ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ, ΣΤΟΛΊΣΑΜΕ ΚΑΙ...ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΈΝΟΥΜΕ!!!

 Καιρός ήταν να στολίσουμε και εμείς εδώ, να νιώσουμε όμορφα και γιορτινά,   μια που γιορτάζουμε κι όλας διπλά, μια τα γενέθλια, μια η σημερινή γιορτή και να η ευκαιρία να ξεσκονίσω λίγο που έχω αφήσει αυτό το σπίτι, απεριποίητο εδώ και καιρό...

Με πολύ χαρά λοιπόν θα σας καλωσορίσω να πούμε μια καλημέρα, μια καλησπέρα, ότι θέλετε εσείς τέλος πάντων...

Αυτή την φορά δεν έχω να πω κάτι,  ή να σας δείξω, είπα απλά να πούμε διάφορα ότι μας έρθει στο νου, κάτι όμορφο που είδαμε και μας έκανε εντύπωση, κάτι που ακούσαμε ή κάτι που διαβάσαμε...

Και εννοείτε μαζί με την κουβεντούλα να σας τρατάρω και το κάτι τις μου!

Για τα γενέθλια μου εδώ και χρόνια όλο λέω να τα ξεχάσω και όλο να μου το θυμίζουν παιδιά και εγγόνια.

Τι; δεν θα μας φτιάξεις λουκουμάδες; 😮 σνίφ...σνίφ..και που θα βάλουμε τα κεράκια σου; 

Βρε αγάπες μου να λέω εγώ, δεν φτάνουν οι λουκουμάδες για όλα τα κεράκια, θέλουμε δυο δόσεις και δεν θα είναι λουκουμάδες πιά αλλά, ένα καιόμενο δάσος από κεράκια!!🤣

Οπότε αφού γλυτώσαμε τους πολλούς λουκουμάδες βάλαμε συμβολικά ένα κεράκι και βουαλά τραταριστείτε από την λουκουμαδοτούρτα μας!! 

Αυτά για τα γενέθλια, απλά και απέριττα, αφού κομμένες οι ζάχαρες και τα πολλά γλυκά...ένα λουκουμαδάκι τι θα μας κάνει; ας πάει και το παλιάμπελο μια μέρα είναι να μην την γλυκάνουμε;

Και πάμε στο σήμερα της Αγίας Βαρβάρας μεγάλη η χάρη Της...

Τώρα από που κι ως που γιορτάζω σήμερα; 

Οι παλιοί φίλοι  ξέρουν από που βγαίνει το...Ρούλα, αλλά αν περάσει κάποιος που δεν ξέρει; να μην του εξηγήσουμε ότι το Ρούλα βγαίνει από το Βαρβαρούλα;

Αλλο ένα τρατάρισμα  για την γιορτή μου λοιπόν...

Μηλόπιτα ζεστή και μοσχομυριστή, με κανέλα και γαρύφαλλο...

Και στο τέλος κεραστείτε με τα κλασικά βάρβαρα, γιατί χωρίς αυτά δεν κλείνει η μέρα!!

 Λίγη παρεούλα ακόμη, με ένα  κλασικό τραγουδάκι έτσι για το καλό...

Στο τέλος της γιορτής, θέλω να κάνω δύο φίλες χαρούμενες!!

Εύχομαι να είστε όλοι καλά, Να έχετε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο και έναν γιορτινό μήνα!

Διώξτε τον φόβο, χαρίζοντας του το πιο όμορφο χαμόγελο σας!

Μέχρι την επόμενη φορά, σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...

 

ΠΕΡΙ ΠΛΕΚΤΟΎ Ο...ΛΟΓΟΣ..

Δεν νομίζω πως θα το καταφέρω ποτέ να σας ξαφνιάσω...

Εξ άλλου με τι να σας εκπλήξω;

Νομίζω ότι αυτό θα ήταν πολύ δύσκολο, αφού ξέρετε πια ερχόμενοι εδώ τι θα δείτε..

Πάλι κανένα πλεκτούλι όπως το καταλάβατε, θα είναι το θέμα της ανάρτησης...

Το μικρό μας μεγαλώνει σιγά σιγά και η χαζογιαγιά βρίσκει την ευκαιρία να πλέξει ένα γιλεκάκι

να το ζεστάνει  τώρα που κρυώνει ο καιρός.

