ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑΛΙΑΤΙΚΟ ΜΉΝΑ!!

            (Η εικόνα ανήκει στον δημιουργό της)

Διανύουμε ήδη την Μεγάλη εβδομάδα, φίλοι μου, συμμετέχοντας ο καθένας με τον δικό του τρόπο, στα Μεγάλα Πάθη και στην κατάνυξη που έχουν  αυτές οι Άγιες μέρες για την Χριστιανοσύνη, με το αποκορύφωμα της την Μεγάλη Παρασκευή, με την Σταύρωση και την αποκαθήλωσή του Ιησού από τον Σταυρό! Και παρόλο που η  Σταύρωση Του είναι ένα τραγικό γεγονός,  ο ερχομός της Ανάστασης Του, είναι ένα χαρμόσυνο και ελπιδοφόρο γεγονός! Δύο αλληλοσυγκρουόμενα ανθρώπινα  συναισθήματα που τα βιώνουμε αυτές τις μέρες, όπως ο καθένας το νιώθει! 

Εκείνος μας δίδαξε με τον τρόπο της ζωής του, την αγάπη προς τον πλησίον μας και το κυριότερο την συγχώρεση!  

Ο άνθρωπος, ακόμα και ο πιο άγριος πιστεύει σε δυνάμεις πάνω από αυτόν τον ίδιο, με τον δικό του τρόπο.

Εχω την εντύπωση και το πιστεύω, πως έχουμε την πιο όμορφη και ελεύθερη θρησκεία στον κόσμο!

Με την χαρούμενη αναμονή της Ανάστασης, θα ήθελα να σας δείξω την έκπληξη που με περίμενε πριν λίγες μέρες, όταν μας χτύπησε ο κούριερ την πόρτα και μας άφησε ένα δέμα σταλμένο από που νομίζετε; Από την Μαρία, που παλαιόθεν είχε  το μπλόκ morphoplasies!  

Μπορεί να έχει χαθεί από την γειτονιά, αλλά το ωραίο είναι πως από τότε που γνωριστήκαμε από κοντά, δεν έχουμε χάσει την επαφή μας όλα αυτά τα χρόνια, όπως και με πολλές φίλες που έχουν εγκαταλείψει τα Μπλόκ τους...Όταν γνωριστήκαμε την πρώτη φορά   στην Θεσσαλονίκη και αιτία που είχε γίνει  αυτό το ταξίδι, ήταν ακόμα μια φίλη Η ποδηλάτισσα,   που το είχε σχεδιάσει για να γνωριστούμε οι μπλόκερς από κοντά!!

Τι ωραίες εποχές ήταν εκείνες! Μετά μπήκε στην ζωή της τεχνολογίας το Φέης μπούκ και ήταν ένα πιο εύκολος τρόπος επικοινωνίας. Από επιλογή μου δεν χρειάστηκε να το κάνω, διότι για μένα, και το μπλόκ που έχω μόνο, το θεωρώ μεγάλο επίτευγμα! 🤣😊 

Από όλα τα όμορφα δώρα που έχω κρατήσει από εκείνη την όμορφη περίοδο την ζωής μου (και ευγνωμονώ το blogger  γι αυτό. Το δώρο της Μαρίας, ήταν  ένας γλάρος φτιαγμένος από χαρτόνι  και από τα χεράκια της της, πατήστε επάνω στον σύνδεσμο και θα δείτε αναλυτικώς την κατασκευή του βήμα βήμα!   Από τότε τον έχω κρεμασμένο στο σημείο που χωρίζει την κουζίνα μου από έναν διάδρομο. έχει παίξει και ο μικρούλης μας μα αυτόν πολλές φορές όταν ήταν πιο μικρούλης.

🤣 και  όταν  θυμόμαστε την Μαρία και ξεχνάμε το επίθετό της, την λέμε η Μαρία του γλάρου!🤣. 

Το πακέτο, που ήταν πολύ όμορφο απ΄εξω, αφού  το στόλιζε ένα ανθισμένο κλαδί με λουλούδια αμυγδαλιάς!

και μέσα είχε  ένα πανέμορφο, μαγιάτικο χειροποίητο στεφάνι, μια πολύ όμορφη καρτούλα με ευχές και διάφορα καλούδια για τον μικρό μας Γιαννάκη.

Ήρθε στην ώρα του...

αφού κρεμάστηκε σήμερα  Πρωτομαγιά, επάνω από την πόρτα μας! 

ενώ δίπλα του κάνει παρέα το όμορφο στεφάνι της Αχτίδας μας που βρίσκετε στο πλάι της πόρτας καλωσορίζοντας την καινούργια του παρέα...😊 Νομίζω ότι το σπίτι μας θα είναι το μοναδικό με δύο στεφάνια κρεμασμένα... μα δεν είναι χάρμα!

Μαρία μου σε ευχαριστούμε πάρα πολύ για πολύ όμορφα δωράκια σου! Να είσαι καλά φίλη μου, να έχετε ένα Καλό Πάσχα και μια όμορφη Ανάσταση παντού!

Όσο για μένα φέτος με πολύ κόπο έκανα κάτι λίγο, σαν προσφορά αγάπης για το  Το σπίτι των Αγγέλων! που κτίζεται στις Αρχάνες, λίγο πιο έξω από το Ηράκλειο. Για Όποιον θέλει να μάθει περισσότερα γι αυτό το έργο αγάπης μπορεί να πατήσει επάνω στον σύνδεσμο!

Ο Μάιος ο πιο λουλουδιαμένος μήνα του χρόνου, είναι εδώ και μας έχει γεμίσει με τα χρώματά του και τις μυρωδιές του και για  μια ακόμη μια φορά,  είναι στο φόρτε του...στόλισε τον συντριβανόκηπό μας, 

γι αυτό θα τον ευχαριστήσω με δυο μαντινάδες μου!

Να σουν του Μάη  ο ανθός

και γώ τ Απρίλη κλώνος

να σε κρατώ ολάνθιστο

μην σε μαράνει ο χρόνος.

