Τση Κρήτης το γλυκό ψωμί στην τάβλα θα προσμένει,
να ρθούν οι φίλοι οι καλοί κι ξένοι να κοπιάσουν.
Ρακή δροσάτη να γευτούν και ντάκο παξιμάδι.
Καλτσιούνια, ξεροτήγανα, αρνί και σταμναγκάθι
και δίπλα η λύρα συντροφιά το κέρασμα τση Κρήτης...
Σμαραγδάκι...
Μπήκαμε πια στην καθημερινότητα, παρόλο που ευχετήριες καρτούλες ακόμα πάνε κι έρχονται, δωράκια που δεν πρόλαβαν να πάνε, κάποια που δεν φωτογραφήθηκαν ποτέ και πάει λέγοντας που λέμε.😉
Η Ανάρτηση αυτή θα είναι μικρή και σύντομη. Ετσι απλά περισσότερο για να μου κρατήσετε και αυτή την εβδομάδα συντροφιά, για να πούμε μια καλημέρα και να σας δείξω, τι έχει μείνει πίσω.
Ανάμεσα στα δωράκια που έπλεξα(προς το παρόν αυτό μόνο μπορώ να κάνω) ήταν και κάποια που έκανα για τις κόρες μου και την εγγονή μου που μένει στην Αθήνα.
Φέτος τα πλεχτά παπουτσάκια ή αλλιώς τερλίκια, όπως τα λέμε στην Θεσσαλονίκη 😄 είχαν την τιμητική τους.
Αυτά ήταν παραγγελία της μικρής μου κόρης, ετών 56, που ήθελε λέει, σαν τα χρώματα του Αι βασίλη!😄 Τα πήρε κατόπιν εορτής!
Στην εγγονή μου που είχε ήδη, της έπλεξα σουπλά. Επειδή έχει μια γατούλα, σκέφτηκα να της κάνω, κάτι παρόμοιο!😄
Εδώ η γατούλα της γεματη περιέργεια, επεξεργάζεται τι είναι αυτό που βλέπει.🤣
Μια καρτούλα που ήρθε λίγο καθυστερημένη , όμως γεμάτη ευχές για τον καινούργιο χρόνο, και φτιαγμένη με τα χεράκια της από την Μαρία με τα γιορτινά... Μαρία μου, σε ευχαριστώ πολύ και ανταποδίνω τις ευχές σου για υγεία και ευτυχία στην οικογένειά σου!
Αυτά τα λίγα προς το παρόν, και μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να κάνετε ότι αγαπάτε και...
Τάφος αρχαίος ξεχασμένος σε κάποια γωνιά του κρητικού νότου. Θαλαμωτός, λαξευμένος εξ ολοκλήρου στον βράχο. Κι αργότερα χριστιανικός ναός. Βρήκαν οι παλιοί το σπήλαιο, έφτιαξαν πρόχειρα μια πόρτα, διαμόρφωσαν κάπως τον χώρο και έκαναν ιερό το εσώτατο τμήμα του. Καμπάνα δεν είχαν. Δεν την χρειάζονταν. Ποιος θα την άκουγε σε τέτοια ερημιά;
Μακρά η ιστορία του τόπου. Μακρά και των τάφων αυτής της μορφής. Χρησιμοποιούνταν ξανά και ξανά, φιλοξενούσαν δυο και τρεις και τέσσερις γενιές. Αλλοι πρώιμοι μινωικοί, άλλοι των μυκηναϊκών χρόνων, μαρτυρούν ότι εδώ, στον έρημο σήμερα νότο, υπήρχε ζωή.
Ανθρωποι που ζούσαν, ερωτεύονταν, γεύονταν τις όμορφες και τις άσχημες στιγμές και πέθαιναν, αφήνοντας άλλους στο πόδι τους.
Μπαίνουμε και εμείς σε τούτο το άδυτο. Είναι λιτό, απλό, φτωχικό. Υγρασία δεν έχει. Ξηρό το κλήμα του νότου, βοήθησε να σωθούν από την φθορά πρόχειρες κατασκευές βοσκών ή ψαράδων. Λίγες μικρές εικόνες κρέμονται στα τοιχώματα. Και δυο καντήλια σβηστά. Ο Νικήτας που μας συνοδεύει στο ταξίδι , τα ανάβει. Ετσι επιβάλλουν οι συνήθεις του τόπου.
Στα τοιχώματα στρώσεις οι κάπνες. Αλλες μένουν, άλλες απολεπίζονται με τα χρόνια, μαζί με το πέτρωμα και πέφτουν. Εδώ μπορείς να μαντέψεις όσα δεν λέχτηκαν και δεν γράφτηκαν ποτέ. Και όσα μαρτυρούν τον πολυδύναμο ρόλο των ερημικών ναών μας. Κέντρα λατρείας , αλλά και τόποι καταφυγής. Σε τέτοιους χώρους διανυκτέρευαν ανα τους αιώνες οι ταξιδιώτες, οι περαστικοί που νύχτωναν στους δρόμους, οι βοσκοί και οι ψαράδες. Φιλόξενοι ήταν πάντα οι Αγιοι της ερημιάς.
