ΕΝΑΣ ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ...ΑΝΘΡΩΠΟΣ..!!

Τώρα που πήρα φόρα... φόρα κατηφόρα.. και μια και βρισκόμαστε ακόμα στον κόσμο των παραμυθιών...είπα να σας πω ένα ακόμα παραμύθι.. που γράφτηκε και αυτό όπως και τα άλλα μου όταν ήταν πολύ μικρά τα εγγόνια μου..πριν από πολλαααα πολλαααα χρόνια λέμε .. και μου ζητούσαν να τους πω.. άαααλλα παραμύθια γιαγιά όχι σαν αυτά  που τα ξέρουμε..! 
Τι να κάνω πείτε μου...όταν με κοιτούσαν με εκείνα τα τσαχπίνικα ματάκια τους .... άρχιζε τότε ... η κόκκινη κλωστή δεμένη .. στην ανέμη τυλιγμένη ... να ξετυλίγεται και να βάζει τα πουλιά να μιλάνε...!
Όταν τα μικρά μου μεγάλωσαν.. οι παραμυθο-ιστορίες μου έμειναν κλεισμένες στο συρτάρι..!!
Και ήρθε ο καιρός κάποτε  πριν 4 χρόνια ...να γίνει αυτός ο χώρος εδώ και να γίνω και εγώ μια μπλόκερς..με όλα τα συνεπακόλουθα..να μάθω... να νιώσω... να συμπονέσω..να χαρώ και προπαντός να κάνω φίλες που ποτέ δεν περίμενα να βρω σ αυτόν τον όμορφο για μένα χώρο..!   
Και ήρθε ο Φεβρουάριος του.. 2012..που  η πιο μεγάλη ζωγράφος-φίλη η Μαρία η Βιλλιώτη  που έχει το μπλοκ Πνοές Τέχνης...και που όλοι νομίζω ότι την ξέρετε....και που είχα την τιμή να την γνωρίσω πολύ αργότερα από κοντά ...είχε την ευγενή καλοσύνη να  εικονογραφήσει αυτό το μικρό μου παραμύθι ..και όχι μόνο..!! 
Το είχα παρουσιάσει και παλιά.. αλλά αυτήν την φορά χάρη στην ιδέα της Αριστέας μας  Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι.  ήταν η αφορμή να το θυμηθώ  και να θέλω  ακόμη μια φορά να την ευχαριστήσω για την μεγάλη τιμή που μου έκανε..!!
Το παραμύθι  αυτό   απευθύνεται σε πολύ  μικρά  παιδιά .. αν είστε και εσείς μικρό παιδί... ελάτε να το διαβάσουμε μαζί...και να το θυμηθούμε ξανά   στις ....Πνοές Τέχνης  ..!!!  
 Ευχαριστώ πάρα πολύ εκ των προτέρων.. όσους φίλους  περάσουν από εδώ και  αφήσουν την αθωότητα των παιδικών τους χρόνων να τους τυλίξει απλά και τρυφερά..χαρίζοντας τους ένα χαμόγελο..!!!

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ..!!!

Ελάτε να παραμυθιαστούμε, να περάσουμε όμορφα.. να χαμογελάσουμε..σαν να είμαστε παιδιά..!!

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΣΟΦΙΤΑΣ..!!

Το σπίτι με την κόκκινη κεραμιδένια στέγη ξεχώριζε σαν στολίδι  ανάμεσα στα άλλα πιο ψηλά σπίτια, με την όμορφη γεμάτη λουλούδια αυλή του.
Όταν ερχόταν η Άνοιξη το πρώτο πράγμα που έκανε, ήταν να αγγίξει  με τ ακροδάχτυλα της την κερασιά που βρισκόταν στην αυλή του.
Και εκείνη να πλημμυρίζει τα κλαδιά της με τα πιο όμορφα ροζ  λουλούδια της.
Ήταν το ωραιότερο σπίτι στην περιοχή εκείνη και το μοναδικό που είχε
σοφίτα κάτω από τα κόκκινα κεραμίδια του. 

