ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΕ...ΔΙΆΒΑΣΜΑ!

Με τι άλλο όμορφο θα ξεκινούσαμε παρεάκι μου τον καινούργιο μήνα παρά με ένα βιβλίο;

Στο έμπα του, ας ταξιδέψουμε μέσα από τις σελίδες του, μαζί με του ήρωές του.

Το βιβλίο για μένα είναι θησαυρός και  έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας μου, έστω και της μισής ώρας που έχω ελεύθερη και δεν ασχολούμαι με το πλέξιμο ή με τις ατελείωτες δουλειές του σπιτιού.

Προσπαθώ, επειδή δυστυχώς τώρα πια είναι δύσκολα να αγοράζεις συνεχώς καινούργια, εκτός από την πρόταση της Πέτρας που μου σύστησε την σελίδα του metabook Εδώ, ένας τόπος που μπορείς να αγοράσεις φτηνά ένα βιβλίο, ξεκίνησα να δανείζομαι και από την δημοτική βιβλιοθήκη του Ηρακλείου.

Επειδή έχω την κακιά συνήθεια να μην διαβάζω το οπισθόφυλλο, γιατί δεν θέλω να ξέρω τι πραγματεύεται η υπόθεση, κάποιες φορές δεν μου αρέσει αυτό που διαβάζω, αλλά θα το φτάσω μέχρι το τέλος του από περιέργεια αυτό θα είναι μαζοχισμός μάλλον.😊 όμως συμβαίνει σπάνια.

Και τώρα η παρουσίαση των διαβασμένων μου.

Τα δύο πρώτα είναι δώρα από τα εγγόνια μου. Και τα δυο επόμενα δανεισμένα!

Το ένα είναι της αγαπημένης μου Αλκυόνης Παπαδάκη, που με τον γλαφυρό τρόπο της γραφής της, σε κάνει να γίνεσαι ένα με την ιστορία της.

"Πάντα ήθελα να φεύγω.

Να πετάει η ψυχή μου σαν τα πουλιά.

Να νιώθω την γλύκα μιας ατέλειωτης φυγής, μας λέει η ηρωίδα της!" 

Η ιστορία σε περίληψη  εδώ στο οπισθόφυλλο.

Το δεύτερο ήταν,  "Το υπόγειο στην οδό Ηρας 12" της Πασχαλιάς Τραυλού. Που είχε να κάνει με την καταπίεση της γυναίκας και την αντιμετώπιση της, από τον πατέρα δυνάστη! Μια ιστορία που βάζει διλλήματα!

Διαβάζοντας το οπισθόφυλλο, θα καταλάβετε σε ποια εποχή εξελίσσεται.

Ένα ακόμη γνωστό βιβλίο που έχει παιχτεί και σε σήριαλ, στην ΕΡΤ  με την Καριοφυλιά Καραμπέτη είναι το βιβλίο της Λιλής ζωγράφου, 

"Η αγάπη άργησε μια μέρα"

Το βιβλίο είναι πολύ καλύτερο από το σήριαλ... 
   

Μία τελευταία μου πρόταση είναι το βιβλίο της Μαίρης Κόντζογλου, "Σκουριά και χρυσάφι" Η ιστορία του ξεκινάει από τα Ψαρά το 1824...

   

Το ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΕ είναι το πρώτο μέρος της διλογίας Σκουριά και χρυσάφι, στο οποίο παράλληλα με την συνταρακτική προσωπική ιστορία της οικογένειας Βαμβακά, παρακολουθούμε τα γεγονότα του 19ου αιώνα που οδήγησαν στην δημιουργία της αστικής τάξης στην Ελλαδα.

     

Να είστε όλοι καλά, να κάνετε ότι αγαπάτε, να προσέχετε το εαυτό σας και να του επιτρέπετε να χαμογελάει, ακόμα και στα δύσκολα.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ σε όλους σας με υγεία πάνω από όλα! 

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!

  

Εδώ και πολύ καιρό ήθελα να αναρτήσω την ιστορία του πολύ όμορφου τόπου όπου μεγαλώνω, αφού ήρθα εδώ μικρούλα 19 χρονών ερωτική μετανάστρια.

Τον αγάπησα ετούτο τον τόπο  και έχω την τύχη να μένω δίπλα από την θάλασσα του. Με συγκινεί η ιστορία της προσφυγιάς του και το ότι έχουν κρατήσει  ήθη και έθιμα του ξεριζωμένου τόπου τους. 

Ψάχνοντας, ανακάλυψα  ΕΔΩ ενδιαφέροντα γεγονότα και θέλησα να τα μοιραστώ μαζί σας. 

 ΝΕΑ ΑΛΙΚΑΡΝΑΣΣΟΣ:  Η νέα πατρίδα των προσφύγων της γενέτειρας του Ηροδότου.

