Τση Κρήτης το γλυκό ψωμί στην τάβλα θα προσμένει, να ρθούν οι φίλοι οι καλοί κι ξένοι να κοπιάσουν. Ρακή δροσάτη να γευτούν και ντάκο παξιμάδι. Καλτσιούνια, ξεροτήγανα, αρνί και σταμναγκάθι και δίπλα η λύρα συντροφιά το κέρασμα τση Κρήτης... Σμαραγδάκι...

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2022

ΑΥΓΟΥΣΤΕ, ΚΑΛΈ ΜΟΥ ΜΉΝΑ!!!


 Ο Αύγουστος είναι πια εδώ, ο τελευταίος και ο καλύτερος μήνας του καλοκαιριού. Ας τον υποδεχτούμε με ένα τραγούδι, που μπορεί να μην είναι πολύ χαρούμενο, αλλά λατρεύω Μητροπάνο ότι και να πει.
 Και μέχρι να έρθει το φθινόπωρο να μελαγχολήσουμε... ας απολαύσουμε τις μέρες του Αυγούστου με ότι καλύτερο μπορεί ο καθένας μας, με μικρές ή μεγάλες αποδράσεις από την καθημερινότητα μας και για όποιους δεν  μπορούμε να το κάνουμε, ένα βιβλίο κάτω από την δροσιά ενός δέντρου ή στο μπαλκόνι, θα μας κρατήσει συντροφιά, όπως και  μια παγωμένη μπυρίτσα με καλή παρέα το καλυτερότερο, να πούμε τις σαχλαμαρίτσες μας, να ακούσουμε την μουσική που μας αρέσει, να περάσουμε καλά τέλος πάντων με ότι κάνουμε και στο τέλος του μήνα να θυμόμαστε μόνο  όμορφα  συναισθήματα.
Αυτά είχα στο μυαλό μου να σας πω, για τον Αύγουστο που έχει κάνει κιόλας τα πρώτα του βήματα,  όταν θυμήθηκα πως είχα δει μέσα στην ανακαίνιση που κάναμε  στο σπίτι μας, ένα παλιό δισκάκι και ένα κατσαρολάκι για πέταμα...για πέταμα είπα; απα πα πα... δεν την λέμε αυτήν την λέξη εδώ μέσα τον λόγο τον ξέρετε...😄 έλα όμως που ακόμα δεν μπορούσα να κουνήσω φυσιολογικά το χέρι μου γιατί θέλανε τρίψιμο, καθάρισμα... η αλήθεια είναι πως θα τα προτιμούσα στην αρχική τους κατάσταση, το ένα μπρούτζινο και το δισκάκι ασημένιο, αλλά αυτό ήταν αδύνατο να γίνει, αφού δεν περνάνε πια οι γανωματήδες που τα έκαναν καινούργια.
πηγή
Αφού αποφάσισα να μην τα πετάξω,   την δύσκολη δουλειά ποιος την ανέλαβε;
Μαντέψτε 😊 ναι ναι ο καλός μου, που ποτέ δεν μου χαλάει χατίρι...
Αφού ήρθαν σε μια κατάσταση που θα μπορούσαν να δεχτούν την δική μου παρέμβαση με ότι συνεπάγεται αυτό, χωρίς να διαμαρτυρηθούν καθόλου, πάλι καλά λέμε γιατί δεν τα περιποιήθηκα με την πρέπουσα λεπτομέρεια, να τα λέμε αυτά...
Ετσι ήταν...
Και έτσι έγιναν μετά την μεταμόρφωση τους...

εδώ και τα δύο μαζί..
Το κατσαρολάκι βρήκε την θέση του μπροστά στο φούρνο μας,
 και ένα κοντινό πλάνο...😊
Και με αυτήν την πρώτη μου απασχόληση μετά την περιπέτεια της υγείας μου που πάει περίφημα, ήθελα να σας ευχηθώ να έχετε πίστη  στις δυσκολίες, είναι αυτή που σας δίνει δύναμη να τις ξεπεράσετε με την βοήθεια του Θεού για μένα, ή όπου ο καθένας από εμάς πιστεύει.
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και φορέστε ένα χαμόγελο με την καλημέρα σας την κάνει ωραιότερη...
Καλό δεκαπενταύγουστο να έχετε και η Παναγιά μαζί σας!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!


  


Δευτέρα 25 Ιουλίου 2022

Η... ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ...ΣΥΝΈΧΕΙΑ..!!

 

πηγή

Την άλλη μέρα πήγε πάλι ο Άρης στην παραλία μαζί με το κοχύλι, για να ακούσει την συνέχεια της ιστορίας...το έβαλε στο αυτί του και εκείνο άρχισε να του λέει...

Ο καπετάν Νικόλας και ο φίλος του δεν πίστευαν πως βρέθηκαν ζωντανοί στην αμμουδιά.

-Σαν όνειρο θυμάμαι ότι ήμουν στην πλάτη ενός δελφινιού και εσύ σε μια άλλη, είπε στον φίλο του και περνούσαμε μέσα από πελώρια κύματα.

-Πως βρεθήκαμε εδώ;

Δεν ήταν όνειρο καπετάν Νικόλα μας έσωσαν τα δελφίνια είπε εκείνος.

-Αυτά μόνο στα παραμύθια συμβαίνουν.

-Και εγώ έτσι νόμιζα, αλλά είδα με τα ίδια μου τα μάτια ένα γαλάζιο δελφίνι, να σε έχει βάλει στην ράχη του, ενώ ένα άλλο κουβαλούσε εμένα και μας άφησαν και τους δύο εδώ στην αμμουδιά.