Αυτή η σοφίτα όμως, ήταν για την Αλεξάνδρα ένα απαγορευμένο μέρος.
Η μητέρα της πάντα της έλεγε να μην ανεβαίνει εκεί επάνω, γιατί μπορεί να χτυπήσει στα σκοτεινά και εκτός αυτό υπήρχαν πράγματα παλιά που δεν την ενδιέφεραν.
Ελα όμως που η  Αλεξάνδρα ήταν πολύ περίεργη όπως άλλωστε και τα περισσότερα παιδιά του κόσμου και η κλειστή πόρτα της την τραβούσε σαν μαγνήτης.
ΟΙ ερωτήσεις η μια μετά την άλλη έτρεχαν στο μυαλό της.
Γιατί η πόρτα της σοφίτας ήταν πάντα κλειστή;
Γιατί η μητέρα της δεν την άφηνε να ανέβει;
Μήπως είχε κανένα κρυμμένο  θησαυρό; υποσχέθηκε στον εαυτό της πως κάποια μέρα θα ανακάλυπτε το μυστικό της σοφίτας.!!
Και η μέρα αυτή δεν άργησε να έρθει ...η μέρα που θα έμενε αξέχαστη στην Αλεξάνδρα.
Ήταν τότε  που όλοι έλειπαν από το σπίτι και δεν άφησε  την ευκαιρία να πάει χαμένη.
Χωρίς να χάσει καθόλου καιρό ανέβηκε τα σκαλιά που οδηγούσαν στην σοφίτα. 
Με την καρδιά της να χτυπά δυνατά, έσπρωξε την πόρτα που άνοιξε τρίζοντας παραπονεμένα.
Για μια στιγμή δίστασε. Έκανε  να γυρίσει πίσω .Η περιέργεια της όμως
ήταν τόση, που την έσπρωξε στο εσωτερικό της . Το μισοσκόταδο την αγκάλιασε ολόκληρη. Στην αρχή φοβήθηκε. Μόλις όμως τα μάτια της συνήθισαν το σκοτάδι, άρχισαν να κοιτάζουν τριγύρω... ίσως κάπου εδώ να κρύβεται ο θησαυρός  συλογίστηκε.!!
Άρχισε να ψάχνει μέσα στα σκονισμένα πράγματα. Την προσοχή της τράβηξε μια ξύλινη παλιά  κασέλα, που βρισκόταν σε μια γωνιά.
Πλησίασε και άρχισε να την περιεργάζεται προσεχτικά..!!
Ήταν μαυρισμένη και σκονισμένη από την πολυκαιρία και τα σκαλιστά  στριφογυριστά της  στολίδια, δύσκολα ξεχώριζαν στο μισοσκόταδο.
Ένα παχύ στρώμα σκόνης είχε καθίσει για τα καλά επάνω της  και την σκέπαζε σαν πέπλο.

Άπλωσε το χέρι της και τίναξε την σκόνη που σηκώθηκε σαν σύννεφο.
Ήταν σίγουρη τώρα, ότι εκεί μέσα κρυβόταν κάποιος θησαυρός.
Ίσως να έβρισκε  μαργαριτάρια φερμένα από εξωτικά νησιά. Διαμάντια και ρουμπίνια, κοσμήματα στολισμένα  με πολύτιμες πέτρες . Χρυσές λίρες που είχαν κρύψει εκεί οι πειρατές....!!!

Σήκωσε το καπάκι αργά περιμένοντας να αντικρίσει όλα αυτά που πέρασαν σαν αστραπή από το μυαλό της.
Αυτό που έβλεπε δεν το πίστευε..!!
Η ξύλινη κασέλα, ήταν γεμάτη  με παλιά ρούχα τακτοποιημένα όμορφα στην σειρά.

