Σμαραγδάκι...

Τρίτη 2 Μαρτίου 2021

ΑΣ...ΤΟΝ ΓΛΥΚΑΝΟΥΜΕ, ΜΕ ΛΕΜΟΝΙ...ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!

Κοίτα τώρα κάτι συνειρμούς που σου κάνει το μυαλό...

Θες να γλυκάνεις τον μήνα που ήρθε;

Ε...κάνε του ένα γλυκό κουταλιού...

Λεμόνι; ναι γιατί όχι;

Μα λεμόνι; δεν είχες κάτι άλλο θα μου πεις; αφού το λεμόνι είναι ξινό.

Και να ο συνειρμός ξινό -γλυκό.

Με τι μοιάζει; μα με την ζωή μας αυτό τον καιρό, αφού μόνο ξινή είναι και πικρή αυτόν τον καιρό, αυτή είναι η γεύση που μας αφήνει στο στόμα.

Και τι μπορούμε να κάνουμε θα μου πεις;

Ακόμα και ένα ξινό θα μπορούσαμε να το γλυκάνουμε και να καλωσορίσουμε έτσι τον Μάρτη, τον πρώτο μήνα της Άνοιξης!

Και μόνο που λέμε Άνοιξη, η σκέψη μας πάει σε ομορφιά...σε πιο γαλάζιο ουρανό, σε βιαστικά λουλουδάκια που έχουν ανθίσει...

Κοίτα να δεις πως παρασύρθηκα πάλι...ένα λεμόνι γλυκό έκανα,(ναι το ξέρω ότι το έχω ξανακάνει... αλλά δεν το είχα συνδυάσει στο μυαλό μου με την παρούσα κατάσταση που ζούμε και πως μπορούμε να μετατρέψουμε έστω και μαγειρικά, ένα ξινό σε γλυκό...μα φυσικά ένα γλυκό κουταλιού λεμόνι!

Όταν σκέφτηκα να βγάζω τα στάδια του φωτογραφίες, ήταν λίγο αργά για να σας έδειχνα τα 5 λεμονάκια μου, αφού τα τρία ήδη τα είχα κόψει.. εδώ έμειναν μόνο τα δύο από την λεμονιά μας...

Την διαδικασία οι περισσότερες την ξέρετε και αν όχι υπάρχει στο διαδίκτυο...

Ο δικός μου τρόπος δεν διαφέρει και πολύ από τον κλασικό, οπότε παίρνουμε τα λεμονάκια μας αν έχουμε λεμονιά, αλλιώς αγοράζουμε ντόπια ακέρωτα..

Αφού τα πλύνουμε τα ξύνουμε στην ξύστρα λίγο απ έξω.

Τα κόβουμε στην μέση και παίρνουμε τον χυμό τους.

Βγάζουμε από τις φλούδες τις ίνες που έμειναν από το στύψιμο και κόβουμε σε μικρά μπαστουνάκια..

Τα βράζουμε από 5 λεπτά, 2-3 φορές και τα στραγγίζουμε, σκουπίζοντας τα και με χαρτί κουζίνας!

Σμαραγδάκι

Και εννοείτε ότι το ξύσμα

και ο χυμός του λεμονιού, αφού τον βάλουμε σε θήκες για παγάκια, μπαίνουν στην κατάψυξη για μελλοντικές χρήσεις.

Επειδή ξέχασα να βγάλω από την υπόλοιπη διαδικασία φωτό και δεν θυμάμαι πως την τελείωσα...(ναι συμβαίνουν και αυτά 😊...δείτε το τελικό αποτέλεσμα εδώ...

Συνοδεία με ένα ποτήρι δροσερό νερό, (βάλε φαντασία 🤣) σας κερνώ την γλύκα του, μαζί με τις ευχές μου για ένα όμορφο Ανοιξιάτικο μήνα!

Να είστε όλοι καλά, χαμογελάστε στην Ανοιξη 😊 που βρίσκεται στα πρώτα της βήματα, πιάστε τη από το χέρι και πιστέψτε πως όλα θα πάνε καλά, παρ όλα τα δύσκολα!!

Καλή εβδομάδα σε όλους σας παρεάκι μου!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...!!

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2021

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟΝ...ΕΡΧΟΜΟ!!!