Κάτι παραγγελίες, που ήρθαν από μακριά εδώ και καιρό, ένα σκουφάκι  για την εγγονή που είναι στην Πράγα,

και που το δοκίμασε πρώτα η μαμά της για να δει αν της πάει το σκουφάκι..🤣

και ένα ζευγάρι πλεκτές παντοφλίτσες να ζεσταίνεται το κορίτσι μας εκεί στο κρύο...

Και στο ξώφαλτσο, να ένα μωράκι που ήρθε στον κόσμο, και ήθελε το Χριστουγεννιάτικο  δωράκι του..

Αυτα τα ολίγα προς το παρόν φιλαράκια μου, μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, εύχομαι να είστε όλοι καλά, να αγαπάτε τον εαυτό σας γιατί είστε μοναδικοί και να μην ξεχνάτε να φοράτε το χαμόγελο σας!!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...

      

  

ΜΙΑ ΦΟΡΆ ΚΑΙ ΕΝΑ... ΚΑΙΡΌ!

-Δεν φοβάσαι να πηγαίνεις μόνη στο μονοπάτι του δάσους;

-Ποιος ρωτάει; ρώτησε γυρίζοντας το κεφάλι της να δει από που ερχόταν η φωνή.

-Εδώ πάνω στο δέντρο κοκκινοσκουφίτσα μου.

Σήκωσε τα μάτια της ψηλά, και είδε ένα ξωτικό να την κοιτάζει με παιχνιδιάρικη διάθεση.

-Για πες μου όμως πως με γνώρισες;

-Εεεε όχι και πως σε γνώρισα; μπορεί να μεγάλωσες, αλλά πες μου ποιος δεν θα σε αναγνώριζε με αυτήν την κατακόκκινη μπέρτα σου!

Ομως δεν απάντησες στην ερώτηση μου...Δεν φοβάσαι να πηγαίνεις μόνη σου στο μονοπάτι του δάσους;

-Αααα εσύ έχεις μείνει στο μια φορά και ένα καιρό, εκείνον τον καιρό που φοβόμουν τον κακό λύκο και αν θυμάσαι καλά το παραμύθι, τον αντιμετώπισα με θάρρος, παρ όλο που φοβόμουν.

Το είπες και μόνο σου Ξωτικούλι μου πως μεγάλωσα, γίνεται να φοβάμαι να περπατώ στο δάσος και προπαντός  τέτοια εποχή; Δεν βλέπεις τι χρώματα γύρω σου; κόκκινα, μουσταρδί. Τα δέντρα από  πράσινα γίνονται καφεχρυσοκίτρινα.

Κοίτα τις βελανιδιές, τις καστανιές, τα έλατα, κοίτα κάτω; τα φύλλα έχουν στρώσει το ωραιότερο χαλί τους. Δεν είναι πανέμορφα;

Μα τι στα λέω; εσύ τα ξέρεις καλύτερα από μένα αφού εδώ είναι το σπίτι σου...

-Χα χα...ακριβώς και ξέρω πολύ καλά κοκκινοσκουφίτσα μου τι είναι να αγαπάς το δάσος!!

Τώρα όμως θα μου επιτρέψεις να σε αφήσω, αν και η παρέα σου μου αρέσει πολύ, όμως πλησιάζουν Χριστούγεννα και όπως ξέρεις, εμείς τα ξωτικά του δάσους, θα πρέπει να πάμε να βοηθήσουμε τον Άγιο Βασίλη να ετοιμάσει τα δώρα των παιδιών, που τα περιμένουν πως και πως!!

-Την επόμενη φορά που θα έρθεις κοκκινοσκουφίτσα μου θα χαρώ να τα ξαναπούμε...άντε γεια τώρα...

ΚΑΛΆ ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ!!

Χάρηκα που σε γνώρισα!

Αυτή ήταν  η συμμετοχή μου στο δρώμενο που κάνει η Μαίρη με την γήινη ματιά, Εικόνα και φράση

Όλες τις συμμετοχές θα τις δείτε στο μπλοκ της Μαίρης Εδώ.

Οι εικόνες όλες είναι από το διαδίκτυο και ανήκουν στους κατόχους τους. 

