Δεν νομίζω πως θα το καταφέρω ποτέ να σας ξαφνιάσω...
Εξ άλλου με τι να σας εκπλήξω;
Νομίζω ότι αυτό θα ήταν πολύ δύσκολο, αφού ξέρετε πια ερχόμενοι εδώ τι θα δείτε..
Πάλι κανένα πλεκτούλι όπως το καταλάβατε, θα είναι το θέμα της ανάρτησης...
Το μικρό μας μεγαλώνει σιγά σιγά και η χαζογιαγιά βρίσκει την ευκαιρία να πλέξει ένα γιλεκάκι
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...
-Ποιος ρωτάει; ρώτησε γυρίζοντας το κεφάλι της να δει από που ερχόταν η φωνή.
-Εδώ πάνω στο δέντρο κοκκινοσκουφίτσα μου.
Σήκωσε τα μάτια της ψηλά, και είδε ένα ξωτικό να την κοιτάζει με παιχνιδιάρικη διάθεση.
-Εεεε όχι και πως σε γνώρισα; μπορεί να μεγάλωσες, αλλά πες μου ποιος δεν θα σε αναγνώριζε με αυτήν την κατακόκκινη μπέρτα σου!
-Αααα εσύ έχεις μείνει στο μια φορά και ένα καιρό, εκείνον τον καιρό που φοβόμουν τον κακό λύκο και αν θυμάσαι καλά το παραμύθι, τον αντιμετώπισα με θάρρος, παρ όλο που φοβόμουν.
-Χα χα...ακριβώς και ξέρω πολύ καλά κοκκινοσκουφίτσα μου τι είναι να αγαπάς το δάσος!!
Τώρα όμως θα μου επιτρέψεις να σε αφήσω, αν και η παρέα σου μου αρέσει πολύ, όμως πλησιάζουν Χριστούγεννα και όπως ξέρεις, εμείς τα ξωτικά του δάσους, θα πρέπει να πάμε να βοηθήσουμε τον Άγιο Βασίλη να ετοιμάσει τα δώρα των παιδιών, που τα περιμένουν πως και πως!!
-Την επόμενη φορά που θα έρθεις κοκκινοσκουφίτσα μου θα χαρώ να τα ξαναπούμε...άντε γεια τώρα...
ΚΑΛΆ ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ!!
Χάρηκα που σε γνώρισα!
Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο που κάνει η Μαίρη με την γήινη ματιά, Εικόνα και φράση
Όλες τις συμμετοχές θα τις δείτε στο μπλοκ της Μαίρης Εδώ.
Οι εικόνες όλες είναι από το διαδίκτυο και ανήκουν στους κατόχους τους.
Να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να περνάτε καλά με ότι κάνετε και μην ξεχνάτε στην γωνία σας περιμένει ένα χαμόγελο!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...
Για μια ακόμη φορά ανέτρεξα στο συλλεκτικό μικρό βιβλιαράκι του Ακη Αγγελάκη, "Μικρές ιστορίες για δύσκολες ώρες", αφού κάποια δύσκολα περιστατικά για πολύ καλούς μου φίλους μου έλαβαν χώρα αυτόν τον καιρό...
Σε αυτούς τους αγαπημένους μου φίλους αφιερώνω την σημερινή ανάρτηση!
Η ΚΑΛΥΒΑ ΠΟΥ ΚΑΗΚΕ.
Υπάρχουν φορές που ενώ όλα είναι "μαύρα" στην ζωή μας κάτι συμβαίνει και ξαφνικά το σενάριο αλλάζει προς το καλύτερο.
Αν γίνεται αυτό, τότε αξίζει τον κόπο να θυμόμαστε πως κάθε φορά που τα πράγματα δεν έρχονται όπως θα θέλαμε, ίσως ο Θεός έχει καλύτερα σχέδια για εμάς!!
Τότε που όλα είναι δύσκολα και δεν φαίνεται το παραμικρό φως στην άκρη του τούνελ.
Τότε που βλέπουμε και τις τελευταίες σταγόνες ελπίδας εξανεμίζονται.
Τότε που η απόγνωση και η απελπισία στροβιλίζεται γύρω μας, τότε είναι που δεν πρέπει να απαρνιόμαστε αυτό που πραγματικά είμαστε.
Κάθε φορά που μας περικυκλώνει και μας πνίγει εκείνο που ΔΕΝ είμαστε, εμείς να παραμένουμε δυνατοί, ελπιδοφόροι, γεμάτοι εμπιστοσύνη για ένα θετικό αποτέλεσμα.
