Τση Κρήτης το γλυκό ψωμί στην τάβλα θα προσμένει, να ρθούν οι φίλοι οι καλοί κι ξένοι να κοπιάσουν. Ρακή δροσάτη να γευτούν και ντάκο παξιμάδι. Καλτσιούνια, ξεροτήγανα, αρνί και σταμναγκάθι και δίπλα η λύρα συντροφιά το κέρασμα τση Κρήτης... Σμαραγδάκι...

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2024

ΗΜΕΡΟΛΌΓΙΟ...ΕΥΕΞΊΑΣ!!

 Αυτή την φορά δεν θα πω πολλά λόγια. Θα αφήσω να μιλήσουν άλλοι, πιο ειδικοί που θα μας προτρέψουν να καλυτερέψουμε την ζωή μας!

Ο λόγος που θα το κάνω αυτό, είναι ένα πολύ όμορφο βιβλίο- ημερολόγιο, που μου έκαναν δώρο τα παιδιά μου  την Πρωτοχρονιά και που άρχισα να το ξεφυλλίζω, όποτε είχα ελεύθερο χρόνο.

Ομως σταματώ εδώ, (γιατί είμαι και πολυλογού,😊) να απολαύσετε αποσπάσματα και ρήσεις, που έχουν γράψει άλλοι για εμάς! 

 

Ημερολόγιο ευεξίας λέγεται και όντως  όπως θα δείτε παρακάτω, είναι μόνο για εσάς όπως γράφει το οπισθόφυλλο.


Επιτρέψτε μου να σας παρουσιάσω, λίγα από αυτά που θα μας βοηθήσουν όπως γράφει αυτό το πανέμορφο ημερολόγιο. Επειδή δεν ξέρω αν μπορείτε να διαβάσετε αυτά που γράφει, σας τα αντιγράφω...

Μερικές φορές η καθημερινότητα μας καταβάλλει και δυσκολευόμαστε  να βρούμε χρόνο για τον εαυτό μας μέσα στο χάος. Όμως όλοι αξίζουμε μια αίσθηση ευεξίας και αυτό το μικρό βιβλίο έχει σκοπό να σας βοηθήσει να βρείτε την δική σας. Να γίνει για σας η πηγή δύναμης και εσωτερικής γνώσης, να σας σπρώξει να γνωρίσετε λίγο καλύτερα τον εαυτό σας, να εκφραστείτε λίγο πιο ελεύθερα, να ανακαλύψετε την δημιουργική  πλευρά σας. Το πως θα το χρησιμοποιήσετε -ως ημερολόγιο, μπλοκ ζωγραφικής, σημειωματάριο, ή σουβέρ- εξαρτάται μόνο από εσάς. Ότι κι αν κάνετε, ελπίζουμε να το απολαύσετε. Και ελπίζουμε να σας βοηθήσει.

Ακολούθησα την συμβουλή τους και μόλις βρήκα χρόνο για μένα,  ξεκίνησα  χρωματίζοντας την πρώτη εικόνα όπως την φαντάστηκα εγώ.  

Μετά από μέρες, τα πορτοκάλια που ήταν ζωγραφισμένα στο περιθώριο της σελίδας αυτής,  ήταν η αιτία να χαλαρώσω φτιάχνοντας αυτά τα παιδικά δεντράκια😉

 


Λίγα από αυτά που μας προτείνει...
Το να μάθετε να είστε ευγενικοί με τον εαυτό σας θα σας βοηθήσει να ελέγξετε το πόσο πιέζεστε σε διάφορες καταστάσεις.

Μάθετε να ανταμείβετε τον εαυτό σας όταν πετυχαίνετε κάτι, ακόμα και κάτι μικρό, όπως το να ολοκληρώσετε μια δουλειά, ή να πάρετε μια απόφαση. Πηγαίνετε μια βόλτα, διαβάστε ένα βιβλίο, φάτε την αγαπημένη σας λιχουδιά, ή απλώς πείτε μπράβο στον εαυτό σας.


Επίσης μας λέει, πως αν δεν έχουμε χρόνο για να εξορμήσουμε στην φύση, μπορούμε να χρωματίσουμε το πλαϊνό δέντρο, με πράσινο χρώμα... Ακολούθησα αυτή την προτροπή. 