Να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να περνάτε καλά με ότι κάνετε και μην ξεχνάτε στην γωνία σας περιμένει ένα χαμόγελο!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...

 

 

ΙΣΤΟΡΊΕΣ ΓΙΑ... ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΩΡΕΣ!!

 Για μια ακόμη φορά ανέτρεξα στο συλλεκτικό μικρό  βιβλιαράκι του Ακη Αγγελάκη, "Μικρές ιστορίες για δύσκολες ώρες", αφού κάποια δύσκολα περιστατικά για πολύ καλούς μου φίλους μου έλαβαν χώρα αυτόν τον καιρό...

Σε αυτούς τους αγαπημένους μου φίλους αφιερώνω την σημερινή ανάρτηση!

Η ΚΑΛΥΒΑ ΠΟΥ ΚΑΗΚΕ.

Υπάρχουν φορές που ενώ όλα είναι "μαύρα" στην ζωή μας κάτι συμβαίνει και ξαφνικά το σενάριο αλλάζει προς το καλύτερο.

Αν γίνεται αυτό, τότε αξίζει τον κόπο να θυμόμαστε πως κάθε φορά που τα πράγματα δεν έρχονται όπως θα θέλαμε, ίσως ο Θεός έχει καλύτερα σχέδια για εμάς!!

Τότε που όλα είναι δύσκολα και δεν φαίνεται το παραμικρό φως στην άκρη του τούνελ.

Τότε που βλέπουμε και τις τελευταίες σταγόνες ελπίδας εξανεμίζονται.

Τότε που η απόγνωση και η απελπισία στροβιλίζεται γύρω μας, τότε είναι που δεν πρέπει να απαρνιόμαστε αυτό που πραγματικά είμαστε.

Κάθε φορά που μας περικυκλώνει και μας πνίγει εκείνο που ΔΕΝ είμαστε, εμείς να παραμένουμε δυνατοί, ελπιδοφόροι, γεμάτοι εμπιστοσύνη για ένα θετικό αποτέλεσμα.

Πως; Είπατε ότι είναι δύσκολο;

Συμφωνώ μαζί σας! Βουνό είναι! Αλλά, οι ορειβάτες την μεγαλύτερη χαρά την νιώθουν όταν φτάνουν στην κορφή και όχι όταν ανηφορίζουν.

Μια φορά και ένα καιρό λέει, ό μόνος άνθρωπος που γλύτωσε μετά από ένα ναυάγιο κατάφερε να να φτάσει κολυμπώντας σ ένα μικρό έρημο νησάκι.

Προσευχόταν θερμά στον Θεό να τον γλυτώσει και κάθε μέρα παρατηρούσε τον ορίζοντα ψάχνοντας για βοήθεια, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Εξουθενωμένος κατάφερε τελικά να φτιάξει ένα καλυβάκι από παλιόξυλα που είχε βγάλει η θάλασσα στην ακτή, για να προστατευτεί από τα στοιχεία της φύσης και να κρύψει τα λίγα πράγματα που είχε.

Ώσπου μια μέρα που είχε πάει πιο μακριά για να βρει κάτι να φάει, γύρισε στην καλύβα του για να το δει παραδομένος στις φλόγες και τον καπνό να φτάνει στον ουρανό.

Αυτό ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να του συμβεί!

Είχε χάσει πια τα πάντα!

Φούντωσε από πίκρα και θυμό και είπε κλαίγοντας "θεέ μου πως μπόρεσες να μου κάνεις κάτι τέτοιο;"

Πρωί-πρωί την άλλη μέρα ξύπνησε από τον θόρυβο που έκανε ένα πλοίο που πλησίαζε το νησί για να τον σώσει.

Πως το ξέρατε ότι ήμουν εδώ; ρώτησε τους σωτήρες του. "Μα είδαμε το σινιάλο με τον καπνό" του απάντησαν.

Είναι φυσικό να αποθαρρυνόμαστε όταν τα πράγματα μας πάνε άσχημα.

Όμως δεν θα πρέπει να το βάζουμε κάτω, επειδή ο Θεός, το σύμπαν, ή οι όποιες άγνωστες δυνάμεις που πιστεύουν άλλοι  πλανώνται πάνω, δίπλα, ή μέσα μας, έχουν θετική ενέργεια  ακόμα και την ώρα του μεγαλύτερου πόνου και της ταλαιπωρίας.