Ναός και τούτος λοιπόν. Αφιερωμένος στον Άγιο Γεώργιο. Τον βλέπουμε σε μια προχειροφτιαγμένη εικόνα, χαρτί λιθογραφίας κολλημένο σε ξύλο. Βλέπουμε και την Βρεφοκρατούσα. Άλλους αγίους δεν έχει. Δεξιά, ένα ξεφτισμένο χαρτί.
Άγνωστο πόσα χρόνια βρίσκεται εδώ. Άγνωστο...
Φεύγουμε. Ο Άγιος μένει. Κάποτε, κάποιος άλλος θα ανοίξει την πρόχειρη ξύλινη πόρτα. Ισως κάποιος παπάς θα λειτουργήσει.
Ο Άγιος περιμένει. Ο Άι Γιώργης της μοναξιάς!
Μου αρέσουν φίλοι μου αυτά τα μικρά άγνωστα σπληλιαράκια που φιλοξενούν την ελπίδα του κόσμου.
Έχουμε μπει στην καθημερινότητα μας από σήμερα και ας είναι όλα καλά για όλο τον κόσμο!
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και με την καινούργια χρονιά περισσότερα χαμόγελαααα! 😄😄😄
Με ευχές ας ξεκινήσουμε τον καινούργιο χρόνο που μόλις κάνει τα πρώτα βήματά του φιλαράκια μου!
Ας είναι για τον καθένα άνθρωπο εκείνος που θα πραγματοποιήσει τις ευχές τους!
Στον καινούργιο χρόνο εναποθέτουμε τις ελπίδες μας, τους στόχους μας, τα όνειρά μας. Γιατί μην μου πείτε πως υπάρχει άνθρωπος να μην ονειρεύεται, να μην βάζει στόχους, ή να μην ελπίζει σε κάτι!
Ο Καινούργιος χρόνος, μας κάνει έστω και λίγο πιο ανθρώπινους, πιο τρυφερούς, πιο δοτικούς στον συνάνθρωπο μας, αν και αυτό έπρεπε να συμβαίνει όλο τον χρόνο!
2025! Σαν ψέματα μου φαίνεται αυτή η ημερομηνία! Θυμάμαι πόσο μακρινό μου φαινόταν κάποτε το 2000 χιλιάδες και από τότε, έχουν περάσει 24 χρόνια! Απίστευτο!
Γι αυτό με τον ερχομό του καινούργιου χρόνου, μοιράστε χαμόγελα, αγκαλιαστείτε, φιληθείτε...Ααααα τώρα που είπα φιληθείτε, θυμήθηκα την λέξη φιλί που μας είχε βάλει η πυργοδέσποινα να γράψουμε και επί της ευκαιρίας να σας δείξω και την συμμετοχή μου στο 32ο συμπόσιο της Αριστέας μαςΕκεί θα δείτε όλες τις συμμετοχές!!
Τα συγχαρητήρια μου στην Πεταλούδα Χριστίνα για την πρωτιά της και το υπέροχο ποίημα της "'Αλικο φιλί"
Και εδώ είναι η δική μου συμμετοχή.
Ευχαριστώ πολύ όλους όσους αφιερώσατε τον χρόνο σας για να το διαβάσετε!
"Το θαύμα της ζωής"
Συνεπαρμένη σε αγγίζω ακριβό μου κόσμημα.
Απίστευτο να σε κρατώ στην αγκαλιά μου.
Ζεστό ακόμα το κορμάκι σου από την θερμότητα της μήτρας.
Φοβάμαι την απειρία μου.
Μικρό κοχύλι τα χείλη σου άνοιξαν, να ρουφήξουν την ζωή.
Μητρικό γάλα η ανάσα σου.
Σε ακούμπησα στην καρδιά μου ακούγοντας τους δικούς σου χτύπους.
Εσκυψα να σου δώσω το πρώτο σου φιλί.
Μοσχοβόλησε δεντρολίβανο ο αέρας, στην άδολη αγάπη!
Στο βάθος ακούστηκαν χαρμόσυνες οι καμπάνες των Χριστουγέννων!
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! να ευχηθώ στον καθένα σας χωριστά, με υγεία, αγάπη και πολλά χαμόγελα στην ζωή σας!
Δεν ξέρω για εσάς φίλοι μου, αλλά έχω την εντύπωση ότι φέτος τα Χριστούγεννα έφτασαν πολύ αργά, αλλά αυτό δεν είναι δυνατόν θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο, αφού έρχονται πάντα την συγκεκριμένη ημερομηνία 25 Δεκεμβρίου ε; Μάλλον ο χρόνος μου περνούσε πολύ αργά αφού δεν μπορούσα να κάνω και πολλά πράγματα φέτος!
