Η Νάντια άνοιξε την ομπρέλα της καθώς το ψιλόβροχο που άρχισε να πέφτει την έκανε να τυλίξει πιο σφιχτά στο κορμί της την καμπαρντίνα της.
Τάχυνε το βήμα της να φτάσει όσο γρηγορότερα γινόταν στο σπίτι της, στον μικρό της παράδεισο.
Ξημερώματα και μόλις πριν λίγο είχε σχολάσει από το "σπίτι" που δούλευε.
Ξημέρωνε και τα στενά σοκάκια της Πλάκας όπου έμενε, έπαιρναν τα χρώματα της Ανατολής.
Αυτό το χρώμα ήταν που ζέσταινε την καρδιά της χρόνια τώρα, μόλις άνοιγε την πόρτα του μικρού της σπιτιού, που αποτελούνταν από τρία δωμάτια όλο κι όλο.
Μια μικρή κουζινούλα, μια κρεβατοκάμαρα και ένα μικρό σαλονάκι...αλλά αυτό που την έκανε να διαλέξει αυτό το σπίτι στα Αναφιώτικα, ήταν η θέση που βρισκόταν αυτό το μικρό σπίτι.
Η θέα που είχε, από το μοναδικό μικρό του μπαλκόνι, την Αθήνα στο πιάτο, αλλά αυτό που λάτρεψε σε αυτό, ήταν εκείνη η Βουκαμβίλια που σκέπαζε ένα μέρος του με τα φούξια διαφανές λουλούδια της!
Από την στιγμή που είδε αυτά τα μικρά όμορφα σπιτάκια κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο, αποφάσισε να αγοράσει ένα σπίτι εκεί, για να γίνει ο δικός της παράδεισος.
Μπήκε στο μπάνιο και άνοιξε το ζεστό νερό που άρχισε να τρέχει στο παγωμένο κορμί της, ενώ το έτριβε με μανία, προσπαθώντας να "σβήσει" τα σημάδια της "δουλειάς" της.
Μια συνηθισμένη ιστορία και η δική της όπως τόσων και τόσων γυναικών που κάνουν το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου, που δεν είναι όμως του παρόντος να αναλύσουμε...
Κατάφερε μετά από χρόνια να διαχωρίσει την "δουλειά" της από την ζωή που ήθελε να έχει, όπως αυτό τον μικρό κατάλευκο παράδεισό της.
Θαρρείς πως εξαγνιζόταν μπαίνοντας μέσα σ αυτό και εκεί γινόταν πάλι η Κωνσταντίνα.
Η μοναδική της συντροφιά ήταν ο Κανέλος, ένας γάτος, με ένα πανέμορφο κανελί χρώμα.
Τον είχε βρει να κλαίει πριν από χρόνια, γυρίζοντας στο σπίτι της το ξημέρωμα, μέσα σε ένα κάδο σκουπιδιών.
Σκύβοντας αντίκρυσε ένα μικρό βρώμικο γατάκι να τρέμει από το κρύο.
Το πήρε στην αγκαλιά της και από τότε έγιναν αχώριστοι.
Ηταν το καλύτερό της η ώρα που έπαιρνε τον καφέ της και έβγαινε στο μικρό της μπαλκόνι, να απολαύσει την ομορφιά που απλωνόταν στα πόδια της.
Η αμφιθεατρική θέση που βρισκόταν το σπίτι της, της το επέτρεπε να το κάνει...γι αυτό το είχε διαλέξει άλλωστε.
Ο Κανέλος να χουζουρεύει πότε στα πόδια της και πότε να κουλουριάζεται στην αγκαλιά της.
Η γαλήνη που ένιωθε αυτές τις στιγμές μέσα της την έκαναν να ξαναγίνεται μικρό παιδί.
Εκείνο το πρωινό αφού ακούμπησε το φλυτζάνι της στο τραπεζάκι, μπήκε μέσα να πάρει τα τσιγάρα της.
Ηταν η μόνη κακιά συνήθεια που δεν μπόρεσε να κόψει, όσο και να το είχε προσπαθήσει.
Βγαίνοντας έξω το θέαμα που αντίκρισε της έκοψε την ανάσα.
Ενα μικρό σπουργίτι καθόταν στην άκρη του φλιτζανιού της με τον καφέ και σε απόσταση αναπνοής, ο Κανέλος να το κοιτάζει με τα μεγάλα κίτρινα μάτια του, έτοιμος να το κάνει μια χαψιά.
Κανέλοοοο μη!! άσε το σπουργιτάκι ήσυχο.
Τι μη...μου λες κυρά μου; πως να αφήσω τέτοιο μεζέ;
Καλά σου λέει, τι θα καταλάβεις άμα με φας; πεινάς; δεν το νομίζω στρουμπουλό στρουμπουλό σε βλέπω.
Αλήθεια στην πραγματικότητα δεν πεινάω, αλλά είθισται να τρώμε τα πουλιά οι γάτες.
Εσύ όμως τι κάνεις εδώ επάνω στο φλιτζάνι με τον καφέ;
Αααα καφές είναι; για νερό το πέρασα...ξέρεις έχω ένα πρόβλημα με τα μάτια μου, γι αυτό σου λέω δεν αξίζει να με φας.
Μπορούμε να έχουμε μια συμφωνία; να έρχομαι εδώ τα πρωινά να σας κελαηδάω, να κάνουμε παρέα της Κωνσταντίνας να πίνω λίγο νεράκι και να κάνουμε την ανατροπή που λένε πως δεν γίνονται φίλοι οι γάτες με τα πουλιά.
Αυτά που λες γίνονται μόνο στα παραμύθια...
Γιατί η ζωή τι είναι;
Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στην μίνι σκυτάλη, με την εικόνα Νο 6 που διοργανώνει με επιτυχία η Μαίρη με την γήινη ματιά...Καλή συνέχεια Μαίρη μου σε όλους τους συμμετέχοντες.
Να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να βρίσκετε αφορμές να χαμογελάτε παρεακι μου κάνει καλό στην υγεία...
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!
