Πρόσωπα που γελούν, μάτια που γελούν.
Και καρδιές.
Μοίρασμα είναι και το χαμόγελο.
Δεν μοιράζεται μονάχα η ρακή, το γλυκό του κουταλιού, το ποτήρι με το δροσερό νερό που προσφέρεται στον περαστικό και τον ξένο, μοιράζεται το συναίσθημα, η επικοινωνία, η συντροφιά.
Θεέ μου, τι γλώσσα είναι τούτη που μας έδωσες!
Είναι φορές που δεν χρειάζονται λέξεις για να πούμε όσα πηγάζουν από τον μέσα μας κόσμο.
Χαμογελούμε στον άλλο κι εκείνος ανταποδίδει.
Μνήμη γονιδιακή, νόμος άγραφος κι απαράβατος.
Μάτια που γελούν, κόσμοι αρχέγονοι και αγέραστοι συνάμα.
Κι ένας Θεός πάνω από την οικουμένη, πάνω από τα μικρά και τ ανθρώπινα.
Κάποτε-κάποτε και δίπλα μας, συνταξιδιώτης και συνοδοιπόρος.
Ένας Θεός που δεν ξέρει να προστάζει.
Αδιάφορο αν τον λένε Ξένιο Δία ή Παλαιό των Ημερών-στην πίστη τη χριστιανική ο Ένας δεν έχει όνομα, γιατί απλά είναι ο Ένας!
Όμως, τον θεό που συνάντησα εκείνο το φθινοπωριάτικο απομεσήμερο τον είπα απλά Θεό της Ελλάδας, Θεό της Κρήτης, Θεό των κοντινών και των μακρινών μας παππούδων.
Δεν προστάζει, δεν ξέρει να προστάζει.
Χαμογελά, εμπνέει, κάνει μετερίζι του το συργούλιο,(καλόπιασμα) κάνει τη φιλοξενία χρέος δικό μας.
Είναι σαν να κρατά κι εκείνος ένα ποτήρι στο χέρι.<< Σίμωσε ξένε>>, σου λέει.
Μα τι γράφω τώρα και εγώ; Όχι ένα ποτήρι, ποτέ μόνο ένα. Δύο. Και τρία και τέσσερα. Όση είναι η συντροφιά που περνά έξω από την ανοιχτή πόρτα του χωριάτικου σπιτιού.
Μάτια που γελούν. Και καρδιές Ένα ποτήρι ρακή, ένα πιάτο καρυδαμύγδαλα,ένας άντρας και μια γυναίκα, ένα σπιτικό ανοιχτό. Και ένα κούνημα του χεριού. "κοπιάστε"
Είχα καιρό να την ακούσω την λέξη με την ιδιότυπη κρητική προφορά, κάτι σαν "κοπχιάστε" , ας πούμε, ένα χι να μπαίνει θαρρετά ανάμεσα στο πι και στο γιώτα και να αλλάζει το νόημα.
Δεν έχει σχέση με τον κόπο , με τον μόχτο, με τον κάματο το δικό μας "κοπχιάστε".Με το φίλεμα έχει σχέση μόνο.
Είναι η πιο απλή μα και η πιο ευγενική και η πιο αυθόρμητη πρόσκληση.
Πόσο δίκιο είχε ο ποιητής της Ρωμιοσύνης όταν έραινε το χαμόγελο με σταγονες αθανασίας!
"Αυτό το χαμόγελο κι αυτόν τον ουρανό δεν μπορούν να μας τα πάρουν"
Γιάννης Ρίτσος
Πόσο δίκιο είχε και εκείνος ο ευφυής συνέλληνας Κύπριος που λιτάνευε πέντε-δέκα λέξεις όλες κι όλες στο λευκό χαρτί και τις έκανε ποίημα.
"Αφήνετε πάντα ένα χαμόγελο εκτός των τειχών σας, αφήνετε ένα χαμόγελο για τους περαστικούς"
Κώστας Μόντης
"Κοπιάστε"
Πόσο δίκιο είχε και ο πρόσφατα χαμένος σπουδαίος ποιητής που γεννήθηκε και μεγάλωσε σ ένα μικρό χωριό της Κρήτης όταν δήλωνε "μαγεμένος με τα μάτια που γελούν".
Το χαμόγελο της νίκης, το χαμόγελο της ήττας, το αιώνιο χαμόγελο του ανθρώπου. "Να επουλώνεις τα τραύματα του θυμού" έγραψε.
Χριστόφορος Λιοντάκης
Να επουλώνεις όλα τα τραύματα θα τολμήσω να πω ταπεινά, εσαεί θαυμαστής του ποιητικού λόγου, εσαεί θαυμαστής του Χριστόφορου. Όλα τα τραύματα παλιά και μελλούμενα.
Είναι γιατρικό το χαμόγελο!
Ακούω πάλι την αρχαία φωνή με τον σχεδόν τραχύ ήχο της δικής μου ντοπιολαλιάς "Κοπχιάστε"
Τούτη την λέξη την κρατώ,
τούτη την ρακή μπορεί να την ξεχάσω.
Τούτο το χαμόγελο το κρατώ ,
την ιστορία μπορεί να την ξεχάσω.
Μοίρασμα είναι και το χαμόγελο.
Μεγάλη χαρά να χαμογελούν τα χείλη, πιο μεγάλη να χαμογελούν τα μάτια.
Κι εσύ να αναρωτιέσαι τι είναι τελικά το χαμόγελο και γιατί το χάρισε ο πλάστης του κόσμου σ ένα μονάχα από τα πλάσματά του. Άηχο σινιάλο; Διάλογος δίχως λέξεις; Ή μήπως γλώσσα πανάρχαια, γλώσσα όχι μόνο του κορμιού μα και της ψυχής;
Μεγάλη χαρά να βλέπεις το χαμόγελο των άλλων, πιο μεγάλη είναι να ξέρεις πως αυτό το χαμόγελο το προκάλεσες ΕΣΎ!
"Φωτογραφία και κείμενα του Νίκου Ψιλάκη"
Για μια ακόμη φορά αλίευσα ένα εξαιρετικό κείμενο από το περιοδικό του σούπερ μάρκετ του κ. Χαλκιαδάκη και είπα να το μοιραστώ μαζί σας παρεάκι μου μια που μιλά για το χαμόγελο να μπει ο καινούργιος μήνας θετικά με πολλά χαμόγελα έστω και στα δύσκολα!
Να περνάτε όμορφα ότι και κάνετε!ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!! σε όλους σας!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!
