Κάποτε.....πρίν από πολλά πολλά χρόνια...... ήτανε δυο μικρα δεντράκια το ένα ήταν στο βορρά......
το άλλο στο Νότο...
Τώρα πως έγινε να βρεθούνε φυτεμένα μαζί σ ένα τόπο κανείς δεν ξέρει....ίσως η μοίρα τους ...ισως η τύχη τους......ισως το πεπρωμένο τους.
Πες τε το όπως θέλετε...
Τα δυό μικρά δεντράκια ήταν....αδύνατα...πάνω που βγάζαν τα πρώτα τους φιλαράκια...
Το ένα ήταν ενας πλάτανος....
και το άλλο μια λυγαριά...τοσο μκρή και ντελικάτη που έλεγες πως με το παραμικρό φύσημα τ ανέμου θα σπάσει...ομως ο νεαρός πλάτανος ήταν εκει... και εκεινη ήξερε πως δεν θα την αφηνε να παθει τίποτε...
Σιγά σιγά με τα χρόνια ο πλάτανος έγινε ένα όμορφο γερό δέντρο..γεμισε φύλλα και απλωσε τα κλαδιά..του.... πανω απο την λυγαριά..
Το θεωρούσε καθήκον του να την προστατεύει....
Τους χειμώνες χαμήλωνε τόσο τα κλώνια του ...ωστε να μην μπορεί ο βοριάς που φυσούσε να την παγώσει....
Τα καλοκαίρια πύκνωνε πολύ τα μεγαλα του φύλλα να μην την ζεστένει τόσο πολύ ο ήλιος και την κάψει...
Και εκεινη θέλοντας να τον ευχαριστήσει άνθιζε...και σήκωνε οσο μπορούσε ψηλά σαν να ήθελε να τον φτάσουν.... τα μικρα της λουλουδάκια....
Οσο μεγάλωναν τοσο οι ρίζες τους άπλωναν... και εφτασαν το ένα τ αλλο και μπλέχτηκαν τοσο που δεν μπορούσες πια να τις ξεχωρίσεις...
Τα χρόνια πέρασαν.....μισός αιώνας!!!!!!!...... το κορμί του γέρου πλάτανου ... εβγαλε ρόζους...που μαρτυρούσαν τα χρόνια που τον βάρεναν.....
και η μικρή λυγαριά δεν έβγαζε πια τόσο καταπράσινα φύλλα.....πως πέρασαν τόσα χρόνια... και δεν το είχαν καταλαβει;...
Δεν τους αφησε να το καταλαβουν..... η αγαπη ...η τρυφερότητα.....η κατανόηση...ο σεβασμός...η προσφορά... που ειχαν ο ενας για τον άλλο..
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ........!!!!!!!!!!!!!