Εχει μέσα υπέροχες εικόνες να προσπαθήσεις να τις ζωγραφίσεις ανάλογα με την διάθεσή σου, όπως αυτή που χρωμάτισα εγώ.😊

 Σε κάθε του σελίδα βρίσκεις και μια όμορφη σκέψη να δημιουργήσεις!

Την επόμενη φορά που θα νιώσετε ότι χρειάζεστε να χαλαρώσετε, δοκιμάστε αυτήν την απλή άσκηση.
1 Καθίστε αναπαυτικά, με τα πόδια σας σταθερά στο πάτωμα, ίσια πλάτη και χαλαρούς ώμους. Πάρτε ένα μαρκαδόρο και σχεδιάστε έναν κύκλο, δεν πειράζει αν δεν είναι τέλειος, όπως έκανα και εγώ. 🤣


Όπως διαπιστώνετε μέχρι τώρα, οι σελίδες του εκτός από τις ζωγραφιές  μου είναι ακόμα άγραφες...
Εν καιρό, ελπίζω να αρχίσω να γράφω.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έχω αφορμές να χρωματίζω τις εικόνες που έχει αν δεν πλέκω, γιατί και το μπλέξιμο είναι από αυτές τις ασχολίες που με χαλαρώνουν!

Μια μικρή γεύση ήταν αυτή που σας έδειξα για το τι περιέχει αυτό το υπέροχο ημερολόγιο ευεξίας!
Μέχρι την άλλη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και να μην ξεχνάτε, πως ότι σε κάνει να χαμογελάς ποτέ δεν είναι λάθος!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε. 

 

Πέμπτη 29 Φεβρουαρίου 2024

ΚΎΚΛΟΙ...ΜΙΚΡΌΙ-ΜΕΓΆΛΟΙ...ΣΤΟ ΈΜΠΑ ΤΟΥ ΜΉΝΑ!






πηγή

 Μια φορά και ένα καιρό, όχι δεν θα διαβάσετε ένα παραμύθι, που συνήθως αρχίζουν με αυτή την φράση. Όμως με την παλαιότητα του συγκεκριμένου πράγματος, θα μπορούσα να το ξεκινήσω κάπως έτσι. Αλλά επειδή δεν θέλω να σας βάζω γρίφους, αυτή η ανάρτηση θα αφορά πράγματι κύκλους, μικρούς και μεγάλους. Και με το δίκιο σας θα αναρωτιέστε τι είναι αυτοί οι κύκλοι πιά!...

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν...

Η πόρτα του σπιτιού μας βλέπει στον συντριβανόκηπο μας και φυσικό είναι να είναι με όλη την  επιφάνεια της  γυάλινη, αφού μια κανονική πόρτα εισόδου θα μας έκρυβε την θέα της αυλή μας!

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, όλη η γυάλινη επιφάνεια, σκεπαζόταν τα βράδια με ένα στοράκι-κουρτίνα μπεζ χρώματος, που με τα χρόνια είχε λερωθεί η κάτω μεριά του και δεν καθάριζε. 

Σε περασμένους καιρούς, θα το πετούσα και θα έπαιρνα ένα καινούργιο, αλλά όπως καταλάβατε φίλοι μου, αυτές οι σκέψεις πιά είναι απαγορευμένες στην εποχή μας! 

Οπότε ήταν μονόδρομος η απόφασή μου να του κάνω μια ανανέωση! Και τι το πιο απλό, από το να φτιάξω  επάνω στο ύφασμα κάτι, γιατί είχα βαρεθεί πια αυτό το μπεζ που ήταν!

(Το στεφανάκι κρεμασμένο δίπλα 
στην πόρτα, δωράκι όπως καταλάβατε, εδώ και χρόνια της Αχτίδας μας!) 

Ήθελα να έχει επάνω χρώματα...

Σκέφτηκα το κάτω μέρος να το κάνω θάλασσα, για να καλύψω τα λερώματα που είχε...


Στο υπόλοιπο, κομμάτι του σκόρπισα χρωματιστούς κύκλους μεγάλους και μικρούς, τους οποίους για να τους σχεδιάσω, επιστράτευσα ότι είχε στρογγυλή βάση από την κουζίνα μου!🤣 


Με ότι μπογιές είχα γέμιζα τους κύκλους μου με χρώματα και από τις δύο μεριές του στορακίου! 😊 


Το αποτέλεσμα με αποζημίωσε και με γέμισε χαρά. 