Ο Απόστολος Παύλος έγραψε"....Έμαθα το μυστικό να είμαι ευχαριστημένος σε οποιανδήποτε κατάσταση, είτε  χορτάτος, είτε νηστικός , είτε στην αφθονία, είτε στην φτώχεια"(Φιλίππσ.4 12).Ο Παύλος είχε εμπιστοσύνη ότι κάτι καλό μπορεί να προκύψει από το οτιδήποτε.

Ετσι έμαθε να είναι ευγνώμων, κι όχι πικραμένος, ακόμα και όταν υπέφερε.

Ας έχουμε στο νου μας ότι, την επόμενη φορά που η "καλύβα μας θα καίγεται" ίσως να πρόκειται για ένα σινιάλο καπνού που θα ενεργοποιήσει της δυνάμεις που όταν κάνουν την εμφάνιση τους στις ζωές μας, κάποιοι τις ονομάζουμε ΘΑΥΜΑΤΑ!!

Σας εύχομαι να είστε όλοι καλά και τίποτε να μην γίνεται η αιτία να  σκοτεινιάζει το βλέμμα σας.

Να θυμάστε και να πιστεύετε ότι πίσω από την σκοτεινιά πάντα υπάρχει μια ηλιαχτίδα χαμόγελου και πίστης που  είναι η δύναμη μας!

Καλή εβδομάδα να έχετε!

Σας ευχαριστώ πολύ που και αυτή την φορά περάσατε να τα πούμε! 

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΈΣ...ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ!

Με μεγάλη μου χαρά αυτή την φορά θα ήθελα να σας παρουσιάσω ένα βιβλίο, που μου δάνεισαν και που μόλις τελείωσα την ανάγνωσή του! 

Ηταν από τις λίγες φορές που ένα βιβλίο με συγκίνησε τόσο γιατί έχει μια ιδιαιτερότητα, που δεν την έχω συναντήσει μέχρι τώρα σε κανένα.

Σίγουρα θα αναρωτηθείτε τι είναι αυτό που το κάνει (για μένα τουλάχιστον)τόσο διαφορετικό...

Η συγγραφέας, η Εμα Ντόναχιου έγραψε αυτό το βιβλίο με αφηγητή  ένα πεντάχρονο παιδί.

Ενα καταπληκτικό βιβλίο που πραγματεύεται την δύναμη της αγάπης μάνας και παιδιού σε οδυνηρές καταστάσεις

και που σου δημιουργεί πολύ δυνατά συναισθήματα...

Εδώ η συγγραφέας

σας παραθέτω τις κριτικές,

και εδώ ένα μικρό απόσπασμα  του...

  Μόλις έμαθα ότι έχει γυριστεί και σε ταινία... 

Ψάχνοντας για αυτήν βρήκα πολύ επαινετικές πληροφορίες, Εδώ  και Εδώ θα διαβάσετε και την γνώμη όλων για αυτή την ταινία,  που θα ήθελα πολύ να την δω, αλλά δεν ξέρω να που την ψάξω με υπότιτλους.

Αν κάποιος ξέρει να την βρει θα του ήμουν ευγνώμων  πολύ να μου δείξει τον τρόπο πως να μπορέσω να την δω...

Αν και πολλές φορές όταν ένα βιβλίο γίνεται ταινία πολλά στοιχεία του βιβλίου αλλοιώνονται, εδώ από ότι διάβασα στις πληροφορίες έχουν δουλέψει πολύ το σενάριο  για την όσο γίνεται πιο άρτια ταύτισή του βιβλίου "το δωμάτιο"

Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!!!

Αυτή ήταν η δική μου πρόταση για αυτήν την εβδομάδα.

Μια ακόμα σπουδαία παρουσίαση θεάτρου που πήγα και που την ιδέα και την οργάνωση της την έκανε η εγγονή μου η Βίκυ με την ευγενή χορηγία του μουσείου Καζαντζάκη, ήταν κομμάτια από το πρώτο του βιβλίο-ημερολόγιο...

Με δύο μόνο ηθοποιούς που όμως μας καθήλωσαν με την ερμηνεία τους!!