Αφού κάναμε ένα διάλυμα στην ετοιμασία των μωρουδιακών μας λόγο της σκυτάλης, ήρθε η ώρα να τελειώσουμε κάτι λίγα που μας έμειναν, λίιιιγο πριν μας επισκεφτεί το μωρούλι μας!

Σας κούρασα με το θέμα; Εεεε... αν δεν τα δείξω σε εσάς που είστε η παρέα μου σε ποιόν θα τα δείξω οέο;

Μία αλλαξιέρα που ντύθηκε με ύφασμα με δεινοσαυράκια...

Μία πανούλα με δύο όψεις...

Σειρά είχε ένα φεγγαράκι που στην άκρη του κρεμάστηκε ένα αστεράκι...

Και δυο σαλιάρες, που κεντήθηκαν με πολύ κόπο σταυροβελονιά, αφού τα χέρια μου δεν με βοηθάνε πια τόσο πολύ στο κέντημα...

Κόντρα στις δυσκολίες που μας περιβάλουν μαζί με τα καιρικά φαινόμενα μας δίνουν το μάθημα της ελπίδας, τα πρώτα κρινάκια της αυλής μου, που πρόβαλαν τα όμορφα λουλούδια τους μέσα στην παγωνιά.

Ετσι κόντρα να πάμε και εμείς σε ότι μας φέρνει δυσκολίες... Αν δεν είναι αυτό ελπίδα πως θα τις ξεπεράσουμε, τότε τι είναι;

Με την χαρά που σου δίνει η όμορφη αναμονή όταν περιμένεις κάτι χαρμόσυνο, σας εύχομαι όλους να έχετε μια όμορφη εβδομάδα.

Να κάνετε ότι αγαπάτε και να μην ξεχνάτε πως ένα χαμόγελο, μας κάνει να σκεφτόμαστε πως όλα θα πάνε καλά!!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2021

" Ο ΚΟΚΚΙΝΟΒΡΑΧΟΣ " Μίνι σκυτάλη # 1

Κοίταξα το ρολόι του τοίχου.
Όπου νά ναι θα περάσει σκέφτηκα.
Από το βάθος του δρόμου, ένα βήμα αργό κουρασμένο πλησίαζε.
Ήταν το βήμα του καπετάν Νικόλα,
που από τότε που ξεμπάρκαρε κάθε μέρα την ίδια ώρα, ανηφόριζε το μονοπάτι που οδηγούσε στην άκρη του Κοκκινόβραχου.
Τον έλεγαν έτσι γιατί κάθε ηλιοβασίλεμα έπαιρνε ένα βαθύ κόκκινο χρώμα.
Άνοιξα την πόρτα και στάθηκα στο κατώφλι.
Ο καπετάν Νικόλας ήταν κιόλας έξω από την αυλόπορτα.
Κοντοστάθηκε, σήκωσε το θαλασσοδαρμένο κορμί του και το βλέμμα του γαλάζιο σαν αυτό της θάλασσας σπινθηροβόλο,που δεν ταίριαζε καθόλου με το κορμί του
καρφώθηκε γελαστό στα μάτια μου, ενώ ένα τσουλούφι λευκά μαλλιά
ξεπηδούσε κάτω από το ναυτικό του κασκέτο.
-Καλημέρα Κατερίνα...
-Καλημέρα καπετάν Νικόλα...
Ποτέ δεν έλεγε πολλά λόγια.
Μια καλημέρα μόνο και συνέχιζε τον δρόμο του...
Τον παρακολουθούσα κάθε φορά με το βλέμμα μέχρι που έφτανε στον Κοκκινόβραχο που δέσποζε αγέρωχος και πεισματάρης στα καμώματα της.
Στεκόταν για λίγο όρθιος, ακίνητος σαν άγαλμα, αγναντεύοντας τον ορίζοντα.. άναβε με αργές κινήσεις την πίπα του, ..εξ άλλου δεν βιαζόταν, όλος ο χρόνος δικός του ήτανε...τραβούσε δυο βαθιές ρουφηξιές.. και μετά καθότανε και γινότανε ένα με εκείνον.....
Πουθενά αλλού δεν θα μπορούσε να είναι ο καπετάν Νικόλας, παρά στην άκρη αυτού του βράχου, που γινόταν ένα με το κορμί του και την ψυχή του.
Πόσο το ζήλευε Θεέ μου αυτόν τον βράχο!!!!
Τον ζήλευε γιατί δεχότανε τα χάδια της που πότε άγρια και πότε γαλήνια τον αγκάλιαζαν πάντα.
Το ήξερε ο καπετάν Νικόλας ότι η ώρα που θα χώριζαν πλησίαζε και δεν θα μπορούσε να την βλέπει να της μιλά, να νιώθει την αλμύρα της στο πρόσωπό του.
Δεν ήθελε να φτάσει αυτή η στιγμή, γι αυτό καθόταν εκεί ώρες ολόκληρες και της μιλούσε.. την κοίταζε, σαν να ήθελε να γεμίσει όλο του το είναι με το γαλάζιο της.
Να την χορτάσει ήθελε μέχρι το μεδούλι...κι ας είχε περάσει όλη του την ζωή στη αγκαλιά της....
Τότε που τα γερά αντρίκια χέρια
του κρατούσαν το τιμόνι του καραβιού του και το ταξίδευε ως τα πέρατα του κόσμου...
Παράξενοι άνθρωποι οι ναυτικοί.
Όταν αγαπήσουν την θάλασσα, πού ναι πλατιά και απέραντη και άκρη δεν έχει, αυτή η αγάπη πολλές φορές, ξεπερνά και την αγάπη της μάνας ..της γυναίκας...
Δεν χορταίνεται η θάλασσα.
Μάγισσα είναι..
Σε πλανεύει...
Και ο καπετάν Νικόλας πλανεμένος ήτανε γι αυτό δεν μπορούσε μακριά της..
Γαλαζοπράσινη, ήρεμη...την αγαπούσε!
Φουρτουνιασμένη μολυβί, την αγαπούσε!
Δεν ήθελε να την προδώσει...
Άνοιξε για λίγο και για πολλοστή φορά την χούφτα του και κοίταξε το μαύρο μαργαριτάρι.

