Δεν ξέρω πως να αρχίσω αυτή την ανάρτηση ..
Να είμαι χαρούμενη για όσα παλιά και ξεχασμένα βγήκαν από τα ανακατεμένα μου συρτάρια;
Να είμαι λυπημένη γιατί δεν ήθελα να ήταν αυτή η αφορμή ( μην μου πείτε ποια αφορμή...όλοι μας έχουμε άπλετο χρόνο)..που θα τα έβγαζα επιτέλους να τα ταχτοποιήσω;
Κάπως έτσι ένιωσα όταν αποφάσισα να το κάνω..
Για να πω την αλήθεια μου στην αρχή δεν είχα και την καλύτερη διάθεση..όταν τα άνοιξα..η πρώτη μου σκέψη ήταν να τα ξανακλείσω..
Ομως αρχίζοντας να πιάνω ένα ένα τα ανακατεμένα χαρτιά μου και να τα ξεχωρίζω..με πήγαν πολλά χρόνια πίσω..
Τότε που το μπικ μου μου και ένα μπλοκάκι ήταν αρκετά να ακουμπήσω επάνω τους τις απλές σκέψεις μου..
που γράφονταν επάνω σε χαρτοπετσέτες και σε ότι χαρτί βρισκόταν κοντά μου..
(Καιρός ήταν να τις μεταφέρω σε πολύ όμορφα τετράδια δωράκια από αγαπημένες φίλες..
ακόμα γράφω σε τετράδια.)
Κάνοντας ταυτόχρονα την μοδίστρα και την νταντά εκείνον τον καιρό.. babysitting το λένε τώρα ..
Μην νομίζετε τίποτα σπουδαία πράγματα..θα μπορούσε και ένα παιδάκι να τα γράψει..
Μια λέξη ..μια εικόνα.. μια είδηση στην τηλεόραση ήταν τα ερεθίσματα μου
και να κάτι μικρά παραμυθάκια και ποιηματάκια
..να κοιμίζω τα εγγονάκια όταν ήταν μικρά.....
πολύ το θέλει ο άνθρωπος να καβαλήσει το καλάμι νομίζετε;
Και μάλιστα όταν έρχεται και ένα βραβείο για ένα παραμύθι σου;
Μεγάλωσαν τα μικρά και το ενδιαφέρον μου στράφηκε στην κρητική μουσική που άκουγα..
Πάντα θαύμαζα αυτούς τους ανθρώπους που μπορούσαν να κάνουν στίχους τον πόνο, την χαρά τον έρωτα..
Ηθελα να μπορούσα να το κάνω και εγώ.. αλλά πως θα κατάφερνα εγώ μια Μακεδόνισα να τολμήσω να γράψω κάτι ανάλογο..
Δειλά δειλά δουλεύοντας τα χέρια μου με το ράψιμο.. ναι το έκανα ταυτόχρονα..σκεφτόταν και το μυαλό...έκανα μια αρχή..
Εκείνη την εποχή ..αλλά ακόμα και τώρα γίνονται στην Κρήτη ραδιοφωνικοί διαγωνισμοί στην μαντινάδα..
Και ωωωω το θράσος μου να τολμήσω να στείλω..
Και ωωωωω την χαρά μου να διακριθεί με τον πρώτο έπαινο...
Και έκτοτε να μην σας τα πολυλογώ ήταν η αρχή να πάρουν τα μυαλά μου αέρα....
και να αρχίσω να δοκιμάζω και σε άλλα μικρά μονοπάτια..
να κάτι στίχους..έτσι για μένα..
Ελα όμως που κάποια από αυτά δημοσιεύονταν όταν τα έστελνα να μου πουν την γνώμη τους..
Μάζευα και εγώ λοιπόν τα αποκόμματα...
Που τα είχα καταχωνιάσει..στον πάτο του συρταριού.
Πέρασαν τα χρόνια και έμειναν εκεί ξεχασμένα..
Με την έλευση του ίντερνετ ξεχάστηκαν τελείως..
Αλλες εποχές άλλα ενδιαφέροντα μπήκαν στην ζωή μου.
Είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει να τολμώ άσχετου αποτελέσματος και αυτό θα το έχετε καταλάβει αφού κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία προσπαθώ να μην αφήνω δρώμενο να πάει χαμένο στην γειτονιά..