Ίσως να μου φάνηκαν επειδή όλον αυτό τον καιρό, ο χρόνος για μένα νόμιζα ότι δεν κυλούσε!
Όμως χαίρομαι πολύ, που είμαστε εδώ για μια ακόμη φορά, να ανταλλάξουμε ευχές και να σας δείξω τις μικρές μου προσπάθειες να φτιάξω λίγες ευχετήριες κάρτες μαζί με ένα μικρό δωράκι για τις τυχερές, που ελπίζω να τις έχουν πάρει!
Εδώ το απ έξω τους όλων μαζί.
Παρόλο που μου είναι ακόμα αρκετά δύσκολο, μπόρεσα να στολίσω λίγο το σπιτικό μας έτσι για το καλό και είπα αν δεν το δείξω σε εσάς, σε ποιον να το δείξω;😄
Στολίστηκε και η συλλογή του Σμαραγδάκη!😉
Εδώ είναι και οι όμορφες ευχετήριες κάρτες που έχω λάβει από αγαπημένες φίλες την Κανελλάκι, την Ράνια, την Μαριάννα, την Βαρβαρούλα και μια φίλη που δεν έχει μπόλγκ, μόνο φέης μπούκ. Γεμισε ευχές το σπιτικό μας.
Σας ευχαριστώ πολύ κορίτσια μου!
Σήμερα έλαβα και ένα πακέτο αγάπης από την φίλη μας την Ρένα! όλους μας σκέφτεται!
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ να είστε όλοι καλά! Να χαίρεσαι τους αγαπημένους σου! Καλές γιορτές φιλενάδα!
Τις ολόθερμες ευχές μου σας στέλνω για χαρούμενα Χριστούγεννα, να είστε όλοι καλά και να τα περάσετε όσοι μπορείτε μαζί με τους αγαπημένους σας! Υπάρχουν και αγαπημένοι μας που είναι μακριά και μας λείπουν. Εκείνους, θα τους αγκαλιάσουμε νοερά και θα ευχηθούμε να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα!
Τα Χριστούγεννα είναι αγάπη! 🧡 Μοιραστείτε τη με χαμόγελα και αυτή θα πολλαπλασιαστεί!
Εψαχνα κάτι που θα μπορούσε να ακουμπήσει στις καρδιές μας!
ΚΑΙ ΤΟ ΒΡΗΚΑ!
Πλησιάζουν Χριστούγεννα… Οι πόλεις φοράνε τα γιορτινά τους, δέντρα στολίζονται και οι άνθρωποι ξεχύνονται στους φωτεινούς δρόμους για ψώνια ή για μια απλή βόλτα. Το χιόνι αρχίζει να πέφτει και να φωτίζει και αυτό μαζί με τα υπόλοιπα λαμπιόνια το σκοτάδι που ήδη έχει απλωθεί… Το κρύο τσουχτερό, αλλά ίσως η ζεστασιά της καρδιάς μας, μας κάνει να το απολαμβάνουμε χωρίς διαμαρτυρίες και αυτό! Εξάλλου τι νόημα έχουν τα Χριστούγεννα χωρίς λίγο χιόνι; Και εσύ περπατάς μέσα στο πλήθος και σκέφτεσαι τι άλλο σου χρειάζεται για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι και φτάνεις στη στάση του λεωφορείου όπου εκεί όλες οι σκέψεις σου τελειώνουν, γιατί το κοινωνιολογικό σου βλέμμα αντιλαμβάνεται άλλη μια πληγή της κοινωνίας.
Μια γριούλα ανήμπορη και ξυπόλυτη. Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα. Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι. Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δεν σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα. Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα και δεν πρόσεξαν τη γριούλα. Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς. Δεν έδωσαν προσοχή. Ένας παπάς είχε το νου του σε ουράνια θέματα και δεν την πρόσεξε. Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δεν φορούσε παπούτσια. Περπατούσε ξυπόλυτη στον πάγο και το χιόνι. Με τα δυο της χέρια η γριούλα μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό. Φορούσε ένα χρωματιστό φουλάρι στο κεφάλι. Σταμάτησε στη στάση σκυφτή και περίμενε το λεωφορείο. Ένας κύριος που κρατούσε μια σοβαρή τσάντα περίμενε κι αυτός στη στάση, αλλά κρατούσε μια απόσταση. Μια κοπέλα περίμενε κι αυτή, κοίταξε πολλές φορές τα πόδια της γριούλας, δεν μίλησε.
