ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ..ΓΙΑ ΦΤΕΡΑ..

Οταν ξεκινά η μέρα σου με ένα καφεδάκι που σου χαμογελάει...ναι δεν σας λέω ψέματα ..πως να μην είναι όμορφη!!!
Με το που έβαλα τον καφέ στο φλιτζάνι μου,
με έκπληξη μου είδα να μου χαμογελά ο καφές..χι..χι..και όπως καταλάβατε φωτογραφήθηκε όπως του έπρεπε με δόξα και τιμή..

Και αφού ήπιαμε το χαμογελαστό καφεδάκι μας παρεάκι μου αποφάσισα να μιλήσουμε σήμερα..για φτερά.. κλουβιά...και ελευθερία..!!
Την αφορμή αυτή μου την έδωσαν  δύο καναρινάκια  που θέλησα να τα αφήσω ελεύθερα ..

 Ανοιξα λοιπόν το κλουβί τους και τα άφησα να πετάξουν..
Παρακολούθησα για λίγο το πέταγμα τους 
Το έκαναν  μέχρι τα δέντρα της αυλής μου.

Μπήκα μέσα στο σπίτι και μετά από ώρες ..βγήκα να δω που ήταν τα καναράκια... το ένα ήταν στη σίτα της πόρτας μας..

 το άλλο ήταν εκεί στην αυλή μου...σαν να μην ήθελαν να φύγουν..

Ακόμα και ο Κανέλος που παραμόνευε πιο πέρα δεν τα φόβιζε !!!

Τι να κάνω; κατάλαβα ότι σίγουρα θα έπεφταν λεία  στα νύχια του.. και πως μετά  θα είχα τύψεις για ότι έκανα..!! και έτσι ξαναγύρισαν στο γνώριμο τους περιβάλλον..!!

Και εκεί..ακριβώς έκανα την σκέψη..ότι δεν είναι η ελευθερία  πάντα το ζητούμενο.. όταν 
δεν ξέρεις και δεν έχεις τα στάνταρ πως να την απολαύσεις ... έχεις βολευτεί...στο   κλουβί σου...σε ότι σου δίνει ασφάλεια ..φαγητό ,στέγη, φροντίδα..
(ισχύει και για τους ανθρώπους το ίδιο νομίζω) τότε η ελευθερία γίνεται ανασφάλεια.. πρέπει να είσαι πολύ δυνατός..να ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις στην όποια ελευθερία σου!!
Μπορεί να είναι ελευθερία να στέκεσαι ολομόναχος κάτω από ένα συννεφιασμένο ουρανό..

Η μπορεί να είναι ελευθερία απολαμβάνεις ψιχουλάκια στο δρόμο μαζί με τους φίλους σου..

η να αγναντεύεις πάνω από ένα συρματόσχοινο τον κόσμο..

Μπορεί να ευχαριστιέσαι την  ελευθερία να είσαι ντεκουπάζ στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού μου...

η μια ολοκαίνουργια ονειροπαγίδα με  λευκά φτερά...

Οποια και να είναι η δική σου ελευθερία..απόλαυσε τη παρεάκι μου με φτερά ή όχι..μόνο μην ξεχάσεις να χαμογελάς ...έστω και με ένα καφεδάκι..!!!

Να έχετε καλό μήνα και μια όμορφη εβδομάδα..!!!!!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε..!!!

  

ΣΥΛΛΕΚΤΗΣ...ΟΝΕΙΡΩΝ..!!!

Μπρος στ ακρογιάλι του ουρανού δεμένο μ άστρα τ όνειρο.
Το έλυσα και πλημμύρισε την θάλασσα.
Κι ακούμπησε στους βράχους.
Το πήραν οι γλάροι στα λευκά φτερά τους και το ταξίδεψαν επάνω σε γαλάζια νερένια μονοπάτια.
Έγινε άλμπουρο σε τρικάταρτο καράβι κι αρμένισε σε πέλαγα, καλώντας με να πάω μαζί του.
Ήτανε μονάχα ένα όνειρο που με ταξίδεψε....

