Ναι μα..τι νομίζατε μόνο αυτή που σας έδειξα στην προηγούμενη ανάρτηση ήταν η συμμετοχή μου σε δρώμενα που κάνουν οι φίλες μπλοκερ;
Όχι.. βέβαια..!!
Μπορεί να μην μπορώ να συμμετέχω σε όλες .. αλλά σε όσες νομίζω ότι τα καταφέρνω.. έστω και στην τελευταία θέση εεεε ναι.. δεν θα πω όχι..το βλέπω κάτι σαν παιχνίδι..για μένα ...αν και δεν μπορώ να πω ότι είναι παιχνίδια τα διαμάντια οι πένες που παίρνουν μέρος σ αυτές..!!
Η πρώτη συμμετοχή που θα δείτε εδώ είναι από τον διαγωνισμό με τις φωτογραφίες ( φωτογραφίζειν) που κάνει η Μαρία.. απο το.. Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά πατήστε επάνω στο σύνδεσμο να δείτε και τις άλλες όμορφες συμμετοχές.. η φωτογραφία που πήρε το πρώτο βραβείο και με το δίκιο της είναι της Έλλης μας να περάσετε να την δείτε πατώντας επάνω στον σύνδεσμο στο καφέ πλαίσιο από κάτω .. είναι καταπληκτική
1ο βραβείο
Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στο Φωτογραφίζειν !!
Αγγίζοντας τον ουρανό - ΣΜΑΡΑΓΔΕΝΙΑ ΡΟΥΛΑ
Μονή Παναγιάς των Σαβατιανών, Ηράκλειο
6 βαθμοί
Η επόμενη συμμετοχή μου είναι από προηγούμενο παιχνίδι των λέξεων .. στην σειρά το 4ο.. που κάνει Η Μαρία απo το..mytripsonblog
στο μπλοκ της θα δείτε όλες τις συμμετοχές.. και οι λέξεις που έπρεπε να βάλουμε στην ιστορία μας είναι..
Ηχος, βάρκα, αντιπερισπασμός ,παραμύθι, δάσος.
ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΑΜΑ.!!
Φοβάμαι μαμά.!!
Η φωνή του μικρού Αμπντούλ έτρεμε καθώς το χεράκι του, έσφιγγε ακόμα πιο δυνατά το χέρι της Ανισάν.
Λίγο ακόμα υπομονή γιε μου και φτάνουμε, του είπε και τον σήκωσε στην αγκαλιά της.
Ο ήχος του πολέμου αντηχούσε ακόμα στα αυτιά της όταν άφηναν πίσω στην πατρίδα το σπίτι τους. Εκεί όπου ζούσαν μέχρι εχθές ευτυχισμένοι. Στο σπίτι που γέμιζε από το γέλιο του μικρού Αμπντούλ καθώς έτρεχε στην αυλή του παίζοντας ξέγνοιαστος από ότι συνέβαινε στον κόσμο. Ήταν πολύ μικρός για να καταλάβει.όμως ο φόβος είχε κολλήσει κι όλας τα πλοκάμια του στο μικρό του μυαλό.
Μια οβίδα που έπεσε στο πλάι του σπιτιού τους έκανε σε ένα λεπτό να αλλάξει η ζωή τους.
Ο άντρας της βρέθηκε την λάθος ώρα στο λάθος μέρος.
Άρπαξε τον μικρό Αμπντούλ και άρχισε να τρέχει να γλυτώσει από αυτό που δεν χωρούσε το μυαλό της ότι συνέβαινε στην πατρίδα της.
Ξεκίνησε το ταξίδι του ξεριζωμού..μαζί με άλλους συμπατριώτες της.. που έφευγαν και εκείνοι από την λαίλαπα του φρικτού πολέμου..να γλυτώσουν τα παιδιά και τις οικογένειες τους.
Όλη τους η ζωή, τα υπάρχοντά τους φορτωμένη στις πλάτες της μέσα σε ένα σακίδιο.
Με την ελπίδα στην καρδιά.. να περάσουν απέναντι στην Ελλάδα να βρουν καινούργια γη να την κάνουν πατρίδα. Στριμωγμένοι στην βάρκα η Ανισάν κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά της τον μικρο Αμπντούλ.
Φοβάμαι μαμά!!!
Το μυαλό της Ανισάν έτρεχε σαν τρελό.
Ήθελε να διώξει τον φόβο από την καρδιά του παιδιού της
Να του αποσπάσει την προσοχή κάτι σαν αντιπερισπασμό. τι όμως..!!
Το αγκάλιασε ακόμα πιο σφιχτά καθώς τα κύματα χτυπούσαν την βάρκα σαν να ήταν καρυδότσουφλο...και σκύβοντας στο αυτάκι του, του είπε.
Κλείσε Αμπντούλ μου τα ματάκια σου και δεν θα τα ανοίξεις καθόλου αν δεν σου πω και ονειρέψου ότι αυτό είναι ένα κακό όνειρο που σε λίγο θα τελειώσει.
Και άρχισε να του λέει ψιθυριστά ένα παραμύθι, για μια καλή νεράιδα που ζούσε σε ένα μεγάλο πύργο κοντά σε ένα πανέμορφο δάσος γεμάτο με όμορφα καταπράσινα δέντρα και πολύχρωμα λουλούδια.
Κάθε μέρα η καλή νεράιδα έβαζε από ένα λουλούδι στα μαλλιά της. πότε κόκκινο πότε κίτρινο και πότε γαλάζιο.
Ανάλογα με την ευχή κάθε παιδιού, που έπρεπε να πραγματοποιήσει.
Μόλις τελείωνε την αποστολή της ευχαριστημένη που είχε πραγματοποιήσει ακόμα μια ευχή, έβγαζε το λουλούδι από τα μαλλιά της και το ακουμπούσε στην γη.!
Με τα χρόνια ο σωρός από τα πολύχρωμα λουλούδια άρχισε να ψηλώνει να ψηλώνει και φτάνει ως τον ουρανό, ώσπου έγινε ένα πολύ όμορφο ουράνιο τόξο γεμάτο χρώματα.!!
Το χαμόγελο στα χείλη του μικρού Αμπντούλ έκανε την καρδιά της Ανισάν να σκιρτήσει από ελπίδα.
Πως εκείνη η νεράιδα που έπλασε το μυαλό της ..έκανε τα όνειρα των παιδιών πραγματικότητα... μόνο να της έλεγαν τι ήθελαν.
Αλήθεια μαμά;
Αλήθεια Αμπντούλ μου.
Τότε να της ζητήσω και εγώ μια ευχή; ρώτησε ο μικρός με κλειστά τα μάτια.
Να της ζητήσεις γιε μου.
Δεν θέλω να φοβάμαι μαμά.!!
Αυτή ήταν η μικρή μου ιστορία...και όπως καταλάβατε .. είναι επηρεασμένη από τα τραγικά γεγονότα που συμβαίνουν δίπλα μας.. !!θέλω να ελπίζω πως κάποτε θα τελειώσει αυτή η ντροπή για το ανθρώπινο γένος.!! Ο ΠΟΛΕΜΟΣ!!
Είναι από τις λίγες φορές που δεν ξέρω τι να πω..αν δείτε κάποιο παιδί από αυτά τα ξεριζωμένα από τις πατρίδες τους χαρίστε του αν δεν έχετε τίποτε άλλο, ένα ζεστό χαμόγελο.. θα σας το ανταποδώσει..!!!
Η ευχή μου...καλό μήνα σε όλους..!!!!