Ήρθε το λεωφορείο και η γριούλα ανέβηκε αργά και με δυσκολία. Κάθισε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό. Ο κύριος και η κοπέλα πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα. Ο άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα στριφογύριζε στο κάθισμα κι έπαιζε με τα δάχτυλά του. «Γεροντική άνοια», σκέφτηκε. Ο οδηγός είδε τα γυμνά πόδια και σκέφτηκε: «Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια. Καλύτερα να με βάλουν στην άλλη γραμμή, της λεωφόρου». Ένα αγοράκι έδειξε τη γριά. «Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη». Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι. – «Μη δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα! Δεν είναι ευγενικό να δείχνεις». – «Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά», είπε μια κυρία που φορούσε γούνα. «Τα παιδιά της πρέπει να ντρέπονται». Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της. Μια δασκάλα στη μέση του λεωφορείου στερέωσε τα δώρα που είχε στα πόδια της. «Δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, για να αντιμετωπίζονται καταστάσεις σαν αυτές;» είπε σε μια φίλη της που ήταν δίπλα της. – «Φταίει το κράτος», απάντησε η φίλη της. «Παίρνουν από τους φτωχούς και δίνουν στους πλούσιους». – «Φταίνε όλοι οι κατέχοντες εξουσία», μπήκε στη συζήτηση ένας ασπρομάλλης. «Με τα προγράμματα πρόνοιας κάνουν τους πολίτες τεμπέληδες και φτωχούς». – «Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν ν” αποταμιεύουν», είπε ένας άλλος που έμοιαζε μορφωμένος. «Αν αυτή η γριά αποταμίευε όταν ήταν νέα, δεν θα υπέφερε σήμερα». Και όλοι αυτοί ήταν ικανοποιημένοι για την οξύνοιά τους που έβγαλε τέτοια βαθιά ανάλυση.
Αλλά ένας έμπορος αισθάνθηκε προσβολή από τις εξ αποστάσεως μουρμούρες των συμπολιτών του. Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα εικοσάευρο. Περπάτησε στο διάδρομο και το έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας. — «Πάρε, κυρία, ν” αγοράσεις παπούτσια». Η γριούλα τον ευχαρίστησε κι εκείνος γύρισε στη θέση του ευχαριστημένος, που ήταν άνθρωπος της δράσης. Μια καλοντυμένη κυρία τα πρόσεξε όλα αυτά και άρχισε να προσεύχεται από μέσα της. – «Κύριε, δεν έχω χρήματα. Αλλά μπορώ ν” απευθυνθώ σε σένα. Εσύ έχεις μια λύση για όλα. Όπως κάποτε έριξες το μάννα εξ ουρανού, και τώρα μπορείς να δώσεις ό,τι χρειάζεται η κυρούλα αυτή για τα Χριστούγεννα».
Στην επόμενη στάση ένα παλικάρι μπήκε στο λεωφορείο. Φορούσε ένα χοντρό μπουφάν, είχε ένα καφέ φουλάρι και ένα μάλλινο καπέλο που κάλυπτε και τα αυτιά του. Ένα καλώδιο συνέδεε το αυτί του με μια συσκευή μουσικής. Ο νέος κουνούσε το σώμα του με τη μουσική που άκουγε. Πήγε και κάθισε απέναντι στη γριούλα. Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της, το κούνημα σταμάτησε. Πάγωσε. Τα μάτια του πήγαν από τα πόδια της γιαγιάς στα δικά του. Φορούσε ακριβά ολοκαίνουργια παπούτσια. Μάζευε λεφτά αρκετό καιρό για να τα αγοράσει και να κάνει εντύπωση στην παρέα. Το παλικάρι έσκυψε και άρχισε να λύνει τα παπούτσια του. Έβγαλε τα εντυπωσιακά παπούτσια και τις κάλτσες. Γονάτισε μπροστά στη γριούλα.
– «Γιαγιά, είπε, βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια. Εγώ έχω κι άλλα». Προσεκτικά κι απαλά σήκωσε τα παγωμένα πόδια και της φόρεσε πρώτα τις κάλτσες κι ύστερα τα παπούτσια του.
Η γριούλα τον ευχαρίστησε συγκινημένη.
Τότε το λεωφορείο έκανε πάλι στάση. Ο νέος κατέβηκε και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι. Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον έβλεπαν καθώς βάδιζε προς το σπίτι του. – «Ποιος είναι;», ρώτησε ένας. – «Πρέπει να είναι άγιος», είπε κάποιος. – «Πρέπει να είναι άγγελος», είπε ένας άλλος. – «Κοίτα! Έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι!» φώναξε κάποιος. – «Είναι ο Χριστός!» είπε η ευσεβής κυρία.
Αλλά το αγοράκι, που είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε: Όχι, μαμά τον είδα πολύ καλά. Ήτανε ΆΝΘΡΩΠΟΣ!
Θυμηθείτε τον Άνθρωπο της διπλανής σας πόρτας και μην τον αφήσετε να πεινά ούτε να κρυώνει.
*************
Πέρασαν 10 χρόνια από τότε που γράφτηκε αυτή η ιστορία που αλίευσα από τον συγκεκριμένο χώρο και δεν νομίζω ότι έχουν αλλάξει και πολλά στην κοινωνία μας. Εμείς όμως ας μείνουμε στην λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και να μην ξεχνάτε πως...Αν θέλετε να σας χαμογελάσει η ζωή, χαρίστε της πρώτα το δικό σας χαμόγελο! 😊
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε.