Ένα καμάρι να δεις εγώ, άλλο πράγμα!🤣 Σαν να ήμουν ο Πικάσο!🤣🤣

Έτσι χρωματιστό που το βλέπω από έξω

και από μέσα,


μου φτιάχνει την διάθεση κάθε βράδυ που το κατεβάζω!

Σας αφήνω προς το παρόν, με τα πρώτα λουλούδια μου της φετινής χρονιάς! Σαν να καλωσορίζουν  την Άνοιξη που έρχεται!!!


Ασχετα με ότι κάνουμε στην καθημερινότητα μας, δεν παύει να μας συγκλονίζει πάντα το τραγικό δυστύχημα  των Τεμπών και οι σκέψεις μας να είναι κοντά σε εκείνους που έχασαν τους αγαπημένους τους.
Τα πρώτα της Άνοιξης τα λουλούδια Αφιερωμένα στην μνήμη εκείνων που δεν έφτασαν ποτέ! 
Αυτή την φορά το χαμόγελο κρύφτηκε πίσω από τα δάκρυα! 
 ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε! 





Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2024

ΣΠΊΤΙΑ ΓΕΜΑΤΑ...ΣΙΩΠΈΣ!

Εδώ και πάρα πολύ καιρό, κάνοντας τον περίπατό μου, τα μάτια μου σταματούσαν, (αφού περνούσα από μπροστά τους) σε ερειπωμένα σπίτια  στην γειτονιά μας.


Η θάλασσα και ο χρόνος έχουν κάνει καλά την δουλειά τους!
Πάντα μου προξενούσαν μια θλίψη είναι αλήθεια, γιατί ήξερα τους ενοίκους τους!

Χορταριασμένα και αφημένα στην μοίρα τους!
Κάθε φορά που περνώ από μπροστά τους, θυμάμαι τις οικογένειες που ζούσαν εκεί μέσα και τις καλημέρες μας που λέγαμε όταν συναντιόμασταν στο δρόμο, ή στο μικρό μπακάλικο της γειτονιάς μας, που έκλεισε και αυτό δυστυχώς.

Έφυγαν οι ένοικοί τους και εκείνα έμειναν έρημα και μόνα μέσα στις σιωπές τους! 


 Άνθρωποι που έζησαν μέσα σε αυτά όταν ήταν όμορφα, καθαρά, βαμμένα, με τις λύπες, τις χαρές τους και γεμάτα από τις φωνές παιδιών που έπαιζαν μαζί με τα δικά μας στη γειτονιά. ή Ελένη, ή Μαρία, ο Βασιλάκης. Τρεχαλητά γέλια φωνές και κλάματα από τα σπασμένα γόνατα και από το κυνηγητό, ήταν στην ημερήσια διάταξη! 


Πόσα συναισθήματα δεν γέμισαν τις κάμαρές τους! μισογκρεμισμένες τώρα πια, με τα παντζούρια τους σπασμένα θλιβερά απομεινάρια, να θυμίζουν ότι κάποτε έζησαν εκεί άνθρωποι, που πέρασαν και άφησαν τα αποτυπώματα τους στην εγκατάλειψη.


Αν είχαν στόμα θα ήθελαν να μιλήσουν και να μας πουν τις ιστορίες της ζωής τους, που χτίστηκαν πέτρα πέτρα, για να γίνουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι όσων έζησαν μέσα σε αυτά! Και όμως μια μέρα μετά από χρόνια τα άφησαν οι ένοικοί τους και έφυγαν! 

Για να το κάνουν αυτό θα είχαν τους λόγους τους, που αυτούς τους ξέρουν μόνο οι τέσσερις τοίχοι που στέκουν ακόμα μισογκρεμισμένοι αλλά όρθιοι και που κρατάν πολύ καλά τα μυστικά του κάθε εγκαταλελειμμένου σπιτιού!

Τα κρύβουν καλά τα μυστικά τους τα σάπια κουφώματα, η σκόνη που έχει καλύψει τα πάντα, οι αράχνες που έχουν κάνει τους ιστούς τους στις σκοτεινές γωνιές τους.