 Τι άλλο από σκέψεις ονείρου θα μπορούσε να με εμπνεύσει ... όταν με παρακάλεσε η εγγονή μου η Έρρικα ετών 28 παρακαλώ... πως ήθελε να της κάνω μια ονειροπαγίδα...να την βάλει στο σπίτι της..
Ονειροπαγίδα; της λέω.. δεν έχω ξανακάνει καρδιά μου ...αλλά τι ωραία ιδέα έχεις .. θα είναι η πρώτη μου..  
Εεεεε και σαν γιαγιά που δεν χαλάει χατίρια γενικώς,καταλάβατε παρεάκι μου ε; 
Για να πω την αλήθεια μου με γοήτευαν αυτές οι στρογγυλές αέρινες..κατασκευές που λέγονται ονειροπαγίδες...
Η πρώτη μου κίνηση ήταν να μάθω περισσότερα πράγματα για αυτές.
ΕΔΩ....
" Ονειροπαγίδες κατασκεύασαν αρχικά οι Ινδιάνοι Τσιπέουα (η αλλιώς Οτζίμπουε).
Το αντικείμενο στην γλώσσα τους ονομάζεται asabikeshiinh..(μην ζητάτε μετάφραση χα..χα)..
Τις κατασκεύαζαν πλέκοντας σε δίχτυ κλωστές,από νεύρα μέσα σε στεφάνια από ξύλο ιτιάς, με μια πλέξη που θύμιζε ιστό αράχνης.
Συνήθως τις διακοσμούσαν με χάντρες και φτερά.
Μετά τις κρεμούσαν πάνω από τα κρεβάτια των παιδιών για να τα προστατέψουν από τα κακά όνειρα.
Με τον καιρό καθώς το παιδί μεγάλωνε,η ονειροπαγίδα φθειρόταν και καταστρεφόταν.
Υποτίθεται ότι μόνο τα καλά όνειρα μπορούσαν να περάσουν από την κεντρική τρύπα της ονειροπαγίδας, ενώ τα κακά σκάλωναν και έμεναν παγιδευμένα.
Στην συνέχεια, τα παγιδευμένα κακά όνειρα θα διαλύονταν  με το πρώτο φως της αυγής."

Η πρώτη μου  κίνηση ήταν να μπω στο YouTube για να δω πως κατασκευάζονται οι ονειροπαγίδες.
Είδα όμως ότι μπορείς να τις κάνεις και με πλεχτά στρογγυλά πετσετάκια..έχουν εξελιχθεί σε πιο μοντέρνες εκδόσεις..χα..χα..
Οπότε... τελαράκι από το κέντημα είχαμε..

 Στρογγυλό πετσετάκι πλεχτό είχαμε.. 

Κορδελίτσες δαντελίτσες είχαμε...

Χαντρούλες είχαμε..

Οπότε ξεκίνησα την διαδικασία..τυλίγοντας το τελαράκι γύρω γύρω με άσπρο μαλάκι που είχαμε και τέτοιο...χα.χα..

Στερέωσα με άσπρη χοντρή  κλωστή γύρω γύρω  το πλεχτό πετσετακι ...

και μετά κρέμασα ότι κορδελίτσες και χαντρούλες είχα.. τα φτεράκια αγοράστηκαν μόνο..!!
Παρουσίαση σε λευκό φόντο

Και εδώ ...σε φόντο γενικό..χι.χι..

Ετσι εύκολα και σύντομα κατά τα άλλα.. και με ατέλειες...φτιάξαμε την δική μας πρώτη ονειροπαγίδα.. η οποία μου έβαλε και ιδέες μπορώ να πω..χα..χα..
Αυτά ήταν τα νέα μου αυτή την εβδομάδα παρεάκι μου που εύχομαι να είναι για εσάς η καλύτερη...να μην ξεχνάτε όταν χαρίζετε χαμόγελα..

ο κόσμος γίνετε πιο όμορφος.!!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε !!

25 ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ.....ΠΛΕΞΕΙΣ..!!!!!!!

Ενα ακόμα δρώμενο έλαβε τέλος και ήταν αυτό της Μαρίας  στο  κείμενο της ...25 λέξεις # 12

                                

Μια φωτογραφία ήταν το έναυσμα για να γράψουμε όσοι θέλαμε   ολιγόλεκτα..των 25  λέξεων,γύρω από το θέμα της φωτογραφίας.
Εεεεε και ως είθισται ..να μην δω δρώμενο στην γειτονιά....
φάντης μπαστούνι να μαι..


                          Ραγισματιές!!
               Στο δρόμο, στη ψυχή, στο κορμί.
         Γκρίζες κι ασπρόμαυρες πορείες στο σοκάκι.
 Σαρακοφαγωμένα όνειρα, βλέμματα πίσω από τις γρίλιες
                       αδυσώπητος χρόνος.
                              Φθορά.

   

 Ευχαριστώ πολύ όσους πέρασαν και αφιέρωσαν τον χρόνο τους διαβάζοντας το...  
Για άλλη μια φορά μια φωτογραφία μας πήγε σε μονοπάτια που ο καθένας μας  εμπνεύστηκε..και γράφτηκαν υπέροχα ολογόλεκτα..που την πρωτιά την πήρε η Σταυρούλα  που στο λογισμών αραξοβόλι της θα διαβάσετε τις σκέψεις της.

Και μια που βρεθήκατε μέχρι εδώ δείτε έστω και καθυστερημένα μια μικρή   πλεκτή μου προσφορά για το παζάρι  που έγινε στην Αθήνα  για  το  Αντωνοπούλειοίδρυμα της Πάτρας.

Σας εύχομαι  να περάσετε μια όμορφη εβδομάδα ..να προσέχετε τον εαυτό σας..και να μην ξεχνάτε να χαμογελάτε..

είναι μεταδοτικό που έλεγε κάποτε γνωστός παρουσιαστής...
Σας ευχαριστώ πολύ παρεάκι μου που περνάτε και τα λέμε..

" ΝΟΡΑ"

ΝΟΡΑ"

Με πολύ κόπο σηκώθηκε από το κρεβάτι ο Νικόλας.

Δυο μέρες τώρα δεν είχε μπορέσει να συνειδητοποιήσει  το φευγιό της.

Το κεφάλι του το ένιωθε βαρύ και μια μέγκενη του προκαλούσε ένα φοβερό πονοκέφαλο.

Σέρνοντας τα βήματά του πήγε μέχρι την κουζίνα.

Ένας  σκέτος καφές  ίσως να τον βοηθούσε  να συνέλθει από το τρομερό προχθεσινό μεθύσι του,που το μαρτυρούσαν τα άδεια μπουκάλια σκορπισμένα στο πάτωμα.

Και αυτή η εκνευριστική βροχή δεν έλεγε να σταματήσει.

Θαρρείς πως το έκανε επίτηδες να πέφτει ασταμάτητα δυο μερόνυχτα τώρα.

Άνοιξε τον υπολογιστή και με αγωνία έψαξε τα μηνύματά του.

Κανένα μήνυμά της. Τίποτα.

Το περίμενε άλλωστε μετά τον προχθεσινό φευγιό της.

Πως τα σκάτωσα έτσι γαμώτο μου,ψιθύρισε κατεβάζοντας μια γουλιά από τον πικρό καφέ του..

Την αγαπούσε την Νόρα.

Η γνωριμία τους ήταν από εκείνες που θα μπορούσε να την πεις και κεραυνοβόλο έρωτα.

Η χημεία μεταξύ τους ήταν σχεδόν τέλεια.

Η Νόρα του είχε χαρίσει την αγάπη της, έτσι όπως δεν την είχε γνωρίσει τόσα χρόνια πριν.

Οι γυναίκες ποτέ δεν έλειψαν από την ζωή του αλλά  οι σχέσεις μαζί τους σταματούσαν στην επιφάνεια.

Με την Νόρα όλα ήταν πολύ διαφορετικά. 

Τον είχε μαγέψει η απλότητα και η ειλικρίνειά της. Ήταν αυτό που είχε εκτιμήσει στον χαρακτήρα της.

Κάθε μέρα που περνούσε κοντά της διάβαζε μέσα στα μάτια της όλα αυτά που ήθελε να έχει στην ζωή του, γι αυτό και μεγάλωνε η αγάπη του για εκείνη.

Το ήξερε ότι είχε φερθεί ανόητα από την στιγμή που τον είχε πλευρίσει η  Ντίνα, ένας παλιός του έρωτας στο πάρτι που είχε πάει χωρίς την Νόρα .

Θυμόταν αμυδρά μέσα στο μεθύσι του πως είχε παρασυρθεί από την γοητεία της.

Έβαζε στοίχημα ότι αυτή η Ντίνα ήταν η πηγή της φωτογραφίας που είχε σταλεί στο μέηλ της Νόρας  που τους έδειχνε σε προκλητική στάση μαζί της και που έμελλε να είναι η αιτία του χωρισμού τους.

Είχε θυμώσει πολύ με τον εαυτό του.  

Εκείνη είχε χάσει την εμπιστοσύνη της απέναντί του και δεν ήξερε πως θα έβρισκε τον τρόπο να το διορθώσει αυτό.

Άνοιξε την τηλεόραση και ξάπλωσε στο κρεβάτι. 

Η φωνή της Πρωτοψάλτη γέμισε το δωμάτιο..η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα..

Έχωσε το πρόσωπό του στο μαξιλάρι της και μύρισε βαθιά το άρωμα της που είχε μείνει επάνω στο σεντόνι δυο μέρες πριν.

Δεν μπορούσε χωρίς εκείνη και θα έκανε τα πάντα να σώσει την αγάπη αυτή! 

Αυτή ήταν  η δική μου συμμετοχή  στο #18ο # παιχνίδι των λέξεων ..

που διοργανώνει με επιτυχία η Μαρία κάθε φορά και που έχει γίνει θεσμός πια στην γειτονιά μας..

Σε ευχαριστούμε πολύ Μαρία μας  με το χάρτινο καραβάκι σου..για την φιλοξενία σου !!!
Ευχαριστώ πάρα πολύ και όσους πέρασαν  το χρόνο τους διαβάζοντας  την συμμετοχή μου.
Είμαι πολύ χαρούμενη  κάθε φορά που μπορώ και συμμετέχω στα  δρώμενα της γειτονιάς μας..
Αυτήν φορά θέλησα να περάσω πρώτα από εσάς να απολαύσω τις δικές σας υπέροχες συμμετοχές..!!  
Την πρωτιά την πήρε επάξια η Μαριάνα με τον ονειρόκοσμο της και την  "μαμά"  της...δείτε Εδώ την όμορφη συμμετοχή της..
Να είστε καλά ..και να έχετε μια όμορφη εβδομάδα παρεάκι μου και μην ξεχνάτε...

Σας ευχαριστώ που περνάτε και τα λέμε.. !!!!

ΒΙΟΙ..ΑΓΡΙΩΝ...και αδέσποτων αγίων...!!!

Από την στιγμή που διάβασα αυτόν  τον τίτλο..στο ολοκαίνουργιο βιβλίο της αγαπημένης μας Μαρίας Κανελλάκη  είχα την περιέργεια να το διαβάσω..
Με ιντρίγκαρε και μόνο ο τίτλος του... και ήταν στις προτεραιότητες μου μόλις αυτό ήταν εφικτό να το παραγγείλω...
Ομως υπάρχουν κάποιοι φίλοι που νομίζεις ότι βρίσκονται μες στο μυαλό σου και διαβάζουν τις σκέψεις σου.. τις προλαβαίνουν και τις κάνουν πραγματικότητα.
Το ευχαριστώ είναι πολύ λίγη λέξη αγαπημένη μας φίλη  Νικόλ...τι θα κάνω με σένα μου λες; την αγάπη μου πάντα..!!

Ετσι το βιβλίο αυτό..έφτασε στα χέρια μου...με την αφιέρωση της συγγραφέως..!!!

Με το που το έπιασα άρχισα να το διαβάζω...
Δεν νομίζω να υπάρχει αναγνώστης που θα το αφήσει από τα χέρια του από την στιγμή που θα αρχίζει να το διαβάζει ...
Οι λέξεις υπέροχο..ανθρώπινο..σημερινό με τις αλήθειες του..είναι λίγες.. για να το παρουσιάσεις...αφού  ακόμα  μπορείς να διαβάζεις και πίσω από αυτές..!!
H κυρά-Γιαννούλα ..η Ελισσώ-Μπέτυ..ο Γιάννης ..ο Νέστορας.. θα γίνουν οι δικοί σας άνθρωποι.!!!

Στο οπισθόφυλλο γράφει...
Ενα  κοινό τάμα στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο,θα γίνει η αφορμή για να γνωριστούν. Η ιστορία τους εξελίσσεται χρονολογικά, με βάση το ορθόδοξο συναξάρι και τους των επισήμων, αλλά και των αχαρτογράφητων,αγίων.Η Μπέτυ κι ο Νέστορας θα ζήσουν συμπυκνωμένα σε μια χρονιά, όλα όσα είχαν αφήσει παρακαταθήκη στο παρελθόν για τους εαυτούς τους ,τους στεναγμούς του έρωτα και τα αδιέξοδα της αγάπης. Ξεκινούν με λαχτάρα το στήσιμο της κοινής τους ζωής,για να διαπιστώσουν σύντομα όμως,πως είναι αλυσοδεμένοι στις υποχρεώσεις και στις φροντίδες των οικείων τους. Μια σειρά από πιεστικά  διλήμματα κλονίζουν τις ισορροπίες στη σχέση του, μέχρι τη μέρα που ένας δεκαπεντάχρονος μαθητής, μια μονογονεϊκή οικογένεια κι ο διευθυντής του τοπικού γυμνασίου,θα φέρουν απρόβλεπτους αιωνούς..τώρα θα κληθούν να δοκιμάσουν τις αντοχές τους και να αναλάβουν νέους ρόλους στη ζωή τους. Παλιές αμαρτίες και άγνωστες δυνάμεις που κρύβονται στον καθένα,θα βγούν στην επιφάνεια και θα καθορίσουν το μέλλον τους.
Με φόντο μια λινή πετσέτα που τυλίγει ευλαβικά το πρόσφορο και το ιερό δίπτυχο χαρτάκια με ψυχές και ονόματα προσφιλών,συγχώρια και ικεσίες  για υγεία και ψυχική δύναμη και μυρωδιες απο μοσχολίβανο, αγιοκέρι  και λεβάντες.Λίγα ψίχουλα απ το αντίδωρο μιας κυριακάτικης λειτουργείας,ξεχασμένα στην τσέπη ενός παλτού.Στο "Αξιον Εστί" μιας ιεροτελεστίας, θα αναμετρηθούν το σκοτάδι με τη ζωή κι ο πέτρινος φόβος με τις αφράτες ζύμες που υγραίνονται απο τα μητρικά δάκρυα.
" Ας ήτανε όλες οι έγνοιες μας απο ζυμάρι παιδί μου ,να τις έβανα πάνω στην πλασταριά  μου και με το ξυλόβεργο να τις καλόστρωνα,ίσαμε να γίνουν ένα δαντελένιο φύλλο...
Ωραία δε θα΄ ταν;" 

Είναι ένα βιβλίο που θα πρέπει να έχουμε όλοι μας να το διαβάζουμε ..όποτε μας παίρνει από κάτω..πως ο κόσμος  έχει χάσει την ανθρωπιά του.
Ενα βιβλίο που μας λέει ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα.. πως υπάρχουν ακόμα εκείνοι που θα μας δίνουν παραδείγματα για το αντίθετο..!!!!
Να έχετε ένα όμορφο μήνα...να είστε όλοι καλά να έχετε μια όμορφη εβδομάδα ...χαρίστε το χαμόγελο σας...δεν κοστίζει τίποτα..παρεάκι μου !!! 
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε..!!!

ΤΟ...ΓΛΥΚΟ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ

Αυτή η συνταγή παρεούλα μου 
θα μπορούσε να χάνεται στα βάθη των αιώνων ..
Ευφραίνει και μόνο από τα υλικά της τις καρδιές !!
Μου την έστειλε αγαπημένη φίλη ..και θέλησα να την μοιραστώ μαζί σας..

  Υλικά..
1  κιλό απλή καρδιά 
2 κιλά ήσυχη συνείδηση
5  χαρούμενα πρόσωπα
1 κιλό αληθινή αγάπη
3  φλυτζάνια γέλιο
2 κουταλάκια εξοχή

Εκτέλεση..
Ρίχνετε στην κατσαρόλα την ήσυχη συνείδηση και την απλή καρδιά.
Τα δουλεύετε πολύ καλά ώσπου να ασπρίσουν, να φουσκώσουν και να γεμίσει ολόκληρη η κατσαρόλα.
Προσθέτετε την αγάπη και το γλυκό σας παίρνει ένα ρόδινο χρώμα.
Στην συνέχεια ρίχνετε τα χαρούμενα πρόσωπα και γέλιο.
ΠΡΟΣΟΧΗ!! έστω και ένα κατσούφιασμα,
μπορεί να χαλάσει το γλυκό. 
Τα δύο κουταλάκια εξοχή,προσφέρουν άρωμα.
Στρώνετε με την κουτάλα της καλής θελήσεως και το ψήνετε στον φούρνο της ΥΠΟΜΟΝΗΣ.
Σερβίρεται,ραντισμένο  με την εμπιστοσύνη στον ΘΕΟ.
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ..!!!!!!

Ας  ξεκινήσει η εβδομάδα μας αγαπημένο μου παρεάκι με χαμόγελο και ότι καλύτερο για τον καθένα σας..
Να προσέχετε τον εαυτό σας..παλέψτε γι αυτό που θέλετε..και κάπου στην πορεία θα ανταμειφθείτε για την προσπάθεια σας.!!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε..!!

Η .....ΟΔΥΣΙΑ..ΕΝΟΣ ΜΟΝΤΕΛΟΥ.!!!

Επιτέλους πάλι εδώ κοντά σας μετά από ένα μήνα σχεδόν ακούσιας αποχής αγαπημένο μου παρεάκι...μου λείψατεεεεε!!!
Είμαι πολύ χαρούμενη..που το πρόβλημα μου επιτέλους λύθηκε.!!!!
Με το λίγο κλεμμένο σήμα που είχα προσπάθησα να σας περιγράψω την ακούσια απουσία μου στην προηγούμενη ανάρτηση  μου από την γειτονιά γενικώς..
Πολύ ετεροχρονισμένα και επειδή η ταλαιπωρία μου άρχισε από το 17ο το  προηγούμενο παιχνίδι των λέξεων εδώ και ενάμιση μήνα περίπου ..

Θα μου πείτε τώρα τρέχει το επόμενο παιχνίδι..όμως..
Εμ δεν το  ξέρω; αλλά  θέλησα έστω και αργά (αφού δεν μπορούσα νωρίτερα)να μοιραστώ μαζί σας..την πραγματική Οδύσσεια αυτού του Μοντέλου για μένα...
Από την ώρα που γράφτηκε ..είχα πρόβλημα με τα μεηλ μου και δεν μπορούσα να το στείλω..
Ενημέρωσα τηνΜαρία  για τις προσπάθειες μου και το ότι δεν μπορούσα  της το στείλω..
Δεν ήταν και τίποτε σπουδαίο αλλά για μένα πάντα  μετράει η συμμετοχή ..
 Παρ όλα αυτά οι προσπάθειες μου συνεχίζονταν χωρίς επιτυχία..μέχρι που  η Μαρία είχε σκεφτεί να της το έλεγα από το  τηλέφωνο για να το βάλει στις συμμετοχές..
Μαρία μου σε ευχαριστώ πολύ για την βοήθεια σου και την προσπάθεια..να μου βρεις  φωτογραφία αφού εγώ δεν μπορούσα.. 
Και ω..του θαύματος στην τελευταία.. προσπάθεια μου το μέηλ μου δούλεψε ..ίσα να πάει η συμμετοχή μου..η οποία επάτωσε..!!!
Ας την ξαναθυμηθούμε αφού έμεινε τόσο καιρό ..αδημοσίευτη.. 

4."Το μοντέλο"

-Αποκατάσταση; Αμάν βρε μάνα πόσες φορές θα το πω να το καταλάβεις;
Δεν θέλω να αποκατασταθώ λέμε.
Το ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ; Έβαλε τις φωνές για άλλη μια φορά η Ντίνα στην μάνα της.
-Γιατί βρε αγάπη μου κακό σου λέω; Να παντρευτείς να κάνεις οικογένεια, να δω και εγώ εγγονάκια!
-Ααα έτσι πες μας κυρά Ασπασία, ότι για τον εαυτό σου φροντίζεις.
Εεε όχι, δεν θα σου κάνω το χατήρι.
Δε θα περάσω τη ζωή μου στο χωριό, μέσα στο σπίτι να κάνω την οικοκυρά με ένα σωρό κουτσούβελα γύρω μου, να φωνάζουν να μαλώνουν και να σκουπίζω δάκρυα και μύξες. 
Είδαμε και σένα που αποκαταστάθηκες τα χάλια σου!

Τι να της απαντήσει τώρα; Σ' αυτό είχε δίκιο η κόρη της. Ο προκομμένος που παντρεύτηκε, μετά τα πρώτα μέλια του γάμου και την γέννηση της κόρης τους, την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια στην αρχή και μετά λάκισε για τα καλά, με μια που γνώρισε στα στέκια που σύχναζε.
Μόνη και με πολλά βάσανα την ανάθρεψε την Κωνσταντίνα η Ασπασία, που ήταν ένα κουκλί μελαχρινό με καταπράσινα  μάτια.
Όλοι στο χωριό έλεγαν πως όταν μεγαλώσει η μικρή θα γινόταν μοντέλο.
Που να ξέρει η μάνα πως στο μυαλουδάκι της πες πες το πίστεψε και εκείνη, αφού μεγαλώνοντας η Κωνσταντίνα τόσο πιο όμορφη γινόταν. Όσο για την γλώσσα της; Ροδάνι πήγαινε. Και  για την εξυπνάδα της είχαν να κάνουν!

Ενώ η Ασπασία σκεφτόταν αυτά, η Ντίνα πρώην Κωνσταντίνα, συνέχιζε να τα ψέλνει στην μάνα της, ενώ τα πράσινα μάτια της είχαν πάρει το χρώμα του θυμού.
-Θα φύγω από το σπίτι αν αρχίσεις το ίδιο τροπάριο πάλι. 
Εγώ θέλω να γίνω διάσημη! Μοντέλο! Να μιλάει ο κόσμος για μένα!
Και για να τελειώνουμε με αυτό το θέμα σου λέω ότι ήδη έχω δηλώσει συμμετοχή σε μια εκπομπή στην τηλεόραση και με δέχτηκαν.
Μεθαύριο φεύγω.

Τι να πει η Ασπασία; Ένα παιδί είχε πως να του χαλάσει χατίρι; Είχε μετράδι η αγάπη; Δεν είχε.
Ένας κόμπος έκατσε στον λαιμό της ενώ τις ξέφυγε ένας αναστεναγμός!

-Κάνε κορίτσι μου ότι νομίζεις καλύτερο για σένα.
Να ξέρεις μόνο ότι θα είμαι εδώ για σένα αν με χρειαστείς.
-Τι να σε χρειαστώ βρε μάνα;
Θα με δεις μια μέρα που θα φτάσω ψηλά και θα τρίβεις τα μάτια σου.
"Δεν θέλω να φτάσεις πουθενά κόρη μου. Ευτυχισμένη θέλω να είσαι", ψιθύρισε η μάνα. 
-Να προσέχεις παιδί μου.
-Οφουου.. και εσύ με τις συμβουλές σου!

Η μικρή βαλίτσα που κρατούσε στα χέρια μετά από δυο μέρες η Ντίνα, είχε μέσα όλα της τα όνειρα.
Ήταν πολύ όμορφη, το ήξερε. Η πασαρέλα θα γινόταν η γέφυρα που θα τα πραγματοποιούσε.
Την πρώτη φορά που περπάτησε επάνω της και η δέσμη φωτός από τους  προβολείς έπεσε επάνω της, ένιωσε την καρδιά της να χτυπά τρελά.
Χαμογέλασε ευτυχισμένη στον άντρα που βρισκόταν πίσω από τους προβολείς στο σκοτάδι.
Της είχε τάξει να την κάνει αστέρι!!! 
Λίγο καιρό αργότερα άνοιγε την πόρτα του πατρικού της. Στάθηκε δισταχτικά στο κατώφλι μην τολμώντας να προχωρήσει.
Μια αγκαλιά άνοιξε και την έκλεισε μέσα της!

Μια συμμετοχή που πέρασε από την βάσανο της Οδύσειας μέχρι να δημοσιευτεί παρεάκι μου..
Χαίρομαι που είμαι ξανά μαζί σας.. θα προσπαθήσω να περάσω σιγά σιγά από όλους σας.. 
Να είστε καλά, να προσέχετε  τον εαυτό σας  να μην ξεχνάτε το χαμόγελο μας βοηθάει στα δύσκολα..που  θέλουν υπομονή για να περάσουν!!!!
Σας ευχαριστώ πολύ  που περνάτε και τα λέμε ..!!!!