ΚΑΠΟΙΟΣ...ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ...

 Με χαρούμενο τραγουδάκι είπα να ξεκινήσω την μέρα και την εβδομάδα μας, για να μας πάει καλά!

Μεγάλωσα πια και λέω να τα ξεχνάω γενέθλια και γιορτές, αλλά εκείνα δεν με ξεχνούν και  συνωμοτούν μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια μου, να μου τα θυμίζουν.😉 και όχι μόνο, αφού είχα και από το αγαπημένο μου Κανελλάκι, ευχές και δωράκια που με έκαναν πολύ χαρούμενη.

Θα μου πείτε μα σήμερα είναι η γιορτή σου πότε πρόλαβε; Καλέ για τα γενέθλια  που ήταν στις 30 του Νοέμβρη και για την γιορτή μου!

Η γιορτινή χάρτινη τσάντα γεμάτη από  δώρα καρδιάς, σε έβαζε κατευθείαν στο κλίμα των γιορτών.

Ενα χουχουλιάρικο κασκόλ με του ίδιου τύπου καλτσάκια, θα με ζεσταίνουν τον χειμώνα που θα έρθει, επίσης θα περνάω την ώρα μου διαβάζοντας την Ιζαμπέλ Αλιέντε...Η σοκολάτα υγείας όπως θα παρατηρήσετε μας γλύκανε πριν να προλάβει να κάνει το μανεκέν.🤣 
  Αλλά εκείνο που ήταν η ουσία για μένα είναι η καρτούλα που συνόδευε τις ευχές της, μετά μουσικής παρακαλώ!!!

Ασε δε που η οικογένεια  μου όλοι βάλανε ρεφενέ και μου πήραν καινούργιο κινητό, γιατί το δικό μου έπνεε τα λοίσθια...😊 

Συνοδευόμενο και από ένα βιβλίο... 

Καλά με τρέλαναν...Από την μία δεν θέλω να ξοδεύονται γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι, από την άλλη όμως θα ομολογήσω πόσο πολύ χάρηκα, όχι τόσο για τα δώρα, αλλά για την ουσία των ευχών που είχε μέσα η καρτούλα τους! τους. 

 Αυτή είναι η πληρότητα της ζωής για μένα.

Ηδη έχω κάνει τα τέσσερα πρώτα βήματά μου στη λεωφόρο των ογδόντα!!! και μόνο που το λέω δεν πιστεύω πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια! Αλλά και πόσο τυχερή είμαι που έφτασα μέχρι εδώ!

Χειροποίητη καρτούλα πήρα και από μια καινούργια φίλη την Μαριέτα που γνωριστήκαμε μέσα από το πλέξιμο!

Δεν ξέρω αν βαρεθήκατε, αλλά  μία από τα ίδια και φέτος το έθιμο απαιτεί αντί για τούρτα γενεθλίων τους παραδοσιακούς λουκουμάδες με το κεράκι επάνω. Φέτος βάλαμε και βεγγαλικά 🤣🤣 τρομάρα μας!

Μπροστά από το 9, βάλτε ένα 7 και θα έχετε το πλήρες νούμερο! 🤣 

Και για την γιορτή μας, τα κλασικά και παραδοσιακά βάρβαρα κερνάμε!

μαζί με σοκολατάκια καρδούλες! 😊

 

Εδώ σας δείχνω μερικά Χριστουγεννιάτικα  δωράκια που έφτιαξα, για να χαριστούν σε τυχερές που θα κληρωθούν!

Σας ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ που όλα αυτά τα χρόνια μου κάνετε παρέα και  έρχεστε με αγάπη στον χώρο μου να λέμε τα δικά μας! 

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε ένα όμορφο μήνα, να περάσετε τέλεια αυτές τις γιορτινές μέρες που έρχονται με τις οικογένειες σας.

Υπάρχουν τρόποι να δώσουμε λίγα, από το υστέρημά μας, σε εκείνους που δεν μπορούν να έχουν τα αυτονόητα!

Αγάπη και χαμόγελα χαρίστε γύρω σας απλόχερα είναι τα μόνα που δεν κοστίζουν τίποτε.

Σας ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ για όλα όσα μου χαρίσατε αυτά τα χρόνια, περνώντας το κατώφλι αυτό του χώρου!

  

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!

 Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός, δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε. Μέχρι να πούμε καλημέρα, να σου και λέμε καληνύχτα.. 

Το παρατηρήσατε και εσείς παρεάκι μου; ή μόνο εγώ το βλέπω λόγο ηλικίας;

Δεν ξέρω αν θέλω να περνάει έτσι γρήγορα, ή να επιβραδύνει και λίγο.

Με τον χρόνο να βαδίζει όπως εκείνος θέλει, συνεχίζουμε να συμβαδίζουμε, αφού και εμείς αφού δεν είναι στο χέρι μας να τον αλλάξουμε κατά το συμφέρον μας!  😊

Εδώ και κανένα χρόνο, είχα ξεκινήσει να πλέξω κάτι δικό μου, αλλά μέσα σε όλο αυτό το διάστημα, όλο και κάτι άλλο μου έβγαινε πιο επείγον να πλέξω και το δικό μου έμενε στην άκρη.