Πως; Είπατε ότι είναι δύσκολο;
Συμφωνώ μαζί σας! Βουνό είναι! Αλλά, οι ορειβάτες την μεγαλύτερη χαρά την νιώθουν όταν φτάνουν στην κορφή και όχι όταν ανηφορίζουν.
Μια φορά και ένα καιρό λέει, ό μόνος άνθρωπος που γλύτωσε μετά από ένα ναυάγιο κατάφερε να να φτάσει κολυμπώντας σ ένα μικρό έρημο νησάκι.
Εξουθενωμένος κατάφερε τελικά να φτιάξει ένα καλυβάκι από παλιόξυλα που είχε βγάλει η θάλασσα στην ακτή, για να προστατευτεί από τα στοιχεία της φύσης και να κρύψει τα λίγα πράγματα που είχε.
Ώσπου μια μέρα που είχε πάει πιο μακριά για να βρει κάτι να φάει, γύρισε στην καλύβα του για να το δει παραδομένος στις φλόγες και τον καπνό να φτάνει στον ουρανό.
Αυτό ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να του συμβεί!
Φούντωσε από πίκρα και θυμό και είπε κλαίγοντας "θεέ μου πως μπόρεσες να μου κάνεις κάτι τέτοιο;"
Πρωί-πρωί την άλλη μέρα ξύπνησε από τον θόρυβο που έκανε ένα πλοίο που πλησίαζε το νησί για να τον σώσει.
Πως το ξέρατε ότι ήμουν εδώ; ρώτησε τους σωτήρες του. "Μα είδαμε το σινιάλο με τον καπνό" του απάντησαν.
Είναι φυσικό να αποθαρρυνόμαστε όταν τα πράγματα μας πάνε άσχημα.
Όμως δεν θα πρέπει να το βάζουμε κάτω, επειδή ο Θεός, το σύμπαν, ή οι όποιες άγνωστες δυνάμεις που πιστεύουν άλλοι πλανώνται πάνω, δίπλα, ή μέσα μας, έχουν θετική ενέργεια ακόμα και την ώρα του μεγαλύτερου πόνου και της ταλαιπωρίας.
Ο Απόστολος Παύλος έγραψε"....Έμαθα το μυστικό να είμαι ευχαριστημένος σε οποιανδήποτε κατάσταση, είτε χορτάτος, είτε νηστικός , είτε στην αφθονία, είτε στην φτώχεια"(Φιλίππσ.4 12).Ο Παύλος είχε εμπιστοσύνη ότι κάτι καλό μπορεί να προκύψει από το οτιδήποτε.
Ετσι έμαθε να είναι ευγνώμων, κι όχι πικραμένος, ακόμα και όταν υπέφερε.
Ας έχουμε στο νου μας ότι, την επόμενη φορά που η "καλύβα μας θα καίγεται" ίσως να πρόκειται για ένα σινιάλο καπνού που θα ενεργοποιήσει της δυνάμεις που όταν κάνουν την εμφάνιση τους στις ζωές μας, κάποιοι τις ονομάζουμε ΘΑΥΜΑΤΑ!!
Σας εύχομαι να είστε όλοι καλά και τίποτε να μην γίνεται η αιτία να σκοτεινιάζει το βλέμμα σας.
Να θυμάστε και να πιστεύετε ότι πίσω από την σκοτεινιά πάντα υπάρχει μια ηλιαχτίδα χαμόγελου και πίστης που είναι η δύναμη μας!
Καλή εβδομάδα να έχετε!
Σας ευχαριστώ πολύ που και αυτή την φορά περάσατε να τα πούμε!
Με μεγάλη μου χαρά αυτή την φορά θα ήθελα να σας παρουσιάσω ένα βιβλίο, που μου δάνεισαν και που μόλις τελείωσα την ανάγνωσή του!
Ηταν από τις λίγες φορές που ένα βιβλίο με συγκίνησε τόσο γιατί έχει μια ιδιαιτερότητα, που δεν την έχω συναντήσει μέχρι τώρα σε κανένα.
Σίγουρα θα αναρωτηθείτε τι είναι αυτό που το κάνει (για μένα τουλάχιστον)τόσο διαφορετικό...
Η συγγραφέας, η Εμα Ντόναχιου έγραψε αυτό το βιβλίο με αφηγητή ένα πεντάχρονο παιδί.
