ΜΊΝΙ ΣΚΥΤΑΛΗ #5...ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ...

"ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ"

Δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί η Νάντια το πανέμορφο μοντέλο, πόσο θα άλλαζε η ζωή της όταν πρωτογνώρισε τον όμορφο μελαχρινό άντρα, στο νησί που είχε πάει για διακοπές.

Τα μαύρα μάτια του την είχαν αιχμαλωτίσει από την πρώτη στιγμή που τα βλέμματα τους είχαν συναντηθεί και έκαναν την καρδιά της να φτερουγίσει άτακτα.

Άραγε έτσι να είναι ο κεραυνοβόλος έρωτας; αναρωτήθηκε...

Δεν αρνήθηκε την πρόσκλησή του να την κεράσει ένα ποτό στο γιοτ του, που ήταν αγκυροβολημένο στο λιμάνι του νησιού.

-Ελα μαζί μου στη χώρα μου θα είσαι η βασίλισσα  της καρδιάς μου και όχι μόνο, της είπε καθώς την αγκάλιαζε.

Δεν ήθελε τίποτε άλλο να ακούσει η ερωτευμένη της καρδιά.

Και πήγε! Να βρει τον παράδεισο που της έταξε...

Αντί γι αυτόν συνάντησε το βασίλειο του τρόμου με το που πάτησε το πόδι της εκεί.

Ένα δελεαστικό παραμύθι ήταν όσα γλυκόλογα της έλεγε, που κατάντησε ο χειρότερος εφιάλτης της όταν η πρώτη του κουβέντα μόλις φτάσανε στο πολυτελές σπίτι του, ήταν να φορέσει την μαντίλα. Να μην βγαίνει μόνη της, αλλά πάντα με την συνοδεία του.

-Εδώ είναι η δική μου χώρα και θα ακολουθείς τους νόμους της χώρας μου. Και τους όρους τους δικούς μου της είπε κοιτάζοντας την στα μάτια με έναν τρόπο που την έκανε να ανατριχιάσει ολόκληρη. Αααα και να φοράς σωστά την μαντίλα. Να ξεχάσεις αυτά που ήξερες, τώρα που είσαι γυναίκα μου, θα υπακούς σε ότι λέω κατάλαβες; 

Ένιωσε την καρδιά της να βουλιάζει σε ένα απύθμενο χάος. 

Υπάκουσε το σώμα.

Η σκέψη της κατάλαβε που θα την οδηγούσε η πλήρης υποδούλωση.

Νόμοι που θα βοηθούσαν μια γυναίκα να βρει το δίκιο της δεν υπήρχαν στον σκληρό  ανδροκρατούμενο κόσμο, όπου η ανυπαρξία της γυναίκας ήταν εμφανής. 

Ήταν η ξένη με διαφορετική καταγωγή και θρησκεία. Τι θεός ήταν ο δικός του που όποιος δεν πίστευε σε εκείνον γινόταν εχθρός τους; Όσες φορές προσπαθούσε να του εξηγήσει, ότι και εκείνη ήταν πλάσμα ενός Θεού που κήρυξε το..."αγαπάτε αλλήλους", τόσο ποιο πολύ γινόταν βίαιος απέναντί της.

Τις  σπάνιες φορές που έτυχε να βγει έξω  από το σπίτι στο δρόμο ντυμένη φυσικά σαν μουσουλμάνα, με την μαντίλα  σφιχτά τυλιγμένη, εκείνος   την ακολουθούσε σαν την σκιά της, βρισκόταν πάντα πίσω της όπου και να πήγαινε.

Κατάλαβε ότι το να γεννηθείς γυναίκα σ αυτήν την χώρα ήταν ατυχία. Κανένα ανθρώπινο δικαίωμα, σε μια φαλλοκρατούμενη κοινωνία που οι γυναίκες είναι έρμαια της βίας των μουσουλμάνων συζύγων και πατεράδων  που  καταδυναστεύουν και εξουσιάζουν τις ζωές τους.