Το έφερε στα χείλη του.

Ήταν το φυλαχτό του από τότε ξεμπάρκαρε.

Το κουβαλούσε πάντα επάνω του να νιώθει ότι ήταν μαζί της και του χάριζε τα φιλιά της!
Το είχε αγοράσει από ένα ψαρά που το βρήκε στα δίχτυα του κάτω στο Αλγέρι.
Το πήρε με την σκέψη να το δώσει στην γυναίκα που θα ερωτευόταν και θα έκανε οικογένεια μαζί της..
Όμως τα χρόνια πέρασαν και η μόνη γυναίκα -ερωμένη του έμεινε η θάλασσα...

Ένιωθε σαν ένα παλιό ναυάγιο, γερμένο στο ένα του πλευρό, λίγα μέτρα μακριά της!
Άνοιξε την χούφτα του και το μαύρο μαργαριτάρι κύλισε στην αγκαλιά της..
Έγειρε το κεφάλι του ακουμπώντας
στον Κοκκινόβραχο και ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι έχοντας μέσα στην καρδιά του της αγάπης του τα χρώματα...!!!!!!!!!!!

***************************

Αυτή είναι η δική μου συμμετοχή στο καινούργιο δρώμενο "Μίνι σκυτάλη" #1 που κάνει η Μαίρη με την γήινη ματιά.

Εύχομαι σε όλους καλή εβδομάδα με υπομονή θα την περάσουμε και αυτή μέχρι την επόμενη!!

Να είστε όλοι καλά, να μην ξεχνάτε πως θα τα καταφέρουμε όταν δεν χάνουμε την δύναμη που έχουμε μέσα μας, και απλά χαμογελάτε γιατί έτσι!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2021

ΠΟΙΏΝΤΑΣ...ΠΟΛΎΤΙΜΑ ΔΩΡΑ!!

Από καιρό ήθελα να σας δείξω και να μοιραστώ μαζί σας, τα αληθινά πολύτιμα δώρα, που μου έκαναν τα εγγόνια μου τα Χριστούγεννα!!

Θα μου πείτε, καλά τώρα το θυμήθηκες;😊 εεεε...τι να κάνουμε αφού άλλα πραγματα είχαν προτεραιότητα;

Σε μια ανάπαυλα των χειρωνακτικών εργασιών μου οι οποίες συνεχίζονται για να μην ξεχνιόμαστε, τα δώρα αυτά με κάνουν και ξεκουράζομαι μαθαίνοντας με, να διαβάζω ποίηση!

