ΠΡΟΤΆΣΕΙΣ ΓΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΉ ΤΡΟΦΗ..!!!!

Αφού ασχοληθήκαμε τον καιρό που ήμασταν κλεισμένοι στα σπίτια μας..να τα ανανεώσουμε να τα καθαρίσουμε να ξεσκατζάρουμε ότι δεν χρειαζόμασταν..και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους μας,
ήρθαν και ώρες που είχαμε ελεύθερο χρόνο..λέμε τώρα γιατί εγώ δεν ξέρω πως γινόταν και πάλι δεν μου έφτανε αυτός που είχα...
Όμως αυτό δεν είναι δικαιολογία το ξέρω και όταν θέλεις κάτι να κάνεις πολύ τότε θα βρεις χρόνο να στριμώξεις στο καθημερινό σου πρόγραμμα λίγη ώρα να αφιερώσεις 
σ αυτό που αγαπάς να κάνεις.
Για μένα ένα από τα πράγματα που αγαπώ να κάνω είναι το διάβασμα..και επειδή έρχεται καλοκαιράκι και έτυχε να διαβάσω για πρώτη φορά μια καταπληκτική σειρά...μέσα στην καραντίνα, ήθελα να σας   προτείνω ανεπιφύλακτα αν σας αρέσει η αστυνομική λογοτεχνία, την τριλογία του ΣΤΙΓΚ ΛΑΡΣΟΝ  που  έχει τιμηθεί για την σειρά αυτή  με το μεγαλύτερο λογοτεχνικό βραβείο  ως το καλύτερο Σουηδικό αστυνομικό μυθιστόρημα..
Το ΚΟΡΙΤΣΙ με το  ΤΑΤΟΥΑΖ. είναι το πρώτο βιβλίο αυτής της τριλογίας..που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη...

Όπως και το δεύτερο, που περιμένεις να δεις την συνέχεια..
ΤΟ ΚΟΡΊΤΣΙ  που έπαιζε με την ΦΩΤΙΑ..

 Το τρίτο βιβλίο της τριλογίας αυτής..
Το ΚΟΡΙΤΣΙ στη φωλιά της ΣΦΗΓΚΑΣ...

 Αποκαλύπτει την  βρωμιά που κρύβεται πίσω από τις βιτρίνες της πολιτικής και της αστυνομίας ,της δημοσιογραφίας..και πολλών κοινωνικά υψηλά ιστάμενων..
Ο Στιγκ Λάρσον..δεν πρόλαβε να γευτεί τον λογοτεχνικό του θρίαμβο αφού λίγες μέρες αφού παρέδωσε τα χειρόγραφα του στον εκδοτικό οίκο  πέθανε από καρδιακή προσβολή..

Μέτα την τόση επιτυχία της τριλογίας..και αφού το ενδιαφέρον του κόσμου είχε φτάσει στο κατακόρυφο.. γύρω από την τύχη της  Λίσμπετ Σάλαντερ ιδιοφυΐα στους υπολογιστές που δεν συγχωρεί όταν συναντά την διαφθορά και την κακοποίηση ιδίως σε γυναίκες είναι ανελέητη μαζί με τον δημοσιογράφο  Μπλούμκβιστ  ξεσκέπασαν ολόκληρα κυκλώματα .....αποφάσισε ο συγγραφέας ,ΝΤΑΒΙΝΤ  ΛΑΓΚΕΡΚΡΑΝΤΖ να συνεχίσει  το έργο του ΛΑΡΣΕΝ... 

 Το τέταρτο βιβλίο της σειράς  το συνεχίζει ο Ντάβιντ  σύμφωνα με το πνεύμα του Λάρσεν, με πολύ επιτυχία..
ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ στον ιστό της ΑΡΑΧΝΗΣ.

Και αυτός ο ίδιος,τελειώνει  την σειρά με το πέμπτο και τελευταίο βιβλίο, με το ΚΟΡΊΤΣΙ που έζησε ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ.

Η πιο πολυσηζητημένη συνέχεια στον λογοτεχνικό χώρο.

Το κορίτσι με το τατουάζ έχει γυριστεί και σε ταινία...εδώ στο τρέιλερ του βίντεο θα δείτε κάποιες  σκηνές.

Ελπίζω να σας έχω εξάψει την φαντασία για καλοκαιρινό διάβασμα.. ή και χειμωνιάτικο...έτσι κι  αλλιώς ένα βιβλίο είναι παντός καιρού..
Εύχομαι σε όλους σας μια όμορφη και χαμογελαστή  εβδομάδα.. με την επιστροφή στην καθημερινότητα μας
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε..!!

REITZEL...!! Φωτο-συγγραφική σκυτάλη # 5 #

Πηγή εικόνας:  Pinterest
Κάπου στις ακτές της βόρειας Σκωτίας.Ετος...1636. Ο άνεμος  κατέβαινε λυσσομανώντας, τις απόκρημνες πλαγιές, της κομητείας του δούκα του Ραντλεϊ..
Επάνω στην κορυφή του λόφου,δέσποζε επιβλητικό το πελώριο πέτρινο κάστρο του,   που έκοβε την ανάσα σε όποιον το έβλεπε έστω  και από μακρυά.
Οι δεκάδες   πυργίσκοι του ,ράμφιζαν με τις κορφές τους  τα γκρίζα σύννεφα.
Ο άνεμος σφύριζε περνώντας ανάμεσα τους σαν να ήθελε να τους γκρεμίσει που αντιστέκονταν στην ορμή του. Μια αέναη πάλη στην επικράτηση  του δυνατότερου.
Το μεγάλο  του Φέουδο με τις τεράστιες  εκτάσεις του ήταν από  τα μεγαλύτερα  της χώρας..
Τα καταπράσινα χωράφια του και τα δάση του απλώνονταν μέχρι εκεί που  έφτανε το μάτι σου.
Η γριά παραμάνα χτύπησε  την πόρτα στην κάμαρη  της κυράς της, με την ανησυχία ζωγραφισμένη  στο πρόσωπό της.
-Ποιος είναι; ακούστηκε η αδύναμη φωνή της Ρέιτσελ.
-Εγώ είμαι κυρά μου άνοιξε.. σου έφερα  φαγητό..
-Φύγε σου λέω δεν θέλω τίποτα.
-Ως πότε θα μένεις κλεισμένη  εδώ μέσα;
Απάντηση δεν πήρε και για μια ακόμη φορά  απομακρύνθηκε πικραμένη, κουνώντας το κεφάλι της με το πείσμα της Ρέητσελ.
Από τότε που θυμόταν τον εαυτό της ήταν στη δούλεψη του αφέντη  της..
Εκείνη μεγάλωσε την μικρή όταν επάνω  στην γέννα πέθανε  η μητέρα  της  και ο πατέρας της  έριξε το φταίξιμο στη κόρη του που έκτοτε δεν ήθελε να την βλέπει.
Ετσι την ανατροφή της την ανέλαβε η παραμάνα της.Την αγαπούσε σαν παιδί της και χαιρόταν που μεγαλώνοντας έμοιαζε όλο και περισσότερο της μητέρας της της λαίδης Μάρτζορυ στην ομορφιά και στην καλοσύνη.
Η Ρέητσελ έγινε μια πανέμορφη  κοπέλα που όλοι θα ήθελαν για γυναίκα τους.
Εκείνη ομως περίμενε τον πρίγκιπα των ονείρων της,να έρθει να την πάρει καβάλα επάνω στο άσπρο του άλογο.
Ο πατέρας της όμως είχε άλλα σχέδια για την κόρη του.
Είχε βάλει στο μάτι το  δουκάτο  του κόμη  Μέντροξ που συνόρευε με την κομητεία του.
Τον καιρό εκείνο,οι ραδιουργίες και οι αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ των φεουδαρχών  ήταν συχνές.
Θα ήταν σοφό να τα έχει καλά με τον γείτονα που
συνόρευε   μαζί του.
Ο Κόμης Μέντροξ είχε ένα γιο.. Θα πάντρευε την κόρη του λοιπόν  το γιο του κόμη  και έτσι θα είχε ένα σύμμαχο στους πολέμους που ξεσπούσαν συχνά ..εκτός το ότι θα ήταν πιο δυνατοί αν ήταν ενωμένοι απέναντι σε όσους τους επιβουλεύονταν.
Ετοίμασε μια μεγάλη γιορτή και κάλεσε τον κόμη μαζί με τον γιο του να παρευρεθούν  και με την ευκαιρία να γνωρίσουν και την θυγατέρα του, που όπως  έλεγαν στην χώρα δεν υπήρχε ωραιότερη από αυτήν.
Φώναξε την παραμάνα και της είπε να πει στην  Ρέητσελ  πως την ήθελε ο πατέρας της.
Εκείνη παραξενεύτηκε.
Σπάνιες φορές εκείνος την  έβλεπε, αφού τον περισσότερο καιρό έλειπε σε μάχες που έκαναν για το ποιος θα είχε την εξουσία στην περιοχή.
-Άκου Ρέητσελ της είπε, αύριο θα βάλεις το καλύτερο φόρεμα σου θα στολιστείς και θα κατέβεις στην μεγάλη σάλα που θα κάνω μια γιορτή να γνωρίσεις αυτόν που θα παντρευτείς.
Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα από την έκπληξη.
-Μα πατέρα είμαι πολύ μικρή ακόμα για να παντρευτώ!!
-Το αποφάσισα και θα κάνεις αυτό που  λέω άκουσες;
Με τα μάτια γεμάτα δάκρυα έπεσε στην αγκαλιά της παραμάνας της,λέγοντας τη τον λόγο που την είχε καλέσει ο πατέρας της.
-Δεν θέλω να παντρευτώ της έλεγε ανάμεσα στους λυγμούς της..θέλω να γνωρίσω έναν ιππότη που θα έρθει επάνω σε ένα λευκό άλογο να με πάρει.
-Και πως θα πας ενάντια στην θέληση του πατέρα σου κυρά μου;
-Δεν ξέρω ποια θα είναι η μοίρα μου όμως προτιμώ να σκοτωθώ παρά να πάρω κάποιον που ούτε τον ξέρω αλλά ούτε τον έχω δει.
-Μη λες τέτοια λόγια κυρά μου σε παρακαλώ της είπε η παραμάνα της και της χάιδεψε  τα μαλλιά.
-Σήκω να πας και που ξέρεις; ίσως να είναι το πεπρωμένο σου αυτός που θα συναντήσεις.
Με βαριά καρδιά και τα μάτια χαμηλωμένα, να μην δουν την απελπισία της  οι καλεσμένοι,  εμφανίστηκε την άλλη μέρα στην γιορτή η Ρέητσελ.
-Από εδώ η κόρη μου  την  σύστησε στον Ρομπέρτο γιο του  κόμη Μέντροξ.
Εκείνος με την πρώτη ματιά έμεινε έκθαμβος από την ομορφιά της.
-Ελα Ρέητσελ την προέτρεψε  ο πατέρας της να σηκώσει το κεφάλι της, να γνωρίσεις τον μέλλοντα σύζυγό σου. 
Εκείνη, σήκωσε  το κεφάλι της και αντίκρισε δυο  όμορφα γαλάζια μάτια..η καρδιά της πήγε να σπάσει αφού εκείνος που έβλεπε μπροστά της ήταν σαν το πρίγκιπα που ονειρευόταν.
Με την χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της γύρισε στην κάμαρη της και χαρούμενη έπεσε στην αγκαλιά της παραμάνας της.
Ο γάμος  τους ήταν από τα μεγαλύτερα γεγονότα της εποχής εκείνης.
Το βράδυ το ζευγάρι ανέβηκε στα διαμερίσματα του και  όταν ο Ρόμπερτ την κράτησε στην αγκαλιά του,ντυμένη ακόμα με το νυφικό της ήταν η στιγμή που περίμενε με λαχτάρα.
Την στιγμή εκείνη ακούστηκαν δυνατά χτυπήματα στην πόρτα τους , που άνοιξε με φόρα και στο άνοιγμα της φάνηκε ο πατέρας της.
Ρομπέρτο απευθύνθηκε στο γαμπρό του δεχόμαστε επίθεση από τους εχθρούς  μας που ..έρχονται από την μεριά της  θάλασσας.  
Φεύγουμε  αμέσως για τις ακτές.. 
Δεν πρόλαβε καλά καλά να γνωρίσει την αγάπη η Ρέητσελ συντετριμμένη γι αυτό που της συνέβαινε  κλείστηκε στην κάμαρη τους και δεν ήθελε να βγει από εκεί..
Η μόνη έξοδος που επέτρεπε στον εαυτό της ήταν η ώρα του δειλινού.
Διέσχιζε το στενό μονοπάτι,κάθε μέρα  μέχρι την άκρη της απόκρημνης ακτής,ντυμένη με το λευκό νυφικό της και τα μαύρα της μακρυά μαλλιά λυμένα μέχρι την μέση της.
Στεκόταν εκεί ασάλευτη με την καρδιά της γεμάτη πόνο να κοιτάζει  την θάλασσα μέχρι εκεί που χανόταν μέσα στην αχλή της ομίχλης. 
Έμοιαζε σαν να περίμενε κάποιο σημάδι.
Το κορμί της πονούσε από την καθημερινή προσμονή. 
Η απόλυτη  ησυχία που επικρατούσε δεν της άφηνε και σήμερα καμιά ελπίδα.
Λίγο πριν φύγει έριξε μια τελευταία μάτια στο βάθος του ορίζοντα..
Κάτι φάνηκε να ξεχωρίζει μέσα από την πάχνη του δειλινού..
Ανοιγόκλεισε τα μάτια της για να βεβαιωθεί, και από τους χτύπους της καρδιάς της,
πως βαθιά μέσα από την ομίχλη..είχε ξεπροβάλει η πλώρη της προσμονής της!!!

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στην φωτο-συγραφική σκυτάλη #5 # που κάνει με μεγαλη επιτυχία η Μαίρη με την γήινη ματιά της. 
Την όμορφη εικόνα  για  να γράψω την δική μου ιστορία την επέλεξε για μένα ο  
Γιάννης.
Παραδίνω με την σειρά μου αυτή την εικόνα στην Άννα την flo 

 με την ελπίδα ότι δεν θα την δυσκολέψει..
Η λέξη που την συνοδεύει είναι ..<ημερολόγιο>
Να έχετε όλοι σας μια όμορφη εβδομάδα..
Να μην ξεχνάτε πως ένα χαμόγελο ακόμη και στα δύσκολα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν..
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε..!!


















    

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ... ΠΟΥ ΜΑΣ ΛΕΊΠΟΥΝ.....!!!

Μικρές ιστορίες για δύσκολες ώρες..!!

Μια φορά και ένα καιρό  ένα μικρό παιδί ήταν έτοιμο να γεννηθεί .
Ετσι μια μέρα ρώτησε τον Θεό.
<<Μου λένε ότι με στέλνεις αύριο στον κόσμο,αλλά πως θα μπορέσω να ζήσω εκεί,έτσι μικρό και αβοήθητο που είμαι;>>
<<Ανάμεσα στους τόσους αγγέλους,διάλεξα ένα για σένα.
Θα σε περιμένει και θα σε φροντίζει. του απάντησε ο Θεός.
<<Μα,πες μου,εδώ στον ουρανό,δεν κάνω τίποτα άλλο παρά να τραγουδώ και να γελώ.Αυτό μου είναι αρκετό για να είμαι ευτυχισμένο.
<<Ο άγγελος σου θα σου τραγουδάει και θα σου γελάει κάθε μέρα..και εσύ θα νιώθεις την αγάπη του αγγέλου σου και θα είσαι ευτυχισμένο.>>
<<Και πως θα μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους όταν μου μιλούν, αν δεν ξέρω την γλώσσα των ανθρώπων;
<<Ο άγγελος σου θα σου λέει τα πιο όμορφα και τα πιο γλυκά λόγια που θα έχεις ποτέ ακούσει και με μεγάλη και φροντίδα θα σου μάθει πως να μιλάς>>.
<<Και τι θα κάνω όταν θέλω να μιλήσω σε σένα;>>
<<Ο άγγελος σου θα σου βάζει τα χέρια μαζί και θα σου μάθει πως να προσεύχεσαι..
<<Έχω ακούσει ότι υπάρχουν πάνω στη γη κακοί άνθρωποι. Ποιος θα με προστατέψει;
<<Ο άγγελός σου θα σε υπερασπίζεται ακόμα κι αν αυτό σημαίνει κίνδυνο της ζωής του>>.
<<Όμως, θα είμαι πάντοτε λυπημένο γιατί δεν θα σε ξαναδώ>>.
<<Ο άγγελος σου θα σου μιλάει πάντα για μένα και θα σου μάθει τον δρόμο για να γυρίσεις πίσω σε μένα, αν και θα είμαι πάντα δίπλα σου>>.
Σ αυτό το σημείο έγινε μεγάλη γαλήνη στον Ουρανό, ενώ ήδη ακούγονταν φωνές από την γη.Και το παιδί βιαστικά ρώτησε απαλά..
<<Θεέ μου, αν είναι να φύγω τώρα,σε παρακαλώ πες μου το όνομα του αγγέλου μου>>.
<<Το όνομα του δεν έχει σημασία.Απλά θα τον φωνάζεις 
ΜΑΜΑ...!!!
Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες που γιορτάζουν..!!

Αφιερωμένο στις μανούλες που μας λείπουν..

Μαμά μου δεν θα είσαι μόνη σου πια..
Αδελφέ μου ο άγγελος σου θα σε περιμένει εκεί ψηλά..

Καλό σου ταξίδι..!!

   

ΚΑΛΌ ΜΆΙΟ..!! ΑΣ ΑΠΟΛΑΎΣΟΥΜΕ ΟΜΟΡΦΙΆ!!!!!! ΧΩΡΊΣ ΛΟΓΊΑ!!!

Το ίδιο ανθισμένο

Μία καθυστερημένη πασχαλίτσα...

Νομίζω αγαπημένο μου παρεάκι ότι θα ήταν ιεροσυλία να "μιλήσω" και να πω  οτιδήποτε μπροστά σε τόση ομορφιά ακουστική και οπτική..τα λόγια θα ήταν πολύ φτωχά..!!
Το βίντεο τα είπε όλα..!!!!
Να έχετε όλοι έναν όμορφο και γεμάτο ελπίδες μήνα..
ΚΑΛΟ ΜΆΙΟ..!!!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε..!!!

ΝΤΕΚΟΥΠΑΡΟΝΤΑΣ...!!! update...

Πάσχα ήταν και πέρασε.. έγινε κι όλας ανάμνηση.. Όμως αυτό το Πάσχα συγκεκριμένα,δεν νομίζω ότι θα σβήσει ποτέ από την μνήμη μας με όλες όσες δυσκολίες το συνόδευσαν..

Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε γι αυτές.

Τις ξέρουμε όλοι πολύ καλά.. 

Θα τις αφήσουμε πίσω μας, χωρίς να τις ξεχάσουμε, κοιτάζοντας  μπροστά.. γιατί αυτό (πρέπει) να κάνουμε.

Δεν γυρίζουμε πίσω..

Και αφού είμαστε ακόμα στην φάση των ελεύθερων πολιορκημένων , βάζουμε το μυαλουδάκι μας να κάνουμε τις ώρες μας δημιουργικές έτσι για να περάσει η ώρα βρε αδερφέ...

Εδώ και χρόνια ήταν ένα λευκό τραπεζάκι στην αυλή μας..

Που πότε πότε φιλοξενούσε  και κανένα λουλουδάκι..

Τώρα τελευταία  όμως το έβλεπα με λοξό μάτι..

Θες η καραντίνα; θες που μπορεί να το έκανα και χωρίς αυτήν; μια φορά ήρθεν η ώρα του που λένε.

Βέβαια το τόλμημα..ήταν πολύ θρασύ..όπως λέμε που πας ξυπόλυτη στα αγκάθια..ένα τέτοιο πράγμα..

Εντάξει κάθε αρχή και δύσκολη, όμως η προσπάθεια για μένα μετράει.

Μην περιμένετε εδώ την τελειότητα; σας το λέω..

Αααα ακόμα δεν σας είπα τι θα κάνω ε;..χα..χα ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι το ίδιο τι να σου κάνει μάνα μου; 

Λοιπόν αυτό το λευκό τραπεζάκι..αποφάσισα να το κάνω  ντεκουπαριστό να ταιριάζει   με τον κήπο αφού  βρίσκεται εκεί και  πίνουμε τον καφέ μας.. 

Το πρώτο πράγμα ήταν να βρω χαρτοπετσέτες που από αυτές είχα ένα ολόκληρο κουτί που μου είχε στείλει κάποτε η φίλη μας η ποδηλάτισσα..

Διάλεξα κάποιες που να ταιριάζουν  με την χρήση του τραπεζακίου και τον χώρο που  βρίσκεται..

Εννοείτε ότι την δύσκολη δουλειά το αστάρι την έκανε ο Γιώργος μου..

Εδώ η αναζήτηση της χαρτοπετσέτας..

Βήμα-βήμα η προσπάθεια..

Σαν λευκό το φόντο μου άρεσε..

Αλλά όταν δεν έχεις και τα κατάλληλα υλικά και εν μέσω  καραντίνας που να τα βρεις...χρησιμοποιείς ότι έχεις...

Όμως ήθελα λέει να του κάνω ένα πολύ ελαφρύ βεραμάν. 

 Οι φωτογραφίες το ωραιοποιούν..

Αν θέλετε να μιλήσω ειλικρινά, το αποτέλεσμα δεν με ικανοποίησε και τόσο..όμως ακόμα και τις αποτυχίες μας  ας μην διστάζουμε να τις μοιραζόμαστε..η επόμενη φορά θα είναι καλύτερη..

Εδώ  έτοιμο να επιτελέσει την αποστολή για την οποία φτιάχτηκε..όμορφο ή έτσι κι έτσι..είναι το τραπεζάκι μας..χι..χι..

Από το μέρος της αυλής μας, μπροστά από το παράθυρο ..

Και εδώ, μόλις που διακρίνεται στο κάτω μέρος της φωτογραφίας μέσα από το παράθυρο.!! 

Μετά

από την  παρότρυνση  της Άννας της Flo να αλλάξω το χρώμα στα ποδαράκια  του τραπεζακιού ...που το έκανα...εεεεε ναι τώρα μου άρεσε και μένα καλύτερα..χα.χα.ήταν αυτό που μου  κλωτσούσε στην εικόνα του και δεν ήξερα τι ήταν.

Αννιώ μου ευχαριστώ πολύ

μια αγκαλίτσα..!!! 

Να είστε όλοι καλά να περνάτε ακομα καλύτερα παρεακι μου κάνοντας αυτό που αγαπάτε ότι και να είναι αυτό..

Να έχετε μια όμορφη εβδομάδα..

Αααα και μην ξεχνάτε το χαμόγελο..είναι το οξυγόνο μας..και τώρα ακόμα περισσότερο το χρειαζόμαστε..!!

 Αυτό το τριανταφυλλάκι  μας αφιερωμένο σε όλους σας!!

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που περνάτε και τα λέμε..!!!