Τση Κρήτης το γλυκό ψωμί στην τάβλα θα προσμένει, να ρθούν οι φίλοι οι καλοί κι ξένοι να κοπιάσουν. Ρακή δροσάτη να γευτούν και ντάκο παξιμάδι. Καλτσιούνια, ξεροτήγανα, αρνί και σταμναγκάθι και δίπλα η λύρα συντροφιά το κέρασμα τση Κρήτης... Σμαραγδάκι...

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2022

ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ... ΠΕΡΙΜΈΝΕΙΣ!!

Θεού θέλοντος  και ιντερνέτ επιτρέποντος, επιτέλους είμαστε πάλι εδώ να τα πούμε, αλλά δεν ξέρω πόσο, διότι το πρόβλημα συνεχίζεται... 

Από που  να αρχίσω δεν ξέρω, είναι τόσο πολλά και όμορφα αυτά που ζήσαμε  τις μέρες αυτές και δεν ξέρω αν χωράνε όλα σε μία ανάρτηση. Φοβάμαι μήπως και σας κουράσω.

Ομως πως να μην χαρείς όταν σου προκύπτουν διακοπές από το πουθενά, τότε δεν κάθεσαι και πολύ να το σκεφτείς ε; αρπάζεις την ευκαιρία μπαίνεις σε ένα αεροπλάνο (κοιτάς τον κόσμο από εκεί πάνω,)🤣 και βρίσκεσαι σε μέρη που δεν είχες  ξαναδεί να νιώθεις δέος και μόνο να θαυμάζεις τα θαύματα της φύσης και να νιώθεις πόσο μικρός είσαι μπροστά της.


Η διαδρομή από τον παλιό δρόμο με το αυτοκίνητο μέχρι τα Ιωάννινα, μας αποζημίωσε για το μακρινό του ταξιδιού...








Μια όμορφη πόλη τα Ιωάννινα μας υποδέχτηκε με όλες τις ομορφιές της και χάρες της. Με την λίμνη της να στραφταλίζει κάτω από λαμπρό φως του ήλιου γεμάτη από ιστορία και θρύλους, με το νησάκι του να σε κάνει να μην θέλεις να φύγεις.

Ο Χρήστος, λάτρης του τόπου του και όχι μόνο, αλλά και  της ιστορίας του, μας ξενάγησε εκεί που δεν υπήρχε περίπτωση να πάμε ποτέ, και τον ευχαριστούμε πολύ γι αυτό.

Το πρώτο μέρος που επισκεφτήκαμε ήταν το μουσείο Βρέλλη των κέρινων ομοιωμάτων μόχθος και ιδέα ενός ανθρώπου, που μας άφησε άφωνους!! βλέπαμε μπροστά μας όλη την ιστορία της επανάστασης και όχι μόνο!!




Πηγαίνοντας για το φαράγγι του Βίκου, που κυριολεκτικά είναι ένα θαύμα της φύσης, δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις την άγρια ομορφιά του,


Σε πιάνει δέος αντικρίζοντας το βάθος του και το ύψος του!


Στο δρόμο συναντήσαμε το πέτρινο δάσος...πέτρες που νομίζεις πως τις έχτισαν χέρια ανθρώπινα  μας άφησε άφωνους!!




Χωριά όπως το Μονοδέντρι, η Βίτσα, η Αρίστη χτισμένα μόνο από πέτρα, μέσα στα βουνά και το πράσινο, χωμένα να σου κόβεται η ανάσα από την ομορφιά τους. 








Κράτα με να σε κρατώ, να κατεβούμε την κατηφόρα...🤣 

 Η μονή Βελλά, να σε προσκαλεί να κάτσεις κάτω από την ρίζα του τεράστιου πλάτανου και να δροσίσεις τα χείλη σου με το γάργαρο νερό που κυλά μέσα από βράχους, ακούγοντας μόνο το κελάϊδισμα των πουλιών.


Όπου και να κοιτάξεις η ομορφιά της φύσης θα σε καταπλήξει...




Τοπίο στην ομίχλη...


Μέχρι και πανσέληνος μας έκατσε!

😊
Ο βοϊδομάτης, το πιο κρύο ποτάμι της Ηπείρου, να παίζει με το τυρκουάζ  χρώμα των νερών του και να σε ξεγελάει με την ορμή του από την μια και την γαλήνη του από την άλλη.



Να απολαύσεις ψητή πέστροφα στις όχθες του κοιτάζοντας τις χήνες και τις πάπιες που περίμεναν να τους πετάξεις κάτι να φάνε...



Το όμορφο γεφύρι του Κόκκορου στα ζαγοροχώρια, ήταν ένα από τα θαυμάσια μέρη που είδαμε, ανάμεσα σε τεράστιους βράχους, σαν να το φύλαγαν κύκλωπες, μην τυχόν και πάθει κάτι.



Η Κόνιτσα, ένα χωριό με μεγάλη ιστορία, χτισμένη αμφιθεατρικά φάνταζε από μακριά σαν παραμυθένια,

με το γεφύρι της και τον ποταμό Αώο να κυλά στα πόδια της,



αφήνοντας τους καταρράκτες να κυλούν γλύφοντας τους βράχους, γεμίζοντας τον αέρα με την δροσιά τους!!


Το δίλοφο, το Μπουραζάνι, χωριά πανέμορφα κρυμμένα  μέσα  στα βουνά γύρω, πνιγμένα στο πράσινο  μια ιστορία από μόνα τους. Τόσο πράσινο δεν έχω δει ποτέ μου. Τεράστια πλατάνια να ρίχνουν την σκιά τους στις πλατείες!

Στενά πέτρινα μονοπάτια, και σπίτια χτισμένα σαν αετοφωλιές!


Η ιερά μονή της Παναγίας της  Μολυβδοσκεπάστου, ένα βυζαντινό μοναστήρι κατάφυτο και πανέμορφο, κοντά στα σύνορα με την Αλβανία, φρουρός ακοίμητος, να φυλάει αιώνες, τα όσια και τα ιερά αυτού του τόπου.


Το μνημείο τιμής στην γυναίκας της Πίνδου  φορτωμένο με τα πολεμοφόδια, να δεσπόζει στην κορυφή και να αγναντεύει από εκεί τα σύνορα με την Αλβανία, συνεισφορά να θυμίζει στους αιώνες της θυσίες και την συνεισφορά, αυτών των γυναικών στο πόλεμο του 40.


Περάσαμε από την σπηλιά του υποστράτηγου Κατσιμήτρου πεσόντος όπως και όλοι όσοι έδωσαν την ζωή τους στο πόλεμο αυτόν. 



Στο Καλπάκι, η επίσκεψη μας εκεί στο πολεμικό μουσείο,

μας επιφύλαξε μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές μας. Ψάχνοντας στο βιβλίο των πεσόντων που υπήρχε εκεί, όπως μας είπαν δύο φανταράκια φρουροί, για έναν θείο του Γιώργου   που είχε πέσει στον πόλεμο στην Αλβανία, βρήκαμε τα στοιχεία του που και πότε και σε ποια μάχη σκοτώθηκε!

Είναι ο Μπαλαλής Σταύρος του Γεωργίου!

Αυτή η στιγμή θα μας μείνει αξέχαστη για τα συναισθήματα που νιώσαμε, και ας μην γνωρίζαμε προσωπικά τον ίδιο, γνωρίζουμε όμως τα εγγόνια του που ζουν και θα τους μεταφέρουμε την πληροφορία.

Γυρίσαμε σπίτι, με τα ποιο όμορφα συναισθήματα και με φορτωμένη την μνήμη μας από υπέροχες εικόνες!

