Έχω μεγάλη απορία πως γίνεται να συνυπάρχουν μέσα μας ταυτόχρονα και τα δυο σπουδαιότερα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος.
Λύπη και ανησυχία από την μία, λόγο υγείας, (μεγαλώνουμε συνεχώς βλέπετε) και από την άλλη να γεμίζει η καρδιά σου χαρά όταν έρχονται τα ξενιτεμένα μας να μας δουν και να κάνουν τις διακοπές τους.
Η ώρα που θα κάτσω για ξεκούραση, είναι αυτή η στιγμή, που θα ανοίξω πολύ αργά τον υπολογιστή για κάνουμε παρέα, ας είναι και διαδικτυακά.
Όπως καταλαβαίνετε χρόνος ανύπαρκτος για οτιδήποτε, που απαιτεί σκέψη και έμπνευση.
Όμως για να μην χανόμαστε και να λέμε τις βδομαδιάτικες καλημέρες μας, κάποιοι παλιοί μου στίχοι, για ακόμα μια φορά, θα σας κρατήσουν για λίγο συντροφιά!
Θα πάρουν πάρουν μέρος στο καλοκαιρινό δρώμενο της Αριστέα μας! Ένα ποίημα για το καλοκαίρι.
"ΛΕΝΕ Η ΑΓΑΠΗ."
Λένε η αγάπη σαν την θάλασσα πως μοιάζει,
και σε μαγεύει απ την πρώτη την στιγμή.
Πότε γαλήνια και πότε φουρτουνιάζει
και από τα δίχτυά της, κανείς δεν έχει βγει.
Λευκά πανιά θα βάλω πάνω στο κατάρτι,
για ν αρμενίσω στης αγάπης τον καιρό,
κι όταν ο άνεμος θα κάνει τον αντάρτη,
σαν Οδυσσέας το λιμάνι μου θα βρω.
Μες το μουράγιο της καρδιάς σου θα αράξω,
σαν την βαρκούλα που γυρεύει απανεμιά,
Γι άλλο λιμάνι μες τον κόσμο δεν θα ψάξω,
γιατί δεν θέλω στην ζωή μου άλλη καμιά!
Γράφτηκε σε ένα μπλοκάκι... στις 30-3-1994.
Για του λόγου το αληθές!
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να περάσετε μια όμορφη εβδομάδα. Να προσέχετε τον εαυτό σας και τους γύρω σας και μην ξεχνάτε πως...ένα χαμόγελο, είναι το κλειδί για να ανοίξετε τις καρδιές των ανθρώπων.
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!
