ΜΙΑ ΦΟΡΆ ΚΑΙ ΕΝΑ... ΚΑΙΡΌ!

-Δεν φοβάσαι να πηγαίνεις μόνη στο μονοπάτι του δάσους;

-Ποιος ρωτάει; ρώτησε γυρίζοντας το κεφάλι της να δει από που ερχόταν η φωνή.

-Εδώ πάνω στο δέντρο κοκκινοσκουφίτσα μου.

Σήκωσε τα μάτια της ψηλά, και είδε ένα ξωτικό να την κοιτάζει με παιχνιδιάρικη διάθεση.

-Για πες μου όμως πως με γνώρισες;

-Εεεε όχι και πως σε γνώρισα; μπορεί να μεγάλωσες, αλλά πες μου ποιος δεν θα σε αναγνώριζε με αυτήν την κατακόκκινη μπέρτα σου!

Ομως δεν απάντησες στην ερώτηση μου...Δεν φοβάσαι να πηγαίνεις μόνη σου στο μονοπάτι του δάσους;

-Αααα εσύ έχεις μείνει στο μια φορά και ένα καιρό, εκείνον τον καιρό που φοβόμουν τον κακό λύκο και αν θυμάσαι καλά το παραμύθι, τον αντιμετώπισα με θάρρος, παρ όλο που φοβόμουν.

Το είπες και μόνο σου Ξωτικούλι μου πως μεγάλωσα, γίνεται να φοβάμαι να περπατώ στο δάσος και προπαντός  τέτοια εποχή; Δεν βλέπεις τι χρώματα γύρω σου; κόκκινα, μουσταρδί. Τα δέντρα από  πράσινα γίνονται καφεχρυσοκίτρινα.

Κοίτα τις βελανιδιές, τις καστανιές, τα έλατα, κοίτα κάτω; τα φύλλα έχουν στρώσει το ωραιότερο χαλί τους. Δεν είναι πανέμορφα;

Μα τι στα λέω; εσύ τα ξέρεις καλύτερα από μένα αφού εδώ είναι το σπίτι σου...

-Χα χα...ακριβώς και ξέρω πολύ καλά κοκκινοσκουφίτσα μου τι είναι να αγαπάς το δάσος!!

Τώρα όμως θα μου επιτρέψεις να σε αφήσω, αν και η παρέα σου μου αρέσει πολύ, όμως πλησιάζουν Χριστούγεννα και όπως ξέρεις, εμείς τα ξωτικά του δάσους, θα πρέπει να πάμε να βοηθήσουμε τον Άγιο Βασίλη να ετοιμάσει τα δώρα των παιδιών, που τα περιμένουν πως και πως!!

-Την επόμενη φορά που θα έρθεις κοκκινοσκουφίτσα μου θα χαρώ να τα ξαναπούμε...άντε γεια τώρα...

ΚΑΛΆ ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ!!

Χάρηκα που σε γνώρισα!

Αυτή ήταν  η συμμετοχή μου στο δρώμενο που κάνει η Μαίρη με την γήινη ματιά, Εικόνα και φράση

Όλες τις συμμετοχές θα τις δείτε στο μπλοκ της Μαίρης Εδώ.

Οι εικόνες όλες είναι από το διαδίκτυο και ανήκουν στους κατόχους τους. 

Να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να περνάτε καλά με ότι κάνετε και μην ξεχνάτε στην γωνία σας περιμένει ένα χαμόγελο!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...

 

 

ΙΣΤΟΡΊΕΣ ΓΙΑ... ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΩΡΕΣ!!

 Για μια ακόμη φορά ανέτρεξα στο συλλεκτικό μικρό  βιβλιαράκι του Ακη Αγγελάκη, "Μικρές ιστορίες για δύσκολες ώρες", αφού κάποια δύσκολα περιστατικά για πολύ καλούς μου φίλους μου έλαβαν χώρα αυτόν τον καιρό...

Σε αυτούς τους αγαπημένους μου φίλους αφιερώνω την σημερινή ανάρτηση!

Η ΚΑΛΥΒΑ ΠΟΥ ΚΑΗΚΕ.

Υπάρχουν φορές που ενώ όλα είναι "μαύρα" στην ζωή μας κάτι συμβαίνει και ξαφνικά το σενάριο αλλάζει προς το καλύτερο.

Αν γίνεται αυτό, τότε αξίζει τον κόπο να θυμόμαστε πως κάθε φορά που τα πράγματα δεν έρχονται όπως θα θέλαμε, ίσως ο Θεός έχει καλύτερα σχέδια για εμάς!!

Τότε που όλα είναι δύσκολα και δεν φαίνεται το παραμικρό φως στην άκρη του τούνελ.

Τότε που βλέπουμε και τις τελευταίες σταγόνες ελπίδας εξανεμίζονται.

Τότε που η απόγνωση και η απελπισία στροβιλίζεται γύρω μας, τότε είναι που δεν πρέπει να απαρνιόμαστε αυτό που πραγματικά είμαστε.

Κάθε φορά που μας περικυκλώνει και μας πνίγει εκείνο που ΔΕΝ είμαστε, εμείς να παραμένουμε δυνατοί, ελπιδοφόροι, γεμάτοι εμπιστοσύνη για ένα θετικό αποτέλεσμα.

Πως; Είπατε ότι είναι δύσκολο;

Συμφωνώ μαζί σας! Βουνό είναι! Αλλά, οι ορειβάτες την μεγαλύτερη χαρά την νιώθουν όταν φτάνουν στην κορφή και όχι όταν ανηφορίζουν.

Μια φορά και ένα καιρό λέει, ό μόνος άνθρωπος που γλύτωσε μετά από ένα ναυάγιο κατάφερε να να φτάσει κολυμπώντας σ ένα μικρό έρημο νησάκι.

Προσευχόταν θερμά στον Θεό να τον γλυτώσει και κάθε μέρα παρατηρούσε τον ορίζοντα ψάχνοντας για βοήθεια, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Εξουθενωμένος κατάφερε τελικά να φτιάξει ένα καλυβάκι από παλιόξυλα που είχε βγάλει η θάλασσα στην ακτή, για να προστατευτεί από τα στοιχεία της φύσης και να κρύψει τα λίγα πράγματα που είχε.

Ώσπου μια μέρα που είχε πάει πιο μακριά για να βρει κάτι να φάει, γύρισε στην καλύβα του για να το δει παραδομένος στις φλόγες και τον καπνό να φτάνει στον ουρανό.

Αυτό ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να του συμβεί!

Είχε χάσει πια τα πάντα!

Φούντωσε από πίκρα και θυμό και είπε κλαίγοντας "θεέ μου πως μπόρεσες να μου κάνεις κάτι τέτοιο;"

Πρωί-πρωί την άλλη μέρα ξύπνησε από τον θόρυβο που έκανε ένα πλοίο που πλησίαζε το νησί για να τον σώσει.

Πως το ξέρατε ότι ήμουν εδώ; ρώτησε τους σωτήρες του. "Μα είδαμε το σινιάλο με τον καπνό" του απάντησαν.

Είναι φυσικό να αποθαρρυνόμαστε όταν τα πράγματα μας πάνε άσχημα.

Όμως δεν θα πρέπει να το βάζουμε κάτω, επειδή ο Θεός, το σύμπαν, ή οι όποιες άγνωστες δυνάμεις που πιστεύουν άλλοι  πλανώνται πάνω, δίπλα, ή μέσα μας, έχουν θετική ενέργεια  ακόμα και την ώρα του μεγαλύτερου πόνου και της ταλαιπωρίας.

Ο Απόστολος Παύλος έγραψε"....Έμαθα το μυστικό να είμαι ευχαριστημένος σε οποιανδήποτε κατάσταση, είτε  χορτάτος, είτε νηστικός , είτε στην αφθονία, είτε στην φτώχεια"(Φιλίππσ.4 12).Ο Παύλος είχε εμπιστοσύνη ότι κάτι καλό μπορεί να προκύψει από το οτιδήποτε.

Ετσι έμαθε να είναι ευγνώμων, κι όχι πικραμένος, ακόμα και όταν υπέφερε.

Ας έχουμε στο νου μας ότι, την επόμενη φορά που η "καλύβα μας θα καίγεται" ίσως να πρόκειται για ένα σινιάλο καπνού που θα ενεργοποιήσει της δυνάμεις που όταν κάνουν την εμφάνιση τους στις ζωές μας, κάποιοι τις ονομάζουμε ΘΑΥΜΑΤΑ!!

Σας εύχομαι να είστε όλοι καλά και τίποτε να μην γίνεται η αιτία να  σκοτεινιάζει το βλέμμα σας.

Να θυμάστε και να πιστεύετε ότι πίσω από την σκοτεινιά πάντα υπάρχει μια ηλιαχτίδα χαμόγελου και πίστης που  είναι η δύναμη μας!

Καλή εβδομάδα να έχετε!

Σας ευχαριστώ πολύ που και αυτή την φορά περάσατε να τα πούμε! 

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΈΣ...ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ!

Με μεγάλη μου χαρά αυτή την φορά θα ήθελα να σας παρουσιάσω ένα βιβλίο, που μου δάνεισαν και που μόλις τελείωσα την ανάγνωσή του! 

Ηταν από τις λίγες φορές που ένα βιβλίο με συγκίνησε τόσο γιατί έχει μια ιδιαιτερότητα, που δεν την έχω συναντήσει μέχρι τώρα σε κανένα.

Σίγουρα θα αναρωτηθείτε τι είναι αυτό που το κάνει (για μένα τουλάχιστον)τόσο διαφορετικό...

Η συγγραφέας, η Εμα Ντόναχιου έγραψε αυτό το βιβλίο με αφηγητή  ένα πεντάχρονο παιδί.

Ενα καταπληκτικό βιβλίο που πραγματεύεται την δύναμη της αγάπης μάνας και παιδιού σε οδυνηρές καταστάσεις

και που σου δημιουργεί πολύ δυνατά συναισθήματα...

Εδώ η συγγραφέας

σας παραθέτω τις κριτικές,

και εδώ ένα μικρό απόσπασμα  του...

  Μόλις έμαθα ότι έχει γυριστεί και σε ταινία... 

Ψάχνοντας για αυτήν βρήκα πολύ επαινετικές πληροφορίες, Εδώ  και Εδώ θα διαβάσετε και την γνώμη όλων για αυτή την ταινία,  που θα ήθελα πολύ να την δω, αλλά δεν ξέρω να που την ψάξω με υπότιτλους.

Αν κάποιος ξέρει να την βρει θα του ήμουν ευγνώμων  πολύ να μου δείξει τον τρόπο πως να μπορέσω να την δω...

Αν και πολλές φορές όταν ένα βιβλίο γίνεται ταινία πολλά στοιχεία του βιβλίου αλλοιώνονται, εδώ από ότι διάβασα στις πληροφορίες έχουν δουλέψει πολύ το σενάριο  για την όσο γίνεται πιο άρτια ταύτισή του βιβλίου "το δωμάτιο"

Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!!!

Αυτή ήταν η δική μου πρόταση για αυτήν την εβδομάδα.

Μια ακόμα σπουδαία παρουσίαση θεάτρου που πήγα και που την ιδέα και την οργάνωση της την έκανε η εγγονή μου η Βίκυ με την ευγενή χορηγία του μουσείου Καζαντζάκη, ήταν κομμάτια από το πρώτο του βιβλίο-ημερολόγιο...

Με δύο μόνο ηθοποιούς που όμως μας καθήλωσαν με την ερμηνεία τους!!

Η παράσταση αυτή είχε την πανελλήνια πρωτοτυπία να είναι καθολική, αφού  μπορούσαν να την παρακολουθήσουν και άνθρωποι με χωρίς ακοή, αφού στην επάνω μεριά της σκηνής είχε υπότιτλους γι αυτούς και για όσους δεν είχαν όραση, είχα μοιραστεί ακουστικά, ενώ μια κοπέλα έκανε την διήγηση με την γλώσσα των χεριών, για εκείνους που δεν είχαν και τις δύο αυτές αισθήσεις.   

Εδώ λίγο πριν γεμίσει η αίθουσα και αφού κλείσαμε όλοι τα κινητά μας, δεν ακουγόταν παρά μόνο οι ανάσες μας  στην παράσταση, αφού όλες είχαν συντονιστεί με τις ανάσες των καταπληκτικών ηθοποιών...

Περιττό δε να πω ότι όλοι είχαμε ανατριχιάσει, από ότι απολαύσαμε! 

Θα σας αφήσω προς το παρόν  μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε.

Σας εύχομαι να είστε όλοι σας καλά, να  έχετε μια όμορφη εβδομάδα, εννοείτε ότι δεν ξεχνάμε πως το χαμόγελο είναι το μόνο δώρο που δεν κοστίζει!!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε. 

  

 

ΜΟΙΡΑΣΜΑ ΕΊΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ... ΧΑΜΌΓΕΛΟ!!!

Πρόσωπα που γελούν, μάτια που γελούν. 

Και καρδιές.

Μοίρασμα είναι και το χαμόγελο.

Δεν μοιράζεται μονάχα η ρακή, το γλυκό του κουταλιού, το ποτήρι με το δροσερό νερό που προσφέρεται στον περαστικό και τον ξένο, μοιράζεται το συναίσθημα, η επικοινωνία, η συντροφιά.

Θεέ μου, τι γλώσσα είναι τούτη που μας έδωσες!

Είναι φορές που δεν χρειάζονται λέξεις για να πούμε όσα πηγάζουν από τον μέσα μας κόσμο.

Χαμογελούμε στον άλλο κι εκείνος ανταποδίδει.

Μνήμη γονιδιακή, νόμος άγραφος κι απαράβατος.

Μάτια που γελούν, κόσμοι αρχέγονοι και αγέραστοι συνάμα.

Κι ένας Θεός πάνω από την οικουμένη, πάνω από τα μικρά και τ ανθρώπινα.

Κάποτε-κάποτε και δίπλα μας, συνταξιδιώτης και συνοδοιπόρος.

Ένας Θεός που δεν ξέρει να προστάζει.

Αδιάφορο αν τον λένε Ξένιο Δία ή Παλαιό των Ημερών-στην πίστη τη χριστιανική ο Ένας δεν έχει όνομα, γιατί απλά είναι ο Ένας!

Όμως, τον θεό που συνάντησα εκείνο το φθινοπωριάτικο απομεσήμερο τον είπα απλά Θεό της Ελλάδας, Θεό της Κρήτης, Θεό των κοντινών και των μακρινών μας παππούδων.

Δεν προστάζει, δεν ξέρει να προστάζει.

Χαμογελά, εμπνέει, κάνει μετερίζι του το συργούλιο,(καλόπιασμα) κάνει τη φιλοξενία χρέος δικό μας.

Είναι σαν να κρατά κι εκείνος ένα ποτήρι στο χέρι.<< Σίμωσε ξένε>>, σου λέει. 

Μα τι γράφω τώρα και εγώ; Όχι ένα ποτήρι, ποτέ μόνο ένα. Δύο. Και τρία και τέσσερα. Όση είναι η συντροφιά που περνά έξω από την ανοιχτή πόρτα του χωριάτικου σπιτιού.

Μάτια που γελούν. Και καρδιές Ένα ποτήρι ρακή, ένα πιάτο καρυδαμύγδαλα,ένας άντρας και μια γυναίκα, ένα σπιτικό ανοιχτό. Και ένα κούνημα του χεριού. "κοπιάστε"

Είχα καιρό να την ακούσω την λέξη με την ιδιότυπη κρητική προφορά, κάτι σαν "κοπχιάστε" , ας πούμε, ένα χι να μπαίνει θαρρετά ανάμεσα στο πι και στο γιώτα και να αλλάζει το νόημα.

Δεν έχει σχέση με τον κόπο , με τον μόχτο, με τον κάματο το δικό μας "κοπχιάστε".Με το φίλεμα έχει σχέση μόνο.

Είναι η πιο απλή μα και η πιο ευγενική και η πιο αυθόρμητη πρόσκληση.

Πόσο δίκιο είχε ο ποιητής της Ρωμιοσύνης όταν έραινε το χαμόγελο με σταγονες αθανασίας!

"Αυτό το χαμόγελο κι αυτόν τον ουρανό δεν μπορούν να μας τα πάρουν" 

Γιάννης Ρίτσος

Πόσο δίκιο  είχε και εκείνος ο ευφυής συνέλληνας Κύπριος που λιτάνευε πέντε-δέκα λέξεις όλες κι όλες στο λευκό χαρτί και τις έκανε ποίημα.

"Αφήνετε πάντα ένα χαμόγελο εκτός των τειχών σας, αφήνετε ένα χαμόγελο για τους περαστικούς"

Κώστας Μόντης

"Κοπιάστε"

Πόσο δίκιο είχε και ο πρόσφατα χαμένος σπουδαίος ποιητής που γεννήθηκε και μεγάλωσε σ ένα μικρό χωριό της Κρήτης όταν δήλωνε "μαγεμένος με τα μάτια που γελούν".

Το χαμόγελο της νίκης, το χαμόγελο της ήττας, το αιώνιο χαμόγελο του ανθρώπου. "Να επουλώνεις τα τραύματα του θυμού" έγραψε.

Χριστόφορος  Λιοντάκης

 Να επουλώνεις όλα τα τραύματα θα τολμήσω να πω ταπεινά, εσαεί θαυμαστής του ποιητικού λόγου, εσαεί θαυμαστής του Χριστόφορου. Όλα τα τραύματα παλιά και μελλούμενα. 

Είναι γιατρικό το χαμόγελο!

Ακούω πάλι την αρχαία φωνή με τον σχεδόν τραχύ ήχο της δικής μου ντοπιολαλιάς "Κοπχιάστε"

Τούτη την λέξη την κρατώ,

τούτη την ρακή μπορεί να την ξεχάσω.

Τούτο το χαμόγελο το κρατώ ,

την ιστορία μπορεί να την ξεχάσω.

Μοίρασμα είναι και το χαμόγελο.

Μεγάλη χαρά να χαμογελούν τα χείλη, πιο μεγάλη να χαμογελούν τα μάτια.

Κι εσύ να αναρωτιέσαι τι είναι τελικά το χαμόγελο και γιατί το χάρισε ο πλάστης του κόσμου σ ένα μονάχα από τα πλάσματά του. Άηχο σινιάλο; Διάλογος δίχως λέξεις; Ή μήπως γλώσσα πανάρχαια, γλώσσα όχι μόνο του κορμιού μα και της ψυχής;

Μεγάλη χαρά να βλέπεις το χαμόγελο των άλλων, πιο μεγάλη είναι να ξέρεις πως αυτό το χαμόγελο το προκάλεσες ΕΣΎ!

"Φωτογραφία και κείμενα του Νίκου Ψιλάκη" 

Για μια ακόμη φορά αλίευσα ένα εξαιρετικό κείμενο από το περιοδικό του σούπερ μάρκετ του κ. Χαλκιαδάκη και είπα να το μοιραστώ μαζί σας παρεάκι μου μια που μιλά για το χαμόγελο να μπει ο καινούργιος μήνας θετικά με πολλά χαμόγελα έστω και στα δύσκολα!

Να περνάτε όμορφα ότι και κάνετε!

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!  σε όλους σας!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!

ΘΕΛΩ...ΧΡΟΝΟ...

Πως πέρασε κι όλας η εβδομάδα δεν το κατάλαβα...

Το πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος φίλοι μου είναι αδιανόητο.

Υπάρχουν τόσα πράγματα που θέλω να κάνω και που ο χρόνος δεν μου φτάνει, ίσως να θέλω μια ζωή ακόμα για να κάνω αυτά που βάζει ο νους μου.

Η αλήθεια είναι μπροστα μου... ο καιρός περνάει αμείλικτος και με έχει πιάσει μια βιάση, λες και...

Ας τα αφήσουμε τώρα αυτά και ας συγκεντρωθούμε στο τώρα, που λέει και η φίλη μας η μαγισσούλα...

Και τώρα είναι η ώρα να σας δείξω τι; μα τι άλλο θα μπορούσε να με χαλαρώσει και ταυτόχρονα να με κάνει χαρούμενη;

Μα βέβαια το πλέξιμο...

Και για μια ακόμη φορά, αφού έχουμε ένα ζουζούνι στην οικογένεια, και ο χειμώνας έρχεται οσονούπο, τι άλλο θα έκανα από ζεστά πλεχτά για τον μικρούλη μας;

Οπότε εδώ θα σας δείξω τις προσπάθειες μου...

Ενα γιλέκο με κουκούλα, να το φορά όταν ο καιρός αρχίσει να δροσίζει, μπορεί το καλοκαιράκι να πέρασε, αλλά με μια ζακετούλα την βγάζεις εδώ που λέμε...

Εδώ τα στάδια του πλεκτού...

Το τελικό αποτέλεσμα...

Και μια που είμασταν στο ίδιο θέμα μια ακόμα κουκουλίτσα με λαιμό μαζί, θα το κρατά ζεστό τις κρύες μέρες του χειμώνα...

Εδώ ο μπόμπιρας μας κάνει το μανεκέν...

Εεεε που πάτε; δεν τελείωσα ακόμα...

Ενα δωράκι  που ήθελα να κάνω για μια  φίλη των παιδιών που και εκείνη γέννησε πρόσφατα αγοράκι, αφού είχε ήδη δυο κοριτσάκια, ήταν γι αυτούς ο πρίγκιπάς τους.

Ηταν αρκετά δύσκολο να κάνω  ένα σκουφάκι να έχει και κορώνα επάνω, το σχέδιο που βρήκα έλεγε αυτό...

Max Hat and Wolf Mitts, Where the Wild Things Are.

Είμαι μακριά από το πρωτότυπο, αλλά δεν ξέρω, νομίζω ότι κάπως το κατάφερα ε; τι λέτε;

Εδώ φορεμένο σε λαμπατέρ γραφείου...😊 

Σας αφήνω μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, με ένα από τα υπέροχα   φθινοπωρινά ηλιοβασιλέματα...

Να είστε όλοι καλά να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να μην ξεχνάτε πως ένα χαμόγελο την μέρα, το γιατρό τον κάνει πέρα...σας το λέω εκ πείρας! 😊

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!! 

    

"Μίνι Σκυτάλη # 3...Σε απόσταση αναπνοής

 

Η Νάντια άνοιξε την ομπρέλα της καθώς το ψιλόβροχο που άρχισε να πέφτει την έκανε να τυλίξει πιο σφιχτά στο κορμί της την καμπαρντίνα της.

Τάχυνε το βήμα της να φτάσει όσο γρηγορότερα γινόταν στο σπίτι της, στον μικρό της παράδεισο.

Ξημερώματα και μόλις πριν λίγο είχε σχολάσει από το "σπίτι" που δούλευε.

Ξημέρωνε και τα στενά σοκάκια της Πλάκας όπου έμενε, έπαιρναν τα χρώματα της Ανατολής.

Αυτό το χρώμα ήταν που ζέσταινε την καρδιά της χρόνια τώρα, μόλις άνοιγε την πόρτα του μικρού της σπιτιού, που αποτελούνταν από τρία δωμάτια όλο κι όλο.

Μια μικρή κουζινούλα, μια κρεβατοκάμαρα και ένα μικρό σαλονάκι...αλλά αυτό που την έκανε να διαλέξει αυτό το σπίτι στα Αναφιώτικα, ήταν η θέση που βρισκόταν αυτό το μικρό σπίτι.

Η θέα που είχε, από το μοναδικό μικρό του μπαλκόνι, την Αθήνα στο πιάτο, αλλά αυτό που λάτρεψε σε αυτό, ήταν εκείνη η Βουκαμβίλια που σκέπαζε ένα μέρος του με τα φούξια διαφανές λουλούδια της!  

Από την στιγμή που  είδε αυτά τα  μικρά όμορφα σπιτάκια κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο, αποφάσισε να αγοράσει ένα σπίτι εκεί, για να γίνει ο δικός της παράδεισος.

Μπήκε στο μπάνιο και άνοιξε το ζεστό νερό που άρχισε να τρέχει στο παγωμένο κορμί της, ενώ το έτριβε με μανία, προσπαθώντας να "σβήσει" τα σημάδια της "δουλειάς" της.

Μια συνηθισμένη ιστορία και η δική της όπως τόσων και τόσων γυναικών που κάνουν το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου, που δεν είναι όμως του παρόντος να αναλύσουμε...

Κατάφερε μετά από χρόνια να διαχωρίσει την "δουλειά" της από την ζωή που ήθελε να έχει, όπως αυτό τον μικρό κατάλευκο παράδεισό της.

Θαρρείς πως εξαγνιζόταν μπαίνοντας μέσα σ αυτό και εκεί γινόταν πάλι η Κωνσταντίνα.

Η μοναδική της συντροφιά ήταν ο Κανέλος, ένας γάτος, με ένα πανέμορφο κανελί χρώμα.

Τον είχε βρει να κλαίει πριν από χρόνια, γυρίζοντας στο σπίτι της το ξημέρωμα, μέσα σε ένα κάδο σκουπιδιών. 

Σκύβοντας αντίκρυσε ένα μικρό βρώμικο γατάκι να τρέμει από το κρύο.

Το πήρε στην αγκαλιά της και από τότε έγιναν αχώριστοι.

Ηταν το καλύτερό της η ώρα που έπαιρνε τον καφέ της και έβγαινε στο μικρό της μπαλκόνι, να απολαύσει την ομορφιά που απλωνόταν στα πόδια της.

Η αμφιθεατρική θέση που βρισκόταν το σπίτι της, της το επέτρεπε να το κάνει...γι αυτό το είχε διαλέξει άλλωστε.

Ο Κανέλος να χουζουρεύει πότε στα πόδια της και πότε  να κουλουριάζεται στην αγκαλιά της.

Η γαλήνη που ένιωθε αυτές τις στιγμές μέσα της την έκαναν να ξαναγίνεται μικρό παιδί.

Εκείνο το πρωινό αφού ακούμπησε το φλυτζάνι της στο τραπεζάκι, μπήκε μέσα να πάρει τα τσιγάρα της.

Ηταν η μόνη κακιά συνήθεια που δεν μπόρεσε να κόψει, όσο και να το είχε προσπαθήσει.

Βγαίνοντας έξω το θέαμα που αντίκρισε της έκοψε την ανάσα.

Ενα μικρό σπουργίτι καθόταν στην άκρη του φλιτζανιού της με τον καφέ και σε απόσταση αναπνοής, ο Κανέλος να το κοιτάζει με τα μεγάλα κίτρινα μάτια του, έτοιμος να το κάνει μια χαψιά.

Κανέλοοοο μη!! άσε το σπουργιτάκι ήσυχο.

Τι μη...μου λες κυρά μου; πως να αφήσω τέτοιο μεζέ;

Καλά σου λέει, τι θα καταλάβεις άμα με φας; πεινάς; δεν το νομίζω στρουμπουλό στρουμπουλό σε βλέπω.

Αλήθεια στην πραγματικότητα δεν πεινάω, αλλά είθισται να τρώμε τα πουλιά οι γάτες.

Εσύ όμως τι κάνεις εδώ επάνω στο φλιτζάνι με τον καφέ;

Αααα καφές είναι; για νερό το πέρασα...ξέρεις έχω ένα πρόβλημα με τα μάτια μου, γι αυτό σου λέω δεν αξίζει να με φας.

Μπορούμε να έχουμε μια συμφωνία; να έρχομαι εδώ τα πρωινά να σας κελαηδάω, να κάνουμε παρέα της Κωνσταντίνας να πίνω λίγο νεράκι και να κάνουμε την ανατροπή που λένε πως δεν γίνονται φίλοι οι γάτες με τα πουλιά.

Αυτά που λες γίνονται μόνο στα παραμύθια...

Γιατί η ζωή τι είναι; 

Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στην μίνι σκυτάλη, με την εικόνα Νο 6 που διοργανώνει με επιτυχία η Μαίρη με την γήινη ματιά...

Καλή συνέχεια Μαίρη μου σε όλους τους συμμετέχοντες.

Να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να βρίσκετε αφορμές να χαμογελάτε παρεακι μου κάνει καλό στην υγεία...

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!

ΟΛΟΙ ΤΗΝ... ΘΕΛΟΥΜΕ!!!!!

 Είναι αυτό ακριβώς που θα ήθελα να γράψω...το βρήκα στο χαμομηλάκι και το μοιράζομαι μαζί σας γιατί είναι πολύ όμορφο!!

Τρίτη, 22 Ιουνίου 2021

Η Αγκαλιά δεν έχει Ηλικία και είναι για Όλες τις Στιγμές...Χαμομηλάκι

όλοι την θέλουμε, όλοι την ζητάμε!

Η αγκαλιά είναι η πιο τρυφερή κίνηση εκδήλωσης της αγάπης, της κατανόησης, της παρηγοριάς και της ασφάλειας. 

Το πιο σύνηθες είναι όταν βλέπουμε ένα δικό μας άνθρωπο για να τον χαιρετίσουμε, τον αγκαλιάζουμε και φιλιόμαστε σταυρωτά. 

Όταν θέλουμε να εκφράσουμε την τρυφερότητα και την στοργή μας στο παιδί μας τον «τυλίγουμε» στην αγκαλιά μας. 

Όταν κάποιος θέλει να κλάψει στον ώμο μας, τον παρηγορούμε με την ζεστή μας αγκαλιά. 

Όταν θέλουμε να δείξουμε τον έρωτα μας στο σύντροφο μας, τον αγκαλιάζουμε και τον φιλάμε.

Η αγκαλιά μόνο όμορφα μπορεί να λειτουργήσει σε μία σχέση. Μπορεί να χαλαρώσει τον άλλον, να του απαλύνει τον πόνο, να τον κάνει να νιώσει οικεία και ζεστά, να φέρει δυο ανθρώπους πιο κοντά.

Η αγκαλιά δεν έχει ηλικία… όλοι την θέλουν, όλοι την ζητάνε!
Από τα βρεφικά χρόνια οι γονείς αγκαλιάζουν το μωρό για να το προστατεύσουν ως εύθραυστο ον. Το μωράκι θα τη ζητήσει με τη μορφή κλάματος. 

 Ως παιδάκι το αγκαλιάζουν για να του δείξουν πως είναι δίπλα του ό,τι και αν χρειαστεί. 

Στην εφηβεία, εδώ περνούν τη φάση της ανεξαρτητοποίησης και οι αγκαλιές μπορεί να τους φαίνονται φορτικές αλλά στις δύσκολες στιγμές θα την επιζητήσουν είτε από τους γονείς είτε από τους φίλους. 

Στην ενήλικη ηλικία, η αγκαλιά έχει σημαντική θέση στην εκδήλωση της αγάπης.

Η αγκαλιά είναι για όλες τις στιγμές! Είτε σε στιγμές ευτυχίας είτε σε στιγμές λύπης. Η αγκαλιά αρμόζει παντού. 

Ταιριάζει και στη σχολική παράσταση για επιβράβευση και στον αδελφικό καβγά για παρηγοριά. 

Ταιριάζει και στους ανεκπλήρωτους έρωτες και στην ορκωμοσία. 

Ταιριάζει και στον γάμο και στην κηδεία. Είναι εκδήλωση συναισθημάτων χωρίς πολλά λόγια… μόνο με πράξη.

Είναι μία μορφή επικοινωνίας… σωματικής.
Στην διάρκεια μιας αγκαλιάς νιώθουμε όμορφα, μας φτιάχνει την διάθεση και είναι πολύ σημαντική για την υγεία μας, καθώς λειτουργεί θεραπευτικά. 

 Η θεραπευτική της δράση μοιράζεται και σε αυτόν που τη δίνει και σε αυτόν που την εισπράττει. Έρευνες έχουν δείξει πως η αγκαλιά αυξάνει την παραγωγή οξυτοκίνης, στην οποία μειώνει τα επίπεδα άγχους και της αρτηριακής πίεσης.

Για ποιο λόγο να είμαστε εγωιστές και να μην εκδηλώνουμε τα συναισθήματα με αγκαλιές, χάδια και φιλιά; 

Για ποιο λόγο αφήνετε να περνάει άσκοπα χρόνος;

Όλες οι αγκαλιές λειτουργούν όμορφα… και οι φιλικές και οι ερωτικές και οι συγγενικές…

Αγκαλιαστείτε… Δοκιμάστε το!

Το άρθρο συνυπογράφουν οι ψυχολόγοι του Κέντρου Συμβουλευτικής & Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή», Γιάννης Ξηντάρας, Ράνια Λεμονή, Αγλαΐα Κρητικού, Χάρης Παλίδης και Μαντώ Κωνσταντουλάκη.

workingmoms
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Το αναδημοσιεύω  αυτούσιο χωρίς  πολλά λόγια ...εξ άλλου δεν χρειάζονται είναι ένα πλήρες κείμενο...

Με την άδεια της φιλοξενίας!! 

Να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να χαμογελάτε έστω και χωρίς αιτία,

και... αγκαλιαστείτε κάνει καλό!! νιώθουμε όμορφα!!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...

ΜΕΤΑ ΤΟ...ΤΑΡΑΚΟΥΝΗΜΑ...

 Και είπε ο Εγκέλαδος...

Κουνήσου Κρήτη...και η Κρήτη κουνήθηκε και κουνιέται ακόμα, έστω και που μόλις το νιώθουμε...

Ας ελπίσουμε πως ήταν αυτό και πέρασε...

Η σκέψη μας είναι στους ανθρώπους που έχασαν τα σπίτια τους, τις δουλειές τους και το πόσο καιρό θα πάρει να τα ξαναφτιάξουν... όμως η ζωή είναι εδώ να διεκδικήσει τα δικαιώματα της!!!

Ενα πράγμα  μπορούμε να καταλάβουμε από αυτό το γεγονός φίλοι μου, που πλήττει όλο τον Ελλαδικό χώρο σχεδόν, το πόσο ανίσχυροι είμαστε απέναντι στις φυσικές καταστροφές , αλλά και πόσο δυνατοί είμαστε όμως για να επιβιώσουμε μετά από αυτό!!

Μόλις αυτήν την στιγμή δείχνει η κρητική τηλεόραση ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που λέει στον ρεπόρτερ πως είμαστε ακόμα ζωντανοί και με δύναμη και αγάπη θα τα  ξαναφτιάξουμε μετά, γύρισε και έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο του ηλικιωμένου συντρόφου της.

Για κάτι τέτοιες συγκινητικές στιγμές κουράγιου αξίζει ο άνθρωπος να ζει!!!

Και αφού έχουμε μπει στον δρόμο της γενικώς, ας τον βαδίσουμε όσο γίνεται πιο δυναμικά...

Αφού ηρεμήσαμε και η ζωή έχει πάρει για μια ακόμα φορά την κατάσταση στα χέρια της και μας βάζει πάλι στην καθημερινότητα μας, είπα  να κάνουμε μια κληρωσούλα να μπει χαρούμενα ο Οκτώβριος για μια τυχερή, που άφησε τις ευχές της μαζί με όλες σας και σας ευχαριστώ πάρα πολύ, για τα ΔΕΚΑΤΑ...γενέθλια του μπλοκοσπιτακίου μου!!

Η μέθοδος της κλήρωσης κλασική πια...θα την βαρεθήκατε αλλά δεν ξέρω άλλο τρόπο από...

 το γράψιμο τα ονόματα στο τετράδιο,

 μετά στα χαρτάκια και κόψιμο,

τύλιγμα και στο μπολάκι...

και... η στιγμή της κλήρωσης από την χερούκλα μου...τυχερή είναι ταταραααμμ η... χελώνα μας!!

Προσπαθήσαμε είναι η αλήθεια να βάλουμε τον μικρούλη μας να το κάνει, αλλά, όλα τα βάζει στο στόμα του πια, δεν τον προλαβαίνουμε...🤣

Ομως του χρόνου πρώτα ο θεός, θα έχουμε ένα παιδικό χεράκι για γούρι!! 

Εύχομαι στην τυχερή χελωνίτσα να χάρισα ένα χαμόγελο και να έχει τύχη σε πιο ουσιαστικές αξίες της ζωής!! 

Οταν μπορέσεις στείλε μου την διευθηνση σου φίλη μου εδώ,roulamakedonisa@gmail.com να σου στείλω έτσι για το καλό ένα μικρό δωράκι...

εικόνα από ίντερνετ

 Οι επιστήμονες έχουν αποδείξει ότι η δύναμη του χαμόγελου, ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα, διότι επιτρέπει στο σώμα μας να εκτονώσει την ένταση, προκαλώντας τα κύτταρα να απελευθερώσουν την ακαμψία και κάνουν τον οργανισμό πιο ικανό για την καταπολέμηση οποιασδήποτε ασθένειας.  πηγή

Αυτό μπορώ να το επιβεβαιώσω  και με την προσωπική μου εμπειρία αυτών των ημερών.!! 

Να είστε όλοι καλά, να αγαπάτε, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και έναν ακόμη πιο όμορφο μήνα.

Και...χαμογελάτε το χαμόγελο είναι ότι καλύτερο έχετε...χαρίστε το!!!!

ΚΑΛΟ ΟΚΤΏΜΒΡΙΟ...

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!! 

ΔΕΚΑΤΑ!!!

Σαν το πρωτάκι ένιωθα, πριν μια δεκαετία κι ας ήμουνα μια σεβάσμια και γηραιά κυρία.

Μες την ζωή μου ξαφνικά εισέβαλε να γίνει, συνήθεια απαραίτητη, του ιντερνέτ η δίνη.

Το στόμα μου ορθάνοιχτο, στα μάτια η απορία, να χω δεν το περίμενα μια τέτοια εμπειρία...

Εικόνα από το ίντερνετ

Πω πω ομορφιές και θάματα βλέπουν τα δυο μου μάτια, πως να βαδίσω μοναχή, σ άγνωστα μονοπάτια;

Ο εγγονός μου δάσκαλος σε ότι έχω μάθει, που νά ξερα τι εμμονή μ αυτό θα έχω πάθει...

Δύσκολα είναι του έλεγα, πως θα τα μάθω τόσα; νομίζεις πως κατέχω τη την Αγγλική την γλώσσα; 

Θυμάμαι που του έλεγα, γιέ μου μην με μαλώνεις, στρώσου στο διάβασμα και εσύ γιαγιά και μην κολώνεις.

πηγή

Βήμα το βήμα έμαθα με ένα δαχτυλάκι, τα πλήκτρα να τα ακουμπώ σαν να ταν παιχνιδάκι.

Τι είναι το τουτόριαλ, τι είναι να γκουγκλάρεις, λέξη την λέξη μου έμαθε ο εγγονός μου ο Άρης...

Δέκα χρονιές πως πέρασαν η μια πίσω απ την άλλη, μικρή κοπέλα ήμουνα χα..χα.. και έγινα μεγάλη.😊

Από το άλφα άρχισα...Να ένα μήλο Λόλα...

και τώρα δες που έφτασα, να κάνω την ξερόλα...🤣

Από εδώ και πέρα όμως δεν μπορούσα να ριμάρω τα συναισθήματα μου, ίσως γιατί δεν έβρισκα τις καταλληλες λέξεις, για σας εκφράσω τα ευχαριστώ μου για τα τόσα χρόνια που κάνουμε παρέα μαζί...  Για το ότι ΓΝΏΡΙΣΑ εδώ μέσα εξαιρετικούς ανθρώπους, τόσο από μακριά, όσο και από κοντά και αυτό το δεύτερο μου έδωσε απίστευτα συναισθήματα φιλίας!! 

Είμαι ευγνώμων για ότι έχω μάθει κοντά σας  και εννοείτε πως δεν έχω καταλάβει πως πέρασαν 10 ολόκληρα χρόνια παρέα με όλους εσάς εδώ, σαν νεράκι δροσερό πέρασαν, που όποτε διψάσεις πάντα θα υπάρχει κάποια σταγόνα χαμόγελου να σε δροσίσει!!!!

Για κέρασμα προτιμώ να σας κάνω το τραπέζι,🤣 με ένα ταψί γεμιστά,

Καλή σας όρεξη!!


Με φρεσκοψυμένο ψωμάκι...

Και για επιδόρπιο γλυκό κουταλιού λεμόνι, επειδή γενικά έχουμε κόψει τις τούρτες και τα γλυκά...🤣

Σας ευχαριστώ πολύ από καρδιάς που περνάτε και τα λέμε, όλα αυτά τα χρόνια!!!