Τρία βιβλία ξεχωριστά βιβλία!!

Το πρώτο είναι της Κικής Δημουλά!

ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΆ

Πως περνούν οι μέρες μου ρωτάς

πως περνώ τα βράδια.

Ούου παλιά ιστορία που την θυμήθηκες.

Τι να σου πω για τις μέρες έμαθα

ότι μπορεί να τις μετράει ένας

μικρούλης πλέον αριθμός-για δήμιος

προαλείφετε.

Ανθρωποθυσίες στον αιώνα μας

δεν κατάφερε βλέπεις ακόμα το ιντερνετ να μας συνδέσει με την αθανασία.

Δεν λες πως σώθηκαν

εκείνες οι ωραίες περασμένες μέρες.

Από το θυσιαστήριο τελευταία στιγμή

πρόλαβε και τις άρπαξε

ο μνήμων ήρωας χρόνος.

Οσο για τα βράδια

-αλλά γιατί βράδια γιατί πληθυντικός.

Ενα είναι.

Όλα τα άλλα έναστρες απόπειρες

κατά του ερχομού του.

***************

Το δεύτερο είναι της Κατερίνας Αγγελάκη- Ρούρκ.

Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΕΙΨΗΣ

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου'

ότι μου λείπει με προστατεύει

από εκείνο που θα χάσω'

όλες οι ικανότητες μου

που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο

χωράφι της ζωής

με προφυλάσουν από κινήσεις στο κενό άχρηστες, ανούσιες.

Ό,τι μου λείπει με διδάσκει'

ό,τι μου'χει απομείνει

μ'αποπροσανατολίζει

γιατί μου προβάλλει εικόνες απ'το παρελθόν σαν να'ταν υποσχέσεις για το μέλλον.

Δεν μπορώ, δεν τολμώ ούτ'έναν άγγελο περαστικό να φανταστώ γιατί εγώ σ άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους κατεβαίνω.

Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν έγινε φίλη καλή'

μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου.

Στέρησέ με-παρακαλώ το Άγνωστο-

στέρησέ με κι άλλο για να επιζήσω.

******************

Και το τρίτο ήταν ένα μικρό βιβλίο με ποίηση χαϊκού!

Σαν σε όνειρο

η πρώτη πεταλούδα

χάθηκε στο φως. KYOSI

Άνθη κερασιάς

νύχτα με φεγγάρι

να τι' ναι Θεός. HOITS

Στην γριά λίμνη

η βουτιά του βατράχου

ένας παφλασμός. ΒASHO.

*******************

Μπορεί πολλές φορές να μην καταλαβαίνω με την πρώτη την ποίηση που διαβάζω (΄0χι όλες τις φορές)αλλά πάντα με μια δεύτερη ανάγνωση την κατανοώ καλύτερα...

Η ποίηση είναι ένα δύσκολο είδος, όμως επειδή μου αρέσουν οι προκλήσεις προσπαθώ να μαθαίνω, να γίνομαι καλύτερη, άσχετα αν δεν τα καταφέρνω πάντα!!

Να είστε καλά όλοι, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα.

Μπορεί τα πράγματα να δυσκολεύουν, αλλά εμείς δεν θα σταματήσουμε να ελπίζουμε πως θα πάνε καλύτερα...

Μην ξεχνάτε πως ένα χαμόγελο, ομορφαίνει το πρόσωπο που το φοράει...αν δεν το πιστεύετε κοιταχτείτε στον καθρέφτη!!!

πηγή

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2021

ΟΙ... ΑΝΑΣΕΣ ΜΟΥ!! "ΤΑ ΓΝΩΜΙΚΑ ΕΜΠΝΕΟΎΝ # 1 !

Οι ΑΝΆΣΕΣ ΜΟΥ!

Σαν να ταν χθες, που η πρώτη μέρα στο σκολειό,

στα παιδικά μου μάτια φάνταζε μαγεία.

Με μια λαχτάρα στην μικρή μου την καρδιά,

να μάθω γράμματα, να γίνω μια κυρία!

Σαν να ταν χθες, που με κρατούσες αγκαλιά,

και εγώ με σένα νε τρελά ερωτευμένη,

εκεί μπροστα στης εκκλησίας τα σκαλιά,

σού πα το ΝΑΙ και γίναμε κι οι δυό ευτυχισμένοι.