 Όλο παράπονα μου ήταν και με το δίκιο του εδώ που τα λέμε, ήταν σαν να με ρωτούσε όποτε μου έμενε χρόνος και το έπιανα για  λίγο, εμένα πότε θα με τελειώσεις; Ένας χρόνος πέρασε που με άρχισες...Τι να του απαντήσω αφού δεν είχα πλάνο πότε θα τελείωνε; Και να που έφτασε το πλήρωμα του  χρόνου και επιτέλους έφτασε η μέρα που θα έβαζα τον τελευταίο πόντο!

Τι ζήτω...τι χαρές έκανε δεν λέγεται, λες και και κέρδισε το βραβείο Γκίνες ένα πράγμα...Επιτέλους φώναξε με ανακούφιση! θα με δει και μένα μάτι ανθρώπου, εδώ μέσα στο καλαθάκι των πλεχτών  έσκασα!

Εντάξει τελείωσα κάτσε να σε βγάλω μια φωτογραφία στο καναπέ...

και μια στο τραπεζάκι...

Και ιδού η πρώτη του έξοδος στους ώμους του μανεκέν μου..

       

          και η πίσω μεριά του!

Ετσι απλά για να σας πω μια καλημέρα 

ήταν αυτή η ανάρτηση. 

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να οδεύσουμε με γαλήνη και αγάπη προς τις γιορτινές μέρες που έρχονται με υγεία, να χαρίσουμε όσα περισσότερα  χαμόγελα μπορούμε σε  ανθρώπους που δεν έχουν τα αυτονόητα όπως εμείς!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε.

 

ΤΟ ΔΙΑΝΥΚΤΕΡΕΥΟΝ...

Η Ισμήνη  έκατσε στο παγκάκι με τον απογευματινό της εσπρέσο στο χέρι, αγναντεύοντας στο βάθος του ορίζοντα τον ήλιο που βουτούσε πορφυρένιος στα νερά του Θερμαϊκού.

Ο Λευκός Πύργος ντυμένος στα χρώματα του δειλινού, μόνο λευκός δεν έμοιαζε. Δέσποζε όπως πάντα με τον όγκο του στον παραλιακό της πόλης της.

Το σούρουπο άρχισε να σκεπάζει τον ουρανό, και τ αστέρια  να αχνοφαίνονται πάνω από τα κάστρα , μέχρι να έρθει η νύχτα.

Έπρεπε να σηκωθεί, να πάει να ανοίξει. Ο καφές της είχε κρυώσει, όμως  καθόταν ακόμα στο παγκάκι. 

Σήμερα ήταν για εκείνη μια ξεχωριστή μέρα όπως κάθε χρόνο. Την αφιέρωνε σε εκείνη που της έμαθε να αγαπάει τα όνειρα της! 

Σε εκείνη που είχε φύγει εδώ και τρία χρόνια για το παντοτινό ταξίδι της ζωής!

Την ευγνωμονούσε πάντα που της φύτεψε από μικρούλα το σποράκι της γνώσης στο μικρό της κεφαλάκι και που δεν έχανε την ευκαιρία να ποτίζει την μικρή καρδιά της με την αγάπη που είχε και εκείνη για τα βιβλία.

Δεν θυμάται να της  διάβασε ποτέ παραμύθια, αλλά θυμάται πολύ καλά, να της δείχνει ένα βιβλίο, να την βάζει να το μυρίζει, να το χαϊδεύει με τα μικρά της χεράκια και μετά να το ανοίγει για να της το διαβάσει.

"Το καπλάνι της βιτρίνας" της Άλκης Ζέης..."Τα μυστικά του βάλτου" "ο  Τρελαντώνης", το "παραμύθι χωρίς όνομα" της αγαπημένης της Πηνελόπη Δέλτα. Ακόμα θυμάται τον "Γύρω του κόσμου σε 80 μέρες" του Ιούλιου Βέρν, που την έκανε να ταξιδεύει τόσο όμορφα μαζί με τους ήρωες του.

Θυμάται που τις έλεγε: Ισμήνη μου, όταν μεγαλώσεις, κάθε φορά που θα ανοίγεις ένα βιβλίο, θα είναι σαν να αναχωρείς για ένα ταξίδι, που δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσει ο προορισμός του, μέχρι να φτάσεις στην λέξη ΤΕΛΟΣ.

Τότε δεν καταλάβαινε ακριβώς τι ήθελε να της πει. Μεγαλώνοντας με την αγάπη αυτή, λάτρεψε τα βιβλία, την μυρωδιά τους, το θρόισμα των σελίδων σαν τις γυρνούσε, να αγγίζει τα εξώφυλλα με τις εικόνες τους. Είχε κάνει ατελείωτα ταξίδια διαβάζοντας και πάρα πολλές φορές θυμόταν αυτό που τις είχε πει η αγαπημένη της για τα ταξίδια που κάνεις μέσα από τα βιβλία. Αγαπούσε  περισσότερο την λογοτεχνία, όχι ότι δεν σέβονταν και τα άλλα, βιογραφικά ιστορικά, σύγχρονους και κλασικούς  συγγραφείς. 

