ΠΛΑΘΩ...ΚΟΥΛΟΥΡΆΚΙΑ...

Πριν λίγο καιρό μιλώντας με φίλη αγαπημένη στο τηλέφωνο, με ρώτησε αν έχω καμιά συνταγή για λαδοκούλουρα. Της λέω εγώ, δεν τα πολυκάνω πιά, αφού  εδώ και καιρό έχουμε οικογενειακώς καταργήσει ότι έχει ζάχαρη και αλεύρι, καλά όχι ότι δεν κάνουμε και τις παρασπονδίες μας να λέμε τις αλήθειες μας και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δαχτυλάκι μας 😊

Αλλά έχω μια κουμπάρα-φίλη-αδελφή εδώ και τριάντα χρόνια, που κάνει κάτι λαδοκούλουρα μούρλια να τα πιείς στο ποτήρι😊 και επειδή δεν πίνονται, αλλά τρώγονται, είναι να τρως και να γλύφεις τα δάχτυλά σου. 

Θα μου πείτε γιατί δεν τα κάνεις εσύ Ρούλα αφού έχεις την συνταγή της; Εμ...εδώ είναι το κόλπο όσο και να το προσπάθησα δεν τα πετύχαινα σαν τα δικά της με τίποτα στην εμφάνιση, διότι τα χέρια μου δεν έκαναν αυτά που τους έλεγα.🤔

Σκέφτηκα λοιπόν και εγώ μια και μένουμε δίπλα, να την παρακαλέσω, λες και θα μου έλεγε όχι, να έρθει στο σπίτι μου να τα κάνουμε εδώ πίνοντας το καφεδάκι μας. Να μην πολυλογώ και βαρεθείτε (αυτό δεν το θέλουμε καθόλου έτσι;😉)σας δίνω την συνταγή της.

Αυτή είναι μισή δόση περίπου δυο ταψάκια του φούρνου.

"Λαδοκούλουρα κουμπάρας!"

1 και 1/2 ποτήρι σπορέλαιο.

3/4 του ποτηριού ζάχαρη

1 κουταλιά σούπας κανέλα

1/2 κουταλάκι του γλυκού γαρύφαλλο σκόνη.

1 πορτοκάλι χυμό και το ξύσμα του.

1/2 κουταλάκι σόδα

1 μπέκιν

1 κιλό αλεύρι για όλες τις χρήσεις.

Σουσάμι, λίγη ζάχαρη για το τύλιγμα.

Και τώρα η εκτέλεση από τα χεράκια της κουμπάρας μου.

Εχουμε όλα τα υλικά  κοντά μας για ευκολία.

Βάζουμε σε μια λεκανίτσα το λάδι,

την ζάχαρη, την κανέλα, το γαρύφαλλο, το ξύσμα, ρίχνουμε μέσα τον χυμό πορτοκαλιού, αφού έχουμε ρίξει πριν τον σόδα ανακατεύοντας τη.

τα ανακατεύουμε  μερικά λεπτά, να ενσωματωθούν τα υλικά μας.

 Κατόπιν ρίχνουμε το αλεύρι κοσκινισμένο μαζί με το μπέκιν,

μέχρι να έχουμε μια πολύ ωραία μαλακή ζύμη.

Κάνουμε με τα χέρια μας μικρά μπαστουνάκια και τα βάζουμε επάνω σε μια λαδόκολλα μέχρι να τελειώσει η ζύμη.

Στο μεταξύ ανάβουμε τον φούρνο στους 170 βαθμούς.

Οταν πλάσουμε  τα κουλουράκια όλα, βάζουμε σε ένα πιάτο το σουσάμι πλυμένο, με μια κουταλιά ζάχαρη μέσα και ανακατεύουμε να πάει παντού.

 Παίρνουμε ένα ένα τα κουλουράκια και τα τυλίγουμε με το σουσάμι να κολλήσει και να πάει παντού, έτσι δεν ξεκολλάει το σουσάμι να σκορπίζει...

Βάζουμε τα κουλουράκια σε ταψί με λαδόκολλα 

και τα βάζουμε στον φούρνο στους 170

 βαθμούς μέχρι να ροδίσουν ωραία.(μπορούμε να τα ψήσουμε και στον αέρα, ανάλογα τον φούρνο μας.) 