Έκατσε στο πάτωμα απογοητευμένη. Ώστε αυτός ήταν ο θησαυρός που νόμιζε ότι θα έβρισκε; τι κρίμα μουρμούρισε κι έκανε να ξανακλείσει την παλιά κασέλα. Το ξανασκέφτηκε  όμως .Αν κάτω από τα παλιά ρούχα βρισκόταν αυτό που γύρευε; Αλήθεια τι έψαχνε να βρει ούτε και εκείνη ήξερε τώρα .
Άρχισε να ανασκαλεύει τα ρούχα, να τα βγάζει και να τα ακουμπά στο πάτωμα.
Όλα ήταν φορεμένα με ξεθωριασμένα χρώματα .. εκεί ήταν το πρώτο πλεχτό ζακετάκι της, εκεί και το ροζ φορεματάκι της με τον μεγάλο λευκό φιόγκο, που το πέρασμα του χρόνου είχε αφήσει την χλομάδα του φεγγαριού.
Όλα τα αγαπημένα της παλιά ήταν εκεί φυλαγμένα με προσοχή. 
Θα είχε αδειάσει σχεδόν την κασέλα, όταν τα δάχτυλα της  άγγιξαν ένα ύφασμα αλλιώτικο απ τα άλλα.
Το τράβηξε έξω και το ξεδίπλωσε. Ένα μεταξένιο κεντίδι  άπλωσε στα πόδια της Αλεξάνδρας, όλου του κόσμου τα πλουμιστά λουλούδια.. μαγικά πουλιά..χρυσοκέντητους  στραυραετούς και ξωτικά.
Γαλάζιες θάλασσες και καράβια ταξιδιάρικα.. ήλιους.. φεγγάρια κι αστέρια  ασημοσκεντημένα.

Μαγεύτηκε από τα χρώματα και την ομορφιά του η Αλεξάνδρα... ήταν βέβαιη ότι κάπου το είχε ξαναδεί.
Ξάφνου   θυμήθηκε.!! Ήταν η γιαγιά της εκείνη που το κέντησε..!! ήταν μικρούλα όμως την θυμόταν  να το κρατά στα χέρια της και να περνά στην βελόνα της  πότε κόκκινες, πότε γαλάζιες και πότε ασημένιες και χρυσές κλωστές και εκείνες να γίνονται επάνω στο μεταξωτό πανί, ουρανός και θάλασσα..λουλούδια και νεράιδες.
Όποιος το έβλεπε  σίγουρα ότι φτιάχτηκε από χέρια ανθρώπου. Τόσο όμορφο ήταν.
Την προσοχή της τράβηξε μια μικρή ηλιαχτίδα, που τρύπωσε κρυφά από μια χαραμάδα του κλειστού παραθύρου και θέλησε να παίξει με την κεντημένη γοργόνα.
Το κορμί της, μισό ανθρώπινο και μισό σκεπασμένο με ασημένια λέπια, γυάλιζε κάτω από το χλωμό φως της παιχνιδιάρας ηλιαχτίδας.
Τα μαλλιά της, χρυσές ξανθές μπούκλες κυμάτιζαν σαν αληθινά στην πλάτη της  και στο κεφάλι της φορούσε το ωραιότερο στεφάνι, που είχε δει ποτέ της η Αλεξάνδρα.
Ήταν φτιαγμένο από κατακόκκινα κοράλλια και πολύχρωμα κοχύλια, από μακρινούς θαλασσόκηπους.
Εκείνο όμως που της έκανε περισσότερη εντύπωση, ήταν τα μάτια της .Γαλάζια σαν την θάλασσα την κοιτούσαν κατάματα σαν να της έλεγαν.
Δώσε μου το χέρι σου να σε ταξιδέψω .. εκεί που κανείς δεν ταξίδεψε ποτέ...και η Αλεξάνδρα άπλωσε το χέρι της.. ένιωσε να γίνεται ελαφριά σαν πούπουλο και η γοργόνα την πήρε μαζί της.

Για πότε βρέθηκαν.. στην αγκαλιά της θάλασσας.. εκεί που χιλιάδες πολύχρωμα  ψάρια κολυμπούσαν γύρω τους, σχηματίζοντας χορευτικές φιγούρες..!! 

Μπροστά τους  τώρα απλώνονταν ένα θαλασσινό λιβάδι γεμάτο  κοράλλια που τα χρώματα τους ήταν  σαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου.

Η μικρή γοργόνα ήξερε απ έξω και ανακατωτά όλες τις σπηλιές,  εκεί που ζούσαν οι νεράιδες της θάλασσας ..εκείνες είχαν αναλάβει να ταΐζουν τα ορφανά  ψαράκια που οι γονείς τους είχαν πιαστεί στα δίχτυα των ψαράδων...!!

Ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο όμορφος  ήταν ο μαγικός κόσμος
της μικρής γοργόνας. 
Για μια στιγμή την ένιωσε να γίνεται ανήσυχη.
Τι συμβαίνει; την ρώτησε.
Έλα γρήγορα  της απάντησε  η μικρή γοργόνα, τραβώντας την από το χέρι.. ανεβαίνοντας στην επιφάνεια της θάλασσας.
Όταν έφτασαν επάνω , άγρια θεόρατα  κύματα έπαιζαν με ένα καράβι σαν να να ήταν καρυδότσουφλο.

Πότε το κατέβαζαν σε νερένιους γκρεμούς και πότε το ανέβαζαν σε αφρισμένα βουνά... σίγουρα θα βούλιαζε μαζί με τους ναύτες του, αν η μικρή γοργόνα δεν πρόσταζε τον άνεμο να κοπάσει την δύναμη του.
Εκείνος  υπακούοντας στις προσταγές της, χαμήλωσε την ανάσα του, ώσπου έγινε μια θαλασσινή αύρα.

Η γαλήνη ξαναγύρισε στα κύματα και το μικρό καράβι μπόρεσε να συνεχίσει το ταξίδι του αφήνοντας  πίσω του μια γραμμή από αφρό,καθώς απομακρυνόταν στο βάθος του ορίζοντα,η Αλεξάνδρα διέκρινε στην πλώρη του την μικρή γοργόνα να στέκεται ακίνητη και να κοίτα την θάλασσα.

Στάσου μην φεύγεις...!! της φώναξε, μα εκείνη δεν φάνηκε να την ακούει...!!!
Αλεξάνδρααα!!! που είσαι; άκουσε την μητέρα της να την φωνάζει.
Τινάχτηκε ξαφνιασμένη. Στην αγκαλιά της κρατούσε ακόμα το μεταξωτό κεντίδι της γιαγιάς της...!!! 
Τι κρίμα σκέφτηκε, ξέχασα να ρωτήσω πως λέγανε την μικρή γοργόνα.
Να ήταν άραγε η αδελφή του Μέγα Αλέξανδρου;

 Αυτό ήταν το δικό μου παραμύθι στην πρόσκληση της αγαπημένης μας φίλης  της Αριστέας  ξέρετε εκείνη που κάνει τα δρώμενα ντε; που μας προτρέψει να γράψουμε το δικό μας παραμύθι.
στο μπλοκ της θα βρείτε τις συμμετοχές και τα παραμύθια που ήδη έχουν δημοσιευτεί..διαβάστε τα και αφήσετε ένα σχόλιο.. θα χαρούν πολύ εκείνοι που τα έχουν γράψει να τους πείτε την γνώμη σας..!!΄
Όλες οι εικόνες είναι από το ίντερνετ.
Να έχετε αγαπημένη μου παρέα μια όμορφη εβδομάδα.. !!!

  

Ο ΠΕΤΡΗΣ...Ο ΚΟΚΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΑ....ΓΡΑΜΜΑΤΑ..!!!!

 Ηρθε η ώρα νομίζω αγαπημένη μου παρέα..να σας δείξω τι έκανα στο μάθημα του σεμιναρίου της Μαρίας....!!!!

 Οπως βλέπετε εγώ έκανα παιδικό σχέδιο....!!!αφού ήμουν η πιο μικρή μαθήτρια..!!!τα άλλα κορίτσια τα είδατε στην προηγούμενη ανάρτησή και σίγουρα στο φέης..
Δεν σας το έδειξα από την αρχή... όχι για κάποιον λόγο .. ούτε για να σας  εξάψω την περιέργεια....
απλώς έπρεπε να συνεχίσω τα μαθήματα μοναχή μου...για να ολοκληρώσω με λίγες ακόμα ζωγραφιές ένα μικρό μου παραμύθι...!!
Δεν ξέρω αν τα κατάφερα καλά η... ίσως μέτρια..όπως όμως και να είναι εγώ το χάρηκα ... το ευχαριστήθηκα .. και αυτό με γέμισε χαρά...και όπως λέμε η προσπάθεια μετράει..!! για να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα θα πρέπει να πάρω την δασκάλα αποκλειστική..!! όποτε φίλοι μου αρκεστείτε με αυτό που βλέπετε..και απολαύσετε..!!
Κάτω από τις εικόνες (αν και δεν χρειάζεται γιατί είναι οφθαλμοφανές) ) αναγράφονται..ονόματα..!!