Είχε ακούσει ιστορίες για δελφίνια που έσωσαν ανθρώπους μέσα από την  φουρτουνιασμένη θάλασσα, αλλά νόμιζε ότι όλα όσα άκουγε ήταν παραμύθια. Ποτέ δεν φαντάστηκε πως θα ζούσε και εκείνος μια τέτοια περιπέτεια στην πραγματικότητα. Ερχόταν κάθε μέρα στην παραλία, με την ελπίδα πως θα αντίκριζε κάποτε το γαλάζιο δελφίνι. Εκείνη την στιγμή, έφτασε στα αυτιά του ένας ήχος σαν σφύριγμα και στην θάλασσα πρόβαλε το γαλάζιο δελφίνι.

φωτό από το ίντερνετ
-Αχ και να καταλάβαινες το μεγάλο μου ευχαριστώ που μου έσωσες την ζωή είπε ο καπετάν Νικόλας λες και το δελφίνι θα τον άκουγε.

-Και βέβαια σε καταλαβαίνω άκουσε μέσα στην σκέψη του μια φωνή. Σάστισε και γύρισε πίσω του να δει ποιος του μίλησε. Γύρισε προς την θάλασσα και είδε το δελφίνι να κουνά το πτερύγιό του σαν να τον χαιρετούσε. Δεν του είχε ματατύχει ποτέ στην ζωή του κάτι τέτοιο. Εμείς τα δελφίνια συνέχισε η φωνή μέσα στο μυαλό του, είμαστε φίλοι με τους ανθρώπους και χαιρόμαστε κάθε φορά που χρειάζεστε την βοήθεια μας να σας την δίνουμε με χαρά!

-Θέλεις να ανέβεις στην πλάτη μου να σου δείξω τι βρήκα εκεί κάτω στο βυθό;

-Και πώς θα γίνει αυτό; εγώ δεν είμαι ψάρι είπε χαμογελώντας ο καπετάν Νικόλας και θα πνιγώ αν δεν έχω οξυγόνο.

-Μην στεναχωριέσαι γι αυτό, στα  παραμύθια όλα γίνονται.

-Εχεις δίκιο του απάντησε εκείνος, πάμε λοιπόν να γίνουμε παραμύθι και με ένα σάλτο βρέθηκε στην ράχη του γαλάζιου δελφινιού και βούτηξαν και οι δύο στα βάθη της θάλασσας. Κολυμπώντας αρκετή ώρα ανάμεσα από πανέμορφα κοράλλια, που με το παραμικρό κύμα νόμιζες πως χόρευαν σαν  μπαλαρίνες, ενώ αναμεσά τους κολυμπούσαν χιλιάδες πολύχρωμα ψάρια. Ο καπετάν Νικόλας δεν χόρταινε να βλέπει την ομορφιά αυτή, που έβλεπαν πρώτη φορά τα μάτια του.

-Φτάσαμε άκουσε μέσα στην σκέψη το γαλάζιο δελφίνι να του λέει, δείχνοντάς του ένα σημείο στον βυθό. Με έκπληξή του είδε ένα παλιό  μπαούλο μισοσκεπασμένο  με την άμμο και σκουριασμένο από το πέρασμα του χρόνου επάνω του.

η φωτό από το ίντερνετ

-Εδώ είναι κρυμμένος ένας θησαυρός από τον καιρό των πειρατών...αν τον θέλεις είναι δικό σου καπετάνιε. Σκέφτηκε για λίγο πόσα θα μπορούσε να κάνει με όλο αυτόν τον θησαυρό.

-Καλέ μου φίλε είπε μετά από λίγο τι να τα κάνω τόσα πλούτη; μόνο σε μπελάδες θα με βάλουν του απάντησε. Εχω στην ζωή μου ότι θέλω. Μια όμορφη οικογένεια και την αγαπημένη μου θάλασσα, που μου δίνει πλουσιοπάροχα, όλα όσα χρειάζομαι να ζω αξιοπρεπώς

-Εντάξει αφού αυτή είναι η απόφασή σου το δέχομαι.  όμως δεν τελειώνει εδώ η βόλτα μας, γιατί θα σου δείξω πως σε κάποιο μέρος του κόσμου, πως τα δελφίνια βοηθούν τους ανθρώπους να ψαρεύουν. Θα μπορούσα να κάνω και εγώ το ίδιο για σένα αν το ήθελες. 

-Σε ευχαριστώ πολύ αλλά μου έκανες του μεγαλύτερο δώρο σώζοντας την ζωή μου και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ μου!!!🐬 

ΤΈΛΟΣ

Η αιτία που γράφτηκε  η  συνέχεια του παραμυθιού εκτός από την προτροπή κάποιον φίλων, παρεάκι μου, ήταν η περιήγηση μου στον απέραντο κόσμο του ίντερνετ αναζητώντας εικόνες δελφινιών.

Κάπου εκεί στην αναζήτηση μου συνάντησα αυτό το κείμενο  με το καταπληκτικό του βίντεο. 

θα σας παρακαλούσα να μην το παραβλέψετε, γιατί δείχνει ακριβώς την αγάπη των δελφινιών προς τον άνθρωπο. Αυτό ήταν και η έμπνευση μου, να γράψω την συνέχεια του παραμυθιού μετά από 30 χρόνια...😊

Να είστε όλοι καλά, καλή εβδομάδα,   καύσωνας είναι θα περάσει,  αν τον συνοδεύσετε με υπομονή, παγωμένα νερά και ένα χαμόγελο😄.

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε... 



Δευτέρα 18 Ιουλίου 2022

ΕΚΠΡΌΘΕΣΜΗ...

Βλέποντας τον τίτλο ξέρω τι θα σκεφτείτε...θα μου πείτε και ποιος δεν είναι εκπρόθεσμος την σήμερον ημέρα ;

Και θα έχετε απόλυτο δίκιο, αλλά επειδή εδώ προσπαθούμε όσο μπορούμε να μην βαρύνουμε την ατμόσφαιρα, εκτός και αν υπάρχει λόγος σοβαρός.

Εεεε αυτήν την φορά ο τίτλος δεν εννοούσε τίποτα σοβαρό, απλά μια συμμετοχή μου σε μια πρόσκληση που έκανε η φίλη μας η Η Μία με θέμα τα κοχύλια και όπως καταλάβατε από τον τίτλο είμαι εκτός προθεσμίας...

Αλλά εγώ απτόητη μια και είχα βρει το θέμα ενδιαφέρον, θυμήθηκα ότι κάποτε πριν 30 χρόνια έλεγα στα εγγόνια μου, απλές μικρές ιστοριούλες, γιατί τα μικρά βαριούνται τις μεγάλες,  εκ τις οποίες η μία έλεγε για ένα κοχύλι.


"Το παιδί και το κοχύλι"

Μια φορά και ένα καιρό,(γιατί έτσι αρχίζουν όλα),ήταν ένα παιδί που το έλεγαν Άρη (αυτός ήταν ο εγγονός μου  που τώρα είναι 34 χρονών, τότε ήταν 4. Και με ρωτούσε...γιαγιά εγώ είμαι αυτός; θα μπορούσε και να ήσουν αγόρι μου του έλεγα και θυμάμαι πως  γελούσαν και τα αυτάκια του.😊)

Ο Άρης λοιπόν, αγαπούσε πολύ την θάλασσα, του άρεσε να κολυμπάει να κανει βουτιές, να κάνει βόλτες στην αμμουδιά και να μαζεύει χρωματιστά βότσαλα. Τον μάγευαν τα λαμπερά τους χρώματα έτσι που γυάλιζαν βρεγμένα. Μια μέρα εκεί που έψαχνε βρήκε ένα ωραίο κοχύλι. Το πήρε στα χέρια του και κοίταζε με θαυμασμό το υπέροχο σχήμα του. Καθώς το κοιτούσε σκέφτονταν πόσα πολλά πράγματα θα είχε δει στα βάθη της θάλασσας και στα μακρινά ταξίδια που είχε κάνει. Και τότε άκουσε το κοχύλι να του λέει...Βάλε με κοντά στο αυτί σου, να σου πω μια ιστορία από τις πολλές που ξέρω. Ο Άρης έκανε ότι του είπε το κοχύλι. Το έβαλε στο αυτί του και εκείνο άρχισε να του διηγείται...

Όταν βρισκόμουν κάποτε στο πάτο της θάλασσας, την άκουσα να μουγκρίζει αγριεμένα. Μέσα σε λίγη ώρα είχε σηκώσει τεράστια κύματα. Επάνω στα αφρισμένα της νερά, ένα μικρό βαρκάκι πηδούσε σαν καρυδότσουφλο έτοιμο να βουλιάξει...

(-Και γιατί θύμωσε η θάλασσα γιαγιά; ήταν η ερώτηση του τότε.

-θα σου πω παρακάτω μικρέ μου λίγη υπομονή...του απάντησα.)

Που λες Αρη μου, με ένα μεγάλο δυνατό κύμα αναποδογύρισε το βαρκάκι και οι δυο ψαράδες που ήταν μέσα έπεσαν στην θάλασσα. Και σίγουρα θα είχαν πνιγεί, αν δεν περνούσε από εκεί ένα μεγάλο κοπάδι δελφίνια, που πήραν στην πλάτη τους τους ψαράδες και τους έβγαλαν στην στεριά.

Ο Άρης του παραμυθιού, όπως και ο μικρός Άρης, άκουγε με τεντωμένα αυτιά, αυτά που του έλεγε το κοχύλι. Πες μου κι άλλα σε παρακαλώ, μου αρέσουν οι ιστορίες της θάλασσας.

-Ελα αύριο πάλι εδώ φίλε μου και θα σου πω την συνέχεια της ιστορίας, που μιλάει, για  την περιπέτεια  ανάμεσα στον ψαρά και στο γαλάζιο δελφίνι ψάχνοντας τον χαμένο θησαυρό.


-Αλήθεια θα μου την πεις και μένα γιαγιά; 

-Και βέβαια θα σου την πω Άρη μου...

Έκτοτε ο μικρός μας Άρης μεγαλώνοντας είχε μια αδυναμία στα κοχύλια...😊 

Αυτή θα ήταν η συμμετοχή μου, αν ήμουν εμπρόθεσμη 😊

Να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να χαμογελάτε ακόμα και στα δύσκολα, θα βρείτε κάποια στιγμή να το κάνετε, αρκεί να κοιτάξετε στα μάτια εκείνους που αγαπάτε...

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...




   

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2022

ΠΡΩΣΥΠΟΓΡΑΦΩ...

 Ο κόσμος χρειάζεται περισσότερους εμπνευστές και λιγότερους ωχαδερφιστές

Αν κάποτε χαθούμε μέσα στα ίδια μας τα όνειρα θα είναι εντάξει... γιατί εκείνα θα βρουν τον τρόπο να μας φορέσουν τα φτερά τους.
Στέκεσαι ακριβώς στο ίδιο σημείο για ώρα τώρα. Τα σύννεφα πάνω από το κεφάλι σου διαρκώς πυκνώνουν και οι αστραπές μαστιγώνουν τον ουρανό με τον ήχο τους.

«Λίγο πιο κάτω θα βρεις τον ήλιο» σου ψιθυρίζει ένας έφηβος.

«Εάν τρέξεις ίσως και να προλάβεις την μπόρα» σε ενθαρρύνει ο ηλικιωμένος με τη μπλε τραγιάσκα.

Μια γυναίκα γύρω στα πενήντα σε πλησιάζει:

«Μπορείς να την κρατήσεις. Έχω δύο εξάλλου» σου λέει, προσφέροντάς σου ευγενικά τη μαύρη της ομπρέλα.

«Προβλέπεται τέτοια θεομηνία που ουδόλως θα με βοηθήσει», απαντάς.

Και πράγματι η καταιγίδα ξεσπά. Παραμένεις καρφωμένος στο ίδιο σημείο. Κρυώνεις. Φοβάσαι. Και στοιχηματίζεις πως την επόμενη μέρα θα ξυπνήσεις τουλάχιστον με πνευμονία.

