ΤΑ ΔΥΟ ΔΕΝΤΡΑ!

 Θα το πούμε σαν παραμύθι, αλλά θα μπορούσε να ήταν και αληθινή ιστορία.

Ας ξαναγίνουμε για λίγο παιδιά φίλοι μου!

Κάπου κάποτε, σε μια γειτονιά, είχανε  φυτέψει πριν από πολλά πολλά χρόνια δύο μικρά δεντράκια, σχεδόν το ένα δίπλα στο άλλο. Ήταν μια καστανιά και ένας πλάτανος.

Τα χρόνια περνούσαν και τα δύο μικρά δεντράκια έγιναν  μεγάλα και πανύψηλα δέντρα, ήταν το καμάρι της γειτονιάς.

Κάθε πρωί τέντωναν τα πυκνά κλαδιά τους, καλημέριζαν τον κόσμο, άκουγαν τα πουλάκια που κελαηδούσαν και πρώτα εκείνα έβλεπαν τις αχτίνες από την ανατολή  του ήλιου, να προσπαθούν να περάσουν ανάμεσα από το πυκνό και καταπράσινο φύλλωμα τους.

Αγαπούσανε την βροχή όταν ερχόταν να τα ξεδιψάσει και να τα πλύνει από την σκόνη...

Αγαπούσανε τα παιδάκια που έρχονταν να παίξουν κάτω από την σκιά τους όπως έκαναν οι γονείς τους και οι παππούδες τους.

(ζωγραφική με ξυλομπογιες...😊)

Όμως ένα πρωινό καθώς ξύπνησε η καστανιά, είδε τον πλάτανο στεναχωρημένο.

-Τι έχεις και είσαι έτσι; ούτε καλημέρα δεν είπες.

-Νομίζω ότι δεν θα είμαστε πολύ καιρό μαζί της απάντησε θλιμμένα.

-Μα τι είναι αυτά που λες; δεν σε καταλαβαίνω του απάντησε γεμάτη έκπληξη η καστανιά.

-Εχθές άκουσα και είπε ο μπαρμπά  Μιχάλης στον κυρ Αντρέα πως θα περάσει ένας δρόμος από εδώ εγώ τους εμποδίζω και αποφάσισαν εκείνοι που θα κάνουν τον δρόμο να με κόψουν.

-Δεν είναι δυνατόν αυτό; φώναξε κατατρομαγμένη η καστανιά. Εγώ τι θα κάνω ολομόναχη; χωρίς εσένα δίπλα μου; σε ποιον θα λέω καλημέρα και καληνύχτα;

Ήρθε η νύχτα και τα δυο δέντρα τεντώσανε θαρρείς εκείνη την νύχτα τα κλαδιά τους, μέχρι που άγγιξαν το ένα το άλλο, σαν να θέλανε να κοιμηθούν αγκαλιασμένα για τελευταία φορά.

(ζωγραφική με νερομπογιές...😊)

Το πρωί όμως τα περίμενε μια έκπληξη. Όλα τα παιδιά της γειτονιάς πιασμένα χέρι χέρι, είχανε κάνει ένα κύκλο γύρω από τον πλάτανο και τον είχανε σφιχταγκαλιάσει. 

Ξαφνιάστηκαν οι άνθρωποι όταν ήρθαν να κόψουν το δέντρο. Τέτοιο πράγμα δεν το είχανε ξαναδεί.

Όπως ξαφνιάστηκαν οι γονείς και οι παππούδες των παιδιών βλέποντας τα να έχουν αγκαλιά τον πλάτανο. Χωρίς να διστάσουν πήγαν πίσω από τον κύκλο των παιδιών τους και έκαναν και εκείνοι ένα μεγαλύτερο.

(ζωγραφική με ξυλομπογιές...😊)

Βλέποντας ότι δεν μπορούσαν να κόψουν το δέντρο οι τεχνικοί, αποφάσισαν να φύγουν και να κάνουν από αλλού τον δρόμο.

Η αγάπη των παιδιών για τον πλάτανο και την καστανιά έσωσε τα δυο δέντρα, το ένα από το κόψιμο, το άλλο από την μοναξιά.

Και τι παράξενο αλήθεια, χωρίς να φυσάει κανένα αεράκι ξαφνικά, και τα δύο δέντρα άρχισαν να κουνάνε τα φύλλα τους πέρα δώθε, σαν να έλεγαν ευχαριστούμε για την αγάπη σας!🤗

Αυτή ήταν μια μικρή παραμυθόιστορία, που σκάρωνα όταν τα εγγόνια μου ήταν μικρά 30 χρόνια πριν και  ήθελαν να τους λέω παραμυθάκια.😉 Συνήθως ήταν  μικρές ιστορίες, γιατί βαριόταν τις μεγάλες, όπως όλα τα παιδάκια😊.

Υ.Γ. τις ζωγραφιές δείτε τες με επιείκεια...ξέρετε εσείς ε; παιδικά..

Να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να μην ξεχνάτε πως ένα χαμόγελο δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, αντιθέτως!😊

Σας ευχαριστώ πολύ που γίνατε για λίγο παιδιά και που περνάτε και τα λέμε...