Ολα αυτά τα χρόνια που κάνουμε παρέα φιλαράκια μου, δεν έτυχε να σας δείξω ποτέ τι είχα κάνει προ αμνημονεύτων χρόνων...
Και αιτία γι αυτό είναι ότι βλέπω κάθε μέρα που περνά πια, έστω και ελάχιστα κάθε φορά, δεν βρίσκονται στην πρωτύτερα κατάσταση τους και είναι φυσικό αυτό αφού ο χρόνος που περνά ανελέητος, φέρνει και την φθορά και όχι μόνο στα χέρια!
Όσο έχουμε τα νιάτα ακόμα και στην μέση ηλικία μας δεν σκεφτόμαστε ποτέ πόσο γρήγορα περνά ο καιρός.
Το θέμα είναι να αποδεχόμαστε την κάθε ηλικία μας, να ζούμε την κάθε στιγμή μας, να κάνουμε πράγματα που αρέσουν πρώτα σε εμάς, να είμαστε ευγνώμονες στο Θεό που είμαστε καλά και κάθε ξημερωμα αντικρίζουμε την ανατολή και την δύση του ήλιου όρθιοι!
Αααα είμαι ακόμα ευγνώμων που μπορεί να μην μπορώ να πλέκω με τόσο ψιλές κλωστές πιά, αλλά πλέκω όμως με μαλλάκι αφού για μένα το πλέξιμο είναι το χαλαρωτικό μου!
Δεν έχω πολλά λόγια να πω...
Ενα μικρό δείγμα από τον...μια φορά και ένα καιρό, θα δείτε εδώ...
Εδώ η λεπτομέρεια του κεντήματος...
εδώ και η λεπτομέρεια της γωνιάς
Ακόμα ένα σχέδιο...
με την γωνιά του.