Bodrum στα τούρκικα, ή Πετρούμι, όπως την έλεγαν οι Έλληνες κάτοικοί της, η Νέα Αλικαρνασσός στην Κρήτη, υποδέχτηκε Μικρασιάτες πρόσφυγες

ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ

05/02/23 06:57 πμ

ΣύνταξηΝάσος Μπράτσος

Αλικαρνασσός – Πετρούμι

Η ΝΕΑ ΑΛΙΚΑΡΝΣΣΟΣ, Αποτέλεσε τόπο εγκατάστασης Μικρασιατών προσφύγων, άλλωστε το «Νέα» στο τοπωνύμιό της δεν αφήνει αμφιβολίες γι’ αυτό. Αναφερόμαστε στη Νέα Αλικαρνασσό στην Κρήτη, όπου βρήκαν νέα πατρίδα οι πρόσφυγες από τη γενέτειρα του Ηροδότου, την Αλικαρνασσό, Bodrum στα τούρκικα, ή Πετρούμι, όπως την έλεγαν οι Έλληνες κάτοικοί της. Για την ακρίβεια η Τουρκική πόλη «Bodrum», χτίστηκε πάνω από τα ερείπια της αρχαίας πόλης.

Το πρώτο προσφυγικό ρεύμα ήρθε το 1914 πολύ πριν τη Μικρασιατική καταστροφή, αλλά μέσα σε μία ταραγμένη δεκαετία πολέμων (Βαλκανικοί, Α΄ Παγκόσμιος) και διώξεων σε τμήματα του ελληνικού πληθυσμού της Τουρκίας. Το 1923 πολιτογραφούνται 12.070 πρόσφυγες στο Ηράκλειο της Κρήτης με τους 325 να είναι από την Αλικαρνασσό.

Τελικά το 1925 ιδρύεται ο οικισμός της Νέας Αλικαρνασσού και οι εικόνες είναι παρόμοιες με αυτές άλλων περιοχών, όπως η Νέα Ιωνία Αττικής, η Νέα Ιωνία Βόλου, η Ελευσίνα, η Καισαριανή, κλπ

Το στεγαστικό πρόγραμμα της πολιτείας βοηθάει στο χτίσιμο μικρών οικιών χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, νερό και αποχέτευση.

Το νέο εργατικό δυναμικό που προστέθηκε στην περιοχή βοηθάει στην ανάπτυξη κλάδων και επαγγελμάτων που πριν την έλευση των προσφύγων δεν ήταν ανεπτυγμένα σε μία περιοχή μέχρι τότε αγροτική.

Το 1929 στο πρώτο ρυμοτομικό σχέδιο αναφέρονται τρεις συνοικίες, ο Άγιος Νικόλαος, τα Θαλασσινά και τα Γεωργικά.

Η Νέα Αλικαρνασσός, παραθαλάσσια όντας, θύμιζε έντονα στους πρόσφυγες το Πετρούμι – Bodrum – Aλικαρνασσό της Μικράς Ασίας, ενώ στις μεταξύ τους συζητήσεις οι πρόσφυγες αποκαλούνται όχι πάντα Αλικαρνασσιώτες, αλλά Πετρουμιανοί. Επιπλέον αρκετοί πρόσφυγες ήταν ψαράδες αφού η Αλικαρνασσός είναι παραθαλάσσια και η Νέα Αλικαρνασσός τους βοηθούσε να συνεχίσουν να εξασκούν το επάγγελμα που ήξεραν.

Κρατώντας τη θρησκευτική τους παράδοση που ήταν άρρηκτα δεμένη με το ναό του Αγίου Νικολάου στο λιμάνι της Αλικαρνασσού της Μικράς Ασίας και την εικόνα του προστάτη Αγίου που διέσωσαν, δημιουργούν στη Νέα Αλικαρνασσό το 1927 τον πρώτο ξύλινο ιερό ναό του Αγίου Νικολάου και το 1954, λειτούργησε και ο πέτρινος.

Μεταφέρουμε από το Δήμο Ηρακλείου, στον οποία με τις αλλαγές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση έχει ενσωματωθεί η Νέα Αλικαρνασσός, την ακόλουθη ιστορική αναφορά, που είχαμε παρουσιάσει και στο αφιέρωμα στον ποδοσφαιρικό σύλλογο των Μικρασιατών της πόλης, τον Ηρόδοτο: «Μετά το 1922, οι Μικρασιάτες δεν θα επιστρέψουν ποτέ στις ιδιαίτερες πατρίδες τους παρά μόνο ως επισκέπτες. Για να κατανοήσουμε πως πραγματοποιείται η μετάβαση από την Παλιά στη Νέα Αλικαρνασσό είναι απαραίτητο να εντάξουμε την μετακίνηση των Αλικαρνασσέων στο γενικότερο προσφυγικό ρεύμα από την Μ. Ασία στην Ελλάδα και ειδικότερα στην Κρήτη.