Γίνονται πεντανόστιμα, αφράτα και τραγανά μέχρι το τελευταίο!

Αν σας φαίνονται γλυκά, μπορείτε να  μειώνετε την ζάχαρη.

Ένα γειά, σε όλες τις φίλες μου από  την όμορφη κουμπάρα μου!

Καλή σας απόλαυση!

Η συνταγή αυτή είναι η κλασική που ξέρουμε, αλλά γιατί γίνονται τόσο  νόστιμα της κουμπάρας μου τα  λαδοκούλουρα, δεν το κατάλαβα ακόμη.😊

Όσες τα φτιάξετε θα ήθελα να μου πείτε αν σας άρεσαν...

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να μην ξεχνάμε το σημαντικότερο, πως όσο πιο συχνά χαμογελάμε, τόσο πιο όμορφα νιώθουμε μέσα μας!😊

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...

 

ΜΙΝΙ ΣΚΥΤΑΛΗ # 4 !!..Η ΈΞΟΔΟΣ!

 Νά μαι πάλι εδώ, στις επάλξεις το επόμενου δρώμενου, πρώτα από όλα να παίξω με την εικόνα "2" που επέλεξα από την πρόσκληση της Μαίρης  και να βάλω την σκέψη μου σε εγρήγορση. Κατά δεύτερο λόγο αυτές οι προσπάθειες με κάνουν να νιώθω πως ακόμα μπορώ, με ότι αυτό συνεπάγεται. 😊 Ας μην πολυλογούμε όμως και ας έρθουμε στην ιστορία μας.

Αρχές Νοέμβρη και η καλοκαιρία καλά κρατεί, στον ευλογημένο ετούτο τόπο.

Το φθινοπωρινό καλοκαιράκι συνεχίζεται μέχρι την ώρα που γράφω 5 του μήνα, προς τέρψη και ευχαρίστηση των απανταχού χειμερινών και όχι μόνο κολυμβητών, όπως της Ερμιόνης και του Σωκράτη.

Μια από αυτές τις μέρες ήταν και η σημερινή, που τα δυο ερωτευμένα παιδιά χαίρονταν τον ήλιο ξαπλωμένοι στην όμορφη ερημική παραλία.

Τους άρεσε να ανακαλύπτουν μικρές απομακρυσμένες λευκές αμμουδιές και να απολαμβάνουν την ήρεμη θάλασσα ξαπλωμένοι αγκαλιά τα χάδια του ήλιου στα κορμιά τους. 

Ήξερε τον τρόπο να την κάνει χαρούμενη και  ευτυχισμένη ο Σωκράτης με τα χάδια του και τα φιλιά του κάνοντας το κορμί της να τρέμει από αγάπη στα χέρια του και αυτό ήταν που λάτρευε σε εκείνον. Χαλαρωμένα, χορτάτα τα κορμιά τους από έρωτα, τους πήρε ό Μορφέας στην αγκαλιά του.

Μέσα στην ησυχία η Ερμιόνη, άκουσε ένα σούρσιμο στην άμμο. Ξαφνιασμένη, γεμάτη περιέργεια, ανασηκώθηκε λίγο και κοίταξε γύρω να δει ποιος ήταν ο παρείσακτος στην ερημική παραλία. Δεν είδε τίποτα...ξανακοίταξε πιο προσεκτικά αυτή την φορά και ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό της, βλέποντας την αιτία του θορύβου.

Αφού απόλαυσε το θέαμα, σκούντησέ τον Σωκράτη που κοιμόταν ακόμα να ξυπνήσει, βάζοντας συγχρόνως το δάχτυλο στο στόμα της δείχνοντας του να κάνει ησυχία. Παραξενευμένος εκείνος την κοίταξε ερωτηματικά και η Ερμιόνη του έδειξε ένα σημείο λίγα μέτρα μακρύτερα τους. Τα μάτια του Σωκράτη άνοιξαν διάπλατα κοιτάζοντας το θέαμα που έβλεπε τόση ώρα η Ερμιόνη του.