Είχε μεγάλη ικανότητα, να ταχτοποιεί και να χωρίζει τα βιβλία ανάλογα με τα θέματα τους. Επόμενο ήταν  να σπουδάσει βιβλιοθηκονόμος αφού ήταν ένα επάγγελμα, που θα την κρατούσε κοντά στα βιβλία που αγαπούσε! Οι σπουδές της είχαν να κάνουν με το να επιλέγουν ,να αναπτύσσουν, να οργανώνουν και να συντηρούν συλλογές βιβλιοθηκών, να παρέχουν πληροφορίες στους χρήστες των βιβλίων και πολλά άλλα που για την Ισμήνη ήταν ένα από τα όνειρα της.

Το άλλο, το μεγάλο της όνειρο, ήταν να έχει ένα δικό της βιβλιοπωλείο κάποτε!

Δεν περίμενε πως αυτό της το όνειρο θα γινόταν τόσο σύντομα πραγματικότητα και να είχε συνδεθεί με το γεγονός της απώλειας της αγαπημένη της γιαγιάς Ισμήνης!

Θυμάται να της λέει λίγο πριν φύγει, τα λόγια του Αργεντινού συγγραφέα, Χόρχε Λουίς Μπόρχες: 

"Πάντα φανταζόμουν τον παράδεισο σαν

ένα είδος βιβλιοθήκης"   

Με έκπληξή της άκουσε πως η γιαγιά της φεύγοντας, της είχε αφήσει στην διαθήκη της ότι χρειαζόταν για να πραγματοποιήσει το όνειρό της.

Ναι το όνειρό της ήταν εκεί που ήθελε να είναι. Σε ένα στενό λίγο πιο πέρα από τον Λευκό πύργο. Ήταν ένα βιβλιοπωλείο  διαφορετικό από τα άλλα, γιατί άνοιγε, μόλις άρχιζε η νύχτα και όταν τα άλλα έκλειναν.

Έβγαλε τα κλειδιά της και άνοιξε την πόρτα. Την καλωσόρισε ο γνώριμος ήχος από το μπρούτζινο καμπανάκι που είχε κρεμάσει πάνω από την πόρτα, όπως κάθε βράδυ που άνοιγε... Χαμογέλασε μα να μην βαριόταν ποτέ αυτόν τον ήχο; 

Η ταμπέλα έγραφε με κεφαλαία...

ΔΙΑΝΥΚΤΕΡΕΥΟΝ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΊΟ ΤΗΣ ΙΣΜΗΝΗΣ.

Ένα διανυκτερεύον βιβλιοπωλείο, το μοναδικό στην Θεσσαλονίκη, μπορεί και σε όλη την χώρα!

Για λίγους ψαγμένους, σπάνιους και δυσεύρετους  αναγνώστες!

Σήκωσε τα μάτια της ψηλά...

Αρε γιαγιά Σ ΑΓΑΠΩ!

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο δρώμενο "στείλε μήνυμα"  της Μαίρης με την Γήινη ματιά. 

Να γράψουμε μια ιστορία από μια εικόνα που επιλέγουμε, από αυτές που μας προτείνει.

Η δική μου επιλογή ήταν η εικόνα D.

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και να μην ξεχνάτε πως ένα χαμόγελο μπορεί να γλυκάνει και την πιο μεγάλη πίκρα...

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε.

   

ΜΙΑ ΑΝΑΠΆΝΤΕΧΗ...ΑΠΟΔΡΑΣΗ!

 Με τις μέρες του Νοέμβρη να θυμίζουν ακόμα καλοκαίρι, έστω κι αν είναι ο τελευταίος μήνας του φθινοπώρου, βλέπουμε την κλιματολογική αλλαγή πως ήδη βρίσκεται εδώ. Δεν είναι φυσιολογικές αυτές οι θερμοκρασίες φίλοι μου Νοέμβρη μήνα. 

Αυτή την καλοκαιρία είδαν τα παιδιά μου, η μικρή μου κόρη με τον καλό της, και εκεί που καθόμασταν με τον Γιώργο μου στην αυλή, να τους μπροστά μας!

Αντε σηκωθείτε...

Γιατί παιδιά μου; λέω εγώ, μια χαρά καθόμαστε κάτσε τε και εσείς.

Δεν ήρθαμε να κάτσουμε, αλλά μια τέτοια ωραία μέρα θα σας πάρουμε να κάνουμε μια μικρή απόδραση. 

Μα που να πάμε βρε αγάπες μου μεγάλοι άνθρωποι τώρα, λέω εγώ, ενώ κατά βάθος είμαι τράβα με κι ας κλαίω. Επειδή  ο δικός μου ξέρω πόσο σπιτόγατος είναι, είπα να μην δείξω από την αρχή πόσο μου άρεσε η πρόταση των παιδιών, αφού μόνοι μας δεν βγαίνουμε πια να πάμε πουθενά. Περνάνε τα χρόνια και όσο φεύγουν, βλέπουμε ότι δεν είναι εύκολο να ξεσηκωνόμαστε. Βέβαια παίζει ρόλο και η διάθεση όσο χρονών και να είσαι. Εμένα πια, να μην μου πέφτει ποτέ αυτή  η διάθεση για βόλτα! 😊

Το ρεζουμέ ήταν να περάσουμε τόσο όμορφα, εκεί που πήγαμε, που δεν θέλαμε να φύγουμε! 🤣

Μια πολύ όμορφη περιοχή δυτικά του Ηρακλείου μας θύμισε τα νιάτα μας , αφού εκεί πηγαίναμε ταχτικά, όταν τα παιδιά μας πήγαιναν ακόμα δημοτικό.

Ενα πανέμορφο μέρος με μικρά κολπάκια  ήταν πριν το κατακλείσουν τα μεγάλα ξενοδοχεία. Σπίτια αμφιθεατρικά χτισμένα, μέσα στο πράσινο, που φτάνει μέχρι την θάλασσα!

Η Αγία  Πελαγία είναι ένας παραθαλάσσιος  παράδεισος και ένα από τα πιο όμορφα μέρη του νομού Ηρακλείου.

Η φωτογραφία είναι από Εδώ αφού πανοραμική δεν μπορούσα να βγάλω εγώ.

Κατεβαίνοντας από την εθνική (ο Θεός να την κάνει) βλέπεις να περνάνε  εικόνες από την φύση μπροστά σου, μέχρι που ξεχνάς να βγάλεις φωτογραφία!😊 αυτή είναι δική μου 

 Όσο κατέβαινες προς τα κάτω, έβλεπες το τοπίο αγνώριστο που δεν σου  θύμιζε κάτι από τα παλιά...

Σαν μανιτάρια τα σπίτια ξεφύτρωναν κρύβοντας σου την θέα.

Φτάνοντας κάτω στην παραλία, σε αποζημιώνει το γαλάζιο της θάλασσας.

Σαν καλοκαίρι ένα πράγμα η θάλασσα σε προκαλούσε να μπεις στην αγκαλιά της!

Αφού απολαύσαμε το φαγητό μας δίπλα στο κύμα,

πήγαμε να ανάψουμε ένα κεράκι στο εκκλησάκι της εύρεσης  της εικόνας της  Αγίας Πελαγίας, που διακρίνεται στο βάθος.  Από αυτό το γεγονός πήρε η περιοχή και το όνομα της!

Χιλιάδες χριστιανοί κατέβαιναν στην αμμουδιά, για το πανηγύρι και για να βάλουν τα πόδια τους στην θάλασσα η θάβονταν μέσα στην ζεστή άμμο, για να θεραπευτούν από τις ασθένειες τους.

Τώρα πια είναι ένα μικρό εκκλησάκι, που αγναντεύει ατέρμονα τον μικρό κόλπο και που χωράει μόνο ένα άτομο  και δυο τρεις εικόνες!

Εδώ πατέρας και κόρη...

Και για το τέλος άφησα το ζευγάρι της Αγίας Παρασκευής, ή της Αγίας Πελαγίας, όποιο θέλετε και τα δυο πάνε!🤣

Περάσαμε υπέροχα αφήνοντας τον τόπο αυτόν με μια τελευταία εικόνα την ώρα του δειλινού...

Ηταν μια μικρή απόδραση από την καθημερινότητα μας!

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, παρεάκι μου  να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να προσέχετε τον εαυτό σας και μαζί με την καλημέρα σας το πρωί χαρίστε ένα χαμόγελο σε εκείνους που την λέτε. Θα κάνει πρώτα σε εσάς καλό!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε! 

 

 

ΜΙΑ ΠΟΥ ΜΙΛΆΜΕ ΑΚΌΜΑ ΓΙΑ ΧΑΡΤΊ ΚΑΙ ΜΟΛΎΒΙ...

 Σε λίγα χρόνια το αγαπημένο μας μολυβάκι και το χαρτί θα αποτελούν πια παρελθόν και θα τα βρίσκουν οι επόμενες γενιές  στα μουσεία, αφού θα αποτελούν όντως μουσειακό είδος.

Αφορμή να κάνω αυτήν την ανάρτηση ήταν η όμορφη διδακτική ιστορία, που διάβασα και αναδημοσιεύω από το  χαμομηλάκι.

"Κάτι συμβαίνει με την ανάρτηση αυτή και δεν ξέρω πως θα είναι στο τέλος της...εσείς όμως θα διαβάσετε την ουσία!"

 Απο χαμομηλάκι.

Tuesday, 31 October 2023

λέει η γόμα στο μολύβι:

- Πώς είσαι φίλε μου;

Το μολύβι απαντά θυμωμένο:

- Δεν είμαι φίλος σου... Σε μισώ... λέει με θλίψη!

- Γιατί;

- Γιατί ότι εγώ γράφω εσύ το σβήνεις...

- Σβήνω μόνο λάθη, είμαι γόμα και αυτή είναι η δουλειά μου.