Να είστε όλοι καλά εύχομαι, να περνάτε όμορφα με ότι κάνετε και να μην ξεχνάτε ότι το χαμόγελο έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. 😊

Αν φτάσατε μέχρι εδώ είστε πολύ θαρραλέοι...😊 και σας ευχαριστώ για την υπομονή σας, επίσης, σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...




Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2022

ΟΠΟΥ ΝΑ ΝΑΙ...

από το ίντερνετ

Αυτή η ανάρτηση θα είναι έτσι απλά για να αποχαιρετίσουμε το καλοκαιράκι παρεάκι μου (αν και θα είναι μαζί μας νομίζω λίγο καιρό ως συνήθως,) και να καλωσορίσουμε το Φθινόπωρο ημερολογιακά, που και εκείνο θα διεκδικήσει τις μέρες του, ως είθισται...

Οπότε και ο ο τίτλος...

Ναι όπου να΄ ναι και τα δυο είναι στα όρια τους, το πρώτο οδεύει προς το τέλος του, με ότι αυτό συνόδευσε τον καθένα μας και το δεύτερο μόλις άρχισε να κάνει τα πρώτα του βήματα.

Σε αυτό το μεταβατικό στάδιο δεν θα ήθελα να σας κουράσω πολύ, αλλά να σας δείξω τον τρόπο που εγώ θέλησα να το κάνω, με πολύ παιδικό τρόπο, που σε αυτό (το παιδικό) συντελεί βέβαια και η απειρία μου στο συγκεκριμένο θέμα...

Όμως είπαμε πως κάνουμε ότι μας κάνει να νιώθουμε όμορφα, ανεξαρτήτως από το αποτέλεσμα...

Οπότε ο δικός αποχαιρετισμός στο καλοκαιράκι,(όποτε φύγει)😊 είναι η απόπειρα μου για μια ακόμα φορά να βγάλω μπλοκάκι και νερομπογιές...


Όπως ακριβώς έκανα για το Φθινόπωρο, (όποτε έρθει)για να μην έχει παράπονο κι αυτό...😊



Τα πρωτότυπα δεν σας τα δείχνω γιατί θε να γελάσει και το παρδαλό κατσίκι...🤣 🤣

Εύχομαι να είστε όλοι καλά, να έχετε αντίθετα με τα προγνωστικά έναν όμορφο μήνα, να προσέχετε τον εαυτό σας γιατί κανείς άλλος δεν μπορεί να το κάνει,(ξέρω θα μου πείτε το έχουμε ακούσει πολλές φορές, αλλά μια ακόμη φορά ας το πούμε ίσως να το εμπεδώσουμε)😊 και μην ξεχνάτε, ένα χαμόγελο κανει πρώτα σε μας καλό και μετά σε εκείνον που το χαρίζουμε!

Καλό μήνα και καλό φθινόπωρο σε όλους σας, σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε! 




Δευτέρα 22 Αυγούστου 2022

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΆΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΎΔΙ ΤΟΥ ΒΕΔΟΥΊΝΟΥ!


Για όσους δεν το παρατηρήσατε, στην αρχή της φωτογραφίας, ότι δείτε και διαβάσετε εδώ, είναι
φωτογραφία και κείμενα το κ. Νίκου Ψιλάκη!

Το παραμύθι του Αισώπου μου έφερε στο μυαλό ένα τραγούδι που είχα ακούσει κάποτε στην βορειαφρικάνικη έρημο.Ένας βεδουίνος το τραγουδούσε και είπε πως ήταν δικό του. Είχε γεννηθεί σε αντίσκηνο κι ολόκληρη η ζωή του ήταν μια διαρκής μετακίνηση. Νομάδας ήταν και ζούσε πότε στην μια μεριά και πότε στην άλλη, όπου έβρισκε η φαμίλια του κατάλληλο τόπο. Το τραγούδι μιλούσε για ένα δέντρο που είχε φυτρώσει στην εσχατιά της ερήμου, εκεί που δεν υπήρχαν άλλα σημάδια ζωής. Ας πιάσουμε, όμως από την αρχή την ιστορία, έτσι όπως την άκουσα πριν από χρόνια!

Σεπτέμβρης μήνας, μίλια μακριά από μια πόλη της βόρειας Αφρικής, εκεί που αρχίζει το μυστήριο της ερήμου. Είχα ταξιδέψει για κάποια  γιορτή κι εκείνο το βράδυ ήμουν καλεσμένος σε επίσημο δείπνο. Μέναμε όλοι οι καλεσμένοι σε επιμήκεις παραλληλόγραμμές σκηνές στημένες στην άμμο και την δική μας την μοιραζόμαστε με έναν Γάλλο συνάδελφο και με με έναν Αιγύπτιο δημοσιογράφοι όλοι.
Μισή ώρα πριν το δείπνο έρχεται ο συνοδός μου ο Τζαφέρ, ένας νέος πεντέξι χρόνια μεγαλύτερος από εμένα και σπουδαγμένος στην Ελλάδα.
-Εχω κάτι πιο πρωτότυπο και αν θέλεις πάμε παρέα. Κάτι βεδουίνοι μας κάλεσαν για τραπέζι. Αλλο που δεν ήθελα.
Σουρούπωνε  όταν φτάσαμε στην σκηνή τους. Κοίταξα γύρω, η έρημος χλωμή,  καχεκτική, σχεδόν αποχρωματισμένη, ο ουρανός τόσο κόκκινος που θαρρούσες ότι στάλαζε αίμα. Ένας, ο πιο γέρος, βγήκε και μας συνόδεψε. Πεντέξι νοματαίοι κάθονταν ολόγυρα σε μια πήλινη λεκάνη γεμάτη κουσκούς με κρέας προβάτου, έτρωγαν, έπιναν τσάγια και κουβέντιαζαν.
Παραδίπλα μια στοίβα πίτες αραβικές, όλα πάνω στο καθαρό πλουμισμένο χαλί. Μας υποδέχτηκαν καρδιακά και καθίσαμε μαζί τους. Μόνος εγώ και πιο νέος απ όλους, ακουγα ήχους από μια γλώσσα που δεν την γνώριζα μα μου άρεσε και προσπαθούσα να μπω στο μεδούλι μιας άλλης ζωής που φάνταζε στα μάτια μου  τόσο ξένη μα και τόσο οικία συνάμα.
Άπλωνα δειλά το χέρι, καυτό το φαγητό, μπόλικο πιπέρι, καυτό και το τσάι, αλλά τέτοιες στιγμές δεν τυχαίνει να τις ζούμε συχνά.
Ο Τζαφέρ παρακολουθούσε την συζήτηση, γελούσε, απαντούσε στις ερωτήσεις τους, μάλλον μιλούσαν για μένα και συχνά στρεφόταν και μου ξηγούσε.
-Λένε για τις καμήλες τους. Οι πιο παλιοί μεγάλωσαν εκτρέφοντας καμήλες και δούλεψαν για χρόνια σε καραβάνια. Μου λέει την πρώτη φορά.
-Λένε πως την ξέρουν την έρημο σαν τα σπίτια τους. Μου λέει την δεύτερη.
Περνούν λίγα λεπτά, ξαναγυρίζει, το φως λιγοστό, δυο φανοί θυέλλης κρεμασμένοι αντικριστά.
-Λένε πως την έρημο δεν την ξέρει κανείς.
Νόμιζα πως μιλούσε για την απεραντοσύνη της ξερής γης, αυτής που δεν μπορεί κανείς να την μάθει, αλλά έκανα λάθος. Την έρημο δεν την ξέρει κανείς γιατί μήτε και εκείνη ξέρει τον εαυτό της. Αλλάζει μορφές, αλλάζει σχήματα, αλλάζει την όψη του κόσμου.
-Τον ουρανό τον  ξέρουν καλύτερα, συνέχισε ο Τζαφέρ είναι η δική τους πυξίδα.
Θα είχαν περάσει δυο τρείς ώρες  και η κουβέντα δεν τελείωνε. Το δικό μας αντίσκηνο βρισκόταν κάπου κοντά, μα όταν βγήκα έξω για μια στιγμή και κοίταξα γύρω ένιωσα να με τυλίγει το δέος της ερήμου κι ήταν τόσο βαθύ που όλες οι ιστορίες του γέρου βεδουίνου για χαμένους ταξιδιώτες είχαν γίνει δικές μου. Αν με άφηναν μοναχό, θα χανόμουν δίχως άλλο κι ας απείχε μόλις δέκα λεπτά ο κοιτώνας μας. Σε άλλους τόπους έχεις κάποιο σταθερό σημείο να προσανατολιστείς, ένα βουνό ας πούμε, μια πέτρα, ένα δέντρο, εδώ τίποτα. Ούτε ένα δέντρο!
Τελείωσε το βεδουίνικο δείπνο κι ο πιο γέρος, ένας λιπόσαρκος με άσπρη γενειάδα και χωρίς μπροστινά δόντια, έβγαλε από την ζώνη του την φλογέρα. Χόρευαν οι νότες στην άμμο, ο άνεμος ανάριος, η νύχτα γλυκιά. Σταματούσε η φλογέρα, άρχιζε το τραγούδι, σταματούσε το τραγούδι, άρχιζε η φλογέρα.
-Τι τραγουδά Τζαφέρ;
-Θα μεταφράσω ολόκληρο το τραγούδι γιατί αξίζει. Δικό του είναι.
Και άξιζε! Μιλούσε για κάποιον οδοιπόρο που χάθηκε στην έρημο, διεκτραγωδούσε την περιπέτειά στην καυτή άμμο και τελείωνε με την χαρά του όταν είδε από μακριά ένα δέντρο.
Ολο το τραγούδι ήταν εκείνη η μοναδική κι ανεκτίμητη στιγμή. Αυτήν την στιγμή περιέγραφε κι αυτό το συναίσθημα είχε κάμει τραγούδι! 
Ένας άνθρωπος που βρίσκεται μπροστα σε ένα δέντρο!
Δεν θυμάμαι τους στίχους, αλλά το νόημα τους έμεινε χαραγμένο στην μνήμη μου. Και φυσικά το συναίσθημα.
Οσο κι αν ο λόγος χάνει τις λεπτές αποχρώσεις του όταν μεταφέρεται σε άλλη γλώσσα, όσο και αν η ποίηση χάνει την μουσική της όταν γίνεται κείμενο πεζό, η χαρά του οδοιπόρου είχε γίνει και  δική μου χαρά.
Περνούσε η ώρα κι ο βεδουίνος τραγουδούσε το δέντρο του, το ένα , το μοναχό, το δέντρο που είχε εμφανιστεί ανέλπιστα σαν μήνυμα ζωής κι ελπίδας.
Δεν ξέρω τη γλώσσα των βεδουίνων, δεν ξέρω πόσες λέξεις έχουν πλασμένες για να περιγράψουν τα δέντρα, πόσες την άμμο, πόσες τη θύελλα, πόσες το συναίσθημα και πόσες το ταξίδι.
Ξέρω μονάχα πως ένα τραγούδι τους, ίσως και ένα παραμύθι, με δίδαξε την πραγματική αξία του δέντρου. 
Σίγουρα εκείνοι που στερήθηκαν την ευλογία του , που αναζητούν εναγωνίως μια όαση μέσα στην κίτρινη απεραντοσύνη, σίγουρα εκείνοι ήξεραν περισσότερα από μένα!

Το κείμενο ήταν μέσα στο περιοδικό του Σούπερ μάρκετ του κ. Χαλκιαδάκη.

Μου άρεσε τόσο πολύ όταν το διάβασα παρεάκι μου  που για μια φορά ακόμη, θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας.
 
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και να μην ξεχνάτε πως μέσα σε ένα χαμόγελο βρίσκεται η αγάπη!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε... 





 

 

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2022

ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ...ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΎ!!!

 Δεκαπενταύγουστος: Γιατί λέγεται “Πάσχα του καλοκαιριού”

Είθισται να αποκαλούμε τη μεγάλη θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και τη μετάστασή Της στους ουρανούς και «Πάσχα του καλοκαιριού». Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό; Πότε εορτάστηκε για πρώτη φορά ο «Δεκαπενταύγουστος»;

Ο Δεκαπενταύγουστος ή καλύτερα εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου έχει ιδιαίτερη θέση στο εορτολόγιο της  Εκκλησίας και συνδέεται άμεσα με τη μοναδικότητα του προσώπου της Παναγίας , αποτελώντας τη μεγαλύτερη από τις γιορτές που καθιερώθηκαν προς τιμή της Παναγίας.

Οι πρώτες μαρτυρίες για τον εορτασμό της Κοίμησης της Θεοτόκου εμφανίζονται τον πέμπτο αιώνα μΧ, γύρω στην εποχή που συγκλήθηκε η Γ’ Οικουμενική Σύνοδος της Εφέσου (451), η οποία καθόρισε και το θεομητορικό δόγμα, ενώ επιπλέον έγινε και η  αιτία να αναπτυχθεί η τιμή στο πρόσωπο της Θεοτόκου.

Για πρώτη φορά η Κοίμηση της Θεοτόκου πρέπει να εορτάστηκε στα Ιεροσόλυμα στις 13 Αυγούστου, ενώ από το 460 και μετά αποφασίστηκε η μετάθεση της εορτής για τις 15 Αυγούστου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η εορτή εκείνη είγε γενικότερο θεομητορικό χαρακτήρα, χωρίς ειδική αναφορά στο γεγονός της Κοιμήσεως της Παναγίας και ονομάζονταν «ημέρα της Θεοτόκου Μαρίας».

Ως κέντρο του πανηγυρισμού αναφέρεται στην αρχή ένα «Κάθισμα» (ναός), που βρίσκονταν έξω από τα Ιεροσόλυμα στον δρόμο προς την Βηθλεέμ. Η σύνδεση αυτής της γιορτής με την Κοίμηση της Θεοτόκου, έγινε στον ναό της Παναγίας, που βρισκόταν στη Γεσθημανή, το «ευκτήριο του Μαυρικίου», όπου υπήρχε και ο τάφος της.

Κατά την εκκλησιαστική παράδοση, της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου προηγείται νηστεία, η οποία καθιερώθηκε τον 7ο αιώνα. Αρχικά ήταν χωρισμένη σε δύο περιόδους: πριν από την εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και πριν από την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Τον 10ο αιώνα, συνενώθηκαν σε μία νηστεία, που περιλαμβάνει 14 ημέρες και ξεκινά την 1η Αυγούστου. Κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης νηστείας, νηστεύεται το λάδι εκτός του Σαββάτου και της Κυριακής, ενώ στη γιορτή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα καταλύεται το ψάρι.

Ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου καταλύονται τα πάντα, εκτός και αν η εορτή πέσει σε Τετάρτη ή Παρασκευή, οπότε καταλύεται μόνο το ψάρι.

Δεκαπενταύγουστος - Κοίμηση της Θεοτόκου

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ο εορτασμός της Κοίμησης της Θεοτόκου περιλαμβάνει κατά πρώτο λόγο το θάνατο και την ταφή της Παναγίας και κατά δεύτερο την ανάσταση και τη μετάστασή της στους ουρανούς.

Για την Κοίμηση της Θεοτόκου δεν υπάρχουν πληροφορίες από την Καινή Διαθήκη. Γι’ αυτήν μαθαίνουμε από τις διηγήσεις σημαντικών εκκλησιαστικών ανδρών, όπως των Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, Μόδεστου Ιεροσολύμων, Ανδρέα Κρήτης, Γερμανού Κωνσταντινουπόλεως, Ιωάννη Δαμασκηνού κ.ά., καθώς και από τα σχετικά τροπάρια της εκκλησιαστικής υμνολογίας. Στα κείμενα αυτά διασώζεται η «αρχαία και αληθεστάτη» παράδοση της Εκκλησίας  γι’ αυτό το Θεομητορικό γεγονός.

Έτσι, λοιπόν, κατά την εκκλησιαστική παράδοση, η μητέρα του Ιησού Χριστού, Μαρία (η Θεοτόκος και Παναγία), πληροφορήθηκε τον επικείμενο θάνατό της από έναν άγγελο τρεις ημέρες προτού αυτός συμβεί και άρχισε να προετοιμάζεται κατάλληλα. Προσεύχεται στο όρος των Ελαιών και δίνει τα υπάρχοντά της σε δύο γειτόνισσές της χήρες. Επειδή κατά την ημέρα της Κοίμησής της δεν ήταν όλοι οι Απόστολοι στα Ιεροσόλυμα, καθώς κήρυτταν «απανταχού γης», μια νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε κοντά της. Μοναδικός απών ο απόστολος Θωμάς.

Δεκαπενταύγουστος - Κοίμηση της Θεοτόκου

Η Κοίμηση της Θεοτόκου συνέβη στο σπίτι του Ευαγγελιστή Ιωάννη, στο οποίο διέμενε η μητέρα του Θεανθρώπου. Αφού της έκλεισαν τα μάτια, οι Απόστολοι μετέφεραν το νεκροκρέβατό της στον κήπο της Γεθσημανής, όπου και την έθαψαν. Κατά τη μεταφορά του λειψάνου της, φανατικοί Ιουδαίοι αποπειράθηκαν να ανατρέψουν το νεκροκρέβατό της, αλλά τυφλώθηκαν. Μόνο ένας από αυτούς κατόρθωσε να το ακουμπήσει, αλλά μια αόρατη ρομφαία του έκοψε τα χέρια.

Μοναδικός απών από την κηδεία της υπήρξε, όπως προαναφέραμε, ο Απόστολος Θωμάς. Όταν μετά από τρεις ημέρες πήγε στον τάφο της, βρήκε μόνο τα εντάφια. Προφανώς, η Παναγία είχε αναστηθεί. Πάνω στον τάφο της χτίστηκε μεγαλοπρεπής ναός, που αποδίδεται στην Αγία Ελένη.

Μετά την καταστροφή του, ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Μαρκιανός (450-457) με τη δεύτερη σύζυγό του Πουλχερία έχτισαν ένα νέο ναό, που υπάρχει μέχρι σήμερα. Η Κοίμηση της Θεοτόκου εορταζόταν αρχικά στις 13 Αυγούστου και από το 460 στις 15 Αυγούστου

Η Δογματική διαφορά μεταξύ Ορθοδόξου και  Καθολικής Εκκλησίας

Η Καθολική Εκκλησία πιστεύει στο δόγμα της ενσώματης ανάληψης της Θεοτόκου (Assumptio Beatae Mariae Virginis), που οριστικοποιήθηκε με την αποστολική εγκύκλιο του Πάπα Πίου IB’ «Munificentissimus Deus» (1 Νοεμβρίου 1950).

Αντίθετα, η Ορθόδοξη Εκκλησία κάνει λόγο πρώτα για Κοίμηση της Θεοτόκου, δηλαδή πραγματικό θάνατο (χωρισμό ψυχής και σώματος) και στη συνέχεια για μετάσταση της Θεοτόκου, δηλαδή ανάσταση (ένωση ψυχής και σώματος) και ανάληψή της κοντά στον Υιόν της.

Κατά την εκκλησιαστική παράδοση, της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου προηγείται νηστεία, η οποία καθιερώθηκε τον 7ο αιώνα. Αρχικά ήταν χωρισμένη σε δύο περιόδους: πριν από την εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και πριν από την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Τον 10ο αιώνα, συνενώθηκαν σε μια νηστεία, που περιλαμβάνει 14 ημέρες και ξεκινά την 1η Αυγούστου. Κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης νηστείας, νηστεύεται το λάδι εκτός του Σαββάτου και της Κυριακής, ενώ στη γιορτή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα καταλύεται (επιτρέπεται) το ψάρι. Ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου καταλύονται τα πάντα, εκτός και αν η εορτή πέσει σε Τετάρτη ή Παρασκευή, οπότε καταλύεται μόνο το ψάρι. Τις ημέρες της νηστείας του Δεκαπενταύγουστου ψάλλονται τις απογευματινές ώρες στις εκκλησίες (εκτός Κυριακής), εναλλάξ, ο «Μικρός και ο Μέγας Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον», οι λεγόμενες «Παρακλήσεις».

 Δεκαπενταύγουστος - Κοίμηση της Θεοτόκου

Το «Πάσχα του Καλοκαιριού» και οι … Παναγίες της Ελλάδας

Στην Ελλάδα, η Κοίμηση της Θεοτόκου εορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα, ονομάζεται δε και «Πάσχα του Καλοκαιριού».

Σε πολλά νησιά του Αιγαίου (Τήνος, Πάρος, Πάτμος) στολίζουν και περιφέρουν επιτάφιο προς τιμήν της Παναγίας.

Σε πόλεις δε, και χωριά ανά την επικράτεια, σε εκκλησίες αφιερωμένες στην Κοίμηση της Θεοτόκου διοργανώνονται παραδοσιακά πανηγύρια, που καταλήγουν σε γενικευμένο γλέντι.

Από το όρος Μελά η Παναγία Σουμελά, βρέθηκε στο Βέρμιο Ημαθίας. Στην Τήνο η γιορτή της συνδέθηκε με τον τορπιλισμό της «Έλλης» και μαζί με την Κοίμησή της οι Έλληνες τιμούν την μνήμη αυτών που χάθηκαν.

Στη Λέρο η Καστροβασίλισσα, στην Αστυπάλαια η Πορταΐτισσα, στη Ρόδο η Κρεμαστή και στην Πάρο η Εκατονταπυλιανή, στη Λέσβο η Αγία Σιών της Αγιάσου και στη Νίσυρο η Σπηλιανή Κυρά. Στην Κρήτη η Καλυβιανή και η Μεγάλη Παναγιά της Νεάπολης, στην Ίμβρο η Παναγιά η Ιμβριώτισσα και στη Χαλκιδική η Μεγάλη Παναγιά. Στη Γουμένισσα το Θεομητορικό Μοναστήρι, στην Ήπειρο η Μολυβδοσκέπαστη, στην Κεφαλονιά η Οφιούσα, στην Άνδρο η Φανερωμένη, στην Κάρπαθο η Παναγιά της Ολύμπου και η Χοζοβιώτισσα στην Αμοργό.

Στη Σκιάθο η Βαγγελίστρα, στο Λεωνίδιο Κυνουρίας η Παναγιά της Έλωνας και η Επισκοπιώτισσα στη Μαντινεία.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου δεν είναι ένα πένθιμο γεγονός για το ελληνικό λαό, επειδή η Παναγία «μετέστη προς την ζωήν».