Την ανάρτηση αυτή την αφιερώνω σε αυτά τα σιωπηλά και ερειπωμένα σπίτια της γειτονιάς μου, με την ευχή κάποτε να γυρίσουν, αν όχι εκείνοι που τα έχτισαν, αλλά οι απόγονοί τους και να γεμίσουν πάλι από χαρούμενες φωνές νεότερης γενιάς! 

"Μικρά σοκάκια, Ξύλινες πόρτες. Χρώματα χίλια στην γειτονιά, Θαρρείς πως έμειναν έτσι από τότες, εικόνες άγγιχτες, στου νου την γωνιά"

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και να μην ξεχνάτε πως τίποτα από όσα φοράτε, δεν είναι πιο όμορφα απ το χαμόγελο  σας.  

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!


  


        

Δευτέρα 12 Φεβρουαρίου 2024

ΟΛΙΓΌΛΕΚΤΟ. 25 ΛΈΞΕΩΝ 15 # Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΉ ΜΟΥ.

Όποτε η Μαρία από το κείμενο μας προσκαλεί να γράψουμε με 25 λέξεις τι μας εμπνέει η φωτογραφία που βάζει, είναι να μην δω δρώμενο...πάντα με κεντρίζει κάτι, να πάρω μέρος ασχέτως βαθμολογίας. για μένα πάντα μετράει η προσπάθεια να συμμετέχω! 


Με αυτή την φωτογραφία, καλούμαστε να γράψουμε ένα ολιγόλεκτο 25 λέξεων, που να περιγράφει τι μας εμπνέει αυτή η φωτογραφία! 

Η δική μου η συμμετοχή ήταν αυτή!


 Μαύρα ερείπια ατενίζουν,

   τον ουρανό που βάφτηκε με αίμα.

 Άυλες οι ψυχές, ψάχνουν στις χαραμάδες, το γαλάζιο της ελπίδας!                 

Τα συγχαρητήρια μας στην  Αννα τη φλό που ήταν η νικήτρια του δρώμενου με την υπέροχη συμμετοχή της. Εδώ  θα δείτε την βράβευση και όλες τις συμμετοχές! 

Μαρία μου σε ευχαριστούμε για την πρόκληση και για την οργάνωση του δρώμενου! Και στο επόμενο με το καλό!


Και κάτι που έγραψα πολύ παλιά.

           17-1-1997

       "ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΑΝΤΊΛΙ"

Κρόσσια του ήλιου κρέμασα

σε μαγικό καθρέφτη

και στο κατάρτι του καιρού 

χρυσή αστροφεγγιά

Κι άφησα μέρα ορφανή 

και νύχτα δίχως άστρα,

στις μοναξιάς τα κάστρα

έβαλα πυρκαγιά!

Της μοναξιάς φυλάκισα 

τα λόγια στο κορμί σου

και τον καημό σου άφησα

στην άκρη του γκρεμού,

τα λόγια σου δεν κράτησα,

τον στεναγμό σου πήρα,

ξεγέλασα την μοίρα 

στο χέρι του Θεού.

Δάκρυ κι αλμύρα γέμισα

του ήλιου το ποτήρι

και άπλωσα στον άνεμο

το χρώμα της ζωής.

Με το νερό της λησμονιάς 

ξεδίψασα τα χείλη

σε κόκκινο μαντίλι

σου έδωσα να πιείς!


Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να  προσέχετε τον εαυτό σας και τους διπλανούς σας!

Συνοδέψτε με ένα χαμόγελο την καλημέρα σας...θα κάνει χαρούμενους πρώτα εσάς! 

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε! 


Τρίτη 6 Φεβρουαρίου 2024

Μια Ιδέα-Μια Έμπνευση #1 ΣΚΑΡΑΒΑΊΟΣ!

Κεντρική ιδέα πλοκής: 

"Μια γυναίκα, επισκέπτεται έναν επώνυμο συγγραφέα. Τού κάνει μια ελκυστική πρόταση να της γράψει τη βιογραφία της. Ο συγγραφέας θα την αναζητήσει τις αμέσως επόμενες μέρες για να προχωρήσουν. Η γυναίκα όμως έχει εξαφανιστεί"

           ΣΚΑΡΑΒΑΊΟΣ!

                              πηγή

Αλεξάνδρεια έτος 1960. Η ζέστη ήταν αφόρητη. Ο Λίβας, ο καυτός άνεμος της ερήμου, έμπαινε στα ορθάνοιχτα παράθυρα από παντού.

