ΌΤΙ...ΔΙΑΒΑΣΤΗΚΕ...

 Όπου να ναι μπαίνει το καλοκαιράκι; Για να δούμε τι θα πει  και ο καιρός, που έχει τον πρώτο λόγο, γιατί μέχρι τώρα, ακόμα και εδώ στην Κρήτη, δεν είδαμε την Άνοιξη όπως την ξέραμε.

Ο χειμώνας που πέρασε, (ναι για τόσο πολύ καιρό μιλάμε,) μαζί με την Άνοιξη, ήταν πολύ  λίγος ο χρόνος που είχα στην διάθεσή μου, για να τον  αφιερώσω όποτε μπορούσα, να ανοίξω κανένα βιβλίο, για να ξεκουραστώ διαβάζοντας, καθώς γινόμουν ένα με τους ήρωές του.

Από τον πρόλογο κι όλας θα καταλάβατε, ότι θα σας προτείνω, κάποια βιβλία που διάβασα αυτό το διάστημα. Τα  οποία 4 μου δάνεισαν, ενώ το το τελευταίο, που θα μιλήσουμε γι αυτό, είναι δώρο από την εγγονή μου.

Είναι αλήθεια ότι προτιμώ τα βιβλία μυστηρίου, τα οποία όμως να μην σε προδιαθέτουν για το τέλος. Αυτός είναι και ένα λόγος που δεν διαβάζω τα οπισθόφυλλα.  Πολλές φορές όταν δεν μου αρέσει ένα βιβλίο, δεν το αφήνω στη μέση, μέχρι να το τελειώσω. Ενα μαζοχισμό με τα βιβλία τον έχω...😊 

Και τώρα η παρουσίαση τους, χωρίς πολλά λόγια!

Το πρώτο που διάβασα ήταν το μυθιστόρημα της  Κάλη Καρατζά, "Δακρυσμένα φεγγάρια." Εκδόσεις Μοντέρνοι καιροί.

Στο οπισθόφυλλο μπορείτε να διαβάσετε την περίληψη... 

Το δεύτερο ήταν της Χρυσηίδας Δημουλίδου, το... 

Αν είσαστε λάτρεις του είδους

διαβάσετε την περίληψη εδώ. 

Αν και δεν είμαι φάν, το επόμενο βιβλίο που διάβασα ήταν...   

Ηταν ίσως η πρώτη φορά που επιχείρησε να γράψει μυθιστόρημα με μια δόση μυστηρίου, προβλέψιμου όμως! 

 Είχα ακούσει για τις μάγισσές της Σμύρνης, αλλά δεν έτυχε να πέσει στα χέρια μου το βιβλίο αυτό της Μάρας Μεϊμαρίδη το όποιο μου άρεσε γιατί είναι γραμμένο στη γλώσσα που μιλούσαν στην Σμύρνη.  

Η τελευταία και πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση μου  είναι ένα βιβλίο που μου χάρισε μεγάλη εγγονή μου, ξέροντας την αγάπη μου για τις ιστορίες μυστηρίου, το οποίο κράτησε το ενδιαφέρον μου μέχρι το τέλος και λέγεται...

Ηταν από τα βιβλία που δεν ήθελα να τελειώσουν..

Αυτές ήταν οι προτάσεις μου και εσείς θα επιλέξετε αν σας αρέσουν ή όχι, ανάλογα με τα γούστα σας.

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, στις αρχές του άλλου μήνα αφού, μετά τις δυσκολίες που πέρασαν ευτυχώς, οι ετοιμασίες για τον γάμο της εγγονής μου και η βάφτιση του γιού της (δισέγγονο μας) 😊θα με κρατήσουν για λίγο μακριά από την γειτονιά, λόγο φόρτου της καλύτερης εργασίας να προσέχω τον μικρούλη μας, ενώ οι άλλοι θα πηγαίνουν για ψώνια! 

Μέχρι τότε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να μην ξεχνάτε η ζωή δεν είναι μόνο δυσκολίες, έχει και χαμόγελα!

Θα περνάω από τα σπιτάκια σας, να τα λέμε από εκεί  για να μην χαθούμε ναι; 😉  

Σας ευχαριστώ πολύ! 