Και κοίτα τώρα που ήρθε ένας ιός να μου τα θυμίσει...
Αν είχατε την υπομονή να φτάσετε μέχρι εδώ κάτω σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας...
Ενα πολύ μικρό δείγμα αφιερωμένο σε σας που μου κρατάτε συντροφιά τα βράδια..
Δώσε μου μια Ανάσταση
ν αρχίσω να ελπίζω
πως έχει χρώμα η ζωή
κι όχι μουντό και γκρίζο.
Του γιασεμιού να μουν κλαδί
και συ να σουν τ ανθάκι
να σε χαϊδεύω απαλά
με τ ακροδακτυλάκι.
Μοσχοκανέλα θα σε πω
κι ομορφογιασεμάκι
Να ξαποστάσω άσε με
Στσ αγκάλες σου λιγάκι.
Φουσκοδεντρίτης άνεμος
φυσά και μπουμπουκίζει
ένα σεβντά μες στην καρδιά
που μόλις τώρα ανθίζει.
Πορίζει η σκέψη και γλακά
και κλείνει μου το μάτι
λέει να ρθει στσ αγκάλες σου
να βρει εκεί ραχάτι.
Πανάθεμα σε έρωντα
τό χεις θαρρώ αντέντι
να κογιονάρεις τσι καρδιές
στο κοπελιώ το μπέτι...
Καρδιά μου ξεκαλίκωτη
που περπατάς δεν είδες;
Είναι η στράτα του σεβντά
γεμάτη μ αστιβίδες.
Από στη γης τα χαμηλά
φτερά στους ώμους έχω
Δεν τ άνοιξα μα τ άπλωσα
φως μου να σε προσέχω.
Παρέα δεν σε κάνω μπλιό
και σου κρατώ αμάχη
να δεις τι είναι μοναξιά
να σαι και συ μονάχη.
Και αυτή για όλους σας......
Φίλος θα πει να σε κοιτά
μέσα στα μάτια ντρέτα
και να ναι λόγος που κρατά
η κάθε του κουβέντα.!!!!
Άλλη μια εβδομάδα πέρασε...
Σας εύχομαι αυτή που θα έρθει να είναι καλύτερη.. και να σας χαρίσει μικρά χαμόγελα..τα μεγάλα έρχονται..
Να είστε όλοι καλά να προσέχετε τον εαυτό σας και τους γύρω σας...
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε..
Να είμαι χαρούμενη για όσα παλιά και ξεχασμένα βγήκαν από τα ανακατεμένα μου συρτάρια;
Να είμαι λυπημένη γιατί δεν ήθελα να ήταν αυτή η αφορμή ( μην μου πείτε ποια αφορμή...όλοι μας έχουμε άπλετο χρόνο)..που θα τα έβγαζα επιτέλους να τα ταχτοποιήσω;
Κάπως έτσι ένιωσα όταν αποφάσισα να το κάνω..
Για να πω την αλήθεια μου στην αρχή δεν είχα και την καλύτερη διάθεση..όταν τα άνοιξα..η πρώτη μου σκέψη ήταν να τα ξανακλείσω..
Ομως αρχίζοντας να πιάνω ένα ένα τα ανακατεμένα χαρτιά μου και να τα ξεχωρίζω..με πήγαν πολλά χρόνια πίσω..
Τότε που το μπικ μου μου και ένα μπλοκάκι ήταν αρκετά να ακουμπήσω επάνω τους τις απλές σκέψεις μου..
που γράφονταν επάνω σε χαρτοπετσέτες και σε ότι χαρτί βρισκόταν κοντά μου..
(Καιρός ήταν να τις μεταφέρω σε πολύ όμορφα τετράδια δωράκια από αγαπημένες φίλες..
ακόμα γράφω σε τετράδια.)
Κάνοντας ταυτόχρονα την μοδίστρα και την νταντά εκείνον τον καιρό.. babysitting το λένε τώρα ..
Μην νομίζετε τίποτα σπουδαία πράγματα..θα μπορούσε και ένα παιδάκι να τα γράψει..
Μια λέξη ..μια εικόνα.. μια είδηση στην τηλεόραση ήταν τα ερεθίσματα μου
και να κάτι μικρά παραμυθάκια και ποιηματάκια
..να κοιμίζω τα εγγονάκια όταν ήταν μικρά.....