Μοσχογαριφαλίτσα μου

Και κρίνε μυρωδάτε

με κουζουλένει η μυρωδιά,

 τριγύρω απού σκορπάτε.

Σας εύχομαι να περάσετε ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ πολύ όμορφα  όπου και να βρίσκεστε με τους αγαπημένους σας με υγεία πάνω από όλα, με πολλά πολλά χαμόγελα και ΚΑΛΉ ΑΝΑΣΤΑΣΗ  παντού μέσα στις καρδιές μας!

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε να τα λέμε!

   

  

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΈΣΑ...ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΜΟΥ !

 Το καλύτερο κατά την γνώμη μου, που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος για τον εαυτό του όσο είναι νέος και μπορεί,  είναι να ταξιδεύει. 

Θα μου πεις δεν είναι εύκολο με τις σημερινές συνθήκες και θα συμφωνήσω.

Όμως, αν αυτό το βάζουμε στόχο να κάνουμε έστω και ένα ταξίδι τον χρόνο, θα είναι μέσα στις αποσκευές της μνήμης μας, όταν θα μεγαλώσουμε και δεν θα μπορούμε λόγο ηλικίας και όχι μόνο, να το κάνουμε πια, προτρέπω τα παιδιά μου να το κάνουν τώρα που μπορούν.

Θα μου πείτε γιατί δεν μπορείτε να το κάνετε και εσείς; εδώ έρχονται από την άκρια του κόσμου μεγάλοι άνθρωποι ακόμα και με τα μπαστουνάκια τους. Και θα σας απαντήσω, πως  μεγαλώνοντας, μπορεί το μυαλό μας να θέλει, αλλά το σώμα δεν ακολουθεί...😉 

Οπότε όπως καταλάβατε, μέσα από τα ταξίδια των παιδιών μου θα ταξιδέψω  απολαμβάνοντας τα τοπία από τις φωτογραφίες τους από την βόρεια Ιταλία και την Βερόνα! 

Αν δεν έχετε τι να κάνετε ακολουθήστε με...😊

 Διαδρομή μέχρι τις Δολομιτικές Άλπεις, που διακρίνονται στο βάθος. 

 Ποτάμια που κυλούν νωχελικά...  

Χωριουδάκια πνιγμένα στο πράσινο.

Η αγροτική ζωή των κατοίκων, στις παρυφές των Άλπεων...

Δέντρα φυτεμένα θαρρείς επάνω σε πράσινη μοκέτα, να αγναντεύουν τις μυτερές κορφές των βουνών.  

Πηγαίνοντας  ψηλότερα, το χιόνι κάνει αισθητή την ύπαρξή του, με τα μικρά ξύλινα σπιτάκια να περιμένουν τους επισκέπτες τους!  

Κατεβαίνοντας στην Βερόνα...

Καταπληκτικά τοπία... 

Νομίζεις ότι ζεις σε άλλο αιώνα!

Η Ponte pietra η όμορφη πέτρινη γέφυρα πάνω από τον ποταμό  Αdige...

       
Το περίφημο μπαλκόνι...

Σας άφησα το καλύτερο για το τέλος, το πιάσιμο του στήθους της Ιουλιέτας για γούρι λένε! 😊

Μια μικρή βόλτα ήταν έτσι για να καλωσορίσουμε την εβδομάδα...

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να αγαπάτε και να προσέχετε τον εαυτό σας και τους γύρω σας και μην ξεχνάτε,  πως η πιο όμορφη καλημέρα λέγεται με ένα χαμόγελο παρέα!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!  

Η...ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ...ΔΡΌΜΟΥ ΈΧΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΉ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΊΑ!

πηγή

Δημιουργία ή βανδαλισμός; Τέχνη ή παρανομία; Ο Θανάσης Χουλιαράς μιλάει για τη street art, έχοντας μελετήσει επί χρόνια την ιστορία της, από τους τοίχους της Πομπηίας, του Μεξικού και της Νέας Υόρκης έως την Αθήνα του 2021.   Ο όρος graffiti χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά περί τα μέσα του 16ου αιώνα από τον ζωγράφο και ιστορικό Τζόρτζιο Βασάρι για να περιγράψει τα σκαλισμένα μοτίβα στις προσόψεις των σπιτιών, που ήταν ευρέως διαδεδομένα την περίοδο της Αναγέννησης. Οι ανασκαφές έχουν επιβεβαιώσει ότι στους τοίχους της Πομπηίας μπορούσε κανείς να διαβάσει ερωτικά μηνύματα, μαγικά ξόρκια και πολιτική σάτιρα. Βοσκοί στην αρχαιότητα σκάλιζαν τα αρχικά τους στα μάρμαρα, για να σηματοδοτήσουν το πέρασμά τους από έναν τόπο. Στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, ο ταξιδιωτικός συγγραφέας Τζόσεφ Κίζελακ έγινε ο πρώτος επώνυμος tagger, βάζοντας την υπογραφή του στους τοίχους της Βιέννης. Σταχυολογώντας αυτές τις πληροφορίες από το βιβλίο του Θανάση Χουλιαρά Τα μάτια της πόλης, μια συνολική θεώρηση της street art – Η περίπτωση της Αθήνας, φαίνεται ότι ανώνυμοι και επώνυμοι πολίτες που έζησαν στα βάθη των αιώνων μπορούν να θεωρηθούν «πρόδρομοι» του Μπάνκσι, του Κιθ Χάρινγκ, του Σέπαρντ Φέρι ή των «δικών μας» ΙΝΟ και WD (Wild Drawing), που έχουν κατακτήσει επάξια μια θέση στους τοίχους των σύγχρονων μεγαλουπόλεων και, κάποιοι, στην παγκόσμια αγορά τέχνης. Πρώιμη έκφραση της street art θεωρείται το Κίνημα των Τοιχογραφιών, που αναπτύχθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα στο Μεξικό και άφησε πολύτιμη παρακαταθήκη τεχνικών και πειραματισμών στους σύγχρονους καλλιτέχνες. Παρ’ όλα αυτά, η απαρχή αυτού που σήμερα προσδιορίζεται ως σύγχρονη street art τοποθετείται στην ανάδυση του style writing graffiti στη Νέα Υόρκη, στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στη διάρκεια των ’70s, ενώ προϋπήρχε η παράδοση της εγγραφής συνθημάτων στους τοίχους από συμμορίες που ήθελαν να οριοθετήσουν την περιοχή τους, αλλά και ψευδωνύμων πάνω στα φορτηγά τρένα τη δεκαετία του 1940. Το 1972, οι New York Times κάνουν αφιέρωμα στον ελληνικής καταγωγής Taki183 –σύνθεση του χαϊδευτικού του ονόματος, Δημήτριος, και της 183ης οδού, όπου έμενε στην περιοχή Ουάσιγκτον Χάιτς–, που υπήρξε ο πρώτος διάσημος writter στο Μεγάλο Μήλο. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, αυτή η μορφή τέχνης αναπτύχθηκε, διαφοροποιήθηκε, απέκτησε πολλές εκφράσεις και εκπροσώπους ,ορκισμένους φίλους και εχθρούς!

 

  Παρέμβαση στον δημόσιο χώρο  «Η street art είναι μια μορφή παρέμβασης πάνω στο αστικό σώμα, στον δημόσιο χώρο. Θα έλεγα λοιπόν ότι είναι μια μορφή τέχνης η οποία παλινδρομεί εξ ορισμού μεταξύ της δημιουργίας και του βανδαλισμού και δεν μπορεί να είναι αλλιώς», ξεκινά τη συζήτησή μας ο Θανάσης Χουλιαράς, τραγουδιστής και ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος Κολεκτίβα, κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου του προγράμματος Πολιτισμικών και Κινηματογραφικών Σπουδών του Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ. «Ο όρος μπορεί να συμπεριλάβει τα graffiti, stencil, sticker art, wheat pasting και street poster art, video projection, αλλά και την παραποίηση ενός έργου τέχνης ή των σημάτων ενός δρόμου», σημειώνει ο Θανάσης, ο οποίος εξοικειώθηκε με το αθηναϊκό κέντρο λόγω της δουλειάς των γονιών του, που ήταν ιδιοκτήτες ενός καταστήματος με ρούχα και τους οποίους ακολουθούσε από μικρό παιδί στις εξορμήσεις τους στους δρόμους γύρω από την Αθηνάς, όπου γινόταν το χονδρεμπόριο. Αναλαμβάνοντας ο ίδιος την οικογενειακή επιχείρηση πριν από κάποια χρόνια και επιστρέφοντας στα λημέρια των προμηθευτών, είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει την εξέλιξη του αστικού τοπίου στα χρόνια που πέρασαν.  Πρώιμη έκφραση της street art θεωρείται το Κίνημα των Τοιχογραφιών, που αναπτύχθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα στο Μεξικό και άφησε πολύτιμη παρακαταθήκη τεχνικών και πειραματισμών στους σύγχρονους καλλιτέχνες. Παρ’ όλα αυτά, η απαρχή αυτού που σήμερα προσδιορίζεται ως σύγχρονη street art τοποθετείται στην ανάδυση του style writing graffiti στη Νέα Υόρκη, στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στη διάρκεια των ’70s, ενώ προϋπήρχε η παράδοση της εγγραφής συνθημάτων στους τοίχους από συμμορίες που ήθελαν να οριοθετήσουν την περιοχή τους, αλλά και ψευδωνύμων πάνω στα φορτηγά τρένα τη δεκαετία του 1940. Το 1972, οι New York Times κάνουν αφιέρωμα στον ελληνικής καταγωγής Taki183 –σύνθεση του χαϊδευτικού του ονόματος, Δημήτριος, και της 183ης οδού, όπου έμενε στην περιοχή Ουάσιγκτον Χάιτς–, που υπήρξε ο πρώτος διάσημος writter στο Μεγάλο Μήλο. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, αυτή η μορφή τέχνης αναπτύχθηκε, διαφοροποιήθηκε, απέκτησε πολλές εκφάνσεις και εκπροσώπους, ορκισμένους φίλους και εχθρούς. Είμαστε στις παρυφές του κέντρου, στα πέριξ της Ιεράς Οδού, όπου δεσπόζει ένα από τα πιο πρόσφατα εμβληματικά έργα του ΙΝΟ με τίτλο Freedom for sale. «Το επέλεξα επειδή μου αρέσει πολύ και εκτιμώ ότι κατά κάποιον τρόπο κωδικοποιεί και συμπυκνώνει την πορεία, τον κύκλο που έκλεισε η street art παρουσία στην Αθήνα με το τέλος της κρίσης, δηλαδή ότι φεύγει ο πιο έντονα πολιτικοποιημένος χαρακτήρας που αναπτύχθηκε την προηγούμενη δεκαετία και τα έργα οδηγούνται, τόσο σε επίπεδο μορφής όσο και περιεχομένου, σε μια ενδοσκόπηση, στην εσωτερίκευση μιας απογοήτευσης για τις αλλαγές που ποτέ τελικά δεν ήρθαν, τους πόθους και τα αιτήματα που δεν δικαιώθηκαν. Η σχέση της Αθήνας με τη street art θεωρεί ότι «είναι μια σχέση αγάπης, μια σχέση που έχει περάσει το πρώτο στάδιο γνωριμίας και ενθουσιασμού και την περίοδο του πάθους, αλλά ακόμα διατηρεί έναν δυναμικό χαρακτήρα». Η street art εισήχθη στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ως graffiti στην Αθήνα, λέει, ετεροχρονισμένα από τις ΗΠΑ ή άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. «Δεν εισήχθη στο κενό, αλλά σε μια πόλη που οι τοίχοι της ήταν λερωμένοι, οι κάτοικοι ήταν ήδη εξοικειωμένοι με συνθήματα, με ψευδώνυμα οπαδικά, δηλαδή η εγγραφή στον τοίχο ήταν κάτι που το ξέραμε, δεν σόκαρε, γι’ αυτό μπόρεσε και εξαπλώθηκε γρήγορα. »Άρα νομίζω ότι η Αθήνα αποτελεί πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη της street art και, υπό προϋποθέσεις και ανά περιόδους, αποτελεί πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη ενδιαφέρουσας street art με επιτόπια χαρακτηριστικά, δηλαδή με στοιχεία ταυτότητας».

 Η ελληνική πρωτεύουσα αποτέλεσε πόλο έλξης και καλλιτεχνών που είχαν παρουσία στο διεθνές στερέωμα ή ήρθαν για σύντομες παρεμβάσεις στους τοίχους της πόλης, γεγονός που την περίοδο της κρίσης την έκανε ένα ζωντανό εργαστήρι, σημειώνει ο Θανάσης Χουλιαράς. «Σήμερα η σχέση παραμένει ζωντανή, η street art εξακολουθεί να αναπτύσσεται στην Αθήνα, αποτελεί διακριτό στοιχείο της πόλης και τουλάχιστον για την επόμενη δεκαετία θα μας απασχολεί σίγουρα ως ένα κομμάτι της πολιτισμικής ταυτότητας της πρωτεύουσας και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα», καταλήγει. Παρ’ όλα αυτά, η street art παραμένει παράνομη σε πολλές χώρες· στην Αθήνα είναι εδώ και μήνες σε εξέλιξη μια προσπάθεια εξάλειψης των tags και των graffiti από τους τοίχους της πόλης. «H street art πάντα θα ενοχλεί, γιατί είναι δύσκολο να ομογενοποιηθεί η αντίληψη για το τι θεωρούμε εικαστικά και αισθητικά ωραίο, χρήσιμο, προωθημένο, ριζοσπαστικό στο πλαίσιο του άστεως και της καθημερινής συνύπαρξης στην πόλη. Υπάρχει η τάση μια ολοκληρωμένη και λιγότερο αφηρημένη τοιχογραφία να είναι πιο εύκολα αποδεκτή, ενώ ένα λέρωμα στον τοίχο όπως τα tags ή τα graffiti να γίνονται πιο δύσκολα αποδεκτά». Το θέμα όμως, επισημαίνει ο Θανάσης Χουλιαράς, δεν είναι αν είναι αποδεκτή, αλλά πώς αυθύπαρκτα υπάρχει και τι δημιουργεί. «Η street art δεν θα γίνει ποτέ αποδεκτή. Aκριβώς επειδή το εκκρεμές παλινδρομεί μεταξύ δημιουργίας και βανδαλισμού, πάντα ένα κομμάτι θα θεωρεί ότι υπάρχει βανδαλισμός και δεν θα γίνει αποδεκτή». Παρότι μεταξύ των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων της street art που τη διαφοροποιούσαν από τη mainstream τέχνη ήταν πάντα η ύπαρξή της εκτός μουσείου και αγοράς τέχνης και η δημιουργία της σε συνθήκες παρανομίας, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια σαφής διαφοροποίηση. Υπάρχουν έργα που πωλούνται προς δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ και περιπτώσεις street art που δημιουργείται με ανάθεση, είναι όμως μια στρατηγική που φορείς και εταιρείες διστάζουν να εντάξουν στη στρατηγική τους, γιατί δεν είναι εύκολο το αποτέλεσμα να ελεγχθεί ολοκληρωτικά, ενώ και πολλοί καλλιτέχνες δεν επιθυμούν να μπουν σε αυτή τη συνθήκη. Επίσης, δεν δημιουργείται πια για τα μάτια των διερχομένων, αλλά θεάται σε μεγάλο ποσοστό μέσω διαδικτύου, ταξιδεύει από τους τοίχους της πόλης στην παγκόσμια ψηφιακή πόλη των bits. Η street art λοιπόν μπορεί να είναι μέσα ή έξω από τα όρια του νόμου, μουσειακή ή μη, εντός ή εκτός της αγοράς τέχνης, να υπάρχει, να παραποιείται ή να εξαφανίζεται. «Είναι άμεσα συνυφασμένη με την ίδια την πόλη», σημειώνει ο Θανάσης Χουλιαράς. «Όσο η πόλη φέρει τις αντιθέσεις, τις αντιφάσεις, τις συγκρούσεις, τους επαναπροσδιορισμούς, τις αλλαγές, τις ανατροπές, τα σημεία συνέχειας και ασυνέχειας, άλλο τόσο το κάνει και η street art, γιατί είναι γνήσιο τέκνο της».

INFO
Το βιβλίο του Θανάση Χουλιαρά Τα μάτια της πόλης – Μια συνολική θεώρηση της street art κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εντύποις.

Αυτά  είναι  ότι απαθανάτισε το κλικ του κινητού μου...

  

Η ανάρτηση αυτή χρωστάει το ανέβασμα της στην αγάπη μου στο να φωτογραφίζω τα τα γκράφιτι έστω και αυτά τα λίγα που έχουμε εδώ... Όμως η περιέργεια μου στο πως ξεκίνησε αυτή η τέχνη του δρόμου, με έκανε να το ψάξω , εξού και οι πληροφορίες μου  όλες από εδώ ΕΔΩ...

 Μια βόλτα  λίγο ποιο πέρα από την γειτονιά μου και το κλικ του κινητού μου αιχμαλώτισε ότι είδατε πιο πάνω.

Μέχρι την επόμενη φορα που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και να απολαμβάνετε την ομορφιά όπου την βλέπετε   και ας είναι λίγη.  Αυτή θα μας κάνει  να χαμογελάσουμε...το έχουμε τόση ανάγκη τις μέρες που ζούμε, δεν συμφωνείτε;

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!  