ΠΑΜΕ...ΜΑΡΟΚΟ;

Ναι ναι θα σας πάω ταξίδι...που πάει ο νους σας καλέ; Όχι δεν θα κάνω καμία κλήρωση για ταξίδι,(μακάρι να μπορούσα να σας χάριζα ένα) εξ άλλου δεν γιορτάζω  ούτε έχω κάποια επέτειο, οπότε θα αναρωτιέστε πως θα σας πάω ταξίδι και μάλιστα στο Μαρόκο;

Εδώ είναι που μπαίνει στο κάδρο η μεγάλη μου κόρη, που εδώ και πάρα πολλά χρόνια ταξιδεύει με τις τέσσερις  φίλες της γυναικοπαρέα ,που είναι μαζί από το γυμνάσιο, κάθε χρόνο εκτός Ελλάδος.

Τα ταξίδια είναι ένα πό τα ωραιότερα πράγματα που μπορεί να χαρίσει κάποιος στον εαυτό του. είναι εμπειρίες ζωής, αφού γνωρίζεις ανθρώπους κουλτούρες της κάθε χώρας που επισκέπτεσαι!  

Λατρεύω τα ταξίδια Τοξότης γαρ και θα μπορούσα να τρώω ψωμι κι ελιά που λένε, για να ταξιδεύω... όχι ότι δεν έχουμε ταξιδέψει να λέμε την αλήθεια. Αλλά όχι τόσο, όσο θα ήθελα...Θέλετε οι συνθήκες τις ζωής μας, θέλετε οι προτεραιότητες της οικογένειας; πέρασαν τα χρόνια και τώρα πια απολαμβάνω τα ταξίδια μέσα από ντοκιμαντέρ και τις φωτογραφίες της.

Από αυτές λίγες, θα μοιραστώ μαζί σας σήμερα και θα σας πάω ένα ταξίδι μέχρι το Μαρόκο.

Απλά απολαύστε τες χωρίς λόγια!

Εδώ η Κατερίνα μου απολαμβάνει τις διακοπές της...

Και εδώ γκρο πλάν!

Αυτός ο καναπές μπήκε επίτηδες στο τέλος για να ξεκουραστείτε, απ το μακρύ ταξίδι στο Μαρόκο παρεάκι μου.  

Το Μαρόκο, είναι ένα “Παραμύθι από την Ανατολή”, έχει µία μοναδική ικανότητα να σαγηνεύει με το μυστήριο που το τυλίγει τους ταξιδιώτες του. Δεν είναι η πρώτη φορά που πηγαίνουν εκεί αλλά όσες φορές και να πας, πάντα θα υπάρχει στο μυαλό σου και μια επόμενη. 

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και να μην ξεχνάτε, πως ένα χαμόγελο δεν κοστίζει τίποτα, χαρίστε το! 😊

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...

 

ΚΑΛΩΣ ΜΑΣ ΌΡΙΣΕΣ ΜΆΙΕ!

Ο Μάης συγκαταλέγεται δικαίως στους αγαπημένους μήνες του χρόνου.

Ο Μάης, είναι ο μήνας που η άνοιξη αποκαλύπτει όλη την ομορφιά της. Ο μήνας που συμβολίζει τη νίκη, τη νεότητα, τη δύναμη, την κυριαρχία της φύσης.

Μαζί με την Πρωτομαγιά, έχει στιγματίσει ευχάριστα, πολύχρωμα και μυρωδάτα τις παιδικές μας αναμνήσεις.

Κυρίως η επαφή με τη φύση, η μυρωδιά της, τα χρώματα, τα αγριολούλουδα και φυσικά το μαγιάτικο στεφάνι.

Αυτό που συμβολίζει την αναγέννηση της φύσης με την άνοιξη, γι’ αυτό και θέλουμε να το φέρουμε στο σπίτι μας, κρεμώντας το έξω από την πόρτα μας.

Μάιος. Σύμβολο της άνοιξης και της νεότητας. Μήνας των λουλουδιών και της βλάστησης αλλά και, σύμφωνα με τη λαϊκή δοξασία, μήνας φορτισμένος από μαγική επήρεια. Πάνω απ’ όλα όμως, μήνας χαράς που εκδηλώνεται από την πρώτη κιόλας μέρα.

Η πρωτομαγιά χαρακτηρίζεται και από την οριστική νίκη της φύσης απέναντι στο χειμώνα προετοιμάζοντας τη νέα καρποφορία. Στην προσπάθειά της αυτή έχει και αρωγό τον Άγιο Χριστόφορο, που γιορτάζει στις 9 Μαΐου και είναι προστάτης των γεωργών από το μαγιάτικο χαλάζι.

Μέχρι εδώ ήταν ότι βρήκα για τον Μάιο και η πηγή είναι ΕΔΩ.

Και τώρα θα καλωσορίσω τον Μάιο με τα λουλούδια της αυλής μου, μαζί με λίγες μαντινάδες μου!

Πρώτη πρώτη η εκατοντάφυλλη τριανταφυλλιά μου που μοσχομυρίζει!




Τρόπους καλούς η μάνα σου

φαίνεται σού χει μάθει

και μοιάζεις τριαντάφυλλο,

χωρίς ούτ ένα αγκάθι.


Μικρό γαρυφαλλάκι μου
πως να σε κανακέψω,
λίγη απ την αγάπη σου
δώς μου να μην ζηλέψω.
Σκέψη μου είσαι πρωινή
και σκέψη μου το βράδυ
είσαι το νυχτολούλουδο
π ανθίζει στο σκοτάδι.
Λίπασμα κάνω την καρδιά,
βιολάκι μου για σένα,
κάθε κλαδί σου να κρατά
βιολάκια ανθισμένα.

Όλα τ αγριολούλουδα
τση γης να μαζευτούνε,
το γιασεμί στο μπέτη μου
δεν θα το παραβγούνε.

Είσαι το ρόδο του Μαγιού
και γω τ Απρίλη κλώνος
Θα σε κρατώ ολάνθιστο,
μην σε μαράνει ο χρόνος.



Με τσ άκρες των δαχτύλων μου
βιολάκι θα σ αγγίζω
θα κάνω την αγάπη μου
δροσιά να σε ποτίζω.


Μαγιάπριλό μου γιασεμί
στο μπέτη σε καρφώνω
για να γροικώ την μυρωδιά
πού χεις για μένα μόνο


Φουσκοδεντρίτης άνεμος
φυσά και μπουμπουκίζει
ένα σεβντά μες την καρδιά,
που μόλις τώρα ανθίζει.

Με αυτά τα πανέμορφα λευκά λουλούδια εκτός χρόνου όμως, θα έπαιρνα μέρος στην

  Φιλική Πρόκληση νο 160  που έκανε η φίλη μας Μία ...

Επρεπε να ήταν 30 του Απρίλη, αλλά αφού ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, την έβαλα έστω και με 1 μιση ώρα 

 καθυστέρηση...

   

       🌻 🌼 🌺 🌹 🌷 💐

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε παρεάκι μου, να είστε όλοι καλά, να έχετε έναν όμορφο μήνα, μια καλή εβδομάδα, με υγεία πάνω από όλα, συνοδέψετε την καλημέρα σας με ένα χαμόγελο, πιστέψτε το θα σας το ανταποδώσουν.
Καλή πρωτομαγιά!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!
             

30ο ΣΥΜΠΌΣΙΟ ΠΟΙΉΙΣΗΣ..." Ο ΚΎΚΝΟΣ"

"Ο Κύκνος"

 Γύρω της φως.

Η ζωή της ανήκει, μπαλαρίνα λευκή.

Δεν πατά στο σανίδι.

Στο ρυθμό των φτερών απλωμένα τα χέρια.

Η καρδιά της χτυπά στου θριάμβου την ώρα. 

Ο δικός της ο δρόμος, πιρουέτες στρωμένος.

Το κοινό της κι απόψε, είναι αυτό που γεμίζει, του θεάτρου τον χώρο.

Τον κατάλευκο κύκνο να θαυμάσει να νιώσει, του χορού της το κάλος.

Μια κραυγή ήταν μόνο, στο φινάλε του τέλους.

Το λευκό κοκκινίζει, χαμηλώνουν φτερά.

Σε απύθμενο χάος, στροβιλίζοντας πέφτει.

Μες στο βάθος ακούει, ουρλιαχτά και σειρήνες.

Δεν μπορεί νά ναι εκείνη, κάποια άλλη θα είναι.

Η ζωή θα γυρίσει τραγική ειρωνεία, σε δυο ρόδες επάνω.

Η ψυχή θα παλέψει διαδρομή να αλλάξει.

Δεν θ αφήσει την σκέψη να βουλιάξει στην θλίψη.

Μες τα χέρια κρατάει την ζωής ενός κύκνου, που στη μέση την κόβει μια αδέσποτη σφαίρα.

Ένας τίτλος θα φτάσει στα ευπώλητα τρία.

Το δικό της βιβλίο "η ακίνητη πορεία"

 Αυτή ήταν η δική μου προσπάθεια-συμμετοχή στο αγαπημένο μας συμπόσιο, που διοργανώνει με επιτυχία η  Αριστέα μας εδώ και 10 συναπτά έτη ανελλιπώς και, μας παρακινεί να ποιήσουμε με όποιο τρόπο μπορούμε...την ευχαριστούμε πολύ γι αυτό!

ΕΔΩ  θα βρείτε όλες τις υπέροχες συμμετοχές, διαβάστε τις και στον δικό τους χώρο, θα χαρούν εκείνοι που τις έγραψαν.  

Ευχαριστώ πολύ από καρδιάς, όσους  πέρασαν και μου χάρισαν τον χρόνο τους να διαβάζοντας την συμμετοχή μου.🧡

Επίσης σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε παρεάκι μου 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Περίμενε το καλύτερο. 

Μέσα από το σκοτάδι μόνο μπορείς να δεις τ αστέρια -C.A.Beard

Γιατί άραγε ο φόβος και η αμφιβολία μας εμποδίζουν από το ν πετυχαίνουμε τους στόχους μας; Γιατί αφήνουμε τις αρνητικές μας σκέψεις να μας σταματούν από το να προσπαθούμε για κάτι καλύτερο;

Ας σκεφτούμε ότι η ζωή δεν είναι παρά ένα παιχνίδι που παίζεται πετώντας πέντε μπάλες στον αέρα και προσπαθώντας να μην ρίξουμε καμιά μπάλα κάτω. Η κάθε μπάλα αντιπροσωπεύει κάτι. Την δουλειά, την οικογένεια, την υγεία, τις σχέσεις μας με τους άλλους και τέλος την πνευματικότητα μας.

Με εξαίρεση την λαστιχένια μπάλα που αντιπροσωπεύει την εργασία μας, όλες οι άλλες μπάλες είναι γυάλινες. Αυτό σημαίνει πως αν κάποια από αυτές πέσει κάτω σπάζει και γίνεται κομμάτια.

Γι αυτό όταν παίζουμε το παιχνίδι της ισορροπίας θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα θετικοί, αισιόδοξοι και εστιασμένοι στο τελικό αποτέλεσμα που λέγεται...Μια καλύτερη ζωή!

Η ουσία και η ποιότητα των σκέψεων μας μας καθορίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις προσδοκίες μας και το τελικό αποτέλεσμα της όποιας προσπάθειάς μας.

Γι αυτό φίλοι μου ας είμαστε προσεκτικοί και θετικοί με τις σκέψεις, τις ελπίδες τις προσδοκίες και τους φόβους μας. Γιατί δυστηχώς στην ζωή αυτή δεν μας συμβαίνει αυτό που ευχόμαστε, αλλά αυτό που φοβόμαστε.

Πόσες φορές στο παρελθόν δεν σας είπαν ή είπατε την έκφραση σε κάποιον "Εγώ σου τα είχα πει!;" Είναι μια έκφραση που υποδηλώνει ένα αρνητικό αποτέλεσμα  μιας πράξης ή μιας προσπάθειάς.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να ρισκάρουμε στην ζωή. Αλίμονο, η ζωή είναι ένα ρίσκο. Καθημερινά ρισκάρουμε. Το θέμα είναι με ποια κριτήρια επιλέγουμε τα ρίσκα που θα πάρουμε.

Μια φορά και ένα καιρό ένα μικρό κορίτσι περπατούσε καθημερινά από το σπίτι του μέχρι το σχολείο. Παρόλο που ο καιρός αυτό το συγκεκριμένο πρωινό φαινόταν ότι θα αλλάξει και τα σύννεφα άρχισαν να σχηματίζονται, ξεκίνησε να πάει με τα πόδια στο δημοτικό σχολείο. Καθώς περνούσε το απόγευμα σήκωσε πολύ αέρα μαζί με αστραπές και βροντές.