Πολλά μικρά χελωνάκια ξεπρόβαλαν μαζεμένα το ένα κοντά το άλλο, μέσα από μια λακκούβα στην άμμο, πηγαίνοντας προς την θάλασσα, λίγα μέτρα μακριά τους, γεμάτη αυγά, που αρκετά από αυτά ήταν  μισοανοιγμένα και από μέσα τους έβγαιναν χελωνάκια που όλα μαζί προχωρούσαν προς την θάλασσα. Σηκώθηκαν με αργές κινήσεις στα γόνατα για να μην τρομάξουν τα μικρά χελωνάκια, παρακολουθώντας τα με κομμένη την ανάσα, μέχρι που και το τελευταίο χελωνάκι να μπει στην θάλασσα έτοιμο για το πιο συναρπαστικό ταξίδι της ζωής του.

"-Το ήξερες Σωκράτη μου ότι η μαμά χελώνα όταν έρχεται η ώρα να γεννήσει βγαίνει στην αμμουδιά και με τις κινήσεις του σώματός της, δημιουργεί στην άμμο ένα βαθούλωμα που σκάβει με τα πίσω πτερύγιά της μια τρύπα σε σχήμα φιάλης, όπου γεννάει τα αυγά της; Το μέγεθός του κάθε αυγού είναι σαν μικρό μπαλάκι. Να σαν... εκείνο που βγήκε το τελευταίο χελωνάκι. Το  κέλυφός τους δε, είναι μαλακό για να μην σπάνε. Έχει υφή σαν περγαμηνή και καλύπτεται από ένα υγρό σαν αντισηπτικό προστατεύοντας το αυγό από μολύνσεις. Αφού κάνει τα αυγά της τα σκεπάζει με την άμμο, καμουφλάροντας την περιοχή πετώντας στεγνή άμμο και στην συνέχεια επιστρέφει στην θάλασσα."

Ο Σωκράτης, όση ώρα η Ερμιόνη του εξηγούσε της πληροφορίες για την μαμά χελώνα και τα  χελωνάκια της, την κοιτούσε έκπληκτος. 

-Και πως τα ξέρει το έξυπνο κορίτσι μου όλα αυτά; της είπε γελώντας.

-Εεεε τι ρωτάς; αφού ξέρεις το ενδιαφέρον μου για την χελώνα καρέτα καρέτα. Ας είναι καλά το ψαχτίρι στο ίντερνετ του είπε γελώντας και του έκλεισε το στόμα με ένα φιλί.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο κάλεσμα της πρόσκλησης για την μίνι σκυτάλη # 4!! της  Μαίρης με την γήινη ματιά της.

Ότι "πληροφορίες" διαβάσετε σε ότι αφορά την χελώνα μέσα σε εισαγωγικά είναι αντιγραφή από Εδώ τις οποίες προσάρμοσα στο τέλος της ιστορίας μου.

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και ας πάμε κόντρα στους καιρούς φορώντας το πιο όμορφο  χαμόγελο μας!😊

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε. 

 

ΚΑΛΌ ΜΗΝΑ ΜΕ...25 ΛΕΞΕΙΣ # 14

 Χαίρομαι που τα δρώμενα της γειτονιάς μας πήραν φωτιά και έχουν ξεσηκώσει την φαντασία μας που το καλοκαίρι, είχε πέσει σε ραστώνη.

Η φίλη μας η Μαρία με το κείμενό της

μας παρότρυνε με  μια εικόνα, να μας εμπνεύσει, να αφήσουμε την σκέψη μας να να ακουμπήσει επάνω στην εικόνα και να βρει αυτές τις λίγες λέξεις να ταιριάζουν με ότι βλέπουμε και όπως ο καθένας μας να την ερμηνεύσει και να   γράψουμε ένα ολιγόλεκτο με 25 λέξεις. και εδώ είναι η δική μου προσπάθεια...  

"Δεν την ένοιαζε που στο  πλαστικό κορμί της,

η φθορά του χρόνου ήταν ολοφάνερη.

Ποιος να την άφησε στο μπαλκόνι;

Να έβλεπε τουλάχιστον ένα κομμάτι ουρανό!"

                   

 Γράφτηκαν υπέροχα ολιγόλεκτα, με δυνατά μηνύματα!

Την πρωτιά την κατέχει το Μαρινάκι με την αξία της. 

Σίγουρα θα το διαβάσατε στο μπλοκ της, αλλά σε περίπτωση που δεν το κάνατε μέχρι τώρα  Εδώ είναι...

Και εδώ είναι ,όλες μαζί οι συμμετοχές  

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα. 

