Τση Κρήτης το γλυκό ψωμί στην τάβλα θα προσμένει,
να ρθούν οι φίλοι οι καλοί κι ξένοι να κοπιάσουν.
Ρακή δροσάτη να γευτούν και ντάκο παξιμάδι.
Καλτσιούνια, ξεροτήγανα, αρνί και σταμναγκάθι
και δίπλα η λύρα συντροφιά το κέρασμα τση Κρήτης...
Σμαραγδάκι...
Με μικρά βήματα προσπαθεί δειλά δειλά ακόμα και η φύση, να εδραιώσει τον ερχομό της, κάνοντας τα μικρά φυλλαράκια να αρχίσουν να ξεπροβάλουν από τα ξερά κλαδιά της μικρής βερικοκιάς μας...το θαύμα της ελπίδας πως η ζωή είναι εδώ και στο τσακ σκαρώθηκε το χαϊκού.
Έσκασε μάτι
χαμόγελα ήλιου
στη βερικοκιά.
Τα πιο βιαστικά λουλουδάκια της αυλής μας, παγωμένα ακόμα από το κρύο του χειμώνα (που να πούμε την αλήθεια φέτος εδώ ήταν πολύ ήπιος) κάνουν σιγά σιγά την εμφάνισή τους, με το που θα βγει ο ζωοδότης ήλιος να τα ζεστάνει λίγο. Αυτά τα όμορφα κίτρινα κρινάκια βγήκαν πρώτα πρώτα και φούντωσε η ρίγανη στον συντριβανόκηπο...
Ενώ η πασχαλίτσα κάνει τις πρώτες Ανοιξιάτικες βόλτες της.
ακολούθησαν οι βιολέτες που μοσχοβόλησαν τον τόπο.
Η ορχιδέα μου έβγαλε και αυτή τα πρώτα της άνθη.
Άρχισε να γαλαζώνει ο ουρανός και να αφήνει τα σύννεφα να παίζουν μαζί του.
και οι γερανοί έχουν αρχίσει τα ταξίδια τους...
Ακόμα και ο καφές μου κάνει τα δικά του σχέδια.😉
κάνοντας να φανούν τα πρώτα απορημένα χαμόγελα.
Με την ελπίδα να έχετε μια εβδομάδα ήρεμη με την καθημερινότητά της, αφήσετε τον εαυτό σας να χαμογελάσει βλέποντας την Άνοιξη να έρχεται, έστω και θλιμμένη.
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά!
Τα τελευταία τραγικά γεγονότα μας έχουν συγκλονίσει όλους μας φίλοι μου.
Νομίζω ότι δεν υπάρχει ούτε ένας μας, που να μην έχει νιώσει θλίψη για τις ζωές που χάθηκαν άδικα και μακάρι να είναι οι τελευταίες, σε μια χώρα που κανένας δεν φταίει γι ότι έγινε...😮
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο για εμάς τους απ΄έξω από τον μεγάλο πόνο, η ζωή θα συνεχίσει να διεκδικεί την καθημερινότητα της στα απλά της...Όπως το πλέξιμο που έχει γίνει για μένα η ασχολία που με βοηθάει, να ξεπερνώ τις δύσκολες καταστάσεις μου.
Εδώ και καιρό όλο έλεγα να σας δείξω τι είχα πλέξει στον μήνα που πέρασε, αλλά όλο και κάτι πήγαινε πίσω αυτήν τη ανάρτηση, που ευχή μου θα ήταν οι λόγοι αυτοί, να ήταν εκείνοι που εξ αρχής ήταν και όχι αυτοί του Μάρτη!
Με την παράκληση της μεγάλης μου κόρης να κάνει από ένα δώρο στις φίλες της που είναι μαζί από το γυμνάσιο, και εννοείτε ότι θα ήταν κάτι πλεκτό αφού ακόμα είχαμε Φλεβάρη, πλέχτηκαν δύο σάλια το ένα λευκό και το άλλο μαύρο, που ήδη βρίσκονται στις αποδέκτριες. Βλέποντας τα στις φωτογραφίες απλωμένα το ένα δίπλα στο άλλο, ο συνειρμός ήταν αναπόφευκτος, σκεπτόμενη την ζωή που συνεχίζεται...