- Αυτό δεν είναι δουλειά...

- Η δουλειά μου είναι τόσο χρήσιμη όσο και η δική σου.

- Κάνεις λάθος γιατί αυτός που γράφει είναι καλύτερος από αυτόν που σβήνει...

- Το να σβήνεις το λάθος ισοδυναμεί με το να γράφεις το σωστό...

Το μολύβι μένει σιωπηλό για μια στιγμή, μετά λέει με μια κάποια θλίψη:

- Μα σε βλέπω να μειώνεσαι μέρα με τη μέρα...

Εκείνη απαντά:

- Γιατί θυσιάζω κάτι από τον εαυτό μου κάθε φορά που διαγράφω ένα λάθος. Αλλά και σένα σε βλέπω να μικραίνεις...

Το μολύβι λέει με θλιμμένη φωνή:

- Ναι, κι εγώ είμαι μικρότερος από ότι ήμουν...

Λέει η γόμα ενώ το παρηγορεί:

-Μπορούμε να ωφελήσουμε τους άλλους μόνο αν κάνουμε μια θυσία για αυτούς...

Λοιπόν η γόμα κοιτάζει το μολύβι με μεγάλη συμπάθεια και λέει: 

Με μισείς ακόμα;....

Χαμογελάει το μολύβι και λέει: 

Πώς μπορώ να σε μισώ όταν η θυσία, μας φέρνει κοντά...

Κάθε μέρα που ξυπνάς... η διάρκεια της ζωής σου μειώνεται κατά μια μέρα... 

Αν δεν μπορείς να είσαι μολύβι για να γράψεις την ευτυχία κάποιου άλλου, τότε γίνε μια μαλακή γόμα για να σβήσεις τις λύπες τους και να σκορπίσεις  αισιοδοξία στις ψυχές τους.

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Και κάτι ακόμα ενδιαφέρον που βρήκα εδώ και έχει σχέση με το μολύβι, χωρίς την γόμα αυτή την φορά!

    Saturday, 4 November 2023

Σουηδία: Επιστροφή στο μολύβι και στο χαρτί

Σουηδία: Επιστρέφει στο μολύβι και το χαρτί η χώρα που έβαλε τα τάμπλετ στα νηπιαγωγεία

Η Σουηδία μία απο τις πρώτες χώρες που εισήγαγαν τους υπολογιστές στην εκπαίδευση κάνει στροφή 180 μοιρών και επιμένει παραδοσιακά, επαναφέροντας στα σχολεία το χαρτί και το μολύβι.

Σύμφωνα με το Υπουργείο Παιδείας της Σουηδίας, πλέον στα σχολεία θα περιορίζεται η χρήση στα τάμπλετ και τους υπολογιστές, ειδικά στο δημοτικό.

Η UNESCO προειδοποιεί τα κράτη μέλη του ΟΗΕ να προσέξουν για το πως εισέρχεται η Τεχνητή Νοημοσύνη στην εκπαίδευση.

Ζητά από τις κυβερνήσεις να εφαρμόσουν στην εκπαιδευτική τους πολιτική, ειδικά για τις πιο χαμηλές βαθμίδες, μια ισορροπία μεταξύ της χρήσης της τεχνολογίας και των παραδοσιακών διδακτικών μεθόδων.

flash.gr

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Κοίτα κάτι γυρίσματα που έχει ο 

καιρός φίλοι μου, αφού έχουμε εφύγει με την τεχνολογία κυριολεκτικά, ξαναγυρίζουμε στην αρχή, από όπου ξεκινήσαμε Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να προσέχετε τους εαυτούς σαςκαι να μην ξεχνάτε πως ένα χαμόγελο γλυκαίνει την καρδιά ! Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΕ...ΔΙΆΒΑΣΜΑ!

Με τι άλλο όμορφο θα ξεκινούσαμε παρεάκι μου τον καινούργιο μήνα παρά με ένα βιβλίο;

Στο έμπα του, ας ταξιδέψουμε μέσα από τις σελίδες του, μαζί με του ήρωές του.

Το βιβλίο για μένα είναι θησαυρός και  έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας μου, έστω και της μισής ώρας που έχω ελεύθερη και δεν ασχολούμαι με το πλέξιμο ή με τις ατελείωτες δουλειές του σπιτιού.

Προσπαθώ, επειδή δυστυχώς τώρα πια είναι δύσκολα να αγοράζεις συνεχώς καινούργια, εκτός από την πρόταση της Πέτρας που μου σύστησε την σελίδα του metabook Εδώ, ένας τόπος που μπορείς να αγοράσεις φτηνά ένα βιβλίο, ξεκίνησα να δανείζομαι και από την δημοτική βιβλιοθήκη του Ηρακλείου.

Επειδή έχω την κακιά συνήθεια να μην διαβάζω το οπισθόφυλλο, γιατί δεν θέλω να ξέρω τι πραγματεύεται η υπόθεση, κάποιες φορές δεν μου αρέσει αυτό που διαβάζω, αλλά θα το φτάσω μέχρι το τέλος του από περιέργεια αυτό θα είναι μαζοχισμός μάλλον.😊 όμως συμβαίνει σπάνια.