«Τι φταίω εγώ; Ο άτιμος καιρός τρελάθηκε» μουρμουρίζεις.

Ξέρεις κάτι όμως; Φταις! Είχες ένα σωρό επιλογές που απλώς τις άφησες να ξεγλιστρήσουν μέσα από τα χέρια σου. «Έτσι είναι τα πράγματα» αναστέναξες και έπειτα παραδόθηκες στη ροή των γεγονότων.

Όμως τα πράγματα ποτέ δεν είναι απλώς έτσι. Λαμβάνουν την μορφή των σκέψεών μας, γίνονται οδυνηρές φυλακές για όσους συνήθισαν να περπατούν με αλυσίδες στα πόδια και χώρες θαυμάτων για τους άλλους, που διακρίνουν το ουράνιο τόξο πίσω από τη βροχή. Στις σκοτεινότερες εποχές και στους πιο ταραγμένους καιρούς υπάρχει πάντα ένα φως, εκείνο το αδιανόητο πείσμα πως όλα θα αλλάξουν αν βαθιά το πιστέψουμε.

Και αν μας πουν αμετανόητους ιδεαλιστές, εμείς απλώς ας αναποδογυρίσουμε τη γη προκειμένου να ανταμώσουμε τα αστέρια των ευχών μας, ας σκορπίσουμε τη χρυσόσκονη μας στο απέραντο σύμπαν, έναν σπόρο ελπίδας στο περιβόλι της ζωής που κάποτε με ορμή θα καρποφορήσει.

Γιατί ο κόσμος μας χρειάζεται περισσότερους εμπνευστές και λιγότερους ωχαδερφιστές. Χρειάζεται εκείνους που σηκώνουν στους ώμους την ευθύνη των επιλογών τους, που δεν φοβούνται να αναμετρηθούν με τα σφάλματά τους, που γκρεμίζουν τα βολικά τείχη των ψευδαισθήσεων και σαλπάρουν στις άγνωστες θάλασσες των προκλήσεων.

Και αν κάποτε χαθούμε μέσα στα ίδια μας τα όνειρα θα είναι και πάλι εντάξει γιατί εκείνα θα βρουν τον τρόπο να μας φορέσουν τα φτερά τους. Μην επιμένεις λοιπόν ότι ο κόσμος δεν αλλάζει, μην παραθέτεις ιστορικά παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τη μίζερη προφητεία σου. Είμαστε εμείς που δεν μετακινούμαστε, εμείς που τρέμουμε, εμείς που βουλιάζουμε στην αδράνεια, που υποκύπτουμε στην ορμή του ανέμου και περιφρονούμε την ομπρέλα της αγάπης.

Και οι δεσμοφύλακές αποχωρούν ακριβώς τη στιγμή που παύουμε να προσκυνούμε την εξουσία τους, και η διαφθορά καταπολεμάται όταν σταματάμε να τη συντηρούμε με τη σιωπή μας. Εάν ο κόσμος αυτός μας φαίνεται αφόρητος, απλώς να τον συντρίψουμε. Ένα βήμα τη φορά. Ένα αποφασιστικό βήμα όμως. Να αναμετρηθούμε επιτέλους με τις σκιές αντί να τις χαρίζουμε τις αναπνοές μας, να διακυβεύσουμε τη βολή μας στο βωμό της αλήθειας μας. Τι άραγε δίνουμε στη ζωή για να απαιτούμε τόσα πολλά πίσω;

Να γίνουμε μαζορέτες ψυχών και χειροκροτητές ταλέντων. «Μπράβο που ξεπέρασες τη χθεσινή εκδοχή σου», να πούμε στον διπλανό μας. Κάθε μικρή του υπέρβαση και ένας ακόμη θρίαμβος της συλλογικής συνείδησης. Να εξελιχθούμε σε ηγέτες που δεν κρύβονται θρασύδειλα πίσω από τα λάθη τους, που δεν ξαπλώνουν νωχελικά στους χρυσούς θρόνους των τίτλων τους αλλά μεταμορφώνονται σε πυξίδα για αυτούς που έχασαν τον δρόμο τους.

Να βιώσουμε επιτέλους τη θεωρία μας, να δημιουργήσουμε τη σχέση που ανέκαθεν οραματιζόμασταν, να καινοτομήσουμε, να καταστούμε η έμπνευση όσων διστάζουν και η φωνή εκείνων που φιμώθηκαν. Να σπάσουμε πρώτοι τις δικές μας αλυσίδες και να απλώσουμε τα ελεύθερα χέρια μας στον συνάνθρωπο. Να συγχωρέσουμε τους τύπους που συνηθίζουν να λεκιάζουν με σύννεφα ξένους ουρανούς ονείρων. Και έπειτα να συγχωρέσουμε και τον ίδια τον εαυτό μας που κάποτε στάθηκε μόνος και τρομαγμένος στη μέση της φρικτότερης θεομηνίας.

Και να θυμηθούμε τους εμπνευστές που μας προσέφεραν την ομπρέλα τους: Τον αιώνιο έφηβο με τις αστείες τιράντες που μας προέτρεψε να κυνηγήσουμε των ήλιο των παιδικών μας επιθυμιών, τον προϊστάμενο που μας κάνει να ξυπνάμε με χαρά κάθε πρωί για τη δουλειά, τον σύντροφο που κατευνάζει με μια αγκαλιά τις αστραπές μας, τον φίλο που μετρά τις χαρές μας αντί για τα λάθη μας.

Πλέον καλά το ξέρουμε πως ο κόσμος λαμβάνει το μπόι των επιλογών μας, πως η ελευθέρια είναι ένας δύσβατος δρόμος που προϋποθέτει την ανάληψη ευθύνης. Και αν την ευθύνη την τρέμουμε, τότε η μεγαλύτερη ευτυχία απλώς θα μας προσπεράσει. Η ευτυχία βουτάει στους ωκεανούς των γενναίων και καθόλου δεν έχει σε υπόληψη όσους διστάζουν να βρέξουν τον πόδι τους στη θάλασσα της ζωής.