υ.γ. τα σηματάκια από κάτω είναι από την αντιγραφή του κειμένου.
Θα ξεκινήσω αυτή την ανάρτηση με ένα μεγαααάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, από καρδιάς για τις τόσο όμορφες ευχές για τα γενέθλια και γιορτή μου και τα καλά σας λόγια για μένα!
Με κάνετε και νιώθω τόσο όμορφα που κοκκινίζω κάθε φορά που τα διαβάζω.
Δεν ξέρω πως να σας ευχαριστήσω! Θα ήθελα να κάνω ξεχωριστά σε όλους σας έστω και από ένα μικρό δωράκι! Αλλά, όπως καταλαβαίνετε, είναι αρκετά δύσκολο τώρα πια!
Εεεε... ναι είναι όμως αυτονόητο για μένα, να κάνω την κλήρωση κάθε φορά με τον ίδιο κλασικό και παραδοσιακό τρόπο. δεν τον βαρεθήκατε ε;😂
Γράψιμο τα 19 ονόματα στο τετράδιο.
Τύλιγμα σε ρολάκια, και στην αγαπημένη τους θέση, στο μπολάκι καρδούλα!
Και το εθιμοτυπικό της κλήρωσης, απαιτούσε να δώσω έστω λίγη από την χαρά μου,😂 στις τυχερές που κλήρωσαν αυτή την φορά τα αγαπημένα χεράκια του μικρού μας Γιαννάκη!
Καλά να τον βλέπατε από μία μεριά, με πόση προσοχή άκουγε αυτό που του ζητούσα να κανει!
Ανοιξε καλά τα χαρτάκια για να φαίνονται τα ονόματα καθαρά, που έπαθα αγάπη!
Και οι τυχερές είναι...Ταρατατζούμμμ!
η Ράνια μας!!!!!
και... η.... Αριστέα μας!!!!!
Στης Αριστέας το όνομα που φαίνεται λίγο κουνημένο, φταίω εγώ γιατί έτρεμαν τα χέρια μου!😄
Όμως μπορεί να κληρώθηκαν οι δύο φίλες μας, αλλά δικαίως θα λάβει ένα έξτρα μικρό δωράκι από μένα η Αννιώ μας, διότι έκανε διπλή επίσκεψη στην προηγούμενη ανάρτηση με τις ευχές!😉
Κορίτσια μου τα δωράκια σας θα σταλούν από εβδομάδα με το καλό!
Και τώρα η συνταγή που περιμένατε για το γλυκάκι χωρίς ζάχαρη!
Χρειαζόμαστε...
10 - 15 βασιλικούς χουρμάδες.
1 κεσεδάκι γιαούρτι, ότι μας αρέσει.
5 κουταλιές περίπου καρύδα.
και λίγη κουβερτούρα.
Βγάζουμε τα κουκούτσια από τους χουρμάδες. Βγαίνουν πολύ εύκολα. Ανακατεύουμε το γιαούρτι με την καρύδα γεμίζουμε τους άδειους χουρμάδες και κλείνουμε. Σε αυτό το σημείο, αν θέλουμε τους τυλίγουμε με την κουβερτούρα, και τους βάζουμε στο ψυγείο. Μπορούμε να τους φάμε και χωρίς την κουβερτούρα. Το θέμα είναι το όσο γλυκό θέλουμε να φάμε το γλυκάκι μας!
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο. Και μην ξεχνάτε, όλα θα γίνουν αρκεί να χαμογελάτε!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!
Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2024
Εεεε ναι με αυτό το τραγούδι ήθελα να αποχαιρετήσω αυτή την σημαντική μέρα των 8 δεκαετιών μου.
Είπα να αποσιωπήσω το γεγονός. Ακόμα θα τα γιορτάζω; Από την άλλη όμως τα γενέθλια μας είναι πολύ σημαντικά στην ζωή μας. Σηματοδοτούν τον ερχομό μας στην ζωή και το πέρασμά μας από αυτήν.
Το πως περνούν τα χρόνια, το λέει και το τραγούδι ε;😉
Το να μεγαλώνουμε είναι φυσιολογικό, γινόμαστε σοφότεροι, δίνουμε περισσότερη σημασία στην ουσία των πραγμάτων και των συναισθημάτων.
Νιώθω πολύ τυχερή και ευλογημένη από την ζωή, όχι γιατί δεν υπήρχαν προβλήματα στην πορεία της, ( δεν υπάρχει άνθρωπος να μην έχει) αλλά γιατί έχω δίπλα μου έναν σύντροφο να τα λύνουμε ΜΑΖΙ.
Ο απολογισμός της ζωής μου; Είμαστε όλοι καλά, γ αυτό είμαι χαρούμενη και ευτυχισμένη!