Ένας ανεμιστήρας ταβανιού, προσπαθούσε να σκορπίσει λίγη δροσιά στο γραφείο του Ασάντ Ρασίτ, που κάθε τόσο σκούπιζε τον ιδρώτα από το μέτωπό του!

Από τον δρόμο ακουγόταν οι φωνές από  το πολύβουο ανθρωπομάνι αφού η ζωή δεν σταματούσε όλο το εικοσιτετράωρο. Το πλήθος, πήγαινε πάνω κάτω, άλλοι  διαλαλώντας την πραμάτεια τους και άλλοι απλά για να βολτάρουν. Το γραφείο του βρισκόταν σε ένα στενό κοντά στην  μεγάλη πλατεία της Αλεξάνδρειας. 

Πολυγραφότατος ο Ασάντ, ήταν ένας από του πιο διάσημους συγγραφείς  μυθιστορημάτων της Αιγύπτου. Τα βιβλία του γινόταν  μπέστ σέλερ μόλις κυκλοφορούσαν, αφού πραγματεύονταν το μυστήριο και την αγωνία, την οποία κρατούσαν μέχρι την τελευταία τους σελίδα τον αναγνώστη τους.

Αυτό το απόγευμα παρόλη την ζέστη που τον ταλαιπωρούσε, ήταν πολύ ευχαριστημένος, αφού μόλις είχε βάλει την λέξη ΤΕΛΟΣ σε ένα ακόμη μυθιστόρημα του.

Δεν πρόλαβε να ακουμπήσει στην πλάτη της καρέκλας του και ακούστηκε ένας διακριτικός χτύπος στην πόρτα. Παραξενεύτηκε, γιατί δεν περίμενε κανέναν αυτή την ώρα.

-Εμπρός, είπε και η χροιά της φωνής του έδειχνε περιέργεια.

Η πόρτα άνοιξε και στο άνοιγμα της φάνηκε μια γυναίκα, που θα  ήταν  γύρω στα 45-50 χρονών από ότι κατάλαβε ο Ασάντ. Ξανθιά, όμορφη, ντυμένη με ένα κομψό ταγιέρ. 

-Παρακαλώ; Τι θα θέλατε; σε τι μπορώ να σας φανώ χρήσιμος; 

-Πριν σας πω τι θέλω, επιτρέψτε μου να σας συστηθώ. Λέγομαι Ολίβια Ρόμπερτς αρχαιολόγος. Γεμάτη αυτοπεποίθηση του έτεινε το χέρι της, και θα ήθελα να σας παρακαλέσω να γράψετε την αυτοβιογραφία μου.

-Πως είπατε; μα εγώ δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με αυτό το είδος κυρία  Ρόμπερτς, μήπως απευθύνεστε σε λάθος άνθρωπο;

-Δεν θα έκανα τέτοιο λάθος πιστέψτε με, ξέρω σε ποιον απευθύνομαι κύριε Ρασίτ και νομίζω ότι είστε ο πιο κατάλληλος γι  αυτό! Μην βιαστείτε παρακαλώ να μου απαντήσετε, θα σας αφήσω την κάρτα μου. Παρακαλώ σκεφτείτε το με την ησυχία σας και με ενημερώνετε όταν το αποφασίσετε.  Άπλωσε το χέρι της να τον χαιρετίσει σημάδι πως δεν ήθελε να πει τίποτα παραπάνω. Μέχρι εκείνος να συνειδητοποιήσει τι έγινε, πριν λίγο, η πόρτα έκλεισε πίσω της!


Η Ολίβια Ρόμπερτς με διδακτορικό  αρχαιολογίας, λάτρευε από μικρή την αρχαία ιστορία και τα μυστήρια της Αιγύπτου. Εξ ου και η διατριβή της γύρω από αυτό το θέμα! Όνειρό της ήταν, (και το οποίο και έγινε πραγματικότητα,) να επισκεπτόταν κάποια στιγμή την Αίγυπτο και να ασχοληθεί με τις ανασκαφές! Με το που πάτησε το πόδι της στο Κάϊρο, η καρδιά της τις έλεγε πως αυτή η απόφασή της ήταν η σωστή και περίμενε με αγωνία να πάρει την άδεια να αρχίσει την ανασκαφή, μαζί με το συνεργείο της, για την οποία είχε πολλές ελπίδες πως θα εύρισκε αυτό για το οποίο είχε έρθει εδώ. Δεν είχε πει τίποτα και σε κανέναν για το μυστικό που έκρυβε μια περγαμηνή που είχε πέσει στα χέρια της πριν από καιρό. Ήταν αυτή που της έδωσε την ώθηση να επισπεύσει την αποστολή της!