Πηγή: dogma 

Την αντιγραφή την έκανα από το σάιτ του Αντένα ΕΔΏ 

 Ήθελα να Της πω ένα απλό ευχαριστώ, όπως το νιώθω εγώ, για την Προστασία της, και βλέποντας αυτό το αφιέρωμα στο Πρόσωπό Της, είδα πόσα δεν ήξερα για  Εκείνη! Ας προστατεύει η Χάρη Της όλο τον κόσμο!!

Χρόνια πολλά σε όλες της Μαρίες και σε όλους όσους γιορτάζουν την μέρα αυτή !

Καλό υπόλοιπο καλοκαιράκι σε όλους!!🌞

Μέχρι την επόμενη που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να περνάτε  ωραία με ότι κάνετε και σας δίνει ευχαρίστηση και χαμόγελα...😊

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...



Δευτέρα 8 Αυγούστου 2022

ΣΥΝΤΡΟΦΙΆ, ΜΕ ΈΝΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΚΑΙ ΤΡΊΑ...

 

απο το ίντερνετ η εικόνα

Ακόμα και με έναν υπολογιστή στα γόνατά μας, ένα βιβλίο πάντα θα είναι εκείνο που θα μας ταξιδεύει και θα έχει την μυρωδιά του χαρτιού, όσο παλιό και να είναι...ψάχνοντας στο απέραντο κόσμο του ίντερνετ... 

Από τον τίτλο και την εικόνα (Μα δεν είναι υπέροχη;)θα καταλάβατε για το  θέμα που πρόκειτε να πούμε...ναι  για άλλη μια φορά θα σας μιλήσω για βιβλία που έχω διαβάσει και θα σας τα προτείνω, ανάλογα βέβαια και με την  την προτίμησή σας στους συγγραφείς. Η περίοδος της ανάρρωσης μου άφησε αρκετό χρόνο ελεύθερο να διαβάσω...

Ο Αύγουστος έχω την εντύπωση ότι είναι ο μήνας που σίγουρα κάποιοι θα ασχοληθούμε περισσότερο με το διάβασμα ενός τουλάχιστον βιβλίου, ξαπλωμένοι σε κάποια παραλία...

Ας μπούμε στο θέμα των προτάσεων μου.

Είχα την τύχη, να έρθουν στα χέρια μου όχι ένα, όχι δύο, αλλά τρία βιβλία δώρα...ναι έτσι που σας το λέω.., λες και κάποια καλή νεράϊδα ξέρει την αγάπη μου για το διάβασμα και με το που έλεγα πως θα περάσει ο καιρός με το ένα χέρι δεμένο χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα, να σου τα βιβλιοδώρα 😊 χαμόγελο εγώ μέχρι τα αυτιά!!

Τα δύο ήρθαν από το αγαπημένο μου "αδέρφι" ή "καρντάση" αν προτιμάτε στα Σαλονικιώτικα, σε όλους μας γνωστή και αγαπημένη μου Βαρβάρα με τα Κέρινα ποιήματα της.

Το πρώτο είναι της Λένας Μαντά, για όσους αγαπούν την γραφή της...



«Το πράσινο φόρεμα, μικρό μου, είναι το ρούχο της ευτυχισμένης μας ψυχής… είναι η τρέλα που έρχεται μόνο μία φορά στη ζωή μας… είναι το επίσημο ένδυμα του ασυγκράτητου, παθιασμένου, ανείπωτου έρωτα, που ωστόσο εντός σου αφουγκράζεσαι πως σηματοδοτεί κάτι πολύ παραπάνω: το ίδιο το πεπρωμένο!… Και το φοράς μόνο μία φορά!»

Η γιαγιά Μάγδα οργανώνει το τέλειο σκηνικό, προκειμένου να αποτρέψει τον γάμο της εγγονής της μ’ έναν άντρα που η ίδια δεν εγκρίνει. Ξεδιπλώνει όλη την ιστορία αγάπης που κρύβεται πίσω από το πράσινο φόρεμα, με μοναδικό σκοπό να διώξει τον Λίνο από τη ζωή της Κοραλίας. Η προσπάθειά της αυτή θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου. Παλιές ιστορίες, σκοτεινές και απειλητικές, αναδύονται καθώς το χθες σμίγει εκρηκτικά με το σήμερα. Ο μυστηριώδης Άρης Αλαβάνος και ο γοητευτικός πιλότος Κωνσταντίνος Θαλάσσης έρχονται στο προσκήνιο με
δραματικό τρόπο, με μόνο τους κοινό στόχο να σώσουν τη ζωή της Κοραλίας…
Για ποιον από τους τρεις θα φορέσει εκείνη το πράσινο φόρεμα;

Ενα αισθηματικό βιβλίο με ενδιαφέρουσα πλοκή για όσους ενδιαφέρονται για το είδος αυτό.

Το δεύτερο είναι της Μαρίας Παναγωπούλου... 

Στο οπισθόφυλλο θα διαβάσετε την περίληψη του θέματος...που μας πάει εκεί που το απωθημένο αποφασίζει! 

Και τα δύο είναι εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Το τρίτο είναι δώρο από την κόρη μου την Χριστίνα, του ΑΝΡΙ ΛΟΒΕΝΜΠΡΟΥΚ, 

"Η ΔΙΑΘΉΚΗ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ"

Από το οπισθόφυλλο που σε βάζει λίγο στο κλίμα του βιβλίου μέχρι να διαβαστεί, σε κρατά σε εγρήγορση ,μέχρι το τέλος του!


Ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα, που έχει να κάνει με ένα μήνυμα του Ιησού...μια ιστορία  που γίνεται όσο διαβάζεις, ένα μυστήριο, που εξελίσσεται σε θρίλερ, που συναρπάζει!! 

Αυτές ήταν οι προτάσεις μου παρεάκι μου αν σας ενδιαφέρουν, για να περάσετε την ώρα σας διαβάζοντας!

Σας αφήνω με ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα, από το σπίτι μας!

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να λέτε την καλημέρα σας με ένα χαμόγελο, γίνεται ομορφότερη. Καλή εβδομάδα σε όλους σας.

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε... 



Δευτέρα 1 Αυγούστου 2022

ΑΥΓΟΥΣΤΕ, ΚΑΛΈ ΜΟΥ ΜΉΝΑ!!!