Γαντάκια που πλέχτηκαν για το πολύ κρύο της Πράγας, αφού η εγγονή μας κάνει εκεί το διδακτορικό της...
,Μπορεί η πόλη να είναι πανέμορφη, αλλά δεν είναι Ελλάδα εκεί και ο χειμώνας παρατείνεται...
Και εκεί που φεύγουν οι ψυχές, άλλες ψυχούλες γεννιούνται και η ζωή συνεχίσει να προχωρά άσχετα με το τι θέλουμε εμείς να γίνει. Το σετάκι αυτό ήταν δωράκι δικό μου σε μια εξαδέλφη μας που έγινε πρώτη φορά γιαγιά, για τον κούκλο εγγονό της!
Όταν έγιναν όλα αυτά ήταν ακόμα Φεβρουάριος και η τελευταία του μέρα μου επιφύλαξέ μια πολύ όμορφη χαρά, αφού ένας φάκελος με το όνομα μου ήρθε στα χέρια μου...δεν περίμενα τίποτα και με περιέργεια διάβασα τον αποστολέα, που ήταν η Η Ράνια με τον κόσμο της Γεμάτη απορία άνοιξα τον φάκελο και τι να δω; μέσα στο φάκελο, ένα σωρό καλούδια που χρειάζονται για το ράψιμο μέσα σε μια πολύ ωραία θήκη,
και όχι μόνο, όλα κεντημένα ψιμιδευτά κατά την Κρητική διάλεκτο (τέλεια) από τα χεράκια της...
Αλλά εκεί που ένιωσα πολύ όμορφα ήταν ο λόγος που μου έστειλε αυτά τα δωράκια και τα λόγια της, η έκπληξη που ήταν γραμμένα μέσα στο φάκελο!
Ράνια μου σε χιλιοευχαριστώ, μέσα από την καρδιά μου, έστω και αν η χαρά μου κόπηκε στην μέση ξημερώματα του Μάρτη!
Αυτά προς ώρας, μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια ήρεμη εβδομάδα, με την ελπίδα πως αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα.
Η φίλη μας η Μία Craftartista είναι η διοργανώτρια της φιλικής πρόσκλησης Νο 158 .
"Κύκλοι και/ή ρίγες"
Εδώ και το λογότυπο της!
Μας κάλεσε, όποιοι φίλοι θέλουν να συμμετέχουν με το εν λόγο θέμα και με οποιοδήποτε τρόπο σε αυτήν την πρόσκληση.
Το να κάνω μια ζωγραφιά με ρίγες και κύκλους, μου φάνηκε ευκολάκι για να πω την αλήθεια μου, αλλά τι άλλο θα μπορούσα να κάνω;
Σκέφτηκα τι ξέρω να κάνω καλύτερα; Μα ναι, σίγουρα να πλέκω...αλλά πως θα εντάξω σε πλεκτό ρίγες και κύκλους αναρωτήθηκα; Και τι να πλέξω οέο; 😮 μπήκα στο ψαχτήρι, και κάτι μου έκανε κλίκ σαν ιδέα...😉 οπότε την έβαλα μπροστά και ιδού το αποτέλεσμα...
Μια ωραία θήκη για γυαλιά, πρεσβυωπίας λόγο ηλικίας,😉
αλλά θα μπορούσε να φιλοξενήσει και γυαλιά ηλίου, μια χαρά!
Εξυπηρετεί και τις δυο περιπτώσεις ε;😊 Είναι πολύ εύχρηστη και απόρησα πως δεν είχα φτιάξει κάτι τέτοιο μέχρι τώρα για μένα, διότι είχα κάνει θήκες γυαλιών δωράκια.🤣
Σε ευχαριστώ πολύ Μία μου για την πρόσκληση και την ευκαιρία να δημιουργήσω αυτήν την θήκη.
Σας αφήνω, με μια φωτογραφία από τον χθεσινό μου περίπατο.
Θαυμάζοντας αυτό το ηλιοβασίλεμα, η σκέψη μου στάθηκε στο πόσο όμορφος είναι ο κόσμος της φύσης και πόσο μικροί είμαστε απέναντί της εμείς οι άνθρωποι.
Με την ευχή να είσαστε όλοι καλά, να έχετε έναν όμορφο μήνα, αν μπορείτε χαρίστε ένα χαμόγελο μαζί με μια καλημέρα σας, ας είναι άγνωστος ο αποδέκτης της θα ξαφνιαστεί ευχάριστα...
Ας είναι αυτή η Σαρακοστή η αφορμή να κοιτάξουμε λίγο πιο βαθιά μέσα μας, να ζητήσουμε συγνώμη σε όσους έχουμε στεναχωρήσει και να τους δώσουμε την αγάπη μας. Αυτό θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.
Με την σύντομη αυτή ανάρτηση σας αποχαιρετώ, μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!
Δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί η Νάντια το πανέμορφο μοντέλο, πόσο θα άλλαζε η ζωή της όταν πρωτογνώρισε τον όμορφο μελαχρινό άντρα, στο νησί που είχε πάει για διακοπές.
Τα μαύρα μάτια του την είχαν αιχμαλωτίσει από την πρώτη στιγμή που τα βλέμματα τους είχαν συναντηθεί και έκαναν την καρδιά της να φτερουγίσει άτακτα.
Άραγε έτσι να είναι ο κεραυνοβόλος έρωτας; αναρωτήθηκε...
Δεν αρνήθηκε την πρόσκλησή του να την κεράσει ένα ποτό στο γιοτ του, που ήταν αγκυροβολημένο στο λιμάνι του νησιού.
-Ελα μαζί μου στη χώρα μου θα είσαι η βασίλισσα της καρδιάς μου και όχι μόνο, της είπε καθώς την αγκάλιαζε.
Δεν ήθελε τίποτε άλλο να ακούσει η ερωτευμένη της καρδιά.
Και πήγε! Να βρει τον παράδεισο που της έταξε...
Αντί γι αυτόν συνάντησε το βασίλειο του τρόμου με το που πάτησε το πόδι της εκεί.
Ένα δελεαστικό παραμύθι ήταν όσα γλυκόλογα της έλεγε, που κατάντησε ο χειρότερος εφιάλτης της όταν η πρώτη του κουβέντα μόλις φτάσανε στο πολυτελές σπίτι του, ήταν να φορέσει την μαντίλα. Να μην βγαίνει μόνη της, αλλά πάντα με την συνοδεία του.
-Εδώ είναι η δική μου χώρα και θα ακολουθείς τους νόμους της χώρας μου. Και τους όρους τους δικούς μου της είπε κοιτάζοντας την στα μάτια με έναν τρόπο που την έκανε να ανατριχιάσει ολόκληρη. Αααα και να φοράς σωστά την μαντίλα. Να ξεχάσεις αυτά που ήξερες, τώρα που είσαι γυναίκα μου, θα υπακούς σε ότι λέω κατάλαβες;
Ένιωσε την καρδιά της να βουλιάζει σε ένα απύθμενο χάος.
Υπάκουσε το σώμα.
Η σκέψη της κατάλαβε που θα την οδηγούσε η πλήρης υποδούλωση.
Νόμοι που θα βοηθούσαν μια γυναίκα να βρει το δίκιο της δεν υπήρχαν στον σκληρό ανδροκρατούμενο κόσμο, όπου η ανυπαρξία της γυναίκας ήταν εμφανής.
Ήταν η ξένη με διαφορετική καταγωγή και θρησκεία. Τι θεός ήταν ο δικός του που όποιος δεν πίστευε σε εκείνον γινόταν εχθρός τους; Όσες φορές προσπαθούσε να του εξηγήσει, ότι και εκείνη ήταν πλάσμα ενός Θεού που κήρυξε το..."αγαπάτε αλλήλους", τόσο ποιο πολύ γινόταν βίαιος απέναντί της.
Τις σπάνιες φορές που έτυχε να βγει έξω από το σπίτι στο δρόμο ντυμένη φυσικά σαν μουσουλμάνα, με την μαντίλα σφιχτά τυλιγμένη, εκείνος την ακολουθούσε σαν την σκιά της, βρισκόταν πάντα πίσω της όπου και να πήγαινε.
Κατάλαβε ότι το να γεννηθείς γυναίκα σ αυτήν την χώρα ήταν ατυχία. Κανένα ανθρώπινο δικαίωμα, σε μια φαλλοκρατούμενη κοινωνία που οι γυναίκες είναι έρμαια της βίας των μουσουλμάνων συζύγων και πατεράδων που καταδυναστεύουν και εξουσιάζουν τις ζωές τους.
Ναι ο σύζυγός της μπορεί να εξουσίαζε το κορμί της, όμως το μόνο που δεν μπορούσε να εξουσιάζει ήταν η σκέψη της, που ποτέ δεν δέχτηκε αυτήν ταπείνωση και που εδώ και καιρό, έψαχνε τον τρόπο να βγει από αυτήν την κόλαση.
Το είχε βάλει σκοπό. Ήταν σίγουρη πως θα τα κατάφερνε. Το πως δεν το ήξερε ακόμα, αλλά είχε πίστη στο Θεό της πως δεν θα την άφηνε έρμαιο στα χέρια του...
...Κατέβασε την μαντίλα όσο πιο χαμηλά επιτρεπόταν, έβαλε τα μαύρα γυαλιά της, έκατσε στο κάθισμα, έδεσε την ζώνη ασφαλείας και προσπάθησε να καθησυχάσει τους χτύπους της καρδιά της.
Ο φόβος και η αγωνία ήταν τα συναισθήματα που την είχαν κυριεύσει περιμένοντας την απογείωση. Με ανακούφιση άκουσε τους κινητήρες να παίρνουν μπροστά, κοιτάζοντας προσεκτικά γύρω της, παρακαλώντας τον Θεό να μην δει μπροστά της το πρόσωπο που μίσησε πιά όσο τίποτε στο κόσμο...
Πετούσε προς την ελευθερία της, ενώ δάκρυα χαράς και ανακούφισης άρχισαν να κυλάνε αβίαστα από τα μάτια της!
************************************
Η εικόνα με το νούμερο 5 με ενέπνευσε να γράψω αυτήν την ιστορία, με την οποία παίρνω μέρος στην πρόσκληση της μίνι σκυτάλης, που κάνει η Μαίρη με την γήινη ματιά της, για #5η φορά. και εκεί θα δείτε και όλες τις συμμετοχές!
Μαίρη μου σε ευχαριστούμε που με την σκυτάλη σου μας παρακινείς να προσπαθούμε να γράψουμε κάτι βλέποντας μια εικόνα.
Να είστε όλοι καλά να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και χαρίστε ένα χαμόγελο παρηγοριάς σε όσους το χρειάζονται και είναι πολλοί πιστέψτε το έχουμε ανάγκη και εμείς!
Ναι μπορούμε να πούμε πως χειμώνιασε πιά αφού μας επισκέφτηκε η Barbara,(Τι αμερικανιά και αυτή να βάζουν ονόματα στις κακοκαιρίες;) ουρανός κατέβασε τα σύννεφά του με όλες τις αποχρώσεις του γκρι, να παίξουν με την βροχή και το χιόνι...ευτυχώς η επίσκεψή της δεν κράτησε πολύ και ο χειμωνιάτικος καιρός, συνεχίζει νορμάλ, με τα κρύα του και τις βροχούλες του...Αν δεν τα κάνει αυτά τώρα πότε θα τα κανει ο χειμώνας; Γιατί μην μου πείτε ότι είδαμε χειμώνα βαρύ, αν εξαιρέσεις της μέρες του χιονιά;
Εδώ που μένω δεν έκανε τον κόπο να μας επισκεφτεί το χιόνι, οπότε μαγνήτιζε το βλέμμα μου η θάλασσα με τα αγριεμένα της κύματα και μουντάδα που πλανιόταν στο δρόμο...
Εδώ η θέα από την ταράτσα μας...
Το λιμανάκι κάτω από σπίτι μας.
Και η τυχαία απογείωση ενός αεροπλάνου...
Λατρεύω τους συννεφένιους σχηματισμούς, που βάζουν την φαντασία μας να δουλέψει. Το αεροπλάνο λίγο πριν μπει στα σύννεφα...
Ενα μεγάλο πουλί επάνω από τα σπίτια
Σαν άγγελος που ξεπρόβαλε αναμεσά τους δεν είναι αυτή η στιγμή;
Μου αρέσει να αποτυπώνω στο κλικ του φακού τις εναλλαγές με τα σχήματα που κάνουν τα σύννεφα.
Σαν ένας προάγγελος της ελπίδας μου φάνηκε για τα μεγάλα θαύματα που γίνονται αυτήν την στιγμή στην τραγωδία που έπληξε την γείτονα χώρα και που μετά από μια εβδομάδα εξακολουθούν να βγάζουν επιζώντες και προπαντός παιδιά και εκεί λες ΝΑΙ! υπάρχουν ακόμα θαύματα μέσα από τα χαλάσματα!
Εμείς οι τυχεροί μείναμε μέσα στην ζεστασιά του σπιτιού μας και ας πούμε ένα ευχαριστώ που τα έχουμε, βλέποντας μέσα από τις ειδήσεις την τραγωδία που συμβαίνει δίπλα μας.
Ας τους δώσει ο Θεός, (σε όποιον πιστεύει ο κάθε ένας), το κουράγιο να συνεχίσουν τις ζωές τους.
Το τι είναι οι Έλληνες το έχουν αποδείξει σε τέτοιες στιγμές πηγαίνοντας εκεί να προσφέρουν την βοήθεια τους, οι διασώστες της ΕΜΑΚ και
“Ο Άλλος Άνθρωπος”
που η προσφορά του είναι ακριβώς αυτή, να προσφέρει ένα πιάτο πολύτιμο φαγητό, σε όσους το χρειάζονται και όχι μόνο. Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα γκουγκλάρετε ΕΔΏ
Ας καταλάβουμε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο στην ζωή μας και ας είμαστε ευγνώμονες με αυτά τα πολύτιμα που έχουμε...
Για άλλα ξεκίνησα φίλοι μου να σας παρουσιάσω, αλλά μπροστά σε όλα αυτά που συνέβησαν, δεν μου έκανε η καρδιά να σας δείξω τα δικά μου...το θεώρησα πιο σπουδαίο να αφιερώσω έστω λίγα λόγια για αυτά που σίγουρα έχουμε δει και διαβάσει όλοι μας για την ανείπωτη τραγωδία που έπληξε τον λαό της διπλανής μας χώρας.
Με την ευχή ποτέ να μην δούμε ξανά τέτοιες εικόνες θα κλείσω αυτήν την ανάρτηση.
Θα ευχηθώ ολόψυχα να είστε όλοι καλά, να προσέχετε ο ένας τον άλλον, να έχετε ελπίδα για ότι δύσκολο έρχεται στην ζωή σας, αρκεί να αντλείτε δύναμη από την ΑΓΑΠΗ!
Το τσάι δεν είναι απλά μια κούπα από ένα ρόφημα. Κρύβει μια ολόκληρη κουλτούρα που ταξιδεύει από τα βάθη της Ασίας σ’ ένα γευστικό ταξίδι στο χρόνο με μια ενδιαφέρουσα ιστορία, γεμάτη μυστήριο και μυθικές καταβολές.
Στην πορεία του στο χρόνο, το τσάι απέκτησε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό ρόλο καθώς υιοθετήθηκε από την άρχουσα τάξη και έγινε χαρακτηριστικό της στοιχείο. Η ιστορία του χάνεται στα βάθη των αιώνων και εντοπίζεται για πρώτη φορά το 2.373 π.Χ.
Ένας δημοφιλής κινεζικός μύθος θέλει το τσάι να είναι γνωστό στην Κίνα από την εποχή του μυθικού αυτοκράτορα Shen Nung, που θεωρείται ο πατέρας της κινεζικής ιατρικής. Μία μέρα που ο αυτοκράτορας ήταν στην εξοχή, καθώς έβραζε νερό, εντελώς συμπωματικά έπεσαν λίγα φύλλα τσαγιού μέσα σε αυτό τα οποία παρασύρθηκαν από τον αέρα. Όταν το δοκίμασε, ο αυτοκράτορας έμεινε έκπληκτος από τη νέα γεύση και διαπίστωσε ότι το ρόφημα του έδινε ενέργεια, όσο περισσότερο το κατανάλωνε. Έτσι άρχισε η καλλιέργειά του στην Κίνα.
Μια άλλη ωστόσο ιστορία το εντοπίζει και πάλι στην Κίνα αλλά το 350 π.Χ. στην επαρχία Σετσουάν όπου ήταν το αγαπημένο ρόφημα των βουδιστών μοναχών που χρησιμοποιούσαν στη διάρκεια του διαλογισμού τους.
Στα τέλη του 6ου μ.Χ. αιώνα, το τσάι έχει γεωγραφικά επεκταθεί στην κοντινή Ιαπωνία και την Κορέα από τους βουδιστές μοναχούς οι οποίοι δημιούργησαν μια ολόκληρη πνευματική τελετή γύρω από το τσάι που εξελίχθηκε σε μια τελετή ιαπωνικού τσαγιού που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Την ίδια περίοδο, η περίφημη δυναστεία των Μινγκ, εξέλιξε και αναβάθμισε τον τρόπο παρασκευής του ροφήματος ενώ για πρώτη φορά το τσάι ταξιδεύει στην Ευρώπη από Ολλανδούς εμπόρους.
Το πρώτο φορτίο τσαγιού φτάνει στο Άμστερνταμ το 1610 και από εκεί έγινε γνωστό και αγαπητό σε όλη της Ευρώπη φτάνοντας στη Βρετανία το 1645 όπου έγινε το εθνικό τους ρόφημα.
Οι Άγγλοι αρχικά δεν το αγάπησαν όμως η πριγκίπισσα Αικατερίνη της Πορτογαλίας, η οποία λάτρευε το τσάι, παντρεύτηκε τον πρίγκιπα Κάρολο τον δεύτερο της Αγγλίας και όταν έφτασε στην Αγγλία το πρώτο πράγμα που ζήτησε ήταν μια κούπα ζεστό τσάι. Από εκεί οι Άγγλοι το είδαν με άλλο μάτι υιοθετώντας την περίφημη συνήθεια του «τσάι στις 5!».
Στη σύγχρονη ιστορία, πλησιάζοντας τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα, η καλλιέργεια του τσαγιού διαδόθηκε σε διάφορες χώρες ανά τον κόσμο. Σήμερα, το τσάι, είναι το δεύτερο πιο δημοφιλές ρόφημα στον κόσμο, με παγκόσμια κατανάλωσή η οποία προβλέπεται να πλησιάσει τα 300 δισεκατομμύρια λίτρα έως το 2021.
Τρείς χώρες με διαφορετική κουλτούρα τσαγιού
Μαρόκο: Maghrebi (touareg tea)
Το περίφημο τσάι maghrebi δεν είναι άλλο από τσάι μέντας και είναι αυτό που θα μπορέσεις να απολαύσεις εάν κάνεις ένα ταξίδι στη χώρα. Είναι ένα γευστικό καλωσόρισμα. Το maghrebi είναι ένα αναζωογονητικό μείγμα πράσινου τσαγιού και φύλλων μέντας που σερβίρεται σε γυάλινα ποτήρια από ψηλά δημιουργώντας αφρό. Όσο περνάει η ώρα γίνεται όλο και πιο δυνατό. Δεν χρειάζεται επιπλέον ζάχαρη γιατί έχει ήδη.
Ρωσία: Ζavarka
Το τσάι στη Ρωσία έχει πλούσια ιστορία. Λόγω του κλίματος, θεωρείται κομμάτι της καθημερινότητας των Ρώσων και σερβίρεται πάντα καυτό. Παρασκευάζεται στα περίφημα σαμοβάρ όπου το μαύρο τσάι zavarka φτιάχνεται εν μέσω ιεροτελεστίας. Σερβίρεται στο τέλος του γεύματος με μια φέτα λεμόνι, μέλι, ή μαρμελάδα και συνοδεύεται από μπισκότα, σοκολάτες ή βάφλες!
Μια κούπα τσάι λοιπόν, κρύβει μέσα της την ιστορία αιώνων και έχει τη γεύση που εσύ θέλεις να της δώσεις. Στην αρχαία Κίνα μέσα στο τσάι πρόσθεταν αλάτι, τζίντζερ και πορτοκάλι. Εσύ μπορείς να βάλεις παγάκια και να το μετατρέψεις σ’ ένα δροσιστικό ice tea ή να απολαύσεις μια ζεστή κούπα από αρωματικά φύλα τσαγιού από τα ελληνικά βουνά καθώς το τσάι του βουνού είναι από τα πιο αρωματικά στον κόσμο.
Αφού μορφωθήκαμε τα περί τσαγιού ανά τον κόσμο, ας μιλήσουμε και για το κρητικό τσάι του βουνού, το λεγόμενο Μαλοτήρα.
Μαλοτήρα: Το υπέροχο κρητικό βότανο και οι ιδιότητές του
Η μαλοτήρα είναι φυτό πολυετές που το ύψος του κυμαίνεται από 10 έως 50 εκατοστά. Έχει κλάδους λεπτούς και στρογγυλούς που σκεπάζονται σε όλο το μήκος τους με άφθονο χνούδι. Τα φύλλα του είναι αντίστοιχα και το μήκος τους είναι από 1-6 εκατοστά, χοντρά, λίγο σαρκώδη, μακρουλά, ελλειψοειδή και σκεπάζονται και αυτά από χνούδι.
Τα άνθη του σχηματίζουν κορύμβους και το χρώμα τους είναι κιτρινόλευκο. Είναι βότανο εύγευστο και αρωματικό και πολύ δημοφιλές. Δυστυχώς όμως, η υπερβόσκηση και η υπερβολική ζήτηση τόσο στην Κρήτη, όσο και την υπόλοιπη Ελλάδα, θέτει σε κίνδυνο τη διατήρηση αυτών των ειδών.
Η μόνη λύση φαίνεται να είναι η καλλιέργεια του σιδερίτη σε όλη την Ελλάδα, πράγμα που γίνεται σήμερα, μόνο για το τσάι Παρνασσού (από τα τέλη της δεκαετίας του 60) και την μαλοτίρα σε μικρότερη έκταση. Αλλά σίγουρα χρειάζεται να γίνει ακόμη μεγαλύτερη καλλιέργεια.
Είναι ευεργετικό κατά των παθήσεων του κυκλοφοριακού συστήματος του ανθρώπινου οργανισμού, κατά των αναπνευστικών προβλημάτων και κυρίως για την αντιμετώπιση του κρυολογήματος και του βήχα.
Ειδικά η χρησιμοποίηση του με μέλι, ως ζεστό αφέψημα είναι ιδανικό γιατρικό για τον πονόλαιμο.
Η αφορμή όμως για να μάθουμε για όλα τα ευεργετικά του τσαγιού ήταν ένα κουτάκι που περιείχε όταν ήρθε σαν δωράκι, τι άλλο; μα φυσικά τσαγάκι του βουνού, που καταναλώθηκε παραυτα.
Και να σας πω την αμαρτία μου; Ζήλεψα όταν είδα τα όμορφα κουτάκια που είχε φτιάξει η Χαρά στο χώρο της.
Θυμήθηκα που λέτε ότι κάπου είχα φυλάξει ένα τενεκεδένιο κουτάκι τσαγιού. Το βρήκα λοιπόν και αποφάσισα να το στολίσω λίγο, μια και ήταν απλά έτσι.
Μια στρώση λευκού και λίγο ντεκουπάζ να μας προδιαθέτει τι έχει μέσα του κουτάκι,
να ταιριάζει με το εσωτερικό του, ήταν η απλή παρέμβασή μου και το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπετε,
Γέμισε πάλι με Μαλοτήρα...
Μμμμμ μυρωδιαααά...
Αν έχετε φτάσει μέχρι εδώ και δεν την κάνατε με ελαφρά πηδηματάκια, σίγουρα θα αναφωνήσατε...Καλά ήταν ανάγκη να μας πας βρε Ρούλα μέσο Κολοπετεινίτσας για να μας δείξεις τι έκανες; ουφφφ... ευτυχώς που ήταν κατηφόρα...
😊😊
Να είστε όλοι καλά, να έχετε όμορφο μήνα και μια πιο όμορφη εβδομάδα. Και μην ξεχνάτε πως ένα φιλικό άγγιγμα, μαζί με ένα χαμογελαστό πρόσωπο, είναι αυτά που θα ζεστάνουν τις καρδιές μας!
.png)
.png)
