Τση Κρήτης το γλυκό ψωμί στην τάβλα θα προσμένει,
να ρθούν οι φίλοι οι καλοί κι ξένοι να κοπιάσουν.
Ρακή δροσάτη να γευτούν και ντάκο παξιμάδι.
Καλτσιούνια, ξεροτήγανα, αρνί και σταμναγκάθι
και δίπλα η λύρα συντροφιά το κέρασμα τση Κρήτης...
Σμαραγδάκι...
ΕΔΩ Θα βρείτε όλες τις πληροφορίες που χρειάζονται, για όσες θέλουν να βοηθήσουν τους αγαπημένους μας ηλικιωμένους!
Αυτονόητο ήταν για μένα να βάλω μπροστά το εργαστήρι μου και να φτιάξω πλεχτές αγκαλιές, που θα ζεστάνουν τον χειμώνα τις κυρίες του συγκεκριμένου γηροκομείου!
Πλέκοντας, ένιωσα ανάμικτα συναισθήματα γύρω από την λέξη γηροκομείο.
Και επειδή δεν ξέρω πως να τα εκφράσω σωστά, έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα, τους ειδικούς που μπορούν να μιλήσουν γι αυτό το θέμα...
Σας παραθέτω κάποια αποσπάσματα, από ότι διάβασα...για περισσότερες λεπτομέρειες δείτε ΕΔΩ!...
Σπίτι ή γηροκομείο: Πώς φροντίζουν οι Έλληνες τους ηλικιωμένους γονείς τους στα χρόνια της κρίσης;
Έχουν περάσει περίπου τρεις μήνες. Από τον φωταγωγό της πολυκατοικίας μου έχει σταματήσει να ακούγεται η γερασμένη φωνή της ηλικιωμένης κυρίας που έψαχνε κάθε αφορμή για να κατσαδιάσει τον εξίσου προχωρημένης ηλικίας, αλλά λιγότερο νευρικό, σύζυγό της.
«Τι να απέγιναν;», αναρωτιέμαι. Είχαν υποσχεθεί να φροντίζουν ο ένας τον άλλον μέχρι τέλους, μιας και δεν είχαν κανέναν άλλον. Τους έβλεπα καθημερινά να κατεβαίνουν αγκαζέ τις σκάλες από τον 5ο όροφο, φορώντας τα καλά τους. Για εκείνους κάθε βήμα έμοιαζε και με έναν μικρό άθλο. «Καταραμένα αρθριτικά», την άκουγα να λέει συχνά, αγκομαχώντας. «Σώπα. Λίγο έμεινε. Τα καταφέραμε και σήμερα», της απαντούσε, ο γλυκός, αλλά σπάνια ομιλητικός, σύζυγός της. Λίγο αργότερα, τους συναντούσες σε κάποιο από τα γνωστά «στέκια» στη γειτονιά να απολαμβάνουν τον ελληνικό καφέ τους. Και μετά πάλι πίσω στο διαμέρισμα και τον «αγώνα δρόμου» της ατελείωτης εκείνης σκάλας. Αυτή ήταν η δική τους μοναχική καθημερινότητα.
Ποια είναι όμως η θέση της τρίτης ηλικίας στην ελληνική κοινωνία; Πώς αντιμετωπίζουμε σήμερα εκείνους που αποκαλούμε ακόμα ως «απόμαχους της ζωής», ξεχνώντας πολλές φορές ότι πρόκειται για άτομα που συνεχίζουν να συμβάλλουν αποφασιστικά στην κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη της χώρας; Εξακολουθεί η φροντίδα των ηλικιωμένων να παραμένει ως μία αποκλειστικά οικογενειακή υπόθεση, στην Ελλάδα της κρίσης, της ανεργίας και της μετανάστευσης;
Πέρα από κάθε αμφιβολία το δίλημμα «σπίτι ή γηροκομείο» για τους ηλικιωμένους, δεν είναι απλό ούτε για τους ίδιους, αλλά ούτε και για τα παιδιά ή τα εγγόνια τους. Η απόφαση για την εγκατάσταση σε οίκο ευγηρίας μπορεί τις περισσότερες φορές να είναι ιδιαίτερα δύσκολη, ωστόσο για ορισμένες περιπτώσεις αποτελεί τη μόνη επιλογή.
«Όπως σε όλο τον κόσμο έτσι και στην Ελλάδα το 6% των ηλικιωμένων χρήζουν κέντρων κλειστής νοσηλείας. Είναι το πιο ευπαθές τμήμα και είναι κυρίως αυτό που καλύπτουν οι μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων και αυτό γιατί υπάρχει πολλές φορές η παρεξήγηση γιατί δεν κρατούν τον ηλικιωμένο σπίτι. Απλούστατα γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα τη νοσηλευτική, τη δυνατότητα την οικονομική που αυτό συνεπάγεται τις γνώσεις και το επίπεδο των παρεχομένων υπηρεσιών από μια οργανωμένη μονάδα. Και είναι δυστύχημα που στη χώρα μας τη δυνατότητα αυτή να την έχουν μόνο όσοι έχουν την οικονομική επάρκεια», εξηγεί ο πρόεδρος της Π.Ε.Μ.Φ.Η.
Ωστόσο, τονίζει ότι δεν μπορούμε να κρίνουμε τα ενήλικα παιδιά αν δεν γνωρίζουμε και το παρελθόν αυτής της σχέσης. «Όπως σε κάθε σχέση, έτσι και σε αυτή τη σχέση θα πρέπει να εξεταστούν και οι δύο πλευρές. Ας ξεκινήσουμε όμως από το πιο βασικό ερώτημα; Πώς ήταν αυτή η σχέση κατά το παρελθόν; Υπάρχουν περιπτώσεις γονέων και παιδιών που δεν κατάφεραν ποτέ να επικοινωνήσουν ουσιαστικά, που δεν ένιωσαν ποτέ κοντά, που υπήρχαν επικρίσεις, συγκρούσεις και εντάσεις. Από τη μια μεριά, το ενήλικο παιδί μπορεί να νιώθει ότι ο γονιός του δεν ήταν ποτέ εκεί για το ίδιο, οπότε γιατί να αναλάβει αυτό το βαρύ φορτίο. Από την άλλη μεριά, ο γονιός μπορεί να απαιτεί να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής, επιβάλλοντας την παροχή της φροντίδας από το παιδί».
Επίσης, σε πολλές περιπτώσεις, η εγκατάλειψη μπορεί να μην υφίσταται σε ρεαλιστικό επίπεδο, αλλά να λαμβάνει χώρα σε συναισθηματικό ή συμβολικό επίπεδο. «Πρόκειται για ενήλικα παιδιά που δεν βρίσκουν ποτέ χρόνο να αφιερώσουν στους γονείς τους για μια επίσκεψη, για ένα τηλέφωνο, για ένα Κυριακάτικο τραπέζι, για μια βόλτα και για λίγη ουσιαστική επικοινωνία, με συναισθήματα και πραγματικό ενδιαφέρον», σημειώνει η κυρία Παπαδοπούλου.
Όμως, οι ηλικιωμένοι έχουν ανάγκη από αποδοχή, καθώς όσο μεγαλώνουν τα «ελαττώματα» μπορεί να γίνονται πιο έντονα και για ορισμένα πράγματα που σε μικρότερες ηλικίες είναι αυτονόητα και δεδομένα, οι ίδιοι θα πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο. «Έχουν ανάγκη από υπομονή, καθώς μπορεί να δυσκολεύονται να κινηθούν, να ακούσουν, να καταλάβουν ή να μάθουν. Επίσης, χρειάζονται κατανόηση και σεβασμό, ενώ επηρεάζονται αρκετά από τις επικρίσεις και τα αρνητικά σχόλια. Επομένως, η φροντίδα, η αγάπη, η τρυφερότητα, η αποδοχή, η επικοινωνία, το ενδιαφέρον, η κατανόηση είναι όλα όσα έχουν ανάγκη σε αυτή την ευαίσθητη ηλικία», επισημαίνει η έγκριτη Ψυχολόγος - Κοινωνιολόγος.
Mπορεί για κάποιους ηλικιωμένους ο οίκος ευγηρίας να μοιάζει με τον απόλυτο εφιάλτη, μερικοί όμως δεν θέλουν να γίνονται βάρος στα παιδιά τους ή νιώθουν ανεπιθύμητοι στο οικογενειακό τους περιβάλλον, καθώς όσο μεγαλώνουν προσφέρουν λιγότερα και δεν μπορούν να είναι όσο χρήσιμοι θα ήθελαν.
Η κα Παπαδοπούλου, προσπαθώντας να εξηγήσει τους λόγους που οδηγούν τους ηλικιωμένους στην επιλογή του γηροκομείου αναφέρει: «Τα άτομα της τρίτης ηλικίας νιώθουν ανάμικτα συναισθήματα σχετικά με τη φροντίδα που έχουν ανάγκη. Από τη μια μεριά, είναι μια επιβεβαίωση της αγάπης και της αποδοχής της σχέσης με τα παιδιά τους, από την άλλη μεριά όμως αυτή η κατάσταση μπορεί να τους προκαλεί ντροπή, γιατί νιώθουν ότι χάνουν την αξιοπρέπειά τους ή και θυμό, καθώς έχουν την ανάγκη κάποιου άλλου.Σε πολλές περιπτώσεις, δεν επιθυμούν να αποτελέσουν εμπόδιο στη γαλήνη και την ισορροπία της ζωής και της οικογένειας του παιδιού τους ή προσπαθούν να παραμείνουν όσο το δυνατόν πιο διακριτικά στη ζωή του».
Ωστόσο, ο τρόπος αντιμετώπισης αυτής της κατάστασης και η ικανότητα προσαρμογής σε έναν οίκο ευγηρίας εξαρτάται από τον τρόπο που το άτομο προσεγγίζει τη ζωή και αξιολογεί τις καταστάσεις που βιώνει» επισημαίνει και καταλήγοντας υπογραμμίζει ότι:
«Η διαμονή σε έναν οίκο ευγηρίας θα μπορούσε να έχει και θετικά, όπως τη συντροφιά, την παρέα, τη φροντίδα, την περιποίηση και τη σταθερότητα. Απουσιάζει, όμως, ένα πολύ βασικό συστατικό που όλοι έχουμε ανάγκη: το συναίσθημα από και προς τους ανθρώπους που αγαπάμε. Ο ηλικιωμένος έχει αφιερώσει όλη του τη ζωή στη φροντίδα των παιδιών του, νοιάζεται για αυτά μέχρι το τέλος της ζωής του και θεωρεί ότι το ίδιο θα ισχύει και από την άλλη πλευρά».
Ας κάνουμε χαρούμενους έστω και λίγο, τους απόμαχους της ζωής.
Ένα χαμόγελο θέλουν ας τους το χαρίσουμε!
Δεν ξέρω αν με το θέμα αυτό σας στεναχώρησα φίλοι μου, δεν το ήθελα και σας ζητώ συγνώμη, αλλά θεώρησα πως με αφορά αφού μεγαλώνω...
Εδώ οι πλεκτές αγκαλιές μου...😊
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, και να έχετε μια όμορφη εβδομάδα!
Ανανίας Ξυλάρμενος. Φοιτητής της Θεολογίας. Ευαίσθητος, ρομαντικός, μύωψ, ολίγον ανόητος και πολύ ερωτευμένος. Προπαντός ερωτευμένος.
Είχε τελευταίως ένα ρομαντικότατον έρωτα. Την ωραίαν του την αντίκρυζε τακτικά μέσα από το παράθυρό της, όταν περνούσε από το στενό συνοικιακό δρόμο.
Πάντα ωραία, πάντα γοητευτική, ένα όνειρο εμμορφιάς, ένα όνειρο κάλλους...
Ξανθή σαν άγγελος ουρανοκατέβατος, με γλυκά γαλανά μάτια, με χείλη κοράλλινα, με φρύδια μαύρα σαν του κοράκου!
Την έβλεπε και αισθανόταν τα γόνατά του να λυγίζουν...Η καρδιά του χτυπούσε γοργά σαν να ήθελε να σπάσει.
Η κόρη ήταν πάντα σκεφτική, πάντα ακίνητη, συλλογισμένη...
Αυτό έκανε τον νέο να την συμπαθεί περισσότερο. Να την συμπαθεί; Δεν την συμπαθούσε μόνο, την αγαπούσε και την αγαπούσε τρελά...
Ένα μόνο δεν μπορούσε να εξηγήσει, γιατί έμενε διαρκώς η πανέμορφη νέα μέσα από το τζάμι, με την λεπτή αραχνούφαντη κουρτίνα...
Ποτέ δεν την είχε δει να προβάλει έξω, ποτέ δεν άκουσε να μιλεί. Φανταζότανε όμως την φωνή της κρυστάλλινη,, αργυρόηχη, όμοια με κελάδισμα αϊδονιού.
Ο έρωτάς του τον έκανε να περνά δύο και τρείς φορές την μέρα εμπρός από το σπίτι της.
Άλλωστε η νέα ούτε γύριζε να τον κοιτάξει. Είχε το πρόσωπό της το θείο, γυρισμένο αλλού και εφαίνετο βυθισμένη σ ονειροπολήσεις. Άλλες φορές, το πρόσωπό της ήταν γυρισμένο στο δρόμο, τα μάτια της έπεφταν επάνω του, μα κανένα γνέψιμο, το παραμικρό χαμόγελο...Γιατί; γιατί... Δεν εννοούσε πως την αγαπά; Ήθελε περισσότερες ενδείξεις του φλογερού έρωτός του;
Ίσως να ήταν έτσι...και ένα δειλινό, καθώς τον κοίταζε με τα ολογάλανα ακίνητα μάτια της, έβαλε περνώντας το χέρι του στην καρδιά του και έγραψε με τρόπο:-Πονώ!...
Η νέα ούτε του απάντησε κάν...
Αυτό πήγε να τον κάνει τρελλό. Ο έρωτας τον είχε κυριεύσει. Και το επόμενο απόγευμα περνώντας κάτω από το παράθυρό της, της πέταξε ένα τριαντάφυλλο που κρατούσε στα χέρια.
Το τριαντάφυλλο χτύπησε στο τζάμι και έπεσε πάλι κάτω στον δρόμο.
Η νέα έμεινε ατάραχη.
Ο νέος έγινε έξω φρενών. Θα της γράψω επιστολή σκέφτηκε. Και πραγματικά, της έγραψε μια επιστολή, γεμάτη αίσθημα, γεμάτη πάθος και ένα μεσημέρι που το τζάμι ήταν μισάνοιχτο σχεδόν, της την έριξε μέσα στο δωμάτιο και προχώρησε ταραγμένος.
Ααα τώρα ήταν πια βέβαιος πως θα την συγκλόνιζε, πως θα την συγκινούσε, πως θα την εξανάγκαζε να του απαντήσει αφεύκτως.
Μα απατήθηκε. Αι ημέρες περνούσαν και η νέα τηρούσε πάντα την ίδια στάσι. Ψυχρή, ακίνητη, ρεμβώδης, αμίλητη...Γιατί; Γιατί;
Ο νέος πήρε πειά την τελευταία του απόφασι.
Έβρεχε από το πρωί και μοι δρόμοι ήταν έρημοι. Απεφάσισε να της μιλήση. Να κάμη κάτι πειό τολμηρό χάριν του έρωτός του. Να ανέβη, στο παράθυρό της, πατώντας στις κιγκλίδες του παραθύρου του υπογείου.
Η τύχη τον ευνόησε. Καθώς περνούσε την αντίκρυσε πάντα μελαγχολική και αμίλητη.
Στάθηκε στη μέση του δρόμου και της φώναξε σιγανά:
-Δεν θα με λυπηθήτε;
Η νέα δεν εσάλευσε. Τσιμουδιά!
-Δεσποινίς, της ξανάπε είσθε τόσο σκληρή;
Καμμία απάντησις.
-Σας αγαπώ, ναι σας αγαπώ σαν τρελλός!
Σιωπή...
Ο νέος παρεφέρθη. Προχώρησε στον τοίχο, ανέβηκε σταίς κιγκλίδες του παραθύρου του υπογείου, ανέτεινε το σώμα του και γατζώθηκε με τα χέρια του στην κορνίζα του παραθύρου της. Μια προσπάθεια ακόμη και νάτος εμπρός της κρεμασμένος στο κενό.
Την αντικρύζει, την κυττά, φρυάττει, τα μάτια του γουρλώνουν, αφήνει μια κραυγή φρίκης και πέφτει στο πεζοδρόμιο φαρδύς πλατύς!
Ο άγγελός του ήταν ψεύτικος. Μια κούκλα ήταν, από αυτές των βιτρίνων!!
Ο κ. ΑΝΑΠΟΔΟΣ.
Όπως καταλάβατε φίλοι μου, η σημερινή μου ανάρτηση ήταν από το συλλογικό περιοδικό "ΜΠΟΥΚΕΤΟ"
Το διήγημα ήταν αυτούσιο στην γραμματική του 1924!
Ετσι για λίγο χαμόγελο...😊
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια ήρεμη εβδομάδα, όσο μας το επιτρέπουν οι καταστάσεις.
Έτσι που τον κοίταζα κάθε πρωινό, πρόσεξα στην επιφάνειά του κάποια σχήματα.
Κάθε μέρα και άλλο σχήμα.
Αποφάσισα να κάνω τον φωτογράφο, χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου.
Κάποια στιγμή έτσι που κοίταζα ένα σχήμα, λέω... βρε λες; Γιατί όχι;
Θα μπορούσε...Φαντασία έχουμε. Το χαμόγελο που σχηματίστηκε στο φλυτζάνι μου και στο πρόσωπό μου, ήταν σαν να μου έδιναν το οκ!
Λοιπόν η ιστορία διαδραματίζεται στην Κρήτη,
ένα νησί, κάπου στον χάρτη του κόσμου!
Κικιρίκουουου! ακούστηκε η γαργαριστή φωνή του πετεινού στο καφεδοχωριό. Ξυπνήσετε!!
Ναι ναι, έτσι το λέγανε το μέρος αυτό και μην σας παραξενεύει το όνομα, αφού δεν θα μπορούσε να ήταν άλλο από αυτό.
Η μέρα άρχιζε... ένα κοτοπουλάκι άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε τριγύρω νυσταγμένο ακόμα, ενώ η πρώτη ηλιαχτίδα είχε φανεί κι ολας σ αυτόν τον παράξενο τόπο.
Σηκωθείτε φώναξε η κοτούλα
στις πάπιες ήρθε η ώρα να κάνουμε τα αυγουλάκια μας!
Μμμμ ψυθιρισε το σκουλικάκι σέρνοντας το κορμί του τι ωραίο ξημέρωμα!
Μια γατούλα με σηκωμένη την ουρά της ξεκίνησε για τον καθημερινό της περίπατο,
ενώ ο σκύλος είχε τεντώσει τα αυτιά του ακούγοντας παράξενους θορύβους,
Αχ τι ωραίο ξύπνημα είναι αυτό;
έκρωξε με την βραχνή και όχι τόσο όμορφη φωνή του το παγώνι, ανοίγοντας την πολύχρωμη σαν βεντάλια ουρά του!
Καλά σας ξυπνητούρια είπε ο κ.
κατσικούλης, δένοντας την
γραβάτα του.😊
Ενώ η μικρή ολοστρόγγυλη λίμνη, άστραφτε κάτω από την λάμψη του ήλιου.
Ααααα να, μόλις φάνηκε και η βαρκούλα. Πάμε να δούμε τι έπιασαν τα δύχτια της;
Ωωωω...τι βλέπουμε εδώ; είπαν με μια φωνή ο γαϊδαράκος και ο κύρης του που δεν είχε προλάβει να ξεπεζέψει καλά καλά.
Ψαράκια,
χταποδάκια,
πω...πω χαρά που θα κάνει η κυρά μου μόλις της τα πάω!
Τα χαμόγελα και τα παιχνίδια έδιναν και έπαιρναν όλη μέρα μέχρι το απόγευμα στο παράξενο αυτό χωριό!
Ξαφνικά, εκεί κατά το σούρουπο σύννεφα μαζεύτηκαν στον ουρανό
και η βροχή δεν άργησε να πέσει, αναγκάζοντας όλους να ανοίξουν τις ομπρέλες τους
για να προφυλαχτούν από τις χοντρές σταγόνες της.
Μόνο ένα ζευγάρι κουκουβάγιες, κρυμμένες ανάμεσα στα δέντρα,
ερωτοτροπούσαν χωρίς να τους νοιάζουν τα βρεγμένα φτερά τους, αφού τα στέγνωνε η αγάπη τους!!!!
Με αυτό το ζευγάρι τις πλεκτές κουκουβάγιες, παίρνω μέρος στην πρόσκληση που κάνει η φίλη μας η Μία. "Craftlandia Challenge 16 "
Καλά λένε πως όταν εμείς κάνουμε σχέδια ο Θεός γελάει!
Προγραμματίζουμε να κάνουμε αυτό ή το άλλο και έρχεται ένα περιστατικό που σου ανατρέπει τα σχέδια που έκανες.
Το μόνο προγραμματισμένο ήταν, ότι θα έλειπα από το σπίτι λίγες μέρες, τέλος του μήνα.
Ετσι έλεγες Ρούλα ε;🤣 🤣
Εμ άλλαι οι βουλές του σύμπαντος και άλλες οι δικές σου...
Το ραντεβού είχε κλειστεί για τέλος του Σεπτέμβρη. Ντριιιιν το τηλέφωνο...κ Σμαραγδάκη; Μάλιστα! Σας παίρνουμε να σας ενημερώσουμε, πως το ραντεβού σας, (ωχ λέω από μέσα μου αναβλήθηκε για αργότερα) θα γίνει νωρίτερα από ότι είχαμε συμφωνήσει...μένω με το στόμα ανοιχτό.
Πρώτη φορά νομίζω ότι γίνεται αυτό σε τέτοιες περιπτώσεις, συνήθως σε ενημερώνουν για καθυστερήσεις!
Εεεε λέω μέσα μου όσο νωρίτερα τόσο το καλύτερο. Και σε χρόνο ντετέ ετοιμάστηκα. ΄
Όμως είδα μετά ημερομηνίες και βλέπω ότι αυτή την συγκεκριμένη εγώ, άλλα είχα προγραμματίσει να κάνω 😊 και εδώ είναι που κολλάει το... κάνε όνειρα εσύ!
Πάνω που θα γιόρταζες τα γενέθλια του μπλόκ σου, να σου η ανατροπή που λέγαμεεε...εσύ θα λείπεις από το μπλοκόσπιτό σου. Και να θέλεις να ευχαριστήσεις τους φίλους σου έναν έναν, δεν θα μπορείς, αφού΄ θα σου είναι δύσκολο να το κάνεις μέσα από το κινητό σου...(πόσα να μάθω ποια η γυναίκα; 😊)Τέλος πάντων οι ανατροπές έρχονται για να λέμε όταν κάνουμε σχέδια, έστω και τα πιο απλά όπως το δικό μου, που ήθελα να καταφέρω να κάνω την ανάρτηση, την ίδια ακριβώς ημερομηνία, όπως εκείνη την πρώτη φορά, γελάμε με τα σχέδια που λέγαμε;...🤣
Η σκέψη μου ήταν πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο.
Ετσι κι αλλιώς για μένα αυτός ο χώρος εδώ εδώ και 12 χρόνια είναι η χαρά και επικοινωνία μεταξύ φίλων! Ας κάνω την ανάρτηση (την προηγούμενη εννοώ) και όταν βρω χρόνο θα απαντήσω στα όμορφα σχόλια και στις ευχές τους!
Θα μπορούσα να πω πως ήμουν διακοπές τόσο καλά που πέρασα...Ήμουν υπάκουο παιδί, έκανα ότι μου έλεγαν και για μια ακόμη φορά τυχερή, να έχω πολύ καλή παρέα, παρεάκι μου😊.
Αααα να μην ξεχάσω, είπα για πρώτη φορά λόγο συνθηκών, να μην κάνω κλήρωση, αλλά να σηκώσει το χεράκι του, όποιος μέχρι τώρα δεν πήρε ένα μικρό αναμνηστικό δωράκι από εμένα ναι; θα χαρώ πολύ!!
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, εύχομαι να είστε όλοι καλά, έχετε μια όμορφη εβδομάδα, και να θυμάστε πως όσο δύσκολα και να είναι τα πράγματα, ένα χαμόγελο 😊είναι το σκαλοπάτι, που θα σας αλλάξει την διάθεση έστω και λίγο!!
Για σας σας!!!! είμαι η Ρούλα η αλιώς Σμαραγδένια σας καλοσωρίζω στο φτωχικό μπλοκόσπιτό μου...είναι ..νεοκτισμένο .. ελπίζω σιγά σιγά να γεμίσει με όμορφα πράγματα...που να σας κάνουν να αισθάνεστε σαν το σπίτι σας, όταν θα το επισκέφτεστε!!! το κλειδί θα βρίσκεται πάντα κάτω από το χαλάκι....δεν χρειάζεται να κρατάτε τίποτα...μόνο την αγάπη σας και καλή διάθεση!!!!η πόρτα του θα είναι πάντα ανοιχτή...για τους φίλους και τους καλεσμένους..με ένα ποτηράκι ρακί.. ..και ξεροτήγανα...συγνώμη ακόμη δεν έχω φωτο...να σας δείξω...όμως μπορείτε να βάλετε την φανασία σας να δουλέψει....καλώς ωρίσατε!!!!!
Γειά σου Ρούλα Με Χαρά σε καλωσορίζω στη γειτονιά. Θα ενθουσιαστείς με τη γειτονιά μας και θα κάνεις ό,τι τρέλλα έχεις απωθημένο. Μη μασάς,κάνε ο,τι ονειρεύεσαι χωρίς αναστολές, κανένας δεν θα σε σχολιάσει ούτε φυσικά θα σε κατηγορήσει...ΜΑΖΙ ΣΟΥ!
Καλώς όρισες Ρούλα στη παρέα μας,να ξέρεις εδώ μόνο ζεστασιά θα βρείς,όλα τα μοιραζόμαστε,τρέλα,ιδέες,έμπνευση...!Περιμένουμε δημιουργίες σου.Αααα!!!και μαζί πρέπει να πάμε για μπάνιο,με τα κεφάλια έξω εννοείται..!!χαχα Η Λέσβος σε περιμένει!
🤣🤣 Αυτή ήταν η πρώτη μου ανάρτηση στον κόσμο του διαδικτύου παρεάκι μου, μαζί με τα πρώτα σχόλια στο μπλοκ μου.
Σαν πρωτάκι ήμουν που μάθενε, το...λόλα να ένα μήλο...με τα λάθη μου και τα πάθη μου.😊 Μάλιστα, πριν 12 ακριβώς χρόνια, που περάσανε σαν νεράκι και να μαι που μόλις τελείωσα το δημοτικό!!
Και έκανα ακριβώς όλα αυτά τα χρόνια, ότι με συμβούλεψαν, άγνωστες για μένα φίλες μέχρι τότε και πρώτη πρώτη η Χαρά από Ζάκυνθο, που γίναμε στο πέρασμα των 12 χρόνων, γνωστές και αγαπημένες.
Τόσα χρόνια, με 656 αναρτήσεις τι δεν έχουμε πει και κάνει μαζί ε;
Χρόνια όμορφα που ίσως να πέρασαν ανεπιστρεπτί, και ναι, χαθήκαμε με πολλές, λόγο φέης μπούκ,( εγώ δεν έχω, αφού το μπλοκ με έχει καλύψει απόλυτα).
Συναντηθήκαμε όμως και με φίλες αγαπημένες, που τόσα χρόνια κρατάμε επαφές και μάλιστα ουσιαστικές αφού τα λέμε ακόμα με όποιο τρόπο μπορούμε!
Φίλες που με τίμησαν με την φιλία τους όλα αυτά τα χρόνια δια ζώσεις και από τα μπλοκ μας!Ήθελα να κάνω την ανάρτηση αυτή ακριβώς την συγκεκριμένη ημερομηνία, στις 16 του Σεπτεμβρίου, αλλά λόγο ανωτέρας βίας είπα να την κάνω την μέρα που ανοίγουν τα σχολεία, αφού για μένα ήταν το μεγαλύτερο σχολείο στην ζωή μου, και έμαθα τόσα, όσα δεν φανταζόμουν πως θα μάθαινα ανοίγοντας αυτόν το μικρό μου χώρο!
Το κέρασμά μου είναι αυτό που δεν ήξερα τότε να βάλω.🤣
(οι εικόνες είναι από το ίντερνετ.)
Και τα καλτσούνια από μένα, να μην λέτε πως δεν έβαλα και εγώ το χεράκι μου!😉
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους, για την παρέα σας όλα αυτά τα χρόνια, για τον χρόνο σας που μου αφιερώσατε και για μένα είναι πολύτιμος.
Μέχρι την επόμενη φορά που θα μπορέσουμε να τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να προσέχετε τον εαυτό σας και τους γύρω σας χρειάζονται ένα καλό λόγο και ένα χαμόγελο ακόμη και στα δύσκολα τους!
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που για ακόμη φορά περάσατε και τα είπαμε!
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, θα ευχηθώ να είστε όλοι καλά, να έχετε καλή συνέχεια καλοκαιριού κι ας μπήκε ο Σεπτέμβρης.
Η πρώτη μέρα του και το καλοκαίρι ακόμα καλά κρατεί εδώ στην Κρήτη. Με τις ζέστες του, τα μπανακια του. Πως να ευχηθείς καλό φθινόπωρο; Αστο να έρθει πρώτα!
Και μην ξεχνάτε πως το χαμόγελο είναι η ευτυχία, που βρίσκεται πάντα κάτω από την μύτη μας.
Γειά σου Ρούλα
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε Χαρά σε καλωσορίζω στη γειτονιά.
Θα ενθουσιαστείς με τη γειτονιά μας και θα κάνεις ό,τι τρέλλα έχεις απωθημένο.
Μη μασάς,κάνε ο,τι ονειρεύεσαι χωρίς αναστολές, κανένας δεν θα σε σχολιάσει ούτε φυσικά θα σε κατηγορήσει...ΜΑΖΙ ΣΟΥ!
Με Χαρά δέχομαι το καλωσορισμά σου ΧΑΡΑ μου σε ευχαριστώ πολύ και να είσαι καλά και ελπίζω να τα λέμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ και τι δεν θα έδεινα για μια παγωμένη τσικουδιά! Και σφακιανές πιτούλες με μπόλικο μελάκι, ακούω τη μυρωδιά τους και μόνο στην ιδέα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς όρισες Ρούλα στη παρέα μας,να ξέρεις εδώ μόνο ζεστασιά θα βρείς,όλα τα μοιραζόμαστε,τρέλα,ιδέες,έμπνευση...!Περιμένουμε δημιουργίες σου.Αααα!!!και μαζί πρέπει να πάμε για μπάνιο,με τα κεφάλια έξω εννοείται..!!χαχα Η Λέσβος σε περιμένει!
ΑπάντησηΔιαγραφή