Το αυτοκίνητο καταβρόχθιζε τα χιλιόμετρα πηγαίνοντας για την δυτική όχθη του Νείλου, στην κοιλάδα των Βασιλέων, μια νεκρόπολη που βρίσκεται απέναντι από το σημερινό Λούξορ. Εκεί πήγαινε για να βρει αυτό που έψαχνε. Τότε δεν ήξερε πως η ζωή της θα βρισκόταν σε κίνδυνο μετά την ανακάλυψή της!

Οι πιο πολλοί τάφοι είχαν συληθεί, αφού ιστορίες για κρυμμένους θησαυρούς κυκλοφορούσαν ανάμεσα τους. Όμως ακόμα και έτσι δεν έπαυαν να γεμίζουν με θαυμασμό τα μάτια όσων τα έβλεπαν για πρώτη φορά. Ιερογλυφικά σκαλισμένα στους βράχους και αίθουσες γεμάτες καταπληκτικές τοιχογραφίες, ιστορούσαν τις ζωές των Φαραώ.   Μιλούσαν για την τέχνη των αρχαίων Αιγυπτίων. Περνώντας μέσα από σκοτεινούς λαβυρινθικούς διαδρόμους, η Ολίβια ανατρίχιασε καθώς είχε την εντύπωση πως κάποιος την παρακολουθούσε. Με περισσότερη προσοχή και τα νεύρα της τεντωμένα, πλησίασε στον νεκρικό θάλαμο και τον τάφο με την μούμια, που είχαν ανακαλύψει την προηγούμενη μέρα. Με πολύ προσοχή έβγαλε ένα μικρό σουγιά και άρχισε να κόβει τις γάζες στο μέρος της καρδιάς. Η άσκημη μυρωδιά από την ταριχευμένη μούμια, της ανακάτεψε το στομάχι. Όμως έπρεπε να βγάλει σε πέρας την αποστολή της.  Αχ ας ήταν τυχερή μουρμούρησε και να εύρισκε αυτό που πίστευε πως υπήρχε εκεί μέσα. Με την αίσθηση πως έκανε ιεροσυλία, έβαλε το χέρι της μέσα στην μούμια και εκεί στο μέρος της καρδιάς άγγιξε τον πολύτιμο σκαραβαίο! Με τρεμάμενα χέρια τον φώτισε με το φακό που κρατούσε και έμεινε άφωνη με την λάμψη του! ήταν ένας χρυσός σκαραβαίος στολισμένος με πολύτιμα πετράδια! Ακριβώς όπως τον περιέγραφε η περγαμηνή! Σίγουρα θα ήταν μια μεγάλη ανακάλυψη...από τώρα σκεφτόταν την παρουσίαση που θα έκανε στο κοινό! Δεν πρόλαβε να τελειώσει την σκέψη της και ξαφνικά ένιωσε ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι. Έχασε τον κόσμο πέφτοντας κάτω. Όταν συνήλθε βρέθηκε στο σκοτάδι, δεμένη και φιμωμένη στο υγρό πάτωμα, ενώ ο σκαραβαίος είχε εξαφανιστεί! Προσπάθησε να λυθεί, αλλά ήξερε πως αυτό ήταν ακατόρθωτο. 

Δεν μπορούσε να καταλάβει πόση ώρα, ή ώρες είχαν περάσει. Μέχρι εδώ ήταν σκέφτηκε και να φωνάξω βοήθεια, κανένας δεν θα με ακούσει. Η ομάδα μου είναι σε κάποιο άλλο σημείο. Ξαφνικά, πέρασε από την σκέψη της ο σουγιάς που είχε. 

-Ίσως αν είμαι τυχερή να μου έχει πέσει κάπου εδώ γύρω σκέφτηκε και άρχισε να ψάχνει στα σκοτεινά το πάτωμα. Εκεί που έκανε την προσπάθεια να βρει τον σουγιά, σαν να της φάνηκε πως είδε κάποιο φως και άκουσε να φωνάζουν το όνομα της!