Η μητέρα του παιδιού που ανησυχούσε για την κόρη της μπήκε στο αυτοκίνητο και οδήγησε όλο τον δρόμο κατά μήκος της διαδρομής για το σχολείο. Σε μια στιγμή είδε την κορούλα της να περπατάει μέσα στην καλή χαρά και σε κάθε λάμψη αστραπής, το παιδί σταματούσε, κοιτούσε επάνω και χαμογελούσε.

Σταματώντας το αυτοκίνητο η μητέρα φώναξε το παιδί να μπει μέσα μαζί της .Καθώς οδηγούσε το κορίτσι συνέχιζε να γυρίζει προς την κατεύθυνση κάθε λάμψης από  αστραπή και να χαμογελάει. Η μητέρα ρώτησε "Τι κάνεις παιδί μου;" 

Το παιδί απάντησε "Πρέπει να το κάνω αυτό, γιατί ο Θεός με φωτογραφίζει!"

Εσείς φίλοι μου πως αντιμετωπίζετε τις προκλήσεις και τις δυσκολίες της ζωής; 

Σαν καταιγίδες που θα μας πνίξουν και θα μας κάνουν κακό, ή σαν ευλογίες που θα κάνουν τις δυνάμεις μας να λάμψουν και τις ικανότητες μας να αποκαλύψουν όλο τους το μεγαλείο;

Αναδημοσίευση από τις 'Μικρές ιστορίες για δύσκολες ώρες" 

Αφιερωμένο σε κάθε συνάνθρωπό μας που περνάει δύσκολα!

Ας γεμίσουμε τις καρδιές μας με αγάπη και ας συνοδεύσουμε τις ευχές μας μαζί με ένα χαμόγελο!!

Χριστός Ανέστη! Χρόνια πολλά! 

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξανα πούμε να είστε όλοι καλά, να έχετε υγεία να  προσέχετε τον εαυτό σας σας παρακαλώ, για να έχετε μια καλύτερη ζωή! 

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε. 

        

ΘΡΥΛΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΌΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΆΣΧΑ...

Απρίλης! Ο μήνας της αναγεννημένης φύσης, ο μήνας των λουλουδιών, των ανθισμένων δέντρων, της περισυλλογής, των Παθών, της Ανάστασης και της ομορφιάς.

Σίγουρα δεν μπορεί κανείς να φανταστεί ανοιξιάτικο κι ανθισμένο τοπίο στην ελληνική φύση , χωρίς να φέρει στο νου του ανθισμένα λιβάδια με κατακόκκινες παπαρούνες.

Βρισκόμαστε στην καρδιά της Άνοιξης και τα πάντα γύρω μας είναι ανθισμένα. Σε λίγες μέρες πλησιάζει το Πάσχα κι η Ανάσταση. Oι πασχαλιές, οι κρίνοι, οι παπαρούνες έχουν ανθίσει…

"Έστησ” ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη, Κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα… Διονύσιος Σολωμός"

Η παπαρούνα ήταν το ιερό φυτό της θεάς Δήμητρας, καθώς σαν παράσιτο των σιτηρών συμβόλιζε με την παρουσία της τη Δήμητρα στα ανοιξιάτικα σπαρτά. Απαραίτητη στα Ελευσίνια Μυστήρια, καθώς οι πομπές στόλιζαν τα αγάλματα της θεάς με άνθη παπαρούνας.

Η παπαρούνα συναντάται συχνότερα σε μη καλλιεργημένα χωράφια και στην Ελλάδα θα τη βρούμε σε περισσότερα από δέκα είδη. Όταν όμως φύτρωνε σε σπαρμένα χωράφια, τότε εκείνα θεωρούνταν ευλογημένα και προστατευμένα από τη θεά Δήμητρα.
Το όνομά της εικάζεται πως προέρχεται από την κέλτικη λέξη «παπα» που σημαίνει τροφή για τα μωρά, αφού οι Κέλτες έβαζαν την παπαρούνα στις κρέμες των μωρών για θεραπευτικούς λόγους.
Η χριστιανική παράδοση θέλει την παπαρούνα να φυτρώνει κάτω από τον σταυρό του Χριστού στο Γολγοθά και να δέχεται τις σταγόνες από το αίμα του Εσταυρωμένου ανάμεσα στα πέταλά της, σταγόνες που της χάρισαν το κατακόκκινο άλικο χρώμα της.

