Πότε ήταν που ήμουν παιδί; Με δυσκολία προσπαθώ να θυμηθώ στο βάθος του χρόνου!
Η μνήμη μου σίγουρα έχει σβήσει κάποιες στιγμές, ακόμα και πρόσωπα που είχαν παίξει σημαντικό ρόλο στην παιδική ζωή μου, που δεν ήταν και από τις ευκολότερες!
Δύσκολες εποχές τότε. Ο κόσμος προσπαθούσε να συνέλθει από έναν πόλεμο όταν γεννήθηκα. Με δυσκολίες τα έβγαζαν πέρα οι άνθρωποι. Μεγαλώνοντας το κατάλαβα, όταν τελειώνοντας το δημοτικό βρέθηκα να δουλεύω, αφού ήμουν η μεγαλύτερη από τα αδέλφια μου, συνεισφέροντας στον οικογενειακό προϋπολογισμό!
Θυμάμαι κάτι Χριστούγεννα που το γιορτινό φαγητό μας ήταν μακαρόνια με κιμά! Όμως η μυρωδιά από τον σπιτικό χαλβά με την κανέλα που μας έφτιαχνε, η μαμά μας, ακόμα και σήμερα όταν τον φτιάχνω την θυμάμαι και με γυρίζει χρόνια πίσω! Πάντα θα θυμάμαι και ένα μικρό χριστουγεννιάτικο δεντράκι να στολίζει το μπουφέ μας όπου βάζαμε εκεί το καλό μας σερβίτσιο και το προσέχαμε σαν να ήταν από χρυσάφι.
Και ναι, από αυτό το σερβίτσιο, μου έπεσε ένα πιάτο και έσπασε! όσο και να με παρηγορούσε η μαμά μου πως δεν πειράζει, το κλάμα που έριξα εκείνα τα Χριστούγεννα, ήταν από αυτά που δεν ξεχνιούνται εύκολα, όπως και αργότερα η απώλειά της!
Τα χρόνια περνούσαν και ήρθε η εφηβεία μαζί με τον έρωτα! Εγώ 16 εκείνος 23. και άρχισαν τα όνειρα!
-Θα σε πάρω στην Κρήτη μου έλεγε! Θα φτιάξουμε ένα σπίτι κοντά στην θάλασσα που σου αρέσει να την αγναντεύεις.
-Μαζί σου και στην άκρη του κόσμου θα πήγαινα! Του έλεγα. Είναι μακριά η Κρήτη; Μόνο στον χάρτη την έχω δει.
-Η Κρήτη είναι πανέμορφη θα δεις, θα την αγαπήσεις! Και την αγάπησα όσο την Σαλονίκη!
Και εγώ πετούσα στα σύννεφα. Και ας μην είχαμε τίποτα παρά μόνο την Αγάπη μας! Θε μου τι χρόνια! Πόσο πίσω με πάνε οι θύμισες!
Λες και ήταν ανοιχτοί οι ουρανοί και άκουσαν την στιχομυθία μας! Και με έφερε στην Κρήτη!
Μπορεί στην αρχή να ήταν δύσκολα τα πράγματα και να μην είχαμε τα προς το ζην.. Αλλά με την δική του όρεξη για δουλειά και με την θέληση να κρατήσει τον λόγο που μου είχε δώσει, πράγματι το σπίτι δίπλα στην θάλασσα, το έκτισε, πετραδάκι πετραδάκι που λέει και το τραγούδι και εγώ ένιωθα σαν να ήμουν η βασίλισσα του κόσμου του. Ακόμα και σήμερα αυτό νιώθω! Από έναν άνθρωπο που εδώ και 63 χρόνια, γέμισε την ζωή μου με αγάπη για μένα το Ρουλιώ του και για όλη την οικογένεια του. Τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας και τα δισέγγονά μας!
Γι αυτό νιώθω τόσο τυχερή και ευγνώμων για ότι μου έχει χαρίσει η ζωή απλόχερα! ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ!
Σήμερα που η μέρα είναι σημαντική για μένα και που διανύω πια την δεκαετία των ογδόντα μου χρόνων, ήθελα να κάνω έναν μικρό απολογισμό και να σταθώ μόνο στα καλύτερα της ζωής μου που είναι πολύ περισσότερα από τα δύσκολα!
Ευχαριστώ πάρα πολύ και όλους εσάς που σας θεωρώ φιλαράκια μου και είστε ότι καλύτερο μου έτυχε τα 14 αυτά χρόνια που κάνουμε παρέα, που με δεχτήκατε με τόση αγάπη στην παρέα σας! Είναι ένα από τα σημαντικότερα συναισθήματα που έχω νιώσει!
Η ανάρτηση αυτή μπορεί να είναι μια μέρα πιο μπροστά από την ημερομηνία της έναρξης του δρώμενου που κάνει O Γιάννης, αλλά επειδή έπρεπε να την βάλω συγκεκριμένη μέρα,(δηλαδή σήμερα,) άδραξα και εγω την ευκαιρία να πάρω μέρος στο δρώμενο που κάνει, μια που και το δικό μου θέμα θα ήταν οι αναμνήσεις.΄
"ΘΥΜΑΜΑΙ"
Θυμάμαι κάποια γειτονιά στην Σαλονίκη,
με τα γεράνια της και τ άσπρα γιασεμιά,
τότε που πείραζα την φίλη μου την Νίκη,
για τα σγουρά της κατακόκκινα μαλλιά.
Θυμάμαι, τις μπλε ποδιές και τα παπούτσια μας τα τρύπια.
Κι οι αναμνήσεις πλημυρίζουν την καρδιά,
Τότε που αρχίσανε τα πρώτα καρδιοχτύπια
και σταματήσαμε να είμαστε παιδιά.
Μπρος το περίπτερο εκείνης της γωνίας,
νοσταλγικά η θύμισή μου ξαναζεί,
πως όρκους κάναμε αιώνιας φιλίας,
ότι κι αν γίνει πάντα θά μαστε μαζί.
Τα χρόνια πέρασαν και φύγανε και πάνε,
μα η φιλία μένει πάντα στην καρδιά,
στην Σαλονίκη όπως τώρα θα θυμάμαι,
την Νίκη με τα κόκκινα μαλλιά!
Φέτος λυπάμαι γιατί δυστυχώς δεν μπορούσα να κάνω λουκουμάδες το έθιμο που κάνουμε εδώ του Αγίου Ανδρέα, γιατί απαιτούσε πολύ ορθοστασία και τα παιδιά μου μας φέρανε έτοιμους.🙁
Εμείς τους φάγαμε βέβαια, αλλά με τίποτα δεν θα σας κερνούσα ετοιματζίδικους. Οπότε θα σας βάλω από παλιά μια φωτογραφία τους δικούς μου, να γλυκαθείτε μετά από κόπο σας να φτάσετε μέχρι εδώ!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε! Καλό χειμώνα!