Ναι ο σύζυγός της μπορεί να εξουσίαζε το κορμί της, όμως το μόνο που δεν μπορούσε να εξουσιάζει ήταν η σκέψη της, που ποτέ δεν δέχτηκε αυτήν ταπείνωση και που εδώ και καιρό, έψαχνε τον τρόπο να βγει από αυτήν την κόλαση.

Το είχε βάλει σκοπό. Ήταν σίγουρη πως θα τα κατάφερνε. Το πως δεν το ήξερε ακόμα, αλλά είχε πίστη στο Θεό της πως δεν θα την άφηνε έρμαιο στα χέρια του...

...Κατέβασε την μαντίλα όσο πιο χαμηλά επιτρεπόταν, έβαλε τα μαύρα γυαλιά της, έκατσε στο κάθισμα,  έδεσε την ζώνη ασφαλείας και προσπάθησε να καθησυχάσει τους χτύπους της καρδιά της.

Ο φόβος και η αγωνία ήταν τα συναισθήματα που την είχαν κυριεύσει περιμένοντας την απογείωση. Με ανακούφιση άκουσε τους κινητήρες να παίρνουν μπροστά, κοιτάζοντας προσεκτικά γύρω της, παρακαλώντας τον Θεό να μην δει μπροστά της το πρόσωπο που μίσησε πιά όσο τίποτε στο κόσμο...

Πετούσε προς την ελευθερία της, ενώ δάκρυα χαράς και ανακούφισης άρχισαν να κυλάνε αβίαστα από τα μάτια της!

************************************

Η εικόνα με το νούμερο 5 με ενέπνευσε να γράψω αυτήν την ιστορία, με την   οποία παίρνω μέρος στην πρόσκληση   της μίνι σκυτάλης, που κάνει η Μαίρη με την γήινη ματιά της, για #5η φορά. και εκεί θα δείτε και όλες τις συμμετοχές!

Μαίρη μου σε ευχαριστούμε που με την σκυτάλη σου  μας  παρακινείς  να προσπαθούμε να γράψουμε κάτι βλέποντας μια εικόνα. 

Να είστε όλοι καλά να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και χαρίστε ένα χαμόγελο παρηγοριάς σε όσους το χρειάζονται και είναι πολλοί πιστέψτε το έχουμε ανάγκη και εμείς!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε! 

   

    

 

ΜΙΝΙ ΣΚΥΤΑΛΗ # 4 !!..Η ΈΞΟΔΟΣ!

 Νά μαι πάλι εδώ, στις επάλξεις το επόμενου δρώμενου, πρώτα από όλα να παίξω με την εικόνα "2" που επέλεξα από την πρόσκληση της Μαίρης  και να βάλω την σκέψη μου σε εγρήγορση. Κατά δεύτερο λόγο αυτές οι προσπάθειες με κάνουν να νιώθω πως ακόμα μπορώ, με ότι αυτό συνεπάγεται. 😊 Ας μην πολυλογούμε όμως και ας έρθουμε στην ιστορία μας.

Αρχές Νοέμβρη και η καλοκαιρία καλά κρατεί, στον ευλογημένο ετούτο τόπο.

Το φθινοπωρινό καλοκαιράκι συνεχίζεται μέχρι την ώρα που γράφω 5 του μήνα, προς τέρψη και ευχαρίστηση των απανταχού χειμερινών και όχι μόνο κολυμβητών, όπως της Ερμιόνης και του Σωκράτη.

Μια από αυτές τις μέρες ήταν και η σημερινή, που τα δυο ερωτευμένα παιδιά χαίρονταν τον ήλιο ξαπλωμένοι στην όμορφη ερημική παραλία.

Τους άρεσε να ανακαλύπτουν μικρές απομακρυσμένες λευκές αμμουδιές και να απολαμβάνουν την ήρεμη θάλασσα ξαπλωμένοι αγκαλιά τα χάδια του ήλιου στα κορμιά τους. 

Ήξερε τον τρόπο να την κάνει χαρούμενη και  ευτυχισμένη ο Σωκράτης με τα χάδια του και τα φιλιά του κάνοντας το κορμί της να τρέμει από αγάπη στα χέρια του και αυτό ήταν που λάτρευε σε εκείνον. Χαλαρωμένα, χορτάτα τα κορμιά τους από έρωτα, τους πήρε ό Μορφέας στην αγκαλιά του.

Μέσα στην ησυχία η Ερμιόνη, άκουσε ένα σούρσιμο στην άμμο. Ξαφνιασμένη, γεμάτη περιέργεια, ανασηκώθηκε λίγο και κοίταξε γύρω να δει ποιος ήταν ο παρείσακτος στην ερημική παραλία. Δεν είδε τίποτα...ξανακοίταξε πιο προσεκτικά αυτή την φορά και ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό της, βλέποντας την αιτία του θορύβου.

Αφού απόλαυσε το θέαμα, σκούντησέ τον Σωκράτη που κοιμόταν ακόμα να ξυπνήσει, βάζοντας συγχρόνως το δάχτυλο στο στόμα της δείχνοντας του να κάνει ησυχία. Παραξενευμένος εκείνος την κοίταξε ερωτηματικά και η Ερμιόνη του έδειξε ένα σημείο λίγα μέτρα μακρύτερα τους. Τα μάτια του Σωκράτη άνοιξαν διάπλατα κοιτάζοντας το θέαμα που έβλεπε τόση ώρα η Ερμιόνη του.

Πολλά μικρά χελωνάκια ξεπρόβαλαν μαζεμένα το ένα κοντά το άλλο, μέσα από μια λακκούβα στην άμμο, πηγαίνοντας προς την θάλασσα, λίγα μέτρα μακριά τους, γεμάτη αυγά, που αρκετά από αυτά ήταν  μισοανοιγμένα και από μέσα τους έβγαιναν χελωνάκια που όλα μαζί προχωρούσαν προς την θάλασσα. Σηκώθηκαν με αργές κινήσεις στα γόνατα για να μην τρομάξουν τα μικρά χελωνάκια, παρακολουθώντας τα με κομμένη την ανάσα, μέχρι που και το τελευταίο χελωνάκι να μπει στην θάλασσα έτοιμο για το πιο συναρπαστικό ταξίδι της ζωής του.

"-Το ήξερες Σωκράτη μου ότι η μαμά χελώνα όταν έρχεται η ώρα να γεννήσει βγαίνει στην αμμουδιά και με τις κινήσεις του σώματός της, δημιουργεί στην άμμο ένα βαθούλωμα που σκάβει με τα πίσω πτερύγιά της μια τρύπα σε σχήμα φιάλης, όπου γεννάει τα αυγά της; Το μέγεθός του κάθε αυγού είναι σαν μικρό μπαλάκι. Να σαν... εκείνο που βγήκε το τελευταίο χελωνάκι. Το  κέλυφός τους δε, είναι μαλακό για να μην σπάνε. Έχει υφή σαν περγαμηνή και καλύπτεται από ένα υγρό σαν αντισηπτικό προστατεύοντας το αυγό από μολύνσεις. Αφού κάνει τα αυγά της τα σκεπάζει με την άμμο, καμουφλάροντας την περιοχή πετώντας στεγνή άμμο και στην συνέχεια επιστρέφει στην θάλασσα."

Ο Σωκράτης, όση ώρα η Ερμιόνη του εξηγούσε της πληροφορίες για την μαμά χελώνα και τα  χελωνάκια της, την κοιτούσε έκπληκτος. 

-Και πως τα ξέρει το έξυπνο κορίτσι μου όλα αυτά; της είπε γελώντας.

-Εεεε τι ρωτάς; αφού ξέρεις το ενδιαφέρον μου για την χελώνα καρέτα καρέτα. Ας είναι καλά το ψαχτίρι στο ίντερνετ του είπε γελώντας και του έκλεισε το στόμα με ένα φιλί.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο κάλεσμα της πρόσκλησης για την μίνι σκυτάλη # 4!! της  Μαίρης με την γήινη ματιά της.

Ότι "πληροφορίες" διαβάσετε σε ότι αφορά την χελώνα μέσα σε εισαγωγικά είναι αντιγραφή από Εδώ τις οποίες προσάρμοσα στο τέλος της ιστορίας μου.

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και ας πάμε κόντρα στους καιρούς φορώντας το πιο όμορφο  χαμόγελο μας!😊

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε.