Ακούραστες οι ώρες προχωρούν...
Πότε έφυγε η ζωή; Δεν το κατάλαβες.
Αχ και να σουν πάλι το μικρό κοριτσάκι, να ξεκινούσαν όλα από την αρχή.
Τότε που ο δρόμος ήταν ανοιχτός, ελεύθερος.
Τότε που...ξυπνούσες τα χαράματα να δεις τον ήλιο να αναδύεται σαν την Αφροδίτη μέσα από την θάλασσα.
Τότε που...το σώμα "ξυπνούσε" και λαχταρούσε να γευτεί, να νιώσει.
Τότε που...οι βαθιές πορτοκαλιές αποχρώσεις του ηλιοβασιλέματος, έκαναν παραλλαγές επάνω στην μικρή αχιβάδα που κρατούσες στα χέρια σου.
Τότε που...έβλεπες την θάλασσα να ανατριχιάζει στο παραμικρό άγγιγμα τ ανέμου, αφήνοντας το βλέμμα σου να ταξιδέψει πέρα από τον ορίζοντα.
Τότε που...τα ανυπόμονα όνειρα είχαν να κάνουν με έναν έρωτα που περίμενες να ανθίσει, σαν την αγριοτριανταφυλλιά της αυλής σας.
Τότε που...σιγομιλούσες με ένα κομμάτι φεγγαριού, για τα μυστικά της αγάπης!
Ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων οι στιγμές τ ανθρώπου.
Συνωμότισσα η θύμηση στα άλματα της ψυχής.
Σε ένα κορμί με τα σημάδια του χρόνου επάνω του, ακούμπησες την ψυχή σου απόψε.
Ακούραστες οι ώρες προχωρούν...
Τελειώνω με μια μαντινάδα μου, που νομίζω ταιριάζει με τις σκέψεις μου επάνω.
Τα χρόνια που περάσανε
να ταν να ξαναζήσω
και την ζωή μου απ την αρχή
να την ξαναγλεντήσω.
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να προσέχετε τον εαυτό σας, να χαρίζετε το χαμόγελό σας γιατί μη ξεχνάτε πως είναι αυτό που ομορφαίνει το πρόσωπο και την καρδιά!
Να έχετε μια χαρούμενη εβδομάδα!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε.
