ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΆ ΣΤΗΝ ΠΡΆΓΑ! !

 

πηγή φωτο
 Ακόμα κι αν δεν έχεις πάει στην Πράγα, σίγουρα έχεις μία εικόνα της. Έχεις δει σε φωτογραφίες τις χρυσές στέγες της. Έχεις δει τα παράξενα γοτθικά κτήρια με τα τερατόμορφα στολίδια που δεν καταλαβαίνεις αν σχεδιάστηκαν από τους αρχιτέκτονες πριν αιώνες για να τρομοκρατούν τους περαστικούς ή για να χλευάσουν την καταπίεση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Επίσης ξέρεις από την Πράγα το Μαύρο Θέατρο, τον Κάφκα, τον Κούντερα. Και βέβαια έχεις ακουστά την Άνοιξη της Πράγας και τη Βελούδινη Επανάσταση… Όλα αυτά δεν είναι λίγα.

Όλα αυτά, μαζί με ό,τι πούμε παρακάτω για τη γοητευτική αυτή πρωτεύουσα της Τσεχίας, δείχνουν ότι η Πράγα είναι μία πόλη που ανά τους αιώνες χορεύει με την ιστορία – και μάλιστα διαλέγει μόνη της τα βήματα αυτού του χορού.

Πάμε λοιπόν: τα πρώτα δείγματα ζωής στην ευρύτερη περιοχή ανάγονται στην Παλαιολιθική Εποχή. Η πόλη είναι χτισμένη πάνω ποταμό Μολδάβα και τοποθετημένη στην κεντρική Βοημία.

Αποκαλείται επίσης «η χρυσή πόλη» και «μητέρα των πόλεων». Και φυσικά το λαμπρό ιστορικό κέντρο της είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.

Θρυλείται πως η Πράγα ιδρύθηκε από την Πριγκίπισσα Λιμπούσε και τον σύζυγό της, Πρέμυσλ – ο πρώτος της ομώνυμης δυναστείας.

Τον αρχικό πυρήνα της πόλης αποτελούσε ένα κάστρο σε λόφο στη δεξιά όχθη του Μολδάβα, γνωστό ως Βίσεχραντ, που σημαίνει «υψηλό, ανώτερο κάστρο».

Σύντομα, η πόλη έγινε η έδρα των Βασιλέων της Βοημίας, κάποιοι εκ των οποίων κυβέρνησαν αργότερα ως αυτοκράτορες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Η πόλη άνθισε τον 14ο αιώνα, καθώς εξελίχθηκε σε σημαντικότατο εμπορικό κέντρο και προσέλκυε εμπόρους από όλη την Ευρώπη. Τότε ενισχύθηκε εκεί και το έντονο εβραϊκό στοιχείο που χαρακτηρίζει την Πράγα και την κουλτούρα της.

Μνημεία της εποχής αυτής είναι και ο Καθεδρικός του Αγίου Βίτου μέσα στο κάστρο Χράντσανι, ο παλαιότερος γοτθικός καθεδρικός ναός στην κεντρική Ευρώπη, καθώς και το Πανεπιστήμιο, το παλαιότερο στην κεντρική Ευρώπη.

Το 1526, το Βασίλειο της Βοημίας παραχωρήθηκε στους Αψβούργους και τότε η Πράγα έζησε μια δεύτερη μεγάλη ευημερία ειδικά στα χρόνια του Αυτοκράτορα Ροδόλφου Β’. Ο τελευταίος ζούσε στο Κάστρο και συγκέντρωνε στην αυλή του πλήθος από αστρολόγους, μάγους και άλλες παράξενες φυσιογνωμίες.

Έτσι εξηγείται κι αυτή η παράξενη αρχιτεκτονική με τα διακοσμητικά γοτθικά τέρατα στα κτίρια-ορόσημα της πόλης.

Όμως οι κάτοικοι της πόλης δεν φοβούνταν τα τέρατα και είχαν τσαγανό. Αυτό αποδεικνύουν οι δύο Εκπαραθυρώσεις της Πράγας (1419 και 1618) στις οποίες οι προτεστάντες ηγέτες πέταξαν από το παράθυρο του κάστρου τους καθολικούς απεσταλμένους της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας!