ΚΑΛΌ ΜΗΝΑ! σε όλους σας!

Να μην ξεχνάτε πως ένα χαμόγελο ομορφαίνει το πρόσωπο που το φοράει!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!

 

Φιλική Πρόκληση 154 ΚΑΡΔΙΕΣ...όχι μία, όχι δύο , αλλά τρείς!!

Ακόμα μια συμμετοχή μου, (μην χάσω και δεν πάρω μέρος,😊)

Είναι και αυτή η πρόκληση της Μίας, με θέμα "ΚΑΡΔΙΕΣ"

Το θέμα είναι ολοφάνερο πως θα συγκινούσε, αφού η καρδιά είναι εκείνο το όργανο του ανθρώπου, για το οποίο  έχουν γραφτεί τα ωραιότερα λόγια σε όλο τον κόσμο.

Εδώ το ξεκίνημα..

Εεε και αφού αποφάσισα να πάρω μέρος σε αυτήν την πρόκληση της καρδιάς, δεν σταμάτησα στην μία,

Σμαραγδάκι...

ούτε στις δύο, 

Σμαραγδάκι...

αλλά πήρα φόρα και έτσι τρείς καρδιές

Σμαραγδάκι...

σας περιμένουν να τις απολαύσετε...

Σμαραγδάκι...

Είναι φτιαγμένες με ύφασμα τσόχας

κεντημένες με διάφορα σχέδια επάνω τους , έτοιμες να κρεμαστούν επάνω σε ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο και όχι μόνο...

Εύχομαι να είστε όλοι καλά, να περάσετε μια όμορφη εβδομάδα, να προσέχετε τον εαυτό σας και τους γύρω σας και αν μπορείτε, χαρίζετε ένα χαμόγελο σε όσους το έχουν ανάγκη...

είναι τόσο πολλοί εκείνοι που το χρειάζονται!😊

Εδώ θα δείτε την ανάρτηση της!

Και εδώ το πιστοποιητικό της συμμετοχής μου.😊

Σας ευχαριστώ τόσο  πολύ που περνάτε και τα λέμε...

 

ΤΑ ΔΥΟ ΔΕΝΤΡΑ!

 Θα το πούμε σαν παραμύθι, αλλά θα μπορούσε να ήταν και αληθινή ιστορία.

Ας ξαναγίνουμε για λίγο παιδιά φίλοι μου!

Κάπου κάποτε, σε μια γειτονιά, είχανε  φυτέψει πριν από πολλά πολλά χρόνια δύο μικρά δεντράκια, σχεδόν το ένα δίπλα στο άλλο. Ήταν μια καστανιά και ένας πλάτανος.

Τα χρόνια περνούσαν και τα δύο μικρά δεντράκια έγιναν  μεγάλα και πανύψηλα δέντρα, ήταν το καμάρι της γειτονιάς.

Κάθε πρωί τέντωναν τα πυκνά κλαδιά τους, καλημέριζαν τον κόσμο, άκουγαν τα πουλάκια που κελαηδούσαν και πρώτα εκείνα έβλεπαν τις αχτίνες από την ανατολή  του ήλιου, να προσπαθούν να περάσουν ανάμεσα από το πυκνό και καταπράσινο φύλλωμα τους.

Αγαπούσανε την βροχή όταν ερχόταν να τα ξεδιψάσει και να τα πλύνει από την σκόνη...

Αγαπούσανε τα παιδάκια που έρχονταν να παίξουν κάτω από την σκιά τους όπως έκαναν οι γονείς τους και οι παππούδες τους.

(ζωγραφική με ξυλομπογιες...😊)

Όμως ένα πρωινό καθώς ξύπνησε η καστανιά, είδε τον πλάτανο στεναχωρημένο.

-Τι έχεις και είσαι έτσι; ούτε καλημέρα δεν είπες.

-Νομίζω ότι δεν θα είμαστε πολύ καιρό μαζί της απάντησε θλιμμένα.

-Μα τι είναι αυτά που λες; δεν σε καταλαβαίνω του απάντησε γεμάτη έκπληξη η καστανιά.

-Εχθές άκουσα και είπε ο μπαρμπά  Μιχάλης στον κυρ Αντρέα πως θα περάσει ένας δρόμος από εδώ εγώ τους εμποδίζω και αποφάσισαν εκείνοι που θα κάνουν τον δρόμο να με κόψουν.

-Δεν είναι δυνατόν αυτό; φώναξε κατατρομαγμένη η καστανιά. Εγώ τι θα κάνω ολομόναχη; χωρίς εσένα δίπλα μου; σε ποιον θα λέω καλημέρα και καληνύχτα;

Ήρθε η νύχτα και τα δυο δέντρα τεντώσανε θαρρείς εκείνη την νύχτα τα κλαδιά τους, μέχρι που άγγιξαν το ένα το άλλο, σαν να θέλανε να κοιμηθούν αγκαλιασμένα για τελευταία φορά.

(ζωγραφική με νερομπογιές...😊)

Το πρωί όμως τα περίμενε μια έκπληξη. Όλα τα παιδιά της γειτονιάς πιασμένα χέρι χέρι, είχανε κάνει ένα κύκλο γύρω από τον πλάτανο και τον είχανε σφιχταγκαλιάσει. 

Ξαφνιάστηκαν οι άνθρωποι όταν ήρθαν να κόψουν το δέντρο. Τέτοιο πράγμα δεν το είχανε ξαναδεί.

Όπως ξαφνιάστηκαν οι γονείς και οι παππούδες των παιδιών βλέποντας τα να έχουν αγκαλιά τον πλάτανο. Χωρίς να διστάσουν πήγαν πίσω από τον κύκλο των παιδιών τους και έκαναν και εκείνοι ένα μεγαλύτερο.

(ζωγραφική με ξυλομπογιές...😊)

Βλέποντας ότι δεν μπορούσαν να κόψουν το δέντρο οι τεχνικοί, αποφάσισαν να φύγουν και να κάνουν από αλλού τον δρόμο.

Η αγάπη των παιδιών για τον πλάτανο και την καστανιά έσωσε τα δυο δέντρα, το ένα από το κόψιμο, το άλλο από την μοναξιά.

Και τι παράξενο αλήθεια, χωρίς να φυσάει κανένα αεράκι ξαφνικά, και τα δύο δέντρα άρχισαν να κουνάνε τα φύλλα τους πέρα δώθε, σαν να έλεγαν ευχαριστούμε για την αγάπη σας!🤗

Αυτή ήταν μια μικρή παραμυθόιστορία, που σκάρωνα όταν τα εγγόνια μου ήταν μικρά 30 χρόνια πριν και  ήθελαν να τους λέω παραμυθάκια.😉 Συνήθως ήταν  μικρές ιστορίες, γιατί βαριόταν τις μεγάλες, όπως όλα τα παιδάκια😊.

Υ.Γ. τις ζωγραφιές δείτε τες με επιείκεια...ξέρετε εσείς ε; παιδικά..

Να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να μην ξεχνάτε πως ένα χαμόγελο δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, αντιθέτως!😊

Σας ευχαριστώ πολύ που γίνατε για λίγο παιδιά και που περνάτε και τα λέμε...

 

ΠΑΛΑΙ ΠΟΤΕ...ΕΡΓΟΧΕΙΡΑ..

Μια φορά και ένα παλιό καιρό, οχι και τόσο  παλιό θα έλεγα, ας πούμε πριν από 40 χρόνια; όταν ήταν να παντρευτεί μια κοπέλα εδώ στην Κρήτη, έπρεπε να έχει την προίκα της, η οποία έπρεπε να συμπεριλαμβάνει, όλα όσα χρειάζεται για να ξεκινήσει την ζωή του ένα ζευγάρι και αυτά ήταν από μια κουζίνα πλήρως εξοπλισμένη, μέχρι σεντόνια , μαξιλάρια, πετσέτες, κουβέρτες, σεμεδάκια, καρέ, τραπεζομάντηλα,  εκτός από ένα φούλ  επιπλωμένο σπίτι...ο γαμπρός, έφερνε τα ηλεκτρικά και την κρεβατοκάμαρα. 

Και αν είχε δύο κορίτσια η οικογένεια όπως εμείς, όλα γίνονταν εις διπλούν...και άντε η μαμά που συνήθως δεν δούλευε, γιατί ΄τότε ήταν ντροπή του άντρα να δουλεύει η γυναίκα, έπεφτε και εκείνη στο κέντημα , στο ράψιμο αν ήξερε...μια από αυτές τις γυναίκες ήμουν και εγώ, που όλη η προίκα των κορών μου πέρασε από τα χέρια μου.