- Αχ να σκεφτούν να ψάξουν εδώ! Κράτησε την ανάσα της! Δεν περίμενε πολύ, η ομάδα της φάνηκε από το στενό πέρασμα και την είδε ευτυχώς! 

Με ανακούφιση τα πνευμόνια της γέμισαν καθαρό αέρα καθώς την έβγαζαν έξω και άρχισε να συνέρχεται, λέγοντάς τους τι είχε ανακαλύψει και πως έχασε τον σκαραβαίο μέσα από τα χέρια της.

Όλη η ομάδα, καμιά δεκαριά άτομα κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Κάποιος όμως έλειπε και επόμενο ήταν οι υποψίες να πέσουν επάνω του! Το σίγουρο ήταν πως θα τον έψαχναν, ακόμη και στην άκρη της γης να πήγαινε!

Στο μεταξύ στην Αλεξάνδρεια ο Ασσαντ μάταια προσπάθησε να επικοινωνήσει με την παράξενη επισκέπτριά του χωρίς να τα καταφέρει! 

Πάνω που έκανε αυτές τις σκέψεις χτύπησε το τηλέφωνό του και στην άλλη μεριά της γραμμής άκουσε την φωνή της να τον ρωτάει τι αποφάσισε!

Όταν εκείνος γεμάτος περιέργεια της έδωσε καταφατική απάντηση και την ενημέρωσε πως την γύρευε για να της το το πει, εκείνη του είπε πως δεν θα μετάνιωνε για την απόφασή του, αφού η βιογραφία της θα είχε και συνέχεια, μαζί με  όλα αυτά που αντιπροσώπευαν τα βιβλία του την  αγωνία και μυστήριο! 

             ΤΕΛΟΣ  



Για να μπορέσω να γράψω αυτή την μικρή ιστορία-διήγημα,(δεν ξέρω αν έχει μυστήριο,) διάβασα σχετικά άρθρα για την Αίγυπτο, όπως ονόματα και τοποθεσίες! Τις πληροφορίες για τον σκαραβαίο τις πήρα από αυτό το κείμενο. Είχε πολύ ενδιαφέρον. 

 "Μέχρι την περίοδο του Νέου Βασιλείου (1550-1070 π.Χ.), οι σκαραβαίοι είχαν αποκτήσει σημαντική θρησκευτική σημασία και ήταν χαραγμένοι με ονόματα θεών ή θρησκευτικών προσώπων. Μεγαλύτεροι σκαραβαίοι, γνωστοί ως «Σκαραβαίοι Καρδιάς», χρησιμοποιήθηκαν επίσης σε ταφικό πλαίσιο για να βοηθήσουν τον νεκρό στη μετά θάνατον ζωή. Θα μπορούσαν είτε να τοποθετηθούν σε έναν τάφο είτε μέσα στα περιτυλίγματα της μούμιας του νεκρού, κυρίως στην κορυφή της καρδιάς. Για τους αρχαίους Αιγύπτιους, η καρδιά ήταν η έδρα του μυαλού."



Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στο δρώμενο που κανει ο  Γιάννης, από το Ηδύποτο.. δεν ξέρω αν πληρούσα σωστά τους όρους φίλε μου, αλλά να σε ευχαριστήσω για την προσπάθεια που έκανα με αιτία το δρώμενο σου!

Μέχρι την επόμενη φορά που  θα τα πούμε, να είστε καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και να περνάτε όμορφα με ότι κάνετε...αυτό θα σας φέρει το χαμόγελο στα χείλη σας! Μην το ξεχνάτε πλιζζζ!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!

  

  


 

Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2024

ΤΙ ΧΕΙΜΩΝΑΣ...ΒΑΡΎΣ !!!

 


Εεεε όχι και βαρύς βρε παιδιά! 

Και μάλιστα εδώ στην Κρήτη; να μην τρελαθούμε τώρα! 