Η παράσταση αυτή είχε την πανελλήνια πρωτοτυπία να είναι καθολική, αφού  μπορούσαν να την παρακολουθήσουν και άνθρωποι με χωρίς ακοή, αφού στην επάνω μεριά της σκηνής είχε υπότιτλους γι αυτούς και για όσους δεν είχαν όραση, είχα μοιραστεί ακουστικά, ενώ μια κοπέλα έκανε την διήγηση με την γλώσσα των χεριών, για εκείνους που δεν είχαν και τις δύο αυτές αισθήσεις.   

Εδώ λίγο πριν γεμίσει η αίθουσα και αφού κλείσαμε όλοι τα κινητά μας, δεν ακουγόταν παρά μόνο οι ανάσες μας  στην παράσταση, αφού όλες είχαν συντονιστεί με τις ανάσες των καταπληκτικών ηθοποιών...

Περιττό δε να πω ότι όλοι είχαμε ανατριχιάσει, από ότι απολαύσαμε! 

Θα σας αφήσω προς το παρόν  μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε.

Σας εύχομαι να είστε όλοι σας καλά, να  έχετε μια όμορφη εβδομάδα, εννοείτε ότι δεν ξεχνάμε πως το χαμόγελο είναι το μόνο δώρο που δεν κοστίζει!!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε. 

  

 

ΜΟΙΡΑΣΜΑ ΕΊΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ... ΧΑΜΌΓΕΛΟ!!!

Πρόσωπα που γελούν, μάτια που γελούν. 

Και καρδιές.

Μοίρασμα είναι και το χαμόγελο.

Δεν μοιράζεται μονάχα η ρακή, το γλυκό του κουταλιού, το ποτήρι με το δροσερό νερό που προσφέρεται στον περαστικό και τον ξένο, μοιράζεται το συναίσθημα, η επικοινωνία, η συντροφιά.

Θεέ μου, τι γλώσσα είναι τούτη που μας έδωσες!

Είναι φορές που δεν χρειάζονται λέξεις για να πούμε όσα πηγάζουν από τον μέσα μας κόσμο.

Χαμογελούμε στον άλλο κι εκείνος ανταποδίδει.

Μνήμη γονιδιακή, νόμος άγραφος κι απαράβατος.

Μάτια που γελούν, κόσμοι αρχέγονοι και αγέραστοι συνάμα.

Κι ένας Θεός πάνω από την οικουμένη, πάνω από τα μικρά και τ ανθρώπινα.

Κάποτε-κάποτε και δίπλα μας, συνταξιδιώτης και συνοδοιπόρος.

Ένας Θεός που δεν ξέρει να προστάζει.

Αδιάφορο αν τον λένε Ξένιο Δία ή Παλαιό των Ημερών-στην πίστη τη χριστιανική ο Ένας δεν έχει όνομα, γιατί απλά είναι ο Ένας!

Όμως, τον θεό που συνάντησα εκείνο το φθινοπωριάτικο απομεσήμερο τον είπα απλά Θεό της Ελλάδας, Θεό της Κρήτης, Θεό των κοντινών και των μακρινών μας παππούδων.

Δεν προστάζει, δεν ξέρει να προστάζει.

Χαμογελά, εμπνέει, κάνει μετερίζι του το συργούλιο,(καλόπιασμα) κάνει τη φιλοξενία χρέος δικό μας.

Είναι σαν να κρατά κι εκείνος ένα ποτήρι στο χέρι.<< Σίμωσε ξένε>>, σου λέει. 

Μα τι γράφω τώρα και εγώ; Όχι ένα ποτήρι, ποτέ μόνο ένα. Δύο. Και τρία και τέσσερα. Όση είναι η συντροφιά που περνά έξω από την ανοιχτή πόρτα του χωριάτικου σπιτιού.

Μάτια που γελούν. Και καρδιές Ένα ποτήρι ρακή, ένα πιάτο καρυδαμύγδαλα,ένας άντρας και μια γυναίκα, ένα σπιτικό ανοιχτό. Και ένα κούνημα του χεριού. "κοπιάστε"

Είχα καιρό να την ακούσω την λέξη με την ιδιότυπη κρητική προφορά, κάτι σαν "κοπχιάστε" , ας πούμε, ένα χι να μπαίνει θαρρετά ανάμεσα στο πι και στο γιώτα και να αλλάζει το νόημα.