Σαν να ταν χθες, που είχε γεμίσει η αγκαλιά,

μ ένα και δυο πανέμορφα αγγελούδια

και εκείνα μοιάζανε στα μάτια μου τα δυο,

μ όλου του κόσμου τα πολύχρωμα λουλούδια.

Σαν να ταν χθες, που μεγαλώσαν ξαφνικά

και σαν πουλιά πετάξαν μακριά μας

και εγώ ευχόμουνα σε κάθε προσευχή,

ευτυχισμένα Θε μου να ναι τα παιδιά μας.

Σαν να ταν χθες που ένα χεράκι τρυφερό,

μ εμπιστοσύνη με κρατούσε είναι αλήθεια.

Με μια φωνούλα στα αυτιά μου μαγική,

πες μου γιαγιά μου παραμύθια!

Και τώρα εδώ, στο σήμερα μετρώ,

τις μέρες της ζωής την πεμπτουσία.

Αφού στο δρόμο οσονούπω καρτερεί,

ένα δισέγγονο,

μία ανάσα ακόμα ευτυχία!!

Ο τελευταίος στίχος γράφτηκε μετά τον διαγωνισμό, σαν επίλογος στην ζωή μου!!

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 1ο καινούργιο δρώμενο που κάνει η Μαίρη με την γήινη ματιά με τίτλο..."Τα γνωμικά εμπνέουν."

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους που διαβάσατε τις "ανάσες" μου και αφήσατε εκεί την προτίμησή σας...

Η Κανελλάκη μας με το Απαγκιο της ήταν εκείνη που ξεχώρισε με την ΑΔΑ της και με την αξία της πήρε την πρωτιά και το δωράκι της Μαίρης!!!

Ευχαριστούμε πολύ την Μαίρη που μας παροτρύνει με τα δρώμενα της και σαν καλή οικοδέσποινα διοργανώνει τέλεια την παρουσίαση τους!!

Καλό μήνα να έχετε, με υγεία και ελπίδα για καλύτερες μέρες!!

Καλή εβδομάδα σας εύχομαι και αν θέλετε στολίστε τη με ένα χαμόγελο, σαν ανάσα!!!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε παρεάκι μου!

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2021

ΑΝΑΜΈΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ...ΠΕΛΑΡΓΟ!!!

Ο καιρός περνάει τόσο γρήγορα!!!

Ούτε που το καταλάβαμε πως.

Ο πελαργός όπου να ναι έρχεται και εμείς θα πρέπει να προετοιμαστούμε για τον ερχομό του.

Ξέρετε τώρα κουβερτούλες...σεντονάκια, πανούλες... 😊

Και τι κάνουμε οι γιαγιάδες και οι πρόγιαγιαδες; 🤣

Αρχίσαμε να ψάχνουμε για σχέδια, γιατί η Έρρικα μας ήθελε να έχει χαρταετούς στο σεντονάκι...οπότε έπρεπε να βρούμε ότι άρεσε στο κορίτσι μας και να συρράψουμε ένα δικό μας μοναδικό σχέδιο.

Εδώ έπαιξε μεγάλο ρόλο το Pinterest...

Κόψαμε από εκεί, προσθέσαμε από εδώ και όταν το αποτέλεσμα άρεσε,

μπήκαν μπροστά οι κλωστές, οι βελόνες και τα βελονάκια!!

Αρκουδάκια και ελεφαντάκια, άρχισαν να παίρνουν σχήμα και μορφή και οι χαρταετοί να πετούν στον ουρανό...

Άλλα χαίρονται που οι χαρταετοί τους πήγαιναν ψηλά, ένα μικρό βαριόταν και ήθελε απλά μόνο να ξαπλώσει στο γρασίδι και να μάθει την άλφα βήτα...🤣

Και ένα άλλο με έκπληξη έβλεπε τον χαρταετό του που του είχε φύγει από το χέρι, να πετάει ψηλά!!

Όπως καταλάβατε, μια μικρή ιστορία γράφτηκε καθώς βελονιά ,βελονιά κεντιόνταν το σεντονάκι.🤣

Σειρά είχαν τα μαξιλαράκια του ύπνου

και του λούσου...

και εδώ και τα δύο έτοιμα!!

και μια πανούλα, προς το παρόν...