Και κάθε φορά που ακούμε πως ο κόσμος ποτέ δεν θα αλλάξει, χαμογελάμε. Γιατί ανταμώσαμε την προοπτική της αλλαγής στα μάτια όσων εμπνευστών μας έπεισαν πως το φως υπάρχει. Και προς τιμών όλων εκείνων που χρωμάτισαν τις μέρες με το γέλιο τους και ομόρφυναν τις νύχτες με το ανάστημα της τόλμης τους, ορκιστήκαμε πως εμείς τουλάχιστον δε θα παραδοθούμε δίχως μια θαρραλέα μάχη. Άλλωστε τώρα δε φοβόμαστε τις καταιγίδες, καθώς όταν τιθασεύεις τη θεομηνία των εσωτερικών συγκρούσεων καμιά βροχή δεν απειλεί το κέντρο της ύπαρξης σου.

Υ.Γ: Αφιερωμένο στον Στράτο και σε όσους έγιναν η έμπνευση για τον καλύτερο κόσμο που μέσα μας πάντα υπάρχει, σε αυτούς που προτίμησαν μια σκληρή αλήθεια από τη δειλή συνθηκολόγηση.

enallaktikidrasi.com
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι   

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2022

ΜΕ ΤΟ...ΑΡΙΣΤΕΡΟ...

Πρώτα πρώτα θέλω  να σας ευχαριστήσω όλους μαζί, αγαπημένη μου παρέα και τον καθένα ξεχωριστά...

Λενιώ, Στεφανία, Γιάννη, Κανελλάκι, Αννίκα, Ράνια, Αντιγόνη, Ελένη, Ρένα, Φανή, Αννιώ, Μάνια, Αχτίδα, Μαρινάκι, Μαριάννα, Μία, Όλγα...

Από τα βάθη της καρδιάς μου, για την αγάπη και την συμπαράστασή σας στις δύσκολες στιγμές μας, να είστε όλοι καλά!

Και σίγουρα θα αναρωτιέστε για τον τίτλο και τι εννοώ...

Πριν από λίγες μέρες και πριν την απώλεια της αγαπημένης μου βαφτισιμιάς, είχαμε ξεκινήσει και συγκεκριμένα ο καλός μου, να φτιάξουμε το σπίτι μας...ξέρετε τώρα μερεμέτια, βάψιμο, ολόκληρο το σπίτι.

Και εκεί ακριβώς είναι που καμιά φορά το σύμπαν συνωμοτεί λένε και τότε, σου έρχονται όλα τα καλά μαζί και να τα χαμόγελα, να οι χαρές...και μια στιγμή να σου λέει, μήπως πολυχαμογέλασες;

Και εσύ, (εγώ δηλαδή)νομίζεις ότι έτσι θα είναι πάντα και ενώ κατά βάθος ξέρεις ότι όλα μπορούν να ανατραπούν, δεν το πιστεύεις, ότι μπορεί να συμβεί και σε σένα.

Πάρε και μια γλίστρα για να μάθεις...πως από το τίποτα, μπορείς να σπάσεις την δεξιά σου κλείδα μαζί με δυο ραϊσμένα πλευρά, και να ακινητοποιήσεις το δεξί σου χέρι, για ενάμιση τουλάχιστον μήνα, αφού δεν μπορεί να γυψωθεί, εξου και ο τίτλος!!

Όμως πηγαίνοντας στο νοσοκομείο, ευλόγησα την τύχη μου, πού ήταν μόνο αυτό!!!!!

 Από εδώ και πέρα, αφήνω την φαντασία σας να δουλέψει με ένα σπίτι να είναι καράβι να κινήσει, αφού ότι και να φανταστείτε θα είστε μέσα, ακόμα  και πως  είμαι μια πριγκίπισσα που όλοι της κάνουν τα χατίρια και δεν την αφήνουν να κάνει τίποτα!!😊


Μετά από αυτό, νιώθω για ακόμα μια φορά ευγνώμων, αφού μπορώ να περπατώ και να χρησιμοποιώ το αριστερό μου χέρι με την βοήθεια του Θεού και υπομονή θα ξεπεραστεί το πρόβλημα!

Η ανάρτηση αυτή έγινε για να μοιραστώ μαζί σας, όπως το κάνω εδώ και χρόνια, για τις καλές μου στιγμές και τις δύσκολές μου, να κατανοήσετε σας παρακαλώ, ότι ίσως αυτόν τον καιρό, η επικοινωνία μας να είναι λίγο πιο αργήηηη...

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, σας να είστε όλοι σας καλά, να προσέχετε τον εαυτό σας, να είστε ευγνώμονες, να χαμογελάτε για κάθε στιγμή που ζείτε ΤΩΡΑ!!

Να έχετε μια όμορφη εβδομάδα!

Σας ευχαριστώ πολύ για όλα, που περνάτε και τα λέμε! 


  

 


Δευτέρα 20 Ιουνίου 2022

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΊΔΙ...


 Ήσουν ένα πλάσμα χαρούμενο...

Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, από τότε που μωράκι σε κράτησα στην αγκαλιά μου και έγινα η πνευματική σου μαμά Αμαλία μου...

Σε καμάρωνα που μεγάλωνες σαν παιδί μου, αφού είχα την ευτυχία να μένουμε κοντά...

Εκανες οικογένεια και ήσουν ευτυχισμένη αγάπη μου...

Χαιρόμουν που όλοι έλεγαν πως ήσουν ένας καλός άνθρωπος, που πάντα είχες έναν καλό λόγο για όλους!

Σήμερα έφυγες και πήγες μαζί με τους αγγέλους...

 Να μην ξεχάσεις καρδούλα μου, να τους χαρίσεις το χαμόγελο σου που τόσο απλόχερα σκόρπιζες!!

Τώρα που έγινες αστέρι να προσέχεις από εκεί ψηλά, όλους όσους σε αγάπησαν...