Δεν έχει σχέση με τον κόπο , με τον μόχτο, με τον κάματο το δικό μας "κοπχιάστε".Με το φίλεμα έχει σχέση μόνο.

Είναι η πιο απλή μα και η πιο ευγενική και η πιο αυθόρμητη πρόσκληση.

Πόσο δίκιο είχε ο ποιητής της Ρωμιοσύνης όταν έραινε το χαμόγελο με σταγονες αθανασίας!

"Αυτό το χαμόγελο κι αυτόν τον ουρανό δεν μπορούν να μας τα πάρουν" 

Γιάννης Ρίτσος

Πόσο δίκιο  είχε και εκείνος ο ευφυής συνέλληνας Κύπριος που λιτάνευε πέντε-δέκα λέξεις όλες κι όλες στο λευκό χαρτί και τις έκανε ποίημα.

"Αφήνετε πάντα ένα χαμόγελο εκτός των τειχών σας, αφήνετε ένα χαμόγελο για τους περαστικούς"

Κώστας Μόντης

"Κοπιάστε"

Πόσο δίκιο είχε και ο πρόσφατα χαμένος σπουδαίος ποιητής που γεννήθηκε και μεγάλωσε σ ένα μικρό χωριό της Κρήτης όταν δήλωνε "μαγεμένος με τα μάτια που γελούν".

Το χαμόγελο της νίκης, το χαμόγελο της ήττας, το αιώνιο χαμόγελο του ανθρώπου. "Να επουλώνεις τα τραύματα του θυμού" έγραψε.

Χριστόφορος  Λιοντάκης

 Να επουλώνεις όλα τα τραύματα θα τολμήσω να πω ταπεινά, εσαεί θαυμαστής του ποιητικού λόγου, εσαεί θαυμαστής του Χριστόφορου. Όλα τα τραύματα παλιά και μελλούμενα. 

Είναι γιατρικό το χαμόγελο!

Ακούω πάλι την αρχαία φωνή με τον σχεδόν τραχύ ήχο της δικής μου ντοπιολαλιάς "Κοπχιάστε"

Τούτη την λέξη την κρατώ,

τούτη την ρακή μπορεί να την ξεχάσω.

Τούτο το χαμόγελο το κρατώ ,

την ιστορία μπορεί να την ξεχάσω.

Μοίρασμα είναι και το χαμόγελο.

Μεγάλη χαρά να χαμογελούν τα χείλη, πιο μεγάλη να χαμογελούν τα μάτια.

Κι εσύ να αναρωτιέσαι τι είναι τελικά το χαμόγελο και γιατί το χάρισε ο πλάστης του κόσμου σ ένα μονάχα από τα πλάσματά του. Άηχο σινιάλο; Διάλογος δίχως λέξεις; Ή μήπως γλώσσα πανάρχαια, γλώσσα όχι μόνο του κορμιού μα και της ψυχής;

Μεγάλη χαρά να βλέπεις το χαμόγελο των άλλων, πιο μεγάλη είναι να ξέρεις πως αυτό το χαμόγελο το προκάλεσες ΕΣΎ!

"Φωτογραφία και κείμενα του Νίκου Ψιλάκη" 

Για μια ακόμη φορά αλίευσα ένα εξαιρετικό κείμενο από το περιοδικό του σούπερ μάρκετ του κ. Χαλκιαδάκη και είπα να το μοιραστώ μαζί σας παρεάκι μου μια που μιλά για το χαμόγελο να μπει ο καινούργιος μήνας θετικά με πολλά χαμόγελα έστω και στα δύσκολα!

Να περνάτε όμορφα ότι και κάνετε!

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!  σε όλους σας!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!

ΘΕΛΩ...ΧΡΟΝΟ...

Πως πέρασε κι όλας η εβδομάδα δεν το κατάλαβα...

Το πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος φίλοι μου είναι αδιανόητο.

Υπάρχουν τόσα πράγματα που θέλω να κάνω και που ο χρόνος δεν μου φτάνει, ίσως να θέλω μια ζωή ακόμα για να κάνω αυτά που βάζει ο νους μου.

Η αλήθεια είναι μπροστα μου... ο καιρός περνάει αμείλικτος και με έχει πιάσει μια βιάση, λες και...

Ας τα αφήσουμε τώρα αυτά και ας συγκεντρωθούμε στο τώρα, που λέει και η φίλη μας η μαγισσούλα...