 Ο Αύγουστος είναι πια εδώ, ο τελευταίος και ο καλύτερος μήνας του καλοκαιριού. Ας τον υποδεχτούμε με ένα τραγούδι, που μπορεί να μην είναι πολύ χαρούμενο, αλλά λατρεύω Μητροπάνο ότι και να πει.
 Και μέχρι να έρθει το φθινόπωρο να μελαγχολήσουμε... ας απολαύσουμε τις μέρες του Αυγούστου με ότι καλύτερο μπορεί ο καθένας μας, με μικρές ή μεγάλες αποδράσεις από την καθημερινότητα μας και για όποιους δεν  μπορούμε να το κάνουμε, ένα βιβλίο κάτω από την δροσιά ενός δέντρου ή στο μπαλκόνι, θα μας κρατήσει συντροφιά, όπως και  μια παγωμένη μπυρίτσα με καλή παρέα το καλυτερότερο, να πούμε τις σαχλαμαρίτσες μας, να ακούσουμε την μουσική που μας αρέσει, να περάσουμε καλά τέλος πάντων με ότι κάνουμε και στο τέλος του μήνα να θυμόμαστε μόνο  όμορφα  συναισθήματα.
Αυτά είχα στο μυαλό μου να σας πω, για τον Αύγουστο που έχει κάνει κιόλας τα πρώτα του βήματα,  όταν θυμήθηκα πως είχα δει μέσα στην ανακαίνιση που κάναμε  στο σπίτι μας, ένα παλιό δισκάκι και ένα κατσαρολάκι για πέταμα...για πέταμα είπα; απα πα πα... δεν την λέμε αυτήν την λέξη εδώ μέσα τον λόγο τον ξέρετε...😄 έλα όμως που ακόμα δεν μπορούσα να κουνήσω φυσιολογικά το χέρι μου γιατί θέλανε τρίψιμο, καθάρισμα... η αλήθεια είναι πως θα τα προτιμούσα στην αρχική τους κατάσταση, το ένα μπρούτζινο και το δισκάκι ασημένιο, αλλά αυτό ήταν αδύνατο να γίνει, αφού δεν περνάνε πια οι γανωματήδες που τα έκαναν καινούργια.
πηγή
Αφού αποφάσισα να μην τα πετάξω,   την δύσκολη δουλειά ποιος την ανέλαβε;
Μαντέψτε 😊 ναι ναι ο καλός μου, που ποτέ δεν μου χαλάει χατίρι...
Αφού ήρθαν σε μια κατάσταση που θα μπορούσαν να δεχτούν την δική μου παρέμβαση με ότι συνεπάγεται αυτό, χωρίς να διαμαρτυρηθούν καθόλου, πάλι καλά λέμε γιατί δεν τα περιποιήθηκα με την πρέπουσα λεπτομέρεια, να τα λέμε αυτά...
Ετσι ήταν...
Και έτσι έγιναν μετά την μεταμόρφωση τους...

εδώ και τα δύο μαζί..
Το κατσαρολάκι βρήκε την θέση του μπροστά στο φούρνο μας,
 και ένα κοντινό πλάνο...😊
Και με αυτήν την πρώτη μου απασχόληση μετά την περιπέτεια της υγείας μου που πάει περίφημα, ήθελα να σας ευχηθώ να έχετε πίστη  στις δυσκολίες, είναι αυτή που σας δίνει δύναμη να τις ξεπεράσετε με την βοήθεια του Θεού για μένα, ή όπου ο καθένας από εμάς πιστεύει.
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και φορέστε ένα χαμόγελο με την καλημέρα σας την κάνει ωραιότερη...
Καλό δεκαπενταύγουστο να έχετε και η Παναγιά μαζί σας!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!


  


Δευτέρα 25 Ιουλίου 2022

Η... ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ...ΣΥΝΈΧΕΙΑ..!!

 

πηγή

Την άλλη μέρα πήγε πάλι ο Άρης στην παραλία μαζί με το κοχύλι, για να ακούσει την συνέχεια της ιστορίας...το έβαλε στο αυτί του και εκείνο άρχισε να του λέει...

Ο καπετάν Νικόλας και ο φίλος του δεν πίστευαν πως βρέθηκαν ζωντανοί στην αμμουδιά.

-Σαν όνειρο θυμάμαι ότι ήμουν στην πλάτη ενός δελφινιού και εσύ σε μια άλλη, είπε στον φίλο του και περνούσαμε μέσα από πελώρια κύματα.

-Πως βρεθήκαμε εδώ;

Δεν ήταν όνειρο καπετάν Νικόλα μας έσωσαν τα δελφίνια είπε εκείνος.

-Αυτά μόνο στα παραμύθια συμβαίνουν.

-Και εγώ έτσι νόμιζα, αλλά είδα με τα ίδια μου τα μάτια ένα γαλάζιο δελφίνι, να σε έχει βάλει στην ράχη του, ενώ ένα άλλο κουβαλούσε εμένα και μας άφησαν και τους δύο εδώ στην αμμουδιά.

Είχε ακούσει ιστορίες για δελφίνια που έσωσαν ανθρώπους μέσα από την  φουρτουνιασμένη θάλασσα, αλλά νόμιζε ότι όλα όσα άκουγε ήταν παραμύθια. Ποτέ δεν φαντάστηκε πως θα ζούσε και εκείνος μια τέτοια περιπέτεια στην πραγματικότητα. Ερχόταν κάθε μέρα στην παραλία, με την ελπίδα πως θα αντίκριζε κάποτε το γαλάζιο δελφίνι. Εκείνη την στιγμή, έφτασε στα αυτιά του ένας ήχος σαν σφύριγμα και στην θάλασσα πρόβαλε το γαλάζιο δελφίνι.

φωτό από το ίντερνετ
-Αχ και να καταλάβαινες το μεγάλο μου ευχαριστώ που μου έσωσες την ζωή είπε ο καπετάν Νικόλας λες και το δελφίνι θα τον άκουγε.

-Και βέβαια σε καταλαβαίνω άκουσε μέσα στην σκέψη του μια φωνή. Σάστισε και γύρισε πίσω του να δει ποιος του μίλησε. Γύρισε προς την θάλασσα και είδε το δελφίνι να κουνά το πτερύγιό του σαν να τον χαιρετούσε. Δεν του είχε ματατύχει ποτέ στην ζωή του κάτι τέτοιο. Εμείς τα δελφίνια συνέχισε η φωνή μέσα στο μυαλό του, είμαστε φίλοι με τους ανθρώπους και χαιρόμαστε κάθε φορά που χρειάζεστε την βοήθεια μας να σας την δίνουμε με χαρά!

-Θέλεις να ανέβεις στην πλάτη μου να σου δείξω τι βρήκα εκεί κάτω στο βυθό;

-Και πώς θα γίνει αυτό; εγώ δεν είμαι ψάρι είπε χαμογελώντας ο καπετάν Νικόλας και θα πνιγώ αν δεν έχω οξυγόνο.

-Μην στεναχωριέσαι γι αυτό, στα  παραμύθια όλα γίνονται.

-Εχεις δίκιο του απάντησε εκείνος, πάμε λοιπόν να γίνουμε παραμύθι και με ένα σάλτο βρέθηκε στην ράχη του γαλάζιου δελφινιού και βούτηξαν και οι δύο στα βάθη της θάλασσας. Κολυμπώντας αρκετή ώρα ανάμεσα από πανέμορφα κοράλλια, που με το παραμικρό κύμα νόμιζες πως χόρευαν σαν  μπαλαρίνες, ενώ αναμεσά τους κολυμπούσαν χιλιάδες πολύχρωμα ψάρια. Ο καπετάν Νικόλας δεν χόρταινε να βλέπει την ομορφιά αυτή, που έβλεπαν πρώτη φορά τα μάτια του.

-Φτάσαμε άκουσε μέσα στην σκέψη το γαλάζιο δελφίνι να του λέει, δείχνοντάς του ένα σημείο στον βυθό. Με έκπληξή του είδε ένα παλιό  μπαούλο μισοσκεπασμένο  με την άμμο και σκουριασμένο από το πέρασμα του χρόνου επάνω του.

η φωτό από το ίντερνετ

-Εδώ είναι κρυμμένος ένας θησαυρός από τον καιρό των πειρατών...αν τον θέλεις είναι δικό σου καπετάνιε. Σκέφτηκε για λίγο πόσα θα μπορούσε να κάνει με όλο αυτόν τον θησαυρό.

-Καλέ μου φίλε είπε μετά από λίγο τι να τα κάνω τόσα πλούτη; μόνο σε μπελάδες θα με βάλουν του απάντησε. Εχω στην ζωή μου ότι θέλω. Μια όμορφη οικογένεια και την αγαπημένη μου θάλασσα, που μου δίνει πλουσιοπάροχα, όλα όσα χρειάζομαι να ζω αξιοπρεπώς

-Εντάξει αφού αυτή είναι η απόφασή σου το δέχομαι.  όμως δεν τελειώνει εδώ η βόλτα μας, γιατί θα σου δείξω πως σε κάποιο μέρος του κόσμου, πως τα δελφίνια βοηθούν τους ανθρώπους να ψαρεύουν. Θα μπορούσα να κάνω και εγώ το ίδιο για σένα αν το ήθελες. 