Θεωρώ ότι τα ίδια πάνω κάτω  συνέβαιναν στην επαρχία σε όλη την Ελλάδα, εκείνα τα χρόνια.

Οι εποχές άλλαξαν ευτυχώς και τα νέα ζευγάρια έχουν απλοποιήσει την καθημερινότητα τους σχετικά με το στόλισμα του σπιτιού. Οι προίκες μπήκαν στο χρονοντούλαπο του χρόνου  να περιμένουν υπομονετικά, πως ίσως μια μέρα μετά από χρόνια να τις βρίσκουν οι επόμενες γενιές, σαν ενθύμια και να θαυμάζουν κοιτάζοντας τα, τα χέρια που τα έφτιαξαν.

Ενα σετ από την προίκα της μεγάλης μου κόρης, φτιαγμένο από τα χέρια μου,  που το έδωσε στην κόρη της και εγγονή μου, είναι  αυτό που σας δείχνω, και που απλά από το πέρασμα του χρόνου ήθελε ένα φρεσκάρισμα,

και ένα σιδέρωμα βεβαίως βεβαίως και εννοείτε το έκανε η γιαγιά!

Το σεντόνι από κοντά...

του ύπνου,

  

 το φάκελο...

και όλο το σετ μαζί εδώ έτοιμο για το μπαούλο ξανά...

Ευκαιρία για μένα ήταν να θυμηθώ τι έκανα παλιά που τα χέρια μου ήταν στις δόξες τους, να σας δείξω τις πάλαι ποτέ δημιουργίες μου. 

Να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, φορέστε το πιο όμορφο χαμόγελο σας και βγείτε μια βόλτα, αν ο καιρός το επιτρέψει και πείτε την καλημέρα σας σε όποιον συναντήσετε στον δρόμο σας, ακόμα και αν δεν τον ξέρετε...και θα ξαφνιαστείτε με την ευχάριστη έκπληξη που θα σας κοιτάξει, ο άλλος! Ας κάνουμε την μέρα μας πιο όμορφη!!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...

   

Craftlandia Challenge 12 ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΡΡΙ(Γ)ΜΜΈΝΑ...

 Από καιρό τώρα είχε πάρει το μάτι μου την πρόσκληση της Μίας που καλούσε, όποιον ήθελε να πάρει μέρος σε ένα δρώμενο με θέμα τα φύλλα, σε όποια μορφή τους...

Με ξέρετε πια, να μην δω πρόσκληση τσούπ να μην χάσω...😊

Το θέμα ήταν ότι δεν ήξερα πως με το ίντερνετ θα είχα πρόβλημα σχεδόν ένα μήνα και δεν ήμουν σίγουρη αν θα μπορούσα να κάνω ανάρτηση μέσα στην ημερομηνία...

Στο μεταξύ βρέθηκα στα Γιάννενα και εκεί μέσα σε τόσο όμορφα τοπία, στολισμένα με τα χρώματα του φθινοπώρου...

Σμαραγδάκι...

φυσικό ήταν το μυαλό μου να πάει στα φύλλα και άρχισα να τα βλέπω με άλλο μάτι, το μάτι της δημιουργίας...εκείνα δεν ξέρω με τι μάτι με έβλεπαν που ήθελα να πάρω στην Κρήτη...μα τόσο μακρινό ταξίδι θα πάμε; σαν να τα (άκουγα) να λένε μεταξύ τους...ένα φύλο που δεν είχε ακόμα πάρει το χρυσαφένιο του χρώμα, είπε στα άλλα...καιρός ήταν να κάνουμε και εμείς ένα ταξίδι και που ξέρεις μπορεί να γίνουμε πιο όμορφα από ότι είμαστε...πιο όμορφα αποκλείεται να γίνουμε κοίτα γύρω σου την φύση, κοίτα δέντρα, τα χρώματα μας και πες μου αν αυτό το πορτοκαλοκίτρινοκόκκινο στρωμένο χαλί δεν σου αρέσει.