Και τώρα είναι η ώρα να σας δείξω τι; μα τι άλλο θα μπορούσε να με χαλαρώσει και ταυτόχρονα να με κάνει χαρούμενη;

Μα βέβαια το πλέξιμο...

Και για μια ακόμη φορά, αφού έχουμε ένα ζουζούνι στην οικογένεια, και ο χειμώνας έρχεται οσονούπο, τι άλλο θα έκανα από ζεστά πλεχτά για τον μικρούλη μας;

Οπότε εδώ θα σας δείξω τις προσπάθειες μου...

Ενα γιλέκο με κουκούλα, να το φορά όταν ο καιρός αρχίσει να δροσίζει, μπορεί το καλοκαιράκι να πέρασε, αλλά με μια ζακετούλα την βγάζεις εδώ που λέμε...

Εδώ τα στάδια του πλεκτού...

Το τελικό αποτέλεσμα...

Και μια που είμασταν στο ίδιο θέμα μια ακόμα κουκουλίτσα με λαιμό μαζί, θα το κρατά ζεστό τις κρύες μέρες του χειμώνα...

Εδώ ο μπόμπιρας μας κάνει το μανεκέν...

Εεεε που πάτε; δεν τελείωσα ακόμα...

Ενα δωράκι  που ήθελα να κάνω για μια  φίλη των παιδιών που και εκείνη γέννησε πρόσφατα αγοράκι, αφού είχε ήδη δυο κοριτσάκια, ήταν γι αυτούς ο πρίγκιπάς τους.

Ηταν αρκετά δύσκολο να κάνω  ένα σκουφάκι να έχει και κορώνα επάνω, το σχέδιο που βρήκα έλεγε αυτό...

Max Hat and Wolf Mitts, Where the Wild Things Are.

Είμαι μακριά από το πρωτότυπο, αλλά δεν ξέρω, νομίζω ότι κάπως το κατάφερα ε; τι λέτε;

Εδώ φορεμένο σε λαμπατέρ γραφείου...😊 

Σας αφήνω μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, με ένα από τα υπέροχα   φθινοπωρινά ηλιοβασιλέματα...

Να είστε όλοι καλά να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να μην ξεχνάτε πως ένα χαμόγελο την μέρα, το γιατρό τον κάνει πέρα...σας το λέω εκ πείρας! 😊

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!! 

    

"Μίνι Σκυτάλη # 3...Σε απόσταση αναπνοής

 

Η Νάντια άνοιξε την ομπρέλα της καθώς το ψιλόβροχο που άρχισε να πέφτει την έκανε να τυλίξει πιο σφιχτά στο κορμί της την καμπαρντίνα της.

Τάχυνε το βήμα της να φτάσει όσο γρηγορότερα γινόταν στο σπίτι της, στον μικρό της παράδεισο.

Ξημερώματα και μόλις πριν λίγο είχε σχολάσει από το "σπίτι" που δούλευε.

Ξημέρωνε και τα στενά σοκάκια της Πλάκας όπου έμενε, έπαιρναν τα χρώματα της Ανατολής.

Αυτό το χρώμα ήταν που ζέσταινε την καρδιά της χρόνια τώρα, μόλις άνοιγε την πόρτα του μικρού της σπιτιού, που αποτελούνταν από τρία δωμάτια όλο κι όλο.

Μια μικρή κουζινούλα, μια κρεβατοκάμαρα και ένα μικρό σαλονάκι...αλλά αυτό που την έκανε να διαλέξει αυτό το σπίτι στα Αναφιώτικα, ήταν η θέση που βρισκόταν αυτό το μικρό σπίτι.

Η θέα που είχε, από το μοναδικό μικρό του μπαλκόνι, την Αθήνα στο πιάτο, αλλά αυτό που λάτρεψε σε αυτό, ήταν εκείνη η Βουκαμβίλια που σκέπαζε ένα μέρος του με τα φούξια διαφανές λουλούδια της!  

Από την στιγμή που  είδε αυτά τα  μικρά όμορφα σπιτάκια κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο, αποφάσισε να αγοράσει ένα σπίτι εκεί, για να γίνει ο δικός της παράδεισος.