Και πως θα μπορούσα μέρα που είναι να μην σας βγάλω ένα γλυκό, που το έφτιαξα με τα χεράκια μου χωρίς ζάχαρη;(αυτό που το πάτε;😉)υπέροχο για όταν θέλεις να φας γλυκό χωρίς τύψεις!
Παιδιά, μπορεί να μην είναι όμορφο στην μούρη, είναι όμως ένα γλυκό χωρίς ζάχαρη που θα σας καταπλήξει με την γεύση του. Το σκούρο του χρώμα το χρωστάει στην κουβερτούρα.
Όσο για τους λουκουμάδες μου; Εεεε του Αγίου Αντρέα σήμερα και το έθιμο μας εδώ να τους κάνουμε κάθε χρόνο τέτοια μέρα και τους απολαμβάνουμε!
Ίσα που πρόλαβα μερικούς να σας κεράσω!🤣 Συνερίζονταν ποιος θα φάει τους πιο στρογγυλούς κι ας τους έλεγα να μου τους αφήσουν για την φωτογράφιση😂
-Δεν μας το έλεγες καλέ γιαγιά; μου έλεγαν. Ετσι όμορφοι που ήταν μας έλεγαν, ελάτε να μας φάτε. Φταίμε εμείς;
Ζεστοί και μοσχομυρωδάτοι, γέμισε το σπίτι μυρωδιές κανέλας και μελιού!
-Οχι αγάπες μου για σας τους έκανα και για τους φίλους που θα περάσουν από αυτό το χώρο να κεραστούν. Δεν έχει σημασία το σχήμα, σημασία έχουν, έχει η γλύκα και η αγάπη που έχουν μέσα τους!
Πως να βγάλεις φωτογραφία της προκοπής, που θέλω να τα κάνω όλα μόνη μου;
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να σας ευχηθώ μακροημέρευση και υγεία σε όλους σας! Και θυμηθείτε, πως ένα χαμόγελο σας περιμένει στην γωνία για να σας αλλάξει διάθεση!😊
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, που τόσα χρόνια μου κρατάτε συντροφιά με την παρέα σας, όταν περνάτε και τα λέμε!
Υ.Γ. Η συνταγή του γλυκού στην επόμενη ανάρτηση για όποιον θέλει να την δοκιμάσει!😉
Πριν από λίγες μέρες, πηγαίνοντας στο μπλογκόσπιτο της γνωστής φίλης μας Ρένας και ποιος δεν την ξέρει; Με χαρά μου είδα μια όμορφη συνάντηση των πάλαι ποτέ μπλόκερς, που σίγουρα έχετε δει στο μπλόγκ της.
Και ναι φίλες μου ζήλεψα που δεν ήμουν εκεί μαζί τους, γιατί ξεμυαλίστηκα και ξαφνιάστηκα πολύ ευχάριστα ακούγοντας τις φωνές τους!
Ηταν σαν να βρισκόμουν μαζί τους, κορίτσια μου χάρη στην πρωτοβουλία της Ρένας μας να με πάρει τηλέφωνο την μέρα εκείνη. Το πόσο χάρηκα το αφήνω να το φανταστείτε, γιατί με λόγια δεν περιγράφεται!
Μου θύμισε μια συνάντηση άλλη στην Θεσσαλονίκη πριν αρκετά χρόνια για πρώτη μου φορά με τα κορίτσια της πατρίδας μου. Τότε είμασταν πολύ περισσότερες! θυμάστε;
Το πόσο υπέροχα περάσαμε, το ξέρουμε όσες βρεθήκαμε εκείνη την νύχτα παρέα...Αξέχαστα!
Και χάρηκα ακόμα περισσότερο για την ιδέα που είχαν οι φίλες να αναβιώσουν την εποχή που τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά, με τις προσφορές που γινόταν πριν λίγα χρόνια από όλες μας για τα παζάρια που γίνονταν για καλό σκοπό. Σίγουρα ακόμα θα γίνονται αλλά με πολύ λίγες συμμετοχές πια, γιατί, όχι ότι δεν το θέλουμε, αλλά γιατί δεν μπορούμε πια, επειδή δυσκολεύουν οι καταστάσεις, για όσες είμαστε μακριά.
Κάτι μικρό και Χριστουγεννιάτικο μπόρεσα να κάνω Ρένα μου και χάρηκα πολύ που το κατάφερα έστω και αυτό, γιατί τα χέρια μου δεν με βοηθούν πια παρά μόνο στο πλεχτό και αυτό με πολύ αργούς ρυθμούς!
με αγάπη!
Το στέλνω με πολύ αγάπη και χαρά!
Εχω στραφεί εδώ και τρία χρόνια για τις μικρές προσφορές μου όσο μπορώ εδώ στο Ηράκλειο, που υπάρχει μια δομή που λέγεται .Το σπίτι των Αγγέλων . Αν πατήσετε το σύνδεσμο θα μάθετε περισσότερα το έργο τους!
Αυτό είναι το κτίριο που θα στεγάσει τους ταλαιπωρημένους μικρούς αγγέλους, βρίσκεται στο τελευταίο του στάδιο.