Και τώρα η παρουσίαση των διαβασμένων μου.

Τα δύο πρώτα είναι δώρα από τα εγγόνια μου. Και τα δυο επόμενα δανεισμένα!

Το ένα είναι της αγαπημένης μου Αλκυόνης Παπαδάκη, που με τον γλαφυρό τρόπο της γραφής της, σε κάνει να γίνεσαι ένα με την ιστορία της.

"Πάντα ήθελα να φεύγω.

Να πετάει η ψυχή μου σαν τα πουλιά.

Να νιώθω την γλύκα μιας ατέλειωτης φυγής, μας λέει η ηρωίδα της!" 

Η ιστορία σε περίληψη  εδώ στο οπισθόφυλλο.

Το δεύτερο ήταν,  "Το υπόγειο στην οδό Ηρας 12" της Πασχαλιάς Τραυλού. Που είχε να κάνει με την καταπίεση της γυναίκας και την αντιμετώπιση της, από τον πατέρα δυνάστη! Μια ιστορία που βάζει διλλήματα!

Διαβάζοντας το οπισθόφυλλο, θα καταλάβετε σε ποια εποχή εξελίσσεται.

Ένα ακόμη γνωστό βιβλίο που έχει παιχτεί και σε σήριαλ, στην ΕΡΤ  με την Καριοφυλιά Καραμπέτη είναι το βιβλίο της Λιλής ζωγράφου, 

"Η αγάπη άργησε μια μέρα"

Το βιβλίο είναι πολύ καλύτερο από το σήριαλ... 
   

Μία τελευταία μου πρόταση είναι το βιβλίο της Μαίρης Κόντζογλου, "Σκουριά και χρυσάφι" Η ιστορία του ξεκινάει από τα Ψαρά το 1824...

   

Το ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΕ είναι το πρώτο μέρος της διλογίας Σκουριά και χρυσάφι, στο οποίο παράλληλα με την συνταρακτική προσωπική ιστορία της οικογένειας Βαμβακά, παρακολουθούμε τα γεγονότα του 19ου αιώνα που οδήγησαν στην δημιουργία της αστικής τάξης στην Ελλαδα.

     

Να είστε όλοι καλά, να κάνετε ότι αγαπάτε, να προσέχετε το εαυτό σας και να του επιτρέπετε να χαμογελάει, ακόμα και στα δύσκολα.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ σε όλους σας με υγεία πάνω από όλα! 

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!

  

Εδώ και πολύ καιρό ήθελα να αναρτήσω την ιστορία του πολύ όμορφου τόπου όπου μεγαλώνω, αφού ήρθα εδώ μικρούλα 19 χρονών ερωτική μετανάστρια.

Τον αγάπησα ετούτο τον τόπο  και έχω την τύχη να μένω δίπλα από την θάλασσα του. Με συγκινεί η ιστορία της προσφυγιάς του και το ότι έχουν κρατήσει  ήθη και έθιμα του ξεριζωμένου τόπου τους. 

Ψάχνοντας, ανακάλυψα  ΕΔΩ ενδιαφέροντα γεγονότα και θέλησα να τα μοιραστώ μαζί σας. 

 ΝΕΑ ΑΛΙΚΑΡΝΑΣΣΟΣ:  Η νέα πατρίδα των προσφύγων της γενέτειρας του Ηροδότου.

Bodrum στα τούρκικα, ή Πετρούμι, όπως την έλεγαν οι Έλληνες κάτοικοί της, η Νέα Αλικαρνασσός στην Κρήτη, υποδέχτηκε Μικρασιάτες πρόσφυγες

ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ

05/02/23 06:57 πμ

ΣύνταξηΝάσος Μπράτσος

Αλικαρνασσός – Πετρούμι

Η ΝΕΑ ΑΛΙΚΑΡΝΣΣΟΣ, Αποτέλεσε τόπο εγκατάστασης Μικρασιατών προσφύγων, άλλωστε το «Νέα» στο τοπωνύμιό της δεν αφήνει αμφιβολίες γι’ αυτό. Αναφερόμαστε στη Νέα Αλικαρνασσό στην Κρήτη, όπου βρήκαν νέα πατρίδα οι πρόσφυγες από τη γενέτειρα του Ηροδότου, την Αλικαρνασσό, Bodrum στα τούρκικα, ή Πετρούμι, όπως την έλεγαν οι Έλληνες κάτοικοί της. Για την ακρίβεια η Τουρκική πόλη «Bodrum», χτίστηκε πάνω από τα ερείπια της αρχαίας πόλης.

Το πρώτο προσφυγικό ρεύμα ήρθε το 1914 πολύ πριν τη Μικρασιατική καταστροφή, αλλά μέσα σε μία ταραγμένη δεκαετία πολέμων (Βαλκανικοί, Α΄ Παγκόσμιος) και διώξεων σε τμήματα του ελληνικού πληθυσμού της Τουρκίας. Το 1923 πολιτογραφούνται 12.070 πρόσφυγες στο Ηράκλειο της Κρήτης με τους 325 να είναι από την Αλικαρνασσό.