Η δεύτερη Εκπαραθύρωση σήμανε και το ξέσπασμα του περίφημου Τριακονταετούς Πολέμου της Κεντρικής Ευρώπης ο οποίος άρχισε ως θρησκευτικός, κατέληξε πολιτικός για επικράτηση των Μεγάλων Δυνάμεων και έφερε την παρακμή της πόλης. Όχι όμως για πολύ, διότι η Βιομηχανική Επανάσταση την αναζωογόνησε και της ξαναέδωσε την παλιά αίγλη της.

Και μετά τη βιομηχανική ευημερία ήρθε ο 20ος αιώνας που έφερε τους δικούς του πολέμους. Με τον Α’ Παγκόσμιο, διαλύθηκε η Αυστροουγγαρία και η Πράγα έγινε η πρωτεύουσα της Τσεχοσλοβακίας – η πρωτεύουσα των γραμμάτων και των τεχνών που ξέρουμε σήμερα. Ο Κάφκα, είναι ένα λαμπρό δείγμα εκείνης της εποχής.

Με τον Β΄ Παγκόσμιο, κυριάρχησε το απολυταρχικό καθεστώς που οδήγησε στην περίφημη Άνοιξη της Πράγας, το 1967, στο 4ο Συνέδριο Τσεχοσλοβάκων Συγγραφέων, το οποίο πυροδότησε μια σφοδρή αντίδραση ενάντια στο καθεστώς.

Αυτή η Άνοιξη δυστυχώς πνίγηκε τον Αύγουστο του 1968 όταν τα στρατεύματα του Συμφώνου της Βαρσοβίας κατέπνιξαν την εξέγερση. Όλα αυτά τα διαβάζουμε στην «Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι» του Μίλαν Κούντερα ή τα βλέπουμε στην πολυβραβευμένη ομώνυμη ταινία.

Και φτάνουμε στο 1989, με τη Βελούδινη Επανάσταση στους δρόμους της Πράγας και τη συνακόλουθη κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Τσεχοσλοβακία. Το 1993, η Πράγα έγινε η πρωτεύουσα της νεοσύστατης Τσεχίας.

Την πολυτάραχη και ενδιαφέρουσα αυτή ιστορία την αντιλαμβανόμαστε εύκολα στις βόλτες μας μέσα στην πόλη. Στα κτήρια, στα καφέ, στις λεωφόρους, στα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης, στο κάστρο, στην κουλτούρα των ανθρώπων, στις τέχνες και τα γράμματα, στην καθημερινή ζωή.

Αλλά αν ξεχωρίζαμε ένα ορόσημο, που να δείχνει το ταμπεραμέντο της Πράγας, αυτό είναι το «Κτίριο που Χορεύει». Το σύμπλεγμα δυο πύργων που αναπαριστούν έναν άνδρα και μία γυναίκα που στροβιλίζονται στους ρυθμούς της πόλης.

Το υπογράφουν οι σταρ αρχιτέκτονες Βλάντο Μίλουνιτς και Φρανκ Γκέρι… Ο πρώτος είναι Τσεχοκροάτης και ο δεύτερος Αμερικανός βραβευμένος μεταξύ άλλων και με Πρίτσκερ που θεωρείται κάτι σαν το Νομπέλ της Αρχιτεκτονικής. 

Ο Γκέρι αρχικά έδωσε στο κτίριο την ονομασία «Φρεντ & Τζίντζερ» από το γνωστό χολιγουντιανό δίδυμο. Αργότερα όμως απέσυρε την ονομασία διότι όπως είπε «θα ήταν λάθος να μεταφέρουμε το κιτς της Αμερικής και του Χόλιγουντ σε μία τόσο αυθεντική πόλη σαν την Πράγα!».

 Η ιδέα για την κατασκευή του εν λόγω κτηρίου ανήκε στον σπουδαίο πολιτικό Βάτσλαβ Χάβελ τον τελευταίο πρόεδρο της Τσεχοσλοβακίας και πρώτο Πρόεδρο της Τσεχίας, ο οποίος έμενε ακριβώς δίπλα και οραματίστηκε εκεί να χτιστεί μία μεγάλη πινακοθήκη

Ο Χάβελ πέρα από πολιτικός ήταν συγγραφέας, αντικαθεστωτικός και δραματουργός.

Πρωτεργάτης στην Άνοιξη της Πράγας και τη Βελούδινη Επανάσταση… 

Τελικά στο «Κτήριο που Χορεύει» στεγάζονται γραφεία.

Και η ιστορία της πόλης ακολουθεί πλέον νέους στροβιλισμούς.

Η πηγή για τις πληροφορίες από ΕΔΩ

Στις μέρες που έμειναν εδώ, φυσικό ήταν να μας δείξουν φωτογραφίες που έχουν τραβήξει τα ίδια, από την πόλη που ζούνε και από τις οποίες σας έβαλα εδώ. Από ότι μας είπαν πραγματικά είναι μια πόλη παραμυθένια.

Τα ταξίδια τελικά είναι ο πλούτος των αναμνήσεων! 

Τα παιδιά έχουν φύγει και εννοείτε ότι ήδη μας λείπουν. Η επόμενη φορά που θα τα δούμε θα είναι το καλοκαιρακι.

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και μην ξεχνάτε πως...ένα χαμόγελο μπορεί να σε πάει παντού!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε! 

ΧΑΡΟΎΜΕΝΕΣ ΕΠΙΣΚΈΨΕΙΣ!!!

 Μπορεί να πέρασαν οι γιορτές, αλλά για μας συνεχίζονται ακόμα.

Θα με ρωτήσετε και με το δίκιο σας βέβαια, πως γίνεται αυτό βρε Ρούλα;

Να σας πω γιατί αν δεν μοιραστώ την χαρά μας μαζί σας, με ποιον θα την μοιραστώ  οέο;😄

Αν παρατηρήσατε στην περασμένη ανάρτηση μου, καθυστέρησα να  απαντήσω στα σχόλιά σας και ο λόγος ήταν, ότι είχα μεγάλο ζόρι στο πλέξιμο. 😂

Η αιτία ήταν δυο κασκόλ που έπρεπε να έχω πλέξει μέχρι σήμερα, γιατί θα ερχόταν η Γιωργίνα, η μικρή μας εγγονή  από την Πράγα με τον καλό της και ήταν τα δωράκια τους για τις γιορτές, αφού δεν μπόρεσαν να είναι εδώ εκείνες τις μέρες τα παιδιά.

Απίστευτο πόσο γρήγορα μεγάλωσαν τα εγγόνια μας και έχουν ανοίξει τα φτερά τους  παίρνοντας  τις ζωές τους στα χέρια τους. 

Ήδη πέντε χρόνια στην Πράγα η μικρή μας για το διδακτορικό της που τελείωσε, αλλά δεν το βλέπω φίλοι μου να γυρίζει πίσω, αφού έχει βρει κι όλας δουλειά πάνω στο αντικείμενο που έχει σπουδάσει. Ασε δε που έχει βρει και τον σύντροφο της που είναι από εκεί. Προς το παρόν έρχονται για διακοπές στην Κρήτη. 

Δύο χαρούμενα και ευτυχισμένα παιδιά με όλα τα όνειρα τους μπροστά, να τους περιμένουν μαζί με τις ευχές μας! 

Τα μοντέλα μας παρουσιάζουν τα ιδιαίτερα αυτά κασκόλ με τσεπούλες δια χειρός γιαγιάς Ρούλας.😉  

 

        
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να είστε όλοι καλά, να προσέχετε τον εαυτό σας  και μην ξεχνάτε να...

        Από το Pinterest η εικόνα.            Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!

ΑΦΙΕΡΩΜΈΝΗ... ΚΑΛΗΜΕΡΑ! ΑΣ ΜΙΛΉΣΟΥΜΕ ΓΙ ΑΓΑΠΗ!

https://youtu.be/PBAg10F7CPw?list=RDPBAg10F7CPw&t=66

Αυτό το τραγούδι σας το αφιερώνω παρεάκι μου, γιατί είναι γεμάτο αγάπη και πολύ όμορφα λόγια, γεμάτα αισιοδοξία. Είναι το..."Καλημέρα αγάπη"  Παρ όλες τις προσπάθειές μου να ανεβάσω το βίντεο εδώ και παρο όλο που είχα οδηγίες από προηγούμενη φορά δεν τα κατάφερα. Κατάφερα μόνο την παραπομπή του να βάλω.

Θα μου πείτε πως το έχω ξαναβάλει. Ναι το ξέρω, αλλά είναι το πιο όμορφο τραγούδι καλημέρας που έχω ακούσει!

 

Και ο λόγος θα μου πείτε που το έβαλα; μα για να χαμογελάσετε πρώτα και δεύτερο, μια που μιλάμε για αγάπη, να σας παρουσιάσω κάποιους στίχους δικούς μου γραμμένους προπολεμικά.😄 Πάμε;

"Πάρε νερό απ το φεγγάρι

και γέμισε τις χούφτες σου να πιώ,

κάνε την νύχτα αγκαλιά της να με πάρει

και με τ αστέρια ν ανεβώ στον ουρανό.

Πάρε το δάκρυ απ την αγάπη

και κάντο φυλαχτό μες την καρδιά΄

σε μια γωνιά της σε μια άκρη,

να μην το βρει ποτέ η παγωνιά.

Πάρε την μοίρα σου απ το χέρι

και ζήσε τους χαμένους τους καιρούς, 

σ άλλο πλανήτη σ άλλο αστέρι

που δεν χωράει ο ανθρώπινος ο νους."

"Θέλω να κάνω την καρδιά σου να χτυπήσει.

Σαν την καμπάνα που σημαίνει εσπερινό.

Να σαι η θρησκεία μου και να μαι παρεκκλήσι,

να μαι το δέντρο και συ να σύ να σαι το νερό.

Θέλω τους χτύπους της καρδιάς σου να μετρήσω

και να μου πουν εκείνοι πόσο μ  αγαπάς.

Θέλω αστέρια στο κορμί σου να κεντήσω 

και το φεγγάρι στα μαλλιά σου το φεγγάρι να φοράς.

Θέλω κερί για σένα να μαι αναμμένο,

θέλω να είσαι της αγάπης η φωτιά

μέσα στο βλέμμα σου να ζώ και να πεθαίνω,

κάθε ξημέρωμα και κάθε μια νυχτιά!"

Ντύσε την νύχτα με την αγάπη μας,

κορμί να γίνει τ'άδειο κρεβάτι μας

να ρθει ο έρωτας να κατοικίσει

και στον παράδεισο να μας αφήσει.

Βάλε στον ήλιο στο μαξιλάρι μας

φωτιά ν ανάψει μόνο για χάρι μας

τον χρόνο κάνε να σταματήσει

και στον παράδεισο να μας αφήσει.

Χρώμα στο όνειρο βάλε να φύγουμε,

σώμα με σώμα ένα να γίνουμε.

Αυτή η αγάπη να μην σκορπίσει

και στον παράδεισο να μας αφήσει"

 

Αυτά, μια που μιλάμε για αγάπη!

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, και σας παρακαλώ, να μην ξεχνάτε να χαμογελάτε με κάθε ευκαιρία!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!

 

ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ...

Μπήκαμε πια στην καθημερινότητα, παρόλο που ευχετήριες καρτούλες ακόμα πάνε κι έρχονται, δωράκια που δεν πρόλαβαν να πάνε, κάποια που δεν φωτογραφήθηκαν ποτέ και πάει λέγοντας που λέμε.😉

Η Ανάρτηση αυτή θα είναι μικρή και σύντομη. Ετσι απλά περισσότερο για να μου κρατήσετε  και αυτή την εβδομάδα συντροφιά, για να πούμε μια καλημέρα και να σας δείξω, τι έχει μείνει πίσω.

Ανάμεσα στα δωράκια που έπλεξα(προς το παρόν αυτό μόνο μπορώ να κάνω) ήταν και κάποια που έκανα για τις κόρες μου  και την εγγονή μου που μένει στην Αθήνα.

Φέτος τα πλεχτά παπουτσάκια ή αλλιώς τερλίκια, όπως τα λέμε στην Θεσσαλονίκη 😄 είχαν την τιμητική τους.