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να κάνετε ότι αγαπάτε και να μην ξεχνάτε πως...
Εφτά μήνες πέρασαν κι όλας από το ατύχημα που είχα.
Όλο αυτόν το καιρό, που δεν μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα και ακόμα δεν μπορώ, είχα χρόνο άπλετο. Το μόνο που μπορούσα να κάνω, ήταν το διάβασμα, που γέμισε τις ώρες μου. Μου έκαναν συντροφιά όπως καταλάβετε τα βιβλία.
Γι αυτά θα σας "μιλήσω" σήμερα.
Ο εγγονός μου ο Άρης, μου έφερε μια αστυνομική σειρά, την οποία λάτρεψα. Δεν είχα ακούσει γι αυτόν τον διάσημο Νορβηγό συγγραφέα. Άρχισα να διαβάζω το πρώτο του βιβλίο και με συνεπήρε η γραφή του η γεμάτη μυστήριο!
Μέχρι σήμερα έχω διαβάσει τα εξής..." Η Νυχτερίδα, οι κατσαρίδες, Ο κοκκινολαίμης, η Νέμεσης, ο Λυτρωτής, ο χιονάνθρωπος, η λεοπάρδαλη, ο Φαντομάς, η δίψα, η Αστυνομία...
Εδώ μερικά από τα βιβλία του.
Το κάθε βιβλίο είναι σε σχήμα πόκετ και πάνω από 500 σελίδες το καθένα.
Αυτά τα 2 είναι ένα δείγμα, από αυτά που έχω διαβάσει. Ήθελα να "γνωρίσω" αυτόν τον συγγραφέα γι αυτό έψαξα στο διαδίκτυο για τον διάσημο JO NESBO και βρήκα αυτό που σας παραθέτω ΕΔΩ.
O Jo Nesbo και όλα όσα του έμαθε η ζωή
Ο διάσημος Νορβηγός συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων μίλησε στο ισπανικό Esquire για το αέναο ταξίδι στο απόλυτο κακό.
Με πάνω από 20 βιβλία στο ενεργητικό του και έναν από τους πιο διάσημους φανταστικούς ντετέκτιβ της σύγχρονης αστυνομικής λογοτεχνίας, τον Χάρι Χόλε, ο Jo Nesbo είναι ένας από τους πιο πολυδιαβασμένους συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων στη χώρα του, την Νορβηγία, αλλά και διεθνώς. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην ισπανική έκδοση του περιοδικού Esquire μιλά για το αέναο ταξίδι του στο απόλυτο κακό.
Στη Νορβηγίακανείς δε διαβάζει Σαίξπηρ. Η σχέση μου με τον Μάκβεθ (ο τίτλος ομώνυμου βιβλίου του) υπήρξε επειδή είχα παρακολουθήσει την ταινία του Roman Polanski όταν ήμουν νέος και γνώριζα την ιστορία.
Όταν παρουσίασατην ιδέα για την τηλεοπτική σειρά Occupied, μου είπαν πως ήταν παρατραβηγμένη. Η Ρωσία να εισβάλλει στη Νορβηγία; Τους είπα πως εισέβαλαν και ανέλαβαν την εξουσία χωρίς να πέσει ούτε ένας πυροβολισμός. Νομίζω πως η αίσθηση ότι είμαστε ασφαλείς και πως αυτό δεν αλλάζει με τίποτα είναι ψευδαίσθηση. Κι αυτό είναι όντως τρομακτικό, γιατί τα πάντα μπορεί να αλλάξουν. Η Γιουγκοσλαβία στη δεκαετία του ’90 ήταν μια δημοκρατική χώρα και έξι μήνες αργότερα, όταν ανέλαβε ο Slobodan Miloševic, σπαρασσόταν από εμφύλιο πόλεμο.
Διαθέτω τόσο μεγάλη φαντασία που δε φοβάμαι. Αδυνατώ να δω ταινίες τρόμου, ούτε καν τις χειρότερες. Ωστόσο, μπορώ να διασχίσω με τα πόδια ένα σκοτεινό πάρκο χωρίς να φοβηθώ. Περισσότερο με τρομάζει η ίδια η φαντασία μου.
Το κακό από μόνο του δεν υπάρχει. Έχω την εντύπωση πως έχει την ίδια υπόσταση με την ψυχρότητα. Το πρώτο είδος κακού είναι εύκολο να εξηγηθεί και να κατανοηθεί. Ας πούμε, η ιδιοτέλεια, η οποία σε τελική ανάλυση αφορά την επιβίωση του ισχυρότερου. Υπάρχει όμως κι ένα άλλο είδος κακού που μοιάζει να στερείται λογικής, όπως αυτό που αντιπροσωπεύουν οι serial killers, οι οποίοι δολοφονούν τα θύματά τους χωρίς προφανή λόγο, χωρίς ένα λόγο που να φαίνεται πως τους προσφέρει κάτι.