Τελικά το 1925 ιδρύεται ο οικισμός της Νέας Αλικαρνασσού και οι εικόνες είναι παρόμοιες με αυτές άλλων περιοχών, όπως η Νέα Ιωνία Αττικής, η Νέα Ιωνία Βόλου, η Ελευσίνα, η Καισαριανή, κλπ

Το στεγαστικό πρόγραμμα της πολιτείας βοηθάει στο χτίσιμο μικρών οικιών χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, νερό και αποχέτευση.

Το νέο εργατικό δυναμικό που προστέθηκε στην περιοχή βοηθάει στην ανάπτυξη κλάδων και επαγγελμάτων που πριν την έλευση των προσφύγων δεν ήταν ανεπτυγμένα σε μία περιοχή μέχρι τότε αγροτική.

Το 1929 στο πρώτο ρυμοτομικό σχέδιο αναφέρονται τρεις συνοικίες, ο Άγιος Νικόλαος, τα Θαλασσινά και τα Γεωργικά.

Η Νέα Αλικαρνασσός, παραθαλάσσια όντας, θύμιζε έντονα στους πρόσφυγες το Πετρούμι – Bodrum – Aλικαρνασσό της Μικράς Ασίας, ενώ στις μεταξύ τους συζητήσεις οι πρόσφυγες αποκαλούνται όχι πάντα Αλικαρνασσιώτες, αλλά Πετρουμιανοί. Επιπλέον αρκετοί πρόσφυγες ήταν ψαράδες αφού η Αλικαρνασσός είναι παραθαλάσσια και η Νέα Αλικαρνασσός τους βοηθούσε να συνεχίσουν να εξασκούν το επάγγελμα που ήξεραν.

Κρατώντας τη θρησκευτική τους παράδοση που ήταν άρρηκτα δεμένη με το ναό του Αγίου Νικολάου στο λιμάνι της Αλικαρνασσού της Μικράς Ασίας και την εικόνα του προστάτη Αγίου που διέσωσαν, δημιουργούν στη Νέα Αλικαρνασσό το 1927 τον πρώτο ξύλινο ιερό ναό του Αγίου Νικολάου και το 1954, λειτούργησε και ο πέτρινος.

Μεταφέρουμε από το Δήμο Ηρακλείου, στον οποία με τις αλλαγές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση έχει ενσωματωθεί η Νέα Αλικαρνασσός, την ακόλουθη ιστορική αναφορά, που είχαμε παρουσιάσει και στο αφιέρωμα στον ποδοσφαιρικό σύλλογο των Μικρασιατών της πόλης, τον Ηρόδοτο: «Μετά το 1922, οι Μικρασιάτες δεν θα επιστρέψουν ποτέ στις ιδιαίτερες πατρίδες τους παρά μόνο ως επισκέπτες. Για να κατανοήσουμε πως πραγματοποιείται η μετάβαση από την Παλιά στη Νέα Αλικαρνασσό είναι απαραίτητο να εντάξουμε την μετακίνηση των Αλικαρνασσέων στο γενικότερο προσφυγικό ρεύμα από την Μ. Ασία στην Ελλάδα και ειδικότερα στην Κρήτη.

Οι Μικρασιάτες διώκονται εξαιτίας της εθνικής τους ταυτότητας. Βασική επιδίωξη της τουρκικής πλευράς ήταν α) η εξαφάνιση του ελληνικού στοιχείου από την Μ. Ασία, ώστε να μπορεί να διεκδικήσει τα εδάφη αυτά, επικαλούμενη την εθνική ομοιογένεια του πληθυσμού και β) η ταυτόχρονη αποδυνάμωση του ελληνικού κράτους εξαιτίας της πληθυσμιακής έκρηξης που προκλήθηκε.

O πρώτος διωγμός των Ελλήνων της Μ. Ασίας αρχίζει το 1914. Τότε, παρατηρείται και η σταδιακή άφιξη Μικρασιατών προσφύγων στην Κρήτη και ειδικότερα στο Ηράκλειο. Από το 1915-1919 φιλοξενήθηκαν στο Ηράκλειο γύρω στις 1.500 οικογένειες από τη Μ. Ασία και τα Δωδεκάνησα, συνολικά περίπου 6.000 άτομα. Οι πρώτοι Αλικαρνασσείς πρόσφυγες φτάνουν στην Κρήτη, στη περιοχή της Σητείας και από εκεί στο Ηράκλειο το 1914. Διέμεναν σε παραπήγματα, στην περιοχή της Χανιώπορτας. Απ’ αυτούς λίγοι επιστρέφουν στις εστίες τους την περίοδο 1918 -1919. Το 1921 οι περισσότεροι πρόσφυγες που παραμένουν στο Ηράκλειο είναι από την Αλικαρνασσό και το Αϊδίνι.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που προκύπτουν από την πολιτογράφηση των προσφύγων το 1923 στο Ηράκλειο εγκαταστάθηκαν 12.070 πρόσφυγες από τη Μ. Ασία, 325 από τους οποίους κατάγονται από την παλιά Αλικαρνασσό.

Η Ν. Αλικαρνασσός βρίσκεται στο 2,5 χλμ. της κεντρικής αρτηρίας Ηρακλείου – Λασιθίου, στην ανατολική πλευρά του Ηρακλείου. Η γη που παραχωρήθηκε για την ίδρυση του προσφυγικού αυτού συνοικισμού ήταν 6000 στρέμματα με σύνορα από το Βορρά το Κρητικό πέλαγος, από την Ανατολή και το Νότο, τα όρια της επαρχίας Πεδιάδος και από τη Δύση, το Σιλαμιανό ποταμό.

1 Μάρτη 1934 Κρητικά Νέα – Ηράκλειο

Ο χώρος αυτός τηρούσε όλες τις προϋποθέσεις σύμφωνα με τη Διεύθυνση Εποικισμού ώστε να αναδειχθεί σε νέα πατρίδα για τους ξεριζωμένους «Πετρουμιανούς». Βασικό σημείο για την επιλογή της περιοχής ήταν η παραθαλάσσια επίπεδη θέση της που δημιουργούσε στους Αλικαρνασσείς πρόσφυγες συναισθήματα οικειότητας και αποδοχής και ταυτόχρονα εξασφάλιζε επαγγελματικά πολλούς από αυτούς αφού η κύρια ασχολία τους ήταν η αλιεία.

Η διαδικασία ίδρυσης της Ν. Αλικαρνασσού είχε ξεκινήσει από το 1924. Αρχικά, εξελέγη η «αγροτοαστική ομάδα Αλικαρνασσού», και στις 15/10/1924 προκηρύσσεται διαγωνισμός για την ανέγερση 300 οικιών. Η νέα πόλη είχε χωριστεί σε τρεις ζώνες ανάλογα με τα επαγγέλματα των οικιστών.

Η βόρεια ζώνη τα «θαλασσινά» παραχωρήθηκαν στους αλιείς, η νότια τα «γεωργικά» στους αγρότες ενώ η ενδιάμεση κεντρική ζώνη, τα «αστικά» σε αυτούς που είχαν αναπτύξει αστικές δραστηριότητες, εμπόρους, τεχνίτες, κτίστες, εργάτες.

Το σχέδιο της πόλης είχε καλή ρυμοτομία και προέβλεπε την ολοκλήρωση ελεύθερων χώρων και άνετων δρόμων. Τον αρχικό πληθυσμό της Ν. Αλικαρνασσού αποτελούσαν 350 πολυμελείς οικογένειες με καταγωγή από την Παλιά Αλικαρνασσό ή τα περίχωρα.

Η οικονομική και κοινωνική εξέλιξη της Αλικαρνασσού αποτέλεσε μια δύσκολη πρόκληση για τους Αλικαρνασσείς πρόσφυγες, την οποία αποδέχθηκαν με πείσμα παρόλο που βαθιά στις ψυχές τους πίστευαν πως σύντομα θα ξαναγύριζαν στα μέρη τους, στο Πετρούμι.

Πηγή χάρτη «Νέα Αλικαρνασσός – Ταξίδι στο χρόνο και την ιστορία», έκδοση Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ηρακλείου και Δήμου Ν. Αλικαρνασσού

Η πίκρα και η νοσταλγία τους, όμως, δεν έδρασαν ανασταλτικά. Με σκληρή δουλειά και ανεξάντλητη ψυχική δύναμη προσπαθούσαν να «αναστήσουν» την χαμένη τους πατρίδα. Η σύγκριση του παλιού και του νέου τόπου τους ήταν διαρκής και τους ωθούσε σε ολοένα μεγαλύτερες θυσίες ώστε η Νέα Αλικαρνασσός να αναδειχθεί σε άξια διάδοχο της Παλιάς».

       

                

Το γκράφιτι απεικονίζει την μάνα Μικρασιάτισσα που έχει στην αγκαλιά της ένα παιδί και ακόμη ένα δίπλα της. Το βλέμμα της είναι θλιμμένο και φοβισμένο, παίρνοντας τον δρόμο της προσφυγιάς.

Μετά τον πόνο της προσφυγιάς, γράφτηκαν και οι ματωμένες και τιμητικές σελίδες της Εθνικής Αντίστασης (στη Ν. Αλικαρνασσό βρίσκεται ομαδικός τάφος Γερμανών αλεξιπτωτιστών μετά τη μάχη της Κρήτης) με την πόλη να πορεύεται στο σήμερα κρατώντας σφιχτά στη μνήμη της (συμβάλλουν σε αυτό οι δραστήριοι τοπικοί σύλλογοι) τις ιστορικές της αναφορές της που είναι ο οδηγός της.

Έρευνα: Νάσος Μπράτσος

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να προσέχετε τον εαυτό σας και τους γύρω σας.

Καλή εβδομάδα να έχετε!

Σας αφήνω με την ευχή να σταματήσει ξεριζωμός των ανθρώπων πιά!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!