πηγή ίντερνετ

Ναι δεν αντιλέγω, αλλά εγώ να...θα ήθελα να ζήσω και μια περιπέτεια, να δω και άλλους τόπους. Ετσι κι αλλιώς η μοίρα μας είναι να ξεραθούμε και να πέσουμε κάτω, μέχρι να γίνουμε λίπασμα, για τα επόμενα χρόνια.

Γι αυτό περιμένετε να δούμε τι θα μας κάνει αυτή που μας μάζεψε...

Αυτή που σας μάζεψε χρυσά μου, έστειψε το μυαλό της να βρει τι θα σας κάνει, αφού έψαξε, έψαξε και ιδέα δεν της κατέβαινε...θυμήθηκε πάλαι ποτέ κάτι ζωγραφισμένα φύλα που είχε φτιάξει η Αριστέα εδώ  και μην μου πείτε πως την ξεχάσατε; 

Καλά μην περιμένετε να δείτε τόση τελειότητα, ντάξει;😯

Μια προσπάθεια ήταν η ζωγραφική επάνω στα φύλλα. Καλά την κάναμε την προσπάθεια... τώρα τι τα κάνουμε τα ζωγραφισμένα οέο;🤔

Τα έβαλα επάνω σε ένα λευκό χαρτόνι ατάκτως ερρι(γ)μμένα (ναι το ξέρω η λέξη δεν υπάρχει,) 🤣και τα άφησα εκεί, να περιμένουν την απόφαση μου!!

Μέχρι εκείνη την στιγμή κάτι γράφτηκε στα γρήγορα σχετικά με το θέμα...

"Σαν τελευταίο φύλλο"

Σαν τελευταίο φύλλο, που νιώθει ανατριχίλα στο άγγιγμα τ ανέμου, έτσι και εγώ καλέ μου φοβάμαι μην σε χάσω, στην άκρη όταν θα φτάσω.

Σαν τελευταίο φύλλο, που ο άνεμος το πήρε, το σκόρπισε μακριά μου, έτσι και συ καρδιά μου, να ξέρεις δεν θ αντέξω, πως φεύγεις να πιστέψω.

Ο χωρισμός σου είναι πληγή που αιμορραγεί, σαν τελευταίο φύλλο, που έπεσε στην γη! 🍁 

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στην πρόσκληση της Μίας να δημιουργήσουμε  με φύλλα. 

                              Craftlandia Challenge 12

Εύχομαι σε όλους να είστε καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και κάνετε το χαμόγελο καθημερινό σας χόμπι!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε! 

 

ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ Ο...ΜΉΝΑΣ

Δεν ξέρω για εσάς φίλοι μου, αλλά για μένα τόσα χρόνια στην μπλοκογειτονιά, αυτή είναι η ωραιότερη στιγμή όταν έρχεται...και μην μου πείτε ποια;

Μα η στιγμή που αρχίζω να γράφω στο τετράδιο τα ονόματα όλων εσάς και ας λιγόστεψαν, έμειναν όμως οι φίλοι όλοι εσείς, που είχατε την ευγενή καλοσύνη, να περάσετε από τον χώρο μου και να μου αφήσετε εδώ τις ευχές σας.

Η χαρά  να κόβω και να στριφογυρίζω σε ρολάκια τα χαρτάκια που έχω κόψει με τους αριθμούς που αντιστοιχούν τα ονόματά σας και να τα βάζω στο μπολάκι καρδούλα  δώρο από την Χαρά μας 

Πίππη, Μαρινάκι, Στεφανία, Μαριλένα, Γιάννης, Κανελλάκι, Αννίκα, Λίτσα, Ελένη, Νίκη, Λενιώ, Βαρβαρούλα, Μαριάννα, Ευγενία, Πέτρα.

Μπορεί να είναι ο τρόπος της κλήρωσης πανάρχαιος, αλλά στην εποχή της ταχύτητας και του αυτοματισμού, επιτρέψετε μου να κρατήσω τον παραδοσιακό τρόπο, που με κάνει παιδί ξανά.

Οπότε έχουμε και λέμε, αφού τελείωσα όλα τα διαδικαστικά ήρθε η ώρα της κλήρωσης, να τραβήξω (ίσως για τελευταία φορά, καλέ μην τρομάζετε, την επόμενη φορά και τις επόμενες, θα κανονίζω να είναι εδώ ο μικρούλης μας.