ΠΡΟΤ'ΑΣΕΙΣ...

Πριν να πάμε στις προτάσεις μου, ας ξεκινήσουμε την μέρα μας με μια πολύ όμορφη Ανατολή από την ταράτσα μας!

Το πάθος μου για τα βιβλία σας το έχω εξομολογηθεί πολλές φορές και θέλω να ευχαριστήσω μια ακόμα φορά, και από εδώ όσες φίλες μου χάρισαν βιβλία. Θα σας τα παρουσιάσω  και εσείς κρίνετε, ανάλογα ποια θα σας κινήσουν το ενδιαφέρον, αφού καλύπτουν νομίζω όλες τις επιλογές. Οι προτάσεις μου είναι, για όσους είναι λάτρεις της μυθοπλασίας και των συγκεκριμένων βιβλίων που έχω διαβάσει και ποια από αυτά ξεχώρισα και εγώ.

Και πάμε στο πρώτο βιβλίο που μου χάρισε μια φίλη χέρι με χέρι! και είναι της...

Μια αστυνομική μυθοπλασία που διαπραγματεύεται ...να διαβάσετε το οπισθόφυλλο καλύτερα πλίζζζ...😊

Η επόμενη μου πρόταση είναι το βιβλίο της... 

Χαρισμένο από το Κανελλάκι μου. Ενα βιβλίο  περιπέτειας και εξαιρετικό ενδιαφέρον για τα γεγονότα της εποχής εκείνης και την συμμετοχή της γυναίκας τότε! Για περισσότερες πληροφορίες διαβάσετε το οπισθόφυλλο.

Ενα ακόμη χαρισμένο από το αδέρφι μου είναι το βιβλίο... 

Ένα βιβλίο που με εντυπωσίασε με την  γραφή του για την αγάπη των ναυτικών για την αιώνια αγαπημένη τους! Στο οπισθόφυλλο περισσότερες λεπτομέρειες αν σας ενδιαφέρουν.

          

         
Και στην τελευταία μου πρόταση θα σταθώ σε μια πρώτη νέα παρουσίαση βιβλίου εδώ στο Ηράκλειο ενός πρώην συμμαθητή της κόρης μου. Μία πολύ έξυπνη ιδέα η υπόθεση του που διαδραματίζεται στην περιοχή του Ν.Ηρακλείου την εποχή του 1962...

Διαβάζοντας το οπισθόφυλλο, παίρνετε μια γεύση για τη υπόθεση του και πράγματι είναι 

γεμάτο Κρήτη! 

 

Μια που μιλάμε για διάβασμα, πηγαίνοντας σε ένα κατάστημα οπτικών να φτιάξω τα γυαλάκια μου, η κοπέλα μου έδωσε για να να τσεκάρω την όραση μου, να διαβάσω μια 

"Κλίμακα Μέτρησης Οπτικής Οξύτητας."

Με εντυπωσίασαν  αυτά που διάβασα...

+2.0

Πρόσεξε τις σκέψεις σου, γιατί γίνονται Λέξεις.

+1.75

Πρόσεχε τις λέξεις σου, γιατί γίνονται Πράξεις.

+1.5

Πρόσεχε τις πράξεις σου γιατί γίνονται Συνήθειες.

+1.25

Πρόσεχε τις συνήθειες σου, γιατί γίνονται Χαρακτήρας.

+1.0

Πρόσεχε τον χαρακτήρα σου,

0.50

Γιατί γίνεται Πεπρωμένο.

Intira Ganti. 

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε καλή εβδομάδα με λιγότερα όσο γίνεται προβλήματα, να αγαπήσετε το εαυτό σας και τους γύρω σας.

(Ένα ζεστό χαμόγελο είναι η διεθνής γλώσσα της καλοσύνης.

William Arthur Ward)

 

Θα σας αφήσω με ένα εξ ίσου όμορφο 

και παράξενο ηλιοβασίλεμα με έναν 

θαμπό ήλιο, από το παρκάκι της 

γειτονιάς μου!

 

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και 

τα λέμε! 

 

Η ΑΠΟΦΑΣΗ!!!

 Κεντρική Ιδέα Πλοκής

Το παλιό οικογενειακό σπίτι στο ορεινό χωριό, έχει την αγάπη σας αλλά περιμένει και τη φροντίδα σας. Η κατάστασή του είναι κακή και εσείς σχεδιάζετε να το ανακαινίσετε. Βρίσκεστε ήδη εκεί αλλά ένα αναπάντεχο πρόβλημα καθιστά άμεσα αναγκαία την επίλυσή του. Ο μοναδικός / μοναδική, από τη γειτονική κωμόπολη, που θα ανέβει στο σπιτικό προκαλεί πραγματικό σοκ με την άφιξή του / της. Ίσως να μη περιμένατε ποτέ να βρεθεί απέναντί σας. Η ξαφνική χιονοθύελλα έχει τα δικά της σχέδια και θα σάς αναγκάσει να μείνετε εκεί, στον ίδιο κλειστό χώρο μέχρι να απεγκλωβιστείτε. Η νύχτα και το παρελθόν έρχεται ξανά. Τι μπορεί άραγε να κουβαλάει αυτό το πρόσωπο; Είχατε ποτέ σχέση μαζί του; ή μήπως προκύπτει μια έμμεση σχέση μαζί του; Τι μπορεί να φέρει; Τι μπορεί να αλλάξει; Μπορείτε να το αφήσετε στην άκρη; 

  

Το πρώτο βήμα είχε γίνει και ήταν το βήμα της απόφασης! 

Το αυτοκίνητο περνούσε μέσα από καταπράσινα χωριά, άλλοτε απλωμένα στους κάμπους και άλλοτε σκαρφαλωμένα στους πρόποδες των βουνών, αλλά εκείνη δεν ήταν σε θέση να απολαύσει το τοπίο που περνούσε, καθώς το αυτοκίνητο κατάπινε τα χιλιόμετρα, φέρνοντας την όλο και πιο κοντά στην απόφαση της να επισκεφτεί μετά από τόσα χρόνια το πατρικό της σπίτι!   

Καιρό τώρα τριγυρνούσε στην σκέψη της Ελένης το εγκαταλλελημένο πατρικό της σπίτι  στο μικρό χωριό τους στα Γιάννενα.

Μα τι την είχε πιάσει; Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, δεν ήθελε να μιλάει γι αυτό σαν να  είχε πάρει ένα σφουγγάρι και είχε σβήσει την θύμιση του από την μνήμη της! Σαν να  ήθελε να ξεχάσει την ύπαρξή του! 

Τώρα μετά από τόσα χρόνια το ήξερε ότι έτρεφε φρούδες ελπίδες, ότι θα ξεχνούσε και θα έσβηνε με μια μονοκοντυλιά ότι είχε συμβεί τότε,  αφού όσο ζύγωνε στο χωριό, οι θύμισες φουσκώνανε σαν κύματα τσουνάμι  πλημμυρίζοντας την σκέψη της γυρίζοντας τη πολύ πίσω στα γεγονότα  που σημάδεψαν την ζωή της. 

Το χωριό τους, ένα από τα πιο όμορφα της περιοχής της Ηπείρου και των Ιωαννίνων, σκαρφαλωμένο στα ριζά της οροσειράς της Πίνδου, το χαρακτήριζε η πέτρα και το ξύλο!  Έσφυζε από ζωή πριν, αλήθεια πόσα χρόνια είχαν περάσει; Δεν θα ήταν τριάντα; Αφού εκείνη είχε πατήσει τα πενήντα πια...

 Η ζωή στο χωριό μπορεί να ήταν δύσκολη, αλλά δεν είχε ξεχάσει πως εκεί είχε περάσει τα καλύτερα χρόνια της σχολικής ηλικίας. Ένα νοσταλγικό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της και αυτό το ένιωσε σαν σημάδι για την απόφαση που είχε πάρει.

Τα συναισθήματα ανάκατα όμορφα, άσκημα, εναλλάσσονταν μέσα της.

Επρεπε να κάνει αυτό το ταξίδι πολλά πριν και να μην αφήσει να την κυνηγάνε οι τύψεις! 

Σαν ταινία που γυρίζει προς τα πίσω άρχισαν να ξετυλίγονται οι εικόνες στα μάτια της.

Χαρούμενα τρεχαλητά παιχνίδια και κύλισμα στα χορτάρια...σκαρφάλωμα στα δέντρα ποιος θα ανέβει ψηλότερα και καζούρα για όποιον φοβόταν να το κάνει. Αρχηγός πάντα ο Πέτρος που ήταν λίγο μεγαλύτερος, να τραβάει τα κοτσιδάκια της κάθε φορά που ήθελε να την πειράξει. Μέχρι την μέρα που ένας κατά λάθος  εκπυρσοκροτισμός από το όπλο που το κρατούσαν τα παιδικά χέρια και των δύο, άλλαξε το σκηνικό  της ζωή της. Τα τρομαγμένα μάτια του Πέτρου και τον πατέρα της ξαπλωμένο επάνω στο πέτρινο καλντερίμι μπροστα στο σπίτι τους γεμάτο αίματα, ήταν η τελευταία εικόνα που είχε, από τότε.

Η μητέρα της μετά το θάνατο του πατέρα της πήρε την μικρή Ελένη και έφυγαν από το χωριό που τους θύμιζε το τραγικό γεγονός.

Η ζωή τους στην Αθήνα μέχρι να ορθοποδήσουν ήταν όπως όλων των κατοίκων της πρωτεύουσας. Στην αρχή δυσκολευτήκαν μάνα και κόρη, αλλά είχαν η μια την άλλη  και τα έβγαλαν πέρα. Η Ελένη αγαπούσε πολύ τα γράμματα και το ένα πτυχίο ακολουθούσε το άλλο... μια υποτροφία ήταν η αρχή να ξεκινήσει μια καριέρα διευθύντριας σε μια μεγάλη ναυτιλιακή εταιρία. Η εμφάνισή της και ο ακέραιος  χαρακτήρας της, την έκαναν εκτός από αγαπητή, να έχει κερδίσει και το σεβασμό των συναδέλφων της, σε  μια  πολύ επιτυχημένη  καριέρα!

Αμυδρά θυμόταν τον θεόρατο πλάτανο που έδινε την δροσιά του στην πλατεία. Πάρκαρε το αυτοκίνητό της και κατέβηκε προσπαθώντας να προσανατολιστεί.  Δυο τρεις γέροντες καθισμένοι έξω στο καφενείο του χωριού την κοίταξαν περίεργα, τι να θέλει άραγε μια τόσο όμορφη γυναίκα,  στο χωριό τους! 

-Μήπως μπορείτε να μου πείτε πως μπορώ να βρω το σπίτι του Λιακιώτη;

-Του Λακιώτη; Αυτό είναι ακατοίκητο τριάντα χρόνια κοπελιά και δεν έχουν μείνει και πολλά από δαύτο. θα πάρεις το μονοπάτι ευθεία και μετά δεξιά θα συναντήσεις ένα χωματόδρομο λίγο έξω από το χωριό θα το δεις! δεν πάει αμάξι εκεί και το μονοπάτι δύσκολα θα το δεις. 

Αφού τους ευχαρίστησε, ακολούθησε τις οδηγίες που της έδωσαν και σε λίγο το είδε μπροστά της!  τα τριάντα χρόνια  της εγκατάλειψης στέκονταν εκεί μπροστα της σε όλο της το μεγαλείο! Η ξεχαρβαλωμένη αυλόπορτα γερμένη στο πλάι ίσα που την άφηνε χώρο να περάσει ανάμεσα στα αγριόχορτα που είχαν κάνει κατοχή παντού.  Είδε ότι ήταν επικίνδυνο να προχωρήσει πιο μέσα. Εκεί στην άκρη ξεχώρισε την βρύση στην γωνία και πήγε να την ανοίξει. Την επόμενη στιγμή ένα πίδακας νερού ήταν αυτός που την έκανε μούσκεμα από πάνω μέχρι κάτω.

 Βρέθηκε με τα παπούτσια της έχουν  βουλιάξει μέσα στα χορτάρια και στην λάσπη.

Προς το παρόν όμως έπρεπε να βρει κάποιον να φτιάξει τη βρύση και εκείνη ένα μέρος για να μείνει, αφού ήδη η νύχτα είχε αρχίσει να πέφτει. 

Εφτασε τρέμοντας στο καφενείο με τα βρεγμένα ρούχα της να έχουν κολλήσει επάνω της και ρώτησε που θα μπορούσε να τηλεφωνήσει για μια βλάβη και αν υπήρχε τρόπος να βρει κάποιο κατάλυμα για να μείνει το βράδυ.

-Δεν υπάρχει τίποτα κοπελιά μου εδώ, όμως θα μπορούσα να πάρω τον Πέτρο, που εκτός από γιατρός κάνει και όλες τις δουλειες μας εδώ στο χωριό

-Έλα Πέτρο; μπορείς να έρθεις στο καφενείο τώρα; είναι ανάγκη. Στο άκουσμα του ονόματος Πέτρος η Ελένη αναρωτήθηκε.

Στο άνοιγμα της πόρτας εκείνη αναγνώρισε μέσα από τα μάτια του τον μικρό της φίλο, παρ όλο που οι κροτάφοι του είχαν αρχίσει να έχουν ένα ασημή χρώμα.

-Πέτρο; Την κοίταξε ερωτηματικά, προσπαθώντας να σκεφτεί τι του θύμιζε η φωνή, γιατί η κομψή κυρία που ήταν μπροστα του βρεγμένη ακόμη, δεν του θύμιζε τίποτε.

Η Ελένη η Λακιώτη είμαι...

Εκπληκτος την κοίταξε προσπαθώντας να βρει τις λέξεις να πει κάτι αυτήν την στιγμή.

Ελα πρέπει να αλλάξεις γιατί σίγουρα θα πάρεις καμιά πούντα ...το σπίτι και το ιατρείο  μου είναι λίγο πιο κάτω...έχουμε πολλά να πούμε Ελένη μου 

Την βρύση θα την φτιάξουμε αύριο!

Ηταν καιρός να αφήσει να κυλίσουν  λυτρωτικά τα δάκρυα της κλείνοντας πίσω της  τις πόρτες του παρελθόντος! 

   

Αυτή είναι η δική μου συμμετοχή στο δρώμενο "Μια Ιδέα-Μια Έμπνευση" Δεύτερος κύκλος  που κάνει ο Γιάννης

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε 

μια όμορφη εβδομάδα, και έναν πιο όμορφο μήνα.

Καλό μήνα!   να μην ξεχνάτε το χαμόγελο! 

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!   

 

   

   

       

   

      

ΛΟΥΜΠΟΥΝΙΑ. Η...ΤΡΟΦΉ ΤΗΣ ΦΤΩΧΟΛΟΓΙΑΣ!

Είναι από τους πιο περιφρονημένους καρπούς της γης. Συνδέθηκε  με την πενία και την στέρηση. Βρέθηκε στα τραπέζια των πεινασμένων. Συνόδεψε στερήσεις και αποδείχτηκε πολύτιμος σύμμαχος της φτωχολογιάς. Το ταπεινό και  καταφρονεμένο λουμπούνι (λούπινο, λουπινάρι) κατέχει μια σπουδαία θέση στην διατροφική ιστορία μας, ιδιαίτερα των κακοτράχαλων και άγονων περιοχών της Ελλάδας. 

Τα λουμπούνια καταναλώνονται συνήθως την καθαρά δευτέρα εδώ, και τρώγονται σαν σποράκια, αφού ξεπικρίσουν μερικές μέρες μέσα στην θάλασσα.  Στα τραπέζια των πλούσιων και των κυρίαρχων τάξεων, μπορούσε να το βρει κανείς, μόνο ως παρακατιανό συμπλήρωμα της σαρακοστιανής διατροφής, δίπλα στα σε θαλασσινά σε χταπόδια και γαρίδες, δίπλα σε καβούρια της θάλασσας και σε αστακούς. Αλλά και τότε φάνταζε ξέτερο. Ήταν ξένο και ποτέ δεν συμφιλιώθηκε με τον πλούτο.

Ο λόγος  λοιπόν για το λουμπούνι. Τον μόνο καρπό της γης που, σύμφωνα με την λαϊκή μας παράδοση τον καταράστηκε... η Παναγιά. Αλλά και τον μόνο που ευλόγησε όπως θα δούμε παρακάτω, επειδή ακριβώς ήταν το φαγητό των φτωχών!

Οι περιηγητές που έβλεπαν τους φτωχούς Κρητικούς να τρώνε λούπινα, δεν έκρυβαν την αποστροφή τους. Τα θεωρούσαν τροφή για τα γουρούνια. 

Το λουμπούνι των Κρητικών έχει αρχίσει τώρα και μερικές δεκαετίες να χάνεται. Πάνε πολλά χρόνια από τότε που άρχισε η απαξίωση του λουμπουνιού. Χάθηκαν όλοι οι ταπεινοί καρποί, το κρίθινο ψωμί και το τριομίγαδο, εξαφανίστηκαν τα χαρούπια. Μερικά από αυτά όπως το κρίθινο ψωμί τα χαρουπένια παξιμάδια φυσικά και το λούπινο τα ξαναφέρουν οι διατροφολόγοι πίσω. Μήπως είναι καιρός να επιστρέψουν στα τραπέζια μας; Ηδη εδώ στην Κρήτη γίνεται μια αρκετά καλή προσπάθεια! 

Απ όλες τις ελληνικές περιοχές η Κρήτη και η Μάνη ήταν αυτές που αγάπησαν περισσότερο τα λούπινα. Ως τροφή (ξεπικρισμένα)  η λαϊκή ιατρική τα συνιστούσε για τον έλεγχο του ζαχάρου και τα χρησιμοποιούσε ως βασική αντιδιαβητική τροφή. Παράλληλα με την θεραπευτική, οι γυναίκες του παλιού καιρού, έφτιαχναν από λούπινα φυσικά καλλυντικά, κρέμες και διάφορα παρασκευάσματα για τα τα μαλλιά και το δέρμα! Δεν έχουν σωθεί περισσότερες πληροφορίες για αυτά.

Το λουμπούνι είναι τρόφιμο χαμηλού γλυκαιμικού δείκτη (δεν ανεβάζει το ζάχαρο στο αίμα, έχει υψηλή περιεκτικότητα  σε φυτικές ίνες και δημιουργεί γρήγορα το αίσθημα του κορεσμού, συμβάλλοντας στο έλεγχο του σωματικού βάρους. τελευταίες έρευνες δείχνουν ότι μπορεί να φανεί χρήσιμο στην μείωση της αρτηριακής πίεσης. Είναι πλούσιο σε αμινοξέα και αντιοξειδωτικά, περιέχει φωσφόρο, σίδηρο, μαγνήσιο και άλλα ιχνοστοιχεία. Επιπλέον είναι πλούσιο σε πρωτεΐνες υψηλής διατροφικής αξίας(περιέχει 35-40%) γεγονός που το καθιστά πολύτιμο για την βιομηχανία τροφίμων, αφού αντικαθιστά με τον καλύτερο τρόπο τα προϊόντα κρέατος!

Λίγο πριν  κλείσω αυτά τα μικρά αποσπάσματα, από την αναδημοσίευση που κάνω για μια ακόμη φορά από το περιοδικό του κ. Χαλκιαδάκη ΥΠΕΡ Χ που φιλοξενεί κείμενα και φωτογραφίες του καταξιωμένου κ. Νίκου Ψιλάκη, θα μοιραστώ μαζί σας μια ωραία παράδοση, όπως σας  είπα στην πιο πάνω σχετικά με την πικρή γεύση του λουμπουνιού, όπως ακούγεται στην κεντρική Κρήτη.

" Πριν από τα χρόνια του Χριστού τα λουμπούνια δεν ήτανε πρικιά, γλυκά ήτανε και νόστιμα σαν και τ άλλα τα γεννήματα, σαν τα κουκιά και τα ροβύθια. Ξέρεις πότε πικρίσανε και δεν μπορεί να τα φάει κανείς; μετά την Σταύρωση. Οι Οβραίοι έμαθαν ποια είναι η μάνα του Χριστού και έτρεξαν να την  βρουν. Βλέπει τους άνομους εκείνη  τρέχει πάνω κάτω να ξεφύγει. Ψάχνει τόπο να κρυφτεί. Αλλά δεν ήταν τίποτα μπροστά της. Κοιτάζει ζερβά, κοιτάζει δεξά, τίποτα. Μόνο ένα καλλουργημένο χωράφι ήταν εκεί δίπλα. Το είχαν σπείρει λουμπούνια και οι λουμπουνιές είχαν μεγαλώσει και ξεραθεί. Καλοκαίρι ήταν, το πρώτο καλοκαίρι μετά την Σταύρωση.

Δεν χάνει καιρό η Παναγία, μπαίνει στο χωράφι και χώνεται μέσα στις λουμπουνιές. Μα τα ξερά φυτά και τα λουβιά με τα λουμπούνια τις ξεσκίσανε τα τα πόδια, της τα γδάρανε, έτρεχε το αίμα και πονούσαν τα γδαρσίματα. Θύμωσε η Παναγιά κι έτσι πληγωμένη και γδαρμένη όπως ήταν γυρίζει και λέει.

-Την κατάρα μου να έχετε και να γίνετε τόσο πικρά, που να μην να σας φάει ούτε άνθρωπος ούτε οζό.

Τ ακούσανε οι φτωχοί και βάλανε τα κλάματα.

-Παναγιά μου κι ειντά ναι τούτα που λες. Τα λουμπούνια είναι το φαί μας. Αν μας  τα πικράνεις κι αυτά τι θα γίνουμε; Να πεθάνομε εμείς οι φτωχοι απο την πείνα;

Τα άκουσε η Παναγιά και μετάνιωσε.  Μα ωστόσο είχαν πικρίσει τα λουμπούνια και δεν μπορούσε να πάρει τον λόγο της πίσω. Μπαίνουν πάλι  στην μέση οι φτωχοί., την παρακάλεσαν.

-Πρόφτασε Παναγιά μου κάμε το καλό κι ως θες το κάμε. Δεν μας βλέπεις που δεν έχομε ούτε ψωμί ούτε λάδι;

Τους ψυχοπόνεσε εκείνη

-Εντάξει τους είπε. Θα μπορείτε να τα τρώτε. Να τα ξεπικρίζετε πρώτα και να τα τρώτε. Κι αν δεν έχετε λάδι δεν πειράζει. Τα λουμπούνια θα τρώγονται και χωρίς λάδι."

Από τότε άρχισαν να τα βράζουν και να τα αφήνουν δυο τρείς μέρες για να γλυκάνουν.

Αυτά ήταν μερικά αποσπάσματα από την όμορφη λαϊκή μας παράδοση που θέλησα να μοιραστώ μαζί σας φίλοι μου.

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε καλά, να προσέχετε και να αγαπάτε τον εαυτό σας  και να μην ξεχνάτε να φοράτε το χαμόγελό σας όταν λέτε καλημέρα στον διπλανό σας!

Να έχετε μια όμορφη εβδομάδα!

Χρόνια πολλά Ελλάδα μας!

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που περνάτε και τα λέμε.