Ο ΠΕΤΡΉς Ο ΚΟΚΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ.

Μια  φορά  σ ένα πολύ όμορφο χωριό, ζούσε ένα παιδί που το έλεγαν Πετρή. 
Όλη μέρα του άρεσε να τρέχει στα χωράφια και να κάθεται όταν κουραζόταν κάτω από τα μεγάλα δέντρα, να ακούει το γλυκό κελάδημα των πουλιών, να γελάει με τον φοβητσιάρη λαγό, που με τον παραμικρό θόρυβο έτρεχε να κρυφτεί στην φωλιά του.

   

                                   Ρούλα
Κάθε πρωί πήγαινε στην αυλή τους να ταΐσει  τις κότες και να χαζέψει τον κόκορα τους που περπατούσε καμαρωτός  και περήφανος σαν βασιλιάς.

                             το πρωτότυπο της Μαρίας βιλλιώτη
                                και από κάτω το αντίγραφο...μην γελάτε καλέ;

                                               Ρούλα
Όμως ήρθε ο καιρός να πάει ο Πετρής στο σχολείο και από τότε όλα άλλαξαν, γιατί  δεν τα πήγαινε καλά με τα γράμματα.
Ουφ...!! αναστέναζε, κάθε φορά που  προσπαθούσε να τα γράψει.
Όλα του φαίνονταν δύσκολα. Πάντα τα μπέρδευε.
Στο Αλφα ξεχνούσε να βάλει την γραμμούλα στη μέση και  το μπέρδευε με το Λάμδα.
Το Ξί.. το έλεγε Ψι.. αλλά,  αυτά που τον δυσκόλευαν περισσότερο ήταν το Βήτα με το Θήτα.
Τον δυσκόλευαν συνέχεια τα κουλουράκια και οι γραμμούλες.
Τι θα γίνει με σένα Πετρή μου; του έλεγε η μαμά του. Πότε θα μάθεις γράμματα;  συνέχεια τα φορτώνεις στον κόκορα...!!!
Είναι αλήθεια ότι η καλύτερη ώρα για τον Πετρή, ήταν η ώρα που χτυπούσε το κουδούνι του σχολείου.. για να σχολάσουν.
Τότε έτρεχε γρήγορα.. γρήγορα στο σπίτι του, άφηνε την τσάντα του που ήταν και βαριά από τα γράμματα και πήγαινε να τρέξει  στα χωράφια και να ξαπλώσει μέσα στις κατακόκκινες  παπαρούνες.
Εκεί που άκουγε τα πουλάκια του ήρθε ξαφνικά μια ιδέα..!!
Αφού η μαμά του  του έλεγε συνέχεια πως φόρτωνε τα γράμματα στο κόκορα, γιατί να μην το έκανε; 
Μια και δυο  λοιπόν, πάει στο κοτέτσι και πιάνει το κόκορα τον περήφανο και καμαρωτό που έμοιαζε σαν βασιλιάς όταν περπατούσε και άρχισε να του φορτώνει τα γράμματα.
Πιάνει πρώτα το Αλφα και το βάζει στην πλάτη του κόκορα...μετά βάζει το Βήτα, το Γάμα, το Δέλτα, το Εψιλον. 
Σιγά  σιγά, του φόρτωσε όλη την άλφα-βήτα.Μερικά του έπεφταν κάτω. όμως όταν  κατάφερε να τα βάλει σχεδόν  όλα του είχε μείνει όμως ένα γράμμα στο χέρι.
Αυτό ο Πετρής δεν ήξερε που να το βάλει ..  το γράμμα  ήταν  το Ομικρον  που όπου και να το έβαζε γλιστρούσε και έπεφτε κάτω. 
Σκέφτηκε από εδώ...σκέφτηκε από εκεί και στο τέλος βρήκε την θέση που θα έβαζε το Ομικρον .
Το λειρί  στο κεφάλι του κόκορα ήταν κατάλληλο για ένα γραμμα ολοστρόγγυλο όπως το Ομικρον.
Χαρούμενος  ο Πετρής που ξεφορτώθηκε τόσο εύκολα τα γράμματα ,κοίταξε ευχαριστημένος τον κόκορα.. τον περήφανο και καμαρωτό, που έμοιαζε πια σαν βασιλιάς έτσι που ήταν σαν στέμμα  το όμικρον στο κεφάλι του.

   

                              Ρούλα
Μα η χαρά του, δεν κράτησε πολύ ώρα,γιατί θέλοντας ο κόκορας να κάνει κικιρίκου, τεντώθηκε , τίναξε τα φτερά του δυνατά και το κακό δεν άργησε να γίνει..!! 
Όλα τα γράμματα σκόρπισαν κάτω, πέφτοντας δεξιά κι αριστερά.

   

                           Ρούλα
Τι να κάνει ο Πετρής,είδε κι απόειδε πως δεν γινόταν να φορτώσει τα γράμματα στο κόκορα, τα μάζεψε από κάτω, τα έβαλε ξανά μες την τσάντα του και αποφάσισε από εδώ και πέρα να τα πηγαίνει καλά μαζί τους.

                               Ρούλα
Γιατί κατάλαβε πως τα γράμματα είναι για τους ανθρώπους και όχι για τους κοκόρους..!!!
                      ΤΕΛΟΣ 
Αγαπημένη μου παρέα  αυτό ήταν ένα διδακτικό  παραμυθάκι για μικρά..παιδιά  και για όσους νιώθουν ακόμα  παιδιά.. ελπίζω να σας άφησε μια καμπύλη   χαμόγελου στα χείλη... η οποία ισιώνει τα στραβά... μην το ξεχνάτε...!!
Να περνάτε όμορφα με ότι και να κάνετε.
Καλό υπόλοιπο καλοκαιράκι....!!!

ΝΑ ΣΑΣ...ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣΩ;

ΜΕ...ΔΥΟ ΕΠΟΧΕΣ ΑΛΛΙΩΤΙΚΕΣ;

-Λοιπόν γιαγιά;
-Τι λοιπόν Αγγελικούλα μου;
-Δεν θα μου πεις το παραμύθι που μου υποσχέθηκες;

-Και βέβαια θα σου το πω. Σου έχω χαλάσει ποτέ εγώ χατίρι; μόνο που αυτήν την φορά, λέω να αφήσουμε το παραμύθι να ξεκουραστεί στον κόσμο της φαντασίας και να σου πω μια αληθινή ιστορία..που δεν θα έχει νεράιδες και βασιλόπουλα, ούτε θηρία που ρουφάνε την θάλασσα με μια ανάσα, αλλά ούτε και δράκους που ζούνε σε  απόμακρα κάστρα.
-Και τι θα έχει γιαγιά;
-Κάνε λίγη υπομονή Αγγελικούλα μου και θα καταλάβεις.
Και εκείνη, που πάντα της άρεσαν οι ιστορίες και τα παραμύθια της γιαγιά της,κάθισε κοντά της όλο αυτιά..περιμένοντας να αρχίσει η γιαγιά της την ιστορία που της είχε υποσχεθεί, ενώ έξω ο άνεμος σιγοσφύριζε το τραγούδι του.!
Η Ροζαλία που μέχρι εκείνη την στιγμή έπαιζε με το κουβάρι απ το πλεχτό της γιαγιάς, μόλις είδε την Αγγελική να κάθεται κοντά της, παράτησε του κουβάρι που τις ξέφυγε γλιστρώντας κάτω από την πολυθρόνα και κουλουριάστηκε στα πόδια της, κουνώντας την ουρά της και τεντώνοντας τα αυτιά της  έτοιμη θαρρείς να ακούσει του κόσμου τα περίεργα.

-Λοιπόν γιαγιά;
-Λοιπόν Αγγελικούλα μου,θα σου πω την ιστορία των δύο εποχών.
-Σαν την Άνοιξη και τον Χειμώνα;
-Όχι... αυτές οι εποχές δεν έχουν καμιά σχέση με εκείνες που ξέρεις...και επειδή δεν έχουν όνομα θα πούμε την πρώτη εποχή.. Χ.Τ.και την δεύτερη..εποχή..Μ.Τ.
-Τι εποχές είναι αυτές γιαγιά; δεν της έχω ξανά ακούσει.!!!
-Θεέ των γάτων!!  τι είναι πάλι τούτο!εγώ ξέρω το Καλοκαίρι,το Φθινόπωρο,τον Χειμώνα και την Άνοιξη... τα δίχρωμα μάτια της Ροζαλίας.( το ένα γαλάζιο και το άλλο πράσινο),ανοιγόκλεισαν γεμάτα απορία, καθώς η περιέργεια της είχε φτάσει στα ύψη.!!
Η γιαγιά, αφού στερέωσε τα γυαλιά της στην μύτη της, ακούμπησε το πλεχτό της στα γόνατα, και άφησε το βλέμμα της να πλανηθεί έξω από το παράθυρο.
-Πριν από λίγα χρόνια, στην εποχή Π.Τ. ήταν μια οικογένεια που ζούσε πολύ ευχαριστημένη.
Η κάθε μέρα που περνούσαν ήταν χαρούμενη.. τα βράδια τους μαζεμένοι γύρω από τραπέζι συζητούσαν πως περάσαν την μέρα τους.

Ο μπαμπάς,έλεγε πόσο κουράστηκε στην δουλειά του .. αλλά μετά από τόσο ωραίο φαγητό η κούραση του είχε πάει περίπατο..
Τα παιδιά ενθουσιασμένα από την εκδρομή που είχανε πάει αυτήν την ηλιόλουστη μέρα, δεν σταματούσαν να συζητάνε πόσο καλά περάσανε.

Και η μαμά,περήφανη που άρεσε σε όλους το καλομαγειρεμένο φαγητό της τους είχε ακόμα μια έκπληξη...ένα ωραίο μυρωδάτο γλυκό , είχε κάνει την εμφάνιση του επάνω στο τραπέζι, ενώ η μοσχοβολιά του είχε απλωθεί σε όλο το σπίτι.
Τις απογευματινές ώρες, καθισμένοι στην βεράντα οι γονείς απολάμβαναν το απογευματινό καφεδάκι τους

κοιτάζοντας  τον ήλιο που έκανε την τελευταία του βουτιά πίσω από τον λόφο βάφοντας Αγγελικούλα μου τον ουρανό πορτοκαλί.

Στην αυλή τα παιδιά έτρεχαν κυνηγώντας το ένα τ άλλο ενώ οι φωνές τους και τα γέλια γέμιζαν τον αέρα...

 Κι όταν η νύχτα κατέβαζε τα μαβιά της πέπλα να σκεπάσει τον κόσμο και το φεγγάρι
ξεκινούσε για βραδινό του ταξίδι, τότε ερχόταν η ώρα της γιαγιάς με τα παραμύθια της... μια φορά κι έναν καιρό....και τα παραμύθια ακουμπούσαν απαλά στα βλέφαρα των παιδιών, μέχρι να έρθει ο ύπνος να τα πάρει.
-Σαν και μένα γιαγιά μου;
- Ναι Αγγελικούλα μου..σαν και σένα.
-Αχ!! τι ωραία θα ήταν να ζούσα και εγώ σε κείνη την εποχή την.... πως την είπε η γιαγιά;
θα έτρεχα με τα παιδιά στον κήπο, θα κυλιόμουν στο γρασίδι, και θα έπιανα πότε πότε κανένα ποντικάκι που θα προσπαθούσε να μου ξεφύγει  όπως το κουβάρι από το πλεχτό της γιαγιάς..σκεφτόταν η Ροζαλία και αναστέναξε όπως αναστενάζουν οι γάτες...
-Λοιπόν γιαγιά;
-Λοιπόν Αγγελικούλα μου..εδώ μπορούμε να πούμε πως τελειώνει η πρώτη εποχή..με την επίσκεψη μιας κυρίας, που ήρθε και στρογγυλοκάθισε στο σπίτι και από τότε άλλαξε και η ζωή της οικογένειας.. 
Με τον ερχομό της άρχισε και η εποχή..Μ.Τ.
-Αμάν καλέ γιαγιά θα με τρελάνεις.. πια!.. τι εποχές είναι αυτές;και πια είναι η κυρία αυτή που άλλαξε την ζωή τους;
-Την άλλαξε μικρή μου.. γιατί αυτή η κυρία .. ήξερε τόσα πολλά πράγματα που όσοι την έβλεπαν και την άκουγαν .. έμεναν με ανοιχτό το στόμα.
Στην αρχή καμάρωναν που την είχαν στο σπίτι τους. ήξερε τα πάντα ..ήξερε τι γινόταν από την μια άκρη του κόσμου ως την άλλη... και όχι μόνο.
Επειδή ήθελε να την προσέχουν όλοι... όταν άρχιζε μαι ιστορία.. ποτέ δεν την τελείωνε την ίδια μέρα και η μαμά για να μην χάσει την συνέχεια της ιστορίας είχε κάψει αρκετές φορές το φαγητό και για γλυκό; ούτε λόγος να γίνεται..δεν υπάρχει χρόνος πια.
Ο μπαμπάς με το που μπαίνει στο σπίτι κάθεται κοντά της δεν θέλει κανένας να τον ενοχλεί,την ώρα που την ακούει..και κείνη να λέει.. να λέει ..να λέει και τι δεν έλεγε..
Το τάδε αυτοκίνητο να πάρετε...έχει υδραυλικό τιμόνι και ηλεκτρικά τζάμια.
Αυτήν την σκούπα να πάρετε είναι η καλύτερη .. ρουφάει την σκόνη και δεν κουράζει την νοικοκυρά.
Το καθαρέξ με μπλε και πράσινους κόκκους πλένει μόνο του χωρίς να βάλετε τα χέρια σας στο νερό.
Όσο την άκουγαν  τόσο περισσότερα πράγματα αγόραζαν που πολλές φορές τους ήταν και αχρείαστα.
Τα παιδιά τώρα πια κοιμούνται χωρίς παραμύθια..βυθισμένα στις πολυθρόνες την  παρακολουθούν και το χαμόγελο σπάνια κάνει την εμφάνισή του πια.
Είχε γίνει μέλος της οικογένειας και κανένας δεν μπορούσε να κάνει χωρίς εκείνη.
Εεεε στάσου γιαγιά πήρες φόρα.. νομίζω ότι τόση ώρα μου μιλάς για την τηλεόραση.. έτσι δεν είναι;

-Έτσι είναι Αγγελικούλα μου. Το ήξερα εγώ πως είσαι έξυπνο παιδί.!!
-Και βέβαια είμαι..!! απάντησε όλο καμάρι εκείνη... αφού κατάλαβα ότι η πρώτη εποχή είναι η εποχή ..Χ.Τ. Χωρίς τηλεόραση.. και η δεύτερη Μ.Τ.με τηλεόραση...όμως εγώ όσες εποχές και να αλλάξουν πάντα θα αγαπώ τα παραμύθια σου.
Εκείνα με τους δράκους και τις νεράιδες, τις μάγισσες και τα βασιλόπουλα και ας πήγαν στην χώρα της φαντασίας είπε η Αγγελική και χάιδεψε την Ροζαλία που είχε αποκοιμηθεί γουργουρίζοντας στη αγκαλιά της..!!!
Σε λίγο και τα δικά της βλέφαρα..άρχισαν να βαραίνουν..ο ύπνος ερχόταν να τα κλείσει..!!!.
Ονειρα γλυκά Αγγελικούλα μου..!!!
Εδώ  μπορούμε να πούμε πως έζησαν αυτοί καλά και εμείς όχι...καλύτερα...!!!

Αγαπημένοι μου φίλοι....γι αυτήν  την μικρή αυτή  ιστορία και  για τις ζωγραφιές ευθύνομαι μόνο εγώ ..μην τα βάλετε με κανέναν άλλον..!!χι.χι...   να έχετε έναν όμορφο και χαμογελαστό μήνα..το ξέρω πως είναι δύσκολο μα.... με λίγη καλή θέληση  ίσως τα καταφέρουμε..!!!!!!