Εντάξει θα κάνει και κρύο χειμώνας είναι και μάλιστα καθυστερημένος εδώ, όταν βλέπεις κάτι θερμοκρασίες κάτω του μηδενός, στην επάνω Ελλάδα και  το χιόνι να σκεπάζει τα πάντα, για τους ρομαντικούς, αλλά και τις δυσκολίες που δημιουργεί σε εκείνους που ζουν κάτω από δύσκολες συνθήκες, τι μιλάς Καραμήτρο;   

Καλώς να ορίσει με την βροχούλα του, τα μποφωράκια του, για χιόνι εδώ; Δεν το βλέπω! Αυτό θα πέσει στα βουνά και στα χωριά που είναι κοντά σε αυτά...

Εδώ που μένουμε εμείς, δίπλα στην θάλασσα, έχουμε την τύχη  να βλέπουμε τον θυμό της, όταν αγριεύει, που είναι το ίδιο θαυμαστός και άγριος συνάμα...

Εικόνες  θυμωμένης θάλασσας, από την ταράτσα μας...

Στο βάθος βλέπετε τα κύματα της να σκεπάζουν το μόλο!


 Η κουρτίνα της βροχής ερχόταν από την Ντία στο νησί που αχνοφαίνεται στο ορίζοντα!

Μέσα σε αυτή την βροχή ένα μοναχικό πουλάκι καθισμένο στα σύρματα κελαηδούσε! ίσως να φώναζε το ταίρι του! Ποιος ξέρει; 🤔


Ενώ μέσα στην αυλή μου τα σπουργιτάκια είχαν τσιμπούσι από τα ψιχουλάκια που τους είχα ρίξει!😊


Με αυτή την εικόνα που έχω μέσα από την τζαμαρία μου σας χαιρετώ, ενώ μου κάνουν συντροφιά οι ορχιδέες μου!


Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε καλή εβδομάδα και να προσέχετε τον εαυτό σας και τους αγαπημένους σας! 
Να θυμάστε να χαμογελάτε, είναι το μόνο που μας κάνει πιο  ανθρώπινους! 

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!  




Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2024

ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ...

Μπορεί  είμαστε στα μισά του χειμώνα, ποιανού χειμώνα δεν ξέρω, αφού εδώ στην Κρήτη και ιδιαίτερα στο δικό μας προάστειο, είναι ακόμα φθινόπωρο. Ο νοτιάς που φυσάει ανεβάζει την θερμοκρασία στους 20 βαθμούς, ενώ επάνω στην Μακεδονία έστρωνε το χιόνι σήμερα ζηλεύω σνίφφ...😢

Αφορμή ο καλός καιρός, βγήκα μια βόλτα να τον απολαύσω και περπατώντας το βλέμμα μου, στεκόταν  όπως ήταν φυσικό  σε ότι όμορφο έπεφτε στην αντίληψη μου...😉

Ενα πολύ όμορφο κάγκελο μπροστά από μια σχολή μουσικής, σε καλούσε να ψιθυρίσεις ένα τραγούδι...😊

   


 Η συνάντησή μου με τα στολισμένα με λουλούδια ποδήλατα του δρόμου, μου έφερε χαμόγελα στα χείλη...


Ακόμη με τα φωτάκια των Χριστουγέννων στολισμένα, σαν να θέλουν εκείνοι που τα στόλισαν να συνεχίσουν τις γιορτινές μέρες 


Καλλιτέχνες που πιάνουν τα πινέλα τους και εθελοντικά, προσπαθούν να ομορφύνουν τον κόσμο γύρω τους, ζωγραφίζοντας ένα αδιάφορο κουτί του ΟΤΕ!




Εν το μεταξύ, για να μην ξεχνάμε και  την τέχνη του πλεξίματος αφού κατόπιν παραγγελίας της εγγονής μου της Έρρικας, που ήθελε ένα σάλι με βελόνες που το είδε σε μια ξένη σειρά εποχής, και το οποίο μόλις τελείωσα,
δεν γινόταν να μην σας το δείξω, ε; 
🤣
 Φορεμένο από μένα, για να φωτογραφηθεί, αφού η ώρα είναι σχεδόν δώδεκα και δεν γινόταν να την φωνάξω να το βάλει εκείνη! 😊


Από πιο κοντά...
 

Και από πιο πιο κοντά οι λεπτομέρειες...

Αυτά είχα να σας πω προς το παρόν, μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και θυμηθείτε, πως ότι σε κάνει να χαμογελάς δεν είναι ποτέ λάθος!😊

Σας ευχαριστώ πολύ, που για μια ακόμη φορά περνάτε και τα λέμε!