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΨΥΧΉ ΜΟΥ!




Δευτέρα 13 Ιουνίου 2022

ΕΝΔΙΆΜΕΣΑ...

Πόσο χαίρομαι φίλοι μου που χάρη σε ένα μικρό ανθρωπάκι, οι ώρες της μέρας δεν μου φτάνουν, έχω γεμίσει ενέργεια που ούτε φανταζόμουν πως την είχα στα χρόνια μου πιά...

Η αυλή μας έχει γίνει παιδική χαρά κυριολεκτικώς, αφού ο μικρούλης μας  περισσότερο παίζει μαζί μας...

Ξέρω ότι τα μικρά μεγαλώνουν γρήγορα και σύντομα θα πάει παιδικό...οπότε τον απολαμβάνουμε όσο περισσότερο μπορούμε...

Όμως υπάρχουν και πολλά πράγματα που θέλω να κάνω και τα έχω αφήσει πίσω, όπως, φερ ειπείν, να κάνω τις βόλτες μου στην μπλοκογειτονιά μας, τις περισσότερες φορές οι επισκέψεις μου  είναι μεταμεσονύκτιες, να πάρω τις φίλες κανένα τηλέφωνο, να  πλέξω...(παλιά μου τέχνη κόσκινο 😊)μια παραγγελιά της εγγονής μου που είναι στην Πράγα και που ήταν πριν το Πάσχα 🤣)...

Eεεε λίγο χρόνο να ξεκλέψω από εδώ, λίγο από εκεί; και να το το πλεκτούλι τελειωμένο,

και προβαρισμένο από την μαμά της...πείτε ότι είναι στην παραλία ναι;...😊


Αυτήν την φορά είμαι σύντομη, είπαμε ο χρόνος, όμως ακόμα και μια καλημέρα μόνο να έχω να σας πω, θα είμαι εδώ, να σας ευχηθώ, να κάνετε ότι αγαπάτε, γιατί αυτό θα σας χαρίσει ένα πολύτιμο  χαμόγελο! 

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά και να έχετε μια όμορφη εβδομάδα!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!



 


 

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2022

ΤΟΤΕ ΠΟΥ...


Ακούραστες οι ώρες προχωρούν...

Πότε έφυγε η ζωή; Δεν το κατάλαβες.

Αχ και να σουν πάλι το μικρό κοριτσάκι, να ξεκινούσαν όλα από την αρχή.

Τότε που ο δρόμος ήταν ανοιχτός, ελεύθερος.

Τότε που...ξυπνούσες τα χαράματα να δεις τον ήλιο να αναδύεται σαν την Αφροδίτη μέσα από την θάλασσα.

Τότε που...το σώμα "ξυπνούσε" και λαχταρούσε να γευτεί, να νιώσει.

Τότε που...οι βαθιές πορτοκαλιές αποχρώσεις του ηλιοβασιλέματος, έκαναν παραλλαγές επάνω στην μικρή αχιβάδα που κρατούσες στα χέρια σου.

Τότε που...έβλεπες την θάλασσα να ανατριχιάζει στο παραμικρό άγγιγμα τ ανέμου, αφήνοντας το βλέμμα σου να ταξιδέψει πέρα από τον ορίζοντα.

Τότε που...τα ανυπόμονα όνειρα είχαν να κάνουν με έναν έρωτα που περίμενες να ανθίσει, σαν την αγριοτριανταφυλλιά της αυλής σας.

Τότε που...σιγομιλούσες με ένα κομμάτι φεγγαριού, για τα μυστικά της αγάπης! 

Ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων οι στιγμές τ ανθρώπου.

Συνωμότισσα η θύμηση στα άλματα της ψυχής.

Σε ένα κορμί με τα σημάδια του χρόνου επάνω του, ακούμπησες την ψυχή σου απόψε.

Ακούραστες οι ώρες προχωρούν...


Τελειώνω με μια μαντινάδα μου, που νομίζω ταιριάζει με τις σκέψεις μου επάνω.

Τα χρόνια που περάσανε

να ταν να ξαναζήσω

και την ζωή μου απ την αρχή

να την ξαναγλεντήσω.


Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να προσέχετε τον εαυτό σας, να χαρίζετε το χαμόγελό σας γιατί μη ξεχνάτε πως  είναι αυτό που ομορφαίνει το πρόσωπο και την καρδιά! 

Να έχετε μια χαρούμενη εβδομάδα!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε.


  



Τετάρτη 1 Ιουνίου 2022

ΚΑΛΟΣΩΡΙΣΕΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ!!

Με φόντο την ιστορία...Το Βενετσιάνικο κάστρο της Σπιναλόγκας.

Πόσο δίκιο εκείνος ο τυφλός οδηγός της ιστορίας και του μύθου, ο Όμηρος, όταν περιέγραφε την Κρήτη με τούτες τις λέξεις!

"Κρήτη τις γαι' έστι μέσω ενι οίνοπι πόντω καλή και πίειρα, περίρυτος...>>

Μια χώρα, η Κρήτη, μέσα βρίσκεται στο πέλαο το κρασάτο, περίσσια πλούσια, θαλασσόζωστη, πανώρια..."

(μετάφραση Καζαντζάκη-Κακριδή)

Πως αλλιώς να καταλάβεις τον πρώτο πολιτισμό που άνθισε στα χώματα της, τον πρώτο πολιτισμό της Ευρώπης, αν δεν φανταστείς καράβια να πλέουν στα πέλαγα, ναύτες, Μινωίτες να κουβαλούνε πραμάτειες  στην Ανατολή, βοτάνια κι αρώματα, κι ότι παράγει ό τόπος, πως αλλιώς να κρατιόνταν το κράτος του μυθικού βασιλιά αν δεν είχε την θάλασσα σύμμαχο;

Ιστορία και τέχνη.

Πλάι στη θάλασσα χτυπούσε η καρδιά του προϊστορικού πολιτισμού της Κρήτης. Στις πόλεις  που κτίστηκαν κοντά στις ακτές, ή λίγο πιο πέρα, σε ορίζοντες ανοικτούς. Κνωσός, Φαιστός, Κυδωνία, Μάλια, Ζάκρος. Κι αν ανακατέψεις την τράπουλα του χρόνου, θα δεις να προβάλουν μικρά και μεγάλα λιμάνια, πόλεις που άνθισαν στα μινωικά και στα μεταγενέστερα χρόνια, στον Κομό, στα Γουρνιά, στη Φαλάσαρνα, ο καταλογος δεν έχει τέλος.

Δεν είναι μόνο που φόρτωναν και ξεφόρτωναν τα καραβια τους οι πολύπειροι καπεταναίοι του χθες, είναι που οι άνθρωποι αντλούσαν ένα μεγάλο κομμάτι του πλούτου από την θάλασσα. Πεταλίδες και ψάρια πλούτιζαν τα τραπέζια τους, η θάλασσα της ήταν απλόχερη.

Τα τελευταία έχει αρχίσει να γίνεται πιο κατανοητό το αρχαίο τοπίο. Ευρήματα από ναυάγια , μα και κατάλοιπα διατροφικά, οστά μικρών και μεγάλων ψαριών που θρέψανε κάποτε τους μακρινούς κατοίκους ετούτου του τόπου.

Θαλασσόζωστη Κρήτη, μια λέξη που περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο ένα νησί που δεν είναι μονάχα νησί. Ολόκληρη ήπειρο την είπαν πολλοί και είχαν δίκιο. Με τρείς ηπείρους ολόγυρα και τον απόηχο της ιστορίας να φτάνει στα αυτιά μας, άλλοτε σαν κραυγή κι άλλοτε σαν ψίθυρος, που πρέπει να στήσεις αυτί για τον ακούσεις.

Όπου βρεθείς σε όποιο ακρογιάλι  σταθείς, θ ακούσεις τον παφλασμό της μνήμης και τον αντίλαλο της μακράς ιστορίας της.

Ταξίδια στην σαγήνη.

Ιδανική εποχή το καλοκαίρι για να περπατήσει κανείς στα μονοπάτια τις ιστορίας, ν ανακαλύψει τα μυστικά του τόπου και να απολαύσει την Κρήτη του ονείρου. Κι αν πολλοί προσπαθούν να βρουν λίγο τόπο ανάμεσα σε αναρίθμητες ξαπλώστρες στις πολυσύχναστες παραλίες του βορρά, υπάρχουν κι άλλοι, εκείνοι που καταφεύγουν σε μοναχικές ακτές, ανάμεσα στις πτυχώσεις των βουνών, ακτές ερημικές, σαγηνευτικές, πεντακάθαρες. Πολλές από αυτές έχουν κάτι το εξωτικό, άλλες την κιτρινίλα της άμμου, άλλες την βλάστηση πλάι στο κύμα. Εκπληκτικό να περπατάς στ ανατολικά της Σητείας, πέρα από το μοναδικό φοινικόδασος, εκεί που μπορεί να μην υπάρχουν υποδομές, υπάρχει όμως χώρος περισυλλογής, τόπος διαλόγου με την φύση, μα και με τους εαυτούς μας νομίζω.

Έτσι είναι ολόκληρο το νησί, αν εξαιρέσει κανείς τις πολυσύχναστες περιοχές.

Στην άλλη άκρη στα δυτικά, εκεί που ανυψώθηκε  κάποτε η γης κι έγιναν στεριά τα λιμάνια, η αύρα του πελάγου κάνει τα πράγματα πιο διάφανα. Ποιος απ όσους περπάτησαν  ή κολύμπησαν στα αβαθή για να φτάσουν στο Ελαφονήσι μετάνιωσε για την αποκοτιά του;

Ποιος από όσους κατηφορίσανε στις ερημιές των δυτικών Σφακιών δεν ένιωσε να βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά από την τύρβη του κόσμου, χρόνια μακριά από αυτό που ονομάζουμε σύγχρονο πολιτισμό. Στα νότια του Ρεθύμνου η μαγεία των αναζητήσεων  έχει να προσφέρει κάτι πρωτόγνωρο, ακόμη και αν βρίσκεσαι για πολλοστή φορά σε έναν τόπο, πάντα θα έχει κάτι καινούργιο να δεις, που δεν το είχες προσέξει.

Το θαύμα το βλέπεις αλλά δύσκολα το περιγράφεις. Και τι να πεις όταν μια μικρή βάρκα σε φέρνει στο άνοιγμα μιας θαλασσινής σπηλιάς και από εκεί στα σωθικά της γης; Είναι τόσο μεγάλη που μπορεί και πλεούμενο να περάσει κι όταν προχωρήσεις λιγάκι , βλέπεις τις βραχώδεις ακτές να παραδίνουν την θέση τους στην μεγάλη μας κοινή στέγη , τον ουρανό. Η σπηλιά είναι ανοιχτή στο βάθος με μια μικρή αμμουδιά να σε ξεστρατίζει από τον χώρο κι απ τον χρόνο.

Λίγο πιο εκεί στα δυτικά, ακούς να σου μιλούν για κάποιον ερημίτη που περπατούσε στο κύμα. Λένε πως άπλωνε το ράσο του στην θάλασσα, το ράσο γινόταν καράβι και πήγαινε χωρίς τιμόνι. Δεν χρειάζονται τιμόνια οι ιερές παραδόσεις. Αν κλείσεις τα μάτια,  μπορείς να τον δεις. Αη Γιάννη Ερημίτη τον λένε.

Περιηγητικές εξερευνήσεις.

Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί πολύ ο τουρισμός της εξερεύνησης. Δεν είναι λίγοι αυτοί που προσπαθούν να φτάσουν στις απόμακρες γωνιές του νησιού ή και άλλων νησιών. Είναι ένας παλιός τρόπος ν ανακαλύψει κανείς αυτό που φαντάζεται, ή που έχει διαβάσει στα βιβλία. Είναι όμως και να αναρωτιέται για τα κίνητρα αυτών των ανθρώπων. Αγάπη στην φύση; Αγάπη στην μοναξιά; η μήπως υποβόσκουσα εκκεντρικότητα που γυρεύει διέξοδο; Όπως και να έχει το πράγμα, όλα είναι σεβαστά, όλες οι απόψεις και όλες οι νοοτροπίες. Ο καθένας από εμάς έχει το δικαίωμα στο μεγαλείο του κόσμου. Το μόνο που μας στενοχωρεί όταν βρισκόμαστε στις αμάλαγες παραλίες, είναι τα ίχνη των ανθρώπων. Οι συσκευασίες, τα κουτάκια, τα κάρβουνα από την φωτιά που άναψαν κάποιοι στην άμμο για να απολαύσουν το βραδινό φαγητό τους και το άφησαν εκεί. Κοινότυπο, αλλά θα το πούμε...αυτές οι συμπεριφορές δεν φανερώνουν αγάπη στην φύση, μάλλον το αντίθετο δεν δείχνουν.

Πάντα υπάρχει τρόπος να φτάσεις εκεί που ονειρεύεσαι...

Αυτό το καλοκαίρι που οι παγκόσμιες συνθήκες επιβάλουν τις αποστάσεις ας έρθουμε πιο κοντά στον φυσικό μας χώρο και σύμμαχο, στην φύση.

Πάντα υπάρχει κάποιο δρομάκι, πάντα υπάρχει τρόπος να φτάσει κανείς εκεί που ονειρεύεται...

Κείμενα και  φωτογραφίες  Του Νίκου Ψιλάκη.

Αναδημοσίευση από το περιοδικό του σούπερ μάρκετ Χαλκιαδάκη! 

Έβαλα αυτούσιο το κείμενο, δεν χρειάζονται δικά μου λόγια, παρά οι ευχές μου να περάσετε ένα όμορφο καλοκαιράκι, ξέγνοιαστο για λίγο, όπου και να πάτε να γεμίσετε ομορφιές και χαμόγελα.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ σε όλους με υγεία! 

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!     






 


Δευτέρα 23 Μαΐου 2022

Η ΖΩΗ ΜΑΣ...

 Το μικρό μας έχει μεγαλώσει. Δεν το πιστεύω πως είναι πιά ενός χρόνου. Ήδη έχει αρχίσει να δείχνει την προτίμηση του σε ότι του αρέσει.

Εντάξει δεν θα σας πω η κουκουβαγιογιαγιά, πως είναι το πιο όμορφο δισέγγονο του κόσμου ε;🎈

Μια από τα ίδια και ο προπάππους εννοείτε!! Έχουμε μείνει άναυδοι με το πόσα καταλαβαίνουν τα μικρά πριν ακόμα μιλήσουν καλά καλά, σου δίνουν να  καταλάβεις τι θέλουν να πουν.

Το ότι μας έχει χαρίσει πάνω από δέκα χρόνια ζωής αυτός ο μπόμπιρας είναι βέβαιο, μπορεί να μην το ξέρει αλλά όταν μεγαλώσει θα του το πούνε  οι γονείς του.

Καλά μην φωνάζετε...κατεβαίνω από το καλάμι...🤣🤣

Που λέτε εδώ και καιρό τον ενδιαφέρει ότι έχει σχέση με το μαγείρεμα. Μην δει κανέναν να πάει στην κουζίνα, πιάνει ότι κουτάλες υπάρχουν και ανακατεύει ότι πιατικό βρίσκει.😊

Εεεε πείτε μου μετά από ότι έβλεπα, τι θα έκανα η γιαγιά οέο;

Του έλειπε κάτι να συμπληρώσει την αμφίεση του. Ναι ναι το βρήκατε...γίνεται μάγειρας χωρίς ποδιά; 

 
και μάλιστα όχι μια, αλλά δυο να τις μεταλλάζει.🤣🤣


Και εννοείτε ότι δεν είμαι μόνο εγώ η κουζουλή, αλλά και άλλοι όπως  η θεία του, που τι του λείπει του μάγειρα;
Ναι..ναι... η κουζίνα, γιατί ποδιές έχει αλλά, που θα μαγειρεύει ο σεφ; 🤣
 Όλοι μας μας λίγο πολύ, την έχουμε πατήσει μαζί του, αφού βλέποντας την αγάπη του για ότι έχει σχέση με το μαγείρεμα...να ξηγιόμαστε γιατί με το φαγητό, δεν είναι και κανένα φαγανό παιδάκι; ούτε κατά διάνοια...
Δώσε του κουζινικό και τι στον κόσμο...
Πω..πω..κουζινάρα!!
Ας ανάψουμε το μάτι...
ανοίγοντας τα ντουλάπια..
άραγε τι να κρύβουν μέσα;
Αααα τι ωραίοι θησαυροί; ένα μπολάκι τι να βάλουμε μέσα άραγε;
 Να κάνουμε μια ωραία κρεμούλα για μένα;
Ουπς... ένα τηγανάκι
χμμμ να ετοιμάσω κι ένα αυγουλάκι για την μανούλα!!

Μέχρι εδώ καλά τα πήγαμε αρκετά για σήμερα, νομίζω ότι κουράστηκα απ το μαγείρεμα ας κλείσουμε το μάτι.


Τέλος το μαγείρεμα για σήμερα πάω να παίξω...


Αυτά είχα εν ολίγοις να σας πω για τον μικρούλη, που άλλαξε την ζωή μας!
Σας εύχομαι από καρδιάς, να νιώσετε τις ίδιες χαρές και ακόμα περισσότερες.
Να είστε όλοι καλά, να περνάτε όμορφα με ότι σας αρέσει να κάνετε και η ζωή είναι εδώ να σας χαρίσει τα χαμόγελα της!!
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, καλή εβδομάδα να έχετε!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!