Οι Μικρασιάτες διώκονται εξαιτίας της εθνικής τους ταυτότητας. Βασική επιδίωξη της τουρκικής πλευράς ήταν α) η εξαφάνιση του ελληνικού στοιχείου από την Μ. Ασία, ώστε να μπορεί να διεκδικήσει τα εδάφη αυτά, επικαλούμενη την εθνική ομοιογένεια του πληθυσμού και β) η ταυτόχρονη αποδυνάμωση του ελληνικού κράτους εξαιτίας της πληθυσμιακής έκρηξης που προκλήθηκε.

O πρώτος διωγμός των Ελλήνων της Μ. Ασίας αρχίζει το 1914. Τότε, παρατηρείται και η σταδιακή άφιξη Μικρασιατών προσφύγων στην Κρήτη και ειδικότερα στο Ηράκλειο. Από το 1915-1919 φιλοξενήθηκαν στο Ηράκλειο γύρω στις 1.500 οικογένειες από τη Μ. Ασία και τα Δωδεκάνησα, συνολικά περίπου 6.000 άτομα. Οι πρώτοι Αλικαρνασσείς πρόσφυγες φτάνουν στην Κρήτη, στη περιοχή της Σητείας και από εκεί στο Ηράκλειο το 1914. Διέμεναν σε παραπήγματα, στην περιοχή της Χανιώπορτας. Απ’ αυτούς λίγοι επιστρέφουν στις εστίες τους την περίοδο 1918 -1919. Το 1921 οι περισσότεροι πρόσφυγες που παραμένουν στο Ηράκλειο είναι από την Αλικαρνασσό και το Αϊδίνι.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που προκύπτουν από την πολιτογράφηση των προσφύγων το 1923 στο Ηράκλειο εγκαταστάθηκαν 12.070 πρόσφυγες από τη Μ. Ασία, 325 από τους οποίους κατάγονται από την παλιά Αλικαρνασσό.

Η Ν. Αλικαρνασσός βρίσκεται στο 2,5 χλμ. της κεντρικής αρτηρίας Ηρακλείου – Λασιθίου, στην ανατολική πλευρά του Ηρακλείου. Η γη που παραχωρήθηκε για την ίδρυση του προσφυγικού αυτού συνοικισμού ήταν 6000 στρέμματα με σύνορα από το Βορρά το Κρητικό πέλαγος, από την Ανατολή και το Νότο, τα όρια της επαρχίας Πεδιάδος και από τη Δύση, το Σιλαμιανό ποταμό.

1 Μάρτη 1934 Κρητικά Νέα – Ηράκλειο

Ο χώρος αυτός τηρούσε όλες τις προϋποθέσεις σύμφωνα με τη Διεύθυνση Εποικισμού ώστε να αναδειχθεί σε νέα πατρίδα για τους ξεριζωμένους «Πετρουμιανούς». Βασικό σημείο για την επιλογή της περιοχής ήταν η παραθαλάσσια επίπεδη θέση της που δημιουργούσε στους Αλικαρνασσείς πρόσφυγες συναισθήματα οικειότητας και αποδοχής και ταυτόχρονα εξασφάλιζε επαγγελματικά πολλούς από αυτούς αφού η κύρια ασχολία τους ήταν η αλιεία.

Η διαδικασία ίδρυσης της Ν. Αλικαρνασσού είχε ξεκινήσει από το 1924. Αρχικά, εξελέγη η «αγροτοαστική ομάδα Αλικαρνασσού», και στις 15/10/1924 προκηρύσσεται διαγωνισμός για την ανέγερση 300 οικιών. Η νέα πόλη είχε χωριστεί σε τρεις ζώνες ανάλογα με τα επαγγέλματα των οικιστών.

Η βόρεια ζώνη τα «θαλασσινά» παραχωρήθηκαν στους αλιείς, η νότια τα «γεωργικά» στους αγρότες ενώ η ενδιάμεση κεντρική ζώνη, τα «αστικά» σε αυτούς που είχαν αναπτύξει αστικές δραστηριότητες, εμπόρους, τεχνίτες, κτίστες, εργάτες.

Το σχέδιο της πόλης είχε καλή ρυμοτομία και προέβλεπε την ολοκλήρωση ελεύθερων χώρων και άνετων δρόμων. Τον αρχικό πληθυσμό της Ν. Αλικαρνασσού αποτελούσαν 350 πολυμελείς οικογένειες με καταγωγή από την Παλιά Αλικαρνασσό ή τα περίχωρα.

Η οικονομική και κοινωνική εξέλιξη της Αλικαρνασσού αποτέλεσε μια δύσκολη πρόκληση για τους Αλικαρνασσείς πρόσφυγες, την οποία αποδέχθηκαν με πείσμα παρόλο που βαθιά στις ψυχές τους πίστευαν πως σύντομα θα ξαναγύριζαν στα μέρη τους, στο Πετρούμι.

