ΝΕΦΕΛΗ...!!!!!!!!

Το αυτοκίνητο έστριψε στην τελευταία στροφή του δρόμου, όταν μπροστά  στα μάτια της Νεφέλης

φάνηκαν τα πρώτα σπίτια του χωριού... << ΚΡΕΜΑΣΤΉ>> έγραφε η ταμπέλα....οπότε είμαι στο σωστό χωριό σκέφτηκε..

Η Νεφέλη ζούσε με τους γονείς της στην Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών...

Είχανε φύγει από το χωριό πολλά χρόνια πριν... η Νεφέλη ήταν δεν ήταν πέντε χρονών.

Πήγαν για μια καλύτερη ζωή..δούλεψαν σκληρά  όπως οι περισσότεροι μετανάστες...και η τύχη από την μια μεριά ..η δουλειά από την άλλη, μπόρεσαν και έφτιαξαν μια αλυσίδα εστιατορίων,

με το όνομά τους  να φιγουράρει σε πολλές πολιτείες..της Αμερικής....

Πόσες φορές δεν είχανε παρακαλέσει την μάνα τους να πάει κοντά τους..!!!!

Ανένδοτη κάθε φορά...

Όχι παιδιά μου εδώ είναι το σπίτι μου νιώθω καλά   δεν φεύγω....

Το μόνο της παράπονο ήταν που δεν είχε δει την μικρή εγγονούλα της μόνο στις φωτογραφίες την καμάρωνε και τις μιλούσε.....<<Κοριτσάκι μου...την ευχή μου νά χεις όπου κι αν είσαι>>

Η Νεφέλη μπήκε στο χωριό.

γύρευε το σπίτι με την κόκκινη  βουκαμβίλια στην αυλόπορτα...στον αριθμό 45.. να το!!!!

αυτό πρέπει να είναι είπε μέσα της και σταμάτησε...απ έξω. 

Κατέβηκε και η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή από την αγωνία.. έφτασε στην αυλόπορτα και   τράβηξε τον σύρτη, εκείνη άνοιξε τρίζοντας.. περπάτησε στον πέτρινο διάδρομο. χτύπησε την πόρτα..

Ποιος είναι; ..ακούστηκε μια φωνή απο μέσα.....μετά από λίγα δευτερόλεπτα η πόρτα άνοιξε και στο κατώφλι...φάνηκε μια ηλικιωμένη γυναίκα...με τα άσπρα της μαλλιά δεμένα σε ένα περιποιημένο κότσο και το μπλε φόρεμα της με τα μικρά άσπρα λουλουδάκια το συμπλήρωνε μια λευκή ποδιά..που άστραφτε από καθαριότητα.

Παρακαλώ κοπέλα μου μπορώ να σε εξυπηρετήσω σε κάτι; γυρεύεις κανένα;;

Η Νεφέλη, έμεινε για λίγο βουβή χωρίς να μπορεί να αρθρώσει λέξη.

Η μόνη λέξη που βγήκε από τα χείλη της μετά από λίγο ήταν.....

Γιαγιά μου;;;

Η κυρία  Νέλι .....(.Νεφέλη την έλεγαν άλλα στο χωριό την φωνάζανε Νέλι...)ανοιγόκλεισε 

για λίγο τα γαλάζια της μάτια και οι μνήμες πλημμύρισαν......

Το κοριτσάκι της;;; η μικρή Νεφέλη;;;;

Ανοίξανε δυό αγκαλιές να κλείσουν μέσα τους η μια την άλλη..

Τα έλεγαν για ώρες...κόντευε μεσημέρι...η κυρία Νέλι σηκώθηκε.. θα πάω στο κοτέτσι να σφάξω τον κόκκορα να σου κάνω μια σούπα να πιεις το ζουμί της να σε στελιώσει μάτια μου..

όχι σαν τις σούπες που τρως στη Αμερική..γέλασε η Νεφέλη...μέχρι όμως να ψηθεί ο κόκορας 

έβαλε στο πιατάκι φρέσκια μυζήθρα..και τις έταξε επάνω μέλι που έτρεχε από μια κερήθρα

διάφανο και μοσχομυριστό..!!!!! πω..πω..τι μυρωδιές στα ρουθούνια της της !!!! ότι μύριζε και ότι έβλεπε το έβαζε βαθιά στην καρδιά της..

Νεφέλη μου  να σου δείξω τις φωτογραφίες των γονιών σου με εσένα εδώ είναι η συντροφιά μου της είπε καθώς στερέωνε ταγυαλιά της επάνω στην μύτη της...

Πόσα δεν είπανε γιαγιά και εγγονή εκείνη την μέρα!!!!! 

Το βράδυ της έστρωσε πεντακάθαρα κεντημένα σεντόνια της προίκας της που μοσχομύριζαν σαπούνι.....

Η Νεφέλη με την καρδιά γεμάτη συναισθήματα, πήγε να ξαπλώσει... θέλησε να καληνυχτίσει 

την γιαγιά της ...την είδε να κάνει το Σταυρό της μπροστά στηνεικόνα της Παναγιάς της Ελεούσας..

Καληνύχτα γιαγιά είπε ψιθυριστά..σε ευχαριστώ γι αυτά που μου χάρισες!!!!!!!!

  

Η ιστορία αυτή γράφτηκε για να πάρει μέρος στον διαγωνισμό που έκανε η Φλώρα TEXNIS STORIES

http://texnistories.blogspot.gr/   και πήρε την 5η θέση σε 26 συμμετοχές.. η ιστορία μπήκε χωρίς τίτλο και είχε τον αριθμό 26

ευχαριστώ πολύ όλους όσους την ψήφισαν...για μενα έχει σημασία η συμμετοχή και το έναυσμα που μας δίνει η Φλώρα να γράψουμε.........

****************************************************************

Και τώρα τα δικά μας....αν είδατε άλλο χρώμα  και μέγεθος στα μισά γράμματα και άλλα στο τελείωμα...

μην σας κακοφανεί...ακόμα αρχάρια είμαι...χι..χι.θα τα μάθω που θα πάει να τα φιάχνω σωστά...ελπίζω εσείς να καταλάβατε τι διαβάζατε ..χι..χι..

  

Ο ΨΗΛΟΣ..Ο ΚΟΝΤΟΣ...ΚΑΙ Ο ΠΙΓΚΟΥΙΝΟΣ...!!!

Θα μου πείτε και με το δίκιο σας... τίτλος είναι αυτός;;;είπα να τον βάλω να σας παραπλανήσω... αλλά εσείς ξεφτέρια μου, σιγά που  δεν θα το καταλαβαίνατε!!!!
Με διάθεση παιχνιδιάρικη θα είναι αυτή μου η ανάρτηση...
πρώτα να πούμε για τον ψηλό...τενεκεδένιο...που χωρούσε μέσα του 100.. μάλιστα 100..χρωματιστά καλαμάκια..οι μοίρα του ήταν να γίνει... τι άλλο;;; κουμπαράς....το μόνο κακό σε όλη την υπόθεση είναι ότι δεν βγήκαν φωτό πριν....γιατί που να το βάλει ο νους του ότι έπρεπε να φωτογραφηθεί πως ήταν πριν.....
να βαφτεί,,να ζωγραφιστεί και να 
είναι έτοιμος να ταξιδέψει όταν τον καλέσει το καθήκον....σας παρουσιάζω τον ψηλό!!!!!!!!!!!!!!

Παιδιά δεν γέρνει ο ψηλός...η φωτογράφος είναι χάλια...χι..χι.. 
αλλά εσείς το ξέρω θα καταλάβετε
ποιος φταίει..χι..χι.. 
και τώρα να πούμε για τον κοντό...
που σίγουρα θα είναι από ότι έχω δει ο πιο κοντοστούπης κουμπαράς.
Αυτός λοιπόν ήτανε γεμάτος καφέ αλλά στην πιο μικρή του ποσότητα..
και αφού πέρασε και αυτός από την διαδικασία του βαψίματος του ζωγραφίσματος.... βάψιμο...Σμαραγδένιου..ζωγραφική.. .Σμαραγδένιας!!!ποζάρει γιατί ζήλεψε τον ψηλό...

και θέλει λέει να ταξιδέψει και αυτός μαζί με τον ψηλό καμαρώστε τους πλάι ..πλάι.. ο κοντός στάθηκε στο ύψος του.!!!!

Δέν τους άρεσε η πόζα θέλανε κι άλλη..

πιο θεαματική..στο γνωστό μπαλκόνι
Και τώρα θα μου πείτε ο Πιγκουίνος που κολλάει;....κολλάει..
κολλάει...γιατί παιχνιδάκι είναι και αυτό που το έπαιξε η φίλη μου η Τζίντερ..και σκέφτηκε..γιατί να παίζω μόνη μου;;; ας καλέσω και άλλους φίλους-ες να παίξουν!!!!
και η μια ήμουν εγώώώώ!!!!!
Και το παιχνίδι του Πιγκουίνου 
θέλει 4 ερωτήσεις από το παρελθόν 
και 4 από το μέλλον...Πιγκουινάκια μου πάμε

ΠΑΡΕΛΘΟΝ...
Θα ήθελα...να είχα να μην είχαν (φύγει)οι γονείς μου τόσο νωρίς να είχα κάπου να στηριχτώ....
Θα ήθελα..να μην ήμουν τόσο μακρυά από τον τόπο που γεννήθηκα άσχετα αν εδώ  που είμαι βρήκα την ευτυχία....εεε. δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα;;;
Θα ήθελα..να μην περνάει η ζωή τόσο γρήγορα....
Θα ήθελα..να είχα κάνει τον γύρω του κόσμου....χι..χι.
ΜΈΛΛΟΝ...
Θέλω...να είναι καλά όλοι στην οικογένειά μου...
θέλω...να είναι καλά όλος ο κόσμος
και να εξαφανιστούν οι αρρώστιες..
Θέλω..να ξαναβρεί την αξιοπρέπειά της η πατρίδα μου....
και το τελευταίο μου ΘΈΛΩ.. να πεθάνω όρθια................
όχι τώρα καλέ;; μην σας πιάνει πανικός;  για όταν............. 

Όποιοι θέλουν να παίξουν το παιχνιδάκι ...του Πιγκουίνου
ας περάσουν.... 

Ο ΚΟΚΚΙΝΟΒΡΑΧΟΣ....

Κοίταξα το ρολόι του τοίχου.
Όπου νάναι θα περάσει σκέφτηκα.
Από το βάθος του δρόμου,ένα βήμα αργό κουρασμένο πλησίαζε.
Ήταν το βήμα του καπετάν Νικόλα,
που από τότε που ξεμπάρκαρε κάθε μέρα την ίδια ώρα,ανηφόριζε το μονοπάτι που οδηγούσε στην άκρη του Κοκκινόβραχου.
Τον έλεγαν έτσι γιατί κάθε ηλιοβασίλεμα έπαιρνε ένα βαθύ κόκκινο χρώμα.
Άνοιξα την πόρτα και στάθηκα στο κατώφλι.
Ο καπετάν Νικόλας ήταν κιόλας έξω από την αυλόπορτα.
Κοντοστάθηκε, σήκωσε το θαλασσοδαρμένο κορμί του και το βλέμμα του γαλάζιο σαν αυτό της θάλασσας σπινθηροβόλο,που δεν ταίριαζε καθόλου με το κορμί του
καρφώθηκε γελαστό στα μάτια μου, ενώ ένα τσουλούφι λευκά μαλλιά
ξεπηδούσε κάτω από το ναυτικό του κασκέτο.
-Καλημέρα  Κατερίνα...
-Καλημέρα καπετάν Νικόλα...
Ποτέ δεν έλεγε πολλά λόγια. 
Μια καλημέρα μόνο και συνέχιζε τον δρόμο του...
Τον παρακολουθούσα κάθε φορά με το βλέμμα μέχρι που έφτανε στον Κοκκινόβραχο που δέσποζε αγέρωχος και πεισματάρης στα καμώματα της.
Στεκόταν για λίγο όρθιος, ακίνητος σαν άγαλμα, αγναντεύοντας τον ορίζοντα.. άναβε με αργές κινήσεις την πίπα του, ..εξ άλλου δεν βιαζόταν όλος ο χρόνος δικός του ήτανε..τραβούσε δυο βαθιές ρουφηξιές.. και μετά καθότανε και γινότανε ένα με εκείνον.....
Πουθενά αλλού δεν θα μπορούσε να είναι ο καπετάν Νικόλας, παρά στην άκρη αυτού του βράχου,που γινόταν ένα με το κορμί του και την ψυχή του.
Πόσο το ζήλευε Θεέ μου αυτόν τον βράχο!!!!
Τον ζήλευε γιατί δεχότανε τα χάδια της που πότε άγρια και πότε γαλήνια τον αγκάλιαζαν πάντα.
Το ήξερε ο καπετάν Νικόλας ότι η ώρα που θα χώριζαν πλησίαζε και δεν θα μπορούσε να την βλέπει να της μιλά, να νιώθει την αλμύρα της στο πρόσωπό του.
Δεν ήθελε να φτάσει αυτή η στιγμή, γι αυτό καθόταν εκεί ώρες ολόκληρες και της μιλούσε.. την κοίταζε..σαν να ήθελε να γεμίσει όλο του το είναι με το γαλάζιο της.
Να την χορτάσει ήθελε μέχρι το μεδούλι...κι ας είχε περάσει όλη του την ζωή στη  αγκαλιά της....
Τότε που τα γερά  αντρίκια χέρια 
του κρατούσαν το τιμόνι του καραβιού του και το ταξίδευε ως τα πέρατα του κόσμου...
Παράξενοι άνθρωποι οι ναυτικοί.
Όταν αγαπήσουν την θάλασσα,πού ναι πλατιά και απέραντη και άκρη δεν έχει, αυτή η αγάπη πολλές φορές, ξεπερνά και την αγάπη της μάνας ..της γυναίκας....
Δεν χορταίνεται η θάλασσα. 
Μάγισσα είναι..
Σε πλανεύει....
Και ο καπετάν Νικόλας πλανεμένος ήτανε γι αυτό δεν μπορούσε μακρυά της..
Γαλαζοπράσινη..ήρεμη ..την αγαπούσε..
Φουρτουνιασμένη ..μολυβί... την αγαπούσε..
Δεν ήθελε να την προδώσει..
Άνοιξε για λίγο για πολλοστή φορά την χούφτα του και κοίταξε το μαύρο μαργαριτάρι...ήταν το φυλαχτό του ..
Το κουβαλούσε πάντα επάνω του να νιώθει ότι ήταν μαζί της κι ας τους χώριζαν μόνο λίγα μέτρα..
Το είχε αγοράσει από ένα ψαρά που το βρήκε στα δίχτυα του κάτω στο Αλγέρι.
Το πήρε με την σκέψη να το δώσει στην γυναίκα που θα ερωτευόταν και θα έκανε οικογένεια μαζί της..
Όμως τα χρόνια πέρασαν και η μόνη γυναίκα -ερωμένη του έμεινε η θάλασσα...
Άνοιξε την χούφτα του και το μαύρο μαργαριτάρι κύλισε στην αγκαλιά της.. 
Έγειρε το κεφάλι του ακουμπώντας
στον Κοκκινόβραχο και ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι έχοντας μέσα στην καρδιά του της αγάπης του τα χρώματα...!!!!!!!!!!!

----------------------------------

Το  μικρό αυτό διήγημα  γράφτηκε πρίν απο 10 σχεδόν χρόνια και δημοσιεύτηκε στην εφήμεριδα της πόλης μας..
Σας εύχωμαι έναν όμορφο μήνα...!!!

  

ΒΗΜΑ ..ΒΗΜΑ...!!!!

Κατόπιν παρακλήσεως αγαπημένης φίλης ....φίλοι μου..και επειδή έχετε πάρει το συγκεκριμένο δωράκι κάποιοι...(αμ δεν ξέρω να κάνω και κάτι άλλο χι..χι..)και επειδή  ....πω..πω...πολλά επειδή παιδάκι μου....χατίρια δεν χαλάω ήθελε να το δείξω βήμα βήμα η μαμά της...για το χατίρι της μαμάς ...λοιπόν 

θα υποστείτε την ταλαιπωρία της ανάρτησης..χι..χι.. 

Όσες νοικοκυρές..χι..χι.. σαν εμένα προσέλθετε...είναι απλό,..είναι εύκολο,είναι..... 

Το πρώτο που κάνουμε είναι να πάμε στη λαϊκή να πάρουμε την συγκεκριμένη νταντέλα ύφασμα..

Θέλουμε ακριβώς εφτά λουλουδάκια..  στο πλάτος... και το μάκρος όσο 

 είναι...βγάζουμε δύο τέτοια  κομμάτια....

Κόβουμε δύο τετράγωνα κομμάτια.. εφτά επί εφτά λουλουδάκια.. και

 τέσσερα κομμάτια εφτά επί δύο λουλουδάκια.....

Παίρνουμε κόκκινη κλωστή..κουβάρι ανεξίτηλη και ενώνουμε τα κομμάτια

ένα .ένα με μονοβούλοτο πρώτα τα μικρά με το ένα τετράγωνο..

αφού τα ενώσουμε όλα,τα μικρά, θα έχουμε ένα κουτάκι λουλουδένιο χωρίς σκέπασμα...

και η κάτω του μεριά...

 ενώνουμε και τα πλαινά....

 βάζουμε και το δεύτερο τετράγωνο από πάνω και το ενώνουμε με τον ίδιο τρόποοοοο!!!!!

Παρακάτω..όπως θα είναι κλειστό τώρα το τετράγωνό μας..

παίρνουμε ένα ψαλιδάκι και κόβουμε προσεχτικά αφήνοντας δύο λουλουδάκια γύρω...απο τις δύο μεριές...

τρία λουλουδάκια από την μια μεριά και συνεχίζουμε άλλα τρία από την άλλη να σχηματιστεί το άνοιγμα που θα βγάζουμε τις χαρτοπετσέτες....

το πλέκουμε και αυτό όσο είναι το άνοιγμα...

Όταν τελειώσουμε περνάμε στο άνοιγμα που κάνουν τα λουλουδάκια μεταξύ τους...και στο ένα λουλουδάκι από την άκρη του τετραγώνου και πάντα απο την γωνία που γυρίζουμε για να κάνουμε το άνοιγμα....

 περνάμε μια κόκκινη....η ότι άλλο χρώμα σας αρέσει κορδελίτσα...της κάνετε ένα φιογγάκι της βάζατε και μια χαντρούλα...ένα λουλουδάκι..( πω..πω..μου θυμίζω Βέφα..χι..χι..) και έτοιμη η χαρτοπετσετοθήκη  σας..!!!!!!!!

Σε κόκκινο φόντο!!!!!!

Και σε μπλέ.... φόντο...

Προσπάθησα να το κάνω οσο μπορούσα καλήτερα.....έ... δεν είμαι και δασκάλα;;  εν τάξει μαμά της

φίλης;;;!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 

  

  

ΑΛΛΑΓΗ ...ΡΟΤΑΣ....

Παραπλανητικός...τίτλος;;;

Οχι και τόσο θα έλεγα...αφού μας παραπέμπει σε θάλασσες...και ταξίδια..καλοκαιρινά..εκεί εγώ!!!! να μην θέλω να αποχωριστώ..το γαλανό της που ακόμα μοιάζει με καθρέφτη...που στραφτοκοπά κάτω από το λαμπερό φώς του ήλιου...

Πεισματικά το καλοκαιράκι δεν θέλει να αφήσει και εκείνο την θέση του στο...Φθινόπωρο...οι μέρες του τέλειωσαν..ομως εκείνο ξεκλέβει..πότε πότε καμιά ηλιόλουστη μέρα που έχει το θράσος να φανεί..στα μέσα του φθινοπώρου...

Και εγώ, σαν και εκείνο να επιμένω ακόμα μια πινελιά.. καλοκαιριού!!

Αλλάξαμε ρότα....!!!καιρός για κάτι άλλο...με πιο Φθινοπωρινά χρώματα...και πιο χρηστικό..

Εεεεεε..ναί!!!!!αφήσαμε πίσω μας πρός το παρόν τα σπιτάκια...και πιάσαμε τις μολυβοθύκες!!!!

Τις ντύσαμε με χρώμματα..!!!!!

Τις ζωγραφίσαμε σαν μικρά παιδιά..... 

και από τον ενθουσιασμό μας..χι..χι..τι άλλο θα αισθανόμασταν!!!!μετρούσαμε παιδιά...

Ητανε να μην πάρουμε φόρα.. 

Ολα τα χρώμματα..και η φαντασία...

ακούμπησαν επάνω τους...

τις ατέλειες δεν τις βλέπουμε έτσι;;;χι..χι...

Αυτή βιαζότανε ..ήθελε μολύβια..

και οπως το εχουμε ξαναπεί χατίρια δεν χαλάμε..πως θα το κάναμε αυτό σε μιά μολυβοθύκη;...

Και για το τελος...εεεε!!! να μην σας δείξω και την δικιά μου;

Τι χωρίς μολυβοθύκη θα ήμουνα εγώ;;;χι..χι....εδώ φορτωμενη με μπογιές, μαρκαδόρους,στυλούς, γόμες, ξύστρες.... στο χώρο μου..

και μιά.... ολοκληρωμένη άποψη....

Εδώ ο συνήθης ύποπτος κατασκευαστής....Σμαραγδένιος... 

Μετά της δεσποινίδος..εγγονής μας...βεβαίως..βεβαίως...χι..χι.
Τα εύσημα παρακαλώ της ζωγραφικής δικά μου.....χι..χι..χι..!!!!!!  

ΠΩ...ΠΩ.... ΠΩΣ ΠΕΡΑΣΕ Ο ΚΑΙΡΌΣ..!!!!ΚΑΙ Η ΤΥΧΕΡΉ....!!!!

