Η Ελένη ένιωσε τις πρώτες σταγόνες της βροχής στο πρόσωπό της. Ευτυχώς που το σπίτι της ήταν λίγα βήματα παρακάτω. Ίσα που πρόλαβε και η βροχή έγινε μπόρα στο δευτερόλεπτο. Τρέχοντας άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της τινάζοντας από πάνω της, τις σταγόνες της βροχής. Ή πρώτη της κίνηση ήταν να βγάλει τα παπούτσια της από τα κουρασμένα πόδια της και να βάλει τις παντόφλες της νιώθοντας την ανακούφιση, να ανεβαίνει στο σώμα της. Έβαλε την καφετιέρα και σε λίγη ώρα απολάμβανε ένα ζεστό εσπρέσο καθισμένη στον καναπέ της. Άνοιξε το λάπτοπ να δει τα μηνύματα της. Με χαρά είδε το μέηλ του Νίκου να την περιμένει.
-Αγάπη μου Σε ένα μήνα έρχομαι να κάνουμε μαζί Χριστούγεννα!
Έβγαλε μια χαρούμενη κραυγή, τρελή από χαρά. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα και από εκείνο το λεπτό, άρχισε να μετράει τις μέρες, τις ώρες τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα με την προσμονή, να φτάνει στο κατακόρυφο, ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. Η μπόρα είχε δυναμώσει και εκείνη την άκουγε σαν μελωδικό τραγούδι μέσα στα αυτιά της.
Στο μυαλό της ήδη άρχισε να κάνει όνειρα. Έβλεπε τον εαυτό της μέσα στην ζεστή αγκαλιά του, πιασμένοι χέρι χέρι να απολαμβάνουν την αγάπη τους στην γιορτινή μαγική ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων!
Με αυτήν την φανταστική μικρή ιστορία παίρνω μέρος στην δεύτερη εβδομάδα, του δρώμενου που κάνει ο φίλος μας Ο Γιάννης
Και όπως λέμε πάντα, να μην ξεχνάμε να χαμογελάμε...😊
(Γιατί όχι ότι τα πράγματα είναι τέλεια, ούτε επειδή πηγαίνουν όπως εγώ τα θέλω...Επειδή είναι χάλια και εγώ ακόμα τα καταφέρνω!) Από το Pinterst.
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!