Ψάχνοντας για αυτήν βρήκα πολύ επαινετικές πληροφορίες, Εδώ και Εδώ θα διαβάσετε και την γνώμη όλων για αυτή την ταινία, που θα ήθελα πολύ να την δω, αλλά δεν ξέρω να που την ψάξω με υπότιτλους.
Αν κάποιος ξέρει να την βρει θα του ήμουν ευγνώμων πολύ να μου δείξει τον τρόπο πως να μπορέσω να την δω...
Αν και πολλές φορές όταν ένα βιβλίο γίνεται ταινία πολλά στοιχεία του βιβλίου αλλοιώνονται, εδώ από ότι διάβασα στις πληροφορίες έχουν δουλέψει πολύ το σενάριο για την όσο γίνεται πιο άρτια ταύτισή του βιβλίου "το δωμάτιο"
Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!!!
Αυτή ήταν η δική μου πρόταση για αυτήν την εβδομάδα.
Μια ακόμα σπουδαία παρουσίαση θεάτρου που πήγα και που την ιδέα και την οργάνωση της την έκανε η εγγονή μου η Βίκυ με την ευγενή χορηγία του μουσείου Καζαντζάκη, ήταν κομμάτια από το πρώτο του βιβλίο-ημερολόγιο...
Η παράσταση αυτή είχε την πανελλήνια πρωτοτυπία να είναι καθολική, αφού μπορούσαν να την παρακολουθήσουν και άνθρωποι με χωρίς ακοή, αφού στην επάνω μεριά της σκηνής είχε υπότιτλους γι αυτούς και για όσους δεν είχαν όραση, είχα μοιραστεί ακουστικά, ενώ μια κοπέλα έκανε την διήγηση με την γλώσσα των χεριών, για εκείνους που δεν είχαν και τις δύο αυτές αισθήσεις.
Εδώ λίγο πριν γεμίσει η αίθουσα και αφού κλείσαμε όλοι τα κινητά μας, δεν ακουγόταν παρά μόνο οι ανάσες μας στην παράσταση, αφού όλες είχαν συντονιστεί με τις ανάσες των καταπληκτικών ηθοποιών...
Σας εύχομαι να είστε όλοι σας καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, εννοείτε ότι δεν ξεχνάμε πως το χαμόγελο είναι το μόνο δώρο που δεν κοστίζει!!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε.
Πρόσωπα που γελούν, μάτια που γελούν.
Και καρδιές.
Μοίρασμα είναι και το χαμόγελο.
Δεν μοιράζεται μονάχα η ρακή, το γλυκό του κουταλιού, το ποτήρι με το δροσερό νερό που προσφέρεται στον περαστικό και τον ξένο, μοιράζεται το συναίσθημα, η επικοινωνία, η συντροφιά.
Θεέ μου, τι γλώσσα είναι τούτη που μας έδωσες!
Είναι φορές που δεν χρειάζονται λέξεις για να πούμε όσα πηγάζουν από τον μέσα μας κόσμο.
Χαμογελούμε στον άλλο κι εκείνος ανταποδίδει.
Μνήμη γονιδιακή, νόμος άγραφος κι απαράβατος.
Μάτια που γελούν, κόσμοι αρχέγονοι και αγέραστοι συνάμα.
Κι ένας Θεός πάνω από την οικουμένη, πάνω από τα μικρά και τ ανθρώπινα.
Κάποτε-κάποτε και δίπλα μας, συνταξιδιώτης και συνοδοιπόρος.
Ένας Θεός που δεν ξέρει να προστάζει.
Αδιάφορο αν τον λένε Ξένιο Δία ή Παλαιό των Ημερών-στην πίστη τη χριστιανική ο Ένας δεν έχει όνομα, γιατί απλά είναι ο Ένας!
Όμως, τον θεό που συνάντησα εκείνο το φθινοπωριάτικο απομεσήμερο τον είπα απλά Θεό της Ελλάδας, Θεό της Κρήτης, Θεό των κοντινών και των μακρινών μας παππούδων.
Δεν προστάζει, δεν ξέρει να προστάζει.
Χαμογελά, εμπνέει, κάνει μετερίζι του το συργούλιο,(καλόπιασμα) κάνει τη φιλοξενία χρέος δικό μας.
Είναι σαν να κρατά κι εκείνος ένα ποτήρι στο χέρι.<< Σίμωσε ξένε>>, σου λέει.
Μα τι γράφω τώρα και εγώ; Όχι ένα ποτήρι, ποτέ μόνο ένα. Δύο. Και τρία και τέσσερα. Όση είναι η συντροφιά που περνά έξω από την ανοιχτή πόρτα του χωριάτικου σπιτιού.
Μάτια που γελούν. Και καρδιές Ένα ποτήρι ρακή, ένα πιάτο καρυδαμύγδαλα,ένας άντρας και μια γυναίκα, ένα σπιτικό ανοιχτό. Και ένα κούνημα του χεριού. "κοπιάστε"
Είχα καιρό να την ακούσω την λέξη με την ιδιότυπη κρητική προφορά, κάτι σαν "κοπχιάστε" , ας πούμε, ένα χι να μπαίνει θαρρετά ανάμεσα στο πι και στο γιώτα και να αλλάζει το νόημα.
Δεν έχει σχέση με τον κόπο , με τον μόχτο, με τον κάματο το δικό μας "κοπχιάστε".Με το φίλεμα έχει σχέση μόνο.
Είναι η πιο απλή μα και η πιο ευγενική και η πιο αυθόρμητη πρόσκληση.
Πόσο δίκιο είχε ο ποιητής της Ρωμιοσύνης όταν έραινε το χαμόγελο με σταγονες αθανασίας!
"Αυτό το χαμόγελο κι αυτόν τον ουρανό δεν μπορούν να μας τα πάρουν"
Γιάννης Ρίτσος
Πόσο δίκιο είχε και εκείνος ο ευφυής συνέλληνας Κύπριος που λιτάνευε πέντε-δέκα λέξεις όλες κι όλες στο λευκό χαρτί και τις έκανε ποίημα.
"Αφήνετε πάντα ένα χαμόγελο εκτός των τειχών σας, αφήνετε ένα χαμόγελο για τους περαστικούς"
Κώστας Μόντης
"Κοπιάστε"
Πόσο δίκιο είχε και ο πρόσφατα χαμένος σπουδαίος ποιητής που γεννήθηκε και μεγάλωσε σ ένα μικρό χωριό της Κρήτης όταν δήλωνε "μαγεμένος με τα μάτια που γελούν".
Το χαμόγελο της νίκης, το χαμόγελο της ήττας, το αιώνιο χαμόγελο του ανθρώπου. "Να επουλώνεις τα τραύματα του θυμού" έγραψε.
Χριστόφορος Λιοντάκης
Να επουλώνεις όλα τα τραύματα θα τολμήσω να πω ταπεινά, εσαεί θαυμαστής του ποιητικού λόγου, εσαεί θαυμαστής του Χριστόφορου. Όλα τα τραύματα παλιά και μελλούμενα.
Είναι γιατρικό το χαμόγελο!
Ακούω πάλι την αρχαία φωνή με τον σχεδόν τραχύ ήχο της δικής μου ντοπιολαλιάς "Κοπχιάστε"
Τούτη την λέξη την κρατώ,
τούτη την ρακή μπορεί να την ξεχάσω.
Τούτο το χαμόγελο το κρατώ ,
την ιστορία μπορεί να την ξεχάσω.
Μοίρασμα είναι και το χαμόγελο.
Μεγάλη χαρά να χαμογελούν τα χείλη, πιο μεγάλη να χαμογελούν τα μάτια.
Κι εσύ να αναρωτιέσαι τι είναι τελικά το χαμόγελο και γιατί το χάρισε ο πλάστης του κόσμου σ ένα μονάχα από τα πλάσματά του. Άηχο σινιάλο; Διάλογος δίχως λέξεις; Ή μήπως γλώσσα πανάρχαια, γλώσσα όχι μόνο του κορμιού μα και της ψυχής;
Μεγάλη χαρά να βλέπεις το χαμόγελο των άλλων, πιο μεγάλη είναι να ξέρεις πως αυτό το χαμόγελο το προκάλεσες ΕΣΎ!
"Φωτογραφία και κείμενα του Νίκου Ψιλάκη"
Για μια ακόμη φορά αλίευσα ένα εξαιρετικό κείμενο από το περιοδικό του σούπερ μάρκετ του κ. Χαλκιαδάκη και είπα να το μοιραστώ μαζί σας παρεάκι μου μια που μιλά για το χαμόγελο να μπει ο καινούργιος μήνας θετικά με πολλά χαμόγελα έστω και στα δύσκολα!
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!! σε όλους σας!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!
