ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ...ΘΗΣΑΥΡΟΥΣ...

Ακόμα μια φορά ανάτρεξα στο περιοδικό των σούπερ μάρκετ των  καταστημάτων Χαλκιαδάκη...

Ας ψάξουμε είπα στο εαυτό μου όλο και κάτι όμορφο θα βρούμε να αλιεύσουμε...

Με την εξαιρετική του πάντα ύλη, και με θέματα της παράδοσης και όχι μόνο, με τις πανέμορφες φωτογραφίες και τα κείμενα του κυρίου Νίκου Ψιλάκη και της Εφης Ψιλάκη, να κοσμούν τις σελίδες του, το τριμηνιαίο αυτό περιοδικό, έχει γίνει ένα από τα μοναδικά στο είδος του...

Αυτή την φορά, ξεφυλλίζοντας το...

Όταν ο ήλιος πλαγιάζει κι απλώνει στη γης το χρυσάφι του, οι σκιές μεγαλώνουν. Είναι η χαρά του φωτογράφου που προσπαθεί ν αποτυπώσει τα μικρά καθημερινά θαύματα, εκείνα που συνθέτουν την ποικιλομορφία του κόσμου μας. Και την ομορφιά του νομίζω.

Ακόμη κι ένα σπίτι παραδομένο στην δικαιοδοσία της μνήμης μπορεί ν απολαμβάνει τις θερμές αποχρώσεις.

Κοιτάζεις την οθόνη της μηχανής. Θερμοκρασία χρώματος ως έχει. Ετσι γιατί δεν θέλεις τίποτα να αλλάξεις. Ακόμη κι ένα ξεχασμένο αγριόχορτο που ποζάρει σε πρώτο πλάνο έχει δικαίωμα στο κάδρο σου.

Λίγο χρυσάφι ακόμη, λίγο φως ακόμη, λίγο θαύμα ακόμη.

Κείμενα και φωτογραφία Νίκου Ψιλάκη.

Μονάχα φως!

Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν την σιωπή, σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα λιθάρια, σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ αμπέλια του, σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως...

Γ.ΡΙΤΣΟΣ

Χωριό.

Πέρα στην άκρη του χωριού

που ο μύλος μας γοργά γυρνά,

κι ο ήλιος του καλοκαιριού

μέσ απ τα δέντρα δεν περνά,

εκεί ναι και το φτωχικό

το σπίτι μου το πατρικό.

.......................

Δεν θέλω εγώ φανταχτερά

παλάτια που λαμποκοπούν,

μηδέ την ψεύτικη χαρά 

που με τα πλούτη τους σκορπούν.

Εγώ ποθώ το φτωχικό

το σπίτι μου το πατρικό.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣ

Μοσχοβολούν οι γειτονιές.

...Μοσχοβολούν οι γειτονιές, βασιλικό κι ασβέστη, παίζουν τον έρωτα κρυφά, στις μάντρες τα παιδιά...

Ναι αγαπημένη μου, 

εμείς γι αυτά τα λίγα 

κι απλά πράγματα πολεμάμε

για να μπορούμε να έχουμε  μια πόρτα, εν άστρο, ένα σκαμνί ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.

Για να χουμε έναν έρωτα που να μην μας τον λερώνουν, ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε...

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ.  

Μια φωτογραφία-ένα ποίημα της Έφης Ψιλάκη.

Ο χορός της νιότης...

Νότιες ακτές της Κρήτης. Μικρές δαντέλες ο τόπος. Άμμος και βράχια. Πέτρες που παλεύουν αιώνες και αιώνες με το κύμα.

Οι μικρές παρέες όσων αναζήτησαν δροσιά στ ακρογιάλια της νότιας θάλασσας, ξεχύνονται στην 'απλα του τόπου.

Κάποιοι προτιμούν το ραχάτι μιας (μοναδικής στον τόπο)ψαροταβέρνας.

Άλλοι χώνονται στην άμμο, τσιγαρίζονται στον ήλιο, ο φλοίσβος συνεχίζει να μουρμουρίζει, μοιάζει με τραγούδι σειρήνων τούτος ο ήχος κι ας είναι μονότονος.

Και ξάφνου, μέσα απ το πέτρινο παράθυρο που αφήνουν δυο θεόρατοι βράχοι, προβάλουν τα νιάτα.

Κορίτσια κι αγόρια που δεν αρκούνται σε μια συνηθισμένη βουτιά. Πάντα συνομιλούσε με την περιπέτεια η νιότη. Μικρές και μεγαλύτερες αποκοτιές, όλος κόσμος είναι μπροστά της, όλος ο κόσμος είναι δικός της, θέλει να κατακτήσει το όνειρο.

Ενα κλικ της μηχανής ήταν αρκετό. Μια κίνηση. Σαν χορός πάνω στον ανάλαφρο κυματισμό. Σαν χορός πάνω σ ένα βράχο μισοκρυμμένο.

Είναι η άπλα της νιότης. Δώδεκα χρόνια ζωής, άντε δεκατέσσερα, δεκαπέντε.

Ο κόσμος μοιάζει μ ένα μικρό περιγιάλι!

Φωτογραφία, κείμενα, Νίκος Ψιλάκης!

Ελπίζω να περάσατε όμορφα ψάχνοντας μαζί μου μικρούς θησαυρούς εικόνων και γραφής!!

Να έχετε μια όμορφη και χαρούμενη εβδομάδα και να θυμάστε το χαμόγελο πηγάζει  μέσα από την καρδιά, είναι σαν δροσερό νεράκι μοιραστείτε το...😊

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!