-Σε ευχαριστώ πολύ αλλά μου έκανες του μεγαλύτερο δώρο σώζοντας την ζωή μου και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ μου!!!🐬 

ΤΈΛΟΣ

Η αιτία που γράφτηκε  η  συνέχεια του παραμυθιού εκτός από την προτροπή κάποιον φίλων, παρεάκι μου, ήταν η περιήγηση μου στον απέραντο κόσμο του ίντερνετ αναζητώντας εικόνες δελφινιών.

Κάπου εκεί στην αναζήτηση μου συνάντησα αυτό το κείμενο  με το καταπληκτικό του βίντεο. 

θα σας παρακαλούσα να μην το παραβλέψετε, γιατί δείχνει ακριβώς την αγάπη των δελφινιών προς τον άνθρωπο. Αυτό ήταν και η έμπνευση μου, να γράψω την συνέχεια του παραμυθιού μετά από 30 χρόνια...😊

Να είστε όλοι καλά, καλή εβδομάδα,   καύσωνας είναι θα περάσει,  αν τον συνοδεύσετε με υπομονή, παγωμένα νερά και ένα χαμόγελο😄.

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε... 



Δευτέρα 18 Ιουλίου 2022

ΕΚΠΡΌΘΕΣΜΗ...

Βλέποντας τον τίτλο ξέρω τι θα σκεφτείτε...θα μου πείτε και ποιος δεν είναι εκπρόθεσμος την σήμερον ημέρα ;

Και θα έχετε απόλυτο δίκιο, αλλά επειδή εδώ προσπαθούμε όσο μπορούμε να μην βαρύνουμε την ατμόσφαιρα, εκτός και αν υπάρχει λόγος σοβαρός.

Εεεε αυτήν την φορά ο τίτλος δεν εννοούσε τίποτα σοβαρό, απλά μια συμμετοχή μου σε μια πρόσκληση που έκανε η φίλη μας η Η Μία με θέμα τα κοχύλια και όπως καταλάβατε από τον τίτλο είμαι εκτός προθεσμίας...

Αλλά εγώ απτόητη μια και είχα βρει το θέμα ενδιαφέρον, θυμήθηκα ότι κάποτε πριν 30 χρόνια έλεγα στα εγγόνια μου, απλές μικρές ιστοριούλες, γιατί τα μικρά βαριούνται τις μεγάλες,  εκ τις οποίες η μία έλεγε για ένα κοχύλι.


"Το παιδί και το κοχύλι"

Μια φορά και ένα καιρό,(γιατί έτσι αρχίζουν όλα),ήταν ένα παιδί που το έλεγαν Άρη (αυτός ήταν ο εγγονός μου  που τώρα είναι 34 χρονών, τότε ήταν 4. Και με ρωτούσε...γιαγιά εγώ είμαι αυτός; θα μπορούσε και να ήσουν αγόρι μου του έλεγα και θυμάμαι πως  γελούσαν και τα αυτάκια του.😊)

Ο Άρης λοιπόν, αγαπούσε πολύ την θάλασσα, του άρεσε να κολυμπάει να κανει βουτιές, να κάνει βόλτες στην αμμουδιά και να μαζεύει χρωματιστά βότσαλα. Τον μάγευαν τα λαμπερά τους χρώματα έτσι που γυάλιζαν βρεγμένα. Μια μέρα εκεί που έψαχνε βρήκε ένα ωραίο κοχύλι. Το πήρε στα χέρια του και κοίταζε με θαυμασμό το υπέροχο σχήμα του. Καθώς το κοιτούσε σκέφτονταν πόσα πολλά πράγματα θα είχε δει στα βάθη της θάλασσας και στα μακρινά ταξίδια που είχε κάνει. Και τότε άκουσε το κοχύλι να του λέει...Βάλε με κοντά στο αυτί σου, να σου πω μια ιστορία από τις πολλές που ξέρω. Ο Άρης έκανε ότι του είπε το κοχύλι. Το έβαλε στο αυτί του και εκείνο άρχισε να του διηγείται...

Όταν βρισκόμουν κάποτε στο πάτο της θάλασσας, την άκουσα να μουγκρίζει αγριεμένα. Μέσα σε λίγη ώρα είχε σηκώσει τεράστια κύματα. Επάνω στα αφρισμένα της νερά, ένα μικρό βαρκάκι πηδούσε σαν καρυδότσουφλο έτοιμο να βουλιάξει...

(-Και γιατί θύμωσε η θάλασσα γιαγιά; ήταν η ερώτηση του τότε.

-θα σου πω παρακάτω μικρέ μου λίγη υπομονή...του απάντησα.)

Που λες Αρη μου, με ένα μεγάλο δυνατό κύμα αναποδογύρισε το βαρκάκι και οι δυο ψαράδες που ήταν μέσα έπεσαν στην θάλασσα. Και σίγουρα θα είχαν πνιγεί, αν δεν περνούσε από εκεί ένα μεγάλο κοπάδι δελφίνια, που πήραν στην πλάτη τους τους ψαράδες και τους έβγαλαν στην στεριά.

Ο Άρης του παραμυθιού, όπως και ο μικρός Άρης, άκουγε με τεντωμένα αυτιά, αυτά που του έλεγε το κοχύλι. Πες μου κι άλλα σε παρακαλώ, μου αρέσουν οι ιστορίες της θάλασσας.

-Ελα αύριο πάλι εδώ φίλε μου και θα σου πω την συνέχεια της ιστορίας, που μιλάει, για  την περιπέτεια  ανάμεσα στον ψαρά και στο γαλάζιο δελφίνι ψάχνοντας τον χαμένο θησαυρό.


-Αλήθεια θα μου την πεις και μένα γιαγιά; 

-Και βέβαια θα σου την πω Άρη μου...

Έκτοτε ο μικρός μας Άρης μεγαλώνοντας είχε μια αδυναμία στα κοχύλια...😊 

Αυτή θα ήταν η συμμετοχή μου, αν ήμουν εμπρόθεσμη 😊

Να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να χαμογελάτε ακόμα και στα δύσκολα, θα βρείτε κάποια στιγμή να το κάνετε, αρκεί να κοιτάξετε στα μάτια εκείνους που αγαπάτε...

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...




   

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2022

ΠΡΩΣΥΠΟΓΡΑΦΩ...

 Ο κόσμος χρειάζεται περισσότερους εμπνευστές και λιγότερους ωχαδερφιστές

Αν κάποτε χαθούμε μέσα στα ίδια μας τα όνειρα θα είναι εντάξει... γιατί εκείνα θα βρουν τον τρόπο να μας φορέσουν τα φτερά τους.
Στέκεσαι ακριβώς στο ίδιο σημείο για ώρα τώρα. Τα σύννεφα πάνω από το κεφάλι σου διαρκώς πυκνώνουν και οι αστραπές μαστιγώνουν τον ουρανό με τον ήχο τους.

«Λίγο πιο κάτω θα βρεις τον ήλιο» σου ψιθυρίζει ένας έφηβος.

«Εάν τρέξεις ίσως και να προλάβεις την μπόρα» σε ενθαρρύνει ο ηλικιωμένος με τη μπλε τραγιάσκα.

Μια γυναίκα γύρω στα πενήντα σε πλησιάζει:

«Μπορείς να την κρατήσεις. Έχω δύο εξάλλου» σου λέει, προσφέροντάς σου ευγενικά τη μαύρη της ομπρέλα.

