Δεν ξέρω πως να αρχίσω αυτήν την ανάρτηση.
Πρώτα να σας ζητήσω συγνώμη που δεν μπόρεσα να απαντήσω στον καθένα σας ξεχωριστά, όπως σας έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση μου.
Ο Σεπτέμβρης, δεν μπήκε τόσο καλά. Εκτός από τους λόγους που έγραψα, προέκυψε και κάποιο δυσάρεστο γεγονός, με την απώλεια αγαπημένου συγγενικού μας προσώπου, που έχει κλείσει τον κύκλο του και αυτό είναι κάπως παρηγορητικό για εμάς!
Δεν ήθελα την πρώτη του μήνα να σας φορτώνω με τα δικά μας, γι αυτό άφησα να κάνει τα πρώτα βήματά του ο Σεπτέμβρης και να τα πούμε λίγο αργότερα. Εξ ου και χάθηκα από την παρέα για λίγο.
Είδα ότι, το να μπαίνω εδώ μέσα και να κάνω την βόλτα μου, έχει γίνει πιά μια καθημερινή μου συνήθεια, η οποία μάλιστα μου έλειψε αυτές τις μέρες! Μόλις βρω τον χρόνο θα ξαναρχίσω τις επισκέψεις μου, απλά θα είμαι και πάλι καθυστερημένη. Ανεπίδεκτη παθήσεως είμαι επάνω στο θέμα της καθυστέρησης! 🙁
Πήρα τον χρόνο μου, για λίγο. Με βοήθησε και το κέντημα δεν λέω, έχει παίξει και αυτό τον ρόλο του στην προκειμένη περίσταση, γιατί έπρεπε να συγκεντρωθώ, σε αυτό που έκανα. Και μην νομίζεται μεγάλα πράγματα!
Η μέλλουσα μανούλα, ήθελε απλά ένα μόνο ενθύμιο! Για να μην με κουράσει, αφού τώρα πια δυσκολεύομαι να πιάσω την βελόνα. Το αποτέλεσμα για να πω την αλήθεια μου δεν με ικανοποίησε και τόσο, μπροστά στο κέντημα που έκανα παλιά! Τα ηλιοτρόπια όμως έδωσαν με το γεμάτο φωτεινό τους κίτρινο χρώμα, μια άλλη διάσταση στο σεντονάκι! Ενώ η γατούλα , ακόμα ονειρεύεται την γαλάζια θάλασσα, κάτω από το χρυσό χρώμα του μισοφέγγαρου! Αυτό ήταν το σχέδιο που επέλεξε η μαμά και εκτέλεσε η γιαγιά!
Ενα κατωσέντονο και ένα ρεβέρ, κεντημένα με μια βελονιά γύρω γύρω με την ραπτομηχανή μου και στην μέση, το χειροποίητο κέντημα από τα χεράκια μου, με όοοοολη μου την αγάπη και την χαρά που τα κατάφερα. Το συνολάκι το συνοδεύει μια πλεκτή κουκλίτσα να της κάνει παρεούλα, που έγινε ανάμεσα σε όλα, όσα περνούσαν από τα χέρια μου.
Και εδώ όλο το συνολάκι!
Παρ όλα τα δύσκολα μας έλπιζα να τα τελειώσω, πριν η μικρούλα μας αντικρύσει το πρώτο φως του ήλιου!Και κάτι δικό μου: Χαρές και πίκρες παν μαζί, πιασμένες χέρι χέρι. Και ας βρεθεί ένας άνθρωπος να πει πως δεν το ξέρει.
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να προσέχετε τον εαυτό σας και τους αγαπημένους σας και ναι, να μην ξεχνάτε, πως και στις πιο δύσκολες ώρες σας κάπου θα είναι κρυμμένο ένα χαμόγελο! Ακόμα και θλιμμένο, χαμόγελο θα είναι! Ψάξτε το και θα το βρείτε!
Σας αφήνω με μια φωτογραφία από την ομορφιά του ολόγιομου φεγγαριού, με τα χρώματα της δύσης του ήλιου, πάνω από τις στέγες των σπιτιών της γειτονιάς μας, την ώρα που απογειώνεται ένα αεροπλάνο!
Εστω και λίγο καθυστερημένα, σας εύχομαι να έχετε έναν ήρεμο και γαλήνιο καλό Σεπτέμβρη!
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που περνάτε και τα λέμε! 🤗