Θα μου πείτε τι; μόνο αυτά έκανες;

Και αν σας πω ναι, ίσως σας φανεί παράξενο, αλλά δεν είναι, αφού βρήκαμε της μανούλας τα μωρουδιακά και ήταν πάρα πολλά, οπότε θα χρησιμοποιηθούν και για το μωρό της!!

Εδω ένα ζευγάρι μαξιλαράκια, που είχαν κεντηθεί πριν 30 χρόνια!!

Σας εύχομαι να γευτείτε και εσείς αυτές τις όμορφες χαρές παρεάκι μου!

Να είστε καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και να μην ξεχνάτε πως ένα χαμόγελο είναι η πόρτα της ψυχής μας!!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2021

ΤΑ Σ ΑΓΑΠΏ ΤΗΣ... ΣΙΩΠΉΣ!!

Ολοι μας θέλουμε να ακούμε την λέξη σ αγαπώ.

Δεν είναι από τις λέξεις που λέμε συχνά,

Πολύ πιο ευκολότερα τις γράφουμε μέσα σε ένα μήνυμα, ή την καρφιτσώνουμε σε αυτοκόλλητο σημείωμα στη πόρτα του ψυγείου μας.

Έχουμε την εντύπωση ότι είναι αυτονόητο πως οι πράξεις μας δείχνουν την αγάπη μας σε εκείνους που αγαπάμε.

Επειδή τα σιωπηλά σ αγαπώ υπάρχουν στις έγνοιες μας, να είναι καλά εκείνοι που αγαπάμε.

Στα σιωπηλά σ αγαπώ της στοργή μας, όταν φωνάζουμε τα παιδιά να πάρουν την ζακέτα βγαίνοντας από το σπίτι να μην κρυώσουν.

Στα σιωπηλά σ αγαπώ στον σύντροφό μας, που ξέρει ότι θα του έχουμε έτοιμο ένα ζεστό φαγητό και κρεμούλες με στέβια..😊 ...

Στα σιωπηλά σ αγαπώ για την ψυχολογική στήριξη των φίλων που ήταν εκεί όταν την χρειαζόμασταν.

Στα σιωπηλά σ αγαπώ της συμπόνιας στον συνάνθρωπό μας.

ΜΙΑ ΕΥΧΉ, αυτή η χρόνιά που ήδη είναι εδώ, να μην διστάσουμε

να πούμε όλα τα σ αγαπώ που δεν έχουμε πει...

Σ αγαπώ μια λέξη που μπορεί να μας φτιάξει την μέρα, θα μας κάνει να χαμογελάσουμε, χαρούμενοι που την είπαμε εμείς ή την ακούσαμε από τους άλλους!!!

Δεν θέλει τόλμη, αγάπη θέλει!!!

Το τραγούδι που επέλεξα δεν θα ήταν άλλο από το..."Το σ αγαπώ μπορεί" με την υπέροχη Γαλάνη!!

Να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να είστε όλοι καλά, και μαζί με το σ αγαπώ σας δώστε και ένα χαμόγελο, θα το κάνει ωραιότερο!!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2021

ΣΥΜΠΌΣΙΟ...ΚΑΙ 25 ΛΕΞΕΙΣ ..ΧΡΕΩΣΤΟΥΜΕΝΑ!!!

Το συμπόσιο της ποίησης έχει λήξει προ πολλού, όπως και το δρώμενο των 25 λέξεων και έχω κάτι χρεωστούμενα να σας δείξω παρεάκι μου...

Μπορεί η καινούργια χρονιά να διανύει κιόλας την 11η μέρα της και να γυρίζουμε σιγά σιγά στην κανονικότητα μας, όμως έμειναν από την περασμένη κάτι υπόλοιπα...

Επειδή δεν θέλω να χρωστάω τίποτε γενικώς ακόμα ούτε στον παλιό χρόνο, είπα να βάλω και τις δύο συμμετοχές μου σαν καθυστερημένο παιδί που είμαι, οι ρυθμοί μου έχουν πέσει βλέπεις, τα πόδια πια δεν τρέχουν τόσο πολύ όπως και τα χέρια!!🤣

Ομως παρόλα αυτά χαίρομαι που προσπαθώ κάθε φορά να συμμετέχω σε ότι δρώμενο τρέχει στην γειτονιά όταν μπορώ να το κάνω!!

