“Ακούς Λέανδρε; Πάλι μάχη γίνεται κάτω στον πρώτο. Πού θα πάει αυτή η κατάσταση;”
“Και τι σε νοιάζει εσένα βρε Ασπασία;”, απάντησε εκείνος σηκώνοντας το φλιτζάνι να πιει μια γουλιά καφέ.
“Φτού να πάρει, κάηκα!” είπε και άφησε νευριασμένος το φλιτζάνι απότομα στο τραπέζι που χοροπήδησε σκορπίζοντας πιτσιλιές καφέ τριγύρω.
Η Ασπασία ούτε που το πρόσεξε.
Για άλλη μια φορά, από τον φωταγωγό οι βρισιές και τα κλάματα δυνάμωναν.
“Φεύγω” της είπε “και κοίτα την δουλειά σου. Να μην σε νοιάζει τι κάνουν αυτοί, να μην βρεις τον μπελά σου στο τέλος”, είπε κλείνοντας την πόρτα!
Εδώ και ένα χρόνο από τότε που νοίκιασε αυτό το ζευγάρι το διαμέρισμα του πρώτου ορόφου είχαν αρχίσει να ακούνε διάφορα οι ένοικοι της πολυκατοικίας.
Η Ασπασία με τον άντρα της έμεναν στον από πάνω όροφο και πολλές φορές γίνονταν ακούσιοι ωτακουστές στις άσκημες βρισιές του άντρα και στα κλάματα της γυναίκας.
Εκείνη, μια μικρή όμορφη κοπέλα και εκείνος πολύ μεγαλύτερος της.
Από μακρυά μπορούσες να καταλάβεις, ότι το ζευγάρι δεν ήταν και από τα πιο ταιριαστά.
Όποτε συναντούσε τυχαία καμιά φορά η Άσπα την κοπέλα, εκείνη έτρεχε να μπει γρήγορα στο διαμέρισμα.
Μια δύο φορές είχε δει και μελανιές στο πρόσωπό της που προσπαθούσε να τις κρύψει σκύβοντας το κεφάλι της.
Και σήμερα για μια ακόμη φορά, επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό.
Ήταν σίγουρη πως αυτός ασκούσε βία επάνω στην κοπέλα.
Δεν θα καθόταν άλλο άπραγη.
Στα αυτιά της άκουσε για μια ακόμη φορά την φωνή του άντρα της να μην μπλεχτεί και βρει τον μπελά της.
Όχι αυτήν την φορά δεν θ’ άκουγε κανέναν Λέανδρο.
Κατέβηκε στον πρώτο, αποφασισμένη να ρωτήσει αν χρειάζονταν βοήθεια η κοπέλα.
Χτύπησε την πόρτα, αλλά δεν πήρε απάντηση.
Ήταν σίγουρη ότι ήταν μέσα, γιατί είχε δει τον άντρα να φεύγει μετά τον καυγά.
Ξαναχτύπησε φωνάζοντας.
“Άνοιξε είμαι η Ασπασία από πάνω. Χρειάζεσαι κάτι καλή μου;”
Η ξύλινη πόρτα άνοιξε δειλά λίγα εκατοστά και ένα πρόσωπο παραμορφωμένο από τις μελανιές και τα δάκρυα φάνηκε στο άνοιγμα.
Η Ασπασία για μια στιγμή σάστισε, δεν ήξερε τι να κάνει.
Το βλέμμα που αντίκρισε, είχε μέσα του όλο τον τρόμο του κόσμου.
Ξεπερνώντας το σοκ έσπρωξε απαλά την κοπέλα προς τα μέσα, πέρασε και εκείνη στο διαμέρισμα.
Αντίκρισε ένα βομβαρδισμένο τοπίο, μάρτυρας για το τι είχε προηγηθεί εκεί μέσα πριν λίγο.
Η κοπέλα ήταν έτοιμη να καταρρεύσει.
Την πήρε στην αγκαλιά της και την έβαλε να κάτσει στον ξεχαρβαλωμένο καναπέ΄
Βρήκε μια πετσέτα και άρχισε να σκουπίζει το αίμα και τα δάκρυα από το πρόσωπό της.
“Ησύχασε”, της είπε χαϊδεύοντας τα μακρυά μαλλιά της, καθώς σχημάτιζε στο τηλέφωνό της τον αριθμό του συλλόγου κακοποιημένων γυναικών.
Δεν θέλησε να την ρωτήσει τίποτε.
Ήξερε η Ασπασία, όταν θα ήταν έτοιμη να μιλήσει θα βρισκόταν κάποιος να την ακούσει εκεί.
Σε λίγο δύο μέλη του συλλόγου την έπαιρναν μακρυά από την άβυσσο που ρουφούσε την ζωή της στο χάος.
Λίγο πριν φύγει η κοπέλα από εκεί γύρισε και φίλησε τα χέρια της Ασπασίας χωρίς να μιλήσει.
Μόνο το βλέμμα της ήταν γεμάτο ευγνωμοσύνη!!
Επειδή στην προηγούμενη ανάρτηση μου είπα πολλά αφήνω εδώ να μιλήσει μόνο η συμμετοχή μου στο
15ο δρώμενο.. Παίζοντας με τις λέξεις που κάνει με επιτυχία πάντα η memaria
Ενα μεγάλο ευχαριστώ πολύ σε όλους σας που του αφιερώσατε τον χρόνο σας.
Οι λέξεις: μάχη, φωταγωγός, μάρτυρας, άβυσσος, φωνή ήταν οι λέξεις που έπρεπε να χρεισημοποιήσουμε.
Την πρωτιά στο παιχνίδι την πήρε η Αριστέα με την δική της συμμετοχή...και που μας λέει καθε φορα που πάμε στο πυργόσπιτο της πως Η ζωή είναι ωραία...με μια ιστορία που είναι το ακριβώς αντίθετο με τον τίτλο της.
Σας αφήνω με τις πανέμορφες φωτογραφίες που τραβήχτηκαν εχθές από την θάλασσα λίγο πριν από μια καλοκαιρινή καταιγίδα .
Απολαύσετε τι δημιουργεί η φύση αγαπημένο μου παρεάκι.
Και η... καταιγίδα σε όλο της το μεγαλείο!!!
Να είστε όλοι καλά και να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και φορέστε ένα χαμόγελο σίγουρα θα σας πηγαίνει.!!!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε !!!
