Την άλλη μέρα πήγε πάλι ο Άρης στην παραλία μαζί με το κοχύλι, για να ακούσει την συνέχεια της ιστορίας...το έβαλε στο αυτί του και εκείνο άρχισε να του λέει...
Ο καπετάν Νικόλας και ο φίλος του δεν πίστευαν πως βρέθηκαν ζωντανοί στην αμμουδιά.
-Σαν όνειρο θυμάμαι ότι ήμουν στην πλάτη ενός δελφινιού και εσύ σε μια άλλη, είπε στον φίλο του και περνούσαμε μέσα από πελώρια κύματα.
-Πως βρεθήκαμε εδώ;
Δεν ήταν όνειρο καπετάν Νικόλα μας έσωσαν τα δελφίνια είπε εκείνος.
-Αυτά μόνο στα παραμύθια συμβαίνουν.
-Και εγώ έτσι νόμιζα, αλλά είδα με τα ίδια μου τα μάτια ένα γαλάζιο δελφίνι, να σε έχει βάλει στην ράχη του, ενώ ένα άλλο κουβαλούσε εμένα και μας άφησαν και τους δύο εδώ στην αμμουδιά.
Είχε ακούσει ιστορίες για δελφίνια που έσωσαν ανθρώπους μέσα από την φουρτουνιασμένη θάλασσα, αλλά νόμιζε ότι όλα όσα άκουγε ήταν παραμύθια. Ποτέ δεν φαντάστηκε πως θα ζούσε και εκείνος μια τέτοια περιπέτεια στην πραγματικότητα. Ερχόταν κάθε μέρα στην παραλία, με την ελπίδα πως θα αντίκριζε κάποτε το γαλάζιο δελφίνι. Εκείνη την στιγμή, έφτασε στα αυτιά του ένας ήχος σαν σφύριγμα και στην θάλασσα πρόβαλε το γαλάζιο δελφίνι.
-Αχ και να καταλάβαινες το μεγάλο μου ευχαριστώ που μου έσωσες την ζωή είπε ο καπετάν Νικόλας λες και το δελφίνι θα τον άκουγε.
-Και βέβαια σε καταλαβαίνω άκουσε μέσα στην σκέψη του μια φωνή. Σάστισε και γύρισε πίσω του να δει ποιος του μίλησε. Γύρισε προς την θάλασσα και είδε το δελφίνι να κουνά το πτερύγιό του σαν να τον χαιρετούσε. Δεν του είχε ματατύχει ποτέ στην ζωή του κάτι τέτοιο. Εμείς τα δελφίνια συνέχισε η φωνή μέσα στο μυαλό του, είμαστε φίλοι με τους ανθρώπους και χαιρόμαστε κάθε φορά που χρειάζεστε την βοήθεια μας να σας την δίνουμε με χαρά!
-Θέλεις να ανέβεις στην πλάτη μου να σου δείξω τι βρήκα εκεί κάτω στο βυθό;
-Και πώς θα γίνει αυτό; εγώ δεν είμαι ψάρι είπε χαμογελώντας ο καπετάν Νικόλας και θα πνιγώ αν δεν έχω οξυγόνο.
-Μην στεναχωριέσαι γι αυτό, στα παραμύθια όλα γίνονται.
-Εχεις δίκιο του απάντησε εκείνος, πάμε λοιπόν να γίνουμε παραμύθι και με ένα σάλτο βρέθηκε στην ράχη του γαλάζιου δελφινιού και βούτηξαν και οι δύο στα βάθη της θάλασσας. Κολυμπώντας αρκετή ώρα ανάμεσα από πανέμορφα κοράλλια, που με το παραμικρό κύμα νόμιζες πως χόρευαν σαν μπαλαρίνες, ενώ αναμεσά τους κολυμπούσαν χιλιάδες πολύχρωμα ψάρια. Ο καπετάν Νικόλας δεν χόρταινε να βλέπει την ομορφιά αυτή, που έβλεπαν πρώτη φορά τα μάτια του.
-Φτάσαμε άκουσε μέσα στην σκέψη το γαλάζιο δελφίνι να του λέει, δείχνοντάς του ένα σημείο στον βυθό. Με έκπληξή του είδε ένα παλιό μπαούλο μισοσκεπασμένο με την άμμο και σκουριασμένο από το πέρασμα του χρόνου επάνω του.
η φωτό από το ίντερνετ
-Εδώ είναι κρυμμένος ένας θησαυρός από τον καιρό των πειρατών...αν τον θέλεις είναι δικό σου καπετάνιε. Σκέφτηκε για λίγο πόσα θα μπορούσε να κάνει με όλο αυτόν τον θησαυρό.
-Καλέ μου φίλε είπε μετά από λίγο τι να τα κάνω τόσα πλούτη; μόνο σε μπελάδες θα με βάλουν του απάντησε. Εχω στην ζωή μου ότι θέλω. Μια όμορφη οικογένεια και την αγαπημένη μου θάλασσα, που μου δίνει πλουσιοπάροχα, όλα όσα χρειάζομαι να ζω αξιοπρεπώς
-Εντάξει αφού αυτή είναι η απόφασή σου το δέχομαι. όμως δεν τελειώνει εδώ η βόλτα μας, γιατί θα σου δείξω πως σε κάποιο μέρος του κόσμου, πως τα δελφίνια βοηθούν τους ανθρώπους να ψαρεύουν. Θα μπορούσα να κάνω και εγώ το ίδιο για σένα αν το ήθελες.
-Σε ευχαριστώ πολύ αλλά μου έκανες του μεγαλύτερο δώρο σώζοντας την ζωή μου και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ μου!!!🐬
ΤΈΛΟΣ
Η αιτία που γράφτηκε η συνέχεια του παραμυθιού εκτός από την προτροπή κάποιον φίλων, παρεάκι μου, ήταν η περιήγηση μου στον απέραντο κόσμο του ίντερνετ αναζητώντας εικόνες δελφινιών.
Κάπου εκεί στην αναζήτηση μου συνάντησα αυτό το κείμενο με το καταπληκτικό του βίντεο.
Να είστε όλοι καλά, καλή εβδομάδα, καύσωνας είναι θα περάσει, αν τον συνοδεύσετε με υπομονή, παγωμένα νερά και ένα χαμόγελο😄.
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...