Ενα από αυτά είναι και το συμπόσιο ποίησης που κάνει όταν οι συνθήκες της το επιτρέπουν, η Αριστέα μας!!

Εδώ είναι οι κοπελιές η Χριστίνα στο 7 με την Χρυσόσκονη της...

Και η Κική Κωνσταντίνου στο 10 με τις Ευέλικτες Αναμνήσεις της!!(ναι αυτή την φορά είναι δύο )που πήραν την πρώτη θέση με τα καταπληκτικά πονήματα τους! Μπράβο κορίτσια!!

Εδώ η λήξη και όλες οι τις όμορφες συμμετοχές !!

Η δική μου συμμετοχή...στο 26ο συμπόσιο της!

Τοκ, Τοκ, Τοκ.

Τοκ τοκ τοκ.

Στο άδειο σοκάκι το βήμα μου,

ακούγεται, σαν τον χτύπο της καρδιάς.

Εγώ και εκείνο.

Συγχρονισμός βήματος και καρδιάς.

Θαρρείς και έχεις βάλει μεγάφωνα και στα δύο.

Εκκωφαντικός ο ήχος σε μια πόλη χωρίς ανάσα.

Απέραντη ερημιά.

Ούτε ψυχή ζώσα.

Λες και ένα ανατριχιαστικό κουρνιαχτό, σκέπασε τα πάντα.

Αμάθητο το μυαλό προσπαθεί να καταλάβει σαν πρωτάκι στο σχολείο.

Πως; Τι; γιατί;

Αναπάντητα ερωτήματα!

Και εκεί στο πίσω μέρος του μυαλού, να αχνοφαίνεται η ελπίδα, πως δεν γίνεται

καταιγίδα χωρίς ουράνιο τόξο!

Η δεύτερη συμμετοχή μου ήταν στο κάλεσμα της Μαρίας με το Κείμενο της στο # 13 δρώμενο των 25 λέξεων!

Διαβάσετε Εδώ όλες τις συμμετοχές!!

Η νικήτρια ήταν η Αννα Flo,με την καταπληκτική συμμετοχή της!! πατήστε επάνω στο όνομα της να διαβάσετε το όμορφο ολιγόλεκτο της!!

Και εδώ η δική μου συμμετοχή...

-Σ αφήνω.

-Που πας;

-Δεν το βλέπεις; έχω γείρει.

-Δεν με κρατά οι ρίζες μου πια.

-Μην μ αφήνεις, δεν βλέπεις την καταχνιά;

-Έχεις το φεγγάρι.

Και τώρα που ξεχρέωσα του παλιού χρόνου θα ήθελα να σας πω το μεγάλο ευχαριστώ μου για τον χρόνο που αφιερώσατε να διαβάσετε τις συμμετοχές μου...

Να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και να βρίσκετε αφορμές έστω και για λίγο χαμόγελο, ποτέ δεν έβλαψε κανένα!!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2021

Η...ΜΥΣΤΙΚΉ ΣΥΝΤΑΓΗ!!! Φωτοσυγγραφική σκυτάλη #6

Το αυτοκίνητο κυλούσε στην άσφαλτο καταπίνοντας τα χιλιόμετρα που άφηνε πίσω του.

Η Γιωργίνα αναγνώρισε την δημοσιά η οποία έβγαζε στο χωριό, που φάνηκε μετά την στροφή, σκαρφαλωμένο στην καταπράσινη πλαγιά.

Τα όμορφα σπίτια του με τα κόκκινα κεραμίδια ανάμεσα στο πράσινο έμοιαζαν σαν πίνακας ζωγραφικής, όμως δεν ήταν αυτό που τραβούσε την προσοχή της.

Σταμάτησε το αυτοκίνητο μπροστά σε ένα σπίτι, που ο χρόνος είχε αφήσει επάνω του τα σημάδια της εγκατάλειψης.

Είχαν περάσει 4 χρόνια και η τόσο φροντισμένη αυλή παλιά, είχε γεμίσει αγριόχορτα και μόνο η αγαπημένη της κόκκινη τριανταφυλλιά, εξακολουθούσε να είναι εκεί λες και την περίμενε με το τελευταίο κόκκινο χειμωνιάτικο της τριαντάφυλλο. Έσκυψε και το χάιδεψε, νιώθοντας τα μάτια της να υγραίνονται! Δεν ήθελε να κλάψει.

Οχι δεν της ταίριαζαν τα κλάματα.

Μόνο χαμόγελα είχε στην θύμησή της και αυτά ήθελε να κρατήσει.

Εβγαλε από την τσέπη του παλτού της το κλειδί και με το που άγγιξε χερούλι της εξώπορτας, δεν άφησε το σφίξιμο στην καρδιά της να την επηρεάσει, με μια βαθιά ανάσα άνοιξε την πόρτα.

Εκείνη με ένα τρίξιμο από τους σκουριασμένους της μεντεσέδες, άνοιξε, αφήνοντας το φως του ήλιου να φωτίσει το μισοσκόταδο που βασίλευε εκεί μέσα!

Όλα ήταν όπως τα είχε αφήσει όταν έφυγε εκείνη, που την "κοίταζε" μέσα από την φωτογραφία της ακουμπισμένη επάνω στην σερβάντα.

Αχ βρε γιαγιά ψιθύρισε, σε πεθύμησα...

Είναι Χριστούγεννα και μου έλειψαν οι μυρωδιές σου, που γέμιζαν το σπίτι κανέλα, γαρύφαλλο, βανίλια...να ακόμα τα μυρίζω λες και μαγικά οι μυρωδιές δεν έφυγαν ποτέ από αυτό το σπίτι.

Θαρρείς πως από πάντα μύριζε μελομακάρονα, κουραμπιέδες...

Αχ αυτοί οι κουραμπιέδες σου όμως ήταν διάσημοι σε όλο το χωριό θυμάσαι;

Και εγώ θυμάμαι πόσο περήφανη ένιωθα, κάθε φορά που έλεγαν πως σαν και αυτούς τόσο νόστιμους δεν είχαν ξαναφάει όσοι τους κερνούσες!

Και δεν σταματούσαν μόνο στο έναν...

Και εγώ θύμωνα, γιατί νόμιζα ότι θα τους τρώγανε όλους και για μένα δεν θα έμενε τίποτα.

Μα τί βάζεις μέσα; σε ρωτούσαν πιο είναι το μυστικό σου και γίνονται τόσο νόστιμοι;

Τους έλεγες πως αυτό το μυστικό θα το έλεγες μόνο σε μένα...

Πάντα είχα την περιέργεια τι ήταν αυτό που έβαζες μέσα στους κουραμπιέδες σου...περίμενες πρώτα να κοιμηθώ και τότε μέσα στη νύχτα με τα αστέρια και το φεγγάρι συντροφιά καθόσουν και έφτιαχνες τα μαγικά σου.

Σηκωνόμουν το πρωί και το σπίτι μοσχομύριζε όλο ενώ η πιατέλα με τους πεντανόστιμους κουραμπιέδες με περίμενε επάνω στο τραπέζι, πασπαλισμένους με την άχνη!!

Κάθε χρονιά προσπαθούσα να μείνω ξύπνια για να δω το μυστικό σου, αλλά πάντα τα μάτια μου έκλειναν και με έπαιρνε ο ύπνος!

Θυμάσαι τι γέλια κάναμε όταν φυσούσα την άχνη από πάνω τους μόνο και μόνο να την δω να σκορπίζεται σαν χιόνι;

Αχ βρε γιαγιά, πως πέρασαν τα χρόνια;

Οι σπουδές μου με κράτησαν μακριά, όμως τώρα ήρθα να τα πούμε λίγο τα δυο μας...σε πεθύμησα!

Τα γελαστά μάτια της γιαγιάς της θαρρείς πως την κοιτούσαν και σαν να της φάνηκε πως της έκλεισαν το μάτι.

Χαμογέλασε...αλήθεια τι να απόγινε εκείνη η μυστική συνταγή για τους κουραμπιέδες;

Λες να βρίσκεται κάπου; Άνοιξε το συρτάρι της σερβάντας και άρχισε να ψάχνει κάτω από τις διπλωμένες λινές πετσέτες!

Το βρήκε στο βάθος του συρταριού, ένα τετράδιο κιτρινισμένο από το καιρό, γεμάτο συνταγές.

Το ξεφύλλισε και κάπου εκεί στο τέλος έγραφε...μυστικοί κουραμπιέδες!!

Διάβασε...

500 γρ. βούτυρο, 100 γρ άχνη ζάχαρη,

2 κρόκοι και ένα αυγό ολόκληρο, 2 βανίλιες,