Μπήκε στο μπάνιο και άνοιξε το ζεστό νερό που άρχισε να τρέχει στο παγωμένο κορμί της, ενώ το έτριβε με μανία, προσπαθώντας να "σβήσει" τα σημάδια της "δουλειάς" της.

Μια συνηθισμένη ιστορία και η δική της όπως τόσων και τόσων γυναικών που κάνουν το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου, που δεν είναι όμως του παρόντος να αναλύσουμε...

Κατάφερε μετά από χρόνια να διαχωρίσει την "δουλειά" της από την ζωή που ήθελε να έχει, όπως αυτό τον μικρό κατάλευκο παράδεισό της.

Θαρρείς πως εξαγνιζόταν μπαίνοντας μέσα σ αυτό και εκεί γινόταν πάλι η Κωνσταντίνα.

Η μοναδική της συντροφιά ήταν ο Κανέλος, ένας γάτος, με ένα πανέμορφο κανελί χρώμα.

Τον είχε βρει να κλαίει πριν από χρόνια, γυρίζοντας στο σπίτι της το ξημέρωμα, μέσα σε ένα κάδο σκουπιδιών. 

Σκύβοντας αντίκρυσε ένα μικρό βρώμικο γατάκι να τρέμει από το κρύο.

Το πήρε στην αγκαλιά της και από τότε έγιναν αχώριστοι.

Ηταν το καλύτερό της η ώρα που έπαιρνε τον καφέ της και έβγαινε στο μικρό της μπαλκόνι, να απολαύσει την ομορφιά που απλωνόταν στα πόδια της.

Η αμφιθεατρική θέση που βρισκόταν το σπίτι της, της το επέτρεπε να το κάνει...γι αυτό το είχε διαλέξει άλλωστε.

Ο Κανέλος να χουζουρεύει πότε στα πόδια της και πότε  να κουλουριάζεται στην αγκαλιά της.

Η γαλήνη που ένιωθε αυτές τις στιγμές μέσα της την έκαναν να ξαναγίνεται μικρό παιδί.

Εκείνο το πρωινό αφού ακούμπησε το φλυτζάνι της στο τραπεζάκι, μπήκε μέσα να πάρει τα τσιγάρα της.

Ηταν η μόνη κακιά συνήθεια που δεν μπόρεσε να κόψει, όσο και να το είχε προσπαθήσει.

Βγαίνοντας έξω το θέαμα που αντίκρισε της έκοψε την ανάσα.

Ενα μικρό σπουργίτι καθόταν στην άκρη του φλιτζανιού της με τον καφέ και σε απόσταση αναπνοής, ο Κανέλος να το κοιτάζει με τα μεγάλα κίτρινα μάτια του, έτοιμος να το κάνει μια χαψιά.

Κανέλοοοο μη!! άσε το σπουργιτάκι ήσυχο.

Τι μη...μου λες κυρά μου; πως να αφήσω τέτοιο μεζέ;

Καλά σου λέει, τι θα καταλάβεις άμα με φας; πεινάς; δεν το νομίζω στρουμπουλό στρουμπουλό σε βλέπω.

Αλήθεια στην πραγματικότητα δεν πεινάω, αλλά είθισται να τρώμε τα πουλιά οι γάτες.

Εσύ όμως τι κάνεις εδώ επάνω στο φλιτζάνι με τον καφέ;

Αααα καφές είναι; για νερό το πέρασα...ξέρεις έχω ένα πρόβλημα με τα μάτια μου, γι αυτό σου λέω δεν αξίζει να με φας.

Μπορούμε να έχουμε μια συμφωνία; να έρχομαι εδώ τα πρωινά να σας κελαηδάω, να κάνουμε παρέα της Κωνσταντίνας να πίνω λίγο νεράκι και να κάνουμε την ανατροπή που λένε πως δεν γίνονται φίλοι οι γάτες με τα πουλιά.

Αυτά που λες γίνονται μόνο στα παραμύθια...

Γιατί η ζωή τι είναι; 

Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στην μίνι σκυτάλη, με την εικόνα Νο 6 που διοργανώνει με επιτυχία η Μαίρη με την γήινη ματιά...

Καλή συνέχεια Μαίρη μου σε όλους τους συμμετέχοντες.

Να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να βρίσκετε αφορμές να χαμογελάτε παρεακι μου κάνει καλό στην υγεία...

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!