Αυτά ήταν παραγγελία της  μικρής μου κόρης, ετών 56, που  ήθελε λέει, σαν τα χρώματα του Αι βασίλη!😄 Τα πήρε κατόπιν εορτής!

Στην εγγονή μου που είχε ήδη, της έπλεξα σουπλά. Επειδή έχει μια γατούλα, σκέφτηκα να της κάνω, κάτι παρόμοιο!😄

Εδώ η γατούλα της γεματη περιέργεια, επεξεργάζεται τι είναι αυτό που βλέπει.🤣

Μια καρτούλα που ήρθε λίγο καθυστερημένη , όμως γεμάτη ευχές για τον καινούργιο χρόνο, και φτιαγμένη με τα χεράκια της  από την Μαρία με τα γιορτινά... Μαρία μου, σε ευχαριστώ πολύ και  ανταποδίνω τις ευχές σου για υγεία και ευτυχία στην οικογένειά σου! 

Αυτά τα λίγα προς το παρόν, και μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να κάνετε ότι αγαπάτε και...

  

   Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!

Ο ΆΓΙΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ!

"Κείμενα και φωτογραφίες,

 του Νίκου ΨΙΛΑΚΗ."

Τάφος αρχαίος ξεχασμένος σε κάποια γωνιά του κρητικού νότου. Θαλαμωτός, λαξευμένος εξ ολοκλήρου στον βράχο. Κι αργότερα χριστιανικός ναός. Βρήκαν οι παλιοί το σπήλαιο, έφτιαξαν πρόχειρα μια πόρτα, διαμόρφωσαν κάπως τον χώρο και έκαναν ιερό το εσώτατο τμήμα του. Καμπάνα δεν είχαν. Δεν την χρειάζονταν. Ποιος θα την άκουγε σε τέτοια ερημιά;

Μακρά η ιστορία του τόπου. Μακρά και των τάφων αυτής της μορφής. Χρησιμοποιούνταν ξανά και ξανά, φιλοξενούσαν δυο και τρεις και τέσσερις γενιές. Αλλοι πρώιμοι μινωικοί, άλλοι των μυκηναϊκών χρόνων, μαρτυρούν ότι εδώ, στον έρημο σήμερα νότο, υπήρχε ζωή. 

Ανθρωποι που ζούσαν, ερωτεύονταν, γεύονταν τις όμορφες και τις άσχημες στιγμές και πέθαιναν, αφήνοντας άλλους στο πόδι τους. 

Μπαίνουμε και εμείς σε τούτο το άδυτο. Είναι λιτό, απλό, φτωχικό. Υγρασία δεν έχει. Ξηρό το κλήμα του νότου, βοήθησε να σωθούν από την φθορά πρόχειρες κατασκευές βοσκών ή ψαράδων. Λίγες μικρές εικόνες κρέμονται στα τοιχώματα. Και δυο καντήλια σβηστά. Ο Νικήτας που μας συνοδεύει στο ταξίδι , τα ανάβει. Ετσι επιβάλλουν οι συνήθεις του τόπου.

Στα τοιχώματα στρώσεις οι κάπνες. Αλλες μένουν, άλλες απολεπίζονται με τα χρόνια, μαζί με το πέτρωμα και πέφτουν. Εδώ μπορείς να μαντέψεις όσα δεν λέχτηκαν και δεν γράφτηκαν ποτέ. Και όσα μαρτυρούν τον πολυδύναμο ρόλο των ερημικών ναών μας. Κέντρα λατρείας , αλλά και τόποι καταφυγής. Σε τέτοιους χώρους διανυκτέρευαν ανα τους αιώνες οι ταξιδιώτες, οι περαστικοί που νύχτωναν στους δρόμους, οι βοσκοί και οι ψαράδες. Φιλόξενοι ήταν πάντα οι Αγιοι της ερημιάς.

Ναός και τούτος λοιπόν. Αφιερωμένος στον Άγιο Γεώργιο. Τον βλέπουμε σε μια προχειροφτιαγμένη εικόνα, χαρτί λιθογραφίας κολλημένο σε ξύλο. Βλέπουμε και την Βρεφοκρατούσα. Άλλους αγίους δεν έχει. Δεξιά, ένα ξεφτισμένο χαρτί. 