Το βρίσκω πιο εύκολο να κατανοήσω έναν serial killerαπ’ ό,τι ένα σκακιστή. Δεν έχω σκεφτεί ποτέ να γράψω ένα βιβλίο για τον Magnus Carlsen (Νορβηγός Grand International Master), όμως έχω γράψει για serial killers. Η προσπάθεια να δεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός πραγματικά κακού είναι φοβερά φιλόδοξη, τουλάχιστον για ένα συγγραφέα. Χρειάζεται να διαθέτεις κάποιου είδους γνώση γύρω από τη φύση του κακού και, εφόσον είμαι ανίκανος να κατανοήσω τι συμβαίνει στο μυαλό ενός serial killer, αυτό με εξιτάρει. Με γοητεύει οτιδήποτε βρίσκω ακατανόητο.
Είμαι κυνηγός ιστοριών, διψάω για ιδέες. Είναι σίγουρο πως γράφω μυθιστορήματα για να έχω μια σαφή οπτική για τα πράγματα στα οποία δεν μπορώ να δώσω απαντήσεις. Υπάρχει κακό; Για αιώνες ολόκληρους συγγραφείς, φιλόσοφοι, πολιτικοί, νομικοί το έχουν θέσει ως ζήτημα... Μπορώ να δείχνω πτυχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς στον αναγνώστη ώστε να σκεφτεί. Ο Harry Hole αντιμετωπίζει το κακό, αλλά το έχουμε μέσα μας αφότου γεννιόμαστε ή είναι προϊόν των όσων βιώνουμε;
Μπορώ να γράφω οποτεδήποτε, οπουδήποτε. Ξεκίνησα να το κάνω για να γεμίζω τα διαστήματα όπου δεν είχα τίποτε άλλο να ασχοληθώ και κατά κάποιον τρόπο συνεχίζω έτσι. Εννοώ πως είναι κάτι που κάνω στη ζωή μου, όπως η αναρρίχηση ή το να παίζω με ένα συγκρότημα. Έχω επίσης μια κόρη. Κι αυτό είναι όλο.
Η ανακάλυψη είναι ένας τρόπος για να βάζουμε τάξη στο χάος. Από τότε που ήμουν παιδί έπλαθα τις δικές μου ιστορίες. Με αυτές μπορείς να δημιουργήσεις μοτίβα, συνδέσεις και έννοιες. Επιπλέον, συνήθως τελειώνουν με happy end. Ένα θρίλερ, για παράδειγμα, ξεκινάει με φόβο και χάος και τελειώνει με τάξη και λύση.
Υπάρχει μια περιφρόνηση από μεριάς μου ως προς την αδυναμία, που με τρομάζει. Όταν ήμουν παιδί και έβλεπα ότι παρενοχλούσαν κάποιο άλλο παιδί, θύμωνα τόσο μ’ αυτόν που παρενόχλησε όσο και μ’ εκείνον που παρενοχλήθηκε για την αδυναμία που επέδειξε. Με ενοχλεί η αδυναμία του θύματος, υπό κάποια έννοια μοιράζεται συναισθήματα με αυτόν που παρενοχλεί.
Ποτέ δεν εμπιστεύομαι. Η εμπιστοσύνη με έχει ταξιδέψει σε πολύ ενδιαφέροντα μέρη, όπως όταν ήμουν 5 χρονών και έκανα το πρώτο μου μάθημα κολύμβησης. Περνώντας από την πισίνα για τους μεγάλους, είδα κόσμο να κολυμπάει και σκέφτηκα "Δεν μπορεί να είναι τόσο δύσκολο" και βούτηξα στα βαθιά. Ευτυχώς που ο δάσκαλος με είδε και με έσωσε.
Πώς μπορεί κάποιος να δολοφονήσει τη βασιλική οικογένεια και να μη συλληφθεί; Όταν ήμουν νέος, με διασκέδαζε αυτή η ιδέα. Στην πραγματικότητα, το να σκέφτομαι σενάρια και συνωμοσίες με ηρεμούσε. Στη συνέχεια χρησιμοποίησα αυτή την ιδέα στο μυθιστόρημά μου Ο κοκκινολαίμης. Πάντοτε με έλκυε η πνευματική πρόκληση του να διαπράξεις το τέλειο έγκλημα.
Έχω δει περισσότερες ταινίες απ’ όσα βιβλία έχω διαβάσει, έτσι νομίζω πως είναι φυσιολογικό το ύφος των μυθιστορημάτων μου να είναι περισσότερο κινηματογραφικό απ’ ό,τι λογοτεχνικό.
Δεν είναι αυτά που γράφει, όσο ο τρόπος που το γράφει. Σε κρατάει πάντα σε εγρήγορση η ανάγνωση των βιβλίων του.
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και να μην ξεχνάτε πως το χαμόγελο είναι αγχολυτικό και ομορφαίνει το πρόσωπο!😄