Προς το παρόν αρκεστείτε στην χερούκλα μου που τράβηξε τον λαχνό, με το νούμερο 2, που αντιστοιχεί...Ταραρατάμ...στο Μαρινάκι!!!!!!!!!

Που κερδίζει μια πλεκτή τσαντούλα για λίγα ψώνια από τα χεράκια μου, με νήμα δώρο, από την φίλη μας την Κλαύδια.

Να είσαι πάντα τυχερή μικρή μου και σε πιο ουσιαστικά πράγματα.

Στείλε μου στο μέηλ μου την διεύθυνση σου αν θέλεις πλιζζζ...

Να με συγχωρέσετε που δεν είχα χρόνο να σας απαντήσω τον καθένα χωριστά, για τις όμορφες ευχές σας. Προτίμησα να περάσω από τον δικό σας χώρο και να τα πούμε από εκεί.

Εύχομαι σε όλους σας, να είστε καλά, να έχετε μια όμορφη και ήρεμη εβδομάδα, να μην ξεχνάτε να  χαρίζετε το πιο απλό πράγμα στον κόσμο...ένα χαμόγελο!!! 

Σας χαρίζω τα τελευταία φθινοπωρινά τριαντάφυλλα της αυλής μας.

Με το καλό ο καινούργιος μήνας!

Σας ευχαριστώ πολύ όλους που χρόνια τώρα με συντροφεύετε, στα δύσκολα, στα χαρούμενα... που περνάτε και τα λέμε!

 

 

ΚΑΤΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ...ΠΕΡΆΣΑΝΕ...

Θα ήθελα να άρχιζα αυτήν την ανάρτηση μου αλλιώς, όπως το κάνω εδώ και έντεκα χρόνια συνεχώς.

Αλλά δεν νιώθω καλά να αρχίσω χαρούμενα  όταν μαθαίνουμε πως υπάρχουν (όχι πως δεν το ξέρουμε,) καθεστώτα και κοινωνίες που θεωρούν ακόμα την γυναίκα κτήμα τους και την σκοτώνουν γιατί δεν έβαλε σωστά την μαντήλα.

Δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου τι περνάνε οι γυναίκες παντού σε όλο τον κόσμο και πόση καταπίεση υφίστανται. Η βία κατά των γυναικών με ότι αυτό  συνεπάγεται είναι η πιο επαίσχυντη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δεν υπάρχει διαχωρισμός ούτε σύνορα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πάντα θα υπάρχουν γυναικεία θύματα, που θα πληρώνουν το τίμημα απλά γιατί γεννήθηκαν γυναίκες.

Το ξέρω δεν ήταν το θέμα μου αυτό, αλλά με συγκλόνισε το γεγονός, γι αυτό θέλησα να αφιερώσω λίγες λέξεις, που δεν νομίζω να έχουν κάτι να πουν παραπάνω από ότι έχει ειπωθεί μέχρι τώρα!  

Δεν ήταν και τόσο προτεραιότητα να σας ενημερώσω πως συμπληρώθηκαν κι όλας 11 χρόνια που τα λέμε εδώ μέσα, όταν συμβαίνουν τόσα γύρω μας.

Σεπτέμβρης ήταν και τότε το...2011 έτσι ενημερωτικά και κάθε φορά που έρχεται μου θυμίζει την αρχή της  σχολικής χρονιάς που σαν πρωτάκι έκανα τα πρώτα μου βήματα στον αχανή κόσμο των  μπλόκερς.

Πόσα δεν έχουμε πει όλα αυτά τα χρόνια! τα ξέρετε χαρτί και καλαμάρι όλα!

Πόσα δεν έχω μάθει(Δημιουργίες)και πόσο με βοήθησε να γίνω καλύτερος άνθρωπος οι συντροφιά μαζί σας.

Ενα μεγάλο ευχαριστώ για όλα τα χρόνια που περνάτε και τα λέμε, για τα χαμόγελα που μοιραστήκαμε, μέσα από τα δύσκολα και τα εύκολά μας.

Δεν θα σας άφηνα εννοείτε χωρίς κέρασμα...από το ίντερνετ.

και ένα απλό παγωτάκι από τα χεράκια μου. 

Να είστε όλοι καλά και να προσέχετε τον εαυτό σας και τους άλλους.

Καλή εβδομάδα από αύριο σε όλους εύχομαι από καρδιάς!! 🧡