Άγνωστο πόσα χρόνια βρίσκεται εδώ. Άγνωστο...

Φεύγουμε. Ο Άγιος μένει. Κάποτε, κάποιος άλλος θα ανοίξει την πρόχειρη ξύλινη πόρτα. Ισως κάποιος παπάς θα λειτουργήσει. 

Ο Άγιος περιμένει. Ο Άι Γιώργης της μοναξιάς!

Μου αρέσουν φίλοι μου αυτά τα μικρά άγνωστα σπληλιαράκια που φιλοξενούν την ελπίδα του κόσμου.

Έχουμε μπει στην καθημερινότητα μας από σήμερα και ας είναι όλα καλά για όλο τον κόσμο!

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και με την καινούργια χρονιά περισσότερα χαμόγελαααα! 😄😄😄 

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε! 

ΚΑΛΉ ΧΡΟΝΙΑΑΑΑ! 2025!!!

 

Με ευχές ας ξεκινήσουμε τον καινούργιο χρόνο που μόλις κάνει τα πρώτα βήματά του φιλαράκια μου!

Ας είναι για τον καθένα άνθρωπο εκείνος που θα πραγματοποιήσει τις ευχές τους! 

Στον καινούργιο χρόνο εναποθέτουμε τις ελπίδες μας, τους στόχους μας, τα όνειρά μας. Γιατί μην μου πείτε πως υπάρχει άνθρωπος να μην ονειρεύεται, να μην βάζει στόχους, ή να μην ελπίζει σε κάτι!

Ο Καινούργιος χρόνος, μας κάνει έστω και λίγο πιο ανθρώπινους, πιο τρυφερούς, πιο δοτικούς στον συνάνθρωπο μας, αν και αυτό έπρεπε να συμβαίνει όλο τον χρόνο! 

 2025! Σαν ψέματα μου φαίνεται αυτή η ημερομηνία! Θυμάμαι  πόσο μακρινό μου φαινόταν κάποτε το 2000 χιλιάδες και από τότε, έχουν περάσει 24 χρόνια! Απίστευτο!

Γι αυτό με τον ερχομό του καινούργιου χρόνου, μοιράστε χαμόγελα, αγκαλιαστείτε, φιληθείτε...Ααααα τώρα που είπα φιληθείτε, θυμήθηκα την λέξη φιλί που μας είχε βάλει η πυργοδέσποινα να γράψουμε και  επί της ευκαιρίας να σας δείξω και την συμμετοχή μου στο 32ο συμπόσιο της Αριστέας μας Εκεί θα δείτε όλες τις συμμετοχές!! 

Τα συγχαρητήρια μου στην Πεταλούδα Χριστίνα για την πρωτιά της και το υπέροχο ποίημα της "'Αλικο φιλί"

Και εδώ είναι η δική μου συμμετοχή.

Ευχαριστώ πολύ όλους όσους αφιερώσατε τον χρόνο σας για να το διαβάσετε! 

"Το θαύμα της ζωής"

Συνεπαρμένη σε αγγίζω ακριβό μου κόσμημα.

Απίστευτο να σε κρατώ στην αγκαλιά μου. 

Ζεστό ακόμα το κορμάκι σου από την θερμότητα της μήτρας.

Φοβάμαι την απειρία μου.

Μικρό κοχύλι τα χείλη σου άνοιξαν, να ρουφήξουν την ζωή.

Μητρικό γάλα η ανάσα σου.

Σε ακούμπησα στην καρδιά μου ακούγοντας τους δικούς σου χτύπους.

Εσκυψα να σου δώσω το πρώτο σου φιλί.

Μοσχοβόλησε δεντρολίβανο ο αέρας, στην άδολη αγάπη!

Στο βάθος ακούστηκαν χαρμόσυνες οι καμπάνες των Χριστουγέννων!

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε,
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! να ευχηθώ στον καθένα σας χωριστά, με υγεία, αγάπη και πολλά χαμόγελα στην ζωή σας!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!