«Προβλέπεται τέτοια θεομηνία που ουδόλως θα με βοηθήσει», απαντάς.

Και πράγματι η καταιγίδα ξεσπά. Παραμένεις καρφωμένος στο ίδιο σημείο. Κρυώνεις. Φοβάσαι. Και στοιχηματίζεις πως την επόμενη μέρα θα ξυπνήσεις τουλάχιστον με πνευμονία.

«Τι φταίω εγώ; Ο άτιμος καιρός τρελάθηκε» μουρμουρίζεις.

Ξέρεις κάτι όμως; Φταις! Είχες ένα σωρό επιλογές που απλώς τις άφησες να ξεγλιστρήσουν μέσα από τα χέρια σου. «Έτσι είναι τα πράγματα» αναστέναξες και έπειτα παραδόθηκες στη ροή των γεγονότων.

Όμως τα πράγματα ποτέ δεν είναι απλώς έτσι. Λαμβάνουν την μορφή των σκέψεών μας, γίνονται οδυνηρές φυλακές για όσους συνήθισαν να περπατούν με αλυσίδες στα πόδια και χώρες θαυμάτων για τους άλλους, που διακρίνουν το ουράνιο τόξο πίσω από τη βροχή. Στις σκοτεινότερες εποχές και στους πιο ταραγμένους καιρούς υπάρχει πάντα ένα φως, εκείνο το αδιανόητο πείσμα πως όλα θα αλλάξουν αν βαθιά το πιστέψουμε.

Και αν μας πουν αμετανόητους ιδεαλιστές, εμείς απλώς ας αναποδογυρίσουμε τη γη προκειμένου να ανταμώσουμε τα αστέρια των ευχών μας, ας σκορπίσουμε τη χρυσόσκονη μας στο απέραντο σύμπαν, έναν σπόρο ελπίδας στο περιβόλι της ζωής που κάποτε με ορμή θα καρποφορήσει.

Γιατί ο κόσμος μας χρειάζεται περισσότερους εμπνευστές και λιγότερους ωχαδερφιστές. Χρειάζεται εκείνους που σηκώνουν στους ώμους την ευθύνη των επιλογών τους, που δεν φοβούνται να αναμετρηθούν με τα σφάλματά τους, που γκρεμίζουν τα βολικά τείχη των ψευδαισθήσεων και σαλπάρουν στις άγνωστες θάλασσες των προκλήσεων.

Και αν κάποτε χαθούμε μέσα στα ίδια μας τα όνειρα θα είναι και πάλι εντάξει γιατί εκείνα θα βρουν τον τρόπο να μας φορέσουν τα φτερά τους. Μην επιμένεις λοιπόν ότι ο κόσμος δεν αλλάζει, μην παραθέτεις ιστορικά παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τη μίζερη προφητεία σου. Είμαστε εμείς που δεν μετακινούμαστε, εμείς που τρέμουμε, εμείς που βουλιάζουμε στην αδράνεια, που υποκύπτουμε στην ορμή του ανέμου και περιφρονούμε την ομπρέλα της αγάπης.

Και οι δεσμοφύλακές αποχωρούν ακριβώς τη στιγμή που παύουμε να προσκυνούμε την εξουσία τους, και η διαφθορά καταπολεμάται όταν σταματάμε να τη συντηρούμε με τη σιωπή μας. Εάν ο κόσμος αυτός μας φαίνεται αφόρητος, απλώς να τον συντρίψουμε. Ένα βήμα τη φορά. Ένα αποφασιστικό βήμα όμως. Να αναμετρηθούμε επιτέλους με τις σκιές αντί να τις χαρίζουμε τις αναπνοές μας, να διακυβεύσουμε τη βολή μας στο βωμό της αλήθειας μας. Τι άραγε δίνουμε στη ζωή για να απαιτούμε τόσα πολλά πίσω;

Να γίνουμε μαζορέτες ψυχών και χειροκροτητές ταλέντων. «Μπράβο που ξεπέρασες τη χθεσινή εκδοχή σου», να πούμε στον διπλανό μας. Κάθε μικρή του υπέρβαση και ένας ακόμη θρίαμβος της συλλογικής συνείδησης. Να εξελιχθούμε σε ηγέτες που δεν κρύβονται θρασύδειλα πίσω από τα λάθη τους, που δεν ξαπλώνουν νωχελικά στους χρυσούς θρόνους των τίτλων τους αλλά μεταμορφώνονται σε πυξίδα για αυτούς που έχασαν τον δρόμο τους.

Να βιώσουμε επιτέλους τη θεωρία μας, να δημιουργήσουμε τη σχέση που ανέκαθεν οραματιζόμασταν, να καινοτομήσουμε, να καταστούμε η έμπνευση όσων διστάζουν και η φωνή εκείνων που φιμώθηκαν. Να σπάσουμε πρώτοι τις δικές μας αλυσίδες και να απλώσουμε τα ελεύθερα χέρια μας στον συνάνθρωπο. Να συγχωρέσουμε τους τύπους που συνηθίζουν να λεκιάζουν με σύννεφα ξένους ουρανούς ονείρων. Και έπειτα να συγχωρέσουμε και τον ίδια τον εαυτό μας που κάποτε στάθηκε μόνος και τρομαγμένος στη μέση της φρικτότερης θεομηνίας.

Και να θυμηθούμε τους εμπνευστές που μας προσέφεραν την ομπρέλα τους: Τον αιώνιο έφηβο με τις αστείες τιράντες που μας προέτρεψε να κυνηγήσουμε των ήλιο των παιδικών μας επιθυμιών, τον προϊστάμενο που μας κάνει να ξυπνάμε με χαρά κάθε πρωί για τη δουλειά, τον σύντροφο που κατευνάζει με μια αγκαλιά τις αστραπές μας, τον φίλο που μετρά τις χαρές μας αντί για τα λάθη μας.

Πλέον καλά το ξέρουμε πως ο κόσμος λαμβάνει το μπόι των επιλογών μας, πως η ελευθέρια είναι ένας δύσβατος δρόμος που προϋποθέτει την ανάληψη ευθύνης. Και αν την ευθύνη την τρέμουμε, τότε η μεγαλύτερη ευτυχία απλώς θα μας προσπεράσει. Η ευτυχία βουτάει στους ωκεανούς των γενναίων και καθόλου δεν έχει σε υπόληψη όσους διστάζουν να βρέξουν τον πόδι τους στη θάλασσα της ζωής.

Και κάθε φορά που ακούμε πως ο κόσμος ποτέ δεν θα αλλάξει, χαμογελάμε. Γιατί ανταμώσαμε την προοπτική της αλλαγής στα μάτια όσων εμπνευστών μας έπεισαν πως το φως υπάρχει. Και προς τιμών όλων εκείνων που χρωμάτισαν τις μέρες με το γέλιο τους και ομόρφυναν τις νύχτες με το ανάστημα της τόλμης τους, ορκιστήκαμε πως εμείς τουλάχιστον δε θα παραδοθούμε δίχως μια θαρραλέα μάχη. Άλλωστε τώρα δε φοβόμαστε τις καταιγίδες, καθώς όταν τιθασεύεις τη θεομηνία των εσωτερικών συγκρούσεων καμιά βροχή δεν απειλεί το κέντρο της ύπαρξης σου.

Υ.Γ: Αφιερωμένο στον Στράτο και σε όσους έγιναν η έμπνευση για τον καλύτερο κόσμο που μέσα μας πάντα υπάρχει, σε αυτούς που προτίμησαν μια σκληρή αλήθεια από τη δειλή συνθηκολόγηση.

enallaktikidrasi.com
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι