-Αχ Περικλή μου έχω αγωνία, λες να της αρέσει το δώρο μας;-Είμαι σίγουρος Ασημίνα μου. Σκέψου, σήμερα γίνεται 13 χρονών! Πως πέρασαν τα χρόνια; ολόκληρη δεσποινίδα έγινε!
Η οικογένεια του Περικλή τα έβγαζε πέρα τσίμα τσίμα. Τα οικονομικά τους δεν τους επέτρεπαν έξτρα έξοδα.
Όμως εδώ και καιρό ο Περικλής και η Ασημίνα οι γονείς της Ειρήνης, έκαναν φοβερή οικονομία για να μπορέσουν να πάρουν στην μοναχοκόρη τους, το δώρο που ήξεραν ότι το ήθελε πάρα πολύ.
Την έβλεπαν πως έλαμπαν τα μάτια της κάθε φορά που έβλεπαν ποδήλατο.
Η Ειρήνη τους δεν θα τους το ζητούσε ποτέ και το ήξεραν.
Ήταν μεγαλωμένη με αρχές και αξίες και καταλάβαινε την οικονομική τους κατάσταση.
Σήμερα όμως ήταν μια ξεχωριστή μέρα και περίμεναν πως και πως να ξυπνήσει η Ειρήνη και να έρθει για πρωινό.
-Καλημέρα μπαμπά μαμά, ακούστηκε ερχόμενη μέσα στην κουζίνα, που την περίμενε επάνω στο τραπέζι ένα φλυτζάνι ζεστό γάλα και ένα μεγάλο κομμάτι σοκολατένιο κέικ.
Καθισμένοι οι γονείς της με το μισοπιωμένο καφεδάκι τους, έριχναν κλεφτές ματιές και χαμόγελα ο ένας στον άλλον.
-Κάτι έχετε εσείς και χαμογελάτε; νομίζετε ότι δεν σας βλέπω; τους είπε καθώς έβαζε μια μεγάλη μπουκιά στο στόμα της από το μοσχομυριστό σοκολατένιο κέικ.
-Να της το πούμε; ρώτησε η Ασημίνα τον Περικλή.
-Περίμενε αγάπη μου να φάει το πρωινό της πρώτα.
-Τι να μου πείτε; είμαι περίεργη καλέ μπαμπά;
-Ελα Ειρήνη μου της είπε παίρνοντάς τη από το χέρι και οδηγώντας τη προς την έξοδο του σπιτιού.
Άνοιξε την πόρτα και τα γαλάζια μάτια της Ειρήνης άνοιξαν διάπλατα από την έκπληξη αντικρίζοντας στην αυλή τους ένα κατακόκκινο ολοκαίνουργιο ποδήλατο, με ένα τεράστιο ροζ φιόγκο δεμένο στο τιμόνι του.
Με μια κραυγή χαράς έτρεξε κοντά του, ενώ ένα ερωτηματικό σχηματίστηκε στο πρόσωπό της.
-Μα...τι... πως...
-Ναι Ειρήνη μου της είπε ο πατέρας της είναι δικό σου. Είναι το δώρο μας για τα γενέθλια σου!
Δεν ήξερε ποιον να αγκαλιάσει πρώτα, τους γονείς της ή το ολοκαίνουργιο κόκκινο ποδήλατο της...
Αφού πέρασαν οι πρώτες χαρούμενες στιγμές και η Ειρήνη κατάλαβε πως δεν ήτα ψέματα αυτό που έβλεπε μπροστά της, αγκάλιασε τους γονείς της και τους έσκασε δυο από τα πιο γλυκά φιλια της.
-Έλα Ασημίνα μου ας την αφήσουμε μαζί του θα έχουν πολλά να πούνε.
Και δεν είχε άδικο ο πατέρας της.
Η Ειρήνη το κοίταζε, το χάιδευε, στο τιμόνι, στα πετάλια, στο όμορφο καλαθάκι του, δεν το πίστευε ότι αυτό το πανέμορφο κατακόκκινο ποδήλατο ήταν δικό της.
Ηταν το όνειρό της από μικρή και τώρα έγινε πραγματικότητα.
Μια ηλιαχτίδα που μόλις πρόβαλε μέσα από την φυλλωσιά της ακακίας τους της φάνηκε πως της χαμογέλασε, σαν να της έλεγε...
-Άντε τι περιμένεις; ανέβα και απόλαυσε την βόλτα σου.
Έπιασε το τιμόνι, πάτησε τα πετάλια, η καρδιά της άρχισε να χτυπάει, το κόκκινο ποδήλατο της και εκείνη ένιωσαν για πρώτη φορά τον αέρα να τους χαϊδεύει, καθώς άρχιζαν το ταξίδι τους μαζί.
-Εμείς οι δυο θα περάσουμε υπέροχα ε;
*************
Με αφορμή την φωτογραφία με το ποδήλατο επάνω που μου κληρώθηκε, από την Μαίρη με την γήινη ματιά που διοργανώνει με επιτυχία το δρώμενο της μίνι σκυτάλης
Και αυτό που διαβάσατε είναι η δική μου συμμετοχή στο παιχνίδι. Να είστε όλοι καλά να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να μην ξεχνάτε πως ένα χαμόγελο ομορφαίνει την μέρα μας...μοιραστείτε το!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!