Από τότε η παπαρούνα απέκτησε για πάντα το κόκκινο χρώμα της για να θυμίζει σ’ όλους μας τον ερχομό του Πάσχα και τα Πάθη του Χριστού.

Η πηγή μου είναι από ΕΔΩ

πηγή

" Η Παπαρούνα και το αίμα του Χριστού"

Διανύουμε το δεύτερο μήνα της Άνοιξης αν και ο καιρός δε δείχνει τον ανοιξιάτικο χαρακτήρα του και η κατάσταση που επικρατεί το τελευταίο διάστημα δεν μας αφήνει ιδιαίτερα να χαρούμε τις ομορφιές της φύσης.

Σε λίγες μέρες θα γιορτάσουμε τη μεγαλύτερη γιορτή της Ορθοδοξίας, την Ανάσταση του Κυρίου και σύμφωνα με την παράδοση η παπαρούνα το κατακόκκινο αυτό λουλούδι που συναντάμε να φυτρώνει ως παράσιτα ανάμεσα στα κριθάρια στους αγρούς, έχει συνδέσει τ’ όνομά της με την Σταύρωση του Θεανθρώπου. Έτσι το αίμα του Ιησού απ’ το Σταυρό του Γολγοθά έπεφτε στο χώμα και με αυτό τον τρόπο άρχισε να δημιουργείται αυτό το πανέμορφο κατακόκκινο λουλούδι αφού πριν όλες οι παπαρούνες ήταν ολόασπρες.

Πριν γίνει η ανθοφορία της, το μπουμπούκι κρέμεται ανάποδα, προς τα κάτω και αρχίζει να παίρνει την κανονική του θέση τη στιγμή που ανθίζει.

Το όνομά της, τόσο όμορφο όσο και η ίδια, αναφέρεται πως προέρχεται από την κελτική λέξη παπά, που σημαίνει τροφή για μωρά, και φανερώνει τη συνήθεια που είχαν οι Κέλτες, εκείνος ο πολεμικός λαός, να ανακατεύουν το χυμό της μέσα στις κρέμες των μωρών, και να το χρησιμοποιούν ως φάρμακο για τις διάφορες παιδικές αρρώστιες.

Αυτό το μικρό και λεπτεπίλεπτο λουλουδάκι αποτέλεσε πηγή έμπνευση για όλους τους καλλιτέχνες και έτσι αρκετούς μύθους έχει πλάσει η ανθρώπινη φαντασία γύρω από αυτό .Όταν μας δοθεί η ευκαιρία και να κάνουμε μία βόλτα στη φύση ας απολαύσουμε την ομορφιά του.

η πηγή μου είναι από εδώ. ΕΔΩ

"Ο Σταυρός του Χριστού και κόκκινες παπαρούνες."

Μια λαϊκή παράδοση της Κρήτης.

Στο τόπο μας παιδί μου, οι παπαρούνες αργούνε ν ανθίσουν. Περιμένουν να έλθει η Μεγάλη Σαρακοστή, να κυλήσουν οι μέρες, να περάσει η Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης και την Μεγαλοβδομάδα όλα τα χωράφια είναι κατακόκκινα. Και ξέρεις γιατί; Τον Χριστό περιμένουν! Θέλουν να τον προϋπαντήσουν πάλι παιδί μου, όπως έκαναν τότες, την εποχή που σήκωνε τον Σταυρό Του κι ανηφόριζε κατάκοπος και εξαντλημένος στον Γολγοθά. Μέχρι εκείνη την μέρα δεν υπήρχε κόκκινη παπαρούνα στον κόσμο, άσπρες ήταν όλες. Σαν τα κρίνα κι αυτές.

Την ώρα λοιπόν που ανηφόριζε ο Χριστός στον Γολγοθά, συνέβει το μεγάλο θαύμα. Κουράστηκε να σηκώνει τον Σταυρό Του, δεν άντεχε να κουβαλά τόσο βάρος στους ώμους Του κι ακούμπησε το βαρύ ξύλο πάνω σ ένα χαράκι να ξεκουραστεί και να πάρει μια ανάσα. Ο κόσμος ήταν στην καλή του ώρα εκείνη εποχή, αφού ήταν Άνοιξη και Απρίλης μήνας. Αμέτρητες άσπρες παπαρούνες ανθίζανε παντού.

Λύσσαξαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες όταν είδαν τον Κύριο να σταματά. Μήτε στιγμή δεν το άφησαν οι άνομοι να ξαποστάσει. Ένας από αυτούς ο πιο άγριος σηκώνει την λόγχη του και την καρφώνει στα πλευρά του. Έτρεξε το αίμα Του κύλισε στο κορμί Του κι άρχισε να πέφτει σταγόνες σταγόνες. Μα δεν έπεσε στο χώμα. Πάνω στους ανθούς της παπαρούνας έπεσε και οι λευκές μέχρι εκείνη την στιγμή παπαρούνες βάφτηκαν κι έγιναν κατακόκκινες σαν το αίμα Του και θα είναι κόκκινες μέχρι να στέκει ο κόσμος. Θα ανθίζουν πάντα, μα δεν θα κρατιούνται για πολύ στην ζωή. Τα πέταλά τους πεθαίνουν επάνω στην νιότη τους, τα παίρνουν οι αέρηδες και τα σκορπούν στο κόσμο, γιατί και Εκείνος που τους έδωσε το χρώμα με το αίμα Του πέθανε νέος.

Και ξέρεις που θα βρεις τις πιο όμορφες παπαρούνες; Στα σταροχώραφα! Φυτρώνουν ανάμεσα στα στάρια και τα κριθάρια, γιατί το πολύτιμο αίμα που σηκώνουν τα πέταλά τους, φέρνει την ευλογία στο καρπό. Δηλαδή στο ψωμάκι του φτωχού.

Από το περιοδικό "ΥΠΕΡ Χαλκιαδάκης" Άνοιξη 2015.

η πηγή είναι από το το ιστολόγιο της γιαγιάς Καλλιρρόης.

Και εδώ η παράδοση και ο θρύλος μιλάει για την όμορφη πασχαλιά.

Σύμφωνα με την παράδοση, την άνοιξη πρώτη από όλους ξυπνούσε η Πασχαλιά, προτού σηκωθούν από το λήθαργο του χειμώνα τα υπόλοιπα βοτάνια, για να απολαύσει το θαυμασμό των ανθρώπων και να αναγγείλει τον ερχομό της άνοιξης. Μια μέρα όμως, σαν ο ήλιος ξύπνησε κρυμμένος πίσω από μαύρα σύννεφα, η πασχαλιά στολισμένη περίμενε το θαυμασμό και την παρέα των άλλων φυτών, αλλά μάταια.
Μια γενική κατήφεια επικρατούσε και τα υπόλοιπα φυτά ήταν βουβά και μαραμένα. Γύρεψε εξηγήσεις και τότε έμαθε το τραγικό μαντάτο, πως ο Ιησούς πέθανε πάνω στο σταυρό του μαρτυρίου. Όλη η φύση μοιρολογούσε κι αυτή καμάρωνε χωρίς ντροπή;
Αμέσως ντύθηκε πένθιμα κι από λευκά που ήταν μέχρι τότε τα άνθη της έγιναν μοβ. Από τότε πρώτη αυτή θυμίζει στους ανθρώπους πως πλησιάζει το Πάσχα. Πράγματι, δεν είναι καταπληκτικό πού η πασχαλιά ανθίζει μια φορά το χρόνο για 20-30 ημέρες, μόνο αυτή την περίοδο;

η πηγή...Εδώ!

Αυτή την φορά φίλοι μου αλίευσα τις πληροφορίες όχι μόνο από ένα, αλλά από 4 σάιτ, γιατί ήθελα να μάθω όλες αυτές οι πληροφορίες γύρω από τους μύθους και τις παραδόσεις για την παπαρούνα, που σαν λουλούδι στην απλότητα του είναι το μόνο που έχει συνδέσει το όνομα του με θαύμα, όπως και της πασχαλιάς, από ότι έχω διαβάσει εδώ!

Μπαίνοντας στην Μεγάλη Εβδομάδα, ας πορευτούμε τα Πάθη του θείου δράματος με κατάνυξη με συγχώρεση και αγάπη μέσα μας, αφού αυτά είναι που μας δίδαξε με την Ζωή και τον Θάνατό Του ο Ιησούς!

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να χαμογελάτε και να περάσετε  Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση μαζί με τους αγαπημένους σας.

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...