Πηγή χάρτη «Νέα Αλικαρνασσός – Ταξίδι στο χρόνο και την ιστορία», έκδοση Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ηρακλείου και Δήμου Ν. Αλικαρνασσού

Η πίκρα και η νοσταλγία τους, όμως, δεν έδρασαν ανασταλτικά. Με σκληρή δουλειά και ανεξάντλητη ψυχική δύναμη προσπαθούσαν να «αναστήσουν» την χαμένη τους πατρίδα. Η σύγκριση του παλιού και του νέου τόπου τους ήταν διαρκής και τους ωθούσε σε ολοένα μεγαλύτερες θυσίες ώστε η Νέα Αλικαρνασσός να αναδειχθεί σε άξια διάδοχο της Παλιάς».

       

                

Το γκράφιτι απεικονίζει την μάνα Μικρασιάτισσα που έχει στην αγκαλιά της ένα παιδί και ακόμη ένα δίπλα της. Το βλέμμα της είναι θλιμμένο και φοβισμένο, παίρνοντας τον δρόμο της προσφυγιάς.

Μετά τον πόνο της προσφυγιάς, γράφτηκαν και οι ματωμένες και τιμητικές σελίδες της Εθνικής Αντίστασης (στη Ν. Αλικαρνασσό βρίσκεται ομαδικός τάφος Γερμανών αλεξιπτωτιστών μετά τη μάχη της Κρήτης) με την πόλη να πορεύεται στο σήμερα κρατώντας σφιχτά στη μνήμη της (συμβάλλουν σε αυτό οι δραστήριοι τοπικοί σύλλογοι) τις ιστορικές της αναφορές της που είναι ο οδηγός της.

Έρευνα: Νάσος Μπράτσος

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να προσέχετε τον εαυτό σας και τους γύρω σας.

Καλή εβδομάδα να έχετε!

Σας αφήνω με την ευχή να σταματήσει ξεριζωμός των ανθρώπων πιά!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε! 

ΑΓΚΑΛΙΕΣ...ΑΓΑΠΗΣ!

ΕΔΩ   Θα βρείτε όλες τις πληροφορίες που χρειάζονται, για όσες θέλουν να βοηθήσουν τους αγαπημένους μας ηλικιωμένους!

Αυτονόητο ήταν για μένα να βάλω μπροστά το εργαστήρι μου και να φτιάξω πλεχτές αγκαλιές, που θα ζεστάνουν τον χειμώνα τις κυρίες του συγκεκριμένου γηροκομείου!

Πλέκοντας, ένιωσα ανάμικτα  συναισθήματα γύρω από την λέξη γηροκομείο.

 Και επειδή δεν ξέρω πως να τα εκφράσω σωστά, έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα, τους ειδικούς που μπορούν να μιλήσουν γι αυτό το θέμα...

Σας παραθέτω κάποια αποσπάσματα, από  ότι διάβασα...για περισσότερες λεπτομέρειες δείτε ΕΔΩ!...

Σπίτι ή γηροκομείο: Πώς φροντίζουν οι Έλληνες τους ηλικιωμένους γονείς τους στα χρόνια της κρίσης;

 Κέλλυ Ιωάννου

Έχουν περάσει περίπου τρεις μήνες. Από τον φωταγωγό της πολυκατοικίας μου έχει σταματήσει να ακούγεται η γερασμένη φωνή της ηλικιωμένης κυρίας που έψαχνε κάθε αφορμή για να κατσαδιάσει τον εξίσου προχωρημένης ηλικίας, αλλά λιγότερο νευρικό, σύζυγό της.

«Τι να απέγιναν;», αναρωτιέμαι. Είχαν υποσχεθεί να φροντίζουν ο ένας τον άλλον μέχρι τέλους, μιας και δεν είχαν κανέναν άλλον. Τους έβλεπα καθημερινά να κατεβαίνουν αγκαζέ τις σκάλες από τον 5ο όροφο, φορώντας τα καλά τους. Για εκείνους κάθε βήμα έμοιαζε και με έναν μικρό άθλο. «Καταραμένα αρθριτικά», την άκουγα να λέει συχνά, αγκομαχώντας. «Σώπα. Λίγο έμεινε. Τα καταφέραμε και σήμερα», της απαντούσε, ο γλυκός, αλλά σπάνια ομιλητικός, σύζυγός της. Λίγο αργότερα, τους συναντούσες σε κάποιο από τα γνωστά «στέκια» στη γειτονιά να απολαμβάνουν τον ελληνικό καφέ τους. Και μετά πάλι πίσω στο διαμέρισμα και τον «αγώνα δρόμου» της ατελείωτης εκείνης σκάλας. Αυτή ήταν η δική τους μοναχική καθημερινότητα.

Ποια είναι όμως η θέση της τρίτης ηλικίας στην ελληνική κοινωνία; Πώς αντιμετωπίζουμε σήμερα εκείνους που αποκαλούμε ακόμα ως «απόμαχους της ζωής», ξεχνώντας πολλές φορές ότι πρόκειται για άτομα που συνεχίζουν να συμβάλλουν αποφασιστικά στην κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη της χώρας; Εξακολουθεί η φροντίδα των ηλικιωμένων να παραμένει ως μία αποκλειστικά οικογενειακή υπόθεση, στην Ελλάδα της κρίσης, της ανεργίας και της μετανάστευσης;

Πέρα από κάθε αμφιβολία το δίλημμα «σπίτι ή γηροκομείο» για τους ηλικιωμένους, δεν είναι απλό ούτε για τους ίδιους, αλλά ούτε και για τα παιδιά ή τα εγγόνια τους. Η απόφαση για την εγκατάσταση σε οίκο ευγηρίας μπορεί τις περισσότερες φορές να είναι ιδιαίτερα δύσκολη, ωστόσο για ορισμένες περιπτώσεις αποτελεί τη μόνη επιλογή.

«Όπως σε όλο τον κόσμο έτσι και στην Ελλάδα το 6% των ηλικιωμένων χρήζουν κέντρων κλειστής νοσηλείας. Είναι το πιο ευπαθές τμήμα και είναι κυρίως αυτό που καλύπτουν οι μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων και αυτό γιατί υπάρχει πολλές φορές η παρεξήγηση γιατί δεν κρατούν τον ηλικιωμένο σπίτι. Απλούστατα γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα τη νοσηλευτική, τη δυνατότητα την οικονομική που αυτό συνεπάγεται τις γνώσεις και το επίπεδο των παρεχομένων υπηρεσιών από μια οργανωμένη μονάδα. Και είναι δυστύχημα που στη χώρα μας τη δυνατότητα αυτή να την έχουν μόνο όσοι έχουν την οικονομική επάρκεια», εξηγεί ο πρόεδρος της Π.Ε.Μ.Φ.Η.

Ωστόσο, τονίζει ότι δεν μπορούμε να κρίνουμε τα ενήλικα παιδιά αν δεν γνωρίζουμε και το παρελθόν αυτής της σχέσης. «Όπως σε κάθε σχέση, έτσι και σε αυτή τη σχέση θα πρέπει να εξεταστούν και οι δύο πλευρές. Ας ξεκινήσουμε όμως από το πιο βασικό ερώτημα; Πώς ήταν αυτή η σχέση κατά το παρελθόν; Υπάρχουν περιπτώσεις γονέων και παιδιών που δεν κατάφεραν ποτέ να επικοινωνήσουν ουσιαστικά, που δεν ένιωσαν ποτέ κοντά, που υπήρχαν επικρίσεις, συγκρούσεις και εντάσεις. Από τη μια μεριά, το ενήλικο παιδί μπορεί να νιώθει ότι ο γονιός του δεν ήταν ποτέ εκεί για το ίδιο, οπότε γιατί να αναλάβει αυτό το βαρύ φορτίο. Από την άλλη μεριά, ο γονιός μπορεί να απαιτεί να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής, επιβάλλοντας την παροχή της φροντίδας από το παιδί».

Επίσης, σε πολλές περιπτώσεις, η εγκατάλειψη μπορεί να μην υφίσταται σε ρεαλιστικό επίπεδο, αλλά να λαμβάνει χώρα σε συναισθηματικό ή συμβολικό επίπεδο. «Πρόκειται για ενήλικα παιδιά που δεν βρίσκουν ποτέ χρόνο να αφιερώσουν στους γονείς τους για μια επίσκεψη, για ένα τηλέφωνο, για ένα Κυριακάτικο τραπέζι, για μια βόλτα και για λίγη ουσιαστική επικοινωνία, με συναισθήματα και πραγματικό ενδιαφέρον», σημειώνει η κυρία Παπαδοπούλου.

Όμως, οι ηλικιωμένοι έχουν ανάγκη από αποδοχή, καθώς όσο μεγαλώνουν τα «ελαττώματα» μπορεί να γίνονται πιο έντονα και για ορισμένα πράγματα που σε μικρότερες ηλικίες είναι αυτονόητα και δεδομένα, οι ίδιοι θα πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο. «Έχουν ανάγκη από υπομονή, καθώς μπορεί να δυσκολεύονται να κινηθούν, να ακούσουν, να καταλάβουν ή να μάθουν. Επίσης, χρειάζονται κατανόηση και σεβασμό, ενώ επηρεάζονται αρκετά από τις επικρίσεις και τα αρνητικά σχόλια. Επομένως, η φροντίδα, η αγάπη, η τρυφερότητα, η αποδοχή, η επικοινωνία, το ενδιαφέρον, η κατανόηση είναι όλα όσα έχουν ανάγκη σε αυτή την ευαίσθητη ηλικία», επισημαίνει η έγκριτη Ψυχολόγος - Κοινωνιολόγος.

Mπορεί για κάποιους ηλικιωμένους ο οίκος ευγηρίας να μοιάζει με τον απόλυτο εφιάλτη, μερικοί όμως δεν θέλουν να γίνονται βάρος στα παιδιά τους ή νιώθουν ανεπιθύμητοι στο οικογενειακό τους περιβάλλον, καθώς όσο μεγαλώνουν προσφέρουν λιγότερα και δεν μπορούν να είναι όσο χρήσιμοι θα ήθελαν.

Η κα Παπαδοπούλου, προσπαθώντας να εξηγήσει τους λόγους που οδηγούν τους ηλικιωμένους στην επιλογή του γηροκομείου αναφέρει: «Τα άτομα της τρίτης ηλικίας νιώθουν ανάμικτα συναισθήματα σχετικά με τη φροντίδα που έχουν ανάγκη. Από τη μια μεριά, είναι μια επιβεβαίωση της αγάπης και της αποδοχής της σχέσης με τα παιδιά τους, από την άλλη μεριά όμως αυτή η κατάσταση μπορεί να τους προκαλεί ντροπή, γιατί νιώθουν ότι χάνουν την αξιοπρέπειά τους ή και θυμό, καθώς έχουν την ανάγκη κάποιου άλλου. Σε πολλές περιπτώσεις, δεν επιθυμούν να αποτελέσουν εμπόδιο στη γαλήνη και την ισορροπία της ζωής και της οικογένειας του παιδιού τους ή προσπαθούν να παραμείνουν όσο το δυνατόν πιο διακριτικά στη ζωή του».

 Ωστόσο, ο τρόπος αντιμετώπισης αυτής της κατάστασης και η ικανότητα προσαρμογής σε έναν οίκο ευγηρίας εξαρτάται από τον τρόπο που το άτομο προσεγγίζει τη ζωή και αξιολογεί τις καταστάσεις που βιώνει» επισημαίνει και καταλήγοντας υπογραμμίζει ότι:

«Η διαμονή σε έναν οίκο ευγηρίας θα μπορούσε να έχει και θετικά, όπως τη συντροφιά, την παρέα, τη φροντίδα, την περιποίηση και τη σταθερότητα. Απουσιάζει, όμως, ένα πολύ βασικό συστατικό που όλοι έχουμε ανάγκη: το συναίσθημα από και προς τους ανθρώπους που αγαπάμε. Ο ηλικιωμένος έχει αφιερώσει όλη του τη ζωή στη φροντίδα των παιδιών του, νοιάζεται για αυτά μέχρι το τέλος της ζωής του και θεωρεί ότι το ίδιο θα ισχύει και από την άλλη πλευρά».

Ας κάνουμε χαρούμενους έστω και λίγο, τους απόμαχους της ζωής. 

Ένα χαμόγελο θέλουν ας τους το χαρίσουμε! 

Δεν ξέρω αν με το θέμα αυτό σας στεναχώρησα  φίλοι μου, δεν το ήθελα  και σας ζητώ συγνώμη, αλλά θεώρησα πως με αφορά αφού μεγαλώνω... 

  Εδώ οι πλεκτές αγκαλιές μου...😊

 

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, και να έχετε μια όμορφη εβδομάδα!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε! 

   

25 ΜΑΊΟΥ 1924..."ΜΠΟΥΚΕΤΟ"

Αθηναϊκά διηγήματα.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΣ.

Ανανίας Ξυλάρμενος. Φοιτητής της Θεολογίας. Ευαίσθητος, ρομαντικός, μύωψ, ολίγον ανόητος και πολύ ερωτευμένος. Προπαντός ερωτευμένος.

Είχε τελευταίως ένα ρομαντικότατον έρωτα. Την ωραίαν του την αντίκρυζε τακτικά μέσα από το παράθυρό της, όταν περνούσε από το στενό συνοικιακό δρόμο.

Πάντα ωραία, πάντα γοητευτική, ένα όνειρο εμμορφιάς, ένα όνειρο κάλλους...

Ξανθή σαν άγγελος ουρανοκατέβατος, με γλυκά γαλανά μάτια, με χείλη κοράλλινα, με φρύδια μαύρα σαν του κοράκου!

Την έβλεπε και αισθανόταν τα γόνατά του να λυγίζουν...Η καρδιά του χτυπούσε γοργά σαν να ήθελε να σπάσει.

Η κόρη ήταν πάντα σκεφτική, πάντα ακίνητη, συλλογισμένη...

Αυτό έκανε τον νέο να την συμπαθεί περισσότερο. Να την συμπαθεί; Δεν την συμπαθούσε μόνο, την αγαπούσε και την αγαπούσε τρελά...

Ένα μόνο δεν μπορούσε να εξηγήσει, γιατί έμενε διαρκώς η πανέμορφη νέα μέσα από το τζάμι, με την λεπτή αραχνούφαντη κουρτίνα...

Ποτέ δεν την είχε δει να προβάλει έξω, ποτέ δεν άκουσε να μιλεί. Φανταζότανε όμως την φωνή της κρυστάλλινη,, αργυρόηχη, όμοια με κελάδισμα αϊδονιού.

Ο έρωτάς του τον έκανε να περνά δύο και τρείς φορές την μέρα εμπρός από το σπίτι της.

Άλλωστε η νέα ούτε γύριζε να τον κοιτάξει. Είχε το πρόσωπό της το θείο, γυρισμένο αλλού και εφαίνετο βυθισμένη σ ονειροπολήσεις. Άλλες φορές, το πρόσωπό της ήταν γυρισμένο στο δρόμο, τα μάτια της έπεφταν επάνω του, μα κανένα γνέψιμο, το παραμικρό χαμόγελο...Γιατί; γιατί... Δεν εννοούσε πως την αγαπά; Ήθελε περισσότερες ενδείξεις του φλογερού έρωτός του;

Ίσως να ήταν έτσι...και ένα δειλινό, καθώς τον κοίταζε με τα ολογάλανα ακίνητα  μάτια της, έβαλε περνώντας το χέρι του στην καρδιά του και έγραψε με τρόπο:-Πονώ!...

Η νέα ούτε του απάντησε κάν...

Αυτό πήγε να τον κάνει τρελλό. Ο έρωτας τον είχε κυριεύσει. Και το επόμενο απόγευμα περνώντας κάτω από το παράθυρό της, της πέταξε ένα τριαντάφυλλο που κρατούσε στα χέρια.

Το τριαντάφυλλο χτύπησε στο τζάμι και έπεσε πάλι κάτω στον δρόμο.

Η νέα έμεινε ατάραχη.

Ο νέος έγινε έξω φρενών. Θα της γράψω επιστολή σκέφτηκε. Και πραγματικά, της έγραψε μια επιστολή, γεμάτη αίσθημα, γεμάτη πάθος και ένα μεσημέρι που το τζάμι ήταν μισάνοιχτο σχεδόν, της την έριξε μέσα στο δωμάτιο και προχώρησε ταραγμένος.

Ααα τώρα ήταν πια βέβαιος πως θα την συγκλόνιζε, πως θα την συγκινούσε, πως θα την εξανάγκαζε να του απαντήσει αφεύκτως.

Μα απατήθηκε. Αι ημέρες περνούσαν και η νέα τηρούσε πάντα την ίδια στάσι. Ψυχρή, ακίνητη, ρεμβώδης, αμίλητη...Γιατί; Γιατί;

Ο νέος πήρε πειά την τελευταία του  απόφασι.

Έβρεχε  από το πρωί και μοι δρόμοι ήταν έρημοι. Απεφάσισε να της μιλήση. Να κάμη κάτι πειό τολμηρό χάριν του έρωτός του. Να ανέβη, στο παράθυρό της, πατώντας στις κιγκλίδες του παραθύρου του υπογείου.

Η τύχη τον ευνόησε. Καθώς περνούσε την αντίκρυσε πάντα μελαγχολική και αμίλητη.

Στάθηκε στη μέση του δρόμου και της φώναξε σιγανά:

-Δεν θα με λυπηθήτε;

Η νέα δεν εσάλευσε. Τσιμουδιά!

-Δεσποινίς, της ξανάπε είσθε τόσο σκληρή;

Καμμία απάντησις.

-Σας αγαπώ, ναι σας αγαπώ σαν τρελλός!

Σιωπή...

Ο νέος παρεφέρθη.  Προχώρησε στον τοίχο, ανέβηκε σταίς κιγκλίδες του παραθύρου του υπογείου, ανέτεινε το σώμα του και γατζώθηκε  με τα χέρια του στην κορνίζα του παραθύρου της. Μια προσπάθεια ακόμη και νάτος εμπρός της κρεμασμένος στο κενό.

Την αντικρύζει, την κυττά, φρυάττει, τα μάτια του γουρλώνουν, αφήνει μια κραυγή φρίκης και πέφτει  στο πεζοδρόμιο φαρδύς πλατύς!

Ο άγγελός του ήταν ψεύτικος. Μια κούκλα ήταν, από αυτές των βιτρίνων!! 

                Ο κ. ΑΝΑΠΟΔΟΣ. 

Όπως καταλάβατε  φίλοι μου, η σημερινή μου ανάρτηση ήταν από το συλλογικό περιοδικό "ΜΠΟΥΚΕΤΟ"

Το διήγημα ήταν αυτούσιο στην γραμματική του 1924!

Ετσι για λίγο χαμόγελο...😊

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια ήρεμη εβδομάδα, όσο μας το επιτρέπουν οι καταστάσεις.

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε! 

 

 

 

Craftlandia Challenge 16 "ΚΟΥΚΟΥΒΆΓΙΕΣ Ή ΣΚΑΝΤΖΟΧΟΙΡΟΙ"

" Το καφεδοχωριό"

Η ιδέα ξεκίνησε ένα πρωινό πίνοντας τον καφέ μου.

Έτσι που τον κοίταζα κάθε πρωινό, πρόσεξα στην επιφάνειά του κάποια σχήματα.

Κάθε μέρα και άλλο σχήμα.

Αποφάσισα να κάνω τον φωτογράφο, χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. 

Κάποια στιγμή έτσι που κοίταζα ένα σχήμα, λέω... βρε λες; Γιατί όχι;

Θα μπορούσε...Φαντασία έχουμε. Το χαμόγελο που σχηματίστηκε στο φλυτζάνι μου και στο πρόσωπό μου,  ήταν σαν να μου έδιναν το οκ!

Λοιπόν η ιστορία διαδραματίζεται στην Κρήτη,

ένα νησί, κάπου στον χάρτη του κόσμου!

Κικιρίκουουου! ακούστηκε η γαργαριστή φωνή του πετεινού στο καφεδοχωριό. Ξυπνήσετε!! 

Ναι ναι, έτσι το λέγανε το μέρος αυτό και μην σας παραξενεύει το όνομα, αφού δεν θα μπορούσε να ήταν άλλο από αυτό.

Η μέρα άρχιζε... ένα κοτοπουλάκι άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε τριγύρω νυσταγμένο ακόμα, ενώ η πρώτη ηλιαχτίδα είχε φανεί κι ολας σ αυτόν τον παράξενο τόπο.

Σηκωθείτε φώναξε η κοτούλα 

στις πάπιες ήρθε η ώρα να κάνουμε τα αυγουλάκια μας! 

Μμμμ ψυθιρισε το σκουλικάκι σέρνοντας το κορμί του τι ωραίο ξημέρωμα!

Μια γατούλα με σηκωμένη την ουρά της ξεκίνησε για τον καθημερινό της περίπατο, 

ενώ ο σκύλος είχε τεντώσει τα αυτιά του ακούγοντας παράξενους θορύβους,

Αχ τι ωραίο ξύπνημα είναι αυτό;

έκρωξε με την βραχνή και όχι τόσο όμορφη φωνή του το παγώνι, ανοίγοντας την πολύχρωμη σαν βεντάλια ουρά του!

Καλά σας ξυπνητούρια είπε ο κ.

κατσικούλης, δένοντας την 

  γραβάτα του.😊

Ενώ η μικρή ολοστρόγγυλη λίμνη, άστραφτε κάτω από την λάμψη του ήλιου.

Ααααα να,  μόλις φάνηκε και η βαρκούλα. Πάμε να δούμε τι έπιασαν τα δύχτια της; 

Ωωωω...τι βλέπουμε εδώ; είπαν με μια φωνή ο γαϊδαράκος και ο κύρης του που δεν είχε προλάβει να ξεπεζέψει καλά καλά.

Ψαράκια,

χταποδάκια,

πω...πω χαρά που θα κάνει η κυρά μου μόλις της τα πάω!

Τα χαμόγελα και τα παιχνίδια έδιναν και έπαιρναν όλη μέρα μέχρι το απόγευμα στο παράξενο αυτό χωριό!

Ξαφνικά, εκεί κατά το σούρουπο σύννεφα μαζεύτηκαν στον ουρανό 

και η  βροχή δεν άργησε να πέσει, αναγκάζοντας όλους να ανοίξουν τις ομπρέλες τους 

για να προφυλαχτούν από τις χοντρές σταγόνες της.

Μόνο ένα ζευγάρι κουκουβάγιες, κρυμμένες ανάμεσα στα δέντρα,

ερωτοτροπούσαν χωρίς να τους νοιάζουν τα βρεγμένα φτερά τους, αφού τα στέγνωνε η αγάπη τους!!!!

Με αυτό το ζευγάρι τις πλεκτές κουκουβάγιες, παίρνω μέρος στην πρόσκληση που κάνει η φίλη μας η Μία. "Craftlandia Challenge 16 "

Το θέμα είναι κουκουβάγιες ή σκαντζόχοιροι."

Με το έμπα του μήνα θα ήθελα να σας ενημερώσω για μια πρόταση  Εδώ οι λεπτομέρειες, για όσες επιθυμούν να προσφέρουν!

 Για όσους άντεξαν να φτάσουν μέχρι εδώ, να σας ευχαριστήσω πολύ για την υπομονή σας και τον χρόνο σας.

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε να είστε όλοι καλά, και να θυμάστε, πως ποτέ ένα χαμόγελο 😊δεν έκανε τα πράγματα δυσκολότερα από ότι είναι! 

Καλό μήνα με υγεία εύχομαι σε όλους σας! Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!