πολύ το θέλει ο άνθρωπος να καβαλήσει το καλάμι νομίζετε;
Και μάλιστα όταν έρχεται και ένα βραβείο για ένα παραμύθι σου;
Μεγάλωσαν τα μικρά και το ενδιαφέρον μου στράφηκε στην κρητική μουσική που άκουγα..
Πάντα θαύμαζα αυτούς τους ανθρώπους που μπορούσαν να κάνουν στίχους τον πόνο, την χαρά τον έρωτα..
Ηθελα να μπορούσα να το κάνω και εγώ.. αλλά πως θα κατάφερνα εγώ μια Μακεδόνισα να τολμήσω να γράψω κάτι ανάλογο..
Δειλά δειλά δουλεύοντας τα χέρια μου με το ράψιμο.. ναι το έκανα ταυτόχρονα..σκεφτόταν και το μυαλό...έκανα μια αρχή..
Εκείνη την εποχή ..αλλά ακόμα και τώρα γίνονται στην Κρήτη ραδιοφωνικοί διαγωνισμοί στην μαντινάδα..
Και ωωωω το θράσος μου να τολμήσω να στείλω..
Και ωωωωω την χαρά μου να διακριθεί με τον πρώτο έπαινο...
και να αρχίσω να δοκιμάζω και σε άλλα μικρά μονοπάτια..
Ελα όμως που κάποια από αυτά δημοσιεύονταν όταν τα έστελνα να μου πουν την γνώμη τους..
Που τα είχα καταχωνιάσει..στον πάτο του συρταριού.
Πέρασαν τα χρόνια και έμειναν εκεί ξεχασμένα..
Με την έλευση του ίντερνετ ξεχάστηκαν τελείως..
Αλλες εποχές άλλα ενδιαφέροντα μπήκαν στην ζωή μου.
Είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει να τολμώ άσχετου αποτελέσματος και αυτό θα το έχετε καταλάβει αφού κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία προσπαθώ να μην αφήνω δρώμενο να πάει χαμένο στην γειτονιά..
Και κοίτα τώρα που ήρθε ένας ιός να μου τα θυμίσει...
Αν είχατε την υπομονή να φτάσετε μέχρι εδώ κάτω σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας...
Ενα πολύ μικρό δείγμα αφιερωμένο σε σας που μου κρατάτε συντροφιά τα βράδια..
Δώσε μου μια Ανάσταση
ν αρχίσω να ελπίζω
πως έχει χρώμα η ζωή
κι όχι μουντό και γκρίζο.
Του γιασεμιού να μουν κλαδί
και συ να σουν τ ανθάκι
να σε χαϊδεύω απαλά
με τ ακροδακτυλάκι.
Μοσχοκανέλα θα σε πω
κι ομορφογιασεμάκι
Να ξαποστάσω άσε με
Στσ αγκάλες σου λιγάκι.
Φουσκοδεντρίτης άνεμος
φυσά και μπουμπουκίζει
ένα σεβντά μες στην καρδιά
που μόλις τώρα ανθίζει.
Πορίζει η σκέψη και γλακά
και κλείνει μου το μάτι
λέει να ρθει στσ αγκάλες σου
να βρει εκεί ραχάτι.
Πανάθεμα σε έρωντα
τό χεις θαρρώ αντέντι
να κογιονάρεις τσι καρδιές
στο κοπελιώ το μπέτι...
που περπατάς δεν είδες;
Είναι η στράτα του σεβντά
γεμάτη μ αστιβίδες.
Από στη γης τα χαμηλά
φτερά στους ώμους έχω
Δεν τ άνοιξα μα τ άπλωσα
φως μου να σε προσέχω.
Παρέα δεν σε κάνω μπλιό
και σου κρατώ αμάχη
να δεις τι είναι μοναξιά
να σαι και συ μονάχη.
Και αυτή για όλους σας......
Φίλος θα πει να σε κοιτά
μέσα στα μάτια ντρέτα
και να ναι λόγος που κρατά
η κάθε του κουβέντα.!!!!
Άλλη μια εβδομάδα πέρασε...
Σας εύχομαι αυτή που θα έρθει να είναι καλύτερη.. και να σας χαρίσει μικρά χαμόγελα..τα μεγάλα έρχονται..
Να είστε όλοι καλά να προσέχετε τον εαυτό σας και τους γύρω σας...
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε..