθήσουν.
Μόλις όμως κοίταξα μέσα στα δικά σου μάτια, διέκρινα συμπάθεια και ευγένεια .
Ηξερα ότι το ευγενικό σου πνεύμα θα αποδεχόταν με χαρά την ευκαιρία να μου προσφέρει βοήθεια τώρα που την είχα ανάγκη.
Τα λόγια ζέσταναν την καρδιά του ιππέα, που τα δέχτηκε λέγοντας:
"Σου είμαι ευγνώμων γι αυτά που είπες.Είθε να μην είμαι ποτέ τόσο πολύ απασχολημένος με τα δικά μου προβλήματα, ώστε να καταφέρνω να ανταποκρίνομαι στις ανάγκες των άλλων με ευγένεια και συμπόνια."
Και με αυτά τα λόγια ο Λεωνίδας, ο βασιλιάς της Σπάρτης, έκανε στροφή με το άλογό του και συνέχισε για τις Θερμοπύλες.!!
Και αφορμή για να το αντιγράψω από το μικρό βιβλιαράκι του ..Ακη Αγγελάκη "Μικρές ιστορίες για δύσκολες ώρες"και να το μοιραστώ μαζί σας παρεάκι μου για άλλη μια φορά ...είναι ότι σε λίγο καιρό θα έρθουν γιορτινές μέρες και όχι μόνο...ας δείξουμε και εμείς ευγένεια και συμπόνια όπως ο Λεωνίδας..!!
Και να μια αφορμή για να ξεκινήσουμε να το κάνουμε..!!! μια πρόσκληση
Να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα... να χαμογελάτε