Αλήθεια πως περνάει ο καιρός έτσι;;;
Ακόμα επηρεασμένη από την πανσέληνο είμαι...
Ήθελα να την αφήσω ακόμα ..να ομορφαίνει τον χώρο μου...
αλλά είχα αφήσει το σπίτι μου μες την σκόνη..(βλέπε προηγούμενη ανάρτηση)χι..χι.....και υπάρχει και λόγος που ήθελα να συμμαζέψω...να ξεσκονίσω..να βάλω καθαρά τραπεζομάντιλα..και ότι τέλος πάντων καθαρό...

Εκεί που κοίταζα το ημερολόγιο, βλέπω τον Σεπτέμβρη...πω..πω.. πότε περασε ο καιρός τόσο γρήγορα;;; ουτε που το καταλαβα..!!!

οτι πρίν ένα χρόνο αυτόν τον μήνα ήταν η πρώτη μου φορά που το ένα μου δάχτυλο (μονο αυτό μπορούσα να πατάω..χι..χι )  άρχιζε δειλά δειλά να παταει τα πλήκτρα..αυτού του υπολογιστή...!!
Αφορμή...ήταν ο εγγονός μου που μου είπε...
Γιαγιά θα σου κάνω ένα μπλοκ να γράφεις εκεί μέσα ότι θες..!!!
αφού παϊδάκι μου τα γράφω στο τετράδιο ..γιατί να τα γράφω και εκεί μέσα;; τον ρώτησα..
Άσε με να σου δείξω και μετά αν δεν σου αρέσει το αφήνεις..!!!
τι μέρα ήταν αυτή Θεέ μου;;;
Δίνουν του παιδιού παιχνίδι και δεν το θέλει;;χι..χι..
θυμάμαι πόσος φόβος στην αρχή να μην πατήσω κανένα κουμπί κατά λάθος και σβήσω πράγματα..άλλα και κάθε λίγο τρέχα Άρη...αυτό τι θέλει;; λάθος το έκανα;;
Έβλεπα τα δάχτυλα του να τρέχουν επάνω στα πλήκτρα...και μια φόρα του είπα....σιγά παιδί μου θα ζαλιστεί ο κομπιούτερ τόσο γρήγορα που τα γράφεις δεν θα σε προλαβαίνει ..!!!!! το γέλιο που έπεσε δεν λέγεται χι.χι...όχι να δείτε την ασχετοσύνη μου...όχι ότι τώρα είμαι σχετική.... τέλος πάντων..ώσπου αποφάσισα..να προσπαθήσω και μόνη μου ..άρχισα να εξοικειώνομαι με το μηχάνημα κατά εμένα..σιγά σιγά..
Στο πρώτο μπλοκ που μπήκα ήτανε το 
<<Αστεράτη κουζίνα>> να βρω  μια συνταγή...Το Μαράκι έτσι λένε την φίλη...μου έδωσε τα πρώτα μου φώτα..και την ευχαριστώ  πολύ γι αυτό..μόνο που το μπλοκ της το έχει αφήσει για λίγο..και λυπάμαι.
Έτσι άρχισα να μαθαίνω πράγματα σιγά σιγά ώσπου κάποια μπλοκ μου έκαναν κλικ...και κάποια άλλα κλικ..κλικ..
κάποια στιγμή στο δρόμο των μπλοκ συνάντησα..την Τζίντζερ...ναι την γνωστή μας..Τζιντζερ.. και ότι χρειάστηκα...εκείνη...μαθήματα μλπόκινγκ.....
Σμαραγδένια θα κάνεις εκείνο θα πατάς εκεί..θα μπαίνεις αλλού...
Για στάσου της λέω τι με πέρασες παιδί μου;;;πως θα τα αφομοιώσει όλα αυτά απέξω το κεφάλι μου;;;
Να στα γράψω σε μεηλ μου είπε...
Γράψε μου τα να τα γράφω στο τετράδιο να τα μελετάω και με τα να  πατάω τα πλήκτρα που πρέπει να γίνω μια σωστή μπλοκέρισα..της λέω...και έγινε ο Μέντορας μου...
Κάθε μέρα που περνούσε ολο και πιο πολύ κόσμο (γνωριζα) και επειδή είμαι άτομο που του αρέσει η επικοινωνία... και το χιούμορ...άρχισα να μπαίνω και σε πιο πολλά μπλοκόσπιτα...
Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσες φίλες θα με στήριζαν και θα με παρότρηναν με τον τρόπο τους να  συνεχίσω και πόση αγάπη θα εισέπρατα από εδώ μέσα...
Ούτε πόσο θα άνοιγαν οι ορίζοντες μου....και ποσο θα γέμιζε αγάπη η καρδιά μου ..
Με την τζίντζερ και το Μαράκι την Βιλλιώτη  εχουμε βρεθεί και από 
κοντά...ήτανε σαν να γνωριζόμασταν χρόνια..τελικά τίποτε δεν είναι τυχαίο στην ζωή.
Είμαι  πολύ χαρούμενη και υπερήφανη που με νιώθουνε φίλη τους όπως και πολλές άλλες φίλες..Αντιγόνη..
Χαρά..Παρακέλσο...Ρένα...Εφη.... και πόσες άλλες που για να τις πώ όλες..θα έπρεπε να γράψω ανάρτηση χιλιόμετρο....
Και επειδή δεν γίνεται να περάσει έτσι αυτός ο χρόνος απο μερους μου  χωρίς κέρασμα.. να σας ευχαριστήσω... για τη τόση αγάπη σας...να σας κεράσω μια ρακή..

..ένα ξεροτήγανο..!!!!

 

Και καλά νομίζατε ότι θα την βγάζατε με αυτά;;; 
Όοοοοχι...βέβαία..!!! από τα σχόλια που έγιναν στην προηγούμενη ανατρησή μου με την πανσέληνο....(γι αυτό κλείσανε και τα σχόλια..)
Οποια φίλη κάνει το πρώτο σχόλιο σε αυτήν την ανάρτηση  θα την παρακαλέσω να μου πεί και έναν αριθμό απο το.. 
1 εως το 35...και σε όποια φίλη αντιστηχεί ο αριθμός που θα πεί..και που θα ειναι η σειρα που άφησε το σχόλιο της, εκείνη θα κερδίσει ένα δωράκι απο τα χέρια του Σμαραγδένιου και τα δικά μου....ελπίζω να της αρέσει ..είναι μια μολιβοθύκη....
που ποζάρει γεμάτη χάρη...

στο γνωστό μπαλκόνι......και η τυχερή ειναι η.....
Πέπη...ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΚΑΡΔΙΑΣ...  
έτσι μπορώ να σας δείξω την αγάπη μου..δεν ξέρω άλλο τρόπο
ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ....!!!!!!    

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ...ΓΙΑ ..ΟΛΑ ΤΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ........

Μπλέ....πανσέληνος!!!

Ασημένιο μονοπάτι φεγγαρόσκονης μέσα στο μπλέ της θάλασσας!!!

Μαγευτικό!!!!

Βγήκε να βολτάρει πάνω απο τις πόλεις...τους δρόμους τα σπίτια....

Σκαρφάλωσε  πάνω στις κεραμιδένιες στέγες ... και γλυστρώντας στους λευκούς  ασβεστωμένους τοίχους, τρύπωσε γεμάτο περιέργεια ανάμεσα στις κλειστές γρίλιες ......

Μικρές χλωμές ασημενιες γραμμές ... φώτισαν για λίγο το σκοτεινό δωμάτιο...

Της παρακολουθούσα με την άκρη του ματιού μου να σκαρφαλώνουν ... αργά ... αργά ... προς το ταβάνι....

Αχτίνες φωτός, που ψαχούλευαν την ψυχή μου σαν να μου έλεγαν..!!!!

Τί γυρευεις εκεί μέσα κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους;

Δές η νύχτα σε καλεί.. να σου χαρίσει την πανσέληνο...!!! 

Να την πάρεις στίς χούφτες σου και να σκορπίσεις την λάμψη της ολόγυρα....

Να σκεπάσεις την ασκήμια του κόσμου..!!!!!

Τί ομορφα θα ήταν να το καταφέρναμε αυτό Ρόζυ μου έ;;;

Γύρισε και με κοίταξε με τα όμορφά της μάτια..χωρίς να πεί λέξη...

μάλλον συνφωνείς έ;; 

Και εσύ θέλεις απόψε να βολτάρεις έξω; τι σου κάνει όμως μια πανσέληνος;;

Να είχες ένα ταίρι Ρόζυ μου..θα το βλέπατε παρέα το ολόγιομο φεγγάρι..!!!!έβγαλε έναν αναστεναγμό και κουλουριάστηκε στα πόδια μου..

 Εμένα ομως θα μου επιτρέψεις να αφιερώσω απόψε ένα στίχο στον Σμαραγδένιο μου... θα του πώ....

Στου ουρανού το περιβόλι ανεβήκαμε

κι απο το φώς των αστεριών του ζαλιστήκαμε

έναν δικόμα εκει φιάξαμε παράδεισο

και το κλειδί του το πετάξαμε στην άβυσο.

Εσύ και εγώ,με μια πανσέληνο μονάχα για οδηγό,

στις αγκαλιάς σου πήγαινέ με τα 

ταξίδια,

για μια ζωή που δεν θα είναι πιά η ίδια.

Θέλω τον κόσμο να ξεχάσουμε τον άσκημο,

καιτις καρδιές μας να κρεμάσουμε παράσημο,

πανω στο πέτο μιας ολόγιομης σελήνης,

κι απ την αγάπη μας να δώσουμε και κείνης...!!!!

τι λές  θα του αρέσει;

κούνισε την ουρά της ενθουσιασμένη

Της χαίδεψα λίγο το κεφάλι..και σε λίγο άρχισε να ροχαλίζει!!!!

Τί μου θύμιζε ..τι μου θύμιζε το ροχαλητό;....

Μα...και βέβαια!!!! ποιόν άλλο;; 

Τον Πάκη..!!τον τριχωτό έρωτα της  της Elenas art...   και ξαφνικά μια ιδέα άστραψε στο μυαλό μου...

Ξύπνα Ρόζυ...να δείς...!!!

άνοιξε τα μάτια της και της λέω.....να σου συστήσω τον Πάκη..

δες τον!! είναι φατσούλα σαν εσένα...σου αρέσει;;; 

Γάβ..γάβ..(δυο γάβ είναι ναί)καί κούνησε με χαρά την ουρά της..

Καλά Ρόζυ μου πως κάνεις έτσι;;; το καταλαβαμε οτι σου άρεσε...σταμάτα να κουνάς την ουρά σου...κάτσε φρόνιμα...ακομα δεν τον είδες...απά..πά.πά.. να του στήλουμε και άλλες φωτό σου να σε δεί;;;το ξέρεις οτι και με τον Σμαραγδένιο γνωριστήκαμε με φωτό;; δεν σου το είπα έ;;;ολα θέλεις να τα ξέρεις πιά;; έλα παρε πόζα ...

Μπράβο κορίτσι μου αλλη μία;;

Πολύ ωραία... θα του κάνεις καλή εντύπωση..χι..χι..

Ξέρεις;....είναι λίγο ζηλιαρούλης 

και θελει να του δείξουμε την αγάπη μας με στίχους... και επειδή εμείς είμαστε κορίτσια που δεν χαλαμε χατίρια λέω να του αφιερώσουμε ένα συνφωνείς;

Γάβ..γάβ..γάβ...ααααα!!!! ωραία...

Λοιπόν να του πούμε........

Φίλε Πάκη είσαι φάτσα

κι είσαι απ την ίδια ράτσα

με την Ρόζυ την φλοκάτη

πού ναι και αυτή φευγάτη.

Αν σ αρέσει πές το τώρα

και μην χάνεις ούτε ώρα

κάτω απ του φεγγαριού τον δίσκο

μια χαρά Πάκη σε βρίσκω.

Δές την Ρόζυ την ναζιάρα

πού ναι.πες το μια κουκλάρα

κι αν σου κάνει και της κάνεις

γρήγορα καιρό μην χάνεις.

Μια εσύ και μια εκείνη 

δείτε αντάμα την σελήνη..!!!!

Γάβ...γάβ..γαβ... σου άρεσε έ;;;

Ε!!! δεν πιστεύω να μην του άρέσει;;; ολόκληρη ανάρτηση κάναμε για ελόγου του!!!

 Ελα Ρόζυ μου πάμε να δούμε την πανσέληνο να σκεπάσουμε την ασκήμια του κόσμου...!!!!!!

  

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ..!!!!!!!!!

Με το βλέμμα χαμένο στο άπειρο..
αναζητώντας καιρούς μακρινούς..
βυθίστηκα στην αγκαλια της νοσταλγίας...!!!!!
Στο ραδιόφωνο...τραγούδια της δεκαετίας του 60..με έκαναν να 
χωθώ,βαθύτερα στις αναμνήσεις μου!

Τα χείλη μου..άρχισαν να σιγοψυθιρίζουν τα λόγια τους..
Δεν με ένοιαζε αν εκείνη την στιγμή το χαλί είχε ένα δάχτυλο σκόνη επάνω του....!!!!
Κι αν στα έπιπλα θα μπορούσες να γραψεις το όνομά σου με το δάχτυλο....!!!!
Εγώ,,γύριζα πίσω την ταινία της 
ζωής μου, για να την ξαναδώ..
απο την αρχή!!!!....